เคอคูเดี้ยน

เรื่องราวของ เคอคูเดี้ยน เป็นเรื่องราวของจิตวิญญาณดวงหนึ่งที่สื่อสัญญาณ
มาและเล่าเรื่องราวผ่าน มีซีน กอนชาเลส วิปเปอร์ เนื้อหาค่อนข้างยาว มีทั้งหมด
10 ตอน ผมจะทยอยโพสนะครับ มีหลายเรื่องราวที่น่าสนใจและบางชาติภพ ได้
กล่าวถึงบุคคลในประวัติศาสตร์ที่ ยิ่งใหญ่ และเรื่องราวของพลังงานที่มัน อาจ
ช่วยเปิดกว้างด้านความเป็นจริงของการดำรงอยู่ของพลังงาน

"ถ้าคุณคิดว่าบางอย่างมันยิ่งใหญ่ไปสำหรับคุณ คุณอาจให้ความสำคัญตัวเองน้อยไปและพลาดบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไปจริงๆ"

 

ตอนที่ 1 เคอคูเดี้ยน

ผมชื่อ เคอคูเดี้ยน นี่เป็นชื่อผมในโลกวิญญาณ ซึ่งผมเป็นวิญญาณระดับการชั้นสูง ความ
จริงแล้ววิญญาณไม่ต้องการชื่อหรอก แต่เพื่อเป็นการระบุตัวตน ชื่อจะจำเป็นต่อโลกมนุษย์
ซึ่งมีสิ่งของมากมายและไม่อาจช่วยให้วิญญาณอยู่รวมกันและจดจำซึ่งกันและกันได้

ผมเคยอาศัยอยู่ในโลกต่างๆ มากมายและหลายภพหลายชาติ ผมเองก็มีชื่อหลายชื่อ แต่
ขณะนี้วัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิดได้สิ้นสุดลงแล้ว วิญญาณของผมได้กระทำในสิ่งที่ผมต้อง
ทำในโลกชั่วคราวเรียบร้อยแล้วการแสวงหาทางจิตวิญญาณของผมสิ้นสุดลงแล้ว

การเดินทางของวิญญาณเป็นการแสดงจำนวนครั้งของการกลับชาติมาเกิด ซึ่งวิญญาณ
ได้ผ่านช่วงเวลานี้เพื่อชำระบาป เมื่อการรอนแรมที่พันธนาการได้สิ้นสุดลงวิญญาณจะได้รับ
การเสนอทางเลือก วิญญาณอาจอยู่ในระดับใดของภพภูมิก็ได้ ตามที่ระดับการวิวัฒนาการ
ที่เตรียมไว้ หรือไม่ก็จะกลับมายังมนุษย์ตามที่เลือกไว้ หรือไม่ก็อาจเป็นผู้นำกลุ่มวิญญาณ
โดยรวม เขาอาจทำเช่นนั้นในด้านความกล้าหาญ ความสุข ความศรัทธา ความหวัง ความรัก
ใคร่ หรือคุณงามความดีที่ช่วยให้มนุษย์โลกเอาชนะต่อสัญชาตญาณฝ่ายต่ำ

เมื่อมนุษย์ได้เสร็จจากแสวงหาทางวิญญาณ ผมถูกเสนอให้เป็นฑูตนำความโศกเศร้าแก่
มนุษย์ ภารกิจนี้เป็นสิ่งที่น่าสรรเสริญ เพราะประสบการณ์จากความโศกเศร้าทำให้มนุษย์
มีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จในการชำระบาประดับสูงได้ ถ้าวิญญาณที่นำพาความโศก
เศร้าทำภารกิจของตนลุล่วงไปด้วยดี ผู้ที่ได้รับประสบการณ์ก็จะได้รับยารักษาบรรเทา
ความพ่ายแพ้ เมื่อมนุษย์น้อมรับความโศกเศร้าโดยดี มนุษย์ก็จะมีความก้าวหน้าในวิถีทาง
ของการพัฒนาจิต และขึ้นไปสัมผัสแสงแห่งพระเจ้า การถูกเสนอให้ทำภาพกิจนี้ถือว่าเป็น
เกียรติอย่างยิ่ง แต่ตัวผมเองไม่เคยยอมรับความเจ็บปวดได้เลย สิ่งนี้จึงเป็นบทเรียนอัน
แสนสาหัสที่ผมต้องเรียนรู้ บางที่สิ่งนี้อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้ทุกข์ทรมานแสนสาหัส
ผมก็จะเล่าเรื่องของผมต่อไป

เมื่อครั้งที่ผมได้รับคำเสนอให้เป็นฑูตแห่งความโศกเศร้านั้น ผมเองได้ปฏิเสธหน้าที่นี้ไป
วิญญาณอาจจะเลือกที่จะยอมรับหรือปฏิเสธภารกิจที่หัวหน้าเสนอมาได้ เพราะสิ่งนี้ถือเป็นความ
สมัครใจ ผมคิดว่าตัวเองใจแข็งไม่พอที่จะนำพาความโศกเศร้าได้ แต่เมื่อผมได้รับโอกาสที่จะ
กลายเป็นที่มาของแรงบันดาลใจของมวลมนุษย์ทั้งหมด ผมก็มีความปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก
ผมรู้สึกว่าต้องทำหน้าที่นี้ให้สำเร็จ และผมยอมรับความท้าทายอันนี้อย่างไม่รั้งรอ

ผมจำเรื่องราวครั้งแรกของตนเองได้อย่างชัดเจน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบนดาวเคราะห์ดวงที่
3 ที่ชื่อว่า โซลาริส คนที่อาศัย ณ ที่นี้เรียกตัวเองว่า เทร่า (ดิน) ซึ่งเป็นชื่อสสารที่พวกเขาได้ก่อ
กำเนิดขึ้นมา จิตวิญญาณที่เรียกผมนั้นอยู่ ณ ดินแดนอันกว้างไกล ที่เราเรียกในตอนนี้ว่าอาณาจักร
รัสเซีย เธอมีชื่อว่าแอนนา

แอนนา เป็นมนษย์ที่เปราะบาง ขี้โรคและอ่อนแอ คนรอบข้างจึงไม่สนใจและเพิกเฉย แต่
เธอได้รับเลือกให้เป็นตัวอย่างของคนในโลกทั้งหมดและแหล่งแห่งความปีติยินดี ผมได้มาอยู่
ข้างๆเธอ เมื่อเธออายุ 9 ขวบ ผมยังจำหิมะที่ตกหนักปกคลุมเมืองเซ็นปีเตอร์เบิร์กของฤดูหนาว
ทุกปี และภาพของแม่น้ำซึ่งกลายเป็นน้ำแข็งก่อนที่ใบไม้จะเริ่มร่วงหล่นจากต้น ผมมองไป
พร้อมๆ กันแอนนา ในขณะที่เกล็ดหิมะตกโปรยปราย เหมือนน้ำตานางฟ้าที่ร่วงหล่นมาจาก
ท้องฟ้ามืดครึ้มดำทะมึนเต็มพื้นถนนทุกสายที่คราคร่ำด้วยฝูงชน โดยมีเสียงอึกทึกของม้าและ
ผู้คนที่เร่งรีบ ความบริสุทธิ์ของหิมะที่เรามองเห็นถูกเหยีบย่ำกลายเป็นเถ้าถ่านจากรองเท้า
ของผู้ที่สัญจรไปมา และรถม้าจากพระราชวังที่ผ่านหน้าไป ทำให้เห็นแสงวาววับจากเสื้อ
คลุมที่ประดับประดาด้วยกระดุมทองเหลืองและขนสัตว์เอสทราและขนหมี ใบหน้าของพวก
เขาดูหยิ่งทะนงโดยสวมหมวกทหารขนสัตว์ติดมงกุฏแซมด้วยขนนก

นัยน์ตากลมโตที่เคลือบความโศกเศร้าคล้อยมองตามขบวนทหารขณะที่เหล่าทหารเดิน
ผ่านไป ภาพเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกสนใจมาก ผมน่าจะเป่าลมเบาๆ ที่ผมของเธอ หรือริบบิ้น
ที่ติดอยู่บนเสื้อเธอ เธอมักจะส่ายหัวหรือไม่ก็แต่งริบบิ้น และเมื่อเธอเหลือบมองอีกครั้ง เหล่า
ทหารก็เดินลับไปจากมุมตรงนั้นเสียแล้ว

ไม่มีใครสนใจแอนนาหรอก ผมเป็นเพื่อนเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยู่บนตึก 2 ชั้นที่อยู่
เหนือถนน จริงๆ แล้วแอนนาไม่เห็นผมหรอกเพราะผมเป็นฑูตวิญญาณ เธอไม่มีโอกาสได้
เห็นผมเลย หน้าที่ผมต้องกระทำต่อเธอก็คือ ให้เธอเชื่อในคำแนะนำที่ผมจะกระซิบผ่านหูซึ่ง
เป็นความคิดเพียงแวบเดียว ไม่ว่าเมื่อใดที่เธอสงสัยว่าความคิดเหล่านั้นได้โพล่งออกมาจาก
ความคิดที่ไม่คุ้นมาก่อน นับว่าเป็นเรื่องจำเป็นที่เธอเลือกที่จะยอมรับคำแนะนำที่ผมจะสื่อ
ผ่านใจเธอหรือไม่ก็ได้ สิ่งนี้สำคัญทีเดียวเพราะภารกิจของผมต้องการทำให้เหมาะสมตาม
กฏแห่งพระเจ้าที่ควบคุมจิตใจของมนุษย์

เมื่อแอนนาอายุ 10 ขวบ เธอป่วยหนักมาก ปอดของเธอไม่แข็งแรง และเมื่อฤดูหนาว
2 - 3 ครั้งที่ผ่านมานั้น เธอป่วยหนักเป็นโรคหลอดลมอักเสบเรื้อรัง และโรคปอดบวมที่รุนแรง
เพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า นั้นเกือบคร่าชีวิตของเธอไปแล้ว ผมไม่เคยห่างกายเธอเลยแม้ว่าหลังจากที่
หมอหวังว่าเธอจะหายป่วย แม่ของเธอจึงหยุดร้องไห้ ผมยังอยู่เคียงข้างเธอและกระซิบพูดความ
รู้สึกที่ดีและคำอ่อนหวานให้เธอฟังผมเล่าเทพนิยายจนเธอติดใจ และผมก็เตือนเธอหลายครั้งว่า
เธอจะแข็งแรงสามารถเอาชนะความเจ็บป่วยของตัวเธอเองได้ และเธอจะต้องหายเพราะว่าเธอ
มีสิ่งสำคัญมากที่ต้องกระทำ

หลายเดือนต่อมา ในที่สุดเธอก็หายจากอาการเจ็บป่วยเป็นครั้งแรก แอนนาอยู่บนเตียงและ
อยากรับประทานอาหาร แม่ของแอนนาที่นั่งสัปหงกข้างๆ เธอเกือบจะล้มตกมาจากเก้าอี้ หมอ
หลายคนบอกว่าแอนนาเกือบจะไม่รอดชีวิต บ้านของเธอได้เคยกลายเป็นโรงพยาบาลบ้าของคน
เสียสติมาแล้ว แม่ของแอนนาขอซุปผักกาดให้ลูกสาวรับประทานเพื่อบำรุงปอด แต่คุณยายได้
แนะว่าหลานควรรับประทานมันฝรั่งต้มกับซอสแอปเปิ้ล แต่แม่ไม่ได้ทำตาม แอนนาเลยรับ
ประทานซุปผักกาดที่ราดด้วยครีมเปรี้ยว 2 ชามเต็ม

หลังเกิดเหตุการณ์วิกฤติครั้งนี้ ครอบครัวต่างดูแลเอาใจใส่แอนนาอย่างใกล้ชิด เธอได้รับ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอต้องการ ฉันกระซิบบอกแอนนาให้เธอขอร้องแม่เรื่องหนึ่ง คำขอนี้ก็คือ การ
เข้าเรียนที่ Imperial Ballet School การเต้นบัลเลย์ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รัก
ของทุกคน จักรพรรดิและกษัตริย์ก็อาจยอมวางผืนแผ่นดินแทบเท้าเธอ มีแต่ความต้องการของ
เธอเท่านั้นที่จะทำให้เกิดมนต์เสน่ห์แห่งการเต้นแก่โลก เธอสามารถเดินทางรอบโลกด้วย เรียก
ว่าที่เดินไหวและเร้าความรู้สึกอันสูงส่งให้แก่ทุกคนที่เห็นเธอ ความมุ่งร้าย ความเกลียดชัง ความ
อิจฉาริษยา และภาพลวงตาของปิศาจทั้งปวงจะยอมสยบหลีกลี้แทบเท้าเธอ เธอสามารถใช้คุณ
ความดีของศิลปะโน้มนำจิตวิญญาณอนันตาบาลของมวลมนุษย์ไปสู่อัครสถานของพระเจ้า

แม่ของแอนนาไม่สามารถปฏิเสธคำขอของลูกสาว ซึ่งยากที่จะกลับสู่ประตูแห่งความตายอีก
ไม่กี่เดือนต่อมา แอนนาเริ่มเรียนที่ Imperial Ballet School จากการที่
เพื่อนๆ ของครอบครัวแอนนาได้ติดต่อกับราชวงศ์โรมานอฟส์ ตอนนั้นเธออายุย่าง 11 ขวบ

ในช่วง 8 ปีต่อมา ผมอยู่เคียงข้างกับแอนนามาโดยตลอดผมเป็นแรงบันดาลใจให้กับเธอ
และทำให้จิตใจของเธอเข้มแข็งต่ออุปสรรคนานัปการที่เธอต้องเผชิญ การต่อสู้แข่งขันดูจะยากขึ้น
และเมื่อแอนนาปรากฏตัวที่รัสเซียเมื่ออายุ 18 ปี ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีแววเอาเสียเลย แต่ผมไม่ได้
ปล่อยให้เธอท้อแท้ ผมอยู่เคียงข้างเธอทั้งวันทั้งคืน คำพูดของผมทำให้จิตใจเธอแข็งแกร่งเดินทางไป
สู่ชัยชนะตัวผมเองเป็นผู้จุดประกายไฟความทะเยอทะยานให้กับเธอ ในที่สุดแอนนาก็ได้รับเชิญใน
การเดินทางไปแสดงศิลปะการเต้นแถบสแกนดิเนเวีย นับเป็นคืนแรกที่เธอต้องเต้นรำนอกประเทศ
รัสเซียถัดจากสแกนดินีเวียเธอเดินทางไปอังกฤษ และต่อจากนั้นได้ไปประเทศอื่นๆ ในยุโรปและ
อเมริกา ชื่อเสียงของเธอกึกก้องไปทั่วโลกศิลปะการเต้นรำที่เหนือชั้น ความอ่อนช้อยในแต่ละท่วงท่า
ทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนท่องเมืองสวรรค์ของเหล่าเทวดานางฟ้าและวิญญาณบริสุทธิ์ การเดินทางไป
แสดงช่วงสั้นๆ นั้นสร้างความตื่นเต้นแก่ความรู้สึกของแต่ละคน และนำไปสู่ดินแดนที่สูงส่ง ซึ่งความ
รู้สึกอันเลวร้ายได้แปรเปลี่ยนเป็นความสุขอันล้นพ้น วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วิญญาณแต่ละตน
ได้เห็นแสงอันเรืองโรจน์ของเทพอมตะและอยากจะพำนักบนสวรรค์ชั้นฟ้าที่เรืองรองนั้น เมื่อกลับมา
สู่โลก ผมจึงมีประสบการณ์ที่จะยืนหยัดและช่วยเหลือมนุษย์หลายหมู่เหล่าให้พ้นจากความทุกข์โศกเศร้า
และนี้ก็เป็นการสิ้นสุดของภาระหน้าที่ของผมที่มีต่อ แอนนา พาวโลวา

 

"ถ้าคุณคิดว่าบางอย่างมันยิ่งใหญ่ไปสำหรับคุณ คุณอาจให้ความสำคัญตัวเองน้อยไปและพลาดบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไปจริงๆ"
ประโยคนี้โดนผมมากๆเลย โดยเฉพาะขณะนี้
ขอ จด จำ และนำไปใช้หน่อยนะครับ
นี่ก็เป็นข้อมูลใหม่สำหรับผม ...มารอรับความรู้ฮะ ขอบคุณ

 

ยินดีครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

 

ตอนที่ 2 บทเรียนเริ่มต้น

มีระบบดาวเคราะห์ที่มีดวงอาทิตย์ 3 ดวง เรียกว่า Ixistar อยู่เหนือกลุ่มดาวลูกไก่
ระบบนี้มีดาวเคราะห์ 14 ดวง แต่ละดวงจะเคลื่อนที่รอบวงโคจร 3 วง ของรอบดวงอาทิตย์
3 ดวง นับเป็นภาพที่น่าตกตะลึงเมื่อได้มองเห็นจากจุดศูนย์กลางของรบบสุริยะ Ixistar
ดาวเคราะห์แต่ละดวงหมุนครบรอบวงโคจรรอบดวงอาทิตย์ และเมื่อถึงจุดสูงสุดซึ่งเป็นจุดที่
ไกลที่สุดจากดวงอาทิตย์ ดาวเคราห์ก็จะหยุดผละออกมาจากวงโคจรนี้ และเริ่มโคจรรอบดวง
อาทิตย์ดวงใหม่ เมื่อถึงจุดสิ้นสุดต่อไปก็จะหยุดผละออกไปยังดวงอาทิตย์ที่ 3 ก่อนที่จะกลับมา
โคจรเหมือนเดิม ดวงอาทิตย์ทั้ง 3 ดวง มีระยะห่างไกลเท่ากัน เป็นรูป 3 เหลี่ยมอยู่บนท้องฟ้า
ดาวเคราะห์จะหมุนรอบดวงอาทิตย์ในแต่ละจุด ไม่มีดาวเคราะห์ดวงไดที่จะเคลื่อนที่บนวงโคจร
เดียวกันเลย และโคจรสวนกันจากดวงอาทิตย์หนึ่งไปยังอีกดวงหนึ่ง และจากวงโคจรหนึ่งไปยัง
อีกวงหนึ่ง Ixistar เป็นระบบสุริยจักรวาลที่สามารถมองเห็นได้ชัดมากที่สุดในกาแล็กซี่

