ทำอย่างไรจะห้ามตัวเองไม่ให้เกิดความกำหนัด ?

จะลองปฎิบัติตามครับ แต่ไอ้ความกำหนัดเนี่ย ผมห้ามไม่ค่อยจะอยู่เลย

 

อสุภกรรมฐานไงครับ ชัวร์ ซากศพ เน่า ขึ้นอืด ศพแห้ง น้ำเลือดน้ำหนอง โครงกระดูก พิจรณาครับ ไม่ค่อยได้เม้นท์นะครับผมเอง พอดีเห็นเลยล๊อกอินเข้ามาตอบให้ครับ

 

ขอกราบโมทนาสาธุครับ สาธุ...

 

กินน้ำมะตูมสิ รับรองไม่มีอารมณ์กำหนัดแน่นอน

 

ดมยางเหนียวๆจากต้นลั่นทม เห็นเขาบอกว่ากลิ่นของมันจะช่วยลดความกำหนัดลงได้ เขาถึงได้เอาไปปลูกในวัดไง เพื่อให้พระจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน และคิดเรื่องเพศน้อยลง หรือไม่ก็ลองนึกถึงภาพคนนั้นๆ ตอนที่ไม่หล่อ ไม่สวย หรืออยู่ในกริยาอาการที่น่าสะอิดสะเอียนอยู่ เช่น กำลังแคะขี้มูกอยู่ ฯลฯ

 

อนุโมทนาค่ะ ลดได้ก็ดีค่ะ ถ้าลดไม่ได้ก็อย่าไปทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนนะจ๊ะ

 

เมื่อก่อนมารอบหนึ่งแล้วกระทู้นี้...วนมาอีกหนึ่งรอบอีกเช่นกัน

อกุศลเหตุที่ยังไม่เกิด...ก็อย่าพึงให้เกิด...หลีกเลี่ยงการเกิดคืออย่าเอาอายาตะนะทั้งหลายไปสัมผัสเข้ามา...หรือส่งจิตออกไปหามา

อกุศลเหตุที่ว่านี้เกิดแล้ว....จำกัด...เสีย...คือผ่อนหนักให้เป็นเบาลงหากเราไม่ผิดศีลนะไม่ใช่ลูกเมียคนอื่นเขาตายไปพี่ยมรออย่างเดียวไม่ตายนี่พี่ยมก็เร่งให้ตกนรกทุรนทุรายในความอยากและความผิดของตน...........หลังจากหนักให้เบาแล้วรู้วิธีแล้วทำให้จนหายไปแล้วละเสีย.....แต่หากท่านที่มีครอบครัวอยู่แล้วต้องดูคู่สามีภรรยาด้วย.....หากเขาต้องการให้เราทำหน้าที่แต่เราไม่ทำคนอื่นมาทำหน้าที่แทนครอบครัวจะยุ่งยากมากๆ

และพึงรักษากุศลที่ได้จากการปฏิบัตินี้เพื่อประโยชน์ต่อไปคือ...กำจัด...ไม่ให้เกิดขึ้นอีก
กราบขอบพระคุณทุกท่านยิ่งแล้วขอรับ...กระผมเสนอความคิดแบบกลางๆท่านโปรดพิจารณาด้วยความไม่ประมาทด้วยขอรับ...หากไม่เกิดประโยชน์ก็ทิ้งเสียละเสีย

 

ให้ใจว่าง ๆ แล้วน้อมจิตไป จะเกิดไปปัญญา ...ว่าความกำหนัด กระวนกระวายนั้นมันทุกข์ ต้องต่อยอดความกระสันนั้นไปเรื่อย ๆ เดียวเกิด เดียวดับ มันทุกข์ วุ่นวายจริง ๆ ...รำคัญมันมาก มาย ...เดียวจิตจะเบื่อหน่ายไปเอง.....ให้พิจารณา ใช้ดาบอันคนกริบคือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ฟาดฟันมันให้หมดสิ้นไป.......ความสุขก็ดี ความทุกข์ ก็ดี ความไม่สุขไม่ทุกข์ก็ดี(อุเขกขา) มันเกิดขึ้น แล้วดับ เกิด ดับ อยู่ตลอด วนเวียนไปอยู่อย่างไม่จบสิ้น........น่าเบื่อหน่อย รำคาญเสียหรือเกิน ...ทำใจให้ว่างดีกว่า นิพพานเท่านั้น.....แล้วก็พิจารณาความตาย เพิ่มไปด้วย ว่า เอ๋ ถ้าเราคิดกำหนัด อยากได้ อยากอะไรนี่ ตายตอนนี้ คงไปนรกแน่นอน ต้องทำใจให้ว่าง ๆ ไว้ ถ้าตายตอนนี้ขอไปอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่เดียวเท่านั้น.....พิจารณาไปเรื่อย ๆ จิตจะเข้าณาณเองแล้วจะ อิ่มใจมาก ๆ อิอิ

 

ที่เคยลองทำ ทรงฌาณสี่ไม่ก็อรูปฯแล้วดูหนังโป้ ก็ไม่มีอารมณ์นะเหมือนดูอะไรอยู่ไม่รู้
เฉยๆ อ่านหนังสือโป้ ก็งั้นๆอ่ะ
แต่ถ้าไม่ทรงสมาธินี่โคตรทรมานเลย จริงๆไอ้ที่ทำข้างบนมันก็เป็นวาสนาอันตัดไม่ขาดเหมือนกัน
อยากรู้ อยากลอง อยากเล่นมันไปเรื่อย อยากดูว่าถ้าทำแล้วจะได้ผลยังไงเหมือนกัน(ลองแล้ว44อย่าง)

