อยากเลิกกับแฟน กลัวบอกไปแล้วเค้าเสียใจจะเป็นกรรมหรือไม่ ?

ทั้งดิฉันและเขาปัจจุบันเรียนอยู่มหาลัยด้วยกันทั้งคู่ แต่ดิฉันเกิดรู้สึกไม่อยากมีแฟนขึ้นมา เราเป็นเพื่อนคุยที่ดีกันมาตลอด ไม่ไ่ด้มีใครใหม่แต่ในใจรู้สึกอึดอัดรังเกียจอาการรู้สึกหึงหวง เป็นห่วง คิดถึง หรืออะไรก็ตามที่มีความหน่วงในใจ อยากจะทำใจให้สบาย แต่คิดเพราะว่าการมีความรักนี่หละ เคยบอกเลิกกับเค้าไปแต่เค้าบอกว่าเสียใจพูดต่าง ๆ นา ๆ ว่าเค้าไม่ได้ผิดอะไร ในกรณีนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีเหตุผล แต่รู้สึกว่าถ้าอยากสบายใจจะต้องผลักเขาออกไปจากชีวิตให้ได้ T T ในกรณีแบบนี้จะเป็นการทำกรรมหรือเปล่าคะ :''(

 

อารมณ์ประมาณว่า อยากเป็นอิสระ ไปไหนก็ได้ตามใจชอบ ไม่ต้องมีคนคอยโทรตาม อยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องมีคนมาคอยห้าม หึงหวง ใช่มั้ยคะ รู้สึกว่ามันน่ารำคาญ มันอึดอัด จริงๆแล้วถ้าเค้ารักเรามากก็จะห่วงและหวงมาก..แต่ถ้าไม่รักก็คงไม่สนใจ อยากไปไหนก็ไป..

เอ...อย่างนี้คงต้องดูว่ามันเป็นอารมณ์เบื่อชั่วครั้งชั่วคราว หรือว่าเบื่อจริงๆ ทนไม่ไหวแว้ว..นิสัยเข้ากันไม่ได้ อันนี้น้องคงต้องคิดและตัดสินใจให้ดีนะ เพราะเมื่อเราเลิกไปสักพักนึง อาจจะคิดถึงเค้าขึ้นมาและอยากกลับไปคบอีก ถึงตอนนั้นเค้าอาจจะไม่คบเราหรือมีคนใหม่ไปแล้วก็ได้ พี่ว่ามีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียดนะ ถ้ารู้สึกแค่รำคาญที่เค้าหวงมากเกินไปก็ลองคุยกะเค้าตรงๆว่าไม่ชอบอะไรบ้าง พอจะปรับตรงนี้ได้รึเปล่าค่ะ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆก็คงแล้วแต่น้องเนอะ..^^

 

เข้าใจอารมณ์นี้นะคะพี่ก็เคยเป็น เรื่องนี้ถ้าเราทิ้งเค้าไป มันจะเป็นกรรมต่อกันแน่นอนค่ะ น้องต้องเลือกให้ดี คิดให้รอบคอบ ว่าจะเดินทางไหนนะคะ พี่คิดว่าถ้าเราสองคนเข้ากันได้ ไม่ได้ทะเลาะกัน หรือมีปัญหาที่ทำให้ทุกข์ใจ ก็คบกันต่อไป ถือว่าเป็นเพื่อนกัน พูดคุยกัน ดูแลกันไป ถ้าเค้ารักเราดีกับเรา และเราก็รักเค้านะคะ แต่ในขณะเดียวกันเราต้องปล่อยวางให้ได้นะคะ ความคิดถึง ความเป็นห่วง อารมณ์ต่างๆที่หน่วงใจไม่ให้เป็นอิสระก็เป็นอารมณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นเป็นธรรมดา อยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับอารม์เหล่านั้นอย่างไร ไม่ให้เราทุกข์ พระพุทธเจ้าท่านว่าที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ ท่านไม่ได้ให้เราหนีทุกข์ แต่ให้เราจะอยู่อย่างไรให้มีความสุขในความทุกข์ เพราะทุกสิ่งดำเนินไปตามกรรมนะคะ ซึ่งถ้าเราเข้าใจสิ่งต่างๆ จิตเราไม่ยึดมาก เราก็จะอยู่กับมันได้อย่างมีความสุขนะคะ แต่ถ้าเรายึดมาก ทำใจไม่ได้ ทุกข์มากๆ แบบนี้เลิกกันไปก็อาจจะดีกว่านะคะ

