ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

เกลอเกล่า ตอนนี้เล่าเรื่องพี่สิงห์ตอนวัยรุ่น ตัวเจ้ายังวิ่งไม่นุ่งผ้าอยู่เลย

 

อ่านแล้วนอนไม่หลับเลยครับ

 

การนอนไม่หลับนั้นรักษายาก

ฉะนั้นเราควรปลุกเพื่อนมาร่วมนั่งเวรยาม เหมือนครามีศึก

จงรีบพาเพื่อนมาถกกระทู้กันเถิด

ป.ล.กำลังจะเล่าหน้าที่เก่าเมื่อยามศึก ของคนหลายคนในนี้

 

หลังจากนั้น เมื่อเพลามืด สิงห์นั่งอยู่หน้ากุฏิ หัวหน้าทอง แดง และคนที่ทดสอบสิงห์คนที่สาม หนาน ทั้งสามมาตามสิงห์ ไปที่คอกไม้ จากนั้นก็รีบขึ้นม้า ที่ต่างก็ซูบผอม และตรงไปที่เรือนขรัวอินทร์ก่อน

ขรัวอินทร์อมยิ้ม เจ้าทั้งสามจงพาลูกสิงห์ ไปตระเวณนอกค่าย แล้วจงกลับมา
หากพบศตรูให้ร่วมแรง ร่วมใจ ขอให้พระคุ้มครอง
แล้วท่านก็หยิบตะกรุด ที่มัดเชือกป่านและถักห่อหุ้มอย่างดี
แล้วคล้องคอให้สิงห์ หากมีภัย จงเอาตระกรุดอมไว้ในปาก แล้วนึกถึงพ่อ
เจ้าจะแคล้วคลาดปลอดภัยทุกประการ

แล้วทั้งสี่ก็ควบม้าออกจากหมู่บ้าน

 

ราตรีแรกนั้น ไม่มีใครอธิบายอันใดให้สิงห์ฟัง
สิงห์นั้นใส่เพียงเสื้อคล้ายเสื้อกล้าม และจุงกระเบนสีหม่น
ทั้งสี่ควบม้าลัดเลาะไปตามทางจากหมู่บ้าน ผ่านทุ่งนา เลาะไปตามริมตลิ่ง
แล้วไปยังจุดที่แม่น้ำตื้นเขิน มีแม่น้ำอยู่ พวกเค้าผูกม้าใต้ไม้ใหญ่
ต่างคนต่างช่วยระวังหลัง บรรยากาศตึงเครียด
แล้วลมก็พัดหวนมาที่สิงห์ สิงห์รับรู้ถึงลม ที่แหวกเปลี่ยนทิศ หลังพงหญ้า
มีคนแอบซุ่มดู สิงห์ชักบังเหียนม้า แล้วควบตามอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามผู้ร่วมคณะ ต่างควบม้าตาม แล้วชักดาบที่หลังมาถืออย่างรวดเร็ว
ถึงแม้สิงห์จะเด็กที่สุด แต่หลังจากประดาบเมื่อเพลาบ่ายนั้น ทั้งสามต่างยอมรับสิงห์
สิงห์ควบม้าและชักดาบสองมือ มาแค่เล่มเดียว
เห็นชายโพกหน้า กระโดดขึ้นม้า รูปร่างสมบูรณ์
แล้วควบหนีไป สิงห์ได้ยินเสียงตะโกน

ไอ้สิงห์ เอ็งหยุด

แล้วท่านหัวหน้าก็ชักม้ามาตัดหน้าสิงห์

แล้วกล่าวว่า พวกเราต้องกลับหมู่บ้านเดี๋ยวนี้ ก่อนที่พวกมันแห่จะมา
แล้วทั้งสามก็ควบม้าอย่างรวดเร็วกลับทางที่มา

สิงห์ลังเล แต่ก็ควบม้าตามหัวหน้าทองไป

 

ทั้งสี่ควบม้าเต็มฝีเท้าโดยไม่พัก เมื่อมาถึงหมู่บ้าน ทั้งสามหยุดม้าที่เรือนขรัวอินทร์

ขรัวอินทร์ในท่านั่งสมาธิ ลืมตาขึ้น

มันไกล้เข้ามาแล้วซินะ
จงสั่งคนให้อพยพ บัดเดี๋ยวนี้ เราจะไปสมทบกับค่ายใหญ่
คงรอเพลาเช้าไม่ไหว

ทั้งสามแยกย้ายไป ตีฆ้องร้องป่าว เรียกชาวบ้านให้ตั้งแถว แลเกวียน
เตรียมอพยพ

เป็นภาพที่น่าเอน็จอนาถ ลูกเล็กเด็กแดง เสื้อผ้าหลุด ผู้หญิงม้วนผมหลุดลุ่ยด้วยความรีบ ทุกคนสีหน้าหวาดกลัว เด็กบางคนรู้ได้ถึงความกดดันนั้น ก็กระจองอแง

