ข้าคือ นักรบแสง...ผู้โรยแรง แสงใกล้สิ้น เพียงหวัง ใครได้ยิน แสงใกล้สิ้น ส่งเสียงมา...

ชื่อข้า พระอาทิตย์ สกุลสถิตย์ บนจันทรา
ข้าเกิด วันอาทิตย์ ตีสามสี่ห้า เวลาเสือ
สิบเก้าต่อเก้า ข้าก้าวออกมา
ข้าได้พบว่า เป็นปีมะเส็ง

ข้าคือ นักรบแสง...ผู้โรยแรง แสงใกล้สิ้น
เพียงหวัง ใครได้ยิน แสงใกล้สิ้น ส่งเสียงมา...





รูปที่ ๑ หน้าเดิน เกิดเงื่อนงำ

ก่อนยังมีแดนห่างไกล ไกลนัก แต่มีคนพักอาศัย
ข้าคือ กลาย เนื้อสัพ แห่งหมู่บ้านในนิทาน
ผู้เป็นสหาย ใกล้ชิด กับ นักรบแสง...ที่ใกล้สิ้น?
บัดนี้ ข้าขอเปิดเผยเรื่องราวของนักรบแสงผู้นี้
ผู้ที่เคยทะนงองอาจ เก่งกาจ มิหานักรบใดเทียมได้



รูปที่ ๒ - ๕ การประกาศศึกถล่มป้อมจอมอสูร












รูปที่ ๒ - ๕ การประกาศศึกถล่มป้อมจอมอสูร


นี่เป็นบันทึกในยุคสงครามส่วนบุคคล ช่วงกลางๆ
ปีนี้ปีห้าสี่ ต้องย้อนไปที่ สิบหกปี...แห่งความหลัง
เป็นช่วงเวลาที่ นักรบแสง ได้ตีโอบล้อมป้อมจอมอสูรไว้แล้ว
ตระเตรียมที่จะโจมตี ป้อมกิเลสเป็นครั้งแรก
หลังจากได้ผ่านการสู้รบมาอย่างยาวนาน
ตั้งแต่ยังเป็นชาวบ้าน กลายมาเป็นนักสู้

มีอยู่วันหนึ่ง ข้าบังเอิญจ้องกระจกแห่งเลมูเรีย
ที่เต้บไม่เหาะ บังเอิญเอามาให้ข้านานแล้ว
บังเอิญข้าว่าง เลยจ้องอยู่นาน บังเอิญสงสัย เราเคยเป็นใคร
บังเอิญเหมือนคิดได้ จ้องไปย้อนเวลา
บังเอิญหนักหนา จ้องไปจ้องมา หน้าข้าเหมือน...

วันต่อมา เต้บเหาะ กระซิบดังดังว่า ให้ไปที่เขา เอ็มบีเค
ไปหาสำนัก สุจิปุลิ. ที่มีชุกชุมแถบเขา เอ็มบีเค
ได้คัมภีร์วิเศษมาหลาย นักสู้ตั้งใจ ฝึกฝนและค้นหา
ในคัมภีร์วิเศษเหล่านั้นอยู่ไม่นาน ก็เก่งกาจสามารถขึ้นยิ่งนัก
เก่งขึ้นมากจนมิอาจเป็นนักสู้ได้อีกต่อไป
จนอดเป็นนักสู้นับจากนั้น ต้องกลายไปเป็นนักรบ

จากนักสู้ ที่สู้ได้เพียงกิเลสตัวเล็กตัวน้อย
ที่เหิมเกริมบังอาจรบกวนถึงในบ้าน และที่ทำงาน
กลับกลายเป็นนักรบ ผู้สามารถออกตามติด ไล่โจมตี
ยามตั้งรับก็กระชับรัดกุม ไม่เปิดโอกาสให้กิเลสจู่โจมได้ง่าย