แต่ในทางตรงกันข้าม ถ้าอยู่กันแล้วมีความทุกข์ เช่น เราหึงเค้ามากเกิน หรือเค้าหึงเรามากเกิน ทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอึดอัด แบบนี้ถ้าอยู่กันไปก็สร้างทุกข์ต่อกันปล่าวๆ เลิกกันไป นอกจากจะทำให้ไม่ทุกข์แล้ว จิตเรายังเป็นอิสระอีก แบบนี้ก็น่าเลิก แต่เราอาจต้องรับกรรมบ้างนะคะ การปฏิบัติธรรมมากๆๆ แผ่เมตตามากๆ ก็อาจช่วยผ่อนหนักเป็นเบาได้นะคะ


เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ใจเย็นๆ ค่อยๆคิด บางทีเวลาอาจช่วยได้นะคะ

เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป อารมณ์ของคนเราก็เช่นเดียวกันนะคะ ^^

 

เรื่องนี้ไม่มีอกุศลกรรมมาเกี่ยวข้องเลย แต่อาจเป็นเหตุให้เกิดการก่ออกุศลกรรมได้

ให้ระวังการบอกปฎิเสธ ควรจะใช้วิธีที่เหมาะสมที่สุด และอย่าใช้อารมณ์หรือความรุนแรง เพราะมนุษย์เราทุกวันนี้ชอบปล่อยให้ตัวเองเป็นไปตามอารมณ์ ไม่มีสติยั้งคิด และควบคุม มักจะพลาดจนก่อให้เกิดความสูญเสียที่รุนแรง และใหญ่หลวง สร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มให้กับตัวเอง หรือผู้อื่นมากเข้าไปอีก

เฮ่อ....นี่แหละหนา ชีวิตทางโลก มองไปทางไหนก็เจอแต่ทุกข์กับสุขจอมปลอม

ถ้าดูแล้วว่าเค้าเหมือนจะมีความอาฆาตแค้นกับคุณ ก็หมั่นแผ่เมตตาให้เค้าบ่อยๆ จิตของเค้าจะได้ยุติกรรมกับคุณ

ทุกชีวิตบนโลกนี้ที่ได้มาสัมพันธ์กันล้วนมีเหตุมาก่อนทั้งสิ้น



ขอให้พ้นทุกข์และพบความสุขที่แท้จริงครับ

 

หนีเข้าวัดบวชชีไปเลยครับ....ปิดเทอมบวชไปเลย....

ความจริงน่าจะลองให้มันเบื่อ...มันเบื่อจริงหรือเบื่อคนเก่ากันแน่......ไม่ใช่เบื่อคนเก่าแล้วเจอคนใหม่ดีเหมือนเดิม.....อันนี้เขาเรียกเบื่อๆอยากๆ.....ของไม่จริง......

โลกมันก็มีเท่าที่คุณเห็นนั่นหละ.....มองไปรอบข้างคุณอย่างมีสติปัญญาสิ.....คุณจะเห็นว่ามันไม่มีอะไรเลย.....

 

พี่ก็เป็นน้องเอ้ย อารมณ์เบื่อ อยากเป็นอิสระ อยากทำอะไรตามใจชอบ ไปไหนไม่ต้องคอยโทรบอก ทำอะไรไม่ต้องคิดว่าเค้าจะเข้าใจผิด ไม่ต้องคอยอธิบายเรื่องที่เห็นไม่ตรงกัน อยากทำอะไรก็ทำ อยากไปไหนก็ไป สบาย ๆ หลีหนีความอึดอัด บางทีเหมือนอยู่ในกรง แต่เราก็ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา ในทางกลับกันถ้าเราเป็นเค้าเราจะรู้สึกยังไง
บาปกรรมน่ะ พี่ไม่รู้มีจริงมั๊ยกับเรื่องแบบนี้ แต่เราก็กลัวเกรงเอาไว้นั่นเป็นสิ่งดี ทำให้เราได้คิดได้มีสติ ก่อนที่จะทำอะไร ถ้าคนเราไม่ไช่คู่กัน สักวันมันก็เลิก

