วินาทีจิตออกจากร่าง เป็นอย่างนี้

หลวงพ่ออินทร์ ก็งามเหมือนกัน

 

**ก่อนตาย**

เวทนากายโหมกระหน่ำ จิตรวมเข้าสู่ภายใน จิตจะทิ้งร่างทางไหน แบบไหน นั้นอีกเรื่องนึง..

บางคนจิตออกทางลิ้น บางคนจิตจับกาย บางคนจิตเป็นดั่งลม บางคนจิตออกทางสะดือ บางคนจิตออกทางหัว บางคนจิตออกทางมือ ฯลฯ..

ก่อนจิตหลุดออกจากร่าง ตัวสัญญาจะแสดงภาพให้จิตเข้าไปยึดเกาะ

ที่พระพุทธเจ้าบัญญัติว่า.. "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม" นั้นแหละโยมเอ๋ย..

สัตว์โลกทั้งหลายล้วนแต่หลงสัญญาว่าเป็นปัญญา จึงไม่สามารถหลุดออกจากบ่วงกรรมได้ นะ โยม นะ..

 

ถึงคำสอนที่ว่า ใบไม้ในกำมือ

 

หนี กรรมได้ ไม่ต้องตาม อันนี้ก็ใบไม้ในกำมือ

 

ที่คุณเขียนนะ
วิญญาณออกจากร่างต่างหาก

ที่หลวงตาพูดหมายเอาตัวจิตจริงๆ ไม่มีอะไร
เข้าไปปนในจิต เหลือแต่จิตล้วนๆ

 

คนที่ฝึกจิตเจริญสติจนถึงเบื้องปลายแล้ว จะรู้และเข้าใจวาระจิต สภาวะจิต และการปล่อยวางจิต นะ โยม นะ..

โลก กับ ธรรม มันของคู่กัน อาตมาพูดแบบที่ชาวโลกทั่วไปพอเข้าใจได้

ส่วนจิตรวมใหญ่ก่อนปล่อยวางเข้าสู่สภาวะหลุดพ้น นั้นน่ะ อาตมาก็ไม่ได้ชี้ไปตรงๆ อาตมาไม่ได้ชี้ไปลึกขนาดนั้น..

แค่พูดชั้นต้นยังเถียงกันขนาดนี้ ถ้าพูดถึงชั้นกลาง ชั้นละเอียดจะถกเถียงกันขนาดไหนล่ะโยมเอ๋ย..

พูดให้คนทั่วไปเข้าใจกับพูดให้นักปฏิบัติโยคาวจรเข้าใจ มันคนละระดับกัน นะ โยม นะ..

ให้โยมเจริญปัญญามากๆให้เป็นปัญญาอันยิ่ง นะ โยม นะ จะได้เข้าใจในสิ่งที่อาตมากำลังพูด กำลังสื่อถึง..

 

จึงมีสำนักต่างๆ

 

ผมเคยเห็นคนตายแบบชัดเจนครั้งนึงคับ
คือป่วยตายก่อนตายเวทนาจะบีบหลายครั้ง
แต่ละครั้งจะบีบแรงขึ้นเรื่อยๆแต่ละครั้งก็ห่างกันพอสมควร,หมอที่มาดูอาการได้บอกว่าบางส่วนของร่างกายคนไข้ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว,แต่หูยังได้ยิน
จนพอใกล้จะหมดลมหายใจเวทนาจะบีบถี่มาก
จนวินาทีสุดท้ายผมได้ยินเสียงลมหายใจขาดจากร่างกายเสียงเหมือนดึงด้ายเส้นเล็กๆขาดออกจากกันคับ
ความเห็นส่วนตัวการที่เรามาปฏิบัติฝึกฝนก็เพื่อการนี้โดยตรง,หมายความว่าเวลาที่เวทนาบีบเรามากๆจนเราทนไม่ได้,ก่อนที่เราจะทนไม่ได้เราก็จับอารม์ศีล,อารมณ์สมาธิ,ไปพร้อมกับเวทนาหรือหาที่พึ่ง,บางคนก็นึกถึงบิดามารดาบางคนก็นึกถึงพระพุทธเจ้าบางคนก็นึกถึงสิ่งที่ตัวเองนับถือบางคนก็นึกถึงครูอาจารย์บางคนก็นึกถึงพระสงฆ์
หรือไม่ก็แล้วแต่จะนึกถึงอะไรก็ว่ากันไปคับ

 

เรียนไปมากหมายเพื่อเตียมตัวตายเห้อเอ้ยชีวิต

 

พูดกับพระสงฆ์ยังใช้คำแบบนี้ แสดงให้เห็นถึงกริยาคนพูด แสดงให้เห็นถึงสันดานคนพูด แสดงให้เห็นถึงการขาดครูบาอาจารย์คอยอบรมบ่มนิสัยในทางที่ดี แสดงให้เห็นถึงมานะทิฏฐิที่มีในใจว่ามันมากมายเพียงใด อย่างแจ่มแจ้ง จริงๆเลย นะ โยม นะ..

