จะทำอย่างไรขณะนั้งภาวนาแล้วเกิด ตะคิว

นักภาวนาท่านใดนั้งแล้วไม่ เกิดตะคิว บ้าง ถ้าเกิดแล้วจะทำอย่างไร ขณะนั้งตั้งสัจจะไม่ขยับด้วยชิ

 

เรื่องปกติครับ.....ออกจากสมาธิก็ค่อยๆขยับ...จากบนมาล่าง......แล้วก็เหยียดขา....แล้วก็เดินจงกลมต่อ....ให้เลือดมันเดิน.....

 

ขณะนั้งภาวนามีสติทุกลมหายใจ เข้า-ออก เมื่อเวลาผ่านไปร่างกายนี้เลือดใหลเวียนไม่ปกติจึงเกิด ตะคิว ทุกขเวทนาเกิดขึ้นกับร่างกาย ขณะที่ยังมีสติจนเกิดสมาธิพอจะพิจารณาทุกขเวทนาที่เกิดขึ้น และ จิตถามขึ้นว่า ใครเป็นทุกข์ ไม่มีคำตอบ มีคำถามอีกว่า หนัง เจ้า ทุกข์ไหม ไม่มีคำตอบ เนื้อ เลือด เส้นเอ็น กระดูก ไขกระดูก เจ้าทุกข์ไหม รอฟังอยู่นาน แต่ไม่มีคำตอบ ครั้นพอระลึก ธรรม ได้บทหนึ่งว่า ทุกข์ที่เกิดจากธรรมเหล่าใดศาสดาของเราทรงแสดงเหตุการดับทุกข์ ของธรรมเหล่านั้น ถามร่างกายทุกส่วนแต่ไม่ได้คำตอบ รอคำตอบอยู่นานจึ่งได้ยินว่า ก็ร่างกายนี้มันเป็น กองทุกข์ ครั้นได้คำตอบเลยปล่อยวาง ดูลมเข้า-ออก จนรู้สึกว่าจะไม่มีลมความทุกขเวทนาหายหมดตัวเบามากๆ

 

ที่ว่านั่งไม่ขยัยใช้เวลากี่นาที

 

ถ้าตั้งสัจจะไว้ ก็ให้กำหนดปวดหนอ หรือเพ่งดูมันที่ปวด คิดในใจว่าตายให้มันตาย จะไม่ทิ้งสัจจะ เพราะถ้าทิ้งสัจจะแล้วจะไม่มีวันเอาดีได้เลย

 

เห็นด้วยอย่างมากกับคุณ ทัสชา ค่ะ แต่ถ้าทนไม่ได้ก็อย่าพึ่งตั้งสัจจะ เพราะถ้าทำไม่ได้บ่อยๆ จะเป็นความเคยชิน ตอนเวลาตั้งกำลังใจมันเยอะ แต่พอถึงเวลาจริงมารมันมี ถ้ากำลังจิตยังไม่ถึง
การภาวนาถ้าเรามีสติตามรู้ การเกิดเวทนาเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ว่าจะเกิดตรงไหนก็ให้เอาสติไปดูอาการของเวทนาค่ะ แต่ถ้าทนไม่ได้ก็อย่าไปสุดโต่ง น่ะค่ะ วันนี้อาจทำได้แค่10 ถ้าไม่ละความเพียร ก็จะผ่านไปได้ สำคัญให้รู้ว่าทุกข์มีตั้งอยู่และดับไป หากยังไม่ทันที่จะดับได้ก็ให้ตั้งสติดูตามไป

 

การนั่งสมาธิ..สำหรับผู้เริ่มต้น..ยังไม่ต้องกำหนดเวลาหรอกครับ...เพราะถ้าเรากำหนดใจจะเกิดความอึดอัดทันที...ว่าเมื่อไหร่จะหมดเวลาสักที...นั่งนานแล้วรู้สึกว่าปวดขาด้านซ้ายสุดๆ...แทนที่เราจะได้ฝึกความอดทน...จะกลายพันธุ์เป็นเหลือที่จะทานทน....แต่ถ้าเราอดทนต่อไป...อีกสักนิด..เราจะรู้เลยว่ามันจะไม่รู้สึกปวดอะไรอีกเลย...จริงๆครับ

