กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานนัก....

ส่งกระแสจิตบอกเธอว่าอย่าเยอะ
อย่าเลอะเทอะเพ้อเจ้อไปให้ฟุ้งเฝอ
เพราะว่าฉันนั้นรู้แล้วแขวะจริงเธอ
อย่าเสมอคนชอบอวดปวดกบาล

55555555

 

จะรับงานเอนงานพริตตี้ก็รับไป
อย่าแขวะใครดูไม่งามนะโฉมศรี
ว่าคนอื่นทำตัวสูงดูไม่ดี
ดูกี่ทีแม่จอมปลอมหลอนจริงเธอ

โลกส่วนตัวของฉันนี้ก็ชอบยิ้ม
สุขใจจริงยิ้มสู้เธอไม่มีเผลอ
ให้รู้ไว้นะออเจ้าแม่สามเกลอ
คนละเบอร์อย่าคิดท้ามาลองดี

อิอิ

 

อันนารีขี่ม้าขาวสกาวแสง
ฟ้าจำแลงเลอยศให้สูงค่า
มหาอำนาจราชศักดิ์ที่จัดมา
ต้อยต่ำกว่านางใดจะได้ชม

เพียงแซ่ซ้องส่องเกียรติจุดประทีป
เพียงจะถีบตัวตนนี้ให้สูงสม
เพียงวลีนี้เอ่ยให้นิยม
เพียงอกตรมเพื่อรักษาสัตย์วาจา

วิหคร้องกู่ก้องเสียงสำเนียงแปลก
แผ่นดินแยกแตกออกให้กังขา
สองเมืองสองทวีปนครา
จำนรรจายาตราไกลในนที

สายวารินทร์ถิ่นพโยมแสงโสมส่อง
นภาหมองเมื่อต้องลงให้หมองศรี
อ่านกลอนกลับจากล่างบนกลกวี
ช้ำฤดีมิมีเพียงให้อาดูร

 

เจ้าเมืองไกลสำเนียงส่องลองภาษา
ประหนึ่งว่าสัญญานี้มิเสื่อมสูญ
จัดกระบวนทบทวนค่าทวีคูณ
ให้เพิ่มพูนด้วยภาษีตีราคา

เศษกระดาษปลิวละล่องพระเพลิงโชติ
หมดประโยชน์โศกเศร้านี้ให้ไร้ค่า
พลเมืองประเทืองไทยไร้ปัญญา
ใช้เงินตราตีราคาพาอับจน

 

ภูลังกาผาสูงชันใจมั่นหมาย
สองเท้าป่ายปีนขึ้นไปใจกุศล
ด้วยเหตุที่พระอาจารย์บำเพ็ญตน
ศรัทธาชนสักการะมิ่งมงคล

พระปัจเจกท่านธุดงค์ใจแน่วแน่
เพียรธรรมแท้เคร่งครัดยิ่งให้เป็นผล
สาธุกาลพุทธธรรมนำทางดล
ดั่งร่ายมนต์ภูผาธรรมเมืองลับแล

 

Pray for peace


Pray for No Wars !!
​

 

นิมิตสถิตสท้านราญรอนทั่ว
ประกาศรัวชายไทยต้องทหาร
อายุสิบห้าถึงห้าสิบสำรวจการ
มารายงานที่เขตกองทั้งครัวเรือน

สัญญารบพบเพื่อนับสำทับมั่น
ยิงสนั่นยักษ์สองตัวฆ่าเชือดเฉือน
อันหายนะนั้นก่อตัวใกล้มาเยือน
เภทภัยเตือนให้รับมือถือสัทธรรม

เห็นกองฝุ่นกรุ่นกรองควันสีแดงคลุ้ง
ต่างหมายมุ่งฆ่าแกงกันให้ครั่นขาม
ประเทศน้อยค่อยคิดหลีกยอมทำตาม
อันสยามจำนนนามเพื่อณรงค์