ดาวเคราะห์ดวงแรกที่เดินทางรอบดวงอาทิตย์ 3 ดวง ดวงแรก มีชื่อว่า เฟอร์ซาห์ Firzanh
เป็นดาวดวงเล็กและสวยงามมาก พื้นผิวดาวประกอบด้วยทองแดงที่สลับกันกับร่องที่กว้างใหญ่
ของอะลูมิเนียม ดาวดวงนี้เต็มไปด้วยสินแร่ และจากรอยแตกที่มีแสงสว่างเรืองๆ เราสามารถพบ
มรกตและเพชรฝังอยู่เนื่องจากดาวดวงนี้อยู่ใกล้กับดวงอาทิตย์ 3 ดวงบรรยากาศจึงร้อนมากเกิน
กว่าพืชและสัตว์จะมีชีวิตอยู่ได้ สิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้มีรูปร่างส่วนใหญ่เป็นก๊าซหรือแร่ธาตุ เพอร์
ซ่าร์เป็นดาวดวงแรกที่วิญญาณของผมมีประสบการณ์ครั้งแรกบนโลกมนุษย์

วิญญาณใหม่ทั้งหมดเป็นวิญญาณบริสุทธิ์ พวกวิญญาณมาที่โลกมนุษย์โดยไม่รู้ว่าชีวิตและการใช้
ชีวิตนั้นจะเป็นอย่างไร หน้าที่ของวิญญาณก็คือ เรียนรู้เรื่องราวจากโลกมนุษย์ที่ปรากฏเป็นสสาร
และอยู่เพื่อชำระบาป มีวิญญาณเพียงเล็กน้อยที่จะสามารถทำหน้าที่ให้สำเร็จลุล่วงได้ในการกลับ
ชาติมาเกิดในครั้งแรก โลกมนุษย์มีมวลหนาแน่น และมีพลังงานสั่นสะเทือนที่รุนแรง วิญญาณที่
มาเกิดส่วนใหญ่จะได้รับอิทธิพลจากสสารและทำให้เกิดการขาดการติดต่อจากดินแดนแถบสวรรค์
ซึ่งเป็นที่วิญญาณได้อาศัยอยู่ที่นี่ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะวิญญาณทั้งหมดต้องใช้ชีวิต
มนุษย์ ซึ่งถูกตัดขาดจากโลกวิญญาณ ทำให้วิญญาณเกิดใหม่ลืมภาระหน้าที่และต้นกำเหนิดที่แท้จริง

เมื่อสิ้นสุดการเป็นมนุษย์ในแต่ละชาติ วิญญาณจะได้บทเรียนใหม่ๆ ถ้าวิญญาณทำให้ตนเองมีพลัง
อำนาจมากเกินไปจากโลกมนุษย์ผลที่ตามมาก็คือวิญญาณได้ฝ่าฝีนกฎแห่งจักรวาล วิญญาณก็ต้อง
เจอบทเรียนเดิมๆ จนกว่าจะไม่มีการฝ่าฝืนกฎแห่งจักรวาล

บทเรียนแรกที่ผมต้องรับรู้คือความเจ็บปวด วิญญาณจะมีภูมิคุ้มกันต่อความเจ็บปวด เพราะวิญญาณ
มีความสมบูรณ์ในตัวเองความเจ็บปวดเป็นความรู้สึกที่บกพร่องในโลกมนุษย์ วิญญาณรู้จักความ
เจ็บปวด แต่ร่างกายไม่รู้จักความรู้สึกเช่นนี้ ยังเป็นสิ่งที่น่าสงสัยข้อเท็จจริงนี้ แต่พลังแห่งสสารและ
หลักฐานแสดงความรู้สึกที่เด่นชัดใด้นำให้สิ่งนี้รู้สึกสับสน ร่างกายของคนเราเชื่อว่าสิ่งที่เราได้เห็นได้
รับรู้เท่านั้นคือสิ่งที่เป็นจริง ดังนั้นคนเราจึงต้องเจ็บปวดไม่ว่าจะในเรื่องทางจิตใจหรือร่ายกาย

ผมสัมผัสกับความเจ็บปวดตั้งแต่เริ่มการเป็นมนุษย์ ในชาติแรกผมได้เกิดมาบนดาวเฟอร์ซาห์ ผมมี
ร่างกายที่บางละเอียดเป็นก็าซร่างกายของผมนั้นหากจะเรียกตามที่ได้บอกไปแล้วนั้น จะประกอบด้วย
ก็าซไฮโดรเจน ฟอสฟอรัสและนีออน รูปร่างของผมเคลื่อนที่และเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ทำให้ผมมีรูป
ร่างเป็นเมฆเรืองแสงสีทอง มีริ้วลายสีเงินตรงกลาง วิญญาณอื่นๆ ก็มีรูปลักษณ์ส่วนประกอบเหมือน
ผม แต่มีความแตกต่างอย่างไม่จำกัด ยิ่งวิญญาณตนไดมีความเฉลียวฉลาดซับซ้อนมากเท่าไหร่
สีต่างๆ บนกายก็จะเพิ่มมากขึ้น ดวงอาทิตย์ทั้ง 3 ดวง จะส่งประกายรังศีเหมือนสีรุ้งที่มีสีสัน

ไม่มีสิ่งได้กำเหนิดในดาวเฟอร์ซาห์ ชีวิตเกิดขึ้นมาเองโดยทันทีจากการับรู้และความเข้าใจ เพื่อพร้อม
ที่จะเข้าร่วมอยู่ในสังคมที่ตนเองสังกัดอยู่ วิญญาณของผมห่อหุ้มด้วยก็าซ 3 กลุ่ม ส่วนจิตของผมอยู่ภายในนิเคลียส

ความรู้สึกแรกคือความเจ็บปวด เพราะไม่รู้ว่าผมเป็นใคร อยู่ที่ใหน ผมเลยไปหาสิ่งที่มีชีวิตเหมือนผม
ที่จะสามารอธิบายความเปลี่ยนแปลง ที่ผมกำลังเป็นอยู่ การสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ กับตัวเราเองการ
ทำเป็นรูปธรรม แต่ไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก อะตอมของวิญญาณตนหนึ่งไม่ได้ตอบรับกับตัวผม
แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ได้รับข้อความที่สมบูรณ์และเร็วทันใจ

ความรู้สึกอย่างที่สองก็คือ ความเจ็บปวดทางกายที่แสนทุกข์ทรมานที่รุนแรงและอึดอัดไปหมด ร่างกาย
ของผมต้องเจ็บปวดแสนสาหัสที่แทรกด้วยอาการกำเริบอย่างรุนแรง ครั้งหนึ่งผมรู้สึกว่าผมได้เห็น
เพื่อนคนหนึ่ง ร่างกายอันบางเบาของเขาบอกกับผมว่า ความเจ็บปวดนี้เกิดจากความดันของก็าซภาย
ในนิวเคลียสของตัวผมเอง ในที่สุดผมจะเรียนรู้ที่จะทำตัวให้กลมกลืนความเจ็บปวด แต่เขาเข้าใจผิด
ตลอด 300 ปี ที่ผมมีร่างกายเป็นไอก็าซ ผมรู้สึกว่าความเจ็บปวดไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย และไม่เคย
จะทำตัวให้ความกลมกลืนกับความเจ็บปวดนี้ได้เลย ไม่มีสิ่งไดที่สามารถบรรเทาปลอบโยนได้เลย
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนวิญญาณที่ทนทุกข์ทรมานเหมือนกัน เวอร์ดิกริส เป็นเพียงผู้ปลอบโยนบรรเท่าทุกข์
เท่านั้นบนดาวเฟอร์ซาห์

ภารกิจของผมบนดาวเฟอร์ซาห์นั้นเริ่มขึ้นทันทีที่ผมได้รับรู้ว่ามีตัวตนขึ้นมา ภาพกิจอันนี้ก็คือ การ
ทำให้ร่างกายครั้งที่ 2 บนดาวดวงนี้ดำเนินกิจกาารต่อไป ซึ่งร่างกายเป็นของแข็งเกิดจากก้อนหิน
โลหะ และสารอื่นๆ มีมีลักษณะคล้ายคลึงกับร่างกายแบบนี้จะทำปฏิกิริยากับบุคคลอื่นๆ เช่นกัน
สามารถเคลื่อนใหว สืบพันธุ์โดยอาศัยเพศ และสามารถขยายตัวและเติบโตได้ รูปร่างแบบนี้
สามารถเคลื่อนใหวข้ามหน้าผาของดาวเคราะห์ด้วยความเร็ว ขนาดทำให้หัวหมุนได้ แม้ว่า
วิญญาณพวกนี้จะอยู่ในรูปของแข็ง แต่ก็มีแสงสว่างอย่างไม่น่าเชื่อ แร่ธาตุที่มีชีวิตจนบนดาว
เฟอร์ซาห์นั้นดูสวยงดงามประณีต แต่มีความฉลาดน้อยกว่ามนุษย์เรา ถึงแม้มนุษย์จะมีสติ
ปัญญาเหนือกว่าแต่ก็ต้องพึ่งพาร่างกาย เนื่องจาการเคลื่อนที่อย่างต่อเนื่องได้สร้างก็าซทีช่วย
ในการดำรงชีวิตได้

หลายครั้งหลายคลาที่ผมถามตัวเองว่าทำไม่เผ่าพันธุ์ของผมต้องการมีชีวิตด้วย ถ้าต้องทนทุกข์
ทรมานจากความเจ็บปวดที่ทำให้หมดแรงอ่อนเพลีย แล้วคำภามนี้ก็มีคำตอบไว้แล้วเช่นกันก็คือ
ว่า ความเจ็บปวดเป็นการแสดงถึงความรู้สึกทางกาย อันที่จริงแล้วสิ่งนี้ไม่ได้ปรากฎอีกครั้งที่
วิญญาณของผมเองซึ่งถูกกระตุ้นที่จะเอาชนะความทุกข์โศก ไม่ยินดียินร้ายต่อความเจ็บปวด
และหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ แต่ผมไม่เคยทำได้เลย วิญญาณของผมยังอ่อนหัดเกินไปและ
ต้องเรียนรู้การควบคุมปฏิกิริยาทางร่างกาย

หน้าที่ของผมบนดาวเฟอร์ซาห์ก็เหมือนกับวิญญาณอื่นๆที่ต้องเดินทางข้ามดาวดวงนี้ เพื่อกระตุ้น
ให้ร่างกายเป็นแร่ธาตุเคลื่อนไหว เติบโตสืบพันธุ์ สิ่งเหล่านี้เกิดจากแรงดันบนพื้นผิวดาวเคราะห์
ที่วิญญาณอาศัยอยู่

ทางตอนเหนือของดาวเฟอร์ซาห์ พื้นผิวดาวจะเป็นก้อนหินที่สวยงามมีสีสินในรูปแบบที่ประณีต
การมองเห็นสิ่งสวยงามทำให้ผมสับสน เพราะเผ่าพันธุ์ของเราไม่รู้จักที่จะแสดงความรู้สึกชื่นชม
หรือเข้าใจต่อความต้องการได้ แม้ว่าจะมีสิ่งสวยงาม แต่บางสิ่งในตัวผมรู้สึกผิดหวังที่จะได้รับการ
ดึงดูดจากสถานที่แห่งนี้ และผมก็อยากจะสัมผัสสิ่งเหล่านี้ทางร่างกายเสียจริง

ผมกลับมาที่สวยงามแห่งนี้อยู่บ่อยๆ ซึ่งที่นี่ก้อนหินจะเปลี่ยนแปลงไปอยู่เสมอ ก้อนที่เปลี่ยนไปจะ
สวยกว่าอันเดิม เมื่อมีโอกาสผมจะลงมาที่พื้นผิวแห่งนี้อย่างรวดเร็ว แต่จนถึงบัดนี้ผมได้แต่สังเกต
จากเบื้องบนเท่านั้น ร่างที่เป็นก็าซของผมสามารถแผ่ออกไปคล้ายกับเมฆสีทองเหนือก้อนหินที่สวย
ที่สุดเหล่านี้ได้ และผมได้สัมผัสก้อนหินอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นโดยทันที และไม่อาจจะ
บรรยายให้ใครฟังได้ ร่างกายของผมสั่นกระตุกและผมรู้สึกเหมือนจะสูญเสียการรับรู้ชั่วคราวไป
ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ความเจ็บปวดที่เคยเกิดขึ้นเป็นประจำซึ่งผมเคยมีก็หายเป็นปลิดทิ้ง
แล้วผมก็ดีดตัวออกจากก้อนหินด้วยความกลัว แล้วความเจ็บปวดก็กลับมาอีกพร้อมกับความโกรธ
ของตนเอง มันราวกับว่าการที่ความเจ็บปวดหายไป ทำให้เกิดการกระตุ้นที่เจ็บปวดครั้งใหม่

ก้อนหินที่ผมสัมผัสได้แกว่งขยับโอนเอนและสีที่สว่างได้ส่องแสงอย่างเจิดจ้ามากยิ่งขึ้น สีสันที่ส่อง
กระพริบเป็นจังหวะเปล่งสีเป็นกลุ่มควันสีเขียวและสีเงิน ที่ลอยอย่างช้า มาที่ผม สิ่งนี้เป็นร่างกายใหม่
ของสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากตัวผม โดยเกิดจากการสัมผัสแค่ชั่วคราวกับก้อนหิน และนี่ก็คือวิธีที่เวอร์ดิกริส
ได้เข้ามาพัวพันในชีวิตผม

นับตั้งแต่นั้นมา ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก ตลอดที่ผมเกิดบนดาวเฟอร์ซาห์ ผมได้ติดต่อกับสมาชิก
เผ่าพันธุ์เดียวกันที่สื่อโดยโทรจิต ในการติดต่อนั้น ผมไม่มีอารมณ์ความรู้สึกเลย การติดต่อที่กระทำ
กันมาจากความรู้สึกทางปัญญาซึ่งจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกร่วมด้วย แต่เวอร์ดิกริสเกิดจากการรับรู้
ของผม ผมได้รู้ซึ้งถึงความหมายในชีวิตจากเธอ เพราะผมได้แบ่งปันทุกสิ่งทุกอย่างกับเธอทั้งชีวิตและวิญญาณ

เมื่อผมเห็นเธอในครั้งแรก ผมรู้สึกอยากติดต่อกับเธอขึ้นมาในทันที และการสัมผัสของเธอได้ซึมซับ
ความปลื้มปีติในวิญญาณของผม เวอร์ดิกริส ทำให้เพื่อนพวกเดียวกันกับฉันเจ็บปวด การติดต่อกับ
เธอนั้้นแสนอ่อนหวานและอ่อนนุ่ม และเพียบพร้อมด้วยความอ่อนโยนที่ไม่อาจลบเลือนไปได้ วิญญาณ
ของเธอส่งแสงเหมือนอัญมณี เป็นแสงของแก้วผลึกที่สองแสงจากก้อนหินที่เคยให้ชีวิตเธอ ความเจ็บ
ปวดในตัวผมยังไม่ได้สูญสลายไปในขณะที่ได้พบกับเธอ แต่ทำให้ผมอดทนมากกว่าเดิม

เพียงชั่วครู่เดียว เวอร์ดิกริสและตัวผมก็ไม่สามารถแยกจากกันได้ เราเดินทางไกลมากและปฏิบัติ
ภารกิจร่วมกันเพื่อสร้างชีวิตใหม่แต่เราสองคนไม่เคยกลับมายังสถานที่ที่เธอได้ถือกำเหนิดขึ้นอีกเลย
เมื่อเวอร์ดิกริสเกิดมา เธอมีความหมายต่อชีวิตผมบนดาวเฟอร์ซาห์มาก ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นของ
เราได้เพิ่มมากขึ้นตามกาลเวลาที่ล่วงเลยไป และหลังจากได้เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว เราจะรวมร่างเป็น
อันหนึ่งอันเดียวกันเพื่อเพิ่มพลังของเรา แต่สิ่งนี้ไม่ใช่การรวมร่างทางกามารมณ์ ไม่มีใครรู้จักความ
รู้สึกเช่นนี้ แต่การวามร่างแบบนี้จะมีอำนาจมากกว่าการรวมร่างกายธรรดาๆ สิ่งนี้เป็นการระบุวิญญาณ
ของเรา เป็นการหล่อหลอมความเป็นตัวเราเข้าด้วยกันรวมทั้งความคิดและร่างกายเข้าด้วยกัน

จริงๆแล้วเวอร์ดิกริสไม่ได้มีเชื้อสายเหมือนผม ความเจ็บปวดที่ปรากฏหลอกหลอนพวกเราตลอดมา
เป็นพลังที่ทำให้เผ่าพันธุ์ของเราดำเนินต่อไป เวอร์ดิกริสไม่รู้จักความเจ็บปวด ร่างกายของเธอห่อหุ้ม
ด้วยลมหมุนที่ประกอบด้วยแร่เงินและมรกต ซึ่งเป็นชีวิตที่มีความสุขอย่างน่าอัศจรรย์ และเป็นสิ่งที่เรา
รับรู้ว่าสวยงามบนดาวดวงนี้

