รัก

ถ่ายปราณ"รัก" สวมสอด กอดกับลม.....แล้วประสม กลมกลืน ความ"คิดถึง"
สิเน่หา ร้อยเรียง เคียงคำนึง.....ครั้นแล้วจึง ฝากลมไล้ สาย"เหมันต์"

กำกับคำ กำชับเคร่ง เพ่งเหมาะสม....."เหมันต์"ลม อม"ปราณรัก" ประจักษ์สาน
เมื่อยามใด เจ้าตกต้อง ลมสะท้าน.....จงรับขาน "ปราณรัก" จากทรวงเรา


status... หวานแต่เช้า สดชื่น รื่นอารมณ์

 

ชะแม่นี่ แต่งกลอน ไวดีแท้.....ในมุมแง่ ก็เขียน เนียนความหมาย
อ่านดูแล้ว ก็ซาบซึ้ง ตรึงหทัย.....เพื่อน"รัก"ให้ "ไมตรี" ที่แสนงาม

มิต้องห่วง ตัวเรา คลุกเคล้าทุกข์.....มันเสียดจุก จนชิน จนขันขำ
อันเรื่องร้อย ราวโลก โศกระกำ.....เป็น"โลกธรรม" หมุนเวียนย้ำ จนจำเจ

"ไตรลักษณ์" กำกับไว้ เลยมิกลัว.....จักดี-ชั่ว สุข-ทุกข์ ประสมเส
มันก็มา แล้วไป หมุนถ่ายเท.....อันกลเล่ห์ โลกนี้ มิมีไร

 

เพลงออกมัน ฟังสนุก รุกรำป้อ
มาเคล้าคลอ ดวงจันทร์ ที่ฝันถึง
มาตามเชียร์ กลางวง รำดันดึง
ย้อนคำนึง รำออกแขก รอบแจกฟรี.....รำวงย้อนยุค5555555

 

พินิจกลอน แต่ละตอน แต่ละบท.....งามจับจด จรดพ้อง คล้องประสาน
จะประดิษฐ์ คิดเล่น ทะเล้นตาม.....กลัวมิงาม สานกลอน สะท้อนไป

ถ้อยคารม คมสำนวน ล้วนจับจิต.....เกาหัวยิก ยิกยิก ทำไฉน
จะแต่งกานท์ งานก็เข้า เอ๊าทำไง.....สงกะสัย ต้องอ่าน ผ่านอย่างเดียว

ครั้นจะบิวท์ อารมณ์ ผสมผสาน.....วางงานการ ไว้ก่อน สักแปร๊บบเดี๋ยว
กลัวอดมื้อ กินสองมื้อ เหมือนจารย์เชียว.....ว่าแล้วเอี้ยว ตัวหลบ ประกบงาน คริๆ

 

งานคือเงิน เงินคืองาน คือบ้าน-รถ.....มิต้องอด มีกิน มีใช้สอย
เป็นเรื่องดี มีเงิน-งาน มิล่องลอย.....มิต้องหงอย ยากจน อดเหมือนจารย์

อันบึง"รัก" เอาไว้หย่อน ผ่อนจิตใจ.....ว่างเมื่อใด สะดวกได้ ค่อยขับขาน
จงหมั่นเพียร เพ่งพินิจ หน้าที่กัน.....ส่วนตัวฉัน ตกงาน สำราญเอย .. 55

 

ถึงตกงาน ยังสำราญ สราญสุข.....มิมีทุกข์ ขลุกบึง ขึง"รัก"ให้
บางคนมี งานมาก ทุกข์แทบตาย.....มีเท่าไหร่ ก็ไม่พอ หนอคนเรา

 

มิมี"ทุกข์" กล่าวผิด ไปแล้วเจ้า.....ทุกข์ของเรา พิศดาร ซับซ้อนเหลือ
แต่เราเรียน รู้มัน แม้นน่าเบื่อ.....เรียนรู้เพื่อ ร่วมอยู่ และล่วงไป

เราเห็นว่า ถ้าโลกสุข เราก็สุข.....ครั้นจะสุข คนเดียว ไม่น่าได้
สิ่งแวดล้อม รอบตัว ทั่วทั่วไป.....ควรเกลื่อนไป ด้วยสุข ระคนปน