 

เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง ตอนนั้นขึ้นไปนั่งสมาธิบนยอดเขาวงพระจันทร์อากาศเย็นมากลมแรง เพราะเริ่มมืดแล้ว และก็ได้ตั้งสัจจะไว้เช่นกัน ก็กำหนดปวดหนอ กำหนดไปเรื่อย ๆ เอาสติไปจับที่เวทนา ก็คิดไปว่าตายเป็นตายเป็นไงเป็นกัน หลวงพ่อเคยบอกว่าไม่เคยมีใครตายเพราะกรรมฐาน เมื่อสติตั้งมั่นความปวดก็หายไปเป็นปลิดทิ้งเบาไปทั้งตัว .... อย่างที่ว่ามารไม่มีบารมีไม่เกิด

 

การทำสมาธิ เป็นการ ฝึกจิต ไม่ได้ฝึก ความอดทน

ถ้าเกิดตะคิว ก็ทำให้หายก่อน เพราะนั่งทั้งตะคิว สมาธิคงไม่ก้าวหน้า

เรื่องสัจจะ ก็ถือว่าสุดวิสัย (บางท่านว่าต้องทน) แล้วถ้าไฟไหม้ สัจจะก็สัจจะเถอะ

 

อวตาร มีความรู้ในการปฎิบัติธรรม นะ แต่กิเลสในตัว อวตาร ไม่รู้

 

ที่ตอบ ตอบตามหัวข้อกระทู้ และโดยทั่วไปให้คนส่วนมากปฏิบัติ

ส่วนที่ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ongsathit1<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4058723", true); </SCRIPT> ปฏิบัติก็แล้วแต่ความสามารถเฉพาะตัว

ใช่ว่าจะต้องนั่งทนดูแล้วจะได้ ส่วนน้อยมากๆที่จะได้ มีทางอื่นอยู่

 

อย่าว่าแต่กิเลสเลย เพิ่งทานข้าวมา ongsathit1 ก็ไม่รู้ว่าเราอิ่มแค่ไหน

 

ดีหละ ดีหละ

ในเมื่อตัวเบาแล้ว มันก็เหลืออีกส่วนคือ จิตเบา

กายลหุตาได้แล้ว ก็เหลือ จิตลหุตา

กายปัสสัทธิได้แล้ว ก็เหลือ จิตปัสสัทธิ

กายเบา จิตเบา เมื่อไหร่เป็น สัญญาณของ สัมมาสมาธิ

* * * *

ทีนี้มาดู สัจจะ กันหน่อย สัจจตัวนี้ทำให้ จิตเบาหรือว่าจิตหนัก

จิตมันจะเบาได้หาก สัจจ ไม่ได้ออกมาเป็น วจีกรรม

หากสัจจออกมาเป็น วจีกรรม หรือ เป็นคำพูด เคยได้ยินไหม
ว่า มันจะเป็น นายเราทันที

นั่นแหละว่า หากสัจจนี่เป็น วจีกรรม มันจะข่มเหงจิตทันที

จิตจะไม่มีทางเป็นอิสระ เมื่อไม่อิสระก็ไม่มีทางเป็นปัสสัทธิ หรือ จิตเบา

ดังนั้น

เวลาตั้ง สัจจะ ดูให้ดีๆว่า มันเป็น วจีกรรม หรือ มโนกรรม

และไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ก็ต้องดูอีกว่า เราเป็นทาสมันหรือเปล่า

ถ้าเป็นทาสมัน(ซึ่งมันก็ต้องเป็น) แล้วเป็นทาสมันนานแค่ไหน แล้ว
จะจบอย่างไร

ถ้าหาจุดจบของความเป็นทาสได้ ทำเป็น ก็หมั่นกระทำบ่อยๆ

ที่ทำบ่อยๆนี้ ไม่ได้เอาสาระของความเป็นทาสนะ แต่เอาอรรถสาระ
ของการ อิสระออกมา เป็นรส เพื่อให้จิตมัน ถวิลว่า "สัจจปั๊ป
อิสระโว้ยๆ เอาไว้เนืองๆ"

