ความกตัญญู คือ บ่อเกิดแห่งบาปของฉัน

พ่อช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เช็คขี้ เช็คเยี่ยว ให้อาหารทางสาย พ่อดีมากไม่บ่น ไม่ว่า อะไร แม่อายุ แปดสิบกว่าปี ฉันเป็นลูกคนสุดท้องที่ยังไม่มีครอบครัว พี่น้องคนอื่นก็บ้านติดกัน บางคนเงินทองไม่เคยหยิบยื่น ไม่เคยมาสนใจ บางคนได้สมบัติจนร่ำรวย ยื่นเงินให้เดือนสองพันห้า ไม่เคยมาทำอะไร เค้าช่างเป็นคนดีในสายตาแม่ ส่วนฉันทำทุกอย่าง ทำดีไม่เคยได้ดี ทำมาตลอดเกือบสิบปี ยิ่งทำยิ่งบาปเพราะต้องเถียงกับแม่ แม่คิดว่าท่านถูกทุกอย่าง ยอมรับว่างุดงิด อยากจะเลี่ยงไม่มาสนใจ นานๆเดินมาหาสักครั้ง เหมือนพี่คนอื่นๆ จะได้ไม่บาป แม่คอยสอนว่าที่พวกเค้าสบายเพราะมีบุญมาเยอะ แล้วคนที่ต้องทำ ต้องเครียด คือ คนบาปหนายังนั้นหรือ เคยขอร้องแม่ว่าอย่านำเรืองมาให้อีก ให้ชีวิตได้อยู่เป็นสุขเหมือนคนอื่นบ้าง เศร้าท้อ อยากจะหนีไปไกลๆ แม่ก็บอกอย่าทิ้งแม่ไป เพราะท่านไม่มีใครอยู่ดูแล แต่ยิ่งทำก็ยิ่งบาป ถ้าไม่เถียงแก ให้แม่ถูกทุกอย่างก็ไม่ได้ น้าๆพี่ๆ รู้นิสัยแม่ดีพวกเค้าเลยเลี่ยงไม่พูดคุย แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้ถือว่าเป็นหัวหน้าครอบครัว ท้อ ทุกข์ใจมาก ตายคงตกนรกหมกไหม้ เพราะความกตัญญูแต่ปนไปด้วยอารมณ์งุดงิด และ ปากตัวเอง

 

แผ่เมตตาให้ตัวเองบ่อย ๆ
แล้วก็แผ่เมตตาให้แม่ด้วยครับ

 

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ความกตัญญูช่วยคุ้มครองให้จนท.ผ่านเหตุการน์นี้ไปให้ได้นะคะ ชีวิตคุณไม่มีทางตกอับหรอกคะ มีแต่เจริญ สาธุกะความเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อแม่ นับถือจริงๆคะ

 

เรื่องแบบนี้ต้องแบ่งเป็นภาพกว้าง และ ปลีกย่อยนะครับ

1.อันดับแรกให้มองดูว่าใครมาดูแลพ่อแม่เสียก่อน ใครจะมีบุญเก่าเยอะหรือน้อยไม่สำคัญ แต่คนเราไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ถึงจะได้ไม่ต้องมีพ่อมีแม่ ดังนั้นภาระหน้าที่การดูแลพ่อแม่จึงเป็นของลูกทุกคน กรรมเวรจะเป็นตัวกำหนดตรงนี้ ถ้าคนๆนั้นไม่ดูแลพ่อแม่เมื่อเขามีลูก ลูกของเขาก็จะไม่กลับมาดูแลเขาเช่นกัน อันนี้ผมไม่ได้แช่งนะ แต่มันคือเรื่องของกรรม และถ้าวันใด จขกท.มีครอบครัว มีลูก ลูกของ จขกท.ก็จะกลับมาดูแล จขกท.เหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้แหละครับ

