บทความ : คุณเชื่อหรือไม่ว่าสุดปลายแห่งสายน้ำคือทะเลอันกว้างใหญ่

มีหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตของเราที่ไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์
รองรับผลที่จะเกิดขึ้น เช่น การทำความดีแล้วจะได้รับผลตอบแทนที่ดี
กฎแห่งกรรม การปฎิบัติเพื่อพ้นทุกข์ตามหลักการทางพระพุทธศาสนา
บางสิ่งบางอย่างแม้อาศัยความรู้หรือประสบการณ์ทั้งหมดยังไม่สามารถ
คาดคะเนผลประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นตามมาอย่างมากมายมหาศาล เป็นสิ่ง
ที่สามารถรับรู้ได้เพียงแค่ผู้ปฎิบัติเท่านั้น สิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องใช้ศรัทธา
เป็นพลังที่ช่วยในการผลักดัน เหมือนขอนไม้ที่ไหลไปตามสายน้ำ แม้ว่า
จะมีอุปสรรคหรือสิ่งกีดขวางระหว่างทาง แต่ขอให้เชื่อเถิดว่าสุดปลายแห่งสายน้ำคือทะเลอันกว้างใหญ่

จันทร์เจ้า

 

อินทรีย์ห้า ศรัทธาจึงมาก่อน
เมื่อมีศรัทธาในพระรัตนตรัย จึงมีกำลังใจในการค้นหาเส้นทางและเดินตามทางที่เป็นสัมมาด้วยวิริยะ
แต่วิริยะอย่างเดียวย่อมไม่เพียงพอแน่นอน เนื่องจากสัมมามรรคจำเป็นต้องอาศัยสติคอยกำกับ
สติธรรมดาๆก็ไม่ได้ผล ต้องเป็นมหาสติที่ได้รับพลังส่งมาจากกำลังของสัมมาสมาธิในการพิจารณาไตรลักษณ์ด้วยไตรลักษณญาณ
เป็นผลให้เกิดปัญญาญาณที่อบรมไปเป็นลำดับจนถึงที่สุด
เมื่ออินทรีย์ทั้งห้าครบบริบูรณ์ ขันธ์ทั้งห้าจึงจะสามารถทิ้งไปหรือที่เรียกกันว่า สลัดคืน ได้ทั้งหมด คืนสู่สามัญ คืนสู่สภาวะตั้งต้นของสิ่งทั้งหลาย คืนสู่สิ่งที่เรียกว่า นิพพาน...

 

สุดปลายแห่งสายน้ำคือทะเลอันกว้างใหญ่

เห็นด้วยค่ะ

 

แต่ต้องมองตัวเองเป็นขอนไม้นะ

อย่าแนบไปกับสายน้ำ ให้มองตนเป็นดั่งขอนไม้
ที่ลอยน้ำไป กายเป็นผู้ลอย ใจเป็นผู้ดู

ถ้าไปเผลอเอาใจแนบสายน้ำ จะเกิดทิฏฐิเห็นว่า
ผ่านไป 80 อสงไขยก็ถึงทะเลเอง เกิดทิฏฐินี้
เข้าแค่อ่อนๆก็ นิวรณ์กิน !!!

ปลายสายน้ำเป็นทะเลก็จริง แต่กายผู้ลอยเดี๋ยวมัน
ก็ติดตลิ่ง(ขี้เกียจ) เดี๋ยวก็ติดวังน้ำวน(ราคะ) เดี๋ยวก็เกยตื้น(สมถะ)
เดี๋ยวก็ถูกเทวดาจับไว้(เล่นขนลุก ฯ) เดี๋ยวก็ถูกมนุษย์
จับไว้(ใครมาเข้าข้างก็ยินดี ฯ) กว่าจะลอยถึงทะเล
ต้องไม่เพียร ไม่พัก ก็จะถึงทะเลได้อย่างรวดเร็ว
ซึ่งไม่ใช่เรื่อง ตามยถากรรม ต้องหมั่นทำ(ระลึกรู้ทุกข์)

แล้วมองให้เป็นท่อนไม้จริงๆนะ อย่าเอาเราไปแนบ เห็น
ท่อนไม้เป็นเรา เป็นของเรา แบบนั้นก็ไม่ได้ ต้องแยก
ใจออกมาเป็นคนดู(นาม) จากท่อนไม้(รูป) ใจที่แยก
ออกมาก็อย่าให้เกิดเราอีก(อย่าจ้องผู้รู้ เห็นผู้รู้เป็นเรา)
อย่าไปเฝ้าถามว่า มีรู้ไหม!! ใครรู้!!(มันจะเกิดนามรูป
ซ้อนเป็นอีกโลกหนึ่ง ไม่สิ้น ไม่ถึงทะเล)

นะเอย นะเอย

 

หากปล่อยไปตามยถากรรม สิ่งที่ขัดแย้งกับตรรกะจะเกิดขึ้น
นั่นคือ ขอนไม้จะลอยทวนกระแสน้ำ ย้อนขึ้นไป ตามความลุ่มหลงของกิเลส
ห่างไกลทะเลยิ่งๆขึ้นไป
การจะลอยไปจนถึงทะเลได้ จึงต้องอาศัยความพยายาม ฝืน สู้ ไม่ย่อท้อ
ดังได้กล่าวไว้แล้วในอินทรีย์ห้า...

