ฟื้นจากนรก

เรื่องจากนิตยสารกรรมทันตา

เรื่องโดยนายชาลี/ตึกแฝด จากประสบการณ์ตายแล้วฟื้น ไว้เตือนสติให้มนุษย์ทำแต่ความดี

เรื่อง ฟื้นจากนรก (ผมจึงหมั่นทำความดี และดูแลพ่อแม่ให้ดีกว่าเก่า)

ผมเป็นคนที่กลัวความตายมากๆ เพราะผมเคยได้ยินมาว่า ถ้าใครต้องตายต้องไปอยู่นรก! และนรกเป็นสถานที่ที่น่ากลัวมาก ผมจึงไม่อยากตาย...แต่ความตายใครจะไปหยุดยั้งได้ เมื่อถึงเวลาทุกคนก็ต้องลาโลกนี้ แล้วความตายก็มาถึงตัวผม!!!

"ลี เอ็งขึ้นไปบนคานนั้น แล้วทาสีตรงส่วนยอดให้เสร็จภายในเวลา 20 นาทีนะ"

"ได้ครับนาย"

ก่อนที่ผมจะตาย ผมมีหน้าที่ในการทำงานเป็นคนรับจ้างทาสีตึก ผมรับงานมาจากนายมาในเวลาเกือบเที่ยง ซึ่งช่วงนั้นแดดร้อนมาก แต่เนื่องจากงานเร่งด่วน ผมจึงไม่อาจปฏิเสธการทำงานครั้งนี้ได้ แล้วผมก็ปีนขึ้นไปบนไม้คานทาสีที่ทำไว้ก่อนหน้านั้น เมื่อไปถึงผมก็ยืนขึ้นโดยมือหนึ่งจับแปรง ส่วนอีกมือหนึ่งจับกระป๋องสี...ละเลงฝีแปรงพร้อมกับร้องเพลงด้วยอารมณ์สุนทรี

"พอทราบอายุขวัญตา น้องเอยพี่มานั่งทำตาพริบๆ น้องอายุสามสิม...สามสิบ...ทำไมยังแจ๋ว"

"ไอ้ลี แดดร้อนๆ ยังงี้ ยังมีอารมณ์ร้องเพลงอีกนะเอ็ง"

"ก็เพราะมันร้อนนะซิ ข้าถึงร้องจะได้คลายร้อนลงบ้าง"

ผมชอบร้องเพลงทุกครั้งที่ทำงานและวันนั้นผมก็ฮัมเพลงไปด้วยทาสีไปด้วย เพื่อจะได้มีความสุขในการทำงาน แต่ฉับพลัน! เสียงเพลงของผมต้องหยุดลง โดยที่ผมไม่รู้ตัว!

"ตึง!"

"เฮ้ย! เสียงอะไรวะ!"

"ว้าย! ลีตกลงมาจากคานชั้นบน"

ร่างของผมร่วงลงมาสู่พื้นโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าหล่มลงมาได้ยังไง และที่สำคัญคือผมไม่รู้ว่าผมเจ็บปวดทรมารหรือเปล่า เพราะผมผมดลมหายใจเมื่อหัวโหม่งพื้น!

"ไอ้ลีตายแล้ว!"

“เฮ้ย! มันอาจมาตายก็ได้ เพราะพื้นดินที่มันหล่นมามีหญ้าขึ้นหนาไม่ใช่พื้นที่แข็ง แล้วหัวมันก็ไม่เละด้วย..ลองเขย่าตัวมันซิ เผื่อว่ามันจะฟื้น”

“ไม่ฟื้นหรอกครับนาย ไอ้ลีมันหมดลมไปแล้ว”

ผมตกตึกที่สูง 3 ชั้น แต่ร่างกายไม่แหลกสลาย หรือมีเลือดออกเลยแถมหัวสมองยังไม่แตกกระจายเหมือนคนตกตึกทั่วไป สาเหตุก็มาจากตรงที่ที่ผมตกมาเป็นพื้นดินที่ยังไม่ปรับหน้าดิน บริเวณนั้นยังเป็นพื้นหญ้าและดินด้านล่างก็ไม่แข็งมาก..หญ้าอาจรับร่างผมไว้ แล้วในขณะเดียวกันยมฑูตก็มารับวิญญาณผมด้วยเช่นกัน

“ไปกับข้า ข้ามารับเจ้าไปยังเมืองนรก!”

