หัวใจการปฏิบัติ ทางสายกลาง

ยังไม่นอนอีกเหรอลุง..

ข้อความหาย ไปหลายข้อความเหมือนกัน นะ ลุง นะ..

สงสัยผู้ดูแลเว็บเข้ามาจัดการให้ หรือเปล่าก็ไม่รู้..

 

มันคือดีละเนาจะไม่สิ่งยึดเหนี่ยว
มีแต่ที่พึ่งอาศัย

 

สิ้นการยึดตัวตนคือสิ้นยึดกาย กับจิต
เป็นคำตอบสุดท้าย
(แต่วิธีการก็จำเป็นต้องอาศัยขันธ์5 บวกกับ
สิ่งปรุงแต่งคือสติ สมาธิและปัญญา)

 

ตามหาความฮาความฮากะมา55

 

คนเคยทะลุมาแล้ว อยากได้อะไร
ย่อมได้ตามอยาก55

 

เอาศีลของพระอริยมาจับเลยไหม ทำใจเป็นกลางเมื่อตาหูจมูกลิ้นกายใจกระทบ จิตเป็นปกติผ่องใสมีจิตเป็นกลางเป็นปกติของจิต เห็นโทษของอารมณ์สองและอุปาทานในอารมณ์ก็เริ่มดำเนินเข้าสู่อธิจิต จะได้ไหมๆ

 

สติปัฏฐาน 4 สอนทำเหตุที่ไม่ได้ให้ไปติดกับเหตุ ไม่ได้ให้ไปติดกับกรรม
เรียนรู้กฏแห่งกรรมเพื่อไม่ให้ติดอยู่กับกฏแห่งกรรมเวียนว่ายตายเกิด

แรกเริ่มท่านหนะอ่านข้อความนี้แล้วเข้าใจว่าไง ?

ถึงได้ย้อนถามไปถึงพระพุทธเจ้ากับประที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

หากสร้างกรรมดีให้ถึงพร้อมแล้วต้องมานั่งติดอยู่แค่ว่าเราเป็นคนดี
มันก็ไม่พ้นไปจากคนติดดี ติดกรรมดีบลาๆๆเป็นของๆตน

สติปัฏฐาน 4 มีสติรู้เท่าทัน ดีชั่วก็ปล่อยหมดนั้นหละตามความเข้าใจผม
ที่พิมพ์เว้นว่าง .... ก็สื่อในแง่ปล่อยไม่ติดดีชั่วติดการกระทำ
มันก็เป็นกลางๆไง

 

ทำใจมันคือการข่มจิต มันไม่เป็นกลาง

จิตจะเป็นกลางได้กะต่อเมื่อ จิตมีสติปัญญาสัมปยุติ

สติปัญญาสัมปยุติ เกิดจาก การเจริญสติปัฏฐาน

เมื่อสติปัญญา สัมปยุติกับจิตบ่อยๆเข้า
มันจึงจะเห็น คุณและโทษ ของอารมณ์ของตัวมันเอง
การตัดสินผล มันจึงจะเกิดขึ้นในตัวของมันโดยไม่มีใครไปบอก

 

แม้แต่สติยังต้องรักษา ยังต้องเจริญ เป็นส่วนสร้างเหตุให้เกิด คือการปฏิบัติ การทำทั้งสิ้น ชิมิ

 

เป็น ป๋ม นะ

ป๋ม จะยก ผ้าป่าช่วยชาติ ฟาดไป ( ลอกจาก v-ขาจร )

ให้พวก หมดเจตนา สติเกิดเอง สมาธิเกิดเอง ปัญญาเกิดเอง
วิมุตติเต็มเอง งง เต็ก

 

เป็นอ้ายนะ

สติจะเกิดขึ้นได้ด้วยการสร้างเหตุใกล้
เรียกง่ายๆ ก็การเจริญสติ
เรียกอีกที ก็เจริญสติปัฏฐาน

อีกอีกสักที ก็ มีความเพียร

โยคาเว ชยะเต ภูริ
ปัญญาเกิดจากการปฏิบัติ


ควายต้องหาหนองน้ำ แล้วกา จะขี่หลังอินทรี

 

