ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

สิงห์นั้นครุ่นคิดจนหลับไป

และตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเจ้านิลกาฬ
เจ้าม้าควบเท้าอยู่กับที่ ที่หน้ากระท่อม
สิงห์เหมือนรู้ตัวว่าจะเกิดเหตุไม่ดี
สิงห์นั้นรีบกระโดดลุกจากที่นอนตามที่พ่อครูสอนไว้
รู้สึกผิดในใจตนนัก เมื่อคืนสิงห์หลับไปอย่างไร้สติ
ไม่ได้นอนอย่างมีสติ ถ้าอยู่ท่ามกลางสนามรบ ไม่แคล้วคงไม่รอด

สิงห์รีบลงไปล้างหน้า
และอาบน้ำล้างเนื้อตัว

เมื่อขึ้นมาผลัดเสื้อผ้าบนบ้าน
กลับได้ยินเสียงม้าควบมา
สิงห์มองจากชานเรือนไปทางเข้าหมู่บ้าน
เห็นกลุ่มชายควบม้ามาอย่างรวดเร็วประมาณ 10 คน

บางคนนอนซบอยู่กลับคอม้า เลือดไหลลงมาตามคอม้า
สภาพแต่ละคน ล้วนสะบักสะบอม

หนึ่งในนั้น คือพ่อครูเอก โดนฟันมากลางหลัง
คนที่ขี่ม้ามากับพ่อครู คือ เข้ม
ชายหนุ่มผิวคล้ำ คิ้วเข้ม หน้าตาเรียบเฉย
ซึ่งเป็นศิษย์เอกของพ่อครู
และคู่หมายของแม่เอื้อม

เข้มนั้นมีเพียงแผลถากที่แขนซ้าย ที่เลือดยังไหลซึม
พ่อครูสั่งให้ทุกคนควบม้ามาหาสิงห์

ทุกคนโดดลงจากม้า รับร่างนักรบที่บาดเจ็บ
แม่เอื้อมแลชาวบ้าน ต่างวิ่งมาที่หน้าบ้านสิงห์
แล้วบ้านสิงห์ก็กลายเป็นที่พยาบาลดูแลนักรบ

สิงห์รีบไปประคองพ่อครู
พ่อครู ทำไมเป็นเยี่ยงนี้
พ่อครูยกมือที่สั่นขึ้นมาจับมือสิงห์

สิงห์เอ็งจงรีบรวบรวมนักรบไปอีก 20 คน
จงควบม้าอย่าได้หยุดพัก
ทัพพ่อถูกตีแตก พ่อกับไอ้เข้มแหกทัพมา
พวกที่เหลือ กองทัพทมิฬ มันจับเป็นเชลย
พวกเราที่ไม่ตาย ถูกจับไปอีกเป็นสิบ
เอ็งจงไปกู้ชาวเราคืนมา

เจ้ายังเด็กนักสิงห์ และไม่เคยอยู่ท่ามกลางที่รบ
แต่ขรัวอินทร์บอก หากข้าต้องการขุนศึก
เพื่อช่วยบ้านข้า เจ้าจักช่วยได้
ข้าจึงสอนมวยให้เจ้า ที่แม้อวดดี

จงรีบไป อย่าห่วงข้า
เข้ม แม้เอ็งเป็นศิษย์เอกข้า
และอายุมากกว่า และชำนาญการรบ
แต่พ่อขอซักครา จงให้สิงห์นำทัพ

เข้มแม้หนักใจ แต่เมื่อครูสั่ง แม้ให้ไปตายก็ยอม

แม่เอื้อมที่นั่งเช็ดเลือดให้พ่อ
สบตากับสิงห์ น้ำตาไหลไม่รู้ตัว
สิงห์มองตานาง แล้วพูดกับพ่อครูว่า
ไม่ต้องห่วงพ่อครู ข้าจักไม่ลืมสัญญา
ข้าจะพาพี่น้อง ศิษย์ของพ่อครู
กลับมาให้ได้ แม้เป็นหรือตาย
ข้าก็จักนำเขามาตายบนผืนแผ่นดินไทย

