ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

เขียน ๑๒.๕๐

แหม..เหมือนกันเลย เมื่อคืนก็โดนครับ

ใกล้ๆ ตีสอง ฝันอยู่ ดันตื่นมาฝันต่อ
แบบว่า รู้ตัวว่าตื่น แต่เรื่องในฝันมันยังต่อเนื่องมาให้รับรู้ต่อเนื่องน่ะ

พักนึง รู้สึกเหมือนตัวอะไรมาไต่แถวคอ รีบลุกสะบัดออกไป
ไม่รู้ใช่ตะขาบตัวน้อยหรือเปล่า มองไม่ทัน
ปัดกระเด็นไป แล้วมันก็มุดหนีไปใต้เสื่อที่นอน
รีบหยิบมือถือ มาทำไฟฉาย แล้วเปิดเสื่อดู ไม่เห็นมีเลย
พลิกไปพลิกมา เอ๊..มันหายไปไหนหว่า

อ๊ะ..ช่างหัวมัน ใครส่งของชำร่วยมาให้รึป่าว ก็ไม่รู้แฮะ หึหึหึ
แต่วันนี้โชคดี ระบบออโต้ ตัดก่อนตาย เตือนก่อนวายวอดทำงานได้ทัน
เลยไม่โดนกัด แหม..จะเล่นแถวคอเชียวนะ วันนี้
ก็ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกป่าวนะ แต่ความคิดมันวิ่งออกมาแบบนี้ ก็เลยคิดว่าใช่น่ะครับ


กระต่ายป่า ข้างวัด / ค้างคาวแห่งแสง
.

 

เมื่อคืนมีเด็กหัวจุกมาแอบดูจารุในฝันค่ะ

 

พี่สิงห์สลบนานเลยเมื่อไหร่จะฟื้นคะ

 

555 นั่นสินะครับ คอยติดตามเหมือนกันครับ

 

เมื่อคืน เหนื่อยมาก หลังจากอุตริคิดจะไปช่วยฟอกพลังงานให้เพื่อนที่ป่วยหนัก

วิธีการที่คิดคือ จะสวดมนต์บทที่ตั้งใจ ซักสองสามบท โดยใช้พลังจิต(ที่คิดว่าจะมี)
จารึกไปตอนสวด อัญเชิญเทพพรหม มาช่วยรักษา

คิดได้ไงไม่รู้
เมื่อคืนเลยฝันว่า นั่งสมาธิอยู่ แล้วมีคนสี่คนใส่ชุดขาว พยายามจะเอาผ้าขาวมาคลุม
จับชายคนละด้านสี่ด้าน เราก็เลยสวดมนต์ ไล่พวกเค้าไป

สวดจนพลังงานสีทองแผ่เต็มไปหมด พวกชุดขาวหลุดกระเด็นไปคนละทิศละทาง

แล้วก็มีภูติผี ผุดขึ้นมาเต็ม ในฝันปากสวด แต่คลื่นพลังออกมาจากท้อง

สงสัยจะมีคนมาสอนเคล็ดวิชาให้

ขอบพระคุณค่ะ

 

สิงห์นั้นฟื้นขึ้นมา ด้วยอาการเจ็บร้าวที่ปลายคาง รู้สึกถึงรสเลือดที่เฝือในปาก
กับอาการหายใจสะดุด จึงดีดตัวขึ้นด้วยสัญชาตญาน แต่โดนกดให้นอนลงด้วยฝ่ามือของพระอนุชา สิงห์เอ่ยปากจะอธิบายเรื่องราว แต่ก็เอนตัวลงนอน มองไปรอบๆ
พบว่าตนเองนอนบนตั่งที่ปูด้วยผ้าไหม สีม่วงเข้ม และตนเองอยู่ในชุดไหมขลิบทอง