2.ในเรื่องของวิธีการดูแล ใครสักแต่โยนเงินให้พ่อแม่ยกภาระหน้าที่การดูแลพ่อแม่ให้กับเงินทอง ลูกของเขาก็จะทำแบบนั้นกับเขาบ้าง ดีไม่ดีลูกๆที่มีเงินอาจเอาพ่อแม่ไปอยู่บ้านพักคนชราที่ดีๆก็ได้(ถ้าคิดว่าอยู่แล้วมีความสุข) เมื่อคุณไม่เคยอยู่กับพ่อแม่ ลูกของคุณก็จะไม่อยู่กับคุณเช่นเดียวกัน กฎแห่งกรรมยุติธรรมเสมอครับ

3.ส่วนเรื่องที่มีการถกเถียงเพราะอยู่ใกล้ชิดกัน ถือซะว่าเป็นการทดสอบจิตใจของตนเอง จขกท.ต้องเข้าใจว่ามันเป็นธรรมชาติของคนแก่ 80%ของคนแก่ล้วนเอาแต่ใจตนเอง เรื่องมาก คิดมาก บางคนก็ปากไม่ดี สิ่งเหล่านี้เป็นของธรรมดา เพราะ จขกท.แคร์ท่านมาก จขกท.ก็เลยมีอารมณ์มากตามไปด้วย

4.เรื่องการทดสอบจิตใจตนเองที่ผมกล่าวในข้อ 3 นั้นถือเป็นเรื่องที่สำคัญและเป็นประโยชน์ต่อตัวของ จขกท. มาก การชนะใจตนเองต่อความโกรธ โมโห นั้น เป็นสิ่งที่มีค่ายิ่ง เป็นการเอาชนะกิเลส เป็นการเอาชนะมาร เป็นการยกระดับจิตใจของตนเองให้สูงขึ้น จขกท.อาจยังไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้มีคุณค่ามากมายมหาศาลในทางธรรม ถ้า จขกท. ฝึกสติ ฝึกจิตใจไปเรื่อยๆ จนดีขึ้นในระดับหนึ่ง ถกเถียงกับแม่น้อยลง ผมเชื่อเลยว่าถ้าตายไปเมื่อไหร่ จขกท.จะได้ขึ้นสวรรค์อย่างต่ำที่ชั้นดุสิต(ชั้นที่ 4)แน่นอน

5.พี่ๆคนอื่นที่ไม่ได้มาทำตรงนี้ย่อมไม่เจอบททดสอบเหมือน จขกท. ตอนนี้ไม่บอกก็รู้ว่าจิตใจของใครแข็งแกร่งกว่ากันระหว่าง จขกท. กับ พี่ คนอื่นๆ และยิ่งถ้า จขกท.เห็นคุณค่าในปัญหาที่เจอเหมือนอย่างที่ผมบอก แล้วพัฒนาจิตใจของตนเองไปเรื่อยๆ ด้วยสติ ด้วยความเข้าใจในธรรมชาติของคนแก่ จขกท.ก็จะไม่ผิดหวังเลยที่ได้อยู่ดูแลพ่อแม่มาตลอด

 

ขอบพระคุณทุกท่านมากค่ะ โดยเฉพาะ คุณ alkuwaiti ที่ทำให้ดิฉันมีกำลังใจขึ้นมาเยอะมาก ต่อไปจะควบคุมสติและอารมณ์ให้มาก อดทน อดทน และ อดทน
ทุกครั้งที่มีปากเสียงกัน แม่ไม่เคยโกรธดิฉันสักครั้ง รู้สึกผิดมาก จะฝึกจิตให้เยอะ ยิ่งๆขึ้นไปค่ะ

 

แปลกเหมือนกัน คนอยู่ใกล้ๆนี่เกลียดนะ พอคนอยู่ไกลๆมาทีต้อนรับอย่างกับเทวดา ทั้งทีมานก็ไม่เคยจะสนใจเลยสักนิด กินไม่ได้ ขี้ไม่ออกก็มีแต่เราทั้งนั้น ไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่เราเห็นตัวอย่างแล้วก็อย่าไปทำตามล่ะกัน อันนี้เรื่องญาติเรานะ