แม่เอื้อมสบตากับสิงห์
นางอธิษฐาน ด้วยหัวใจโหยหา
ของให้ผัวข้าจงคลาดแคล้วโพยภัย
ชนะศึกกลับมา

 

อิอิ หนุกอ่ะดิ
คืนนี้พอแค่นี้ก่อน
ปล่อยให้ค้างกันไป
นะจ๊ะ

พรุ่งนี้พี่สิงห์จะออกรบแล้วนะวู้ฮู้
ขอบอกว่าจะมันมาก
บทรักผ่านไป ก็บทบู๊
พี่สิงห์เรา สุดยอด
ดุดัน และมีไสตล์เป็นของตัวเอง

ณ เมตตา มหาเสน่ห์

 

ตามติดอย่างกับละครช่อง3เลย เริ่มเข้มข้นทุกตอน

 

สอบเสร็จแล้วนะจ๊ะ ขอพักผ่อน เอนหลังซักนิด
คืนนี้จักต้องไปรบ กับกองทัพทมิฬ

อย่าลืมมาเป็นกำลังใจให้พี่สิงห์ล่ะ

 

หลับไปแล้วก็ฝันตอนสี่โมงกว่า

ฝันว่าไปที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง
มีพี่คนสวนที่บ้านเป็นคนนำทาง

หลังๆๆ พอไปเข้าป่าลึกๆไปเรื่อยๆ
ป่านั้นไม่มีดอกไม้ มีแต่ไม้ใบเขียวๆ
กำลังกระหายน้ำ
อ้อลืมบอกก่อนนอนกินองุ่นเขียวแช่เย็นอร่อยมาก
ก็เลยคิดไปว่า เฮ้อ อยากกินองุ่นเขียวเย็นๆ
ทันใดนั้นก็มีเทพบุตรรูปงาม
ยื่นผลไม้ชนิดหนึ่งให้
เป็นผลพวงเหมือนองุ่น
แต่สีมันเป็นสีน้ำเงินอมม่วง
และผลของมันแทนที่จะกลมยาว
กลับมีลักษณะคล้ายชมพู่ อ้วนๆป้อมๆ มีหยัก
และพวงของมันก็มีลูกดกยาวมาก
ลักษณะเหมือนกล้วยไม้ผสมองุ่น
เป็นพวงแต่พวงยาว
เราก็ไม่ได้สนใจเทพบุตร
เอาผลไม้นั้นมากินเฉย
ชุ่มฉ่ำ ชื่นใจ หวานล้ำกว่าองุ่น
และมีกลิ่นหอมเหมือนดอกมะลิผสมกับดอกลิลลี่
แล้วพี่คนสวนก็หายไป
เทพบุตรก็หายไป
ป่ารอบข้างก็หายไป
เราไปโผล่ที่หิมพานต์

แล้วก็ตกใจตื่น ตื่นมาก็รู้สึกคอแห้งมาก

ป.ล.น่าจะรู้ว่ามาจากหิมพานต์
ผลไม้นั้นมันไล่สี คือสีตรงด้านหัว
มันเป็นสีออกม่วง
พอปลายๆลูกเป็นสีน้ำเงิน
แถมผิวมันก็เต่งตึงมาก
ไม่มีรอยตำหนิ
เฮ้อ ตะกละกะทั่งในฝัน
สัญญาแล้วนะ ว่าจะไม่ทำนิสัยกินไม่เลือก

ก่อนตื่น ยังได้ยินเสียงเทวดาหัวเราะเยาะ

 

สิงห์สบตากับเข้ม
นัยน์ตาของเข้มดูดุดันนัก แลดูมีพลัง
เข้ม หนุ่มลพบุรีวัย 25 ปี

สิงห์พ่อครูให้เจ้านำทัพ
เจ้าจงเร่งรีบเถิด

เข้มมองสิงห์ให้รู้สึกครั่มคร้าม
เด็กหนุ่มนี้รูปงามเหลือเกิน
เครื่องหน้าคมเข้ม คมคาย ดูมีเสน่ห์เหลือเกิน
แต่ความงามนั้นก็ดูทรงพลังเหลือเกิน
แล้วใยแม่เอื้อมมองสิงห์ด้วยสายตาอ่อนหวานเช่นนั้น

