เดียวนี้คนเสื่อมศัทธาในศาสนากันมาก

เดียวนี้คนเสื่อมศัทธาในศาสนากันมาก และความศัทธาในตนเองก็น้อยมีแต่วิ่งหาสิ่งศักสิทธิ์และเทพหรือผู้วิเศษมาคุ้มครอง ไม่มีความเชื่อในพุทธคุณกันแล้วหรือแล้วคำสอนของพระพุทธองค์สนใจกันบ้างไหม

 

คนมันชอบของขลัง ยิ่งศักสิทธิ์เหนือธรรมชาติยิ่งเทพ

 

เทพเจ้าขา ขอเงินทองให้ข้าเจ้าเยอะๆนะเจ้าค่ะขอบ้านหลังใหญ่ๆ(ขอให้ข้าเจ้ามีความโลภมากๆนะเจ้าค่ะ)
เทพเจ้าขาขอให้เข้าเจ้ามีความสุขมากๆนะเจ้าค่ะไม่ต้องมีความทุกข์เลย(ขอให้หลงในอบายมุขเยอะๆนะเจ้าค่ะแล้วไม่ต้องมองเห็นความจริงเลย)
เทพเจ้าขาขอให้ข้าเจ้ามีสุขภาพแข้งแรงนะเจ้าค่ะอย่าป่วยไข้เลย(ขอให้ฝืนกฏของธรรมชาติให้ได้นะเจ้าค่ะแม้จะฝืนไม่ได้ก้ขอให้ไม่เข้าใจในความเป็นจริงเลย) เป็นเทพนี้คงเหนื่อยมากนะต้องเอาทั้งกิเลสมาสนองและเอาทั้งความหลอกลวงมาให้ นะเจ้าค่ะ

 

ศาสนาไม่เสื่อมหรอกครับ แต่วัตถุเจริญขึ้นมามาก ใจคนก็ย่อมเปลื่ยนแปลงไปตามโลก ส่วนมากคนที่บวชมาจะได้รู้อะไรดีๆเยอะครับ เกี่ยวกับวงการพระสงฆ์เราสมัยนี้ คนเคยบวชหรือญาติคนเคยบวชจะไม่ค่อยศรัทธาเท่าไร ถ้าจะทำบุญกันจริงๆจะหาพระที่ตนเคราพเสียมากกว่าครับ ... ศาสนาไม่มีเสื่อมแต่คนเราเสื่อมไปเยอะ...
ป.ล.ผมก็เป็นอีกคนที่ได้บวชเข้ามาแล้วได้ตระเวนไปในวัดต่างๆ งานปริวาสต่างๆ เกือบทั่วประเทศจะว่าได้ ทั้งมหานิกาย หรือธรรมยุทธ รู้จักพระเถระต่างๆก็มาก และได้รู้อะไรมากมายเห็นแล้วยังท้อใจแทน แต่พระดีๆก็ยังมีครับ แต่หายากมากครับ ...

 

ดีใจครับ ที่เราตระหนักกัน เพราะ ใครปฏิบัต ย่อมเห็นคุณค่า และ หวงแหนสิ่งที่ประเสริฐที่สุดให้มนุษยชาติ รักษากัน คนละนิดละหน่อย
เริ่มจากตัวเรา ออกไปสู่คนรอบข้าง ญาติมิตร ค่อยๆ กระจายไป

 

ชิมิ ชิมิ

 

ชิมิๆๆๆๆๆๆ

 

หญิงบ้าที่บรรลุธรรม

แม่น้ำอจิรวดียามหน้าแล้ง น้ำตื้น มีหาดทรายผุดขึ้นกลางน้ำเป็นแห่ง ๆ กระแสนั้นเย็นใสและไหลเอื่อย ถึงแม้ความกว้างของแม่น้ำจะดูเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคแต่อย่างใดในการคมนาคมข้ามไปมา เพราะน้ำตื้นเพียงเข่าและแยกกันเป็นตอน ๆ ลุยข้ามได้อย่างสะดวกสบาย

ปฏาจาราและสามีผู้ต่ำต้อยของเธอได้หนีออกจากบ้านในเมืองสาวัตถี มาถึงฝั่งแม่น้ำนี้ และข้ามไปสู่ฝั่งตรงข้ามเมื่อเวลารุ่งสาง นั่นคือภายหลังที่ประตูเมืองเพิ่งเปิดไม่นาน ทั้งคู่หันกลับไปมองทิศทางที่เพิ่งผ่านมาก็ไม่เห็นผู้ใดติดตามมา ภูมิภาพโดยรอบมีแต่ความเรียบสงบ แม่น้ำอจิรวดีอันกว้างใหญ่ยังไหลเรื่อย ลัดเลาะท้องคุ้งมุ่งสู่ทิศทักษิณอย่างไม่แยแสต่อสิ่งหนึ่งสิ่งใด ปฏาจาราหยุดนิ่งอยู่กับที่ทอดสายตาเหม่อมองข้ามฝั่งแม่น้ำอจิรวดีไปไกลสุดสายตา และจับนิ่งอยู่กับภาพตะคุ่ม ๆ ของเมืองสาวัตถี ซึ่งแลเห็นเลือนลางอยู่ไกลลิบแล้วก็ถอนใจ