“หา! นรก! นี่ผมตายแล้วเหรอครับท่าน”

“ก็ใช่นะซิ..นั่นไงร่างเจ้านอนอยู่นั่น”

ผมก็ไม่รู้ตัวว่า ทำไมอยู่ดีๆ ผมถึงลุกขึ้นมาได้ แล้วก็พูดคุยกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ซึ่งคนผู้นั้นแต่งกายไม่เหมือนกับคนทั่วไป คือเขาไม่สวมเสื้อ แต่มีสร้อยสีทองเส้นใหญ่คล้องบ่าพาดเฉียงๆ 2 เส้น แล้วก็นุ่งโจงกระเบนสีแดงเลือดนก คนผู้นี้ไม่สวมรองเท้า แต่มีกำไลข้อเท้าใส่อยู่ทั้ง 2 ข้าง

ผมงงกับการแต่งตัวของเขา และกะว่าจะเอ่ยปากถาม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปาก เขาก็พูดกับผมเสียก่อน แล้วคำพูดของเขาก็ทำให้ผมรู้โดยปริยายว่าคนผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา แต่เขาเป็นยมฑูต ผู้มารับวิญญาณของผม ยมฑูตบอกให้ผมหันไปดูร่างที่นอนอยู่ ผมจึงรู้ว่าวิญญาณของผมต่างหากที่ลุกขึ้นมา ซึ่งนั่นก็แสดงว่าผมได้ตายไปแล้วตามคำพูดของท่านยมฑูต และตอนนี้ผมกำลังจะไปยังนรก! ที่ที่ผมไม่เคยใฝ่ฝันว่าจะได้พบเห็น แต่ก็ต้องไปเห็นโดยไม่อาจปฏิเสธได้

“เจ้าตามข้ามา”

วิญญาณผม ตามท่านยมฑูตไปอย่างว่าง่ายโดยที่เท้าของผมไม่ได้ก้าวเดินเลย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมเคลื่อนที่ไปได้ยังไง แถมตัวยังลอยขึ้นสูงขึ้น และเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไป เปรียบเสมือนกับการเหาะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่จริงๆ แล้วผมดิ่งลงนรกต่างหาก!

“ถึงประตูนรกแล้ว...เอามือมาข้าจะพาเจ้าเข้าไป”

ผมมาถึงจุดหมายปลายทาง ซึ่งตรงนั้นเป็นประตูบานใหญ่ที่ปิดตายอยู่แต่พอท่านยมฑูตจับมือผม ประตูบานนั้นก็เปิดอ้า แล้วทันใดนั้นผมก็ถูกท่านยมฑูตกระชากมือให้เข้าไปยังข้างใน

“โอ๊ยยยย!”

เมื่อเข้าไป ผมก็พบว่าตัวผมนั้นหมุนเคว้งเหมือนลูกข่าง แต่ไม่นานก็กลับคืนมาสภาพเดิม คือทรงตัวให้ตั้งตรงได้ โดยที่ท่านยมฑูตมาจับแขนผมไว้ แล้วท่านก็พาผมลงสู่พื้น

“ปึง!”

“ทะ...ที่นี่หรือครับคือนรก”

“ใช่! นรก! เจ้ามาถึงแล้ว และต่อไปนี้เจ้าก็ต้องอยู่ชดใช้กรรมที่นี่”

“ใช้กรรม! ผมต้องชดใช้ยังไงครับ”

“ข้าจะพาเจ้าไปพบท่านพญามัจจุราช ท่านจะเป็นผู้บอกเจ้า ว่าเจ้าควรชดใช้กรรมเช่นไร”

จากนั้น ผมก็ถูกพาตัวมายังห้องๆ หนึ่ง ซึ่งเป็นห้องที่สวยงามมาก ภายในนั้นตกแต่งด้วยผ้าม่านสีทองเหลืองอร่ามและมีแท่นบัลลังก์ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงกลาง โดยบนแท่นนั้นมีคนผู้หนึ่งซึ่งน่าเกรมขามนั่งอยู่ ซึ่งไม่บอกก็คงรู้ว่าท่านคือพญายมหรือพญามัจจุราชนั่นเอง!

“นั่งลง”

เมื่อผมเดินมา ผมก็ถูกท่านยมฑูตสั่งให้นั่ง ซึ่งผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย จากนั้นท่านยมฑูตก็พูดกับท่านพญายมว่า...