ผมไม่รู้ว่าผมเห็นความอ่อนแอของพลังของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ผมรู้สึกได้ตอนที่เราร่วมร่างกัน วิญญาณ
ของเธอไม่ได้สั่นสะเทือนในระดับความถี่เหมือนเดิม ความแข็งแกร่งของเธอเริ่มจางหายไปกับความ
อ่อนโยนซึ่งได้บ่งบอกถึงลักษณะของเธอทั้งหมด บางสิ่งบางอย่างในตัวผมเริ่มสั่นสะเทือนด้วยความกลัว
เวอร์ดิกริสก็รู้สึกเช่นนั้นแล้วความสุขของเธอก็ลดน้อยเป็นเวลาชั่วครู่หนึ่ง แต่ความสุขนี้ก็ได้เริ่มใหม่
เป็นครั้งที่สอง และเพิ่มมากว่าเดิม เธอบอกผมว่า "อย่ากลัวไปเลย" เราจะพบกันอีกครั้งในชาติหน้าในอีกภพหนึ่ง

ตั้งแต่นั้นมา ร่างของเธอก็เริ่มจางหายไป จนในที่สุดเธอก็หายสาปสูญไป ผมไม่รู้จะบรรยายความรู้สึก
ในตอนนั้นได้อย่างไรผมเคยบอกแล้วว่าเผ่าพันธ์ของเราไม่มีอารมณ์ความรู้สึก แต่เวอร์ดิกริสได้สร้าง
ความรู้สึกใหม่ๆในตัวผม และเร่งกระตุ้นวิญญาณของผม วิวัฒนาการบางอย่างในตัวผมดูเหมือนจะ
ล้มหายตายจากไปเมื่อไม่มีเธอ ความเจ็บปวดที่รุนแรงดูเหมือนจะล้มหายตายจากไปเมื่อไม่มีเธอ
ความเจ็บปวดที่รุนแรงดูเหมือนจะลดน้อยลง ผมได้กลับมาที่นี่เมื่อหนึ่่งร้อยปีก่อน ผมเคยได้สัมผัสกับ
พื้นผิวก้อนหินและที่นี่เองที่เวอร์ดิกริสได้ปรากฏขึ้น ทัศนียภาพเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงก้อนหินต่างๆ
หายไปกลายเป็นทะเลทองแดงหลอมเหลวอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยคลื่นสีเหลืองอำพันกระทบกับเส้นของฟ้า

ผมทะยานตัวพุ่งไปจุดที่สูงที่สุดของจักรวาล และสลายตัวท่ามกลางอากาศ ก็าซต่างๆที่เคยประกอบเป็น
ร่างผมกระจายแตกตัวอย่างรวดเร็ว โดยเป็นแสงริ้วลายแวววาวระยับสีทองและสีเงินความเจ็บปวดที่
เป็นประหนึ่งเพื่อนสนิทบนดาวเฟอร์ซาห์ก็ได้มลายสิ้นไปพร้อมกับความตายของผม

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นๆในเผ่าพันธุ์เดียวกันจะเห็นการจากไปของผมหรือไม่ แต่ผมรู้ว่าพวกเขาไม่ได้โศกสลด
อาลัยถึงผมหรอก บนดาวดวงนี้ทุกคนไม่มีความรู้สึก

ผมไม่ได้ทำลายตัวเองเพระความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นความเจ็บปวดทางจิตวิญญาณ การปฏิเสธ
ลงโทษตัวผมให้รับกรรมโดยมีชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง และเรียนรู้บทเรียนชีวิตเดิมจากการเกิดในหลายๆ ชาติ

ถ้าผมรู้ราคาแห่งบทเรียนผมก็อยากจะชดใช้ เนื่องมาจากกระทำที่หุนหันพลันแล่น ผมน่าจะลองใช้
ชีวิตด้วยความโศกเศร้าผมไม่ใช่คนขี้ขลาด ผมได้ทรมานมาถึง 300 ปี กับความทุกข์ทางกายที่รุนแรง
ที่พอจะนึกออกได้ ถ้าการที่ผมจะทำลายชีวิตตนเองหรือปฏิเสธที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป มันไม่ใช่เพราะ
ความขลาดกลัว แต่เป็นเพราะขาดความรัก หลังจากที่ผมได้ร่วมชีวิตกับเวอร์ดิกริส ผมไม่สามารถจะ
มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หากไม่มีเธอ

มันช่างเป็นภาพลวงตาที่โงเขลา ผมต้องชดใช้การกระทำของตนอย่างขื่นขมเพียงได ผมต้องทนทุกข์
กับความเจ็บปวดมากเท่าใหร่ และผมต้องเกิดอีกกี่ชาติ แล้วอีกกี่หลายร้อยปีที่ผมจะได้พบเวอร์ดิกริสอีกครั้ง

 

เดี๋ยวจะรออ่านตอนต่อไปต่อนะครับ

.....................................

 

ขอเป็นกำลังใจแก่ท่านเจ้าของกระทู้อีก1คน
ขออนุโมทนา ครับ

 

;aa49

เข้ามาทักทาย และให้กำลังใจ คุณ su_ra จ้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของเคอคูเดี้ยนนะคะ
ตามอ่านอยู่ค่ะ

 

มาตามอ่านด้วยคนค่ะ(f)

 

ตอนที่ 3 คู่แท้ต่างภพ

วิญญาณมากมายต้องกลับมาเกิดในหลายชีวิตและหลายภพชาติ เพื่อต้องการชำระบาป สิ่งนี้
ไม่ได้หมายความว่าวิญญาณเกิดหลายชาติเหมือนกันและเวลาที่ตรงกันในโลกวิญญาณ
วิญญาณบางตนต้องการกลับมาเกิดใหม่หลายครั้งมากกว่าวิญญาณอื่นๆเพื่อทำให้วัฏจักรการ
เรียนรู้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ การที่่วิญญาณไม่สามารถเรียนรู้บทเรียนใดบทเรียนหนึ่งวิญญาณต้อง
มาเกิดใหม่เหมือนชาติเดิมๆ หลายครั้งจนกว่าบทเรียนพิเศษที่ว่านี้จะได้ถูกกระทำโดยสมบูรณ์

ดังที่ผมได้กล่าวมาก่อนแล้วนั้น บทเรียนชีวิตที่หนักหนาสาหัสที่สุดที่ผมต้องเจอก็คือ ความโศกเศร้า
ทุกข์ระทมตลอดช่วงหลายร้อยปีนับไม่ถ้วน ผมจำต้องเกิดมาในช่วงที่แตกต่างกัน และเผชิญเหตุการณ์
ที่ทรมานใจและการฆ่าตัวตายจากทีตนเองพยายามที่จะหลบหนีในสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

ความสิ้นหวังที่ทำให้ตัวเองฆ่าตัวตายบนดาวเฟอร์ซาห์นั้นเป็นบทเรียนราคาแพง ตอนผมตายผมรู้
แต่เพียงว่าผมได้ตกลงไปในสิ่งที่ผมอยากจะอธิบายว่าเป็นการหลับที่สนิท หลังจากนั้นผมก็ตื่นด้วย
ความรู้สึกที่มีแรงและมีพลังงานใหม่ทดแทน ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าตนเองหลับไปนานเท่าไร และไม่รู้
จักสถานที่ที่ตนเองฟื้นขึ้นมาเลย ต่อมาผมรู้ว่าได้นอนเป็นเวลา 2,000 ปีในเวลาโลกมนุษย์ และเป็น
สถานที่ซึ่งผมรู้ว่าตัวเองคือ วิญญาณในภพที่สองของโลกวิญญาณ

สิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อตื่นขึ้นมานั่นก็คือ ผมหงายตัวลอยบนท้องฟ้าอวกาศที่กว้างใหญ่ ร่างของผม
เหมือนมีชีวิตในดาวเฟอร์ซาห์ผมได้พบวิญญาณ 2 ตนที่ไม่รู้จักมาก่อน ทั้งสองตนถูกห่อหุ้มด้วย
หมอกควันที่สว่างโร่ จากคำพูดที่สะท้อนจากใจผมนั้น พวกเขาบอกผมว่าเขาสองคนเป็นฑูตทาง
วิญญาณของผม โดยพวกเขาเป็นวิญญาณที่ได้รับการเลือกสรรจากพระเจ้า เพื่อช่วยปรับตัวกับภพ
ใหม่ของผมเอง คำถามต่างๆ ที่ถูกเผาไหม้เสมือนเม็ดไฟประทุในจิตใจผมนั้นได้รับคำตอบก่อนที่
ผมจะพูดเสียอีก จากการติดต่อทางโทรจิตผมได้รับรู้การดับชีวิตตนเองบนดาวเฟอร์ซาห์ไม่ได้ถูกลง
บันทึกไว้ใน Trianic Record เนื่องจากการกระทำที่หุนหันพลันแล่นนั้นสืบเนื่องมา
จากความรักต่อผู้อื่น และความรักเป็นสิ่งสูงสุดในจักรวาล แต่ฑูตทั้งสองอธิบายต่อไปว่า บทเรียนที่
ผมปฏิเสธนั้นผมจะยังคงต้องเรียนรู้อยู่เหมือนเดิม

พวกเขาได้อธิบาย "The Trianic Record" เป็นรายชื่อบัญชีการละเมิดฝ่าฝืนกฎ
สำคัญแห่งจักรวาล 3 ข้อ ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณอิสระหรือการกลับชาติมาเกิด กฎ 3 ข้อนั้นเป็นกฎง่ายๆ

ข้อแรก ก็คือว่า วิญญาณต้องไม่กระทำหรือแสดงตัวเป็นใหญ่ในจักรวาล แต่ต้องเป็นส่วนหนึ่งของพระเจ้า
ข้อสอง กล่าวว่า วิญญาณจะต้องไม่หลีเลี่ยงวิวิฒนาการความก้าวหน้าของวิญญาณโดยหลีกเลี่ยงเรียนรู้ประสบการณ์ และ
กฎข้อสาม กล่าวว่า ประเภทของประสบการณ์อย่างเช่น รูปลักษณ์ทางกายจะต้องไม่ถูกทำลายโดยเจตนา

กฎ 3 ข้อนี้ ยังมีกฎย่อยอีก 3 ข้อซึ่งไม่ได้เป็นกฎเกณฑ์แต่เป็นแหล่งปัญญาที่จะนำไปสู่พลังแห่ง
พระเจ้า ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง สุดท้ายของการปรับเปลี่ยนพัฒนาตนเอง

กฎย่อยข้อ แรกกล่าวว่า การเลียสละเพื่อผลประโยชน์ของผู้อื่น เป็นเครื่องชี้นำการเข้าถึงการตรัสรู้สำหรับวิญญาณที่ได้รับรู้ระดับวิวัฒนาการ ซึ่งวิญญาณนั้นได้ประกอบจากส่วนต่างๆ
กฎย่อยข้อที่ สองก็คือว่า การยอมรับต่อการปรากฏในร่างต่างๆ เป็นที่มาของการอ่อนน้อมถ่อมตนซึ่งเป็นคุณความดีที่มีค่ามากที่สุดและนำไปสู่ความสุขได้
กฎย่อยข้อที่ สาม ได้กล่าวว่า ความรักจะนำไปสู่การเกิดเผ่าพันธุ์ใหม่และความเป็นเอกภาพ รวมทั้งเป็นทางไปสู่พระเจ้า

กฎหลัก 3 ข้อและกฎย่อย 3 ข้อ จะถูกส่งไปยังวิญญาณ เมื่อพระเจ้าได้ประกาศออกไป แต่เราจะลืม
กฎเหล่านี้ไปเมื่อกลายเป็นมนุษย์และเติบโตตามวิถีชีวิต พระเจ้าซึ่งคือพระผู้สร้างหรือผู้ครอบครอง
จักรวาล ได้แสดงตัวพระองค์ในรูปวิญญาณต่างๆ หรือมีจุดประสงค์ในการเรียนรู้ประสบการณ์
วิญญาณแต่ละตนเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ และในที่สุดวิญญาณแต่ละตนกลับมาและทำให้วัฏจักร
แห่งประสบการณ์ และในที่สุดวิญญาณแต่ละตนจะกลับมาและทำให้วัฏจักรแห่งประสบการณ์เสร็จ
สมบูรณ์แล้ว วิญญาณจะได้ชำระบาปตามวิถีทางการวิวัฒนาการ

ผมอยากรู้ว่าทำไม่ผมยังอยู่ในสภาพเดิม เมื่อผมจำการฆ่าตัวตายบนดาวเฟอร์ซาห์ ทูตวิญญาณที่ผม
รู้จักชื่อ เจเรไม และ โจแอ็บ นั้นได้อธิบายเหตุผลที่ผมยังเห็นตัวเองมีรูปร่างหน้าตาเหมือนดวงดาว
เฟอร์ซาห์ เพราะว่าเป็นทางเดียวที่ผมจะรู้จักตัวเอง ความเจ็บปวดที่ผมต้องทนทุกข์ตลอดเวลาหลาย
ร้อยปีได้หมดสิ้นไปเนื่องจากสิ่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ที่ผมต้องทนทุกข์ในชาตินั้น

เมื่อผมถามถึงเวอร์ดิกริส แสงพร่ามัวที่ล้อมรอบทูตทั้งสองคนก็เริ่มมีสงบริบหรี่อ่อนนวลขึ้น พวกเขา
บอกผมว่า ตามกฎแห่งธรรมชาติของจักรวาลนั้น ทุกสิ่งจะมีคู่ตามธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นขั้วบอกกับ
ขั้วลบ ชายกับหญิง ตรงใจกลางของอะตอมโปรตอน และอิเล็กตรอนจนถึงสิ่งมีชีวิตที่พัฒนาขั้นสูงสุด
นั้น สิ่งที่ปรากฏทั้งหมดจะมีประจุต่างกันในความสมดุลที่ผสมผสานกลมกลืนกัน จากการรวามตัวที่
สมบูรณ์ก่อให้เกิดแสงแห่งชีวิต วิญญาณคู่แฝดหรือเพื่อนร่วมวิญญาณ ซึ่งรวมตัวจากความรักที่เหมือน
อะตอมหรือพระเจ้านั้นจะมี 2 เพศในร่างเดียว เพราะวิญญาณที่ถูกเชื่อมโยงไว้จะมีทั้งเพศชายและ
เพศหญิง ดังนั้นจากสภาพตามธรรมชาติ วิญญาณที่มี 2 ร่างนั้นจะประกอบด้วยพลังดีและร้าย มีทั้ง
หญิงและชายอยู่ในโลกมนุษย์ วิญญาณจะถูกแยกชั่วคราวเป็น 2 ส่วน เพื่อว่าแต่ละตนจะได้เรียนรู้
ประสบการณ์ และตระหนักถึงความสำคัญของการรวมตัวเป็นเอกภาพ บ่อยครั้งที่พบว่าวิญญาณใน
ส่วนของผู้หญิงกลับมาเกิดเป็นผู้ชาย หรือเกิดในทางกลับกัน ซึ่งได้สร้างความเจ็บปวดและความ
วุ่นวายของวิญญาณที่อยากรู้เพศที่แท้จริงของตน หลังจากการกลับชาติมาเกิด ซึ่งเป็นช่วงที่วิญญาณ
แต่ละส่วนจะฝังตัวเองอยู่ในโลกมนุษย์เพื่อเปลี่ยนแปลงสภาพตัวเองและชำระบาปนั้น วิญญาณแต่ละ
ส่วนก็จะสามารพบกันและรวมตัวกันอีกครั้งหนึ่งชั่วนิรันดร์

แต่โลกมนุษย์นั้นมีพลังมาก และในที่สุดวิญญาณแต่ละฝ่ายที่กลับชาติมาเกิด แต่ละส่วนจะถูกห่อหุ้ม
ด้วยร่างกายและชีวิตใหม่ ทำให้ลืมร่ายกายที่แท้จริงไป บ่อยครั้งที่สิ่งนี้ทำให้ยากที่จะรวบรวมจดจำ
ประสบการณ์ตลอดชีวิตทั้งหมดได้

สิ่งหนึ่งที่วิญญาณไม่เคยลืมว่าตนเองนั้นยังไม่สมบูรณ์ ส่วนหนึ่งในร่างกายได้ขาดหายไป นี่จึงเป็น
สาเหตุว่าทำไม่จึงใช้เวลานานมากกว่าวิญญาณจะกลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์ วิญญาณจะค้นหาคู่แฝด
ที่หายไปอย่างต่อเนื่อง และจะสนใจต่อบุคคลที่เตือนใจเขาถึงวิญญาณคู่แฝดที่แท้จริง แต่การค้นหานี้
ไร้ประโยชน์ นับเป็นเรื่องยากมากที่วิญญาณคู่แฝด 2 ร่างจะกลับมาเกิด ณ สถานที่เดียวกันและเวลา
ตรงกัน เหตุกาณ์นี้ได้เกิดขึ้นความสนใจก็จะเกิดขึ้นในทันทีและโดยรอบ แม้ว่าวิญญาณคู่แฝดทั้ง 2
ร่างจะไม่ทราบเหตุผลถึงความใกล้ชิดกัน แต่ส่วนใหญ่แล้ว จะมีวิญญาณเพียงดวงเดียวเท่านั้นที่จะ
กลับมาเกิดในขณะวิญญาณคู่แฝดอีกหนึ่งดวงจะอยู่ในโลกวิญญาณ