 

โยมก็แสดงสิ่งที่โยมปฏิบัติมา รู้มา ดูซิ..

ไม่ใช่ว่า เข้ามาเขียนกระจุ๋มกระจิ๋ม แล้วเรียกตัวเองว่าเป็นพระโพธิสัตว์ คอยโปรดสัตว์ เป็นผู้มีหน้าที่นั่นนี่..

ถ้ามีหน้าที่จริงมันต้องคอยอธิบายแนะนำทางให้คนอื่นๆทั่วไป เข้าใจและนำไปปฏิบัติตามได้..

ไม่ใช่พอเขียนๆไปมีคนมาค้านแล้วยกเอาหลวงปู่หลวงตามาอ้างว่าเป็นครูเป็นอาจารย์ตน ใครแตะกรูไม่ได้ กรูศิษย์หลวงปู่องค์นั้น กรูศิษย์หลวงตาองค์นี้ อะไรแบบนี้มันใช้ไม่ได้ นะ โยม นะ..

 

แล้วคำว่า คุณ แปลว่าอะไรละ
ก็รู้อยู่คุณเป็นพระ..?,.

 

คนรู้จริง ก็ไม่ต้องเขียนมาก
ที่เขียนมาก็กระจ่างแล้ว..

คุณต่างหากภาวนาไม่ถึงความจริง..

 

พระด้วยกันเขายังไม่เรียกคุณ ไม่เรียกท่าน เลย..

เขามีคำเรียกกันเองในหมู่สงฆ์ ส่วนฆราวาสก็ไปศึกษาเองนะว่ายุคนี้เขาเรียกพระสงฆ์ว่ายังไง..

ยิ่งคนที่บอกว่าตนเองเป็นพระโพธิสัตว์ยิ่งต้องสำรวม นอบน้อม ในการประพฤติ ปฏิบัติ ต่อพระสงฆ์..

ถ้า อุบาสก อุบาสิกา ปฏิบัติต่อพระสงฆ์อย่างไม่เคารพ นอบน้อม แล้วคนที่ยังไม่ศรัทธา จะ ศรัทธา ได้ยังไงกัน..

อย่างนี้ศาสนาพุทธจะอยู่ยาวนานได้อย่างไร..

 

ที่โยมไม่เขียนมาก เพราะโยมไม่รู้จริงต่างหาก..

กลัวเขียนมากจะปล่อยไก่ออกมา..

ถ้ามีใครมาแย้งสิ่งที่โยมเขียน โยมจะยกเอาหลวงตาบัวมาอ้าง ว่าโยมเป็นศิษย์หลวงตาบัว เคยบวชจำพรรษากับหลวงตาบัว เคยได้รับคำสั่งสอนจากหลวงตาบัว..

อาตมาฟังโยมอ้างแบบนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้วละ..

ตรงกับคำหลวงปู่มั่นพูดไว้ไม่มีผิด ที่ว่า..

"คนที่คอยหากินกับชื่อและกระดูกครูบาอาจารย์นั้นมีมาก"

 

โยมร่อน คุย กับ โยม ไม้ขีด ที นะ..

ดูท่าว่าจะเหมาะพอฟัดพอเหวี่ยง นะ คู่ นี้..

 

คนแถวบ้านผม เรียกหลวง...
หรือเรียกชื่อ เพราะสนิทเป็นกันเอง

หรือให้เหมือนสมัยพุทธกาล ที่เขาเรียก สมณหัวโล้นนะ
หรือจะเอาอย่างนั้น.,.?...

 

เขียนธรรม มันต้องพอดีกับคนฟัง
เขียนไปด้วยควมพอดี
ถ้าคนฟัง ตั้งกำแพงท้าต่อย
ด้วยฏิฐิความรู้ที่ตนยึดอยู่

มันก็เหมือนเอาน้ำลดลงหลังหมา
มันสลัดทิ้งหมด..