สงครามข้ามทวีปขีปนาวุธ
ต่างใช้จุดเพื่อตัญหาฆ่าผุยผง
สุดท้ายแล้วไม่เหลือซากหากจะปลง
เพียงได้คงซึ่งบาปบุญให้ขุ่นใจ

ครั่นคร้ามจิตนิมิตพระต้องสึก
เพื่อไปฝึกจับอาวุธยุทธวิสัย
เคยฝึกธรรมกลับต้องเกณฑ์เพื่อรบชัย
ปาณาไซร้ให้สังเวชรักษ์เขตเมือง

คำสั่งสาสน์จากยักษ์ใหญ่ให้จำทน
หากไม่สนกลเกมส์นี้มีได้เรื่อง
โอ้อกเอ๋ยสยามนี้ให้โกรธเคือง
ต้องรักษ์เมืองจึงเข้าร่วมท่วมน้ำตา...

 

ทหารหาญคิดจะพึ่งจึงไม่ได้
ทหารไหนใครว่าดีให้สงสัย
ทหารไทยขายศักดิ์ศรีกิเลสใจ
ทหารไพร่หลายเป็นโจรหมดราคา

ทำทีท่าว่ายิ่งใหญ่ใจคับแคบ
ใช้เครื่องแบบและยศศักดิ์เพื่อตัญหา
อวดกูเก่งเบ่งเหลือหลายไม่นำพา
ล่าประชาได้ค่าหัวมั่วนารี

ยังอัปรีย์ตีหน้าซื่อว่าสูงส่ง
ทำมั่นคงประหนึ่งว่าตัวข้านี้
ใส่เครื่องแบบทหารหาญดีกว่าใครในปฐพี
เลียลูกพี่กดขี่ราษฏร์ทรราชย์จัญไร

ยังแฝงตนมั่วสุมในอบายมุข
ยังเสพสุขในตัญหาพาฉิบหาย
ยังยศมีเหยียบย่ำยีคนดีไป
ยังจัญไรแฝงมุสาสัจจาไม่มี

ทำดีเด่นโถคนบ้าประสาทเสีย
ทำตัวเลียนายของมันให้บัดสี
ทำธรรมมะให้หลงเชื่อว่าคนดี
พ่อกุลีทหารโง่โอ้อวดนาม

เกิดสงครามลามรอยร้าวในชาวบ้าน
พ่อพูดหวานเพื่อเอางบภาคสนาม
ฆ่าหัวคนเป็นโจรเองน่าประณาม
ขอให้กรรมจงตามทันหนักธรณี

 

สงครามคนยังไม่จนเท่าล้มล้าง
ด้วยคิดต่างศรัทธาหนอขอใครได้
ไม่ใช่แค่ตัวประเด็นต้นเหตุไป
มหาตภัยล้างเผ่าพันธุ์มีอยู่จริง

 

ศิวิไลย์ใครหนอใครให้ความหวัง
ว่ายข้ามฝั่งสุดเหนื่อยล้าผู้กล้าเอ๋ย
ไกลสุดไกลท้อแสนท้อมิละเลย
ใจเจ้าเอยให้ความหวังอย่าพังลง

สัจจะหนอรอแสนรอให้ท้อถอย
สัจจะพล่อยใครหนอใครไม่ประสงค์
สัจจะจริงต้องทำตามจึงยืนยง
สัจจะตรงตามจิตชอบรอบคอบเอย

เพลงพรายพิญ

 

หมากกระดานขานต่อรุกปลุกใจเจ้า
ให้เร่งเร้าเฝ้าการณ์ใหญ่มิใหลหลง
ต่างฝ่ายยื่นข้อสัญญาน่างุนงง
ให้เผ่าพงศ์ร่วมวาทะราญณรงค์