ล่วงเข้ายามเหมาะ เพราะเหตุให้ถึง กิเลสจึง แพ้.พ่าย

ยามนั้น นักรบได้เคลียร์ กิเลสแถวบ้าน ได้ทุกฉากแล้ว
และเก็บสะสมไอเท็ม กับการ์ดพลังต่างๆ ได้หลาย
มาเริ่มด่านใหม่กันที่

ยามศึกเรารบ ยามสงบเราพัฒนา
คือคำกลอนจากแดนไกล นักรบไทยล้วนได้ยินมา
บัดนี้ ยามสงบ เราไม่รบ จึ่งมุ่งพัฒนา
ฝึกฝนแล้วค้นหา ทั้งกายา แลจิตใจ
วิชา นั้นฝึกยาก ต้องลำบาก จงทำใจ
หากได้ จากใครใด เร่งฝึกไว้ แล้วลืมเลือน



รูป ๖-๙ หัดฝึกฝนและค้นหา












รูป ๖-๙ หัดฝึกฝนและค้นหา


ในคัมภีร์หลาย ที่ได้มาจากสำนัก สุจิปุลิ. แถบเขาเอ็มบีเคนั้น
มีคัมภีร์จิตกับจักรวาลอยู่ด้วย
เคล็ดความในนั้นล้วนล้ำลึก เหลือกำหนด
แม้เถาวัลย์พันเกี่ยว ว่าเลี้ยวลด
ยังไม่คด ไปมาได้ ดั่งในคัมภีร์
นักรบต้องทุ่มเทอยู่นาน จึงเข้าใจ แบบไม่เข้าใจ
และได้ลองทำให้เข้าใจ จะได้เลิกไม่เข้าใจ
ด้วยการใช้หัวใจนักปราชญ์ ห้องที่ ๔ นามว่า ลิ



รูป ๑๐-๑๑ ปริศนากับการเปลี่ยนโฉม







รูป ๑๐-๑๑ ปริศนากับการเปลี่ยนโฉม


เมื่อนั้นเอย ฟ้าสะเทือน ดินเลื่อนลั่น ล้วนสั่นไหว
เกิดอะไร ขึ้นมา ข้า ฉงน
ฤ ว่านี่ คือนิมิตร อันพิศดล
เกิดเหตุตน เริ่มเปลี่ยนแปลง แห่งวิญญา

ข้าเคยถามนักรบว่า ลิขิตอะไรออกมา
นักรบบอก ตูก็ไม่รู้เหมือนกัน กะลังสลึม.สลือกะ
วิชามัดจิตติดกับ ภูเขาน้ำแข็งส่วนที่จมและลอย ออกทะเล
เต้บไม่เหาะเคยบอก ถ้ามัดติดกันได้แน่นๆ นานๆ จะได้ไอเท็มพิเศษ
เอาไว้ใช้เวลาไม่รู้ เวลารู้ก็ไม่ต้องใช้ ไม่ถึงเวลาต้องใช้ ไม่ใช่ไม่รู้
รู้เวลาต้องใช้ ก็แปลว่ายังไม่รู้ อย่าถามต่อ หนูไม่รู้ ถ้าอยากรู้ ถามดาว












































รูป ๑๒-๒๖ แควนตัม - ชายทะเลขี้ผึ้ง - วิธีฝึก


จนมาวันหนึ่ง เต้บเหาะ ได้มาบอก ถึงปริศนาจากแดนใต้ มีว่า
มะพร้าวนาฬิเก ต้นเดียวโนเน กลางทะเลขี้ผึ้ง
ฝนตกไม่ต้อง ฟ้าร้องไม่ถึง กลางทะเลขี้ผึ้ง ถึงได้แต่ผู้พ้นบุญเอย
นักรบฟังแล้วก็เข้าใจ ต้องเป็นมะพร้าววิเศษแน่ๆ
ฝนตกไม่ต้อง ฟ้าร้องไม่ถึง จะมีได้ไง ถ้าไม่ใช่ของวิเศษ
เต้บเหาะคงหวังดี อยากให้นักรบกินลูกนาฬิเก อันเป็นลูกของวิเศษ

