รัก

โรคจิตเพ้อเธอว่า
วนเวียนมาย้ำซ้ำเก่า
เพราะชอบกานท์วานเล่า
เป็นเพื่อนเจ้าเฝ้าบึงรัก..

 

"อิสรภาพ" คือภาพของ ความ"อิสระ".....ไร้เครื่องตรา รัดร้อย ละห้อยหา
ไร้เกาะเกี่ยว ไร้เหนี่ยวนำ ไร้"มายา".....หลุดมุดอ้า สง่าบาน เยี่ยงบัวไพร

"อิสรภาพ" คือวิมุติ พุทธปัญญา.....เห็น"มายา" เวียนวอก ยอกเบื้องใต้
ย่ำบาทา เหนือยอด "มารยา"พราย.....มิติดได้ ปลายเท้า เหล่า"ยามาร"

"วิมุติ"ฤทธิ์ ปัญญา ดั่งอาวุธ.....ไว้คอยกุด ประหาร ความวุ่นพล่าน
ชัยชำนะ กำอยู่เหนือ ยอดเศียรมาร.....ด้วยฤทธิ์ราน "ปัญญา" กล้ากำชัย

"วิมุติ"องก์ ปัญญา ดั่งกล้าเกราะ.....คอยล้อมล้อ ล่อเล่น กับมารร้าย
เล่ห์ล้อเร่า หลอกเล่น กระเซ็นจาย.....เมื่อพุ่งใส่ เกราะ"วิมุติ" ชุด"ปัญญา

 

แหม๋ทั่นจาน จับยาม มีสามตา.....รู้ด้วยว่า ศิษย์ลอบ ล้อมบึงรัก
ไม่ว่าจันทร์ อังคาร ถึงพฤหัส.....มาทายทัก พักบึง ดึงกลอนจารย์

แต่ว่าศุกร์ รุกเสาร์ เร้าอาทิตย์.....ดูเชิงนิส คิดนานหน่อย คอยเพื่อนผ่าน
เผื่อมีเหยื่อ หลงมา ในบึงจารย์.....สะกิดผ่าน จารย์ลุย เดี่ยวปายเล้ย

ด้วยว่าศิษย์ คิดกานท์ นานมั่กมั่ก.....อีกต้องจัก ระวัง จานเคาะเว้ย
เคาะซะจน ขี้เลื่อย ร่วงหมดเฮย.....เอาละเหวย มั่วเฟ้ย ตามเลยนะจารย์

 

"วิมุติ"พุทธเกราะกล้า.....แกร่งจริง
"ชุด"เลิศเพริศฤทธิ์สิง.....สถิตย์เข้า
"เกราะ"วิจิตรจรัสยิ่ง.....เกินเปรียบ
"แกร่ง"ปกป้องครองเฝ้า.....แผดไหม้ ใยมาร

 

อันบึง"รัก" มีศิษย์ดู คึกคักดี.....จารย์ยินดี มีศิษย์ มาชิดเฝ้า
คุยกันบ้าง แหย่กันบ้าง เพลิดเพลินเรา.....มองศิษย์เร้า รจนากลอน ต้อนอาจารย์

เหมือนมองเงา บนผิว พลิ้ววารี.....สะท้อนมี เงาราง คอยขับขาน
ร่ายล้อกลอน เล่นหยอก พ้องเรียงกัน.....คล้ายตัวฉัน มองเงายอก หยอกเย้าตัว

 

หากแววตา ศิษย์ใส ใส่หัวใจ.....เหมือนจารย์ไพร ให้สะดุด กุดความเกลียด
คงมิมี สิ่งใด ให้serious.....ค่อยละเลียด ซึมซับ จับวิชชา

สมมุติใส ใจยังมี ความเกลียดโกรธ.....ไฟพิโรธ โชติช่วง บ่วงปริศนา
นอกเย็นเฉียบ เทียบใน ไหม้อุรา.....ไร้กลิ่นมา ชอนไช ให้รู้ตัว

แล้วจักทำ ฉันใด กันเล่าจารย์.....เพื่อจะผ่าน ความเกลียด ที่สุมหัว
ไฟมอดไหม้ ข้างใน มิรู้ตัว.....มันกร่อนทั่ว มัวควัน ลุกลามใน

 

มีโรคจิต ชิดแอบ แนบบึงจารย์.....มาแจบอ่าน กานท์จารย์ ขานไขบอก
ทำแหยบคลาย เอียงอาย ชม้ายยอก.....ส่งกลอนตอก ยอกย้อน หย่อนกลอนกานท์

status... แหยบคลาย,แจบ เป็นภาษาเฉพาะตัว ห้ามลอกเลียนแบบ คริคริ

 

