ลำนำเพลงรักของนักกลอน

ครูคะ? อิฉันสงสัยค่ะว่า ทำไมคนอีสานส่วนมากจะใจดีนักค่ะ?(ที่ดิฉันรู้จัก ดีหมดเลย นิสัยเผื่อแผ่ ซื่อๆใสๆ)
ปล.มีอจ.คนนึงอยู่บุรีรัมย์ค่ะ ใจดีและนิสัยดีมากๆเลยนะคะ แบบนี้ดิฉันต้องหาเวลาไปแถบอีสานให้จงได้ค่ะ
ครูอย่าหนีไปไหนนะคะ555++++

 

หากจำไม่ผิดนะคะ ได้สนทนากับลุงปลงที่กระทู้"รัก"
ลุงปลงอัธยาศัยดีค่ะ
(ประโยคที่ว่า"เค้าไปสบายแล้ว"นี่ชวนให้อยากขอร้องว่า...ชักกลัวๆลุงปลงแล้วค่ะ ^^ได้โปรดอย่ามาหาเลย ๕๕๕๕)

 

โดยส่วนตัว เชื่อว่าคนไทยทุกๆภาคล้วนน่ารัก ใจดี มีน้ำใจและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ค่ะ
เพราะว่ามีเพื่อนอยู่ทุกๆภาคตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ ป.ตรี

 

ทำไมครูติงพูดแบบนี้ล่ะคะ?:'''( เด่วลุงปลงแกเสียใจนะ ขอบอก.
ปล.ตอนนี้ลุงปลงแกสบายจริงๆค่ะ วันๆไม่เห็นแกทำไร นอกจากคุยไลน์ แกบอกว่า แกทำงานกับธรรมะ เพราะงั้นไม่ต้องเร่งมาก ถึงเวลาทุกอย่างจะมาเอง แกเชื่ออย่างนั้น และท่าทางมันก็จะเป็นไปตามที่แกเชื่อด้วยนะคะ แกก็เลยมีเวลาลันล๊า เล่นไลน์กับเพื่อนร่วมงานทั้งวัน อ่าๆ

ปกติแกจะเป็นคนแอนตี้พวกบริโภคนิยมนะคะ แต่จำใจเล่นไลน์เพราะงานที่ทำ แกว่างั้น.ฮี่ๆ(ออกนอกบ้านลุงปลงไม่พกไลน์ แกบอก อายคน555++)

ตอนนี้เพื่อนทางไลน์แกเยอะค่ะ ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าพลังจิตเหมือนตะก่อน
เด่วว่างๆอิฉันจะพาแกมาหาครูนะคะ(หัวเราะ) ขำตัวเองค่ะ 555++

 

๕๕๕ ไม่มีอะไรค่ะ ทางอีสานถ้าพูดว่าเขาไปสบายแล้วนั้น
หมายถึงคนที่เราพูดถึงเขาตายไปแล้วค่ะ
...
ท่านผู้บริหารบอกว่าให้ครูทุกคนทำลาย...(สมัครใช้ไลน์)
อิอิ..พวกครูหัวเราะขำเลยค่ะ บอกว่าไม่ทำดีกว่า
อนุรักษ์ไว้ ไม่ทำลายอย่างแน่นอน

 

คิดถึงกลอนอ่อนหวานนานมาก่อน
ถึงบทกลอนชวนสัมผัสจัดมาไว้
บทลำนำคำหวานเมื่อนานไป
กลอนจำได้มากเพื่อนเอื้อนเอ่ยคำ

 

วันเวลา ผ่านไป ไม่เหมือนก่อน
กลอนยอกย้อน ซ่อนนัย ให้อับเฉา
นี่แหละหนอ ความจริง ทิ้งเพื่อนเรา
มีเพียงใย บางเบา เฝ้าทำใจ

 

งามนัก จักพิศพักตร์
ช่างน่ารัก ดูเฉิดฉาย
ใจอ้าย แทบมลาย
ยอดดวงใจ งามละออ

 

อยากไปเที่ยวลาวเลยครับ

 

ช่วงนี้ไปเที่ยวลาวใต้กันนะคะ บรรยากาศกำลังน่าเที่ยวค่ะ

 

คิดถึง ตอนเป็นเด็ก
ตัวเล็กเล็ก เล่นซุกซน
สดชื่น ดวงกมล
เที่ยวเล่นจน ลืมข้าวปลา

หยิบหญ้า เอามาเล่น
ผู้ใหญ่เห็น แสนระอา
เพลิดเพลิน ในทุ่งนา
ลมโชยมา พาสุขใจ

 

เด็กน้อย ไร้เดียงสา
ดูดวงตา พาสดใส
ระรื่น แช่มชื่นใจ
พิสุทธิ์ใน ดวงกมล

อากาศ ในท้องทุ่ง
หอมจรุง ทุกแห่งหน
น้ำค้าง พร่างพราวจน
ยอดหญ้าไหว ได้ดื่มกิน

 

เที่ยวมองหา ไม่เห็นเงา เช่นเก่าก่อน
แสนอาวรณ์ เป็นเช่นไร ไยห่างหาย
เจ็บป่วยไป ใช่งานหนัก ชักนำไป
โอ้กระไร ลืมเลือนร้าง จางไมตรี

 

เคยเห็นหน้า ทุกเช้าค่ำ ลำนำหวาน
เมื่อวันวาน ยังอยู่ดี เช่นที่เห็น
มาบัดนี้ ไม่มีคำ ช่างลำเค็ญ
บอร์ดกลายเป็น เช่นบ้านร้าง ห่างผู้คน

 

เคยเปิดธรรม นำฝาก จากใจให้
ได้อาศัย สอนสั่ง ฟังคำว่า
มีปัญหา ใดใด ไม่นำพา
ได้พบหน้า ปัญหาหนัก จักบางเบา

 

เพราะเมฆหมอก มาบังจันทร์ พลันมืดมิด
ดังดวงจิต ไร้ค่า น่าขื่นขม
พระจันทร์ดับ ลับฟ้า พาระทม
ทุกข์โศกซม ระคนหมอง ครองใจตน

 

ฝนโปรยปราย คล้ายฟ้าครวญ หวนร่ำไห้
ดั่งดวงใจ พ่ายแพ้ แก้ไม่ไหว
ได้แต่ฝาก ความจากใจ ไปแสนไกล
หากบุญมี คงหมาย ได้กลับคืน

 

วันนี้ฝนตก ได้กลอนหลายบทเลยค่ะ

 

ตามดูลมเช้าค่ำพร่ำฝึกจิต
วางนิมิตก้าวข้ามไกลได้ฝึกฝน
สุขสบายไม่มีไข้หายกังวล
รักษาตนงานไม่หนัก ---คุณนาย

 

ตามดูลม เช้าค่ำ พร่ำฝึกจิต
วางนิมิต ก้าวข้ามไกล ได้ฝึกฝน
สุขสบาย ไม่มีไข้ หายกังวล
รักษาตน งานไม่หนัก ---คุณนาย
฿฿฿
ตามดูลม ลมหาย ใจสงบ
จึงได้พบ ความสุข ทุกแห่งหน
ยามค่ำ-เช้า เฝ้าพากเพียร ดูจิตตน
เฝ้าฝึกฝน ตามคำสอน กลอนบอกมา