เมื่อมองไปที่หน้าต่างในห้องนั้น มีอุบะมะลิห้อยอยู่ อย่างงดงาม

แล้วที่ทำให้สิงห์สะดุ้งคือ พระอนุชาทรงวางฝ่าพระหัตถ์ลงบนกระหม่อมสิงห์
แล้วลูบหัวสิงห์อย่างแผ่วเบา " นอนเสียเถิดน้องพี่ อย่ากังวลอันใด พี่จะปกป้องเจ้าเอง
บัดนี้ เราจักไม่ปล่อยให้เจ้าเดียวดายอีก"

สิงห์อ้าปาก จะเอ่ยถาม ไขข้อสังสัยให้แจ้งใจ

พระอนุชาส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมกับแย้มพระสรวลเพียงมุมปาก
่
"ส่วนเรื่องเจ้าพี่ และพ่อเจ้า(เจ้าหลวง) ข้าจักจัดการเอง"

สิงห์ราวกับโดนมนต์สะกด จมลงสู่ห้วงนิทรา

 

พระอนุชา นั้นสมกับที่ร่ำลือกันว่า คือ เทวาจำแลง
รูปงาม พระฉวีเปล่งราศี จิตใจเมตตากรุณา กริยาสง่า พระสรุเสียงทุ้มกังวาลดังระฆังแก้ว หากแม้นได้สดับฟัง ราวกับต้องมนต์
พร้อมด้วยพระปรีชาสามารถ สมชายชาติเชื้อกษัตริย์ทุกประการ

 

ร่วมทำบุญวัดลี้หลวง ลำพูน

จารุจุณและบุตร ดช.พุฒินันท์ 159*2 แผ่น

คุณวีระพงศ์ อนุทตวโล ศรีทรัพย์ และครอบครัว
159*3 แผ่น

รวม 795 บาท

 

เพิ่งผ่านประสบการณ์ เฉียดตายมาหยกๆ มรณานุสติผุดขึ้นมาเต็มจิต

ด้วยอาการเบาหวานขั้นรุนแรง แต่เนื่องด้วยภารกิจติดพัน
เลยทานข้าวไม่ตรงเวลา ขับรถไป เกิดอาการน้ำตาลลด

อาการ คล้ายจะช็อค หัวใจวาย มือไม้อ่อนแรง เลยเหยียบรถเข้าไป เกือบพุ่ง
วันนั้น พาลูกชายไปด้วย นั่งหลัง จิตที่ไม่ดับลง คือเห็นหน้าลูกชายในกระจกหลัง

โลกเหมือนเปิดไฟกระพริบ ลมออกหู ร่างกายที่เป็นของเรา มันก็ไม่ใช่ของเรา
บังคับมันไม่ได้ จิตหลุดออกจากร่าง พุ่งขึ้นด้านบน

ปราสาทราชวังมารอ งดงามมาก กลิ่นหอมมม มากอยากสูดเข้าปอดแล้วเข้าห้วงนิทรา

แต่ยังไปไม่ได้

มือที่ไม่มีแรงเลยหักพวงมาลัย เลี้ยวเข้าไปจอด เกือบรถคว่ำตาย

เป็นเรื่องเฉพาะตน ที่นำมาเล่า เพื่อเป็นธรรมทานเท่านั้น

หลังจากควานหาลูกอมมาอม อาการก็ดีขึ้น ก็จิตตกไปพักนึง

เข้าสู่ความเศร้าโศก และอาวรณ์ ต่อร่างกายอันเป็นที่ชุมนุมของโรคต่อ

ป.ล.ถึงเวลาที่จิตต้องฝึกฝนอย่างเข้มข้น เพื่อเตรียมตัวตายแล้วซินะ เวลาหดสั้นลง

 

หวัดดีปีใหม่ครับ
ปล, รอพี่สิงห์ มาเดินเรื่องต่อนะครับ รอนานกว่าซีรี่ย์เกาหลีอืก

 