ยามนั้น นักรบกะลังทำศึกใหญ่นักหนามหาศาลบานบะระเท่อ
ใครฉลาดใครเซ่อ ใครส้นจ้าย แต่เมื่อเป็นเต้บบอกมา น่าสนใจ
นักรบบอกในที่สุมหัวลับ ว่าจะใช้แผน ทูอินวัน เพื่อประหยัดพลังงาน
ทั้งห้องมึนตึ้บ ทำหน้าไม่เข้าใจ ทำให้ข้าเข้าใจ ว่าทั้งห้องมึนตึ้บ
นักรบเลยใช้ภาษาวัวควาย กับพวกที่ไม่รู้เรื่อง คือภาษาโคนันทวิศาล
ค่อยๆพูด ค่อยๆแจง ไม่พูดให้แรง แจกแจงให้ทั่ว ลูบที่หัว จึงค่อยตบหลัง



เวลามีน้อย ใช้สอยประหยัด
ข้าขอรวบรัด ตัดต่อข้อความ
ล้วนแล้วการฝึก ตรองตรึกไตร่ตาม
ข้าขอก้าวข้าม ด้วยความร้อนรน
















รูป ๒๑- ๒๕ เก้าตา ก้นรั่ว

บัดนี้ งานสำเร็จ งามกว่าเพชร อันเจนตา
ที่นักรบ ทุ่มเทมา เต้บบอกว่า งามสมใจ
นักรบ ย่อมปิติ ทั้งที่มิ เข้าใจว่า
สิ่งใด ที่ทำมา เต้บถึงว่า งามสมใจ
นักรบ ยังงงงง แต่ยังคง ฟังต่อไป
เต้บบอกข้า ไม่เข้าใจ ว่าสิ่งไร จะมาเยือน

บัดนี้ โลกสงบ เราหยุดรบ มุ่งอนัตตา
ฝึกฝน แล้วค้นหา ทั้งกายา แลจิตใจ
มีนิมิตร คอยนำทาง แสงสว่าง ทางก้าวไป
ข้ามุ่งมั่น สุดหัวใจ ก้าวตามไป ไม่ลังเล
สงคราม ยังไม่จบ แค่หยุดรบ รอเวลา
ข้าฝึกฝน แล้วค้นหา รอเวลา มันมาเยือน

หนทางข้า ช่างยาวไกล ต้องก้าวไป เพียงลำพัง
ถึงโดดเดี่ยว ถึงผิดหวัง เพียงลำพัง ต้องก้าวไป
ถึงเลือดออก ยังต้องกลืน ถึงขมขื่น กลืนลงไป
ด้วยมุ่งมั่น สุดหทัย ข้าก้าวไป ไม่ลังเล
มีนิมิตร คอยชี้ทาง ถึงเลือนลาง วางก้าวไป
ด้วยความมั่น สุดฤทัย ข้าก้าวไป ตามเส้นทาง

เส้นทาง นั้นหายาก บ้างลำบาก ออกเรือไป
เสาะหา จากแดนไกล ใช้ขาแข้ง แรงที่มี
บ้างอยู่ ใต้ขาตู้ บ้างก็อยู่ ใต้ตั่งเตียง
ต้องเฝ้า คอยมองเมียง ระวังเสียง นิมิตรมา
ข้ายัง คืบคลานไป แม้มิได้ ลุกเดินมา
ถ้าข้า ลุกเดินไป ข้าก็ได้ ก้าวเพิ่มมา

