พระพุทธเจ้าไม่มัวเมาและเรื่อมหลง

จากเจ้าชายสุขล้นฟ้า ทิ้งทุกสิ่งมาเข้าป่าดง
ทิ้งอบายแห่งใหลหลง บำเพ็ญทุกรกิริยา
เข็ญกายจนหิวโหย ร่วงโรยทรุดโทรมเวทนา
แล้วจึงได้รู้ว่า ไม่ใช่หนทางสว่างเลย

พระองค์ทรงค้นพบ การเวียนจบของจักรวาล
หนทางที่จะว่ายผ่าน วัฏสงสารอันปลดปลง

สายพิณที่ดีดนั้น ถ้าปล่อยให้มันเริ่มหย่อนลง
ละเลยและลืมหลง จะคงสำเนียงเป็นพิณไหม

 

ผู้ที่จะตรัสรู้ได้ต้องมีต้นทุนในการบำเพ็ญมทั้งมหาทาน มหาศีล มหาภาวนา
มหาเเมตตาฯลฯ อย่างมาก
ทีสุดและใช้ทุนทางเวลานับ
อสงไขยกัป
ต่อเมื่อได้ตรัสรู้จบแล้ว ย่อมเกิดอภิมหาปัญญา จะทรงสามารถใข้พระอภิปัญญา
สั่งสอนถอนรื้อสัตว์ให้พ้น
จากทุกข์ได้โดยหยิบยก
พระสัทธรรมเท่า
ที่จำเป็นต่อการหลุดพ้นของ
แต่ปัจเจกละบุคคล มาให้ประพฤติ
ปฏิบัติ
ทั้งนี้ เป้าหมายสูงสุดคือการสิ้นยึดตัวตน
บุคคงเราเขา
ด้วยหลักธรรมที่เป็น"แก่นในสุด"
อันได้แก่อนิจจัง
ทุกขขังอนัตตา
ดังนั้น ผู้ใดเห็นอนิจจัง ผู้นั้นเห็นทุกข์
ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม
ผู้ใดเห็นอนัตตา ผู้นั้นสิ้นยึดและสิ้นทุกข์

 

#เพลงประกอบกระทู้ครับ