 

ปล่อยจิตปล่อยใจ ไปตามธรรมชาติ แค่ตามรู้ ถือว่าถูกไหม
ใจเราเป็นอย่างนี้ อยากทำก็ทำ อยากพูดก็พูด อยากหยุดก็หยุด
แค่รู้ว่า สักว่ารู้ ถูกแล้วหรือ ใช่สติแน่หรือ

มีคำพูดที่ว่า โกรธ ให้รู้ว่าโกรธ
ไม่ได้หมายความว่า ให้โกรธ หรือรู้ว่าโกรธ แต่ก็ยังปล่อยโกรธ

มีคำพูดที่ว่า อยาก ก็ให้รู้ว่าอยาก
ไม่ได้หมายความว่า ให้อยาก หรือรู้ว่าอยาก แต่ก็ยังปล่อยอยาก

รู้ธรรมชาติใจแท้จริงให้รู้อาการ รูปนาม ความเป็นธรรมดาที่หมุนรอบเช่นนั้น

อันที่จริง รู้

รู้ในที่นี้คือ สติรู้ รู้จริง รู้ทัน จิตมันก็ตื่น โดยไม่ต้องยับยั้งหรืออดกลั้น

อุปมาเรามองของหนัก รู้ว่าของหนัก ก็ยังแบกด้วยตาด้วยใจ แม้ร่างกายไม่ได้เข้ากระทำ
นี่เรียกว่า รู้แต่ไม่วาง

อาเมน

 

โหๆ นึกว่าให้ดูอย่างเดียว ต้องมีสติพิจารณาด้วยนี่เอง งั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหม่อาไร แค่เปลี่ยนวิธีพูด ว่ามานทำง่าย ให้ดูอย่างเดียว สุดท้ายมั้นก็ต้องพิจารณาด้วยปัญญาที่แยบคายอยู่ดี

 

ก็ไม่แน่เสมอไป
ขึ้นชื่อขอนไม้ท่อนน้อย หากได้ลอยน้ำ ย่อมเป็นไปตามอำนาจสายน้ำนั้น
หากเปรียบชีวิต ก็ไม่ต่างจากปล่อยไปตามยถากรรม แล้วได้แต่หวังโชคชะตา

แม้สายน้ำนั้นยังต้องอาศัยที่ต่ำจึงจะไหลได้
เช่นเดียวกัน ท่อนไม้ในน้ำ บางครั้งต้านลมทวนน้ำได้
บางครั้งปลิวลมเร่งลอยไกล
บางเวลา น้ำนิ่งลมหมด ก็หยุดขอน เป็นแหล่งพักเต่ากบปลา
ท่านเห็นประโยชน์ในจังหวะกรรมไหม

แล้วจะสำคัญทะเลใหญ่ไปใย

 

ก็ไมเชิงทีเดียว

ดูได้ อดใจไม่ได้ แม้มีสติใยขาดสัมปัชญะ
เห็นได้ แต่ห้ามใจตนไม่ได้
พิจารณาไม่มีอยู่ในสติหรอก หากรู้ในปัจจุบันขณะจิตมันตื่นมันเอง
การพิจารณา โดยไปดึงสัญญาเก่ามาปรุง มันก็สัญญาเก่าอยู่ดีถูกไหม
นี่สิ ของเก่าที่เรากล่าวกับท่าน

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 2 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>ไฟสถิตย์*, หัตถ์เทพหมื่นวิญญาณ </TD></TR></TBODY></TABLE>

น้าจรอยู่ไหน อยากเจอน้าจร

 

wow ^.^

 

พิจารณาโดยไม่คิด ทำได้ไหม
พิจารณาโดยรู้สึก ทำอย่างไร
ไม่พิจารณา เอาแต่รู้สึก รู้ได้ไหม
พิจารณา แต่ไม่รู้สึก สัญญาใช่หรือไม่
สัญญาซ้อนสัญญา เท่ากับสัญญา...

 

แต่ต้องมองตัวเองเป็นขอนไม้นะ

อย่าแนบไปกับสายน้ำ ให้มองตนเป็นดั่งขอนไม้
ที่ลอยน้ำไป กายเป็นผู้ลอย ใจเป็นผู้ดู

ถ้าไปเผลอเอาใจแนบสายน้ำ จะเกิดทิฏฐิเห็นว่า
ผ่านไป 80 อสงไขยก็ถึงทะเลเอง เกิดทิฏฐินี้
เข้าแค่อ่อนๆก็ นิวรณ์กิน !!!