นักรบ ก้าวผิดพลาด ด้วยประมาท พลาดโดยพลัน
อวิชชา ฉุดดึงฉัน พลาดโดยพลัน ฉันเศร้าใจ
ด้วยเหตุ ข้าบังอาจ คิดประกาศ รวมสิ่งนั้น
กลางคืน และกลางวัน หลอมสิ่งนั้น กั้นมายา
มายา มิยินยอม ให้ข้าหลอม สองสิ่งอัน
ซึ่งอยู่ ตรงข้ามกัน มายานั้น มิยินยอม

มายา ยังพิโรธ พัดลมโกรธ ออกหูพลัน
พุ่งตรง ใส่ตัวฉัน มุ่งฆ่าฟัน ให้บรรลัย
อวิชา ยังเข้าแทรก จิตแทบแตก สลายพลัน
ข้าอึ้ง และงึงงัน นี่ตัวฉัน หรือตัวใคร
เหตุใด จึงหยุดก้าว กายว่างเปล่า จิตงึงงัน
สองก้าว ไม่พร้อมกัน วิญญาฉัน เริ่มโอนเอียง

นักรบ เริ่มกวัดแกว่าง สองขาแข้ง แรงถอยไป
กายา แลจิตใจ ฝึกฝนไว้ กลับลืมเลือน
เหมือนหัว อยู่สวรรค์ สองเท้านั้น จมขี้หมา
ไร้มุ่งมั่น ในวิญญา แลกายา สิ้นกำลัง
เต้บจ๋า ข้าขอโทษ ขอได้โปรด อย่าโกรธกัน
บัดนี้ สิ่งนิรันดร์ ถึงตัวฉัน สั่นวิญญา








ทุกเสียงค้อน กระทบตึก ดังก้องกึก สั่นอุรา
ถึงแม้ จิตกายา ฝึกฝนมา ยังต้องพัง
ด้วยเหตุ อันใดเล่า ข้าถูกเจ้า ทำเช่นนั้น
ข้าเฝ้า แต่งงงัน ความผิดฉัน อยู่ที่ใด
เต้บจ๋า ข้าขอโทษ ขออย่าโกรธ ลดโทสา
ที่เต้บ ทุ่มเทมา กลับกลายว่า ว่างเปล่าเลย

นักรบดำ อีกส่วนข้า จะออกมา ฆ่าทำลาย
ให้พินาศ ให้ชิบหาย ฆ่าทำลาย ใส่ศัตรู
ศัตรู แห่งตัวข้า บังอาจมา ซ่าผยอง
คิดจ้อง คิดหมายปอง คิดครอบครอง ของของกู
บัดนี้ ไร้สติ สมาธิ แลปัญญา
ข้าก้าว ถอยหลังมา ตระเตรียมว่า กูยอมตาย



















ท่ามกลาง ความมืดมิด ริบหรี่จิต นิมิตรมา
ส่องแสง แห่งปัญญา ว่าตัวข้า ยังไม่จน
ยังเหลือ อินเตอร์เนท ซึ่งเป็นเคล็ด ยอดวิชา
คือขุม แห่งปัญญา และบรรดา สหายกัน
ตัวข้า ไม่เหลือเพื่อน แม้บ้านเรือน ก็อัปรา
ยังหวัง แสงเมตตา ส่องลงมา พาหลีกภัย

บัดนี้ นักรบแสง...ผู้อ่อนแรง แสงใกล้สิ้น
ยังหวัง มีใครยิน แสงใกล้สิ้น ร้องขอมา...

