ทางรถไฟผีตายโหง

มีความเชื่อตั้งแต่สมัยก่อนมาแล้วว่า ผีที่สุดร้ายน่าสยดสยอง เฮี้ยนสุดขีดนั้นไม่มีอะไรเท่ากับผีตายโหงไปได้ รองลงมาก็คือผีคลอดลูกตาย หรือตายตั้งแต่อยู่ในท้องจนทำให้แม่ตายไปด้วย เรียกว่า "ตายทั้งกลม"

ผีตายโหงก็อย่างที่รู้ๆกันน่ะแหละครับ ว่าไม่ใช่ตายด้วยความแก่เฒ่า สังขารทรุดโทรมไปตามอายุขัย หรือว่าตายเพราะความเจ็บไข้ได้ป่วยใดๆทั้งสิ้น

โดนยิง โดนแทง โดนรถชนตาย รวมทั้งพวกที่คิดสั้นฆ่าตัวตายสารพัดวิธี เช่น ผูกคอตาย ยิงตัวตาย กินยาตาย กระโดดตึกตาย กระโจนน้ำตาย กระโดให้รถชนตาย โดยเฉพาะรถไฟนี่ใครโดนตูมเข้าไปตายแน่นอน...ชัวร์ป้าบ!

แต่คนที่บ้านอยู่ใกล้ๆทางรถไฟมักจะเชื่ออย่างฝังหัวว่า ไม่มีผีตายโหงชนิดไหนจะเฮี้ยนสุดขีดเท่ากับผีที่โดนรถไฟทับตาย

สาเหตุที่เชื่อถือแบบนี้ก็ดูเข้าเค้า เพราะศพที่โดนรถไฟทับตายน่ะแสนจะน่าสยดสยองเหลือกำสลัง ไหนจะเนื้อตัวขาด แขนขาดกระเด็นไปคนละทิศละทาง ยิ่งพวกที่หัวใจเกินร้อย ไปนอนหนุนรางรถไฟต่างหมอน พอล้อเหล็กหมุนครึกโครมเสียงสนั่น....หั่นคอขาดปลิวหวือยิ่งกว่าโดนดาบตัดหัวเป็นไหนๆ

ลองนึกภาพดูเถอะครับว่าจะสยองสุดขีดปานใด?

สมัยเด็กผมอยู่แถวริมคลองบางหว้า ธนบุรีนี่เอง ใกล้ๆกับทางรถไฟสายคลองสาน-แม่กลอง มีประสบการณ์เรื่องคนโดนรถไฟชนตาย - ทับตาย มาหลายครั้งหลายครา

คือมีทั้งคนชะตาขาด เดินใจลอยนำหน้ารถไฟ ...ตูมเข้าให้ถึงกับลอยละลิ่วปานเหาะได้ ซากศพเหมือนจะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วชุ่มเลือดสดๆพวกคนแก่กับผู้หญิงที่แห่มาดูถึงกับลมใส่ เรอเอิ้กอ้ากไปตามๆกัน

ผู้คนสงสัยกันว่า รถไฟที่วิ่งมาข้างหลังน่ะเสียงดังคึ่กๆจนรางสะเทือน ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงเลยล่ะ? ว่าแต่จะคิดฆ่าตัวตายหรือเปล่า? ไม่มีสาเหตุใดๆที่จะทำให้เชื่อว่าผู้ตายมีเจตนาจะจบชีวิตตัวเองอย่างสยองปานนั้น

ฟันธงได้เลยว่า...ผีมันจะเอาไปอยู่ด้วยน่ะ

ผีที่ว่าก็คือพวกที่โดนรถไฟทับตายมาก่อนหน้านั้นไงครับ

คราวนี้ก็เกิดการทุ่มเถียงกันยกใหญ่ว่า ผีจะเอาไปอยู่ด้วย หรือว่าผีจะฆ่าเพื่อให้ตัวเองได้ไปผุดไปเกิดเสียที อย่างที่เรียกว่า "ตัวตายตัวแทน" นั่นประไร

คนที่เชื่อว่าผีจะเอาไปอยู่ด้วยหัวเราะเยาะทันที บอกว่าถ้าอย่างนั้นก็ย่อมมีผีตัวเดียวน่ะซี เพราะใครตายปุ๊บ ผ่ตัวเก่าก็ได้ไปเกิดปั๊บ! แต่ของจริงน่ะมีคนมองเห็นผีเดินเป็นโขยงอยู่บนทางรถไฟตอนกลางคืน

ชาวบ้านเชื่อกันว่าทางรถไฟที่นั่นมีอาถรรพณ์ คือจะต้องมีคนโดนรถไฟชนตายทับตายปีละ 2-3 คนตลอดมา อย่างน้อยก็ปีละ 1 คนที่ต้องเอาชีวิตไปทิ้ง ...ทับถมบนรางรถไฟทั้งตายเพราะอุบัติเหตุ และเจตนาฆ่าตัวตาย

ล่าสุดคือผีผู้หญิงชื่อน้ากิ่ง ช้ำใจเพราะผัวมีเมียน้อยเลยคิดสั้น ไปนอนขวางรางให้รถไฟทับหัวขาดไปเลย ร่ำลือกันว่าผีน้ากิ่งเฮี้ยนสุดๆ