ป่านฉะนี้ พ่อแม่คงจะยังไม่ตื่นเพราะยังเช้ามากนัก ท่านจะรู้หรือไม่หนอ ปฏาจาราได้จากไปแล้ว จากไปอย่างน่าอัปยศอดสูเหลือเกิน หนีตามผู้ชายไป! ผู้ชายที่ต่ำต้อย ไม่มีศักดิ์ ไม่มีทรัพย์ ไม่มีสกุลรุนชาติอะไรสักนิด นอกจากความรักอย่างเดียวเท่านั้นที่เขามี พ่อแม่คงเสียใจและแค้นใจเหลือเกินที่นึกไม่ถึงว่า เหตุการณ์อย่างนี้จะเกิดขึ้น ท่านจะรู้ได้อย่างไร ในเมื่อปฏาจาราลูกหญิงคนเดียวของท่านเป็นคนดี คนบริสุทธิ์มาแต่น้อยคุ้มใหญ่ ไม่เคยทำความผิด ความบาปอันใดให้คนติฉินนินทา เป็นศรีแห่งวงศ์ตระกูลมาแต่ไหนแต่ไร ใคร ๆ เขาก็ชม ใคร ๆ เขาก็เล่าลือแต่ความดีความงามของปฏาจาราไปทั้งพระนครสาวัตถี

จวนจะแจ้งแล้ว อีกไม่นานหรอก เขาก็คงรู้กันแซ่ทั้งพระนครว่า ปฏาจาราคนงามได้หนีตามชายต่ำศักดิ์ไปเสียแล้ว พ่อแม่คงจะเป็นลมครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะความโทมนัส ปฏาจาราก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องเช่นนี้ แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ความรักมีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใด ใครเล่าจะขัดขวางได้ ปราสาทอันแสนสุขที่เคยอยู่ พ่อแม่และพี่ชาย กลายเป็นภาพอดีตไปเสียแล้ว เมื่อความรักเข้าครอบครองใจ ทุกสิ่งที่เป็นอุปสรรคก็ไร้ความหมาย "เขา" เป็นเพียงผงธุลีในสายตาของท่านเศรษฐีผู้บังเกิดเกล้าของปฏาจารา ไม่มีอะไรที่เทียบเคียงกับลูกเศรษฐีพ่อค้าวานิช ที่เคยมาเลียบเคียงสู่ขอปฏาจาราเลยแม้แต่นิดหนึ่ง พ่อแม่คงไม่คิดด้วยซ้ำว่า คนต่ำต้อยขนาด "เขา" นั้นจะอาจเอื้อมมาช่วงชิงธิดาคนเดียวของท่านไปได้ แน่ละท่านย่อมไม่คิด

แต่ทุกสิ่งก็ผ่านไปแล้ว ปฏาจาราได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่า เมื่อน้ำหนักในด้านความรักมีมากกว่า ปฏาจาราก็จำใจต้องเลือกวิธีนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า นับแต่นี้ไปจะต้องพบแต่ความยากลำบากแทบเลือดตากระเด็น

ท้องฟ้าเริ่มจะสางแล้วความมืดกำลังจะจากไป อีกไม่ช้าแสงเงินแสงทองก็จะฉายจับขอบฟ้า ความสว่างแจ่มใสจะกลับมาเยือนโลกอีกวาระหนึ่ง แต่ปฏาจาราเล่า ชีวิตของเธอนับแต่นี้ไปจะแจ่มใสเหมือนอรุณรุ่งหรือไม่หนอ?

ชีวิตใหม่ของเธอไม่ผิดไปจากความคาดคะเนเลย กระท่อมน้อยชายป่าที่เป็นเรือนหอ และที่พำนักของเธอกับเขาเป็นที่ให้ความอบอุ่นใจอย่างยิ่งก็จริงอยู่ แต่เธอกับเขาก็ต้องผจญกับความยากจนแสนเข็ญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เช้าตรู่ตื่นมาก็ออกไปทำไร่ ยามว่างจากฤดูทำไร่ก็ช่วยกันตัดฟืนขาย ทำมาหากินอย่างฝืดเคืองเหลือประมาณ

 

น่าสงสารเนอะ

 

เทพเจ้าขา ช่วยดลบันดาลให้หนูได้หลุดพ้นเถอะ เจ้าค่ะ
เทพเจ้าขา หนูจะมุ่งปริยัติให้สุดโต่งไปเลยนะเจ้าค่ะ
เทพเจ้าขา ทำไมต้องส่งหนูเกิดมาเพื่อสิ่งใดละเจ้าค่ะ
เทพเจ้าขา หนูบริสุทธิ์หมดจดนะเจ้าค่ะ เมื่อใดคนที่มาเคียงคู่หนูจะมาจุติสักที
เทพเจ้าขา เธออ้อนวอนขอมากไป เกรงว่าหนูอายุจะสั้น