 

สมองเป็น ดิน หัวใจเป็น น้ำ ร่างกายเป็น ลม ดวงจิตเป็น ไฟ

อนุโมทนานักรบไตรภาคีวิถีเดียวกัน

 

ฝึกกระบวนท่า.ไร้กระบวนท่า.ร้อยรวมหนึ่ง.กระบี่อยู่ที่ใจ

ฝึกกระบวนท่า
@จะทำดีอะไรก็ทำเถิด
ทำประเสริฐเลิศศรีดีตน
แม้จะดูสับสนอลวน
แต่ก็เป็นหนทางที่เลือกเอง
ไร้กระบวนท่า
@ตำราใหญ่แห่งปัญญาคือกายนี้
เป็นเครื่องชี้ให้ดูไตรลักษณ์สาม
เฝ้าดูผลแลเหตุเกิดแล้ววาง
คือหนทางละทุกข์นิโรธใจ
ร้อยรวมหนึ่ง
@สติปัฎฐานประการสี่
เป็นฐานที่ตั้งใจในสถาน
อิทธิบาทสี่โพชฌงค์เจ็ดสดับขาน
เป็นตำนานวรยุทธสุดแสงธรรม
กระบี่อยู่ที่ใจ
@อีกอานาปานยอดโยคะ
เหตุเพราะละเบาถึงภายในจิต
แผ่ประสานเบาสู่ภายนอกทุกจริต
ฝึกร้อยสิบรวมลงเหลือจิตหนึ่งเดียว

 

กาย เชื่อม จิต

จิต เชื่อม กาย

กายเป็นหนึ่ง

กึ่งดวงใจ

หยั่งลงดิน

บินสู่ฟ้า

 

สัจจะ...ผู้นำให้เกิดการกระทำใหม่ ขึ้นในชีวิต


- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ถึงจะไม่เข้าใจและอ่านผ่าน ๆ เป็นส่วนใหญ่ แต่สัมผัสได้ถึงการพัฒนาไปในทางที่ดี ขอแสดงความยินดีด้วยครับ.

 

ขอ...สารภาพว่าเราอ่านแล้วไม่เข้าใจเลย
ขอ...เพียงเธอเข้าใจตนเองก็พอแล้ว
ขอ...ให้เธอมีชัยเหนือพันธนาการทั้งปวง
ขอ...เคก ก็อก กอ เสียงนกร้องเชียร์
chearr

 

ชื่อข้า พระอาทิตย์ สกุลสถิตย์ บนจันทรา
ข้าเกิด วันอาทิตย์ ตีสามสี่ห้า เวลาเสือ
สิบเก้าต่อเก้า ข้าก้าวออกมา
ข้าได้พบว่า เป็นปีมะเส็ง

ข้าคือ นักรบแสง...ผู้โรยแรง แสงใกล้สิ้น
เพียงหวัง ใครได้ยิน แสงใกล้สิ้น ส่งเสียงมา...

เกิดเวลาตีสามสี่ห้า เปนวันอาทิตย์หรือคะ ??

 

16 ปี แห่งความหวัง.. ทั้งรัก.. ทั้งชัง.. ทั้งหวานและขมขื่น

ขอแสดงความยินดีกับท่านด้วยนะฮะ...

 

ท่ามกลาง ความมืดมิด ริบหรี่จิต นิมิตรมา
ส่องแสง แห่งปัญญา ว่าตัวข้า ยังไม่จน
ยังเหลือ อินเตอร์เนท ซึ่งเป็นเคล็ด ยอดวิชา
คือขุม แห่งปัญญา และบรรดา สหายกัน
ตัวข้า ไม่เหลือเพื่อน แม้บ้านเรือน ก็อัปรา
ยังหวัง แสงเมตตา ส่องลงมา พาหลีกภัย

บัดนี้ นักรบแสง...ผู้อ่อนแรง แสงใกล้สิ้น
ยังหวัง มีใครยิน แสงใกล้สิ้น ร้องขอมา...