โจแอบและเจเรไม่บอกว่า เวอร์ดิกริสเป็นวิญญาณคู่แฝดของผม เป็นวิญญาณอีกส่วนหนึ่งที่เหลือ
เมื่อผมได้สัมผัสก้อนหินในดาวเฟอร์ซาห์ เวอร์ดิกริสนั้นรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่ไม่อาจทนทานได้ ต่อการ
กลับชาติมาเกิดและได้อยู่เคียงข้างผม แต่การที่เธอทำเช่นนั้นเป็นการฝ่าฝืนกฎจักวาลข้อแรก เพราะ
ว่าเราจะไม่พบกันในเวลาหลายชาติ ดังนั้นเธอไม่ได้ทำประโยชน์เพื่อพระเจ้า แต่ทำเพื่อใครคนหนึ่ง
ซึ่งก็คือตัวผมนั้นเอง จากสาเหตุนี้และจากที่ผมได้จบชีวิตก่อนเวลา เราทั้งสองจำต้องพลัดพรากจาก
กันนานแสนนานจนกว่ากฎแห่งจักรวาลที่เราฝ่าฝืนได้ถูกกำหนดขึ้นมาใหม่

ทันทีที่ผมเข้าใจถึงสิ่งนี้ ผมรู้สึกขมขื่นใจมาก ผมได้ถามว่า ผมจะต้องทอนเวลาให้น้อยลงเท่าที่ผมจะ
ต้องพรากจากเวอร์ดิกริสทันใดนั้นผมก็ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะหยุดคำถามโดยการ
ยอมรับและเชื่อฟัง

ต่อจากนั้นผมจะได้เกิดในภพใหม่ที่ผมสามารถพัฒนาวิญญาณบทเรียนชีวิตบทใหม่ที่รอคอยผมอยู่
คือการควบคุมอารมณ์ความรู้สึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งความโศกเศร้าและความเจ็บปวด

ผมได้รับชีวิตใหม่ที่เปี่ยมด้วยความสูงส่ง โดยต้องการถูกทดสอบไม่ว่าจะหนักหนาเพียงใดก็ตาม
เพื่อให้ถึงเวลาที่รวมจิตวิญญาณกับเวอร์ดิกริสได้เร็วขึ้น แต่ฑูตวิญญาณมองดูความตื่นเต้นของผม
อย่างเย็นชา เขาสองคนกล่าวว่า "คุณยังเป็นวิญญาณที่ยังเด็กมาก จงควบคุมอารมณ์หุนหันพลันแล่น
ชีวิตในภพหน้าของคุณจะยากลำบากมาก และมีสิ่งยั่วยุมากมาย คุณอย่ายอมแพ้ต่อสิ่งเหล่านี้ แต่ผม
แทบไม่ได้ฟังเลย ผมอยากจะไปเกิดใหม่ให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้เพื่อว่าผมจะได้ใปสู่ช่วงเวลาที่มีค่า
เมื่อตอนที่ผมได้อยู่กับเวอร์ดิกริสอีกครั้งหนึ่ง"

การถือกำเนิดของผมในภพหน้านั้นจุติ ณ ระบบดาวแห่งหนึ่งซึ่งรู้จักกันในชื่อ วาร์เนียร์ (Varmya)
ดาวกลุ่มนี้จะโคจรรอบดาวดวงใหญ่สีแดงสุกใสที่มีชื่อเดียวกันโดยอยู่ในขั้นที่แตกสลาย เมื่อสิ่งนี้เกิด
ขึ้น ดวงดาวก็จะระเบิดอย่างรุนแรง และพลังมหาศาลจะถูกดูดซับภายในตัวดวงดาวเอง ทำให้เกิด
พลังที่มีอำนาจซึ่งไม่อาจอธิบายได้ โดยได้ทะลวงผืนอวกาศทำให้เปิดหลุมที่นำไปสู่จักรวาล จักรวาล
เหล่านี้จะมีภพของสิ่งมีชีวิตแตกต่างกันไป โดยเป็นส่วนหนึ่งของโลกวิญญาณมีหลุมจักววาลนับล้าน
แห่ง และหลุมที่ว่าเป็นทางไปสู่โลกวิญญาณต่างๆ

ดวงดาวที่ผมได้จุติในชาติที่ 2 คือ ดาวดวงที่เจ็ดถัดจากวาร์เนีย ซึ่งก็คือดาวเดล (Del) แม้ว่า
ดาวดวงนี้จะอยู่ห่างไกลมากจากดาวที่สาบสูญไปแล้ว แต่แสงสีแดงที่เปล่งออกจากดาววาร์เนียยัง
ทรงอำนาจมากจนแสงได้สาดส่องไปทั่งดาวเดล ทั้งเวลากลาววันและกลางคืน บรรยากาศบนดาว
ดวงนี้เป็นสีแดงเพลิงสดใสจนทำให้ทุกสิ่งพบพื้นผิวดาวกลายเป็นสีแดงเพลิง พื้นผิวของดาวเดล
ประกอบด้วยแร่เหล็ก โมลิบเดนัม (ธาตุโลหะคล้ายเงิน) และธาตุที่ 3 คือ ไทรเทียมซึ่งแสงสีแดงของ
มันทำให้ดาวเดลมีบรรยากาศคล้ายสีเลือด ไทรเทียมมีนิวเคลียสที่มีน้ำหนักมากกว่ายูเรเนียมแต่มีค่าเสถียรมากกว่า

พื้นผิวทั้งหมดของดาวเดลนั้นสลับกับแม่น้ำที่มีไทรเทียมเหลวมีพืชสีแดงได้ขึ้นหนาตาอยู่ทุกหนทุกแห่ง
โดยรากแก้วของต้นไม้จะไซลึกไปใต้ดินไปยังริมแม่น้ำ เพื่อหาอาหารจากสารหลอมเหลวที่ลุกเป็นไฟ
ชีวิตที่นี่แตกต่างจากการใช้ชีวิตที่ยาวนานในดาวเฟอร์ซาห์ผมอยู่บนดาวสีแดงดวงนี้เกือบสิบปี นับว่าเป็น
ช่วงเวลาแรมปีที่น่าอัศจรรย์ใจทีเดียว

มีสิ่งมีชีวิตมากมายจนนับไม่ถ้วนบนดาวเดล เช่นอยู่ในสภาพของเหลว ของแข็ง และก็าซ รวมสิ่งมีชีวิต 2
สายพันธุ์ ที่มีลักษณะเฉพาะของตนเองบนดาวดวงนี้ ประเภทแรกคือ ซิโลมี มีรูปร่างเป็นเจลเหนียว แต่อัน
ที่จริงแล้วไม่ได้มีสารใดเจือปนอยู่ ซิโลมีไม่ได้เป็นทั้งของเหลวและของแข็งแต่สามารถอธิบายได้ว่ามีรูปร่าง
ที่ไม่แน่นอนสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดประเภทที่ 2 คือ ยาต้า มีรูปร่างเป็นก็าซขุ่นพร่ามัว แต่ความจริงมี
ลักษณะค่อนไปทางของแข็ง ยาต้าสัมผัสสิ่งไดก็จะเป็นอันตราย ยาต้าอาจเปรียบเสมือนสัตว์ล่าเหยื่อ ซิโลมี
เป็นศัตรูของยาต้า และทั้งสองคนทำสงครามกันมาโดยตลอด

ในภพที่ 2 นี้ ผมเป็นต้นไม้อยู่บนดาวดวงนี้ ผมเป็นต้นไม่มีใบปกคลุมหนาครึ้ม โดยมีลำต้นซึ่งเกิดจากธาตุ
ชนิดหนึ่งที่มีสีม่วง ที่ลำเลียงไปตามเส้นใยสีส้ม ผมมีใบเป็นสีส้มและจะออกดอกพร้อมกับรักษาชีวิตตนเอง
ให้อยู่ในความผสมกลมกลืน และแน่ใจว่าการติดต่อกับชีวิตรอบตัวผมนั้นมีความกลมกลืนต่อกัน กิ่งก้าน
ของผมก็คือลูกๆของผม และใบของผมก็คือผู้พิทักษ์ปกป้อง ผมจะฝังรากลึกลงในใต้พื้นดินเพื่อไปยังแม่น้ำ
ที่จะให้อาหารแก่ผม ชีวิตของผมดูน่าจะผ่านไปอย่างสงบสุข ถ้าไม่มีสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์อื่นอยู่ด้วย

ยาต้าเป็นสัตว์ในดาวเดล ที่มีความชั่วร้ายสุดจะบรรยายได้มันจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางกั้นอย่างไม่มีเหตุผล
นอกจากความสุขที่ได้ทำให้คนอื่นเจ็บปวด ยาต้าเป็นสัตว์ฉลาดที่สุดบนดาวเดลและมีพลังมากที่สุด ยาต้า
แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่อยู่บนดาวสีแดงแห่งนี้ และเติบโตเป็นสิ่งต่างๆ มากมาย ยาต้าเป็นสัตวย์ที่เกิด
จากากรรวมสายพันธุ์ชีวิตต่างๆ ไว้ในตัวเองทั้งหมด เป็นสัตว์แบบนี้เพียงตัวเดียวเท่านั้น ยาต้าเป็นสัตว์ที่
สวยงามมากจนบอกไม่ถูกและดุร้ายโหดเหี้ยมพอกัน มันมีสองเพศ แม้ว่าจะไม่มีความรู้สึกทางเพศแบบ
ในโลกมนุษย์ก็ตาม มันมีสองร่างในตัวเดียวกัน ที่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการรวมระหว่างเพศชายและเพศหญิง
เข้าด้วยกัน ที่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการรวมระหว่างเพศชายและเพศหญิงเข้าด้วยกัน ร่างของมันมีพื้นเป็น
มรกตสุกสว่างที่ได้สัดส่วนสมบูรณ์แบบ รูปลักษณ์นี้จะเปลี่ยนไปโดยแสดงให้เป็นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันที่
ดูแปลกตา อย่างเช่นเวลาที่อารมณ์ดีเป็นที่รู้กันว่าความโหดร้ายและเจ้าเลห์ของยาต้าทำให้สิ่งมีชีวิตอื่นๆ
บนดาวเดลถอยห่างจากสัตว์ที่มีแสงสว่างพลิงนี้ เมื่อใดก็ตามที่ยาต้าสัมผัส นั้นหมาถึงว่าจะเกิดความตายที่
โหดเหี้ยมและเกิดในทันที เมื่อสัตว์ผู้เคราะห์ร้ายตัวใดก็ตามเดินผ่านมา สิ่งที่สัมผัสกับยาต้าจะถูกดูดซึม
อย่างช้าๆ และเป็นช่วงๆดูเหมือน เหยื่อจะไม่ได้รับความเจ็บปวดจากความตายที่กินเวลานานจากพิษร้าย
ดังนั้นยาต้าจึงหาอาหารกับสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนดาวเดลโดยไม่มีใครกล้าขัดขืน นิสัยตะกละตะกลามและ
ความรู้สึกที่เหี้ยมโหดไม่เทียบเท่ากับความเจ้าเลห์ของมัน มันจะจู่โจมล่าอยู่บ่อยครั้ง จะไม่มีสิ่งไดเหลือเลยยามมันตื่นขึ้นมา

ซิโลมีเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเดียวบนดาวเดลที่สามารถต้านทานยาต้าได้ ซิโลมีเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะเป็นวุ้น
โดยมีรูปร่างน่าเกลียด แต่มีจิตวิญญาณภายในที่เมตตาและใจดี

สิ่งมีชีวิตที่เป็นต้นไม้บนดาวเดลที่ผมเป็นอยู่นี้ สามารถเคลื่อนที่จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งได้ตามต้องการ
เนื่องจากมีรากที่ไวต่อความรู้สึก ทำให้รู้เมื่อเวลาที่ยาต้าเดินเข้ามาและสามารถป้องกันตนเองและผลบน
ต้นไม้ โดยเคลื่อนไหวหนีไปเมื่อยาต้าใกล้เข้ามา

นับเป็นครั้งแรกที่กิ่งก้านของผมออกดอกออกผล ในขณะที่ยาต้ากำลังหาอาหารอยู่อีกด้านหนึ่ง ครั้นยาต้า
มุ่งหน้ามาที่พวกเรานั้น พวกสิ่งมีชีวิตอื่นๆ กำลังเก็บผลของผมกันอยู่โดยรอบ ยาต้ารู้สึกโกรธเมื่อพบว่าผล
ไม่ถูกเด็ดไปหมดแล้ว เนื่องจากผลไม้เหล่านี้หายากมากและไม่พบที่ใดนอกจากบบนดาวเดล ต้นไม้แต่ละ
ต้นที่มีสายพันธุ์ชนิดเดียวกับผมจะออกดอกออกผลชั่วชีวิตได้สองครั้งเท่านั้นทำให้ผลไม้นี้เป็นที่ต้องการเพิ่ม
เป็นทวีคูณ ในวันนั้นสิ่งมีชีวิตนับพันได้ล้มตายเนื่องจากยาต้าโมโห เมื่อความโกรธทุเลาลง มันได้สาบาน
ว่าจะกัดกินผลของผมแต่เพียงผู้เดียว และเมื่อผมออกผลอีกครั้ง ยาต้าสัญญาว่าจะฆ่าผมในทันทีที่มันกินผล
สุกของผมในคราวหน้า มันขู่คำราม ผลจะเป็นอย่างไรในเมื่อผมไม่สามารถออกผลไดอีกแล้ว

หลายปีผ่านไป ผมหลบเลี่ยงยาต้ามาโดยตลอด ซิโลมีกลายเป็นมิตรกับผม และสัญญาว่าจะปกป้องผมจาก
ปิศาจร้ายที่เป็นศัตรูตัวฉกาจอยู่ชั่วนาตาปี ตอนรุ่งเช้าที่สดใสวันหนึ่งดวงอาทิตย์ทอแสงสีแดงสาดส่องไปทั่ว
ฟ้า กิ่งก้านของผมได้ออกผลเป็นครั้งสุดท้าย คราวนี้ผลโตอวบอิ่มและหอมหว่ากว่ากครั้งแรกที่ได้เก็บกิน
กันไป สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในดาวมาล้อมรอบผมและขอกินความอุดมสมบูรณ์ กิ่งก้านของผมแกว่งไกวอย่าง
ยินดีและออกผลสีม่องเต็มต้น

ทันใดนั้นฉันเห็นซิโลมีอยู่ตรงหน้าฉัน ซิดโลมีได้ส่งสารผ่านมาถึงฉันด้วยเสียงเหมือนนกหวีดเสียงเหลม
เล็กเพื่อใช้สื่อสาร ซิโลมีเตือนผมว่ายาต้ากำลังเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว และผมต้องหนีหลบไปให้เร็วที่สุด
เนื่องจากต้องแบกผลไม้ที่หนักจึงทำให้ผมเคลื่อนที่ลำบาก และก่อนที่ผมจะสื่อสารกับซิโลมีนั้น มีร่างอัน
มหึมาของยาต้ายืนตระหง่านอยู่เหนือผมเสียแล้ว ผมไม่เคยเห็นสัตว์ตัวใดงดงามมากกว่ามันเลย ผมจ้อง
ไปที่ตัวมันโดยไม่สามารถขยับเขยื่อนและตำตะลึงในความสง่างามของมัน ทันทีที่ผมรวบรวมพลังเพื่อ
ถอยหนีมันก็เข้าประชิดตัว ฉีกกิ้งก้านและลำต้นของผมอย่างโหดร้าย

ซิโลมีเข้ามาขวางอย่างกล้าหาญ แต่เวลานี้ยาต้ามีความแข็งแกร่งที่รุ่มร้อนด้วยความเกลียดและความโกรธ
อย่างรุนแรงที่แสดงออกมา ซิโลมีต่อสู้จู่โจมยาต้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ถูกยาต้าผลักด้วยพลังแห่งความ
โหดร้ายเสียทุกครั้ง ยาต้าพยายามทิ่มแทงสำต้นของผม ฉีกและทึ้งกิ่งก้านออกเป็นชิ้นๆ ต่อมายาต้าได้
ทำลายส่วนที่มีค่าที่สุดของผมไป และยังเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุด กิ่งก้านเป็นสิ่งที่ให้ความแข็งแกร่งและความ
มั่นคง แต่ผมก็ช่วยพวกเขาไม่ได้ทุกครั้งที่ยาต้าหักโค่นกิ่งของผม มันได้ทำลายให้สิ้นซากตลอดไป

ผมรู้สึกสิ้นหวังเนื่องจากเป็นทั้งเหยื่อและผู้รับรู้ต่อการสังหารโหด ผมไม่สามารถหลบหนีไปได้เพราะยาต้า
ผนึกตัวของมันกับลำต้นของผม ผมเห็นความตายที่ปรากฏชัดขึ้นมาทุกที ผมรู้แต่เพียงว่าผมต้องยอมรับ
ต่อความตาย และยอมแพ้ต่อสังขารให้กับจักรวาล แต่มีบางสิ่งบางอย่างในตัวผมที่ต่อต้านการยอมแพ้อย่าง
ง่ายดายครั้งนี้ ผมสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด และโกรธเคืองด้วยความสิ้นหวัง ผมบังคับรากให้ถอนออกจาก
พื้นเหล็กที่ได้ฝังรากไว้และได้ห่อม้วนตัวยาต้าอย่างเจ็บปวด พลังของเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้น่ากลัวมากแต่ความ
สิ้นหวังทำให้ผมไม่อย่ากต่อสู้ การต่อสู้กับศัตรูครั้งนี้เกิดจากความเจ็บปวดในตัวผม ผมดึงตัวเองลงในแม่น้ำ
สีแดงฉานที่เคยหล่อเลี้ยงผมเป็นเวลานาน แล้วผมก็เหวี่ยงตัวและกระซากเจ้าสัตว์ร้ายลงไปในแม่น้ำที่อันตราย
ในชั่วพริบตาเดียว เราสองคนก็จมลงในลำน้ำสีทับทิมอยู่ชั่วกาลนาน

คราวนี้ผมได้หลับฝันอยู่บนโลกอยู่นานนับพันปี เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมพบว่าตนเองอยู่ที่ประตูแแห่ง
วิญญาณ ฑูตวิญญาณ 2 คนยืนอยู่เคียงข้างผม ผมได้ลอยตัวขึ้นอีกครั้งกลางอวกาศ แต่ช่วงแรกผมยังมีสติ
จดจำเรื่องราวในชาติปางก่อน 2 ชาติแรก และประสบการณ์ที่ผมได้เห็นมาทำให้ผมเห็นภาพหมุนที่น่า
วิงเวียน ผมเกิดใหม่อีกครั้งในตอนนั้น แต่ผมไม่มีความรู้สึกเลย มันเหมือนกับว่าผมกำลังดูฉากละครที่
แสดงอยู่ต่อหน้าผมและผมเป็นเพียงผู้ดูเท่านั้นมีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้วิญญาณของผมสั่นไหวระริก คือการที่
ผมคิดถึงเวอร์ดิกริส

มีความหนึ่งที่ไม่ได้พูดคุยซึ่งส่งมาจากเจเรไม พร้อมๆกับ ความคิดคำนึงของผมได้รับนั้นมีใจความว่า
"คุณ 2 คนจะยังไม่ได้พบกันหรอก"

ผมถามว่า "ทำไม่หรือ"
เจเรไมตอบโดยไร้เสียงว่า "ก็เพราะว่าคุณได้ผ่านชีวิตมาถึง 2 ชาติ เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด แต่คุณก็ยัง
ล้มเลิกมันเสีย คุณจะได้รวมวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกับเวอร์ดิกริสก็ต่อเมื่อคุณได้สัมผัสเข้าเข้าใจถึงความเจ็บปวด"


คำพูดเหล่านี้ทำให้ผมสิ้นหวังท้อแท้ ผมจึงคร่ำครวญว่า "สิ่งที่ผมทำไปก็เพื่อปกป้องกันตัวเองต่อเจ้าปิศาจ
ร้าย มันยุติธรรมแล้วหรือท่าน ที่ สิ่งมีชีวิตตัวใดตัวหนึ่งจะทำลายชีวิตหนึ่งโดยได้รับการอภัย จุดประสงค์
ของบทเรียนชีวิตนี้มันคืออะไรกันแน่"

คราวนี้โจแอ็บกล่าวขึ้นบ้างและคำพูดนั้นดูเศร้าปนโศกว่า
"จุดประสงค์ของบทเรียนชีวิตนี้ก็คือสอนให้รู้ว่าความเจ็บปวดและความโศกเศร้าเป็นภาพลวงตาของโลก
มนุษย์ ความรู้สึกนี้จะปรากฏในสภาพแวดล้อมที่มีมวลสารเท่านั้น คุณจะยอมรับความโศกเศร้าบนดาวเดล
อย่างไม่ขัดขืน และยินยอมให้วิญญาณของตนเองแก่พระเจ้า คุณก็จะสัมผัสลึกซึ้งในบทเรียนสอนใจนี้ และ
ยกระดับพัฒนาวิญญาณได้มากขึ้น และสามารถค้นหาวิญญาณคู่แฝดของคุณได้ ส่วนยาต้านั้นไม่ได้เป็น
สัตว์ร้าย แต่เป็นวิญญาณที่มีการพัฒนาจิตในระดับสูงได้รับเลือกให้ทำหน้าที่อันสูงส่งเพื่อบ่งบอกความสำคัญ
ของบทเรียนชีวิตเกี่ยวกับความโศกเศร้าแก่ดาวดวงนี้"

ผมรู้สึกประหลาดใจอย่างมากต่อคำพูดเมื่อครู่นี้ โดยผมเองถึงกับตะลึงไปเลยทีเดียว แต่ทันใดนั้นความ
ทรงจำเรื่องความโหดร้ายของยาต้าและความเจ้าเล่ห์ที่โฉดชั่วก็ได้แว่วเข้ามาในจิตวิญญาณของผม ซึ่ง
ทำให้ผมโมโหโกรธและเกลียดชัง

ผมร้องคร่ำครวญว่า "สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร การกระทำที่ชั่วร้ายอำมหิตจะเป็นเครื่องหมาย
แสดงถึงสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการพัฒนาขัดเกลาได้อย่างไร"

พอคำพูดที่ต่อต้านโพล่งออกมาจากจิตใจของผม ตัวผมเองก็รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมา

ผมกล่าวเสียงอ่อยว่า "ยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่อยากพูดด้วยถ้อยคำที่สามหาวเช่นนี้ ผมเองรู้สึกสับสน
เป็นอย่างมาก ผมรู้ว่าคุณมีความเมตตากรุณาและห่วงใยต่อวิญญาณของผม ได้โปรดชี้ทางสว่างให้ผมด้วย อย่าทิ้งผมไปเลย"

เจราไมกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "เราจะทิ้งคุณไปได้อย่างไรกันในเมื่อคุณเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา ความ
รู้สึกสับสนของคุณเป็นเรื่องปกติ ยังมีอะไรอีกมากมายที่คุณต้องเรียนรู้"

โจแอ็บ ฑูตวิญญาณคนที่ 2 นั้นเรืองแสงระยิบระยับเหมือนชุดคลุมที่สว่างไสวต่อหน้าวิญญาณที่ร้อนรน
สับสนของผม แล้วผมก็อยู่ในความสงบและความสุขอันยิ่งใหญ่ที่แทรกผ่านในตัวผม

ฑูตวิญญาณกล่าวว่า "จงฟังอย่าทรมานตัวเองเลย เจ้าเด็กหนุ่มเอ๋ย" คุณจำความโหดร้ายของยาต้า แต่ไม่
ลืมความสวยงามอันเป็นความงามและมีรูปร่างที่ได้สัดส่วนซึ่งทำให้คุณติดตาต้องใจเมื่อคุณได้ใกล้กับยาต้า คุ
คุณจำได้ถึงวิธีที่ยาต้าผลึกรวมตัวเองเป็นหนึ่งเดียว สิ่งนี้สืบเนื่องมาจากยาต้าเป็นวิญญาณรวมในในเผ่าพันธุ์
หนึ่งตัวอย่างแบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อสิ่งมีชีวิตพันธุ์หนึ่งได้พัฒนาตนเองในระดับสูง เพื่อจะรวบรวมสิ่งมีชีวิต
มากมายไว้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน นับว่าเป็นขั้นตอนแรกที่เผ่าพันธุ์หนึ่งจะต้องกระทำก่อนที่จะกลานเป็น
เอกภาพรวมกับพลังแห่งจักรวาล ยาต้ารู้ดีว่าความเจ็บปวดคืออะไร เพราะตัวยาต้าเองมีประสบการณ์เรื่อง
ความโศกเศร้าที่แตกต่างกัน และมีรูปแบบที่ต่างกันออกไปมากมายมายแล้วยาต้ารู้ว่า ความโศกเศร้าเป็น
ภาพลวงตา ความพอใจยินดีก็เช่นกัน แต่มันก็ต้องการส่งความรู้นี้แก่คคุณและสิ่งมีชีวิตอื่นๆ บนดาวเดล
ยาต้าเป็นผู้ชำระบาปบนดาวเดล หรือเป็น อะเธเนอร์

ผมสงสัยถามไปว่า "อะเธเนอร์คืออะไร"
โจแอบบอกว่า "มันเป็นวิธีเรียนรู้ชีวิตของวิญญาณ หรือเป็นการชำระบาป เมื่อฝ่าฝืนกฎใดกฎหนึ่งของ
กฎจักรวาล 3 ข้อบางครั้งที่จิตวิญญาณระดับสูงจะได้รับหน้าที่เพื่อทำประโยชน์แก่วิญญาณตนใดตนหนึ่ง
หรือวิญญาณมากมาย อย่างเช่นตัวอย่างของยาต้านี้

ผมถามอย่างไม่หายสงสัยว่า "แล้วอะไรคือสัจธรรมของวิญญาณหละ"

โจแอ็บตอบอย่างอ่อนโยนว่า "สิ่งนี้ก็คือความสงบสุขอันเป็นนิรันด์ไงล่ะ ความกลมกลืนอย่างสมบูรณ์และ
ความเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาลนั่นล่ะคือความสุข ความสุขนี้เป็นความรู้สึกอันสูงส่งที่คุณยังไม่เข้าใจ แต่
คุณต้องการมันเมื่อคุณมาถึงจุดที่สูงกว่าเดิมของการยกระดับจิตวิญญาณ"

วิญญาณของผมได้สัมผัสไออุ่นมาเป็นเวลานาน จากคำพูดของโจแอ็บที่แสนดีทำให้เห็นภาพขึ้นมาบ้างอยู่
ในจิตใจของผม แต่แล้วความวิตกกังวลอันใหม่ได้ก่อกวนฝังลึกอยู่ในตัวผม

"แล้วผมจะจำความปรารถนานี้ เมื่อเกิดใหม่อีกครั้ง ความทรงจำในชาติก่อนๆของผม และคำสอนของพวก
คุณจะถูกลบเลือนในทันทีที่ผมเกิดใหม่"

เจราไมตอบว่า "ร่างกายที่คุณถือกำเหนิดจะลืมเรื่องราวในอดีตของคุณ แต่วิญญาณของคุณจะไม่ลืมเลย
ถ้าคุณได้ประสานตัวคุณเองกับตัวตนที่แท้จริงภายในของคุณ คุณก็จะรู้ได้เอง คุณจะต้องกระทำอย่างไรในแต่ละภพชาติที่คุณเกิด"

ผมถามด้วยความเกรงใจว่า "แล้วขณะนี้เกิดอะไรขึ้น ผมจะถูกลงโทษหรือเปล่า"

คราวนี้เจราไมและโจแอ็บตอบพร้อมกันว่า "ไม่มีการลงโทษอย่างที่คุณคิดหรอก ในแต่ละชาตินั้นจะมี
บทเรียนชีวิตและภาระหน้าที่ ซึ่งวิญญาณจะต้องปรับตัวและยอมรับสิ่งเหล่านี้ เมื่อวิญญาณไม่ยอมรับ
หรือเมื่อไรก็ตามที่ฝ่าฝืนกฎใดกฎหนึ่งของจักรวาล วิญญาณต้องการชำระบาปจากผู้ช่วยชำระบาป ซึ่ง
มักเป็นประสบการณ์ที่วุ่นวายต่อวิญญาณ คุณอาจคิดถึงการถูกลงโทษ แต่อันที่จริงวิญญาณเองนั่นหละที่
สร้างเหตุการณ์ในชีวิตที่ไร้ความสุขเหมือนที่คุณได้ทำมาแล้วใน 2 ชาติก่อน มีวิญญาณมากมายในภูมิต่ำๆ
ในโลกวิญญาณที่ไม่ยอมรับบทเรียนอันนี้และฝ่าฝืนกฎ ด้วยเหตุนี้ทำให้พวกนี้ไม่ได้รับแสงสว่างแห่งจักรวาลชั่วกัปชั่วกัลป์"

"แล้วตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง"
"ได้มียาต้าตัวใหม่บนดาวเดล และคุณยังต้องเรียนรู้บทเรียนแห่งความโศกเศร้า แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา
ในการกลับไปเกิดในภพหน้าของคุณนั้น คุณจะต้องต่อสู้กับความอวดดี ความหยิ่งทะนง ความตระหนี่
ความเห็นแก่ตัว ความกลัว ความไม่ปลอดภัย ความอิจฉาริษยา ความระแวงสงสัย ความอยากในอำนาจ
ความทะเยอทะยานที่ไม่มีวันสิ้นสุด การโกหก การก่ออาชญากรรมและสิ่งมายาลวงตาอื่นๆเมื่อคุณเอาชนะ
สิ่งเหล่านี้หมดไปได้ คุณก็จะต่อสู้กับสิ่งที่คงทนอยู่เสมอ นั่นคือความเจ็บปวดและความโศกเศร้า สิ่งทั้งหมด
ที่คุณต้องการค้ำจุนพยุงตัวคุณไว้ก็คือ ความหวังและความเชื่อมั่น คุณพร้อมที่จะไปใช้ชีวิตในโลกมนุษย์แล้วหรือยัง"

ฑูตวิญญาณทั้งสองคนลอยขึ้นไปเหนือตัวผม แสงริบหรี่เปล่งออกมาจากการรวมร่างของฑูตวิญญาณและ
ได้ห่อร่างผมไว้ แล้วทันใดนั้นผมก็หมดสติไป เมื่อผมมีสติขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าผมได้ไปเกิดใหม่อีกหนซะแล้ว

 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ เนื้อหาจะเริ่มแข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ วิญญาณดวงนี้เป็นแรงบรรดาลใจให้บุคคลที่สำคัญในประวัติศาสตร์หลายท่าน และวิญญาณดวงนี้เป็นบุคคลที่สำคัญในประวัติศาสตร์โลกด้วย !!!

 

ตอนที่ 4 หลายภพโลก

เจเรไมกล่าวว่า ผมต้องเผชิญและเอาชนะความโศกเศร้า แต่ในช่วงแรกของชีวิต ผมต้องเรียนรู้
บทเรียนอื่นๆก่อน วัฏจักรของการเกิดใหม่จะแตกต่างกันไปตามวิญญาณแต่ละคน และถูกกำหนด
จากความสามารถที่จะเรียนรู้และปรับบทเรียนขึ้นมาใช้

ในชาติต่อไปนั้นผมได้อาศัยในร่างที่มีความรู้สึกในรูปของน้ำที่ดาวอาร์เดนิส ซึ่งจะพบเห็นได้เหนือ
กลุ่มดาวลูกไก่ขึ้นไป มันเป็นขีวิตที่ยาวนานปราศจากความสับสนบางทีเจเรไมและโจแอ็บคิดว่า
ภพที่แหมาะสมจะถูกแนะนำให้รู้จักหลังจากเกิดความวุ่นวายในชีวิตของ 2 ชาติแรก บทเรียนชีวิต
บนดาวนี้ คือความอดทนน้ำไม่เคยไหลเชี่ยวและไม่มีความกังวล

อาร์เดนิส เป็นดาวเคราะห์ดวงเล็กดวงหนึ่งจากดาวเคราะห์ทั้งหมด 3 ดวง ที่โคจรหมุนรอบดวงอาทิตย์
ที่สวยงามสว่างไสว โดยแสงของดวงอาทิตย์ได้ทำมุมหักเหบนดาวอาร์เดนิสเป็นวงรุ้งที่มีสีสันสวยงาม
จนมิอาจจะพรรณนาได้ ดาวเคราะห์ทั้ง 3 ดวงเป็นที่อาศัยของเผ่าพันธุ์ที่พัฒนาเท่าเทียมกันของเหล่า
อัจฉริยชนที่มีหน้าที่ในการสำรวจกาแลกซีเป็นเวลามากว่าหลายล้านปีมาแล้วที่พวกเขาได้เดินทางไป
ยังเขตหวงห้ามของจักรวาล

ดาวเคราะห์ทั้ง 3 ดวงมีชื่อว่า อาร์เดนิส ดรามานิส และ กราทิลิส เป็นดาวที่มีวิวัฒนาการเหมือนกันและ
อยู่ใกล้กัน ผู้อาศัยในหมู่ดาวเหล่านี้เรียกตัวเองว่า เดรคโดกี้ และเคยประสบความสำเร็จในการเดินทาง
ข้ามกาแล็กซีโดยใช้รังสี 3 เส้น ซึ่งสามารถนำพวกเขาไปยังดาวเคราะห์และระบบไปก็ได้ที่อยากจะไป
ในทันที ดาว 3 ดวงนี้มีชื่อว่า รังสี 3 เส้น ก็เพราะว่าตัวดาวเคราะห์เชื่อมโยงซึ่งกันและกันทั้ง 3 ดวง
แหล่งกำเหนิดรังสีเกิดจากการเชื่อมโยงของพลังจิตของชาวเดรคโคกี้

น้ำในดาวอาร์เดนิสไม่ได้มีส่วนประกอบด้วยไฮโดรเจนและออกซิเจนเหมือนน้ำในโลกมนุษย์ แต่เป็นส่วน
ผสมของปรอทและไนโตรเจนเหลว แร่ธาตุอย่างนี้ทำให้น้ำในดาวอาร์เดนิสมีลักษณะเหนือชั้น แต่โปร่งแสง
มีสีเงินเรือง น้ำจะลดและไหลไปตามความเร็วของกระแสน้ำซึ่งหมายความว่าน้ำจะเคลื่อนที่จากระลอกคลื่น
หนึ่งไปยังอีกอันหนึ่ง โดยได้ส่งความรู้สึกนึกคิดไปตามพื้นน้ำอันกว้างใหญ่นี่คือสิ่งที่บอกว่า ผมอยู่ที่นี่นาน
ถึง 500 ปีได้อย่างไร โดยผมยกตัวเคลื่อนจากจุดสูงสุดของดาวอาร์เดนิสไปยังอีกจุดหนึ่งทำให้ผมเข้าใจ
กระจ่างขึ้นด้วยการสั่นสะเทือนที่เปล่งแสงเจิดจ้า

ชาวเดรคโคกี้เป็นชนชาติที่มีความรู้ความฉลาดที่ยอดเยี่ยมในจักรวาล และพวกเขาพยายามที่จะยกระดับ
สติปัญญาโดยรวมของชนชาติที่พวกเขาได้ไปเยือนด้วย เขาไปเยี่ยมโลกมนุษย์เป็นครั้งคราวพวกเขาปรากฏ
กายโดยฝังร่างไว้ เหล่าประชากรมนุษย์ชาวเดรคโดกี้เหล่านี้ได้อยู่ในร่างของนักวิทยาศาสตร์หรือนึกคิดที่มี
พรสวรรค์พิเศษซึ่งช่วยพัฒนาสติปัญญาบนโลกมนุษย์ รวมทั้งประชาชนบนโลกด้วยจะไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า
เขาเป็นมนุษย์นอกพิภพ อันที่จริงแล้วมนุษย์โลกได้รอคอยผู้มาเยือนจากดินแดนนอกพิภพมานานแล้ว โดย
ไม่ได้คิดเลยว่ามนุษย์นอกพิภพมีชีวิตอยู่เช่นเดียวกับพวกมนุษย์โลกมานานนับศตวรรษแล้ว

การสิ้นภพจบชาติบนดาวอาร์เดนิสองผมได้เกิดขึ้นเร็วมากเหมือนตอนเริ่มต้น ตัวผมเองค่อยๆ ออกจากลำน้ำ
และรู้สึกอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้เจอกับโจแอ็บและเจเรไม

เจเรไม่พูดว่า "ระยะเวลาที่สงบในช่วง 500 ปี ช่วยจิตวิญญาณผมได้มากทีเดียว รัศมีของคุณจะเปล่งแสง
เพิ่มมากขึ้นและไฟสีแดงก็จะดับมอดไป"

ผมถามไปว่า "ทำไม่คุณพยายามพามาจากดาวอาร์เดนิสนี้เสียล่ะผมอยู่ที่นั่นก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ผมอยาก
จะอยู่บนดาวอาร์เดนิสชั่วนิรันดร์กาลเลย"

เจเรไมตอบว่า "คุณลืมเวอร์ดิกริสไปแล้วหรือ"
วิญญาณของผมที่เปี่ยมล้นไปด้วยความทรงจำว่า ในอดีตที่ผ่านๆมาและเกิดความโหยหาในตัวของเวอร์ดิกริส
อันเป็นที่รัก ผมรู้ว่าตัวผมรู้สึกอึดอัดอยู่ภายใน

ผมร้องตะโกนอย่างสิ้นหวังว่า "เวอร์ดิกริส! เกิดอะไรขึ้นกับเวอร์ดิกริส คุณสัญญากับผมว่าจะอยู่ด้วยกัน
นานเท่าไหร่ที่ผมจะต้องรอเพื่อจะได้รวมร่างกัน"

โจแอ็บกล่าวด้วยใบหน้าที่อิ่มเอิบด้วยแสงแห่งจักรวาลว่า "คุณแทบจะไม่ได้เริ่มการเดินทางแสวงบุญทาง
จิตวิญญาณเลย แต่คุณได้สิ้นหวังต่อภาระหน้าที่ของตนเองเสียแล้ว ระยะเวลาแห่งความสงบช่วง 500 ปี
บนดาวอาร์เดนิสน่าจะสอนให้คุณมีความอดทนมากกว่านี้"

ผมกล่าวด้วยความละอายว่า "คุณพูดถูกต้อง ผมต้องได้รับบทเรียนมากกว่านี้ ความอดทนเป็นทบเรียนที่ดี
งามที่สุด ในตอนนนี้ผมคิดว่าสิ่งนี้จะช่วยผมได้เผชิญกับการทดสอบที่จะมาถึงได้โดยใช้ความแข็งแกร่งของ
จิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่"

โจแอ็บบอกว่า "ผมพอใจในคำพูดของคุณมาก คำพูดของคุณแสดงให้เห็นว่าคุณมีการพัฒนาเพิ่มมากขึ้น
พวกเราได้อยู่ร่วมกันใน เกรทไวท์ เคาน์ซิล ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบวิญญาณที่มีระดับขนาดคุณและจะกำหนด
ว่าระยะเวลาที่เหลือในการเป็นมนุษย์ของคุณจะไปปรากฏในระบบดาวเคราะห์ที่มีชื่อว่า ซาลาร์ส (ดวงอาทิตย์)
ระบบนี้ประกอบด้วยดาวเคราะห์ที่โคจร 12 ดวง ซึ่งในแต่ละดวงจะมีลักษณะสิ่งมีชีวิตที่เด่นขัดเป็นของตัว
เอง ดวงดาวเหล่านี้แตกต่างห่างไกลกันมากจนไม่มีใครสนใจสิ่งมีขีวิตบนดาวอื่นๆ ดาวเคราะห์ที่มีวงโคจร
ใกล้กับซาลาร์สมากที่สุดในจักรวาลนั้นก็คือ เมอร์เกอร์ ดาวดวงนี้เป็นดาวขนาดเล็กมีพื้นผิวที่หลอมเหลว
เนื่องจากอยู่ใกล้ดาวซาลาร์ส สิ่งมีชีวิตที่อยู่บนดาวดวงนี้มีรูปร่างเป็นก๊าซและของเหลว เหมือนกับที่คุณรู้จัก
ในภพแรกของผมบนดาว ไอซิสตาร์ ระดับวิญญาณของดาวดวงนี้อยู่ในระดับกลางของแสงสว่างในโลก
วิญญาณ แต่อัตราการพัฒนาทางวิญญาณเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ในไม่ช้าดาวดวงนี้จะทำให้เกิดความสน
ใจในดินแดนที่เหลือของจักรวาล ในวงโคจรที่สองมีดาวที่ชื่อว่า วินิริส บนพื้นผิวดาวจะมีเมฆหมอกหนา
ปกคลุม สิ่งนี้เป็นผลมาจากบรรยากาศที่หนาแน่น ซึ่งประกอบด้วยซัลเฟอร์และไททาเนียม สิ่งมีชีวิตที่อยู่
บนดาววินิริสมีลักษณะเป็นก็าซ ของเหลวและของแข็งและยังสามารถเปลี่ยนรูปได้ไม่มีที่สิ้นสุด สติปัญญา
ความฉลาดจะแตกต่างกันไปตามแต่ละเผ่าพันธุ์ เผ่าพันธุ์ที่มีรูปร่างเป็นก็าซจะสื่อสารทารโทรจิต และไม่ต้อง
การรูปทรงที่เป็นของแข็ง เผ่าพันธุ์นี้ได้ครอบครองดาววินิริส และเผ่าพันธุ์นี้มีชื่อว่า เทปเส็ค" (Tepsech)

ผมถามโจแอ็บว่า "แล้วเรารู้จักพวกเขาได้อย่างไร หรือนี่คือชื่อที่เขาเรียกตัวเอง"

โจแด็บตอบว่า "ชื่อของชนชาติเผ่าพันธุ์และดวงดาว จะเหมือนกันหมดในจักวาล"

คนในดาวเหล่านี้จะสื่อสารโทรจิตกับเผ่าพันธุ์อื่นๆ โดยใช้พลังที่ควบบคุมจักรวาล

"แล้วถัดจากดาววินิริส นั้นคือดาวอะไร"
"โลกมนุษย์อยู่ในวงโคจรลำดับ 3 ที่ล้อมรอบดวงอาทิตย์ บนโลกมนุษย์สิ่งมีชีวิตจะมีรูปร่างเป็นก็าซ
ของเหลว และสถานะของแข็งและมีเผ่าพันธุ์มากมายนับไม่ถ้วน มนุษย์เกือบทุกคนในโลกสื่อสารทารโทรจิต
แต่มีเผ่าพันธุ์เดียวที่ยกเว้น ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ระดับกลางของเขามีลักษณะเป็นของแข็งและรู้จักในจักรวาลว่า
เป็น มนุษย์ พวกเขาเรียกตนเองว่า มนุษย์ชาติ และเชื่อว่าตนเองเป็นเผ่าพันธุ์ที่ฉลาดที่สุดในดาวดวงนี้
แต่เปล่าเลย เผ่าพันธุ์ที่ฉลาดที่สุดเป็นพวกที่มีรูปร่างเป็นก็าซชื่อ เอเธอริส ก๊าซจะมีลำดับชั้นของสถานะที่
ซับซ้อนและพัฒนาตัวเองได้ดีมาก พวกก๊าซนี้เองที่ปกป้องโลก และให้ชีวิตแก่สรรสิ่งทั้งหลาย อาทิเช่น
มนุษย์ที่อยู่ภายใต้การควบคุม ก๊าซได้ช่วยมนุษย์มาตลอด อาจจะกล่าวได้ว่าพวกก๊าซเป็นพรรพบุรุษสาย
เลือดเดียวกันของเผ่าพันธุ์มนุษย์ มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ได้รับการเลือกสรรแล้ว และอยู่ ณ บริเวณที่คาบเกี่ยว
ระหว่างการพัฒนาทางจิตวิญญาณและทางวัตถุ แม้ว่ามนุษย์จะเห็นเชื้อชาติทีสูงส่งแต่ความก้าวหน้าทางการ
ยกระดับจิตใจที่ช้าจะทำให้พบกับความหายนะในอนาคตได้ ถ้าพวกมนุษย์สามารถมีชีวิตอยู่รอด ณ เวลาใน
ปัจจุบัน โดยไม่ได้มีการฆ่าฟันกันเอง พวกมนุษย์ก็อาจจะมีโอกาสไปถึงระดับการพัฒนาทางจิตและวัตถุได้
สมบูรณ์ในดาวของตนเอง"

ผมถามออกไปว่า "อันตรายอะไรที่จะคุกคามพวกมนุษย์"
เจเรไมตอบว่า "ก็คือความไม่เข้าใจและการปรับตัวเองได้ให้เหมาะสมกับวัตถุ และความเชื่อที่ว่าโลกมนุษย์
คือสรรพสิ่งทั้งหมด"

ผมถามด้วยความสงสัยว่า "แล้วพวกมนุษย์ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยหรือบนโลก"

เจราไมตอบว่า "ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่โลกเป็นดาวที่สวยงามมากสิ่งนี้จะทำให้เขาพัฒนาความปรารถนา
อย่างแรงกล้าเพื่อคงอยู่บนโลกตลอดกาล โดยยินดีต่อความพึงพอใจต่างๆ ที่อาจจะมีขึ้นได้ที่นั่น"

ผมพูดว่า "ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกล่าวถึงจากทุกชาติที่ผ่านมาของผม ผมไม่เคยได้รัสแห่งความสุขเลย"

โจแอ็บตอบว่า "ตัวคุณยังหนุ่มอยู่นะ คุณไม่อาจต้านทานสิ่งยั่วยุบนโลกได้หรอก ถ้าเราส่งคุณไปบนโลกใน
ตอนแรก วิญญาณที่จะไปอยู่บนโลกนั้นเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการพัฒนาทางร่างกาย โลกเป็นดาววิญญาณ
จะถูกยั่วยุและทรมานอย่างแสนสาหัส หลายคนไม่อาจต้านทานต่ออำนาจเหล่านี้ได้ และได้ฝ่าฝีนกฎจักรวาล
มาโดยตลอดหรือไม่ก็จะไม่ยอมรับบทเรียนที่กำหนดไว้ แต่บุคคลอื่นๆ ที่ได้ไปถึงจุดสุดยอดของประสบการณ์
ในโลกมนุษย์ด้วยความผ่องใสพวกเขาเหล่านั้นก็จะสิ้นสุดการเวียนว่ายตายเกิดของสังขารบนโลกแต่ส่วนใหญ่
แล้วจะเรียนรู้เฉพาะบทเรียนชีวิตของตนเอง และจะเกิดใหม่ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า"

ผมถามว่า "แล้วใครกันล่ะที่ยั่วยุมนุษย์เหล่านี้"
เจเรไม่ตอบว่า "เป็นพวกเวร็คกลี พวกนี้ทำงานร่วมกันกับผู้ชำระบาป โดยมีหน้าที่ทดสอบวิญญาณเพื่อให้ยอมรับกับบทเรียนของตนเอง"

ผมถามต่อว่า "ยาต้าเป็นพวกเวร็คกลี ใช่หรือไม่"
"เปล่า ยาต้าเป็นวิญญาณระดับสูงกว่าทุกเผ่าพันธุ์บนดาวเดล ยาต้าถูกเลือกเป็นผู้ชำระบาปบนดาวเดล เพื่อ
ช่วยให้มีการพัฒนาจิตวิญญาณเร็วยิ่งขึ้น พวกเวร็คกลีทำงานร่วมกันกับผู้ชำระบาปคนอื่นๆตามเผ่าพันธุ์
ของตนเองและพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกฎแห่งจักรวาล"

"แล้วพวกเขาจะยั่วยุผมหรือเปล่า"
โจแอ็บกล่าวว่า "เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่คุณจะถูกยั่วยุในแต่ละชาติ สิ่งนี้เป็นภาระหน้าที่ที่สำคัญเพื่อให้
เกิดการพัฒนาแห่งจักรวาล"

ผมถามว่า "ก่อนนี้ทำไมคุณไม่ได้บอกอระไรเลยเกี่ยวกับพวกเวร็คกลี"

เจราไม่ตอบว่า "ก็เพราะว่าคุณยังไม่เข้าใจนะสิ แตตอนนี้ความรู้สติปัญญาของคุณพัฒนามากพอแล้วที่ได้
รับบทเรียนนี้ ถ้าคุณได้เรียนรู้มันอย่างดี บทเรียนนี้ก็จะช่วยคุณได้มากทีเดียวเมื่อคุณเกิดในภพหน้า"

ผมยืนกรานพร้อมทั้งความรู้สึกฉงนเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องเจ้าสัตว์ประหลาด โดยกล่าวว่า "แล้วผมจะรู้จักพวก
เวร็คกลีนี้ได้ยังไงกันพวกมันมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร"

แสงสว่างที่โชติช่วงเปล่งออกมาจากฑูตสององค์ที่ได้ห่อหุ้มร่างกายเขาอยู่ ร่างของโจแอ็บมองเห็นได้ชัดเจน
จากแสงที่ปกคลุมไว้ผมได้เห็นฑูตมีความสวยงานเหลือเกิน ซึ่งดูเหมือนจุดไฟส่องแสงในทะเลเวิ้งแห่ง
แสงสว่างของจักรวาล

เขาบอกว่า "พวกเวร็คกลีไม่ได้ปรากฏตัวตนเป็นแสงสว่าง แต่จะปรากฏเป็นความมืด เวร็คกลีเป็นส่วนหนึ่ง
ของความสับสนวุ่นวายซึ่งจักรวาลแรกเริ่มเดิมทีถือกำเหนิดมาจากความวุ่นวานนี้ พวกเวร็คกลีถือว่าเป็นผู้นำ
ชั้นสูงของเฟิร์ส เคาน์ซิล แต่อย่าวิตกครุ่นคิดเกี่ยวกับพวกเขาไปเลย ภาระหน้าที่ของเวร็คกลีไม่ใช่การทำลาย
ล้างแต่เป็นการชำระบาป คุณคงไม่เข้าใจสิ่งนี้ในสภาพปัจจุบันของคุณหรอกพวกเวร็คกลีจะปฏิบัติภาพกิจ
ให้สำเร็จ โดยภาพกิจนั้นได้กำหนดโดยพลังสร้างสรรค์แห่งจักรวาล ซึ่งพวกเขา คุณและฉันเองก็เป็นส่วน
หนึ่งของพลัง"

ผมถามโดยคิดว่าฑูตทั้งสองคนต่างไม่ต้องการพูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเวร็คกลีว่า "ดวงดาวที่อยู่ถัดจากโลกคือดาวอะไร"

เจเรไมตอบว่า "มาเร็ก (ดาวอังคาร) อยู่ในวงโคจรทีสี่ ผิวของดาวดวงนี้เป็นทะเลทรายที่กว้างใหญ่สีแดง
ธาตุประกอบทั่วไปนั้นเป็นคาร์บอน ออกซิเจน ทองแดง และธาตุผสมทั้ง 3 อย่างที่กลายเป็นของแข็งโดยมี
รูปร่างคล้ายก้อนหิน พวกนี้ไม่ได้พัฒนาตัวเองให้สูงขึ้นการบ่งบอกถึงการับรู้ของจักรวาลนั้นมีความละเอียดลออ
และธาตุพวกนี้จะพัฒนาได้ช้ามาก ในวงโคจรลำดับที่ 5 มีดาวเคราห์ขนาดยักษ์ชื่อว่า เฮอร์เซล (ดาวพฤหัสบดี)
โดยมีบรรยากาศที่เป็นก๊าซก่อตัวขึ้นจากไฮโดรเจนและฮีเลียม รวมทั้งส่วนประกอบของแอมโมเนียที่มีปริมาณมาก
ดาวดวงนี้มีระบบที่ไม่เหมือนดาวอื่นใดโดยมีพื้นผิวประกอบด้วยชั้นก๊าซมากมาย ในตอนกลางของกลุ่มก๊าซ
เหล่านี้จะร้อนจัดและก่อให้เกิดความสับสนอลหม่านของก๊าซบริเวณพื้นผิวดาว"