สิงห์เหมือนจะรับรู้ความรู้สึกของเข้ม
พวกหญิงชาวบ้านเหมือนรู้งาน
การออกทัพ
นำเสบียงแลน้ำในกระบอกไม้ไผ่
จัดเตรียมเปลี่ยนม้า

ชายในหมู่บ้าน รวมสิงห์ประมาณแค่ 20 คน
กับม้าอันไม่ค่อยสมบูรณ์นัก
พร้อมอาวุธคู่ใจของแต่ละคน
เมื่อสิงห์ขึ้นม้าแล้ว เข้มก็ขี่ม้าเป็นคู่กับสิงห์
ตามด้วยแถวเป็นขบวนยาว
ก่อนที่สิงห์จะควบม้าออกไป
ก็มีชาวบ้านวิ่งมาพร้อมดาบคู่

สิงห์พ่อครูให้เอาดาบท่านมาให้เจ้า

สิงห์นั้นรับดาบของพ่อครู แล้วยกไหว้ขึ้นเหนือหัว
สิงห์สบตาเข้ม แล้วพยักหน้า
กองทัพเพียงหยิบมือของสิงห์
ก็วิ่งออกจากหมู่บ้านไปเต็มกำลังฝีเท้าม้า

ทิ้งไว้แต่เพียงฝุ่นสีส้ม ตลบอบอวล
และรอยน้ำตาแห่งความเป็นห่วงเป็นใย
ของเมียแลลูกแลแม่ของเหล่านักรบ

ไม่รู้จักเป็นหรือตาย
ไม่รู้จุดเริ่มต้นและสิ้นสุดแห่งสงคราม

 

ในสมัยอโยธยานั้น
ดาบเป็นของมีครู
เป็นของประจำตัว
ไม่นิยมใช้ร่วมกัน
ยกเว้นพ่อให้ลูก
หรือเป็นของสืบทอดเมื่อพ่อสิ้นชีพเท่านั้น

ทุกวันทุกคืนต้องกราบไหว้บูชา
สวดมนต์
แลอธิษฐานถึงเทวดาประจำตัว
เทวดาผู้รักษาดาบ
เพื่อให้การไปรบนั้นแคล้วคลาดปลอดถัย
ชนะศตรู

ดังนั้นที่พ่อครูให้ดาบสิงห์
เพื่อแสดงถึงความรัก ให้เกียรติอย่างสูงสุด
และเหมือนการอวยพรให้สิงห์ชนะการรบ

 

สิงห์ควบม้าทั้งวันทั้งคืน
กับกองทัพ

ความรู้สึกของลมเริ่มกลับมา
ทุกคนไม่มีใครพูดคุย
จิตใจคิดแต่จะไปให้ถึงกองทัพทมิฬเร็วที่สุด

กองทัพทมิฬสุดเหี้ยม
ผูกนักรบไทย ด้วยเชือก ล่ามเป็นสายยาว
แล้วควบม้าด้วยความเร็ว
ร่างของพวกเขาก็ถูกลากไปตามพื้นดิน
เจ็บแสบทรมานเหลือแสน
แล้วพวกมันก็ควบม้าให้หยุดลง
พอพวกตัวประกันโซซัดเซ
เลือดท่วมกาย
หมดเรี่ยวแรงหนี
พวกมันก็ใช้แส้เฆี่ยน
กระโดษถีบ
กระทืบบ้าง

เลี้ยงไว้ไม่ให้ตาย
แต่ให้กลับไปถึงทัพหลวงของมัน
พวกมันต้องการรู้ความลับในค่ายลพบุรี
มีทหารเท่าไหร่

เพราะพวกมันได้ประมือกับครูเอก
และฝีมือพ่อครูจัดมาก
อีกทั้งเพลงมวยเพลงดาบ รวดเร็วดุดันนัก
ถึงแม้พวกมันจะมีมากกว่าเท่าตัว
ก็ไม่สามารถกำจัดพ่อครูได้
พวกมันจึงต้องจับตัวไปให้แม่ทัพอังวะ
ตามคำสั่ง ว่าหากพบนักรบฝีมือฉกาจ
ให้นำตัวไปสอบ ให้รู้แจ้ง
ถึงจักฆ่าได้

 