พยายามสู้ๆต่อไปนะครับ “มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ตั้งอยู่ มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป”

 

*** หลักตนพึ่งตน ****

เกิดเป็นคน ต้องพึ่งการกระทำที่ทำไปแล้ว
คือ ต้องพึ่งตัวกระทำของตนเอง

พยายาม....สร้างการกระทำใหม่ให้เป็นที่พึ่งของตน
สร้าง การกระทำเที่ยง ด้วย...สัจจะ

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ขอเอาใจช่วยท่าน ให้ สู้ กับ ไฟในใจตนเอง ให้ มันมอดดับลงได้นะครับ

สงคราม ที่ยิ่งใหญ่ หาใช่ สงคราม ที่ต้องสู้รบกับใครเลย

แต่กลับเป็นสงคราม ที่ต้อง ต่อสู้ กับ ความคิดของตนเอง สู้กับใจของตนเอง สู้กับตนเอง

.............
ยิ่งเตรียม พร้อม ได้เท่าไหร่....ศรัตรู ในใจ ก็ เก่ง ....เท่ากับ ตัวเรานั่นแหล่ะครับ

เราเก่งแค่ไหน ..ศรัตรูในใจ ก็ เก่ง เท่ากัน....เอ้า ..ลองรบดูครับ

อยากรู้เหมือนกันว่า ผลการรบ ผลแห่งการทำสงคราม เพื่อ การเอาชนะ นั้น

จะจบลง ที่ตรงไหน

 

ก่อนยังมีแดนห่างไกล ไกลนัก แต่มีคนพักอาศัย
ข้าคือ กลาย เนื้อสัพ แห่งหมู่บ้านในนิทาน

(ก่อนอื่น ต้องขอบอกกล่าวอีกครั้งว่า นี่คือเสียงจากหมู่บ้านในนิทาน เป็นมายาเรื่องจริง)


ท่าน wacaholic
สมองเป็น ดิน หัวใจเป็น น้ำ ร่างกายเป็น ลม ดวงจิตเป็น ไฟ

อนุโมทนานักรบไตรภาคีวิถีเดียวกัน


กาย เชื่อม จิต

จิต เชื่อม กาย

กายเป็นหนึ่ง

กึ่งดวงใจ

หยั่งลงดิน

บินสู่ฟ้า


ยินดีที่ได้พบ นักรบไตรภาคี วิถีเดี่ยว
ผู้มุ่งสู่วิถี วิธีเดียว ผู้มุ่งเดี่ยวสู่ธรรมชาติ ไม่พลาดตา

เม้นท์ที่สอง ของท่าน ฉันฉุกคิด
ถึงอดีต มุ่งฝึกฝน และค้นหา
ธรรมชาติ อันเลิศล้ำ สุดพรรนา
ระหว่างข้า ฝึกข้างสระ นาฬิเก

เต้บต้นไม้ ที่ข้าช่วย ถอนปูให้
มิรู้ใคร ตอกปักไว้ นานหนักหนา
ได้ช่วยบอก เคล็ดลับ ยอดวิชา
เชื่อมกายา กับฟ้าดิน ถิ่นทั้งมวล

คือรากงอก ออกสองขา แทรกพสุธา อันไพศาล
ศรีษะนั้น พุ่งทะยาน เหมือนไม้บาน มาพันปี
กายจิต เปิดให้หมด ให้หมดจด หมดราคี
ธรรมชาติ ย่อมยินดี ไหลมาที่ กายจิตเรา


ท่านแอ๊บแบ๊ว
ฝึกกระบวนท่า.ไร้กระบวนท่า.ร้อยรวมหนึ่ง.กระบี่อยู่ที่ใจ

ฝึกกระบวนท่า
@จะทำดีอะไรก็ทำเถิด
ทำประเสริฐเลิศศรีดีตน
แม้จะดูสับสนอลวน
แต่ก็เป็นหนทางที่เลือกเอง
ไร้กระบวนท่า
@ตำราใหญ่แห่งปัญญาคือกายนี้
เป็นเครื่องชี้ให้ดูไตรลักษณ์สาม
เฝ้าดูผลแลเหตุเกิดแล้ววาง
คือหนทางละทุกข์นิโรธใจ
ร้อยรวมหนึ่ง
@สติปัฎฐานประการสี่
เป็นฐานที่ตั้งใจในสถาน
อิทธิบาทสี่โพชฌงค์เจ็ดสดับขาน
เป็นตำนานวรยุทธสุดแสงธรรม
กระบี่อยู่ที่ใจ
@อีกอานาปานยอดโยคะ
เหตุเพราะละเบาถึงภายในจิต
แผ่ประสานเบาสู่ภายนอกทุกจริต
ฝึกร้อยสิบรวมลงเหลือจิตหนึ่งเดียว