 

แม่ไม่เคยโกธรคุณสักครั้ง เพราะแม่รักคุณและเข้าใจความรู้สึกของคุณนะซีครับ

 

มนุษย์ทุกคนเปรียบดังก้อนถ่านหิน ถ้าไม่โดนบีบอัดด้วยแรงดันและความร้อนสูง จะกลั่นตัวเป็นเพชรได้ยังไง ความทุกข์ทำให้มนุษย์เห็นธรรมและเห็นคุณค่าของธรรม จขกท.มาถูกทางแล้ว แค่ต้องรู้วิธีรับมือกับปัญหาก็เท่านั้น

 

คำว่าลูกกตัญญู คือลูกผู้ปฏิบัติต่อบิดามารดาด้วยความยินดี เต็มใจที่จะช่วยเหลือ แบ่งเบาภาระบิดามารดาครับ ถ้าหงุดหงิดจำใจทำแบบเสียมิได้ จะไม่ทำนั่นก็พ่อแม่เรา ทิ้งไว้กลัวจะโดนหาว่าอกตัญญู หรือจะทำใจดำไม่ดูดีก็ทำไม่ได้ แบบนี้ไม่ใช่กตัญญูหรอกครับ วิบากกรรมนั่นแหละชัดเจน ถ้าลูกกตัญญูจะไม่มองว่าเป็นกรรมเลย

 

มนุษย์ทุกคนมีกิเลสนะครับ

ถ้าแค่นี้คุณยังไม่เข้าใจ คุณก็ไม่ควรมาแสดงความคิดเห็นโจมตีผู้อื่นแบบนี้ คนเราควรช่วยเหลือและให้กำลังใจกัน ตัวคุณเองทำได้เหมือน จขกท.หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ คุณคงไม่เชื่อ แต่ผมขอบอกไว้นะครับคุณควรหยุดแสดงความคิดเห็นโจมตีผู้อื่นแบบนี้ได้แล้ว ถ้าคุณไม่ได้เข้ามาในเว็บพลังจิตด้วยเพราะอยากโอ้อวดอัตตาของตน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงชอบมองหาด้านมืดของมนุษย์แล้วงัดมันออกมาโจมตี คุณได้อะไรหรอครับ ความเมตตากรุณาเคยมีในใจคุณบ้างมั้ย หรือตัวคุณดีเลิศประเสริฐที่สุดในโลก คุณถึงชอบโจมตีผู้อื่นอยู่ได้

 

คุณคงอ่านกระทู้ไม่กระจ่างแน่ค่ะ ดิฉันไม่ได้คิดว่าเป็นกรรม บ่นน้อยใจแม่ก็สอนแต่ดิฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจคำสอนแม่ คุณไม่เคยสัมผัสการดูแลผู้ป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และ คนแก่แน่ๆ บางครั้งเราก็มีอารมณ์เหนื่อย และ ท้อ ถ้าดิฉันจะไม่ทำก็ได้ ไม่เคยกลัวคนอื่นจะว่า เพราะที่บ้านมีกำลังพอที่จะจ้างคนดูแลพ่อมาอยู่ประจำ แต่เพราะศรัทธาในความดีเลยทำเอง แม่ดิฉันเป็นคนกตัญญูมาก ดูแลพ่อแม่ตัวเอง แม่ยาย จนสิ้นลมหายใจ ดิฉันเลยได้ตัวอย่างที่ดี
ขอร่วมอนุโมทนากับลูกกตัญญูทุกท่านค่ะ เพราะดิฉันเข้าใจว่าการดูแลพ่อแม่ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้นั้น มันมาจากจิตสำนึกของคนดี แม้จะบ่นบ้าง โมโหบ้าง แม่ไม่ค่อยมีเหตุผลเหมือนก่อน เอาแต่ใจ แต่อย่างน้อยก็ได้ทำ
และจะทำต่อไปค่ะ การสั่งสมบารมี มันต้องมีมารผจญเป็นเรื่องธรรมดาค่า
มารไม่มี บารมีไม่เกิด