สิงห์รู้สึกถึงลม ผสมฝุ่นจากกลีบม้า
ถึงแม้จะเบาบาง
สิ่งหนึ่งที่แปลกมาก ที่สิงห์เพิ่งค้นพบว่าตนเองทำได้
เมื่อสิงห์นั้นกำหนดจิต หลับตาลงไป
ขณะควบม้าตามเข้มที่ตอนนี้ขึ้นหน้าไปเพื่อนำทาง
ในความมืดนั้น สิงห์เห็นภาพเพียงรูปแสง
เป็นภาพของกองทัพทมิฬ
สิงห์เห็นลักษณะที่มันกระทำกับเชลย
สิงห์นั้นแปลกใจ และไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็นในนิมิต
ถึงแม้ภาพนั้นไม่ชัดเท่าที่ลืมตา
แต่ก็ชัดจนรู้รายละเอียด
ขณะที่กำลังสงสัย ปรากฏภาพขรัวอินทร์ยิ้มให้
เพียงแวบเดียว
แล้วภาพทุกอย่างก็หายไป
สิงห์ลืมตา น้ำตารื้นมากลบตา

พ่ออยู่กับข้าเสมอ ขอบพระคุณขอรับ
ลูกจักไปช่วยนักรบให้ได้

ควบม้าทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพัก

เพลานั้น ตกค่ำ พวกกองทัพทมิฬก็ชะล่าใจ
จึงหยุดทัพ เพื่อนอนพัก
เพราะทัพหลวงนั้นอีกไกล
ยิ่งนำเชลยไปด้วย ยิ่งทำให้การเดินทางชักช้า
และหากเร่งเดินทางทั้งคืน
เชลยที่แต่ละคน เลือดไหลโทรมกาย
อาจไม่รอดซักคน

พวกมันหุงข้าวปลาอาหาร
กินกันสำราญ
พอกินเสร็จ
มันก็เอาข้าวในหม้อดินนั้น
เทราดลงบนพื้น
ให้ข้าวคลุกดินคลุกทราย
แล้วเอาตีนกระทืบข้าวนั้นอย่างช้าๆ
แล้วบอกกับเหล่าเชลย

อ้าว จงกินเสีย คงจะหิวซินะ
555

เหล่านักรบไทย รู้สึกแค้นจนจุกอก
และไม่ได้คิดเลยว่าจะมีใครมาช่วย
เพราะพ่อครูก็เจ็บหนัก คงตามมาไม่ทัน
น้ำตามันมาจุกที่อก ท้อแท้ สิ้นหวัง
ชิงชัง คลั่งแค้น
กัดฟันจนรู้สึกราวกับฟันจะหัก

 

เพลานั้น เข้มหยุดม้า แล้วบอกกับสิงห์ว่า

สิงห์ข้าว่าพวกเราเหนื่อยล้ามากแล้ว
หยุดพักทัพพักม้าก่อน

สิงห์สบตาพ่อเข้มนิ่ง แล้วหันไปทางนักรบที่ตามมา

ข้าเป็นผู้นำทัพ ข้าขอสั่งไม่ให้ทุกคนพัก
เพลานี้พวกมันคงพักทัพเช่นกัน
หากเราเร่งติดตามจักทันได้
เพราะคืนนี้ หากมันพักทัพ พรุ่งนี้มันคงมีเรี่ยวแรง
ทั้งม้าแลคน เราอาจไม่มีโอกาสตามมันทันอีกเลย

ศึกนี้เดิมพันด้วยชีวิตพี่น้องเรา

ข้าศิษย์ขรัวอินทร์
ขอเดิมพันด้วยชีวิตว่า
ศึกนี้เราจะกุดหัวไอ้พวกชั่วชาติ
มาเลือดมันมาทาแผ่นดินเรา
ให้สมกับที่มันทำบ้านทำเมือง
ทำพ่อครูเอก ครูของเรา

ไป สิงห์ตะโกนก้อง

ทุกคนรู้สึกราวกับอยากก้มหัวให้สิงห์
แม้สิงห์จะเด็กนัก

แต่หลังจากคำพูดนั้น
ทุกคนรู้สึกเข้าใจและมั่นใจว่า
ทำไมครูเอกให้สิงห์นำทัพ

และทุกคนยังรู้กิตติศัพท์ของขรัวอินทร์
ที่บ้างก็ว่าท่านเหาะเหินเดินอากาศ
หายตัวได้ อีกทั้งเรียกผี เรียกลม เรียกฝนได้