ปลายสายน้ำเป็นทะเลก็จริง แต่กายผู้ลอยเดี๋ยวมัน
ก็ติดตลิ่ง(ขี้เกียจ) เดี๋ยวก็ติดวังน้ำวน(ราคะ) เดี๋ยวก็เกยตื้น(สมถะ)
เดี๋ยวก็ถูกเทวดาจับไว้(เล่นขนลุก ฯ) เดี๋ยวก็ถูกมนุษย์
จับไว้(ใครมาเข้าข้างก็ยินดี ฯ) กว่าจะลอยถึงทะเล
ต้องไม่เพียร ไม่พัก ก็จะถึงทะเลได้อย่างรวดเร็ว
ซึ่งไม่ใช่เรื่อง ตามยถากรรม ต้องหมั่นทำ(ระลึกรู้ทุกข์)

แล้วมองให้เป็นท่อนไม้จริงๆนะ อย่าเอาเราไปแนบ เห็น
ท่อนไม้เป็นเรา เป็นของเรา แบบนั้นก็ไม่ได้ ต้องแยก
ใจออกมาเป็นคนดู(นาม) จากท่อนไม้(รูป) ใจที่แยก
ออกมาก็อย่าให้เกิดเราอีก(อย่าจ้องผู้รู้ เห็นผู้รู้เป็นเรา)
อย่าไปเฝ้าถามว่า มีรู้ไหม!! ใครรู้!!(มันจะเกิดนามรูป
ซ้อนเป็นอีกโลกหนึ่ง ไม่สิ้น ไม่ถึงทะเล)

สาธุ สาธุ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

 

รู้เฉยๆ ละกิเลสได้ไหม
ปรุงกุศล มีข้อดี บ้างหรือไม่
สักว่ารู้ เกิดปัญญา ได้อย่างไร
รู้แล้วไหล ไม่ฝืนใจ ก็หมองมัว
ดีแต่พูด พูดดี ทำจริงยาก
แต่ไม่มาก เกินไป ใจใผ่ฝัน
เส้นทางธรรม อุปสรรค นานาพันธุ์
เพียรไม่ถ้อย สักวัน วันของเรา
มีตัวเรา เป็นไป ก็ไม่ควร
ไม่มีตัว มีมวล เป็นได้ไหม
ไม่มีตัว ปฏิบัติ เพื่ออะไร
ใครผู้รับ ผลของธรรม นั้นไม่มี
นี่แหล่ะทาง แม้ว่า ดูสับสน
มีเป้าหมาย ไม่มีตน ไปสู่ฝัน
ไม่พักไม่เพียร ไม่เร่งไม่รีบ ทุกคืนวัน
ตั้งใจมั่น พิจารณา ปรมัตถ์ธรรม...

 

สัญญาสิ้นแล้วแล้ว ขอแสดงอาลัยให้สัญญาดอกสะเดา ไว้ ณ กระทู้นี้เลย
เห็นไหม สัญญาก็ไม่เที่ยง

จิตที่ตื่นจากอารมณ์นั้นๆเป็นปัจจุบัน ต้องอาศัยพิจารณาหรือ
เป็นเรื่อง ของผู้ตื่น ผู้เบิกบานล้วนๆ

ท่านดาวหกแถกข้างบนนั้น รู้สึกจะตกข่าวเรื่องคุณสัญญานะ
ยังสัญญาเมื่อสายันต์เหมือนเดิม

 

ความรู้สึก ที่ได้จากภาพ 10 คน ดู ก็รู้สึก ไป 10 แบบ คิดไป 10 แบบ ตรงกันบ้าง ต่างกันบ้าง

ตามภูมิธรรมและประสบการณ์ ของจิต กระทบ แล้ว เคลื่อนไป ของใคร ของมัน

รู้สึก เท่านั้น ที่เป็น จิต รู้สึกตัว จิต มีสติรู้ตัว

ความคิดและอารมณ์ เกิดแต่ การปรุง ตามธรรมชาติของจิต จะเคลื่อนไป ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป

ถ้าลืมตัวขาดสติ ก็ยึดมาเป็นตัวเราแล้วก็อยาก...ต่อไป ถ้ามีสติรู้ตัว ก็ไม่ยึดแค่ดูมันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

 

ท่านหัดเทพ น้าจรไปไหนหรือ
คิดถึงมากมาย

 

ไม่ทราบเหมือนกัน
ลองถามกูรูประจำห้อง ท่านเอกวีร์ดูสิ

 

ท่านหัดเทพตอบก่อนคุณขวัญถามแล้วล่ะ ^^