 

เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณเป็นคนดี สักวันคุณจะตัองได้ดีที่สุด สวรรค์ไม่เคยทอดทิ้งคนดี พอคุณแก่เฒ่าคุณก็จะมีคนดูแล ไม่ทอดทิ้งคุณเหมือนที่คุณทำกับพ่อแม่ผู้มีพระคุณของคุณค่ะ

 

เข้าใจเจ้าของกระทู้คะ ท่านกำลังได้สมบัติชิ้นสุดท้ายที่แม่ของท่านมอบให้ที่มีค่ายิ่ง
กว่าสมบัติชิ้นใด ๆ ในโลกนี้ ลองนึกดูนะคะ ในบรรดาลูกหลายของพ่อแม่ จะมีเพียงแค่
หนึ่งคนเท่านั่น ที่ได้ดูแลยามเจ็บไข้ได้ป่วยเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยว ป้อนข้าวป้อนน้ำ อยู่เป็นเพื่อน
ท่านให้ท่านไม่เหงาและมีความสุข ซึ่งเป็นสิ่งที่คนแก่ต้องการมากที่สุด เรื่องเงินทอง
ยังไม่สำคัญเท่ากับดูแลจิตใจ พี่น้องคนอื่นอาจช่วยเหลือด้านเงินทอง แตยังไม่เท่ากับ
การดูแลรับใช้อย่างใกล้ชิด เท่าที่สัมผัสคนใกล้ตัวที่รู้จัก พ่อและแม่จะเลือกอยู่กับลูกคนใด
คนหนึ่งเท่านั้นที่ให้เป็นผู้ดูแลรับใช้ (น้อยที่จะเจอสับเปลี่ยหมุนเวียนกันดูแล)
ในบรรดาลูกทั้งหมด บางคนอยากให้ไปอยู่ด้วยท่าน ก็ไม่ไปต้องการอยู่กับลูกคนนี้
บางคนพ่อแม่อยากไปอยู่ด้วยก็ไม่มีเวลาดูพ่อแม่ด้วย เหตุปัจจัยหลายอย่าง
และส่วนใหญ่ที่เห็นผู้ที่กำลังสร้างบารมีส่วนใหญ่ จะได้สมบัติอันล้ำค่านี้ไปดูแล
ที่มีค่ายิ่งกว่าเพ็ชรพลอย หรือสมบัติใด ๆ ในโลกนี้ ผู้ใดต้องการความสุข
ความเจริญในอนาคต ชีวิตจะไม่ตกต่ำ ย่อมมีแก่ผู้มีความกตัญญูตอบแทนคุณ
เพราะเป็นผลบุญใหญ่ที่มีอานิสงค์มาก

ข้าพเจ้าก็มีและเป็นเหมือนกันคะ ส่วนเรื่องอารมณ์คนแก่ ถ้าเราเข้าใจและปล่อยวาง
นิสัยท่านที่มีมานาน และความสูงวัยย่อมอยู่กับความคิดและยิ่งทำอะไรไม่ได้ด้วยอยู่แล้ว
ก็ย่อมคิดว่าเป็นภาระ คิดมากน้อยใจ เครียด สะสมในอารมณ์ไม่รู้จะระบายอย่างไร
ก็ย่อมแสดงออกตามนิสัยเดิม ยิ่งถ้าเราคิดจะไปเปลี่ยนท่านอยากให้ท่านเป็นไปอย่าง
ที่เราต้องการคงยาก มีปัญหาไม่สบายใจทั้งตัวท่านและเรา ก็จะได้ทั้งบุญและบาป
ไปในตัวภายในตัว ผลอานิสงค์ผลลดทอนลง วิธีที่จะช่วยได้ คือ เริ่มจากตัวเราก่อน
นอกจากจะดูแลเอาใจใส่ให้ความรักให้มากกว่าเดิม คุยให้ท่านมีความสุขไม่เหงา
น่าจะลดอารมณ์ลงได้บ้าง หรือไม่ก็เริ่มให้ท่านสวดมนต์ ฟังธรรมะ เพราะความสุข
สงบใจจะช่วยผ่อนคลายอารมณ์ได้คะ