แล้วใจเจ้า มักเร่าร่อน ร้อนรุ่มร้าย.....ฤาหัวใจ เจ้าใฝ่มัก จักเย็นเยียบ
อันความร้อน มันมา พร้อม"โกรธเกลียด".....แต่เย็นเหยียด เยียบใจอยู่ คู่"เมตตา"

ถ้ามักเย็น จัก"โกรธเกลียด" ไปใยเล่า.....โกรธเกลียดเข้า สุมไฟใจ ให้ร้อนบ้า
จักชังขัง ไปใย ลูกศิษยา.....ปล่อยออกมา ให้ลมน้ำ มันชะไป

เก็บเอาไว้ แต่รัก แล"เมตตา".....ใจจักพา เยียบเย็น เป็นน้ำใส
ให้สมกับ เป็นศิษย์ บึง"รัก"ไพร.....ชำระใจ ด้วยรัก เยี่ยงอาจารย์

ความเกลียดโกรธ เป็นวิชา ยาของมาร.....มาสอนสาส์น ศาสตร์"รัก" ให้เติบขั้น
ยิ่งเกลียดมาก ยิ่งเรียนรู้ อยู่เหนือมัน.....แรง"เกลียด"นั้น กระตุ้นเพิ่ม เติม"รัก"แรง

 

เปรียบความเกลียด เทียบเป็น ดั่งผืนนา.....ที่มีค่า อุดมด้วย สารอาหาร
พร้อมเพาะปลูก ทำไร่สวน "รัก"ตระการ....."รัก"เบ่งบาน ด้วยบนดิน ความเกลียดชัง

 

อัน"ดอกไม้" ที่สวย และหอมงาม.....ดอกออกตาม ข้อ-ยอด ซอกใบไม้
กลิ่นหวลหอม ตราติดห้วง ตรึงหฤทัย.....พลันตรึกไป ถึงอาหาร ความงามงอน

มองไปตาม โคนต้น บนผิวดิน.....ก็เป็นถิ่น อาศัย ใส้เดือนหนอน
เต็มไปด้วย ความหมักหมม อมตะกอน.....ที่ทับซ้อน ซ่อนซุกแทรก แฝงชั้นดิน

จึงได้พบ "ปัญญา" ในความงาม.....ก่อนถึงยาม ดอกบานหอม ชวนถวิล
ก็ต้องคอย ย่อยสลาย มลทินดิน.....ให้กลายสิ้น เป็นอาหาร ของไพรพันธ์ุ

เหมือนต้น"รัก" จักมั่น จักเติบบาน.....ดอก"รัก"ขาน บานสง่า พาสร้างสรรค์
ก็ต้องงอก เจริญขึ้น จากความ"ชัง".....ความเกลียดชัง โดนย่อยเชื้อ เพื่อรักบาน

 

555555555555
พอรู้ตัวหัวต่ำ
ไม่ต้องย้ำมาแอบขำ
เผลอเมื่อไรเรายำ
ฝากรอยย้ำจำไว้เบย......

 

จักเลิกโกรธ เกลียดใคร ให้ร้อนรุ่ม.....ดั่งน้ำชุ่ม นุ่มลึก ตกผลึกใส
จักเอาเยี่ยง คำขาน อาจารย์ไพร.....คำกล่าวไว้ พาให้ใจ สดใสสราญ

pig_ballet

 

กล่าวถึงใจ ตัวเรา คราวขึ้นร้อน.....มันก็ร้อน สะท้อนขึ้น เหมือนเพลิงพล่าน
เยี่ยงอัคคี บรรลัยกัลป์ ผลาญแหลกราญ.....ไฟพลุ่งพาล ผกผัน พัวพันใจ

เราจึงเรียน รู้วิถี วิธีดับ.....ด้วยการจับ หาเหตุไฟ กระแสสาย
เมื่อหาเห็น เหตุต้น ภายในใจ.....เข้าใจไซร้ ได้วิถี วิธีเย็น

เมื่อมองเห็น คุณค่า ของชีวิต.....ก็ปลงปลิด อารมณ์ขุ่น ที่วุ่นเข็ญ
เพราะเสียดาย เวลา ความสุขเย็น.....จึงขับเข็น อัคคีมอด ปลอดโปร่งใจ

 

ในชีวิต มีบริบท ปรากฏมาก.....เรื่องหลายหลาก ร้อยหลั่ง ถั่งโถมหา
บ้างจำได้ บ้างลืม เป็นธรรมดา.....แต่เหล่าพา เล่ห์หลอก ใจยอกเลือน

ใจมันเลือน คนที่เล่ห์ กระเท่ห์เรา.....คนที่เขา เปรียบใจจิต พิษเสมือน
คนที่ฉ้อ ข้อคดใน ใจมักเบือน.....ใจลืมเลือน ความโฉด โหดโทษทัณฑ์

ใจมันลืม มิตั้งใจ มันก็เลือน.....ใจมันเบือน ไม่จำ คนเหล่านั้น
ใจคงเจ็บ มันเลย ไม่จำกัน.....ใจมันหัน มิยอมจำ ความอาดูรย์


...............................................