ข้าวของส่วนมากก็ทิ้งกันเสีย ขนไปได้แค่ห่อผ้าติดตัว คนแก่นั้นกับเด็ก ห้าหกคน นั่งเกวียนเทียม ชายฉกรรจ์ที่บาดเจ็บแลมีแผล พันผ้า ก็ถือดาบมั่น หน้าตราดูเคร่งเครียด ราวกับมัจจุราชกำลังจะมา

สิงห์นั้นยังไม่ทันจะถามอะไร ขรัวอินทร์ก็กระโดดขึ้้นมา แล้วว่า เอ็งจงไปเดินที่ท้ายขบวน คอยระวังหลัง พ่อจักไปนำหน้า จงจับทิศทางลม แล้วส่งสัญญานให้พ่อ

 

ถ้าแต่งเป็นนิยายจะขายได้ถล่มทลายเลยครับ อ่านแล้วชวนติดตาม เผลอๆลงละครช่อง 3 น่าสนใจนะครับ

 

nophakhan โม้ทั้งเพ...ขี้จุ๊เบ่เบ้ ...กสิณหรือหิงห้อย...อันนั้น มันหัวไม้ขีดเปล่า...

 

ตอนหลังๆนิยายเรื่องนี้ มันออกแนวพาดพิงกับปัจจุบัน เลยเขียนเป็นนิทานค่ะ

 

ขอนุญาติถามว่ามีใครเป็นทหารบกมั้ย คะ ช่วงที่มาเขียนกรูทู้นี้ เห็นภาพชัดเจนค่ะ

 

คนอ่าน... ที่ปัจจุบัน รับราชการทหาร นะรึ ...?
หากตอนนี้ ยังไม่แสดงตัว...แต่...อนาคตคงยกมือ

ที่บ้านเรา... พ่อ กะ น้องชาย ...ก้อเป็น.. ทหารบก
...ว่า จะคอย ยัดเยียดลูกชาย สืบทอดตามกัน อีกคน 555

 

เคยเป็นจร้าา ทหารราบด้วยย (ทหารเกณท์ปลดมาแร้ว) คงเคยรับใช้ชาติมาก่อน ครั้งนี้ก้อเป็นอีก

 

เราเป็นมั้ง....ต๊ะหาร

 

คืนนั้น ขบวนอพยพเดินทั้งวันทั้งคืน ไม่มีใครหยุดพัก สิงห์คอยระวังจับกระแสลม
อยู่ท้ายขบวน สิงห์จับลมที่พัดพาไร้ทิศทาง เร่งเร้า คุกคาม มันคือลมจากกีบเท้าม้าอันสมบูรณ์ประมาณ 50 ตัว ที่เร่งผีเท้าติดตาม

ขรัวอินทร์ ระหว่างเดินทาง ก็ได้เล่าให้เสือฟัง ถึงกองทัพที่ติดามมา และกลุ่มม้าศึก
ในการสงครามสมัยนั้น หากทัพเมือง ขอตั้งชื่ออิรนคร จะยกทัพไปตีเมืองยุทธศาสตร์ของ เมืองขอใช้ชื่อเดิมว่าอโยธยา จะจัดทหารฝีมือดีแห่งอิรนครา ประมาณ 10 คน ที่เหลือ อีก 40 จะเป็นพวกนักรบทมิฬรับจ้าง นักรบพวกนี้ชั่วช้าเหลือประมาณ บางคนก็เป็น
ชาวอิรนครเอง บางคนก็เป็นพวกขอม บ้างก็ชาวไทยใหญ่ โดยได้รับสินจ้าง รางวัลอย่างงาม ความอำมหิตของมัน คือปล้นฆ่า ฟันไม่เลี้ยง มันเป็นพวกทมิฬโดยแท้ บางทีมันก็ตัดแขน ตัดขา แต่ไม่ตัดคอ ให้ไม่ตายฆ่าที่ เจ็บปวดทรมาน ให้ดูพวกมันข่มขืนลูก เมีย พี่ น้อง ของพวกชายเหล่านั้น บางทีก็ตัดนิ้วทั้งหมด แล้วผูกไว้ที่กลางหมู่บ้าน รอทหารอโยธยา หรือรอคนมาพบ เอาไปเล่าลือถึงนรกบนดิน แล้วถึงแม้สิ่งไหนเอาไปไม่ได้ มันก็จะเผาสิ้น ไม่เหลือให้กลับมาทำเป็นที่มั่น ตลบหลังมันได้อีก โดยนายทหารอิรนคร บางคนก็ไม่ได้ร่วมด้วย แต่เป็นกลยุทธุ์ศึกของแม่ทัพแห่งอิรนคร ให้เกรงกลัวบารมี และความโหดร้ายที่ต้องเจอ บางทีหมู่บ้านเล็กๆ แค่ได้ยินว่าอิรนครจะบุก ก็หนีสิ้น แทบจะไม่ต้องลงมือ เหลือทัพไว้ตีเมืองใหญ่ๆ ไม่ต้องจัดกระบวนทัพใหม่ และไม่ต้องเสียชีวิตชาวอิรนครอีกด้วย ไม่ต้องกลัวจะโดนตลบหลัง ไม่ต้องกลัวซุ่มโจมตีให้เสียงานใหญ่ เพราะหมู่บ้านเล็กน้อยนั้น เช่นที่สิงห์อยู่ ก็จะไปรวมตัวกันที่เมืองยุทธศาสตร์ หากเมืองนั้นแตก เท่ากับยึดพื้นที่บริเวณนั้นได้หมด เลวชาติแต่มันได้ผล และได้ทรัพย์ เนื่องจากทัพใหญ่ เดินทางได้ช้า และ
ต้องมีทั้งไพร่พล ม้าศึก ทหารพลแต่ละกอง บางคนว่า หัวหน้ากองทัพทมิฬล้วนเป็นลูกหลาน ขุนนาง หรือ เชื้อพระวงศ์อิระนคร