ตอนนี้แม่ข้าพเจ้าไม่สบายเริ่มคิดได้ เราจะไม่เอาความคิดของเราไปบังคับให้ท่าน
เป็นไปตามที่เราคิด เราจะอาศัยความอดทนเปลี่ยนแปลงตัวเราเอง ถ้าเราสามารถ
อดทนกับท่านได้แล้ว เจอเรื่องแบบนี้กับคนอื่นเราก็อดทนได้ คิดว่าท่านเป็นบททดสอบ
เปลี่ยนแปลงนิสัยเราก็ดีเหมือนกันนะคะ มีปัญหากับแม่ แม่ย่อมอภัยให้ลูกได้เสมอ
แต่ถ้าเรามีปัญหากับคนอื่นอาจมองหน้ากันไม่ติด สนิทใจไม่ได้เหมือนเดิม

 

การมีชีวิตบนโลกใบนี้ พึงต้องใช้ศาสตร์และศิลป์

ศิลป์ คืออะไร ในการใช่ชีวิตร่วมกับผู้อื่น ต้องทำอย่างไร
วิธีการที่เราต้องดูแลบิดามารดาหรือตอบแทนผู้มีพระคุณต้องทำอย่างไร

ผมทราบดีว่าพูดมันง่ายแต่ทำมันยาก ปัญหาคือ ความพอดีคืออะไร

เพราะทุกคนล้วนมีบ่วงผูกมัดรั้งตนเองไว้ การบริหารชีวิตเพื่อทำหน้าที่ของตนให้ดีทุกด้านจึงเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก

แต่ผมขอแนะนำว่า การจะทำอะไร ต้องวางแผนให้ดี การวางแผนให้ดี ต้องประเมิณปัจจัยภานนอกและภายใน ภายในคือกำลังความสามารถของตนเป็นอย่างไร
วันนี้ผมคิดว่าคุณทำได้ดีเยี่ยมแล้ว แค่ปรับส่วนที่เหลือที่ไม่มากใหม่
การทะเลาะในเมื่อไม่เห็นประโยชน์เราก็ควรเลิกทะเลาะแต่ปรับวิธีการพูดใหม่ พูดน้อยลง ฟังท่านให้มากๆ ในบางโอกาสที่พูดได้ก็พูดมากๆให้ท่านเข้าใจ หรือบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร
การดูแลแบ่งเวลาของเราของท่านให้เหมาะสม
เรื่องอื่นๆควรประชุมกับพี่น้องทุกคนเพื่อวางแผนด้านการเงินที่ต้องจุนเจือบิดามารดา ต้องวางแผนแบ่งความรับผิดชอบในส่วนอื่นๆ แม้กระทั่งการวางแผนฌาปณกิจ หากถึงวันนั้นจะได้ไม่เกิดปัญหา และมีการจัดสรรพ์ที่ลงตัว

ผมถือว่าเป็นหน้าที่ของลูก แต่ในการตกลงกัน ก็ควรเห็นใจผู้ที่ลำบากกว่าด้วย คือสุดท้ายให้รู้จักยืดหยุ่น

ความดีที่เราทำเราทำเพื่อผู้อื่น เพื่อให้เขาประสพความสุข ผลที่ได้รับคือความสุขใจของเรา
บุญกุศลส่วนนี้มีกำลังมาก เพราะบิดามารดาคือพระอรหันต์ของบุตร ขอให้ท่านจงเชื่อมั่นและมุ่งทำความดีของท่านต่อไปให้ดีนะครับ ขออนุโมทนาครับ

 