พอชำนาญนะ สัจจวาจาจะเกิดดับตั้งขึ้นแล้วสำเร็จเร็ว อิสระเร็ว
แถมมีประโยชน์จริงต่อทุกๆคน (ซึ่งเขาอาจจะยังไม่เห็น อันนี้มัน
เป็นเรื่องบทส่งต่อของขันติ )

 

ตั้งสัจจะแล้วทำได้ ก็ได้รับอานิสงค์ ตามที่ทำได้
ตั้งสัจจะแล้วทำไม่ได้ ก็ได้รับอานิสงค์ ตามที่ทำไม่ได้

ความทุกข์ ความไม่แน่นอน เป็นของแน่นอน ในวัฏฏะนี้

อนุโมทนาครับ

 

เป็นตะคริวนี่กล้ามเนื้อขาดออกซิเจน กินวิตามินบีและออกกำลังกายให้เลือดลมเดินดีครับ
เมื่อยก็เปลี่ยนเดินจงกลม (รำไท้เก็ก สมาธิหมุน) เดินเมื่อยนั่งสมาธิต่อครับทำไปก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

ใจพร้อมมาจากกายที่พร้อม กินข้าวให้อิ่ม ทำงานให้เสร็จ ไม่ติดหนี้ใครจ่ายบิลให้ครบดิว
เอ้านั่งยาวไปครับ

นั่งสมาธิไม่ใช่ของทำเล่นๆ ทำให้พ้นทุกข์กันไปเลยครับ

 

นั่งแล้วสงบ นั่งแล้วสบาย กายไม่เอา ไม่อยากได้ทรัพย์สินนอกกายอีกแล้ว รู้แล้วว่าสุขแค่ไหน ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่กับสิ่งปลอมๆต่อไปแล้ว ลุกขึ้นพรวดลืมตัวว่าขาไม่ทำงาน หัวโขกฝามาแล้ว ได้แต่นั่งหัวเราะ

การกำหนดเวลา แรกๆอาจจะต้องอาศัยเวลา อาจจะมีบ้างนอกจากกำหนดลมหายใจแล้ว ยังต้องกังวลกับเวลาอีก ทั้งอยากเลิก ทั้งอยากอยู่ต่อ
นานๆไปทำเรื่อยๆ เขารู้เวลาเองนั้นแหละไม่ว่าการนั่งครั้งนั้นจะเข้าฌานหรือไม่ก็ตาม แต่ขอให้มีสติไว้ทั้งเข้าและออกเป็นโอเคล่ะ..

อนุโมทนาครับ

 

สัจจะเป็นสิ่งที่ดี แต่เราต้องประมาณตนด้วยการนั่งกรรมฐานเวทนามันก็เป็นกันทุกท่าน อย่าตึง หรือหย่อนเกินไป ไม่ต้องไปทรมานร่างกายพระพุทธองค์ทรงปฏิบัติแล้วไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ปฏิบัติไปแล้วมันเกิดเวทนาก็กำหนดรู้ดูไปกำหนดไปไม่มีสิ่งไหนเที่ยงเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป อย่าพึ่งตั้งสัจจะ ตั้งแล้วถ้าทำได้ก็เป็นสิ่งที่ดี ถ้าทำไม่ได้ก็จะทำให้จิตเราตก

 

คนเรา ร่างกายมันไม่เหมือนกัน จะให้กำหนดปวดอย่างที่พระท่านสอน

บางคนคงทำไม่ได้ แล้วถ้าฝืน จะยิ่งไม่มีสมาธิเข้าไปใหญ่

ถ้าปวดมาก ก็ขยับตัว หรือไม่ก็ลุกขึ้นมาเดินจงกรมดีกว่า

 

สัจจะ แปลว่า ความจริง ไม่มีสัจจะ ก็แปลว่า ไม่มีความจริง หากเป็นธรรมขั้น สูง นั้น คือ ท่านผิด ศีล ข้อ มุสา ข้อ 3 โกหกตัวเอง