เมื่อวานไปกราบหลวงปู่เหลือง วัดกระดึงทอง
และหลวงตาที่วัดระหาร เกาะแก้วธุดงคสถาน

ได้เล่าสภาวะที่จิตเกิดดับ ในช่วงการตายไปแว๊บนึงที่เจอตอนขับรถ แล้วก็เล่าสิ่งที่เห็นให้หลวงตาฟัง

ลต. : สวยมากมั้ยลูกปราสาท สวรรค์
จารุ:งามมากเจ้าค่ะ
ลต: แล้ว หลง มั้ยลูก
จารุ:ไม่เจ้าค่ะ
ลต: ดีลูก เอาใหม่นะลูก คราวหน้าให้เห็นพระพุทธเจ้าให้ได้ ให้เห็นพระพุทธรูปเท่านั้น
ให้ใจมุ่งตรงสู่นิพพานเท่านั้น
จารุ:...

ธรรมะจากหลวงตาผู้อารี

 

สิงห์ลืมตาขึ้นอีกครา เพลาเคลื่อนคล้อยไปนานเท่าใด ไม่รู้ได้
จมูกสูดกลิ่นยาจากปลายคาง ปลายลิ้นยังรับรู้ได้ถึงความขม
ระหว่างที่สิงห์สลบไปรอบสอง ก็ได้รับการดูแลอย่างดี ทั้งยาประคบและยาแก้ช้ำใน

สิงห์ค่อยๆยันตัวขึ้น ตายังลายและรู้สึกมึนงง
พลันได้ยินเสียงหวานและเบาของสตรีชาววังนางหนึ่ง

ท่านสิงห์ ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ อิชั้นมีนามว่าเยื้อน เป็นข้าในเจ้าหอหน้า
หากท่านต้องการสิ่งใด โปรดให้ข้าและนางทั้งหลายรับใช้เถิดเจ้าค่ะ

สิงห์หันไปมองอย่างช้าๆ นางนั้น นั่งอยู่ที่ปลายเตียงด้านขวาของสิงห์เยื้องไปทางปลายเท้า นางห่มสไบไหม สีม่วงอ่อนและผ้าถุงทอลายงดงามสีม่วงเข้ม ใบหน้ารูปหัวใจ และงามพร้อม ใบหน้านั้นดูสำรวมแลสงบนิ่ง ด้านหลังนางเป็นนางกำนัล ที่หมอบกราบอยู่ ด้านหน้านางมีพานทอง บนพานนั้นมีมาลัยกรที่ถูกร้อยอย่างปราณีต

เมื่อสิงห์ลุกขึ้น และตวัดขาลงแตะพื้น แม่เยื้อนก็ก้มกราบไม่แบมือลงที่พื้น

สิงห์ให้ตกใจนัก ยังไม่ทันจะกล่าวการใด เพียงเอ่ยปากจะทัดทานกริยาของแม่เยื้อน

แม่เยื้อนก็เงยหน้าขึ้น แล้วนำพานมาลัยยื่นให้สิงห์ สิงห์รับโดยพลัน

แม่เยื้อนกล่าวต่อไปว่า "ท่านสิงห์ เจ้าหอหน้ารอท่านฟื้นหลายเพลา เจ้าหอหน้าและพระอุปราชผลัดกันมาดูท่าน บัดนี้ ท่านจงตามอิชั้นมาเถิดเจ้าค่ะ"

แม่เยื้อนและนางกำนัลคลานเข่าถอยหลังไป แล้วแม่เยื้อนจึงลุกขึ้นอย่างช้าๆ
เปิดประตูห้องพักของสิงห์ออกไป สิงห์ไม่กล่าวกระไร เดินตามไปเงียบๆ
เมื่อสิงห์ก้าวพ้นธรณีประตูไป นางกำนัลทั้งสอง จึงค่อยลุกตามออกไป

 

สิงห์ถูกพาเดินไปตามโถงกลางตำหนักไม้นั้น ในมือยังกำมาลัยกรแน่น
แล้วนางก็เดินเลี้ยวขวา อ้อมไปด้านหลังโถงทางเดิน เป็นห้องขนาดใหญ่