คนที่มีธุระปะปังต้องออกมาซื้อของที่ร้านริมคลองตอนเย็นๆเคยเห็นผู้หญิงนั่งซบหน้ากับเข่าอยู่ริมทางรถไฟ แว่วเสียงร้องให้กระซิกๆบางทีก็สะอึกสะอื้นคละเคล้ามากับสายลมวู่หวิว พอเดินเข้าไปใกล้ๆผู้หญิงนั่นก็หันหน้ามองช้าๆ น้ากิ่งนั่นเอง

ไม่ต้องสงสัยว่าจะขนหัวลุก สติแตกแค่ไหน เผ่นกระเจิงชนิดไม่รู้เหนือรู้ใต้ พลางร้องตะโกนโหวกโหวยไปด้วย... ผีหลอก ผีหลอก
หนักหนาสาหัสยิ่งกว่านั้นก็คือคนที่ยืนยันว่าไม่กลัวผีสาง ใดๆ ทั้งสิ้น ถึงขนาดเดินกลับบ้านตอนกลางคืน สาเหตุก็เพราะความมึนเมาน่ะแหละ...ฤทธิ์สุราพาไป ว่าซะยังงั้นก็แล้วกันครับ

รายนี้ชื่อลุงหลบ นักเลงเก่าชาวสวนผู้ประกาศศักดาว่า เกิดมาข้าไม่เคยหลบหลีกผู้ใดหน้าไหน ไม่ว่าคนหรือผี ...ใครแน่จริงก็ขอให้เรียงหน้าเข้ามาเลย

คืนนั้น ลุงหลบเดินดุ่ยๆไปตามไม้หมอนรถไฟ จนกระทั่งถึงบริเวณเกิดเหตุ น้ากิ่งมาจบชีวิตที่นั่น ...เสียงหมาเจ้ากรรมหอนโจ๋วมาจากไหนก็ไม่ทราบ แต่ลุงหลบจะพรั่นพรึงก็หาไม่ เดินอาดๆไปจนเห็นร่างตะคุ่มๆของผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนทางมาช้าๆเอ๊ะ ! ในแสงดาวส่องกระจ่างเต็มฟ้านั่นดูคุ้นๆตายังไงชอบกล

ใกล้เข้ามา

สายลมจากยอดไม้พัดกรูเกรียวขึ้นมาบนทางรถไฟที่ค่อนข้างสูง ลุงหลบหยุดชะงักมองดูผู้หญิงคนนั้นยกมือขั้นเสวยผมเชื่องช้า ...แต่ไหงถึงกลายเป็นขยุ้มผมตัวเองดึงออก ทั้งผมทั้งหัวหลุดออกมาเห็นๆ

ปีศาจน้ากิ่งห้วหัวของตัวเองไว้ ผีหัวขาดยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าลุงหลบห่างไม่ถึงสองวา เล่นเอาชายชราผู้ไม่กลัวผีร้องจ้า...ทรุดฮวบลงนั่งพับเพียบบนไม้หมอนรถไฟ น้ำตาไหลพราก ยกมือสั่นระริกขึ้นพนมไหว้ ร่ำร้องขออภัยวิญญาณน้ากิ่งจนร่างสยองค่อยๆจางหายไป

เรื่องนี้ลุงหลบยืดอกยอมสารภาพเองในร้านเหล้า ประกาศว่าค่ำๆมือๆแค่ไหนก็ไม่กลัว ถ้าไม่ต้องเดินตัดสวนกลับบ้าน ...แต่นั่งเรือจ้างกลับนะซีครับ เพราะไม่อยากขวัญหนีดีฝ่อตายโดยไม่จำเป็น

 

ผีน้ากิ่งอยู่ทางรถไฟแถวไหนเหรอคะ จะได้ไม่ไป

 

เคยเกือบๆ จะโดนรถไฟสอยไปเหมือนกันค่ะ ตอนประมาณปี 2527 เห็นจะได้ เดินใจลอยข้ามทางรถไฟตรงยมราช เห็นรถไฟวิ่งผ่านหน้าไปแล้วก็ข้ามเลย ไม่ทันคิดว่ามันมีอีกรางหนึ่งคู่กันที่รถอีกขบวนสวนมาได้ เลยได้ใกล้ชิดแบบลมจากรถขบวนที่วิ่งสวน กระทบหน้าจนรู้สึกได้เลย ถ้าก้าวเร็วกว่านี้สักครึ่งก้าวคงแหลกละเอียดไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว
ได้ยินมาว่าระยะประชิดขนาดนี้ลมอาจกระชากเข้าไปให้รถบี้เอาได้ง่ายๆ (สมัยนั้นยังอรชรอ้อนแอ้นอยู่ด้วย ถ้าเป็นตอนนี้ต่อให้เฮอริเคนก็มิอาจ "ถอนราก" ดิฉันได้) เลยเชื่อว่าน่าจะได้รับความคุ้มครองจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คือ พระและลูกแก้วของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ซึ่งเป็นพระที่นับถือกันทั้งตระกูลตั้งแต่พ่อลงมาเลย
ไม่งั้น คงเป็นสัมภเวสีเฝ้าทางรถไฟไปแล้วเรา

 

ต้องแนะนำไม่ให้ไปเดินริมทางรถไฟแล้วล่ะ