ก่อนอื่นต้องขอบอก เกือบโดนหลอก จากมายา
หนังสือ ท่านเขียนมา แรกดูว่า คำท้าทาย
ดูดู เอ๊ะมิใช่ นี่ท่านให้ ปัญญามา
ชี้ให้เห็น ถึงศรัทธา แลปัญญา แห่งพระธรรม
ที่ข้า มุ่งทำอยู่ แต่ไม่รู้ กระจ่างนั้น
ศรัทธา เบิกบานพลัน ทำให้ฉัน ประนมกร
ขอบคุณ ท่านสหาย ถึงน้ำใจ ได้จากท่าน
ปัญญา ล้ำฉับพลัน จนตัวฉัน ประนมกร


ท่านแสนสวาท
ชื่อข้า พระอาทิตย์ สกุลสถิตย์ บนจันทรา
ข้าเกิด วันอาทิตย์ ตีสามสี่ห้า เวลาเสือ
สิบเก้าต่อเก้า ข้าก้าวออกมา
ข้าได้พบว่า เป็นปีมะเส็ง

ข้าคือ นักรบแสง...ผู้โรยแรง แสงใกล้สิ้น
เพียงหวัง ใครได้ยิน แสงใกล้สิ้น ส่งเสียงมา...

เกิดเวลาตีสามสี่ห้า เปนวันอาทิตย์หรือคะ ??

แน่นอนครับ วันอาทิตย์ วันที่จิต หลุดออกมา
ตีสามจุดสี่ห้า เป็นเวลา ที่แน่นอน
เกิดใกล้แยกบ้านแขก ที่พวกแขก ชอบอยู่กัน
นันอา อยู่แถวนั้น ทำให้ฉัน หลุดออกมา

 

:VO:VO
แม้แสงทองส่องสว่างเมื่อยามเย็น ใช่มีเย็นเพียงชั่วเดียวก็าไม่
เย็นร้อนมีได้ผ่อนกันไป ขอเพียงหัวใจ นั้นมีเย็นพึ่งเป็นพอ

 

ก่อนยังมีแดนห่างไกล ไกลนัก แต่มีคนพักอาศัย

ท่านหนุมาน ผู้นำสาร

สัจจะ...ผู้นำให้เกิดการกระทำใหม่ ขึ้นในชีวิต


*** หลักตนพึ่งตน ****

เกิดเป็นคน ต้องพึ่งการกระทำที่ทำไปแล้ว
คือ ต้องพึ่งตัวกระทำของตนเอง

พยายาม....สร้างการกระทำใหม่ให้เป็นที่พึ่งของตน
สร้าง การกระทำเที่ยง ด้วย...สัจจะ

- " หนุมาน ผู้นำสาร "


ขอขอบคุณ ในวาจา พุ่งตรงมา สู่กลางใจ
ข้าขอ น้อมนำไป เก็บเอาไว้ ใช้นำทาง
วาจา อันมีค่า ประหนึ่งมา จากสวรรค์
ร่วงหล่น ลงมาพลัน สู่มือฉัน ที่สั่นเทา
สองมือ ข้าเริ่มนิ่ง สมองวิ่ง อย่างว่องไว
คำนวณ เส้นทางไป ตระเตรียมไว้ ใช้นำทาง

ท่านเพื่อมหาชน
ถึงจะไม่เข้าใจและอ่านผ่าน ๆ เป็นส่วนใหญ่ แต่สัมผัสได้ถึงการพัฒนาไปในทางที่ดี ขอแสดงความยินดีด้วยครับ.