ตกเหยื่อกุ้งจับกระพงคงเอาไว้
หมากขานไขรบรากันให้ผุยผง
แล้วยื่นมือทำมาช่วยจำนรรจงค์
ที่แท้กลลวงล่อไทยให้เสียกรุง

เพลงพรายพิญ

 

มหันตภัยไฟเผาทำลายล้าง
ไฟไหม้ฟางหยิบมือหนึ่งถึงภูเขา
ควันไฟลุกโชติช่วงดุจไต้เตา
กิเลสเผาเพลิงไฟคลุ้งมุ่งทำลาย

อัตตาหนอดุจไฟชั่วมั่วในจิต
มิจฉาผิดคิดแผนร้ายภัยฉิบหาย
มุ่งก่อเหตุเภทภัยใหญ่อันตราย
สุมไฟให้ร้อนเริงรุ่มจุ่มโกรธา

คิดว่าหนีลี้หลบหลีกปรโลก
คิดว่าโศกจะหายเศร้าให้กังขา
คิดว่าตนปลิดชีพแล้วมินำพา
คิดมรณาสิ้นภพชาติขลาดเขลาลวง

ปีใหม่ไปในเร็ววันครั่นคร้ามจิต
ใฝ่ในผิดตบตีกันเพราะหึงหวง
บ้างฆ่าแกงปลิดชีวิตทั้งครอบครัว
ให้เมามัวหลงถูกผิดฤทธิ์อธรรม

แสนสมเพชเวทนามิจฉาผิด
ระดมจิตตื่นรู้อยู่อย่าถลำ
รู้กำหนดมีสติตริตรองกรรม
เมื่อเพลี้ยงพล้ำให้ลุกสู้ด้วยแรงใจ

ภัยอะไรไม่น่ากลัวเท่ากิเลส
ธรรมวิเศษพระคุณเจ้านั้นช่วยได้
พุทธัง สรณัง คัจฉามิ จงตั้งใจ
ท่องเข้าไว้อย่าตื่นกลัวยามภัยมา

เกิดมาแล้วการดับสูญเป็นวัฏระ
ใครกันจะหลีกหนี้พ้นจมตัญหา
จงตื่นรู้มีสติในเวลา
มรณานุสติจงเกิดพลัน

ไม่มีใครหนีความผิดด้วยชีพสิ้น
อย่าตัดสินโดยโง่เขลาเมาเพ้อฝัน
ใช้ปัญญาสัมมาสติผิดถูกกัน
แก้ไขขันอิธิบาท๔ จึงมีชัย

อริยะสัจ ทั้งสี่นั้น คือแก้ไข
เจ้าจงใช้คิดตรึกตรองเป็นนิสัย
พิจารณาในทุกเรื่องเห็นเป็นไป
รู้แจ้งได้ใช้สติจิตมั่นคง

ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา
จงรู้ค่า คำสอนนี้ สมประสงค์
แล้วตั้งด้วย โพชฌงค์๗ เป็นอารมณ์
อีกทั้งพรหม วิหาร๔ ดำรงธรรม

คนเราเกิด แก่เจ็บตาย ธรรมดาโลก
อย่าได้โกรธ ในเวรกรรม ที่ชอกช้ำ
ถึงมาดแม้น มีคนที่ ทำระยำ
กฏแห่งกรรม ย่อมหมุนไป ดั่งล้อเกวียน

ไม่มีใคร จะหนีพ้น คำครหา
กษัตรา พระราชา ยังถูกเขียน
ผู้นำเล่า ดาราล้วน คนล้อเลียน
เป็นบทเรียน ให้ปล่อยวาง ขี้ปากคน

โมหะหลง อกุศล ผลนี้ชั่ว
หลงเมามัว ผัวเมียใคร กูไม่สน
โลภะด้วยช่วยราคะมืดเมามน
โทสะล้น ผลกรรมก่อ ต่อยาวไป