เรื่องบนโลก แท้จริง มิมีสุข.....มีแต่ทุกข์ มาก-น้อย คอยสับสน
ทุกคนอยาก ทุกข์น้อย ทุกตัวคน.....ปัญญาชน จึงบ่นบอก กรอกความจริง

เรื่อง"ความทุกข์" เป็นเรื่อง ธรรมชาติ.....ปัญญาวาด ทางออก บอกทุกสิ่ง
เมื่อได้รับ รู้แง่มุม ความเป็นจริง.....ทุกข์ที่สิง ค่อยวิ่งออก นอกอารมณ์

เราปรารถนา ให้ทุกคน มีความสุข.....ทุกคนสุข เราก็ แสนสุขสม
ทำไปตาม "อัตภาพ" เพื่อโลกกลม.....ได้เพาะบ่ม "ความรัก" ความดีงาม


status... เราได้รับจากโลกมามากแล้ว เราทำคืนให้โลกเพียงเท่านี้ นับว่ากระจอกมาก ถ้าเทียบกับสิ่งที่โลกเคยให้เรามา

Hallelujah

Amen...

 

เข้ามาโลก ได้รับ ในทุกสิ่ง.....แต่ที่ชิง ติดมือเรา เท่าที่เห็น
คงจักมี แต่ปัญญา ที่บำเพ็ญ.....ที่ตามเป็น เงาชิด ติดตามไป

จงเพ่งเถิด พิจารณา ดูความจริง.....ว่าพึงชิง สาระใด จากโลกได้
อย่าเพียงอยู่ อยู่ไป ให้เปล่าดาย.....ถึงคราตาย สาระใด ไม่ติดมือ

โลกวัตถุ มันร้ายมัด รัดแน่นหนา.....กล่อมวิญญา พาหลงใหล ให้ยึดถือ
ดินน้ำลม อัคคี ได้ร่วมมือ.....ประชุมถือ ฤทธิ์ร่าง สร้างมายา

ปลดแอกออก ได้เมื่อใด ก็เบาใจ.....เพียงเล่นไล้ มายา ไม่หลงบ้า
ไม่เป็นทาส มัวเคล้า เมามารยา.....แล้วพึงหา ทางออก นอกวังวน

 

เรานี่นะ พูดเรย น้อยใจนัก.....ที่เพื่อน"รัก" หลายคน เงียบหายหน้า
มาแต่งกลอน ให้เราลิ้ม อักษรา.....แล้วหายหน้า มิยอมมา เห็นหน้ากัน

เออบอกเรย ว่าฉัน นั้นคิดถึง.....รสกานท์กลึง อักษร กลอนโคลงฉันท์
ถ้าคิดถึง ฉันบ้าง อย่าร้างกัน.....ทักทายฉัน เอื้อนออกที วจีกลอน

 

ก็อ้อนเพื่อน เอื้อนเอ่ย เปรยตัดพ้อ.....ผิเพื่อนจ่อ จ้องส่อง มองมาเห็น
อาจเร่งเร้า ให้เข้า มาลอยเล่น.....มาหยอกเย็น เล่นกลอน อ้อนกลับมา

"จันทรา"เธอ เป็นMember VIP. .....ไม่นานนี้ คงจักได้ เลื่อนขั้นหนา
โคตรโคตรเพชร กินรี มีวิชา.....ฝีกลอนกล้า ศิษย์นี้ มีอาจารย์

 

อักษรกลอน ต่างคน รสแตกต่าง.....กลั่นกลอนวาง ต่างใจ ต่างเชิงชั้น
ปรุงกลอนด้วย อารมณ์ ที่ต่างกัน.....อรรถรสนั้น ย่อมต่างกัน อย่างแน่นอน

แต่ละบท แต่ละคน ต่างรสชาติ.....ต่างมีมาด วาดคำ วางอักษร
เมื่อส้องเสพย์ ก็ต่างรส ต่างกลกลอน......ใจสะท้อน ลิ้มเพลิน เพลิดโอชา

ลีลาหลาย ได้เสพย์ส้อง ก็ปองจิต.....อยากจะพิศ ลิ้มรส ให้ซาบซ่าส์
หลากหลายรส จรรโลง ใจหรรษา.....ชื่นอุรา พลิ้วพา กระชุ่มชวย

 