กองทัพทมิฬมีม้าศึกที่ดี และสวยงามมาก เป็นม้าสีน้ำตาล ฝีเท้าจัด วิ่งได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่พัก และจะมีผู้ส่งสารหนึ่งหรือสองคน
เป็นม้าเร็ว ในแต่ละกอง เพื่อส่งข่าวให้ทัพใหญ่รู้ถึงสถานการณ์ มันจะตั้งกองไกลหมู่บ้านที่จะโจมตี แล้วส่งคนมาซุ่มดู ว่ามีทหารมาคอยดูแล
หรือมีแต่ชาวบ้าน เพื่อจะลงมือในภายหลัง หากเป็นชาวบ้าน แค่ไม่เกิน 50 คน มันจะมากันแค่ 10 คน เพื่อง่ายต่อการโจมตี เก็บเรียบได้ทั้งหมด
ฝีดาบ และความเลว ของแต่ละคนฉกรรจ์มาก บางคนก็ดำดินมาสมทบ มีทั้งเวทย์ โหงพราย
ที่หมู่บ้านขรัวอินทร์นั้นมันต้องมาซุ่มดู เพราะว่ามันมองไม่เห็น เนื่องจากจิตของขรัวอินทร์คอยปกป้องดูแล

 

รู้สึกแค้นแน่นอก...รอให้ผู้อ่านได้ซึมซับ ผุ่น ควัน กลิ่นไหม้ เลือด และน้ำตา เสียงกรีดร้องของหญิงที่ทุกข์ทรมาน

ความแค้นนั้นแทบกระอักเลือด นึกถึงจิตกูที่โดนดาบฟัน เลือดไหลจนตัวชา
มือที่ถือดาบไร้เรี่ยวแรง
โลกกำลังมืดลง บ้านกู ที่กูอยู่กูทำ พวกมึงเผาของกู
ลูกกู เมียกู แม่กู ลูกกู ไหว้ขอชีวิตมึง มึงทำได้อย่างไร
เด็กบางคนมึงตวัดดาบตัดแขน ตัดขา ให้ดิ้น และกรีดร้องทรมาน
เสียงหัวเราะของพวกมึง ราวกับสัตว์นรก
ตายแล้วก็ก็ขอเป็นวิญญานติดตามจองล้างจองผลาญมัน ทุกชาติไป

 

ด้วยบุญของขรัวอินทร์ที่คุ้มครองชาวหมู่บ้าน ก็เดินทางถึงค่ายใหญ่
ก่อนถึงค่ายนั้น ไม่ถึงหนึ่งเพลา สิงห์รู้สึกลมที่ตามมา ค่อยช้าและหยุดลง
สิงห์หันไปหาขรัวอินทร์ ท่านกล่าวว่า พวกมันไกล้มาถึงเราเต็มทน
แต่มันลังเล เพราะหากเร่งบุกมาตอนนี้ มันคาดเดาได้ว่า เราส่งม้าเร็วไปที่ค่ายใหญ่
ให้ส่งทหารมาช่วยชาวบ้าน อย่างไรเสียมันก็คงย้อนกลับไปเผาหมู่บ้านก่อน
ติดตามเราไป มันอาจต้องเจอศึกหนัก กับค่ายใหญ่
มันคงรอทัพใหญ่ มาสมทบ เพราะหมู่บ้านเราเป็นหมู่บ้านสุดท้าย ก่อนจะตีเมืองนี้แตก