เข้มแข็งเข้าไว้ ยังงัยก็พ่อแม่เรา
ลูกคนอื่นจะไม่ดูดำดูดีหรือแหลไปวันๆก็เรื่องของเขา อย่าไปใส่ใจ

เคยเจอมาบางคนโดนหนักยิ่งกว่าคุณอีก
ดูแลพ่อแม่มาอย่างดีตลอด ลูกคนอื่นก็เอาแต่ปากดูแล คือแหลไปวันๆ
แต่พอพ่อแม่ตายกลับยกมรดกให้ลูกที่แหลๆ
ลูกที่ดูแลได้มามั่งเล็กน้อยแต่ก็เหมือนกลับไม่ได้อะไรเลย
สุดท้ายก็ต้องนั่งทำใจ ไม่ให้ใจเศร้าหมองเพราะน้อยอกน้อยใจ

 

ต้องบอกว่า ตัวผมเองไม่ได้มีเจตนาจะโจมตีหรือด่าว่า แต่ต้องการจะบอกว่า ถ้าคิดว่าการกตัญญูจะเป็นการทำให้ตัวเองก่อกรรมชั่วนั่นผิดแล้ว คุณไม่ควรไปคิดเช่นนั้น หากเราทำด้วยความรักความกตัญญู นั่นคือสิ่งที่เราปรารถนา เมื่อเรารักพ่อรักแม่ เราย่อมช่วยท่านด้วยความเต็มใจ ส่วนตัวแล้วผมได้ดูแลย่ากับยายของตนเองมาถึงสองคน ในสภาพที่ช่วยตัวเองไม่ได้ ( เป็นมะเร็งนอนติดเตียงเพราะอัมพฤษ ) ผมเข้าใจดีว่า ผู้ป่วยที่หงุดหงิดและเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เราพยามช่วย ด่าเราบ้าง เอาแต่ใจบ้าง มันเป็นอย่างไร โดยเฉพาะคนอื่นๆที่นานๆโผล่มาทีจะมองว่าเราทำไมทำแบบนั้นแบบนี้ มันก็เกิดความหงุดหงิดไม่พอใจขึ้นมา แต่ตรงนี้มันคือหน้าที่ มันคือความสงสาร คือความเวทนา สำหรับผมไม่เคยมองว่สการเช็ดขี้เยี่ยวเปลี่ยนผ้าอ้อมกรอกน้ำกรอกอาหารเหลวจะเป็นการกตัญญู เพราะย่าๆยายๆของเราก็ไม่ได้ผูกผัน ไม่ได้ใช้ชีวินเกี่ยวพันธ์อะไร เราเข้าไปช่วยเหลือพวกเขา เพราะได้ยินว่าเขาไม่มีคนเหลียวแล แม้แต่ลูกของตัวเอง แต่กลับกัน เมื่อเป็นแม่เป็นพ่อของเราเอง เรารัก เรายินดีที่จะช่วย แม้พ่อแม่จะมีการโวยวายงี่เง่าบ้าง แต่ด้วยค่าน้ำนม เราจะไม่มีวันด่า แต่กลับเข้าใจและสงสารจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อนึกถึงเวลาที่ท่านเลี้ยงดูเรามานาน นึกถึงเวลาจากที่ใกล้เข้ามา ถ้าแม่คุณกำลังจะตาย ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คุณไปดูแล คุณจะหงุดหงิด คุณจะด่าท่านไหม? คุณจะคิดว่าที่คุณต้องทำ และที่ต้องเผชิญ มันคือกรรมอีกไหม? อย่าไปคิดว่ามันเป็นกรรมเลยครับ ถ้าพ่อแม่ตายไปโดยที่ทะเลาะเบาะแว้งไม่มองหน้ากัน นั่นต่างหากล่ะกรรม เราจะทุกข์ไปทั้งชาติเลย

 

อย่าคิดว่าเป็นการโจมตีเลย เพราะเป็นเพียงการยกตัวอย่าง จขกท จะรู้ตัวของเขาดีว่าเป็นอย่างไร จุดประสงค์เพื่อให้ จขกท ได้เข้าใจ และไม่คิดว่าสิ่งที่ต้องประสบมันคือกรรม ที่มีเหตุมาจากความกตัญญู