ทั้งม้าและคนใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้าย
ควบสุดฝีเท้า

 

ขอกราบกรานเทพเทวา ทุกชั้นฟ้า
เทพอสุรินทร์เทพบุตร
พระแม่ธรณี พระสยามเทวาธิราช
บูรพกษัตริย์ไทยทุกพระองค์
แม่ทัพ ทหารหาญ เหล่านักรบไทย
ลูกขออารธนา คุณพระศรีรัตนตรัย
ขอให้ค่ำคืนนั้นจงหวนมาในจิตในใจลูก
ขอให้เหล่านักรบที่หลับไหล
ที่ลืมเลือน เพลงหมัดเพลงดาบ
ขอให้เลือดจงร้อน ขอให้จำได้ทุกขณะจิต
แม้เป็นหญิงหรือชาย ขอให้รับรู้วาระจิตของลูก ด้วยเทอญ
บุญใดที่ลูกได้ทำ ขอบุญนั้นจงสำเร็จแก่ท่านถ้วนทั่วทุกชั้นเทอญ

ไม่ว่าอยู่แห่งหนตำบลใด แม้อยู่แผ่นดินไทย หรืออยู่นอกแผ่นดินไทย
หากได้ยินเสียงเรียกแห่งกู มึงจงรีบมา

 

โห เอาซะขนาดนั้นเลยหรอ

 

พักคั่นเวลา ขนหัวลุก มึนงง
อารมณ์มาแรงมาก รู้สึกยังกับตูจะเป็นรบจริงๆ
ดาบกูอยู่หนายยยยย ม้ากูอยู่หนายยยยยยยย

5555

 

มันรู้สึกจริงจังเนอะ
มันรู้สึกไงก็พิมพ์ไปแบบนั้นแหละ

ไอ้สองประโยคสุดท้าย
เค้าฝากมาเรียก ...
คนรักอโยธยายิ่งชีพ เค้าฝากมาเรียก

 

เอ้าจะมัวพักชักช้าอยู่ใย เดี๋ยวเป็นอันไม่ทันทัพข้าศึกกันพอดี

 

ในฐานะที่ทำสอบได้ ฉลุยกว่าที่คิด
ก็จักไม่ขัดศรัทธา เกรงว่าจะมีการค้างเกิดขึ้น
เดี๋ยวแอบบ่นให้คนเขียน คนเขียนก็หูดี
ได้ยิน ว่า อะไรว้า แบบนี้ 555

 

ควบม้าไป ซักพักใหญ่
ดวงอาทิตย์ ลับขอบผ้าไปเนิ่นนาน
คืนนั้นเป็นคืนเดือนหงาย
แหงนมองขึ้นไปบนฟากฟ้า
ฟ้าเปิดคืนนั้น แต่อากาศกำลังดี ลมเย็นพัดมาเป็นวูบ

สิงห์ยิ้มแยกเขี้ยว หมายมั่นในใจ
ขรัวอินทร์ขอรับ ลูกขอใช้วิชาของพ่อ
ดวงตาสิงห์วาวโรจน์ในความมืด
เพลานั้นเข้มหันมามองสิงห์
ในใจเข้มคิดว่า
ช่างราวกับใบหน้าของพญาราชสีห์จ้องเหยื่อ
มองแล้วให้นึกสยองใจนัก
แม้ใบหน้างดงาม แต่แฝงไว้ด้วยความอำมหิต

หยุด สิงห์สั่งม้าแลทัพหยุด
ทุกคนงุนงง มองไปข้างหน้าว่างเปล่า
มีแต่รอยเท้าม้าเท่านั้น ไม่เห็นมีใคร