ยินดี ยินดีครับ ยินดีรับ อย่างยินดี
และขอส่ง ความเปรมปรีดิ์ ให้ท่านมี อยู่ในใจ

 

คือขุม แห่งปัญญา และบรรดา สหายกัน
ตัวข้า ไม่เหลือเพื่อน แม้บ้านเรือน ก็อัปรา
ยังหวัง แสงเมตตา ส่องลงมา พาหลีกภัย


แสงเมตตา พามาสู่ คู่สหาย
คลายความทุกข์ ปลุกความสุข ปลุกนิมิตร พิชิตมาร

 

*** โลกุตตระธรรม ****

ทุกอย่าง สิ้นสุดด้วย...สัจจะ
สัจจะ....เป็น นิยามของการหลุดพ้นทุกข์

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** ดิน น้ำ ลม ไฟ ****

คือ ปรางหนึ่งของ โลกุตตระ
ท่านจึงรู้เห็น ทุกย่างก้าวของทุกผู้ทุกนาม

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

<TABLE id=post3813144 class=tborder border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-RIGHT: #ffffff 0px solid" class=thead> 20-09-2010, 02:46 PM </TD><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=thead align=right> #147 </TD></TR><TR vAlign=top><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2 width=175><!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->หนุมาน ผู้นำสาร<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3813144", true); </SCRIPT>
สมาชิก

วันที่สมัคร: Jul 2006
ข้อความ: 12,156
Groans: 1
Groaned at 473 Times in 325 Posts
ได้ให้อนุโมทนา: 214
ได้รับอนุโมทนา 70,717 ครั้ง ใน 10,152 โพส
พลังการให้คะแนน: 5162


</TD><TD style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" id=td_post_3813144 class=alt1><!-- google_ad_section_start -->*** ฝากดิน ****

ดินเจ้าเอ๋ยข้าเคยอยู่ใกล้มาก่อน
ดินอุ่นร้อนหรือเย็นก็เป็นเพื่อนฉัน
ยามเมื่อเขาร้างไป ไกล
ใจก็ยังนึกหวั่นหวั่น นี่อีกสักกี่วันถึงมา
ดินอ้างว้างระทมขื่นขมตรมเศร้า
ดินก็เหมือนเช่นเรารักเขาหนักหนา
เขาเป็นเหมือนเจ้าดวงใจ
ดินเรียกเขาคืนมา มา
บอกเขาเถิดดินจ๋าข้าคอย
อภัย เถิด ดิน
ได้แนบซบไอกลิ่น ดินนั้นอุ่นไม่น้อย
อุ่นอกเขา อุ่นอกเขา เราก็พลอย
อุ่นจากรัก ที่ฝังรอย อุ่นไม่น้อย ประทับใจ
ดินช่วยซับน้ำตาข้าขอลาจาก
ช่วยฝากซากรักเศร้าของเราได้ไหม
ถ้าหากเขาไม่มาเยือน คงได้พบรักใหม่ ใหม่
ดินถมร่างฉันไว้ ให้จม....

อภัย เถิด ดิน
ได้แนบซบไอกลิ่น ดินนั้นอุ่นไม่น้อย
อุ่นอกเขา อุ่นอกเขา เราก็พลอย
อุ่นจากรัก ที่ฝังรอย อุ่นไม่น้อย ประทับใจ
ดินช่วยซับน้ำตาข้าขอลาจาก
ช่วยฝากซากรักเศร้าของเราได้ไหม
ถ้าหากเขาไม่มาเยือน คงได้พบรักใหม่ ใหม่
ดินถมร่างฉันไว้ ให้จม...

- " หนุมาน ผู้นำสาร "
<!-- google_ad_section_end -->
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=L5xvdvjF03k