 

ไม่ได้คิดว่าการที่คอยดูแลนี้เป็นกรรมเลยนะค่า อยากอธิบายอีกครั้งว่า ที่กลัวคือบาป ต้องคอยเถียงกับแม่ เพราะแม่ดื้อเหลือเกิน ปล่อยตามใจท่านทุกอย่างไม่ได้ ยกตัวอย่าง ท่านฉี่บ่อย อยากให้ดิฉันพาไปตัดมดลูกทิ้ง (เครียด) จะไม่ให้เถียงคงไม่ได้ค่ะ
ขอขอบพระคุณทุกความคิดเห็น นะค่ะ

 

การที่ต้องมาดูแลพ่อแม่แล้วกลัวว่าจะทำให้พ่อแม่ตายเพราะฝีมือเราเนื่องจากมาถกเถียงกัน ผมว่ามันคงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะครับ ถ้าทุกคนคิดกันแบบนี้ โลกใบนี้ก็คงไม่น่าอยู่แล้วละ เพราะลูกหลายๆคนอาจเลือกที่จะไม่มาดูแลพ่อแม่เลยก็เป็นได้ ความคิดแบบนี้อันตรายนะครับเหมือนดาบ 2 คม

ถ้าพ่อแม่ของ จขกท.จะตายเพราะการถกเถียงกัน พวกท่านก็คงตายไปตั้งนานแล้วไม่อยู่ให้ จขกท.ดูแลมาได้ถึง 10 ปีหรอก เราต้องมองดูสถานการณ์จริงประกอบด้วย ไม่ใช่ตอบคำถามแบบหว่านแห แล้วมโนไปไกลขนาดนั้น

 

ผมไม่ชอบเลยนะ พอจะมีกระทู้ดีๆเกิดขึ้น กลับต้องมาเจอเรื่องหักมุมดราม่าแบบนี้ ซึ่งผมก็เชื่อว่าผมคงไม่ได้คิดและรู้สึกไปคนเดียว มันไม่ใช่เรื่องการยอมรับความคิดเห็นต่างหรือไม่ เพราะเราไม่ได้มาคุยกันในเรื่องการเมือง

เรื่องของธรรมะมันมีอยู่แค่ว่าจริงหรือไม่จริงเท่านั้น ถ้าคุณคิดต่างแล้วมันผิด มันไม่จริง มันก็จะไม่ถูกยอมรับ มันก็ต้องตกไป ต่อให้คุณหาเหตุผลอะไรมารองรับก็ตามที ถ้ามันไม่จริง ความคิดเห็นต่างนั้นมันก็จะไม่ถูกยอมรับอยู่วันยังค่ำ

ความจริงเรื่องของธรรมะ ควรเป็นเรื่องที่คนเราควรเข้าใจและมองเห็นไปในทิศทางเดียวกัน เพราะข้อมูลในพระไตรปิฎกก็บอกไว้แล้วอยู่ทนโท่ แล้วเรายังมามัวถกเถียงอะไรกัน หรือคุณจะบอกว่าขอเชื่อตัวเองมากกว่าตำราพระไตรปิฎก เพราะถ้าคุณบอกนั้นตัวคุณก็จะยิ่งไม่มีอะไรให้น่าเชื่อถือเลยสักนิด อยากเรียนหนังสือแต่ไม่ยอมเข้าโรงเรียน ไม่ยอมให้ครูอาจารย์มาสอน แล้วก็ไปบอกผู้อื่นว่าตนเองรู้จริง อย่าไปเชื่อครูอาจารย์ที่โรงเรียนเพราะพวกนั้นเชื่อถือไม่ได้ คนไทยเป็นแบบนี้กันเยอะนะครับ ความคิดวิปริต แปลกแยกกันมากขึ้นทุกวัน