หิริ โอตตัปปะ ดีชั่วนะให้รู้แจ้ง
ของแสลง อย่าริอ่าน เข้าไปใกล้
จงอย่าเอา กายจิตเรา ไปคลาไคล
สิ่งชั่วร้าย ตระหนักไว้ อย่าได้เติม

รักษาศีล ให้ห้าข้อ อย่าท้อถอย
บุญน้อยน้อย ทำนิดหน่อย ค่อยทำเสริม
กุศลบถ สามสิบข้อ ที่เพิ่มเติม
จงริเริ่ม บอกกับตัว “ชั่ว” คือภัย

ไฟร้อนแรง อย่าเอามือ เข้าไปแหย่
ต่อยตีแตน ลุแก่โทษ โกรธวิสัย
จงตื่นรู้ จิตปลอดโปร่งโล่งสบาย
แม้ตอนตาย จิตผ่อนคลาย สุคติยภูมิ

สิ่งใดเกิด สิ่งใดตั้ง สิ่งใดดับ
จงสำทับ ว่าไม่เที่ยง อย่าไปกลุ้ม
ไม่มีเงิน สักแดงเดียว โรคภัยรุม
จงควบคุม ในความคิด สติมี

อันเงินทอง คือสิ่งของ ต้องมีใช้
คือปัจจัย ขับเคลื่อนให้ ใจเรานี้
หวั่นไหวด้วย กิเลสล้น กูต้องมี
ถึงกับพลี ชีพนี้ด้วย เพื่อเงินตรา

อีกอำนาจ วาสนา เกียรติยศ
ไลค์ทั้งหมด คำยกย่อง ให้หรรษา
ศัลยกรรม ภายนอกได้ มาตีตรา
แต่ทว่า จิตใจแท้ แย่ต่ำทราม

วัดอะไร จงวัดด้วย ค่าของศีล
กุลีดิน สูงส่งสิน ไตรลักษณ์สาม
รู้ไม่เที่ยง เลี่ยงยึดติด หลีกหนีกาม
ทุกโมงยาม จิตไม่ตาม ภาวนาตน

ชีวิตนี้ น้อยนิด สำคัญนัก
อย่าจมปลักกับอดีตอันขื่นขม
วันเวลาเลื่อนผ่านดุจสายลม
กอปรกุศลผลตอบแทนแสนกำไร

อย่าประมาท ชั่วพริบตา สติตั้ง
จงยับยั้ง สิ่งยั่วยุ กิเลสหลาย
ขอโทษเถอะ อภัยได้ ให้จบไป
อย่าต่อสาย ของบ่วงกรรม ฝึกให้เป็น

เพลงพรายขอ ให้ทุกท่าน จงมีโชค
หายทุกข์โศก โรคภัยพ้น จบยุคเข็ญ
สติรู้ มีชีวิต เพื่อบำเพ็ญ
ให้อยู่เย็น เป็นสุขสม รื่นรมย์ใจ...
ตลอดปี และตลอดไป

สวัสดีค่ะ

 

อาถรรพ์สั่นประสาท
วิปลาสสนั่นสนอง
ไร้สติที่ตริตรอง
ขวัญเมืองกองธรณี

ผีป่าเข้าควบคุม
อสูรซุ่มเหล่าพวกผี
เกณฑ์ทัพดับชีวี
พลไพรีจะล้มตาย

อีกาจะร้องร่ำ
ฟ้ามัวต่ำน่าใจหาย
ผู้คนฆ่ากันตาย
เลียนแบบไปไม่หวั่นเกรง

อาทิตย์จะแลลับ
เดือนดาวดับดูคว้างเคว้ง
เพลงพรายจักบรรเลง
นิยามเพลงแห่งความตาย

ความชั่วจะปลุกปั่น
ฮึกเหิมนั้นพาฉิบหาย
ไฟกิเลสลุกเพลิงพราย
เผาวายวอดภัยอัคคี

ทหารชั่วพลังจิต
กิเลสฤทธิ์เดียรถีย์
ชั่วช้าแสนอัปรีย์
อย่าให้ที่คนจัญไร

เพลิงร้อนที่ลุกโชน
เสียงตะโกนให้สงสัย
เสียงเหยื่อฟั่นเฟื่อนไป
ผู้เคราะห์ร้ายตายตกกัน