 

การมีสัมมาทิฏฐิไม่ใช่เรื่องง่าย
เพราะมันไม่ตามใจกิเลส ซึ่งมีอยู่แล้วในใจทุกผู้ทุกนาม
กิเลสมันชอบความสะดวกสบาย คำสรรเสริญเยินยอ
มันฉลาดมาก พอเราทำตามมัน มันก็จะให้รางวัลแก่เรา
คือ ความสุขชั่วขณะหนึ่ง
แล้วมันก็บังคับใจเราให้แสวงหาต่อไป
แต่เราก็พยายามแสวงหาด้วยวิธีที่ง่ายๆ โดยการ ขอๆๆๆๆๆ
ขอกับผู้ที่เราคิดว่า บันดาลให้เราได้
นานไปนานไป ก็ขาดปัญญา
หลงกลายเป็นมิจฉาทิฏฐิไป ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ติดตัวมาแล้วตั้งแต่เกิด
เมื่อพบสิ่งที่เป็นแสงสว่างให้กับชีวิต
กลับมองไม่เห็นถึงคุณประโยชน์ของสิ่งนั้น
แล้วก็บอกกับตัวเองว่า เราคงทำไม่ได้ มันยากเกินไป
กลับไปขอเหมือนเดิมดีกว่า ง่ายดี
และแล้วก็ต้องหลงอยู่ในวังวนแห่งการขอ เพื่อให้ได้
พอได้มาแล้ว ตัณหาก็ให้รางวัลเรา เป็นความสุข
เวียนไปไม่รู้จบสิ้น
จนกระทั้งต้องเปลี่ยนภพชาติ ก็จะมีแต่ลงที่ต่ำ
ที่เรียกว่า อบายภูมิ
พอพ้นอบาย ก็มาเกิดเป็นมนุษย์อีก
ถ้ายังไม่เลิกนิสัยขี้ขอเดิมๆ ก็ต้องกลับไปอบายใหม่ อย่างไม่ต้องสงสัยเลย หุๆๆๆ

 

คุณติดปีกมีคำแนะนำอะไรดีๆบ้าง ช่วยแนะนำที

 

ข้าน้อยไม่บังอาจเอื้อมต่อผู้ทรงปริยัติอันเป็นเลิศ
เทพก็อยู่เสียเทพ ใยต้องเสียเวลามาอ้อนวอนขอ
ในเมื่อไม่ศรัทธา ก้ไม่ควรจะติเตียน
อุเบกขา

 

รู้ได้อย่าไรว่าเราไม่นับถือเทพ แต่ในเมื่อไม่ใช้ทางที่ถูกก็ชี้ไปตามเหตุ ท่านเป้นผู้นับถือเทพหรือ

 

คุณติดปีกคงไม่ทราบว่า จขกท ก็ปฏิบัติมาพอสมควรแล้ว
มิได้มุ่งแต่เพียงปริยัติอย่างเดียว
เจตนาของกระทู้คือ โน้มนำให้ผู้อ่านมีสัมมาทิฏฐิ
ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า
"ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน"
หาใช่ต้องการดูหมิ่นเทพไม่
เพียงต้องการบอกว่า การขอแต่ฝ่ายเดียวโดยไม่คิดพึ่งพาตนเองนั้น
มิสมควรอย่างยิ่ง
ส่วนความเคารพในเทพนั้นก็ยังมีอยู่
ตามสมควรแก่คุณธรรม
และสิ่งที่กระทำไปนั้น ก็สมควรแล้วกับคำว่า
กัลยาณมิตร

 

คนเสื่อมเพราะบูชาเทพกันมากหรือ?
ศาสนาพุทธเสื่อมเพราะบูชาเทพกันมาหรือ?
คนเสื่อมเพราะหลงงมงายไม่ใช่หรือ?

ก่อนที่สิ่งนี้จะเสื่อมลง จิตเราสูงขึ้นหรือเปล่า

 

หากท่านเป็นเทพเป็นผู้มีฤทธาสามารถดลบันดาลได้
ท่านจะให้ผลสัมฤทธิ์แก่ผู้ที่อ้อนวอนขอหรือไม่?

 

จิตเราสูงหรือไม่เป็นเรื่องของการฝึกจิตของเราไม่เกี่ยวกับการชี้ให้ผู้อื่นเห็นในสิ่งที่เค้ายังไม่เห็น

 

อันนี้ตอบไม่ได้เพราะเทพไม่ใช้เรา

 

แล้วเมื่อเห็นความหลงของผู้อื่นท่านจะให้ปล่อยไป ไม่แนะนำหรือ