แต่ที่เป็นเมื่อตอนเย็นนี่ ต้องกรวดน้ำอ่ะ อารมณ์ถึงจะหาย(ช่วงนี้โดนบ่อย อานิสงค์ผิดศีลข้อ๑)

 

สำหรับยายผีป่ารู้ว่าการเกิดกำหนัดเพราะจิตเราจินตนาการ การกำหนดจิตในอบาย มันก็จมในอบาย ถ้ากำหนดจิตในสุคติ มันก็เจริญ รู้เท่าทันจิตได้ ดับจิตได้บ้างตามสถานการณ์ อารมณ์ต่างๆ ย่อมไม่สามารถซ่ากับเราได้

จากการที่ฝรั่งเขาวิจัยมาเรื่องความใคร่ กำหนัดที่มันเกิดขึ้นนั้น สิ่งที่สั่งการและแสดงอาการกระสันจริงๆ มันไม่ได้เกิดจากการเสียดสี สัมผัสเลย ไอ้นั่นมันเป็นเหมือนอ๊อดส่งสัญญาณ(ฮอร์โมนมันทำงาน) แล้วกุญแจมันโดนเปิดเข้าไปข้างใน หากใจเราไม่อยากเข้าไป(จิตไม่คล้อยตาม ไม่จินตนาการ) ยายขอบอกตามประสบการณ์ตรงของตัวเองที่ผ่านฝนผ่านหนาวมาสี่สิบปีแล้วว่า เครื่องมันฝืดค่ะ เหมือนที่โฆษณาน้ำมันเครื่องดังแชะๆๆๆ นั่นแหละ หัวเทียนบอดเลยก็ได้

มันไม่ตายด้าน ร่างกายเรารู้การสัมผัส รู้ว่าเขาสัมผัสเพื่ออะไร แต่เราไม่ใส่ใจ ไม่ไหวตาม (นี่เองที่เขาเปรียบเปรยว่า ไม่ท่อนนอนตาย)

นี่ความกำหนัดมันเกิดขึ้นแม้คุณจะไม่มีการเล้าโลม ไม่ได้เห็น ไม่ได้อะไรเลย ขนาดนั่งคิด หากปล่อยจิตกระเจิง เราก็กระสันได้

สรุปคือ ความกำหนัด เกิดจากจิตที่คิดสร้างจินตนาการ เราคุมจิตได้ รู้เท่าทันมัน เราก็จะวางเฉยในเรื่องนี้ได้

ฮั่นแน๊...หัวเราะยายผีป่าสิท่า...คุมได้ ทำไมลูกสี่คนติดๆ กันมาเล่า...

แหม...ก็เป็นเรื่องการรู้หน้าที่ของการเป็นคนทั่วไป ที่ต้องมีครอบครัว มีหน้าที่เป็นเมีย เป็นแม่นี่คะ ไม่ใช่ สปาคทั้งวี่ทั้งวัน

 

แหม!! สำนวนการตอบ ถึงพริกถึงขิงดีแท้ ยายยยย!!! เห็นภาพเรยยย

แจ่มจิง!!

 

ผมว่าต้องตัดเหตุ ตัดปัจจัยครับ
เหตุ ก็คือใจของเรามันยังยึดติด ต้องเอาตะบะเข้ามาเผา อสุภกรรมฐานก็ช่วยได้ครับ แต่ขอให้พิจารณาอย่างจริงจัง มองแล้วให้ทะลุเข้าไปทั้งตัวเรา ตัวเขา
หลวงพ่อฤาษีลิงดำท่านอธิบายไว้ดีครับ ลองอ่านดู

--> http://www.palungjit.org/smati/k40/asu.htm

ปัจจัย คือ สิ่งรอบตัว ใจที่ใฝ่ดี มักจะพาไปสู่สิ่งแวดล้อมที่ดีครับ

ส่วนเรื่องกำหนัด อีกไม่นาน กิเลสจะอ่อนแรง เกิดอาการวางเฉย แล้วจะชินไปเอง

ปลาเป็นว่ายทวนน้ำ เราก็ต้องทวนกระแสกิเลส
อนุโมทนาด้วยครับ

 

อืม!วิ่งวันละ 10กม. อัดเข้าไป ผมลองมาแล้ว วิดพิ้น ลุกนั่ง อย่าละ 100 ครั้ง ท่าพิเศษอีก สัก 200 ครั้ง 555 หมดไฟกันเลยทีเดียว

 

ที่ยายว่าให้ดูที่จิตของเรานั้น...ถ้าสมมติว่าอารมณ์มันพลุ่งพล่านสุดๆแล้ว จะดูจิตกันยังไงล่ะครับ

ศีลข้อนี้ผมมักจะมีปัญหามากที่สุด...เคยลองเอาฌาณเข้าข่ม ก็หายไปพักนึง แต่พอเผลอแป๊บเดียวโดนตีกลับอย่างกับ สึนามิ

ผมว่าผมคงอ่อนหัด และขาดความตั้งใจและโลเลเป็นแน่

ต้องทำไงดีครับเนี่ย !!!

 

พิจรณาอสุภะ คือวิธีการที่ถูกต้องที่สุดเพราะเป็นอุบายที่พระผู้มีพระภาคเจ้าได้สร้างไว้ให้ผู้ที่มีจริตในกามใช้เป็นเครื่องมือเพื่อทำให้เกิดความเบื่อหน่ายและออกจากกามในที่สุด เมื่อกามถูกกำจัด จิตก็สงบ...

 

เรื่องอาหารการกินก็เป็นเหตุสำคัญ ลองทานเฉพาะผักดู งด ไข่ เนื้อทุกชนิด ถ้านมก็ให้ดื่มนมถั่วเหลือง

 

เอาหนังยางดีดเลยครับ ไม่ลงให้มันรู้ไป 555+

 

เอิ๊กๆ เอื๊อก!