"จังหวะ"ใจถ่ายให้.....เป็นกานท์
"กลอน"กระชับขับขาน.....จากห้วง
"จังหวะ"ร่ายเลิศสะท้าน.....ตามตรึก
"ใจ"ตรึกระลึกห้วง.....เกิดกลั้ว รรัวกลอน

 

"กลอนกานท์"คือ อักษร สะท้อนใจ.....จังหวะใจ ฉายออก บอกให้เห็น
ว่าอารมณ์ จิตใจ นั้นมันเต้น.....มันละเล่น เป็นจังหวะ ประเลงใด

"กานท์กลอน"แฝง แสดงออก ปัญญาญาณ.....ปฏิภาณ ไหวพริบ ยังเห็นได้
มันสนุก เพลิดเพลิน อย่าบอกใคร.....อ่านกลอนไป เห็นจิตใจ กันและกัน

 

เห็นหลายผู้ กรูกลอน ร่อนกันเล่น.....ต่างก็เต้น ตามใจ จังหวะเขา
เห็นอักษร กลอนกาพย์ ลำนำเนา.....ก็เห็นเขา ที่ด้านใน ไม่ผิดเลย

ทั้งปัญญา อารมณ์ แลความคิด.....ยามลิขิต เขียนกลอน ย่อมเปิดเผย
เจตนา วิชชา ย่อมออกเอ่ย.....กลกลอนเอ๋ย เจ้านั้นเผย เฉลยใจ

 

กุหลาบงามหนามคมสมคำอ้าง
พร่างพราวสวยรวยหอมออมกรุ่นกลิ่น
หอมนวลเนื้อหอมนวลครวญยุพิน
ไป่ถวิลหอมฤาเท่ากุหลาบงาม

 

ฝากเพื่อนๆค่ะ

 

ขออนุญาติลงกาพย์ รู้สึกจะเป็นกาพย์ฉบัง16 จากนวนิยายเรื่องเลือดขัตติยา ของลักษณาวดี ค่ะ
กุหลาบงามยามบาน แย้มกลีบตระการ
แต่แล้วก็ร่วงโรยรา
เพราะเลื้อยขึ้นไปใกล้ฟ้า แม้นผู้ผ่านมา
จักกล้าจักหาญปานใด
ก็บ่เอื้อมหัตถ์ไป เด็ดกุหลาบอันไกล
จากกิ่งสูงลิ่วลอยลม

เอิ่ม....อันนี้ก้อชอบส่วนตัวค่ะเข้ากับบรรยากาศ(f)

 

มิใคร่ปลูก ดอกหอมใด ในบึง"รัก".....เพราะ"กลิ่นรัก" มันจะกลบ ตลบให้
สงสารเหล่า ดอกหอม จักน้อยใจ.....จึงงดไพร ไม้หอม ทุกผองพันธ์ุ

ความงดงาม ของดอก"รัก" ก็บรรเจิด.....รัศมีเกิด ตามกลีบดอก ออกสร้างสรรค์
ดอกร้อยล้าน บนโลกนี้ ขลาดประชัน.....รุ้งเลื่อมนั้น วูบแวบนุ่ม ชุ่มนัยน์ตา

ครั้นยามบาน เกสรออก งอก"ไมตรี".....ระยับสี ระยิบเห็น ยามกลีบอ้า
สัณฐานกลีบ รูปหัวใจ ซ้อนงามตา.....ละไมจ้า ละมุนใจ ใน"รักพรรณ"

 

คมกุหลาบตราบใดยังคงอยู่

ให้สมคู่ควรค่าความเฉิดฉัน

กุหลาบมีร้อยศรีมณีพรรณ

คุณค่านั้นอวลอบกลบหทัย

 

กลอนไพเราะ เสนาะหู ดูแล้วปลื้ม.....เพื่อนมิลืม เลือนใจ ไฝ่ถวิล
มารดน้ำ ให้"ต้นรัก" ชุ่มชื้นดิน....."รัก"มิสิ้น กลิ่นสหาย ที่ปองกานท์

กลิ่นกุหลาบ ระรื่น ชื่นนาสิก.....สีสันอีก ก็หวาน ชวนเคลิ้มฝัน
ขอบใจจ้ะ ที่นำ มาฝากกัน.....เราจักปัน ปักแจกัน ในบึงไพร