พวกนางกำนัลที่ตามมา หยุดที่หน้าบานประตูนั้น ด้านหน้าประตู มีทหารยามสองคนยืนอยู่ ในท่าเตรียมพร้อม เมื่อทหารยามเห็นแม่เยื้อนเดินมา ก็คุกเข่าลง แม่เยื้อน
เปิดประตูอย่างช้าๆ ห้องอันกว้างขวางนั้น มีเพียงตั่งอันงดงาม และเจ้าหอหน้ารอสิงห์อยู่......กับสายลมแผ่วๆ ของยามบ่าย

 

แม่เยื้อนเมื่อก้าวข้ามธรณีประตู ก็คุกเข่าลง คลานเข่าเข้าไป เมื่อไกล้ถึงเพียงระยะที่เจ้าหอหน้ารับสั่งได้ยิน ก็ก้มลงกราบถวายบังคมที่พื้น เจ้าหอหน้าทรงประทับอยู่บนตั่ง ทรงโสร่งไหมเพียงผืนเดียว สีเขียวขี้มาเข้ม ไหมนั้นกระทบแสงแดดยามบ่ายเป็นมันวาว ด้านข้างตั่งมีถาดพระสุโธรส(ถาดน้ำชา)แบบจีนวางอยู่ ควันยังลอยวนอยู่เหนือกาน้ำชานั้น

สิงห์คลานเข่าไปหมอบ หลังแม่เยื้อน ไปราวหนึ่งศอก แล้วถวายบังคม ทั้งมาลัยในมือ

เจ้าหอหน้าทรงยกชาขึ้นจิบ และทอดพระเนตรมอง ทั้งสองคนที่มาเข้าเฝ้า ด้วยหางพระเนตรเพียงเท่านั้น

แล้วตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบเฉยว่า " แม่เยื้อนขอบน้ำใจ แต่ข้าไม่มีการให้เจ้าอีก จงไปเสียโดยไว ข้ามีถ้อยจะเอ่ยกับสิงห์"

สิงห์นั้นให้งงงวยในความเย็นชาของเจ้าหอหน้านัก แต่กาลต่อมาจึงได้รู้ว่าการอยู่ในรั้วในวังนั้น หากใครเป็นที่รัก ที่ชื่มชมออกหน้า จักพาความชิบหายเข้าสู่ตน

แม่เยื้อน กราบทูลลา แล้วจากไป ตามพระบัญชา

 

ทั้งห้องตกในความสงัด สิงห์ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจตนเองเท่านั้น
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกประหม่า มือที่กำมาลัยกรนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ สายตาก้มลงมองเพียงพื้นไม้ที่ขัดมันนั้น

"เข้ามาไกล้ๆข้า สิงห์ ข้าจักเอ่ยถ้อยในใจข้า"

สิงห์คลานเข้าไปไกล้ ห่างเพียงคืบ ครานี้ สายตาสิงห์เลื่อนไปจับที่พระบาทแลชายโสร่งไหมที่ลงมาลากพื้นนั้น

ทรงตรัสต่อไปอีกด้วยน้ำเสียงทุ้ม ฟังแล้วให้อบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด
"สิงห์เอ๋ย มาลัยในมือเจ้า จักให้พี่ได้ฤาไม่"

สิงห์ให้ฉงนในใจ แต่ก็ยื่นมาลัยกรนั้น ที่โดนบีบจนช้ำ ถวายให้เจ้าหอหน้าโดยไม่อิดเอื้อนอีก

 

สิงห์ได้ยินเสียงเจ้าหอหน้า ทรงทอดถอนพระปัสสาสะ(ถอนหายใจ)