“ข้าพานายชาลี โดดคำสอน มาแล้ว”

“ดี..ท่านสุวรรณ เจ้าคนนี้มีกรรมและบุญอะไรบ้าง บอกข้ามาซิ”

“ขอรับ...กรรมดี กตัญญูต่อพ่อแม่ พ่อป่วยเป็นอัมพาต แต่เจ้าคนนี้ก็ดูแลพ่อเป็นอย่างดี แถมยังต้องเลี้ยงดูแม่ที่แก่ชราด้วย และยังมีกรรมดีที่ครั้งหนึ่งเคยช่วยเหลือคนที่กำลังตาย ให้รอดตายด้วยการขึ้นไปปลดเชือกที่แขวนคอเข้าไว้ ขอรับ”

“แล้วกรรมชั่วละ มันทำอะไรไว้บ้าง”

“หลักใหญ่ๆ ก็ไม่มีขอรับ จะมีก็กรรมเล็กๆ แค่ตบยุง ฆ่ามดหรือแมลงที่มาสร้างความรำคาญให้กับพ่อที่นอนป่วยอยู่”

“ก็ถือว่ามันทำกรรมชั่วเพื่อบุพการีของมัน..เอาละ! งั้นข้าจะส่งเจ้าไปยังสวรรค์!”

“ท่านครับ!”

“อะไรเหรอ ท่านสุวรรณ”

“แต่ว่าเจ้าคนนี้ ยังไม่หมดอายุไขครับท่าน เขายังมีอายุยืนยาวอยู่อีกหลายปี”

“อ้าว! แล้วนี่ท่านยมฑูต ท่านไปรับตัวมันมาทำไม..รีบนำมันกลับไปเดี๋ยวนี้”

คำพูดทุกคำที่ท่านพญายมกับท่านสุวรรณพูดกันนั้น ผมได้ยินอย่างชัดเจน ว่าผมมีกรรมชั่วกรรมดรอะไรบ้างและเรื่องที่สำคัญคือผมยังไม่ถึงเวลาตาย! แต่เกิดความผิดพลาดทางนรก ทำให้ท่านยมฑูตไปรับตัวผมมา

“เจ้าชาลี ข้าจะพาเจ้ากลับไปยังที่ที่เจ้าจากมา”

“ดีครับท่าน ท่านรีบพาผมไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

ผมดีใจที่จะได้กลับไปโลกมนุษย์เร็วๆ แต่ยังไม่ทันที่ท่านยมฑูตจะพาผมไป ท่านพญามัจจุราชผู้เป็นใหญ่ในนรก ก็พูดสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดังก้องกังวานว่า...

“ยมฑูต ก่อนที่จะพามันไป ให้มันได้ไปเห็น พวกที่ตกอยู่ในขุมนรกก่อน”

“ขอรับท่าน”

จากนั้น ผมก็ถูกท่านยมฑูตจูงมือเดินออกมา จากห้องที่สวยงามแห่งนั้นแล้วก็มาโผล่อีกห้องหนึ่งซึ่งมิดชิด แต่ไม่นานก็มีแสงสว่างเกิดขึ้น แล้วผมก็เห็นคนมากมายกำลังได้รับการทรมาน...

“โอ้ย..อย่าฉีกปากฉันเลย จับเจ็บ...โอ๊ยยย”

“เจ้ามันปากร้าย ด่าได้กระทั่งพ่อแม่ เจ้าจะได้ รับความทรมานไปแบบนี้อีกนานเท่านาน”

“ร้อนๆ ช่วยฉุดข้าให้ออกไปจากกองไฟนี่ที”

“เจ้าต้องร้อนไปแบบนี้อีกหลายชั่วกัปชัวกัลป์เพราะตอนที่เจ้ามีชีวิตอยู่ เจ้าใช้ให้แม่ทำงานหาเงินมาให้เจ้าเสพยา แล้วพอแม่หามาให้เจ้าไม่ได้ เจ้าก็ทุบตีแม่ บาปกรรมเจ้ามันหนักหนานัก เจ้าต้องโดนทั้งเหล็กที่แหลมคมคอยทิ่มแทง แถมยังโดนไฟเผาใหม้กายอยู่อย่างนี้”

ผมได้เห็นคนมากมายได้รับการลงโทษ แล้วก็ได้ยินยมบาลผู้มีหน้าที่ลงทัณฑ์คนเหล่านั้นพูด ก็ทำให้ผมทราบว่าเขาได้ทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องรับโทษกรรมแบบที่เห็น ซึ่งเมื่อผมรับรู้แล้ว ผมก็คิดว่าถ้าได้กลับไปยังโลกมนุษย์ ผมจะไม่ทำกรรมอะไรทั้งนั้น และต้องสะสมเป็นบุญเพียงอย่างเดียวเพราะการทำบุญจะส่งให้ผมไปสวรรค์..

