"ความไม่ขวนขวายภาวนา" (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)

.
"ความไม่ขวนขวายภาวนา"

" .. ใคร ๆ เมื่อเกิดมาแล้วก็ไม่อยากตาย "แต่จำต้องตาย หมดบุญหมดกรรมลงไปเมื่อใดแล้ว อยู่ไม่ได้ใครก็ไม่อยากเจ็บป่วยไข้ อยากมีร่างกายสมบูรณ์อยู่ตลอดไป แต่แล้วมันก็ไม่เป็นไปตามใจหวัง"

เวลามันอยู่ดี สบายมันลืมตัว "เวลาโรคภัยเบียดเบียนขึ้นมาละก็ ทุกข์ร้อนคนเราเป็นอย่างนั้น ความประมาท ความไม่ขวนขวายภาวนา ไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้า" เมื่อเวลา มันสบายอยู่ โรคภัยไม่เบียดเบียน "มันทำให้คนเราประมาท ลืมตัว ไม่ฝึกฝนจิตของตน"

ปล่อยให้จิตมันเร่ร่อนพเนจรไปทั่ว "ให้จิตมันหลงรักบ้าง หลงชังบ้างหลงถือเรา หลงถือเขา หลงถือโน่นถือนี่" อันนั้นก็ว่าของเรา อันนี้ก็ของเขา เราเป็นอย่างนั้น "เขาเป็นอย่างนี้เรายากจน เขาร่ำรวย หรือว่าเราร่ำรวย คนอื่นเขายากจนก็ดูถูกดูหมิ่นคนยากคนจนไป"

มันมีแต่เขามีแต่เราอยู่ในใจนี้คนหลงคนเมามันเป็นอย่างนั้น "เพราะฉะนั้น มันถึงได้บียดเบียนซึ่งกันและกัน มันจึงพ้นทุกข์พ้นภัยไปไม่ได้" .. "

พระสุธรรมคณาจารย์
(หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)