ทรงตรัสด้วยเสียงอันเศร้าสร้อยและขมขื่นนัก พระสุรเสียงนั้นสั่นเครือ

"มาลัยนี้ ช้ำเสียสิ้นงามแล้วสิงห์น้องพี่ แต่พี่จักไม่ถือโทษโกรธเจ้า ที่บีบคั้นมันจนชอกช้ำ ที่ผ่านมาเจ้าคงจักพานพบบีบคั้นจิตใจมามาก การต้องถูกเหยียดหยามราวกับคนจร ที่ไม่มีแผ่นดินจะยืนนั้น พี่เข้าใจดี แล้วเจ้าล่ะ เข้าใจกระไรบ้าง"

สิงห์เงยหน้าขี้น สบกับพระพักตร์ สายพระเนตรที่ทอดมานั้นอบอุ่น ทรงมองสิงห์เฉกเช่นบิดามองบุตรอันเป็นที่รัก

พระโอษฐ์ ยกขึ้นเหมือนจะยิ้มที่มุม

สิงห์รู้สึกถึงก้อนสะอื้นมาจุก อยากจะเอ่ยถ้อยในใจมากมาย แต่ไม่มีคำใดเปล่งออกมา

เจ้าหอหน้าทรงตรัสต่อไปอีกว่า
"ในวัยเยาว์ของข้า นั้น ก็ตกระกำรำบาก ต้องพลัดบ้านพลัดเมือง พลัดจากพระบิดาและพระมารดาไม่ต่างจากเจ้านัก ข้านั้นอับจนคำพูด จะอธิบายได้ ข้าเข้าใจถึงความคับแค้นในใจเจ้านัก บัดนี้พี่สาวของเรายังต้องเป็นทาสอันทรงเกียรติที่เมืองพุกาม" ปล่ยพระสุรเสียงนั้น ขมขื่นและเย้ยหยันเจือด้วยตวามแค้นนัก

"ข้าไม่ต้องการสิ่งใดจากเจ้า แม้เพียงมาลัยที่ช้ำแล้วนั้น หากเป็นมาลัยที่เจ้ามอบให้ข้าแล้ว ข้าจักรับไว้"

สิงห์นั้นรู้สึกเหมือนตนเองเป็นใบ้ เจ้าหอหน้าผุดลุกขึ้นจากตั่ง สิงห์โยกตัวหลบ(กลัวโดนพระบาท)
แต่เจ้าหอหน้าทรงทำในสิ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำสิงห์ไปอีกนานแสนนาน

เจ้าหอหน้า ทรงคุกพระชงฆ์ (คุกเข่า)ลงตรงหน้าสิงห์

สิงห์ตกใจแทบสิ้นสติ รีบหมอบกราบ "ลุกขึ้นเถิดพะยะค่ะ"

"หม่อมชั้นมิบังอาจ ไม่ต้องการเรียกร้องสิ่งใด หม่อมชั้นเพียงน้อยใจในโชคชะตา
แต่มิบังอาจตีตนเสมอด้วยพระองค์ หม่อมชั้นนั้นไม่ว่าอยู่ที่ใด ต่ำศักดิ์เพียงไหน
แต่จักถวายชีวิตนี้ให้แผ่นดินไทย"

เจ้าหอหน้าไม่ทรงประทับยืนขึ้น ตามคำอ้อนวอนของสิงห์ที่หมอบกราบที่พื้น กลับเอิ้อมพระกรมาเชยคางสิงห์

"เจ้าจักเป็นผู้ติดตามของข้า นับจากนี้"!!!!!!

 

คร่อก คนเขียนนอนกรนหน้าจอ ดีนะที่เป็นวันหยุด 555

 

เล่าทีไร พี่นี้โดนรบกวนจากคนเคยรักเคยชังแต่หนหลังตลอด

ช่วงนี้ เดินผ่านกระจก เห็นผญ โบราณคนนึงมองผ่านกระจกกลับมา

โฉมงาม หวานบาดใจ ใยแม่สาวชาววัง มาทิ้งสายตาเยี่ยงนี้

เมื่อคืนใส่พระนอนยังนอนแทบไม่หลับ

พุทโธ่

ผมยาวดำขลับ เครื่องทอง สไบยาวแถบใหญ่แทบจะลากพื้น กับกลิ่นน้ำอบโบราณ
แม่เอ้ย เห็นเล่าเยี่ยงนี้ ก็กลัวนะจ๊ะ