ผมถามไปว่า "มีสิ่งมีชีวิตที่เป็นวิญญาณเหมือนผมบนดวงดาวนี้หรือเปล่า"

โจแอ็บตอบว่า "ผิวของดาวเฮอร์เซล เป็นแหล่งที่สำคัญที่สุดของพลังงานจักรวาลในกาแล็กซี่ ผู้เดินทางข้าม
ดวงดาวหลายคนได้หยุดพักที่นี่เพื่อเติมพลัง เหมือนที่วิญญาณได้ทำกัน เพื่อติดต่อกับพลังจักรวาลอื่นๆ สิ่ง
มีชีวิตบนดาวเฮอร์เซลต่างมีรูปร่างเป็นก๊าซและมีความสามารถทางจิตวิญญาณได้เยื่ยมยอด นับว่าเป็น
ความยากลำบากอีกครั้งสำหรับคุณที่จะเข้าใจความก้าวหน้าเช่นนั้นของพวกเขา ในสภาพการพัฒนาทางจิต
วิญญาณของคุณในตอนนี้"

ผมถามในทันทีว่า "มีดวงดาวอื่นๆอีกหรือเปล่าในระบบสุริยจักรวาล"

"ถัดจากดาวเฮอร์เซล ก็คือ ดาวแซทเทอร์นัส (ดาวเสาร์) เป็นดาวที่มีวงแหวนล้อมรอบขนาดใหญ่ ตัววงแหวน
ประกอบด้วยก๊าซและหินกรวด และวงแหวนจะถูกควบคุมดึงดูดโดยดวงจันทร์บริวารเล็กๆ 2 ดวง ที่โคจร
รอบดาวดวงนี้ บนดวงจันทร์มีผู้เฉลียวฉลาดที่พัฒนาก้าวไกลมากที่สุดของดาวแซทเทอร์นัส สิ่งนี้ก็คือเผ่าพันธุ์
ที่มีการพัฒนาตนเองอย่างสูงของชีวิตของหินนั้นเอง ถัดจากดาวแซทเทอร์นัส ก็คือวงโคจรของดาวเนปจูเนียส
(ดาวเนปจูน) ดาวยูเรติส (ดาวยูเรนัส) ดาวปราติลิส (ดาวพลูโต) ดาวดราโคนิส และดาวเครปติส ดวงดาวเหล่า
นี้เป็นถิ่นอาศัยของชนชาติเผ่าพันธุ์ที่มีความฉลาดระดับอัจฉริยะที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เครปติสเป็น
ดาวดวงสุดท้ายซึ่งสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะของเหลวกึ่งแข็งอาศัยอยู่โดยอาจจะกล่าวได้ว่าเป็นจำพวกน้ำแข็งที่
ประกอบด้วยน้ำกับธาตุอาร์กอน แสงของพระอาทิตย์แทบจะส่งไม่ถึงดาวดวงนี้เลย ดาวดวงนี้ปกคลุมไปด้วย
ความมืดทั้งหมด และมีแสงเพียงอันเดียวเท่านั้นที่เกิดจากการปะทะกันของก๊าซอิออน และอาร์กอนที่มีพลังสูงมาก
ดาวดวงนี้มีเผ่าพันธุ์ที่ฉลาดปราดเปรื่องมากและมีระดับการวิวัฒนาการชั้นสูง อิธิพลของดาวดวงนี้ช่วยสร้าง
ความกลมกลืนของระบบสุริยจักรวาลเป็นอันหนึ่งเดียวกัน ในที่สุดเมื่อสิ่งมีชีวิตทุกเผ่าพันธุ์มาถึงจุดสูงสุดของ
การวิวัฒนาการโดยรวมทั้งหมดพวกเขาเหล่านี้จะรวมกันโดยมีพันธกิจที่แปลงกาแล็กซี่ให้กลายเป็นจักวาล
ทั้งหมดในที่สุด นี่คือเหตุผลที่ช่วยบอกว่าดาวทุกดวงในระบบนี้มีความสำคัญและมีกฎเกณฑ์ที่จะปกครองและคุ้มครองตัวเอง"

เมื่อโจแอ็บกล่าวจบ แสงรัศมีได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจเรไมกลายเป็นแสงปะทุที่ระยับตา

ฑูตที่อยู่ในร่างเดียวกันถามผมว่า "คุณได้เรียนรู้อะไรจากเรื่องทั้งหมดนี้บ้าง"

ผมตอบว่า "ผมยังตัวเล็กและยังเด็กมาก ยังต้องเรียนรู้อีกมากมาย"

"แล้วคุณจะได้รับโอกาสนั้นโดยเร็ว คราวนี้คุณมีโอกาสที่จะเรียนรู้บทเรียนต่างๆ มากมาย และได้ประสบพบ
สิ่งต่างๆ ในช่วงเวลาชาติหนึ่ง"

ผมร้องถามด้วยความตื่นเต้นว่า "เป็นบทเรียนอะไรหรือครับกรุณาช่วยบอกผมได้ใหม และมันอยู่ที่ไหนกัน"

"โลกเป็นทั้งสถานที่และเป็นบทเรียนที่เกี่ยวข้องกับความยินดีซึ่งคุณได้ถามหามาก่อนหน้านี้ ในขณะที่คุณได้
รับประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจ คุณเองจะได้พบกับความรู้สึกตระหนี่ ความอิจฉาริษยาและตัณหา และตกอยู่
ใต้อิทธิพลการทำลายล้างของอำนาจและการเข่นฆ่า สิ่งนี้ไม่ได้เป็นชีวิตที่แสนง่ายเลย และคุณต้องจำในจิต
วิญญาณส่วนลึกว่าเวร็คกลีจะยั่วยุและทรมานคุณตลอดที่คุณยังมีชีวิต ถ้าคุณจำนนต่อสิ่งเหล่านี้ คุณต้องเกิด
ใหม่หลายภพชาติกว่าจะได้พบเวอร์ดิกริส"

ผมถามทันทีว่า "แล้วพวกคุณสองคนจะตามผมไปด้วยหรือเปล่า วิญญาณของผมถูกความรู้สึกที่ไม่เคยเกิด
ขึ้นมาก่อนครอบงำ ซึ่งผมรู้ว่าคือความกลัวนั้นเอง"

ฑูตทั้ง 2 คนกล่าวพร้อมกันว่า "เราสองคนจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ คุณจะไม่อยู่โดดเดี่ยวอ้างว้าง แม้ว่าคุณ
จะไม่ได้สัมผัสมองเห็นตัวพวกเราก็ตาม วิญญาณของคุณอาจจะแข็งแกร่งขึ้นจากการทดสอบที่ใกล้จะมาถึง"

แสงโชติช่วงนั้นวูบดับไป แล้วผมก็หมดสติไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็รู้สึกตัวเองอยู่บนโลกแล้ว

 

ขอบคุณคุณ su_ra ค่ะ

ตอนนี้เริ่มติดงอมแงม รออ่านต่อเรื่อยๆแล้ว *-*

 

ตอนที่ 5 ค่อนข้างยาว และมีธุระด้วยอาจจะ ไม่ต่อเนื่อง แต่จะค่อย ๆ โพสเรื่อยๆ นะครับ

 

ตอนที่ 5 โลกมนุษย์ ส่วนที่ 1

สิ่งที่ผมประทับใจในโลกใบนี้ก็คือความหนาวเย็น เป็นความเย็นที่หนาวเหน็บ มีมือที่หยาบกระด้าง
อุ้มผมออกมาสู่สถานที่อบอุ่นและสบายตัวซึ่งดูเหมือนตัวผมจะลอยคว้างอยู่ชั่วนิรันด์ ผมรู้สึกไม่
พอใจต่อเสียงดังและกรีดร้องที่น่าตื่นตกใจ ผมจำคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับฑูตทั้ง 2 คน ผมพยายาม
ทุเลาความโกรธด้วยความอดทนที่ผมเคยได้เรียนรู้บนดาวอาร์ดานิสแต่มันเป็นการปลอบใจตัวที่แย่จริงๆ

มือที่หยาบกระด้างคู่เดิมได้ใช้น้ำอุ่นอาบตัวผมและห่อตัวผมด้วยผ้าที่แข็งหยาบ ต่อมาผมรู้ว่าผ้าผืน
นั้นอันที่จริงแล้วเป็นผ้าลินินที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันเหมือนก้อนกรวดในดาวเดล ซึ่งสัมผัส
ผิวกายที่อ่อนไหวของผม ผมมีชีวิตอยู่ได้กับน้ำพุอุ่นนุ่ม และอาหารที่ผมได้จากน้ำพุนั้นอร่อยมาก
แต่มีกลิ่นแแปลกๆต่อมาผมรู้ว่าน้ำพุนั้นก็คือ น้ำนมจากมารดาของผมนั้นเอง

วันที่ผมถือกำเหนิดนั้นผมรู้สึกพอใจทีเดียว มีความสับเปลี่ยนหมุนเวียนในชีวิต ได้แก่ ความอ่อน
โยน การนอนหลับ อากาศหนาวเย็นช่วงสั้นๆ และความอึดอัดไม่สบายตัว เมื่อผมตื่นนอนขึ้นมา
ผมได้ใช้เวลาไปกับมือของคนหลายคน แม้ว่าผมจะไม่เข้าใจภาษาของบุคคลเหล่านั้นก็ตาม ผม
รู้สึกว่าการถือกำเนิดเป็นที่มาแห่งความยินดีน่าพอใจแก่ผู้คนรอบข้อง ถ้าชีวิตในชาตินี้ลำบาก
ยากเข็ญตามที่เจเรไม และโจแอ็บกล่าว ผมของอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตเถอะ ผมคิดอย่างพึงใจ

วันเวลาผ่านไป ผมเริ่มจำคนต่างๆ รอบตัวผมและเริ่มเข้าใจอย่างช้าๆ ถึงภาษาของพวกเขา แม่
ของผมเป็นสตรีเลอโฉม มีรูปร่างงดงาม เป็นคนเจ้าระเบียบมาก พ่อไม่เคยเถียงแม่ แต่ผมก็พอรู้
อยู่หรอกึงสีหน้าอันเบื่อหน่ายของพ่อที่พยายามจะไม่เถียงแม่

สถานที่ที่ผมอยู่ในช่วง 2 - 3 เดือนแรกนั้นสุขใจมาก เตียงนอนของผมตกแต่งด้วยสีทองและอยู่ใน
อากาศโปร่งถ่ายเท โดยหันหน้าไปทางทะเลสีครามจรัสตา หญิงที่ดูแลผมคือ นูเบียน ตัวเธอดำตัด
กับชุดลินินที่เธอสวมใส่อย่างพอเหมาะพอเจาะ

ตอนแรกๆ นั้น แม่แวะมาเยี่ยมดูผม 2 ครั้งต่อวัน แต่หลังๆแม่จะมาน้อยลงและในที่สุดแม่ก็แวะมาดู
ผมแค่สัปดาห์ละครั้งสองครั้งและจากนั้นก็แวะมาเยี่ยมมช่วงสั้นๆเท่านั้นตอนนั้นผมได้กินอาหารจาก
หญิงร่างใหญ่ที่อุ้มเด็กอายุน้อยกว่าผม ที่เธอได้เลี้ยงดูและให้กินข้าวต่อจากผม เพราะว่าบางทีอาจจะ
ไม่มีอาหารพอสำหรับเด็กทารก 2 คน เด็กที่เธออุ้มมานี้นผอมซีด แม่ของเด็กคนนี้ไม่เคยปริปากบ่น
เรื่องความไม่ยุติธรรมที่เห็นได้ชัดเจนนี้ เธอยังคงมาที่นี่และป้อนข้าวป้อนน้ำให้ผมวันละ 4 ครั้ง วัน
หนึ่งเธอไม่ได้นำลูกมาด้วย ซึ่งนับตั้งแต่บัดนั้นก็ไม่เห็นเด็กคนนั้นอีกเลย ผมไม่รู้ว่าเด็กคนนี้นเป็นตาย
ไปล้วหรือยังไง ต่อมาไม่นาน ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เหยียบย่างมาที่นี่อีกเลยอาหารของผมเปลี่ยนเป็นนมแพะ
ซึ่งน่ากินและอร่อยมาก

ในบางครั้งโจแอ็บและเจเรไมมาหาผมโดยได้สั่งสอนผมผ่านทางโทรจิตเรื่องภาระหน้าที่ซึ่งผมต้องกระทำ
บนโลกใบนี้ พวกเขาบอกผมว่าหลังจากนี้พวกเขาไม่สามารถมาหาผมได้อีก อำนาจอิธิพลของโลกน่า
จะเริ่มปรากฏเพื่อจะได้รู้สึกบ้าง แล้วผมก็ลืมเรื่องภพชาติของผมไป นับว่าเป็นสิ่งจำเป็นทีเดียวที่ผม
ได้สอนสั่งให้จิตสำนึกภายใน จำคำสั่งสอนของโจแอ็บและเจเรไม่อย่างเงียบๆเพื่อว่าจะได้มีหลงลืมคำสอนนี้ไป

การติดต่อสื่อสารระหว่างฑูตวิญญาณกับผมไม่ได้ติดต่อโดยผ่านภาษาใด แต่เป็นการสัมผัสติดต่อทางจิต
ที่ผ่านข้ามวิญญาณของเรามากกว่า ผมไม่จำเป็นต้องแสดงความคิดออกมาเมื่อผมได้เห็นพวกเขาปรากฏ
กายอย่างปัจจุบันทันด่วน หากจะพูดในอีกความหมายหนึ่งนั้นก็คือว่า บนโลกมนูษย์นั้นแต่ละคนพูดจา
แตกต่างกัน และผมก็ได้รับรู้ในหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาพูด โดยไม่ได้สะท้อนออกมาจากจิตใจพวกเขา
เมื่อผมภามโจแอ็บว่า สิ่งนี้หมายถึงอะไร เขาก็บอกว่า การพูดคุยที่ไม่เป็นจริงเรียกว่า การโกหก คำโกหก
จะไม่สะท้อนจากวิญญาณเพราะเป็นสิ่งไม่ถูกต้อง ผมรู้สึกประหลาดใจเขาเลยกล่าวต่อไปว่า การโกหก
เป็นเรื่องปกติเพราะมนุษย์ไม่ได้ไว้เนื้อเชื่อใจกัน ผมอยากรู้ว่า "ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น" เขาตอบว่า "เพราะ
มนุษย์คิดถึงแต่ตนเองเท่านั้น และทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อตอบสนองสัญชาตญาณพื้นฐานและตันหาของตนเอง
เท่านั้น นี่คือโศกนาฏกรรมของชีวิตมนุษย์เราเรียกสิ่งนี้ว่า ความเห็นแก่ตัวคุณต้องหลีกเลี่ยงอำนาจความ
เห็นแก่ตัวนี้ เพราะมันจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามายุ่งเกี่ยว"

เหมือนดังที่โจแอ็บและเจเรไมทำนายทายทักไว้ ทันทีที่ผมเริ่มพูดภาษาของโลกมนุษย์ได้ และปรับเข้ากับ
สภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างกระตือรือร้น ความทรงจำของผมส่วนหนึ่งก็เริ่มเลือนหายไปแสงรัศมีโชติช่วง
ที่ฑูตวิญญาณอาศัยอยู่นั้นได้ทึบแสงลง เสียงฑูตทั้งสองเริ่มขาดหาย เช้าวันหนึ่งผมตื่นขึ้นมาโดยรู้สึกตัวว่า
ตัวเองเป็นเด็กบนโลกที่มีอายุ 1 ขวบครึ่ง หลังจากนี้ไปชีวิตของผมคงจะยุ่งยากซับซ้อนมากยิ่งขึ้น ผมไม่
รู้จะอธิบายสิ่งแปลกๆ ที่ผมได้เห็นและได้ฟังเป็นประจำ เหล่าพวกคนรับใช้ดูแลผมนั้นวันๆ ไม่ได้ทำอะไร
เลย นอกจากดูแลอาหารการกินของผมและหาสิ่งของมาวางรอบๆตัว ผมรู้สึกเบื่ออยู่ตลอดเวลา เวลาที่ผม
อยู่กับพ่อเท่านั้นที่ผมมีความสุข พ่อมาอยู่เคียงข้างผมในทันทีที่แม่ไม่สนใจผมแล้ว

ในบางครั้งพ่อของผมจากไปเป็นเวลานานเพื่อต่อสู้กับข้าศึกศัตรูหรือบางทีพ่อก็บอกให้ผมรู้ เมื่อพ่อกลับมา
พ่อจะนำของแปลกและหายากจากการสู้รบและก็จะอยู่เป็นเพื่อนผมข้างๆ เพื่อชดเชยเวลาที่พ่อไม่อยู่ สำหรับ
พ่อกับแม่แล้วนั้น หากเป็นไปได้จะหลบหน้าไม่ยอมเจอกัน แต่เมื่อพ่อกับแม่เจอกันทีไร ผมรู้สึกตกใจกลัว
คำด่าทอโต้เถียงกันของพ่อกับแม่ เสียงร้องของผมมักทำให้เสียงพ่อแม่เงียบลงเสมอ แต่พ่อมักจะเป็นฝ่าย
เดินออกไปจากห้องเอง