ความเป็นกลางเป็น แค่วลีที่สร้างขึ้นครับ
ศาสนาพุทธ ไม่ใช่ศาสนาปฏิบัติ ครับ
แต่เป็นศาสนาที่ต้องเข้าถึงด้วยเหตุและปัจจัยพร้อม
ไม่ใช่ด้วยการนั่งรอ และไม่ได้มาด้วยการพยายาม

 

พุทธศาสนาเป็นเรื่อง มรรคปฏิปทา อยากรู้ใครมีธรรมในใจ มีเหตุแค่ไหน สัพหยอกให้เขากล่าวมรรค ก็รู้แล้ว เห็นถึงตั๊บแกๆ

 

พูดเองเออเอง ด้วย

 

อย่าไปหลงกล
ไอ้พวก ความพยายามอยู่ที่ไหนความล้มเหลวอยู่ที่นั่น

ความเพียรมีผล ความพยายามมีผล

แม้ทำผิดก้มีผล
หากเพียรผิด
แต่ด้วยจุดมุ่งในดำริ ในความพ้น

มันจะมีจุดพลิกกลายมาเป็นเพียรถูก

แม้พระเทวทัตก็มีคุณ
คุณยังไง
คุณ ในการเป็นพยานให้ธรรม ให้พระพุทธเจ้า

 

ทำให้นึกถึงคำว่าไม่พัก ไม่เพียรขึ้นมาอีกรอบ

 

ถ้า มัวเพียรว่ายน้ำอยู่ ก็ชื่อว่า ลอยอยู่โดยแท้ ไม่ขึ้นฝั่ง
ถ้า มัวพักอยู่ยอมเกยตื้น ไม่เคลื่อนที่ หรือจมบุ๋มๆ ไม่ขึ้นฝั่ง

แต่ถ้า จิตอ่อน ควรแก่การงาน สัมผัสธรรมด้วยปัญญาอันยิ่ง
เกิด สัทธาเลื่อมใส ส่งมือไปโหน่ย อย่ามัวแต่ว่าย เอ้า !!

 

การรู้ตามความเป็นจริง
มันเป็นผัสสะที่เกิดจากการสัมผัสจริงเห็นจริง เทียบได้กับสติปัฐฐาน 4
การที่เห็นแบบนั้น อยู่แบบนั้นมันลดอัตตาตัวตนลง มันจะเกิดสภาพคล่อง หากเอาคำ เรา ปฏิบัติมันก็ไม่ก้าวหน้า
ศีลมันก็เกิดโดยปกติ คือมีศีลโดยไม่มีชื่อเรียก ชาวโลกๆ เรียกความปกติ
เหมือนชาวพุทธ เอาสุขเวทนาเรียกว่า บุญ จริงๆ คือละเรื่อง
ส่วน คุณเทวทัตมายังไงครับ ในเรื่องนี้

 

มีกิเลส ก็มีเราทั้งนั้นละครับ

มีเราปฏิบัติ พอมันเป็น มันจึงพ้นความเป้นเราปฏิบัติ มีแต่จิต เจตสิก รูป ที่ทำหน้าที่ พ้นความเป็เรา

อยู่ๆจะมา ไม่มีเราเลย
มันเหมือน
จะเป้นทหารแต่ไม่ผ่านการฝึก มันจะเป็นได้มั้ยทหาร

กฎของทหารมันจะเป้นเลยได้มั้ย
กฎของธรรมชาติกะเช่นกัน

ส่วน ท่านเทวทัต
ก้ยกมาให้เห็นเป็นตัวอย่างของพยานพระพุทธเจ้า

 

วลีเด็ด ที่พระศาสดาฝากไว้ ให้ คือ "โยนิโสมนสิการ"
ผมเคยไปเขากะลา กับสันโดด และ ไล้ลี
พวกนี้เขาชอบพูดไม่มีเราๆ โดยเฉพาะสันโดดนี่บ่อย อันนี้ผมเห็นด้วย และไม่เห็นด้วยครับ
เห็นด้วย คือ การไม่มีเรา คือ ไม่มีเราจริงๆ ครับ
ไม่เห็นด้วย คือ ก็เราอยู่นี่ไง เห็นแค่เราแค่นั้น จังหวะนั้น ให้เป็นสาย