 

"เกิดรู้สึกไม่อยากมีแฟนขึ้นมา เราเป็นเพื่อนคุยที่ดีกันมาตลอด ไม่ไ่ด้มีใครใหม่แต่ในใจรู้สึกอึดอัดรังเกียจอาการรู้สึกหึงหวง เป็นห่วง คิดถึง หรืออะไรก็ตามที่มีความหน่วงในใจ อยากจะทำใจให้สบาย"

บอกอย่างนี้แหละ ถ้าเขารักเราจริงเขาต้องยอมถอยบ้าง การทำให้คนที่เรารักเป็นทุกข์ แล้วมันจะหาความสุขจากตรงไหน เคยลงในกระทู้หลายครั้งเรื่องแบบนี้ เรามักบอกว่ารักกันหมดหัวใจ แต่ความจริงมักเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของมากกว่า พอจะต้องสูญเสียไป ก็เกิดรู้สึกว่าต้องสูญเสีย จริง ๆ การถอยมาก้าวหนึ่งกลับมาอยู่ที่ความเป็นเพื่อนก่อน แล้วค่อยมาคุยกันว่า แต่ละคนบกพร่องตรงไหน แล้วค่อย ๆ แก้กันไป จะดีกว่า

บางครั้งอาจจะไม่ได้มีปัญหาในการอยู่ร่วมกัน แต่การคบกันไปนาน ๆ บางครั้งมันก็น่าเบื่อเหมือนกัน เพราะอิสระมันหายไป ต้องพูดให้เขาเข้าใจว่าเราก็ต้องการอิสระเหมือนกัน ยังไม่ต้องถึงกับบอกเลิกกันก็ได้ แค่ให้ห่างกันซักระยะ บางทีการห่างกันบ้าง อาจจะมองเห็นความดี หรืออะไรที่มันเข้ากันไม่ได้ของกันและกัน จะได้มาปรับเปลี่ยนกันทีหลัง

ถ้ามันจำเป็นต้องเลิกกันจริง ๆ มันก็คงต้องทำร้ายความรู้สึกกันบ้าง ถามว่าบาปไหม การทำให้ผู้อื่นได้รับความทุกข์ มันก็ต้องบาปล่ะ แล้วถ้าต้องอยู่ด้วยกันแล้วเราทุกข์ เขาก็ต้องบาปอยู่ดี แล้วถ้าเกิดต้องมาทะเลาะกัน คราวนี้ยิ่งไปกันใหญ่ ต่างคนต่างทุกข์

สมัยพุทธกาล ตอนที่พระพุทธองค์ทรงหนีออกผนวช ถามว่าพระราชบิดา พระราชมารดา รวมกระทั่งพระมเหสีของพระองค์ ก็เป็นทุกข์เช่นกัน บาปไหม

เหตุการณ์อาจจะต่างกันบ้าง แต่จะบอกว่าบางครั้ง มันยากที่จะตัดสินใจ ขอให้คุณพิจารณาให้ดี ผมเชื่อปัญหาทุกอย่างล้วนมีทางออกเสมอ

 

ทำใจ ทำใจ เราก็เป็นเหมือนกัน

จะทำไงได้ล่ะ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายนะถ้าลองได้คุยกันแบบสนิทสนมมากอีกฝ่ายก็ยิ่งคิดว่าเราเป็นแฟนกันทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เอ่ยสักคำว่าเราคบกัน มันช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุดเลย จากคำว่าเพื่อนจะกลายเป็นศรัทตรูกัน เพราะเทอร์ชอบคิดไปเองต่างหาก เหมือนเราเลยอ่ะ เราไม่ได้คิดอะไรกับเขาคิดแค่เป้นพี่ชายแต่เขาน่ะคิดไปเองทั้งนั้น แล้วยังมาหาว่าเราเป็นคนผิดอีก แล้วอีกอย่างฐานะเราไม่เหมาะสมกันด้วยซ้ำไปแต่ฉันก็ยังคุยด้วยเพราะคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน สุดท้ายเราก็เป็นคนใจดำทำให้เขาเสียใจงั้นหรอ คนเราคิดได้แค่เนี้ยกันหรอ น่าเบื่อจริงๆเลย