“ถ้าเจ้าทำตัวเหมือนที่ผ่านมาเจ้าต้องได้ไปอยู่บนนั้นแน่ๆ”

“ทะ..ท่านยมฑูต ท่านรู้ความคิดของผมด้วยเหรอ”

“รู้ซิ แล้วก็รู้ด้วยว่า ตอนนี้ใจเจ้าไปอยู่ที่ไหน เจ้าอยากกลับบ้านเร็วๆ ใช่มั้ย”

“ครับท่าน...ท่านรีบพาผมไปทีเถอะครับ”

“ได้..งั้นจับมือข้าไว้ให้แน่นๆ”

ท่านยมฑูตรับรู้ความคิดของผมซึ่งท่านรู้ว่าผมอยากกลับไปยังโลกมนุษย์โดยเร็ว ท่านจึงรีบพาผมมาโดยขากลับนี้ผมได้ใช้เวลาเดินทางเพียงเสี้ยววินาที เพราะเมื่อท่านยมฑูตได้จับมือผมแล้วความมืดมิดก็เข้ามาบดบัง จากนั้นแว้บเดียวผมก็มาถึงยังร่างของผม...

“นายครับ ป่านนี้ตำรวจยังไม่มาเลย แล้วศพไอ้ลีจะเอายังไงครับนาย”

“ปล่อยไว้อย่างนี้ก่อน เพราะถึงยังไงเราก็ต้องรอตำรวจเขา..เราจะเข้าไปแตะต้องศพไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าทำลายหลักฐาน”

“แค่เอาผ้าไปคลุมร่างไอ้ลีมันไว้...ก็ไม่ได้เหรอครับนาย”

“ถ้าเอาผ้าคลุมอย่างเดียวคงได้...แกจัดการก็แล้วกัน”

ร่างผมยังคงนอนอยู่ในพงหญ้าตามสภาพเดิมที่ผมเห็นในตอนแรก ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าผมนอนอยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่ แต่เดาว่าคงยังไม่ข้ามคืน เพราะเพื่อนร่วมงานของผมกับเจ้านายก็ยังใส่ชุดเดิมที่ก่อนที่ผมตายก็เห็นเขาในชุดนั้น ซึ่งก็แสดงว่าคนทั้งหมดยังไม่กลับบ้านและทุกคนยังคงเศร้าสลดยืนดูศพอยู่

“ก่อนที่เพื่อนเจ้าจะเอาผ้ามาคลุม เจ้ารีบเข้าร่างไป แล้วเจ้าจะได้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง”

ผมเห็นหัวหน้างาน เดินถือผ้าขาวมา ซึ่งจากการพูดคุยของเขากับนาย ผมก็รู้ได้ว่าเขาจะเอาผ้านั้นมาปิดร่างผมไว้และเมื่อปิดก็จะกลายเป็นว่าผมได้ตายไปแล้วจริงๆ ท่านยมฑูตจึงรีบให้วิญญาณผมกลับเข้าสู่ร่าง ซึ่งผมก็ไม่รอช้า ผมเดินผ่านร่างหัวหน้างาน แล้วมุ่งตรงไปยังร่างของผมที่นอนอยู่ จากนั้นก็นั่งยองๆ ลง แล้วท่านยมฑูตก็ดันวิญญาณผมให้ทับไปบนร่าง

“เฮ้ย! ผีหลอก! ไอ้ลีขยับตัว”

“พี่ตี๋ ผมยังไม่ตาย”

ผมรู้ว่าการตายแล้วฟื้นไม่ได้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่ายๆ เมื่อผมหมดลมหายใจแล้ว กลับขยับตัวขึ้นมาได้อีกครั้ง แน่นอนคนที่เห็นย่อมคิดว่าผมต้องเป็นผีแน่ๆ แต่เนื่องจากช่วงนั้นเป็นเวลากลางวันที่ยังคงมีแสงอาทิตย์ส่องอยู่ หัวหน้างานที่เห็นผมเป็นคนแรก จึงหยุดชะงัก แล้วเข้ามาจับตัวผม

“เป็นไปได้ยังไงวะ...ไอ้ลีมีลมหายใจขึ้นมาอีกครั้ง!..นะ..นายครับ อะ..ไอ้ลี ครับนาย”

“ลี ทำไม!” นายเข้ามาดูซิครับ มันพูดได้แล้วก็ขยับตัวด้วยครับ

“มะ...ไม่ใช่ผีนะ”

“ไม่ครับนาย มันหายใจอยู่ แล้วตัวมันก็อุ่นด้วย”

ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น รีบกรูกันเข้ามาหาผม แล้วก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...

“ตายแล้วฟื้น!”

ผมตกมาจากตึกสูงเกือบ 3 ชั้น แล้วหัวก็โหม่งลงพื้น ผมตายไปชั่วครู่ เพียงเวลาแค่ประมาณ 20 นาทีแต่ก็ฟื้นขึ้นมา ซึ่งเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ แต่ก็เกิดขึ้นจริงกับผม...ผมจึงเล่าประสบการณ์ที่ไปนรกให้ใครต่อใครฟังพร้อมทั้งเขียนเรื่องของผมส่งมายังหนังสือ ‘กรรมทันตา’ เพื่อให้คนที่อ่านรับทราบว่า ขุมนรกนั้นมีจริงคนที่ทำกรรมอะไรไว้ต้องไปชดใช้กรรมที่นั่น และกรรมแต่ละกรรมก็โหดร้ายเกินคำบรรยาย ซึ่งผมไม่อยากรับกรรมใดๆ ที่เห็นมาเลย

เมื่อผมมีโอกาสฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ผมจึงหมั่นทำความดีและดูแลพ่อแม่ให้ดีกว่าเก่า เพราะผมรู้ว่าบุญที่ทำให้กับผู้ให้กำเนิดเรานั้นมันมากมายใหญ่หลวงนั้น ซึ่งนำพาให้เราขึ้นสวรรค์ อีกทั้งถ้าเราทำบาปไม่มากมาย บุญนั้นอาจเอามาหักลบให้เรารับกรรมได้น้อยลง

“พ่อครับ..ผมไปซื้อรถเข็นมาแล้ว ผมจะอุ้มพ่อนั่งรถไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ นะครับพ่อ”

“ดี..พ่ออยากไปวัด พาพ่อไปหน่อยละลี”

พ่อเป็นอัมพาตเดินไม่ได้มานานนับ 10 ปี แต่ด้วยฐานะที่ยากจนของผม ผมจึงไม่มีปัญญาซื้อรถเข็นให้พ่อนั่ง แล้วพาพ่อไปไหนต่อไหน ซึ่งเรื่องนี้ผมรู้สึกเสียใจมาตลอด แต่ด้วยความจนผมต้องรอเงิน ซึ่งก็นานพอดู กว่าที่ผมจะเก็บเงินได้ เพราะครั้งใดที่ได้เงินมา ก็มีความจำเป็นต้องนำเงินนั้นไปใช้จ่ายอย่างอื่นเสียหมด

“ค่าไฟ 500 ค่าน้ำ 200 แล้วยังมีค่าอะไรอีกแม่”

“ยาพ่อเอ็งหมดทุกอย่างเลย แล้วก็ค่าผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่พ่อเอ็งนุ่งอีก เออ..ข้าวสาว กะปิ น้ำปลาในครัวก็หมดแล้วนะลี”

ผมต้องนำเงินที่หามาได้ใช้ในสิ่งที่จำเป็นก่อนแล้วก็หมดทุกครั้ง รถเข็นของพ่อผมจึงมีอันต้องรอไปก่อน..จนกระทั่งผมตาย! แต่กลับฟื้นขึ้นมา สิ่งดีๆ ก็เข้ามาในชีวิตของผม

“ลี ฉันจะให้นายมาเป็นหัวหน้างานคนที่ 2 แล้วปรับเงินเดือนขึ้นให้ด้วย และนี่เงินค่าทำขวัญที่นายควรได้รับจากอุบัติเหตุในการทำงาน”

“1 แสนบาท! ทำไมถึงมากจังเลยครับนาย...นายไม่ต้องให้ผมมากขนาดนี้ก็ได้ เพราะผมก็สะเพร่าเองที่ไม่ระวังตัว ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันอันตราย แต่ผมก็ไม่หาอะไรมารัดเอวไว้ให้แน่นหนาตามที่นายเคยบอกไว้”

“เรื่องนั้นถือว่าเป็นบทเรียนก็แล้วกัน คราวหน้าก็ระมัดระวังให้มากกว่านี้...ส่วนเงินเนี่ยรับไปเถอะฉันให้เพราะเห็นว่าลีเป็นลูกน้องที่ดีของฉัน”

อยู่ดีๆ ผมก็ได้เงินจำนวนมากมาแบบไม่คาดฝัน ผมจึงนำเงินนั้นไปซื้อรถให้พ่อ แล้วก็พาพ่อเดินเล่นทุกเช้า และพ่อก็ยังมีโอกาสได้ไปเที่ยวยังที่ห่างไกลจากบ้านและวัดอีกด้วย

“ลีไปอารถใครเขามาขับนะลูก”

“รถประจำตำแหน่งครับพ่อ นายให้เอาไว้ใช้ในงาน แล้วก็ให้ผมนำกลับบ้านได้...พ่อครับวันหยุดนี้ ผมจะพาพ่อกับแม่ไปเที่ยวทะเล เราไปหาของทะเลกินกันให้อร่อยเลยนะพ่อ”

“ไปทะเล...ดีจังพ่ออยากไปมานานแล้ว”

“แม่ก็อยากไป งั้นแม่ไปจัดกระเป๋าก่อนนะลี”

ชีวิตของผมดีวันดีคืน แถมผมยังมีความสุขขึ้นเป็นทวีคูณ เพราะผมได้ทำความดีกับพ่อแม่ ซึ่งความดีที่ผมทำนี้ คือบุญที่หนุนนำให้ผมเจอแต่สิ่งดีๆ

“พ่อครับ แม่ครับ...ขอบคุณนะครับ ที่ยังมีชีวิตอยู่ให้ผมได้ทำความดีให้กับพ่อแม่”

ใครที่ยังมีพ่อแม่ยู่บนโลกนี้จงหมั่นทำดีกับทานเอาไว้นะครับบุญจะได้หนุนนำเหมือนอย่างผมแล้วก็พบแต่สิ่งดีๆ อย่างที่ผมพบอยู่ในขณะนี้...

ภาพประกอบจากเน็ต

 

สาธุค่ะ

 

สาธุ สาธุ สาธุ
.

 

การที่ได้มีโอกาศทำความดี(ทำบุญ)กับคุณพ่อ+คุณแม่ นับว่าเป็นบุญอันประเสริฐที่สุด
เพราะพระพุทธเจ้าเคยตรัสสรรเสริญว่า คนเช่นนี้เป็นคนดี
และขอให้ภูมิใจได้เลยว่า*****ข้างบนท่านเห็น---อย่าไปสนใจว่า--ทำความดีไม่มีคนเห็น--

 

[quote*****ข้างบนท่านเห็น---อย่าไปสนใจว่า--ทำความดีไม่มีคนเห็น--[/quote]

จากประโยคนี้มีเรื่องเล่าค่ะ

เคยมีความรู้สึกว่าเป็นทุกข์อย่างมาก ท้อใจในการทำความดี ถึงขั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่คิดจะฆ่าตัวตาย
พอวันรุ่งขึ้น ช่วงสายๆ ญาติสนิทที่อยู่บ้านใกล้ๆ มาที่บ้านเพื่อที่จะมาเล่าว่าได้ฝันแปลกมากเมื่อคืนนี้ ว่ามีชายรูปร่างสูงใหญ่มากแต่งตัวคล้ายกับผู้ดีชาวอังกฤษ หน้าตาเหมือนชาวอินเดีย แต่ผิวขาว สูงอายุแล้ว
มาเข้าฝันให้มาบอกเราว่า จงอย่าท้อถอยในการทำความดี การทำความดีหรือความชั่วถึงแม้อยู่เพียงลำพัง อย่าคิดว่าไม่มีใครเห็น ขอให้กระทำความดีต่อไป แล้วชีวิตของเจ้าจะค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ
ญาติคนนั้นเขางงมากไม่เข้าใจความหมายจึงรีบมาเล่าให้ฟัง
นี่ถ้าเป็นเราฝันเองก็ต้องคิดไปว่าเป็นเพราะเราคิดมากจึงเก็บมาฝัน
แต่นี่ท่านผู้นั้นซึ่งไม่ทราบว่าเป็นใครกลับไปเข้าฝันญาติเพื่อให้มาเตือนสติเรา
ทำให้เราฉุกคิดตั้งสติขึ้นมาได้
แสดงให้รู้ว่า การกระทำของมนุษย์ทุกคน คงมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งคอยจ้องมองดูอยู่ตลอด ขอให้ทำความดีกันทุกคนนะคะ :d

 

ท้าวเวสสุวัณโณ มรณัง สุขขัง อะหัง สุคะโต นะโมพุทธายะฯ

พญายมราช ท้าวเวสสุวรรณ คือเทพแห่งความตายองค์เดียวกัน

 

สาธุ ขอบคุณที่นำมาแบ่งปัน

 

จากประโยคนี้มีเรื่องเล่าค่ะ

เคยมีความรู้สึกว่าเป็นทุกข์อย่างมาก ท้อใจในการทำความดี ถึงขั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่คิดจะฆ่าตัวตาย
พอวันรุ่งขึ้น ช่วงสายๆ ญาติสนิทที่อยู่บ้านใกล้ๆ มาที่บ้านเพื่อที่จะมาเล่าว่าได้ฝันแปลกมากเมื่อคืนนี้ ว่ามีชายรูปร่างสูงใหญ่มากแต่งตัวคล้ายกับผู้ดีชาวอังกฤษ หน้าตาเหมือนชาวอินเดีย แต่ผิวขาว สูงอายุแล้ว
มาเข้าฝันให้มาบอกเราว่า จงอย่าท้อถอยในการทำความดี การทำความดีหรือความชั่วถึงแม้อยู่เพียงลำพัง อย่าคิดว่าไม่มีใครเห็น ขอให้กระทำความดีต่อไป แล้วชีวิตของเจ้าจะค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ
ญาติคนนั้นเขางงมากไม่เข้าใจความหมายจึงรีบมาเล่าให้ฟัง
นี่ถ้าเป็นเราฝันเองก็ต้องคิดไปว่าเป็นเพราะเราคิดมากจึงเก็บมาฝัน
แต่นี่ท่านผู้นั้นซึ่งไม่ทราบว่าเป็นใครกลับไปเข้าฝันญาติเพื่อให้มาเตือนสติเรา
ทำให้เราฉุกคิดตั้งสติขึ้นมาได้
แสดงให้รู้ว่า การกระทำของมนุษย์ทุกคน คงมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งคอยจ้องมองดูอยู่ตลอด ขอให้ทำความดีกันทุกคนนะคะ :d[/QUOTE]

อันที่จริงการกระทำการใดๆที่จะสำเร็จ มันต้องมีความอดทน+อดกลั้น+เพราะผลของความดีจะส่งผลให้ประสพความสำเร็จ+จะมีคนให้ความช่วยเหลือ แม้เราไม่รู้จักเขาก่อนเลย+ผมเอาใจช่วยน้องนะครับ+ผมได้รับมาแล้วเต็มๆ ภูมิใจได้เลยครับว่า**ไม่ผิดวังแน่นอน**

 

ขอบพระคุณค่ะสำหรับข้อคิด และกำลังใจจากคุณสีหราช
เราก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ (f)

 

ของฝากที่ดีที่สุดสำหรับ**คนดีทุกๆคน**
โทษของกามและกามสัญญา(เหมือนเขียงสับเนื้อนั้นเป็นไฉน)
กลัวว่าคุณ จะพลาดไม่ได้อ่านครับ

http://palungjit.org/threads/โทษของกามและกามสัญญา-เหมือนเขียงสับเนื้อนั้นเป็นไฉน.206877/

 

ขออนุโมทนาค่ะ ขอบพระคุณคุณสีหราชที่นำมาให้อ่านค่ะ

 

อนุโมธนาด้วยคะ ขอให้ทุกท่านรักพ่อแม่มากๆนะคะ ปฏิบัติต่อท่านให้ดี ก่อนจะสายไป พวกเราชาวพุทธ กราบพระพุทธ กราบพระธรรม กราบพระสงฆ์แล้ว ก็อย่าลืมกราบพ่อแม่ตัวเองด้วย

 

เนื้อหาดีมากๆ เอาฝากอีกครับ สำหรับท่านที่พลาดไม่ได้เปิดฟัง**หลวงพี่เล็ก**

บุญที่ตัดกรรมได้ไวคือปล่อยสัตว์ที่จะถูกฆ่า - Buddhism Audio