 

เมื่อถึงประตูหน้าของค่ายใหญ่ ท่านขรัวอินทร์นั้น หยุดม้าไม่เดินตามเข้าไป
หัวหน้าทอง จึงควบม้ามาตาม
ขรัวอินทร์กล่าวว่า ข้าจำต้องจากลาเพื่อการใหญ่ต่อไป เจ้าจงดูแลคนของเจ้าต่อไป
หัวหน้าทองหลั่งน้ำตาไม่อายใคร กระโดดลงจากหลังม้า ขรัวอินทร์แลสิงห์ก็เช่นกัน
หัวหน้าทองก้มกราบที่เท้าท่านขรัวอินทร์
ขอให้เจ้ามีโชคแลชัย แล้วขรัวอินทร์ก็มอบตะกรุดให้หัวหน้าทอง

แล้วขึ้นม้าไป สิงห์ เร่งตามพ่อมา เวลาไม่คอยท่า การใหญ่รอเราอยู่

สิงห์ควบม้าตามขรัวอินทร์ แต่อดไม่ได้ที่จะมองขบวนอพยพ

เป็นครั้งแรกที่สิงห์รู้สึกสงสารชาวบ้านที่น่าเวทนา

หลังจากที่ฟังเรื่องกองทัพทมิฬ และสภาพอันอาภัพอับจน ของชาวบ้าน

ถึงแม้ค่ายใหญ่จะใหญ่กว่าหมู่บ้านนั้นมาก แต่จะทานทัพใหญ่ของอิรนครได้หรือ

แล้วคนที่สิงห์เห็นหน้า คนแก่และเด็ก หัวหน้าทอง แดง และหนาน จะเป็นเช่นไร

ทำไมข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าชาวบ้านมีสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ แล้วทหารหลวงที่เดินกันเต็มวัง ไปไหนหมดเสีย ทำไมม่ส่งมาบ้าง

กว่าสิงห์จะเข้าใจเรื่องการเมือง ก็จนตายนั่นเอง

 

ทำไงก็คิดไม่ออกว่าจะให้จตุรงคบาททั้ง 4 มาอ่านกระทู้นี้ได้ไง
ก็อธิษฐานจิตเอาแล้วกันเนอะ

ป.ล.อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง ช่วยมาเล่าบ้าง

การเล่าเรื่องนี้เหนื่อยกายในมาก เหมือนไปรบ อีกรอบ

 

ขี่ม้าจนพลบค่ำ สิงห์เริ่มเหนื่อล้า แต่ขรัวอินทร์ก็ไม่ได้หยุดม้า
สิงห์รู็สึกราวกับจิตจะหลุด ด้วยความเหนื่อยล้า สิงห์เริ่มไม่รู้สึกถึงลมที่พัด
จนกระทั่งได้กลิ่นควันไฟ เบื้องหน้า ไฟลุกโชติช่วง ขรัวอินทร์เร่งม้าเร็วขึ้น
สิงห์ชักดาบออกมาโดยอัตโนมัติ เมื่อไปถึงต้นไฟ ม้านั้นสะบัดหัวกลับเอง
ราวกับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัว ตรงหน้าคือค่ายทหารขนาดเล็กคล้ายที่สิงห์จากมา
เพียงแต่สิ่งที่สิงห์เห็นนั้นนรกบนดิน ศพเกลื่อนกลาด กลางหมู่บ้าน
บ้างก็เป็นชิ้นส่วนแขนขาที่โดนตัด ผู้ชายบางคนยังไม่ตายสนิท แต่ถูกปาดลำคอ บริเวณลูกกระเดือก เลือกทะลักออกจากปากเป็นฟอง บางคนก็ถูกหอกเสียบตายทั้งที่อยู่ในท่านั่ง ที่มันทำให้สิงห์เข่าอ่อนจนแทบทรงตัวไม่ได้ คือที่ลานกลางหมู่บ้านมีหัวคน ถูกตัดเสียบอยู่ บางหัวเป็นผู้หญิง ลิ้นจุกปาก นัยน์ตาถลน ใบหน้านั้นเปื้อนด้วยเลือดและน้ำตา มีศพผู้หญิงสาวสองสามคน โดนข่มขืนอย่างทารุณ ศพพวกนั้นในตาเหลือกถลน ด้วยความแค้นและความเจ็บปวด สิงห์กระโดด ลงจากม้า เข่าทรุดไปที่พื้นดิน ขรัวอินทร์เอื้อมมือมาบีบไหล่ น้ำตาสิงห์ไหลโดยไม่รู้ตัว มันจุกจนพูดไม่ออก นี่มันสัตว์นรกขุมไหนถึงทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ได้