เสียงปืนที่กราดยิง
ผีมันสิงให้กระสันต์
พิโรธโกรธแค้นนั้น
มิจฉาปั่นให้ลั่นไก

กี่ศพที่ฆ่าเขา
สลดเศร้าน่าใจหาย
คนชั่วเป็นฮีโร่ได้
โดนโกงไงคือต้นกรรม

ต้นกรรมเพี้ยนเลียนแบบต่อ
ไม่มีพอชั่วช้าซ้ำ
ผลแห่งมิจฉานั้น
กฏแห่งกรรมให้บรรลัย

ผลพวงจะมีต่อ
สิ่งข้าขออย่าร้องไห้
ตั้งสติเพียรธรรมไป
อย่าเห็นใจ “ฆาตกร”

 

February กุมภาพันธ์

 

The Hunger Game

คนตายศพขายได้
จ่ายเท่าไหร่ให้ประสงค์
เยียวยาวิสุทธิชน
กลับเป็นผลให้ทำตาม

ไฟเอยไฟลุกลามทุ่ง
ไฟเจ้ามุ่งเผาสยาม
ไฟระรานถึงอาราม
ไฟเรือนสามให้บรรลัย

กู่ก้องขออาสา
เป็นคนกล้ามิหวั่นไหว
อาสาป้องด้วยหัวใจ
ทำดีไปไร้คนมอง

ดีบ่ดังฟังแล้วเศร้า
คนชั่วเขาไม่เศร้าหมอง
เพราะศพเหยื่อตีตราจอง
น้ำตานองเสื่อมสัทธรรม

ใครเสียรู้ขู่ยิงกราด
อาละวาดระเบิดซ้ำ
วางไปทั่วตามสลัม
เพลิงกระหน่ำวายวอดไป

ศพคนจนคนรวยจ่าย
ค่าเงินให้ต้องชดใช้
ชีวิตหนึ่งซื้อได้ไป
เสียงร้องไห้มีราคา

คนรวยจนย่นระยะ
ให้พบปะดูหรูหรา
หลอกลวงสิ้นเหล่าประชา
ฝูงอีกาคร่าหงส์ตาย

นิยายฝันด้วยสารพิษ
พาหะจิตเชื้อกลางไข้
แล้วเจือด้วยยาสั่งไป
หวาดหวั่นใจระบาดเมือง

รุ่งเรืองรองเสียงร้องไห้
ควันไฟร้ายสีส้มเหลือง
ตะวันแดงจันทร์สุกเรือง
ให้โกรธเคืองเปลืองปัญญา

นรกร้อนเปิดผนึก
อสูรคึกจิตชั่วช้า
ท้าทายองค์โคดมปฏิมา
ประหนึ่งว่าเพลาลง

พาดผ้าเทียมมิจฉา
เผาผลาญป่าให้ผุยผง
เพื่อตามหา<องค์เดินดง>
พระภูวดลซ่อนองค์อยู่ ณ หนใด

เสียงเล่าอ้างถึงพระศรี
ให้กุลีหลอกล่ออสงไขย
ทั้งที่อยู่ในยุคพระทรงชัย
พระสมณโคดมไซร้พุทธองค์

สัจจะว่าจะปกป้อง
สามภพยอมสัตว์นรกต้องประสงค์
ยินยอมให้ประตูทำลายลง
ออกจากกรงตรงฆ่าฟัน

เผาหลอกหมาจนตรอก
ใครวานบอกช่วยขานไข
เผาจริงเจ้าเอาแต่ใจ
ตั้งเผาไทยเผารวมกัน