สิงห์สั่งต่อว่า ลงจากม้าให้หมด
ทุกคนแม้สงสัย แต่ก็เชื่อมั่นในตัวสิงห์

สิงห์กล่าวต่อไปว่า เราไกล้ถึงทัพมันแล้ว
แต่ทัพมันมีกำลังมากกว่า
หากเราเข้าไปโจมตี อาจเพลี่ยงพล้ำ
และอาจไม่ได้เชลยกลับมาเป็นๆ
พวกชั่วชาติเห็นพวกเราบุกมา มันคงฆ่าเชลยเสียสิ้น
กว่าเราจะจัดการมันทุกตัว พี่น้องเราคงตายหมด
เราจักเดินเท้าเข้าไป

 

ทุกคนในทัพ เมื่อควบม้าออกจากค่ายนั้น
รู้สึกหวั่นไหว ศึกนี้ไม่รู้จักเป็นหรือตาย
แค่ได้ยินชื่อกองทัพทมิฬก็ให้หวั่นใจ
ไหนจักต้องชิงตัวประกัน ที่คงเจ็บปวด
และอ่อนแรง ไม่สามารถร่วมรบได้
หากโดนทัพพวกมันไล่ต้อน ตลบหลัง
คงได้ตายกันยกทัพ

แต่ด้วยศักดิ์ศรีความเป็นไทย
ด้วยความรักเพื่อนพ้องน้องพี่
แม้ตายก็ดีกว่านั่งนอนอยู่ที่ค่าย
กูขอสู้จนเลือดหยดสุดท้าย
เพื่อคนที่กูรัก เพื่อพ่อครูที่กูเคารพ

 

แต่ความรู้สึกนั้นหมดไป

หมดไป มลายไปสิ้น เพราะสิงห์

สิงห์เปรียบเหมือนดวงจันทร์ที่ผันผาย
ขึ้นในคืนมืดมิด แม้มองเห็นทางเพียงเงาสลัว
แต่ก็รู้สึกมีหวังในใจ

ทุกหัวใจในทัพ ต่างสยบให้สิงห์
ทุกความเชื่อมั่น
ศึกนี้ศึกไหน เราจักชนะ

 

เมื่อไกล้ถึงทัพทมิฬสิงห์สั่งให้ทุกคนหยุด
บริเวณนั้น เป็นพุ่มไม้หนาแน่น

ขอพวกท่านจงเชื่อมั่น สิ่งที่จะเกิดต่อไปนี้
เป็นสิ่งที่พวกท่านไม่เคยพบเห็น

ข้าคือศิษย์ของขรัวอินทร์
เดิน อีกเพียงอึดใจ
เราจักถึงทัพของมัน
ตอนนี้เราอยู่ใต้ลม
สิงห์พูดพลางคุกเข่าหยิบดินขึ้นมาหนึ่งกำมือ
แล้วค่อยๆโปรยดินนั้น

เมื่อไปถึงทัพขอให้พี่เข้มแบ่งคนห้าคนไปทางขวา
พวกเชลยถูกมัดรวมกันอยู่ที่นั่น
พี่ต้องไปปลดปล่อยพี่น้องเรา
แล้วจงพาทั้งหมดมา
แอบซ่อนที่พุ่มไม้นี้เสีย

ส่วนพวกท่านที่เหลือ อีกห้าคนย่องไปทางซ้าย
จงรวบรวมม้าให้มากที่สุด ม้าพวกมันอยู่ทางนั้น
แล้วนำมารวมที่จุดนี้

ให้พี่เข้มพาทุกคนขึ้นม้ารอข้าก่อน
ข้ากับพวกที่เหลือจักจัดการพวกมัน
แล้วจักตามมาสมทบ
เราจักไปที่จุดพักม้า
แล้วจักควบม้าไม่พักจนกว่าจะถึงค่าย

เข้มรู้สึกเป็นห่วงจึงกล่าวว่า
แผนเจ้าดีมาก แต่มันจักทำได้เยี่ยงไร
พวกมันมากกว่าเราตั้งเท่าตัว

สิงห์แสยะยิ้ม ใครว่าพวกมันมากกว่าเรา
พี่จงวางใจไป ข้าจักทำให้มันจำข้าไปทุกภพทุกชาติ

เข้มนั้นงงนัก

แล้วสิงห์ก็พูดต่อว่า
พีเข้มจงตามข้ามา
ข้าจักให้พี่ดูวิชาขรัวอินทร์เป็นบุญตา