 

ช่วงนี้ ก่อนหลับตาลงมักจะได้ยินเสียง กลองศึก และการสู้รบ เสียงศาสตราวุธ
การย่ำเท้า ช้างม้า สลับสับสนไปหมด . พร้อมกับเสียงเรียก "สิงห์ เร็ว"(เสียงเจ้าแห่งการรณรงค์สงคราม เจ้าแห่งการศึก)

ไกล้เป็นผีดิบแล้วตอนนี้ คนนึงอยากหลับ อีกท่านก็ปลุก ตาค้างกันเลยทีเดียว

เลยคิดว่า จะหารูปเคารพของท่าน มาสักการะเป็นการส่วนตนที่บ้าน
นัยว่า อยากให้เสริมกำลัง (ทุกชาติ) ให้ท่าน ท่านมีงานใหญ่รออยู่มาก
(ตามพิธีกรรม ที่ท่านจะบันดาลให้จำได้)

ว่าแต่จะไปหาที่ไหน เยี่ยงไร อยากได้ที่ผ่านการปลุกเสกมาแล้ว

??? มีใครแนะนำมั้ย จ๊ะ

ท่านว่า ให้มึงเห็นหน้ากูทุกเมื่อเชื่อวัน จักได้เร่งการงานไม่ให้พร่อง

 

ขออภัย หลายท่านที่เข้ามาอ่าน จากประวัติศาสตร์ ในหนังสือที่เราเรียน

เจ้าหอหน้าผู้เกรียงไกร ไปทั้งแผ่นดินนี้ อาจมีบุคลิกหลากหลาย และไม่ได้
มีเพียงด้านเดียว ทั้งมืดแลสว่าง จึงจักเกิดสมดุลย์

เช่น ท่านทั้งสององค์ เก่งเรื่องกาพย์กลอนมาก แบบว่าสามารถพูดโต้ตอบเป็นกลอนกันได้
แต่ไม่ใช่แบบเสียงสูงเสียงต่ำในเวลาพูด เป็นการใช้คำพูดแบบโทนเสียงธรรมดา แต่มีเว้นวรรคช่วงหายใจ

เช่น เจ้าหอหน้านั้นมีจิตวิทยาดีเยี่ยม พระพักตร์ท่านเมืออยู่ในหมู่ขุนนาง อำมาตย์น้อยใหญ่
ไม่มีใครเดาพระราชดำริ หรือพระอารมณ์ได้เลย จนเป็นที่ยำเกรง

และท่านยังทรงปฏิบัติ กับบรรดาสนมกำนัล ทั้งหลายเท่าเทียมกัน หญิงบางคนได้รับมาท่านเว้นเสียไม่แตะต้อง และประทานให้เป็นรางวัลแก่ขุนนาง อำมาตย์ เพราะทรงเล็งเห็นว่าพวกนางจักได้มีความสุข ตวามสงบมากกว่าในวังหลวง ทรงมีจิตเมตตาสงสาร ว่าเกิดเป็นคน ไม่อยากกักขังทั้งร่างกายและจิตใจผู้ใด

ส่วนพระอนุชา สุขุม นุ่มลึก หลายคนมีชีวิตได้รับใช้ชาติหลายครั้ง ได้โอกาสแก้ตัว มีชีวิตรับใช้ชาติต่อ เพระพระมหากรุณาธิคุณ ที่ทรงเอ่ยขอเว้นโทษภัยให้เสีย


ป.ล.ความฝันเจ้าค่ะ

และที่ รู้สึกไม่พอใจ คือ ประวัติศาสตร์ที่เขียนถึงพระอนุชาของเจ้าหอหน้านั้น ช่างบิดเบือนนัก