ในชีวิต มีบริบท ปรากฏมาก.....เรื่องหลายหลาก ร้อยหลั่ง ถั่งโถมหา
บ้างจำได้ บ้างลืม เป็นธรรมดา.....แต่สาระ สำคัญ มิเลือนคลาย

มิเคยลืม คนที่ รักในเรา.....คนที่เฝ้า จ่อใจจิต พิศมัย
คนที่ซื่อ สัตย์จริง ประวิงใจ.....คนที่ไม่ ทำร้ายใจ ให้โศกา

แม้นอยากลืม ใจมันก็ มิยอมเลือน.....มิยอมเบือน จำได้ ไม่เฝื่อนพร่า
ความจริงใจ เป็นเยื่อใย พันอุรา.....คล้ายตีตรา ตอกอุระ ตรึงหฤทัย

 

พานพบใครหลายหลากจากหลายที่
จริงใจมีให้ไปไม่เคยหวั่น
จิตใจคนมากมายสารพัน
จำนรรอำกันไปใยเก็บจำ

เก็บสิ่งดีมีสุขทุกข์ร้างห่าง
ความอ้างว้างทิ้งไปอย่าให้เห็น
ยิ้มให้กันทุกคราอย่างที่เป็น
ขอให้เน้นว่าเป็นมิตรจิตผูกพัน....

สถานะ.....ขอฝากไว้นิดนึงจ้ะ

 

มิตรภาพ ตราตรึง ซึ้งในจิต

ให้ครุ่นคิด ติดทรวง เฝ้าห่วงหา

เมื่อยามว่าง ตรงทาง ไม่สร่างซา

รีบเร่งหา อาวรณ์ สุมขอนใน....

 

โอยโอยโอย เหนื่อยเหนื่อย นั่งหืดหอบ.....อยากจะตอบ จะต่อล้อ ก็ไม่ไหว
ทำกับข้าว ทำงานบ้าน ตั้งแต่บ่าย.....มิได้บ่าย มิได้เบี่ยง เลี่ยงต่อกลอน


status... ขอเวลานอกนะ งานยังมะเส็ดเบยยย โอยยย

 

อากาศฝน ปนร้อน ก่อนเป็นไข้
น้ำหมูกไหล ไอจาม ลามปวดหัว
ต้องดื่มน้ำ ไม่เย็น เห็นป้องรัว
แข็งแรงกลัว มัวเจอเชื้อ หวัดไล่ลาม.....

 

ในชีวิต มีบริบท ปรากฏมาก.....เรื่องหลายหลาก ร้อยหลั่ง ถั่งโถมหา
บ้างจำได้ บ้างลืม เป็นธรรมดา.....บ่งบอกว่า Alzheimer's disease หวีดโคจร

อยากแต่งกลอน หวานบาด อาจไม่เหมือน..... ดูพร่าเลือน เลื่อนห่าง จากIdol
อ่านกลอนใคร ต่อใคร มิค่อยหลอน.....เหมือนอ่านกลอน อาจารย์ บาดทรวงใน

ในยามนี้ มีกลอน ของศิษย์ใส.....อาจารย์ไพร ยังมิว่าง นั่งเจียวไข่
ยังมีจาน ต้องล้าง บานตะไท.....กิน "ไข่ไหม้" อาหร่อยม๊ายย ท่านอาจารย์

จารย์มะว่าง ศิษย์ออก มารับแขก.....แต่งกลอนแทรก แลกยิ้ม พริ้มขับขาน
ร้องทายทัก มาบึง “รัก” พักนานนาน.....ลงกลอนกานท์ เย้าหยอก บอก “Love”กัน

กลอนล้อเล่น เป็นเช่น มาแรงหวี่.....ตอมราวี ทุกที่ กวีหวั่น
กลอนพี่บุษ เรียงร้อย มาjoyกัน .....ส่งสุขปัน ฝันใฝ่ ใคร่ตามยล

กลอนพี่แตน แสบแสน แม้นมิว่าง.....แต่มิจาง ห่างหาย ไปไกลหน
กลอนตาใส มั่วไป มิกังวล.....หากเกินทน ใครอยากบ่น บ่นอาจารย์