ผมผ่านวัยทารกไปอย่างรวดเร็ว พอผมอายุได้เพียง 5 ขวบพ่อก็สอนให้ผมให้ใช้หอกและดาบสั้น แต่สิ่งหนึ่ง
ที่พ่อชอบก็คือ ให้ผมระวังทาสอายุแกกว่าผมคนหนึ่ง ซึ่งสอนให้เขาโจมตีตัวผมราวกับว่าผมเป็นคนโตแล้ว
ทาสคนนี้ได้รับการฝึกปรือมาอย่างดี ในด้านศิลปะการต่อสู้ และพ่อของผมได้ฝึกฝนให้เขาเก่งกาจ ผมประจัญ
หน้ากันเขาโดยไม่หวาดกลัวแต่อย่างใด เท้าเปล่าเล็กๆ ทั้งสองข้างของผมยืนปักหลักแน่น ผมใส่ชุดเกราะสีทอง
และหมวกเหล็กที่ติดขนนกมีสีสวมบนศรีษะที่ยุ่งเหยิง ผมถือโลหะสีทองด้วยมือซ้ายที่สลักเสลาเป็นแสงอาทิตย์
ส่วนมือขวาผมถือดาบสั้นจังก้าพร้อมต่อสู้

 

จากหนังสือ คู่แท้ต่างภพ หรอคะ ^^

 

มารออ่านครับ

 

คู่แท้ต่างภพเป็นหนังสือที่ผมเคยอ่านและชื่นชอบ เรื่องราวของเคอคูเดี้ยน เราได้อ่านแล้วรู้สึกถึงกลิ่นอายที่คล้ายกัน
หนังสือเรื่องนี้ชื่อเรื่อง "หลังความตายและการกลับชาติมาเกิด" ซึ่งเป็นหนังสือแปลและจัดพิมพ์เมื่อปี 2543 หรือ
ประมาณสิบกว่าปีที่แล้ว ผู้เขียนคือ มีชีนกอนซาเลซ วิปเปลอร์ เดิมทีเป็นภาษาสเปน และถูกแปลเป็นอังกฤษ และก็ถูกแปล เป็นภาษาไทยอีกทีหนึ่ง

 

ตอนที่ 5 โลกมนุษย์ ส่วนที่ 2

ผมและทาสได้ประลองฝีมือกันครั้งแล้วครั้งเล่า โดยต่อสู้กันไม่มีใครแพ้ใครชนะ ตอนแรกทาสทำท่า
จะชนะ โดยได้ปัดดาบหลุดออกจากมือผมอย่างรวดเร็ว ทุกครั้งที่ดาบหลุดจากมือ พ่อจะทำโทษผมด้วย
ความนิ่งเงียบและหายหน้าหายตาไปหลายวัน สำหรับผมแล้วการที่พ่อทำอย่างนี้ มันเลวร้ายกว่าการ
หวดตีโดยพวกทาสอีกผมรักแม่แต่ไม่ได้มีความผูกพันแน่นแฟ้นระหว่างผมกับแม่ แต่ผมรักเทิดทูน
พ่ออย่างจับใจ จนทำให้ผมรู้สึกเป็นเรื่องน่าลำบากใจ หากอยู่โดยลำพังไม่เห็นพ่อ

จากที่ผมฝึกฝนฝีมืออย่างต่อเนื่อง 2-3 เดือน ทาสคนนี้ก็ไม่อาจปลดอาวุธผมลงได้อีก เมื่ออายุได้ 7 ขวบ
ผมสามารถเอาชนะทาสผู้นี้ได้ในไม่กี่วินาที ผมรู้ว่าพ่อภูมิใจที่ผมทำสำเร็จ แต่พ่อไม่เคยแสดงให้ผม
เห็น ผมเท่านั้นที่รู้ถึงสิ่งนี้ เพราะพ่อจะมาหาผมทุกวันเมื่อพ่อไม่ได้ออกไปไหนและมักจะซื้อของเล่น
มาให้เสมอ พ่อดูแลอาหารการกินของผมอย่างรอบคอบ เพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้กินของหวานใดๆ
ของหวานที่ผมกินได้คือผลไม้และน้ำผึ้ง แม่เอาของหวานซึ่งทำมาจากน้ำผึ้งและลูกนัทมาให้ แต่เมื่อ
พ่อเห็น พ่อจะโกรธมากจนผมคิดไปเองว่า พ่อน่าจะทำร้ายแม่ได้ ผมไม่เคยเห็นพ่อโกรธเป็นฟืนเป็น
ไฟแบบนี้มาก่อน พ่อตวาดว่าแม่กำลังพยายามจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อลงแรงทำ และว่าแม่กำลัง
ทำให้ผมเป็นเด็กอ่อนแอปวกเปียก และเลี้ยงผมเหมือนเด็กผู้หญิง พ่อสบภด่าว่า "นักรบต้องไม่กินเค้กน้ำผึ้ง"

บางครั้งนักรบจะไม่กินอาหารอะไรเลยเป็นเวลาหลายวันเป็นสัปดาห์ แม่ตวาดกลับไปว่า ผมยังไม่ได้
เป็นนักรบ แต่เป็นแค่เด็กที่มีอายุยังไม่ถึง 8 ขวบ พ่อเหวี่ยงหมวกเหล็กลงบนพื้นอย่างโมโห และผลุน
ผลันออกจากห้องนี้ไปกับเหล่าทหารของพ่อ จากนั้นเป็นต้นมา ผมก็ไมเคยยอมกินของหวานที่แม่เอา
ให้อีกแล้วแม่ก็ไม่เคยเอาให้กินอีกเลย

เพื่อไม่ให้แม่มามีอิทธิพลเหนือตัวผม พ่อได้จ้างผู้สอนการต่อสู้ให้แก่ผม เขาเป็นบุคคลที่เจ้าเล่ห์และน่า
รังเกียจชื่อ ลีโอนิดาสเขามีหน้าที่สอนผมเกี่ยวกับศิลปะและกลยุทธด้านสงคราม เขาเป็นคนเกี้ยวกราด
และดุร้าย และสั้งสอนผมโดยไม่ปรานีปราศรัย เขาบังคับให้ผมตื่นนอนก่อนรุ่งสาง และสั่งให้ผมเดิน
สวนสนามรอบๆ อยู่หลายชั่วโมง ก่อนที่จะอนุญาตให้ผมกินข้าวเช้าที่น้อยเท่าแมวเลียแม้แต่ชาวสปาต้า
ก็ต้องโอดครวญ ในช่วงบ่ายผมได้ฝึกรบแบบทหาร หลังจากนี้ผมจะได้กินข้าวเที่ยงอันน้อยนิด และต้อง
เดินสวนสนามที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย โดยสิ้นสุดตอนถึงอาหารค่ำซึ่งเป็นสิ่งที่เคร่งครัดเช่นกัน เวลาผ่าน
ไปวันแล้ววันเล่า ผมทนต่อความเบื่อหน่ายและกิจวัตรประจำวันที่ต้องบากบั้นเพียรพยายามโดยไม่มี
ความสุขที่จะเล่นของเล่นหรือสิ่งที่น่่าพอใจอะไรได้เลย พ่อแวะมาหาผมทุกวันและพอใจฝีมือที่ก้าวหน้า
ของผม และผมก็ไม่เคยปริปากบ่นเนื่องจากกลัวว่าพ่อจะผิดหวัง แม่มาเยี่ยมผมนานๆ ครั้ง โดยไม่ได้
รับการต้อนรับที่ดีจากลีโอนิดาสและยังถูกเกียจชังจากพ่ออีกด้วย จากความรู้สึกที่ครอบคลุมตัวผมและ
บรรยากาศที่กดดันบีบคั้นที่บ้านทำให้ผ่านวัยเด็กโดยไม่ได้สัมผัสและดื่มด่ำกับความสุขสดชื่น

หลายปีผ่านไป พ่อได้เป็นผู้ดูแลเอาใจใส่อย่างกระตือรือร้น แม้ว่าจะหายหน้าหายตาไปบ่อยครั้ง และ
ไปหาความสุขกับสุรานารีพ่อตระหนักที่จะให้ผมอยู่ในความควบคุมดูแลของลีโอนิดาส แต่ลีโอนิดาส
ไม่ได้สนใจต่อการพัฒนาจิตวิญญาณการเป็นนักรบของผมเลยดังนั้นพ่อจึงไล่เขาออก และจ้างครูฝึก
คนใหม่เพื่อแก้ปัญหาแทน ก่อนที่พ่อจะตัดสินใจทำสิ่งนี้ พ่อแน่ใจแล้วว่า ผมจะไม่ลืมสิ่งหนึ่งที่ผมจะ
ต้องเป็นนักรบ ด้วยความตั้งใจจริงอันนี้พ่อจึงมอบของขวัญอันล้ำค่ามากที่สุดนั่นก็คือ ม้าสีขาวที่สง่างาม
และมีชีวิตชีวาเป็นสิ่งมหัศจรรย์ต่อสายตาทุกคนที่แวะมาหาพ่อ ผมตั้งชื่อมันในทันทีว่า บิวเซฟาลุส โดย
มีความหมายว่า "เจ้าหัวกระทิง" เนื่องจากหัวของมันโตมากเหมือนกับความเฉลียวฉลาดของมัน

ตอนที่พ่อให้พวกทาสนำม้าตัวนี้มาให้ผมนั้น มันทั้งเตะถีบและทำเสียงฮึดฮัดไป ลมหายใจออกจากรูจมูก
อันใหญ่ของมันหัวใจของผมเปี่ยมด้วยความปลื้มปีติ ผมรอพวกทาสอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อนำมาตัวนี้เข้าใกล้
เพื่อผมจะได้ขี่มัน แต่มันไม่ยอมให้ขี่หรือยอมให้ใครควบคุมมันได้ ผมมสังเกตเห็นว่ามาวิเศษตัวนี้กลัว
เงาที่เกิดจากการเคลื่อนของตัวมันเอง ผมเลบจับบังเหียนอย่างไม่เกรงกลัว และพามันหลบแดดไป พร้อม
ทั้งพูดกับมันดีๆ อยู่พักหนึ่ง เมื่อมาตัวนี้สงบลงผมก็ขึ้นขี่มัน และมันไม่ได้สะบัดผมลงแต่อย่างใด ชั่วครู่
เดียวก็กลับขี่มันรอบๆบริเวณที่ว่างของพระราชวัง ผมอยู่บนตัวบิวเซฟาลุสราวกับตัวติดกัน ผมเพิ่งมีอายุ
ย่าง 13 ปี ในช่วงเวลาอีก 17 ปี ข้างหน้าบิวเซฟาลุสก็จะเป็นสหายผู้ติดตามผมตลอดการต่อสู้ดิ้นรน
ของชีวิตในท้ายที่สุดเมื่อมันตายเนื่องจากอายุมากและเป็นสัตว์ที่เก่งกาจ ผมได้สร้างเมืองจำลองขนาด
ใหญ่เหนือหลุมศพ และตั้งชื่อว่าบิวเซฟาลา

ผมดีใจที่ความสามารถขี่ม้าได้ ต่อมาพ่อได้พาผมไปพบครูฝึกคนใหม่ ครูคนนี้ยังหนุ่มแน่น มีหน้าตา
หล่อเหลาและสายตาที่สงบนิ่งเขาเป็นสาวกของชายคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของประเทศกรีซและแม้
ว่ายังไม่มีใครรู้จักเขาดี แต่ชื่อเสียงของเขาเริ่มโด่งดังขึ้นเนื่องจากสติปัญญาอันชาญฉลาดหลักแหลม
และความเข้าใจอย่างถ่องแท้ด้านวิทยาศาสตร์ ศิลปะและปรัชญา ชื่อของชายผู้นี้คือ อริสโตเติ้ล

ผมประทับใจในตัวอริสโตเติ้ลตั้งแต่แรกแม้ว่ามีความจริงอันหนึ่งที่ว่า ใครก็ตามย่อมดีกว่าลีโอนีดาส
ที่น่ารังเกียจ ครูคนใหม่ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเป็นคนอ่อนโยน และเข้าใจโดยไม่ต้องทุ่มเทอย่างเต็มที่
ตั้งตั้งแต่นั้นมาชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง มุมมองในบางสิ่งที่ชัดเจนของอริสโตเติ้ลนั้นทำให้
วิญญาณของผมได้อยู่ในความทรงจำของใบหน้าและเสียงที่โชติช่วงในสายลม แต่ความทรงจำยังริบหรี่
ที่คิดถึงโจแอ็บและเจเรไม่ยังคงลึกอยู่ในตัวผม และความเฉลียวฉลาดของอริสโตเติ้ลทำให้ความทรงจำ
เหล่านี้ไม่อาจกลับมาได้อีก

อริสโตเติ้ลสอนให้ผมรักวิทยาศาสตร์และธรรมชาติ และใช้ตรรกศาสตร์ในการใช้เหตุผล อริสโตเติ้ลเป็น
คนสอนผมว่า สำหรับกษัตริย์นั้นการควบคุมอารมณ์สำคัญมากว่าการครอบครองอริศัตรู คำสอนนี้นับ
เป็นสิ่งที่น่าสนใจที่อริสโตเติ้ลได้ปลูกฝึงเรื่องวิทยาศาสตร์แก่ผมเป็นเวลาหลายปีต่อจากนั้น ผมน่าจะส่ง
ตัวอย่างที่หายากของพืชและสัตว์จากการสู้รบที่มากมายให้แก่อริสโตเติ้ล

สิ่งแรกที่อริสโตเติ้ลรู้ดีเมื่อเขาพบผมครั้งแรกก็คือว่า ผมต้องการเพื่อนผู้ชายที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
พ่อได้เลือกบุตรชาย 3 คน ของขุนนางที่มีอายุไล่เลี่ยกับผม ตามคำแนะนำของอริสโตเติ้ลและนี่ก็เป็น
ครั้งแรกในชีวิตที่ผมมีเพื่อน เฮฟาธิออน เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กลายเป็นน้องชายของผมมากกว่าเพื่อน
อย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาเป็นเหมือนตัวผมอย่างแท้จริง ผมอยู่ไม่ได้เลยหากไม่มีเขา นับว่าเป็นครั้งแรก
ที่ผมรู้ซึ่่งถึงมิตรภาพที่แท้จริงและความรักใคร่จริงจังจากที่ผมมีชีวิตอันเลวร้ายเปล่าเปลี่ยว มิตรภาพ
ทำให้ผมมีความสุขสบายใจและบรรเทาทุกข์ลงได้

อริสโตเติ้ลได้ถ่ายทอดความรู้สึกในการชื่นชอบในวรรณคดีแก่ผม นักเขียนที่ผมชื่นชอบคือ พินดาร์
ซึ่งอยู่ที่ธีบีส แต่ผมชอบมหากาพย์ของโฮเมอร์ เรื่องอีเลียด ที่ได้บรรยายถึงสงครามระหว่างกรุงทอย
และกรีซ ผลงานวรรณชิ้นสุดท้ายนี้ช่วยพัฒนาสติปัญญาผมได้มาก ซึมซับคุณค่าและแนวคิดจากกรีก
โบราณเป็นอย่างมาก ตลอดชีวิตของผม ผมนอนอยู่กับหนังสือเล่มนี้ที่วางไว้ใต้หมอนและมีกริชด้าม
เล็กวางไว้ข้างๆ

การเรียนหนังสือกับอริสโตเติ้ลก็ต้องหยุดลงทันที เมื่อผมอายุได้ 16 ปี เนื่องจากผมต้องขึ้นครองราชย์
แทนพ่อ ในขณะที่พ่อได้ต่อสู้ในการรบเป็นเวลายาวนาน และแสนลำบากในอาณาจักรไบเซนเทียมที่
อยู่ทางใต้ของเมืองเทรซ พวกขุนนางราชสำนักจ้องที่จะครองอาณาจักร นับว่าเป็นงานหนักหนาสำหรับ
เด็กหนุ่มที่กำลังเรียนไวยากรณ์และเลขพีชคณิต แต่จิตวิญญาณกลับต้องมามีภาระเงื่อนไขที่กำหนดโดย
พ่อที่ควบคุมอำนาจตั้งแต่ผมยังเด็ก และผมก็ได้ปฏิบัติหน้าที่อย่างมีประสิทธิภาพ ก่อนหน้านี้ผมได้เคย
ลองสวมมงกุฏของพ่อ และหมวกเหล็กทำสงคราม พวกเมดี้เป็นชนเผ่าเมืองเทรซที่พ่ายแพ้ต่อมาร์ซีโดเนีย
ได้ฉวยโอกาสตอนพ่อไม่อยู่และก่อกบฏต่อบ้านเมืองเรา นับเป็นครั้งแรกที่ผมส่งกองกำลังทหารของพ่อซึ่ง
ต่างยอมรับความเป็นผู้นำของผมโดยไม่ได้ทะเลาะขัดแย้งกัน และผมได้นำทัพพาพวกเขาไปยังเนินเขา
เตี้ยๆ ที่พวกกบฏซ่อนตัวอยู่ พวกเราได้กำจัดกวาดล้างพวกกบฏได้อย่างรวดเร็ว ผมได้ตั้งเมืองขึ้นใหม่
เหมือนที่พ่อเคยปฏิบัติ นั่นก็คือ เมืองอเล็กซานโดรโปลิส ซึ่งเป็นเมืองของจักรพรรดิอเล็กซานเดอร์ ซึ่งเป็น
ฉายาหนึ่งที่กลายเป็นชื่อของผม พ่อภูมิใจที่ผมชนะชนเผ่าเมดี้มากจนแต่งตั้งผมเป็นนายพลประจำกองพัพ
ในทันที ตอนนั้นผมอายุย่าง 18 ปี

 

กำลังสนุกเลยค่ะ มานั่งรอและให้กำลังใจ รอติดตามตอนต่อไป ขอบคุณค่ะ