 

แน่ใจนะคะว่า เบื่อเขาจริงๆ ไม่ใช่ไกลกันแล้วร้องไห้คิดถึง เหมือนแฮปปี้นะ
แฮปปี้ก็เหมือนกันค่ะ บอกเลิกเขาหลายครั้ง เขาก็ได้แต่ร้องไห้ๆ พอตอนนี้เขาไปบวช เราก็ร้องไห้คิดถึงเขาบ้าง ทั้งๆที่ตอนอยู่ด้วยกัน ทะเลาะกันจะตาย จะเลิกกันให้ได้ เดินหนีกันบ้าง ไม่คุยกันบ้าง
ถ้าเขาทำดีแล้วก็อยากหักหานน้ำใจคนดีสิคะ ดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่เหรอ? แฮปปี้ไม่นิยมแนะนำให้ใครเลิกกันนะคะ เพราะความรักเป็นสิ่งที่ดีมาก ถ้าหากไม่ชอบนิสัยอะไรกันต้องคุยกันค่ะ ไม่ใช่เบื่อๆแล้วจะเลิกเฉยๆ ใจคนหนึ่งก็มีค่ามาก ต้องนึกถึงใจเขาด้วย เดี๋ยวเขาจะเจ็บแค้น ผูกกรรมปล่าวๆ โอ้ว ไม่จบไม่สิ้นเสียที แล้วเรามาเสียใจทีหลังไม่ได้นะคะ มิดีมิเอา

ต้องลองกลับไปคิดดีๆจริงๆ หรืออยู่ที่ไกลๆเขา ไม่ได้ติดต่อกัน รับรองจะรู้ใจตัวเองค่ะ ก็มีสองแบบนะคะ ถ้าเราเข้าวัด เราก็ยิ่งปลงค่ะ เพราะธรรมะเป็นของเย็น แต่ฝ่ายนู้นจะไม่เข้าใจ แต่ถ้าเราไปทำงานพิเศษเช่น work and travel อันนั้นรู้สึกถึงใจจริงแน่นอนค่ะ ใจเขาใจเราเลยว่าที่จริงแล้วเป็นอย่างไร ^^
ของแบบนี้ต้องคุยกันและเห็นอกเห็นใจกันนะคะ ใจเราใจเขาต่างมีคุณค่า ทำอะไรต้องรอบคอบค่ะ ไม่อยากนั้นจะเจ็บปวดทีหลัง

 

อย่าเลิกนะคร้าบบบ แห่ะๆ ผมสงสารผู้ชาย

 

เราก้อเป็นคนหนึ่งที่ต้องการบอกเลิกกับแฟนเหมือนกัน
แต่ด้วยเหตุผลต่างๆนานา ที่ทำให้มีความคิดแบบนี้
มันอยู่ที่การกระทำของผู้ชายที่ทำให้เราไม่พอใจ ไม่ชอบในการกระทำหลายๆอย่าง
ไม่ใช่เค้าไม่ดีนะ ต่างคนต่างมีข้อดีและข้อเสียที่แตกต่างกันออกไป
อยู่ที่ว่าจะรับนิสัยของกันและกันได้รึไม่

นี้อ่ากะทู้เรา ลองไปอ่านดูนะ เผื่อมีอะไรจะแนะนำเราบ้าง

http://palungjit.org/threads/การบอกเลิกกับคนที่เราคบด้วย-เป็นบาปมั้ยค่ะ.289338/

 

อนิจจังหน่อ อนิจจัง โลกนี้ไม่เที่ยงหน่อ โลกมีมีทุกข์หน่อ ความทุกข์เป็นเจ้าของโลกแห่งนี้หน่อ..

 

เคยเป้นเหมือนกันคะ กลัวที่จะบาปเหมือนกัน เพราะทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์ อยากจะเลิกแต่เลิกไม่ได้สักทีเพราะไม่กล้าบอกเลิกเค้า เพราะกัวเค้าเสียใจ เคยบอกเค้าแล้ว เค้าร้องไห้ เสียใจ เราเลยรู้สึกแย่คะ

 

เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆครับ