เรื่องผีๆที่เราอยากให้คุณมาร่วมแชร์

สวัสดีค่ะ คือว่าเราอยากให้ทุกท่านที่เข้ามาร่วมอ่านได้ร่วมแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องผีๆ
ซึ่งไม่เน้นว่าเกี่ยวกับอะไร จะเป็น ผีอำ ผีหลอก เห็นผี และเรื่องน่ากลัวอีกหลายๆอย่าง
เพียงแค่ท่านสละเวลา มาเล่าสู่กันฟัง เพียงเท่านั้นเอง
และผู้ที่ได้มาร่วมแชร์ประสบการณ์ เราก้อขออำนาจพระรัตนไตย ได้ทรงมอบความอยู่ดีมีความสุข และความสำเร็จทุกประการ ให้ท่านผู้ที่ได้เข้ามาแชรืประสบการนี้ด้วยเถิด....สาธุ

 

วันนี้เป็นวันพระ แถมเป็นวันอาสาฬหบูชาอีกเค้าให้ผีพักผ่อนไปทำบุญค่ะ
พรุ่งนี้เข้าพรรษาผีก็ขอลาอยุดอีกวันเพื่อไปอนุโมทนาบุญ
วันเสาร์จะแวะเขามาเล่าค่ะ




ให้คาถา..มงกุฏพระเจ้า...ไปก่อนก็แล้วกัน

 

เดี๋ยวให้ดึกกว่านี้ ค่อยมาเล่า เรื่องผี
ต้องเล่าดึกๆ ถึงจะสนุก วังเวงดี สาธุ

 

รออ่านครับ

 

ผีเจ้าที่

หลังจากที่ข้าพเจ้าย้ายกลับจากรับราชการที่ชัยภูมิ จำได้ว่าวันหนึ่งข้าพเจ้าออกไปซื้อของที่โลตัส ขับรถจะออกจากซอยผ่านมุมบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่บนทางสามแพร่งพอดี ซึ่งปกติข้าพเจ้าจะไม่มาทางนี้ แต่วันนี้คิดอยากมา บ้านหลังนี้เป็นบ้านสมัยใหม่หลังใหญ่พอสมควรมีรั้วเตี้ย ๆ โปร่งที่มองเข้าในบ้านได้ มันเป็นทางผ่านเลยมองเข้าไป ข้าพเจ้าเห็นดวงไฟสีชมพูเท่ากับลูกเทนนิส ลอยสูงประมาณ เมตรห้าสิบ และลอยอยู่ใกล้ ๆ ศาลพระภูมิ คิดว่าเค้าคงติดไฟ แต่สงสัยว่าทำไมติดดวงใหญ่จัง
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือนก็ได้ผ่านทางนี้อีก มองเข้าไปไม่เห็นดวงไฟ เห็นแต่ศาลพระภูมิตั้งอยู่ ขับเลยทางสามแพร่งไปนิดเดียว ปรากฏว่าไปเห็นดวงไฟสีชมพูลอยเหนือกลุ่มคนที่กำลังล้อมวงทานข้าวกันอยู่ คงมีการสังสรรค์เล็ก ๆ ก็คิดว่าเค้าคงเอาไฟไปติดตรงทานข้าวกระมัง ทำไมถึงใช้ไฟที่ศาลไปติดก็ไม่รู้ สงสัยจัง ข้าเจ้าก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ
วันหนึ่งข้าเจ้ากับน้องสาวไปนอกบ้านด้วยกันตอนกลางวัน ผ่านบ้านหลังนี้ ไม่เห็นศาลพระภูมิเหมือนทุกครั้ง ข้าเจ้าจึงเอ่ยขึ้นกับน้องสาวว่า บ้านหลังนี้ทำไมรื้อศาลพระภูมิออกละแปลกจริงเอาไปตั้งไหนนะ น้องสาวของข้าพเจ้าตอบว่า บ้านนี้ไม่เคยมีศาลนะ ไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่บ้านสร้างเสร็จ แต่ข้าพเจ้ายืนยันว่าเห็นและเล่าเรื่องดวงไฟให้น้องสาวฟังด้วย น้องสาวบอกตาฝาด ไม่มีศาลหรอกแล้วลูกของเจ้าของบ้านก็เป็นเด็กนักเรียนที่น้องสอนด้วยเธอยืนยัน ข้าเจ้ากับน้องกลับบ้านไปก็ไปเล่าให้พ่อฟัง พอบอกว่าเป็นดวงไฟของเจ้าที่ ที่แสดงให้เห็น สองสามวันต่อมาพ่อก็เอาหนังสือโลกทิพย์ที่ลงเกี่ยวกับเจ้าที่มาให้อ่าน จึงได้เข้าใจว่าที่เราเห็นคืออะไร พ่อของข้าพเจ้าจะอธิบายอะไรก็ตามต้องมีเอกสารอ้างอิง เพราะมันลึกลับยากที่ข้าเจ้าจึงจะเชื่อและเข้าใจ

 

เท่าที่ทราบได้ เรื่องที่คุณอำนวยภรณ์เล่ามาน่าจะจริง ทราบได้อย่างไรก็เป็นเรื่องส่วนบุคลครับ ผมเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งไม่ได้เทใจไปเสียทั้งหมด
ขอให้ท่านเจ้าที่อนุโมทนาบุญท่านก็ได้รับกุศลเหล่านั้นและยิ้มให้
สาธุ

 

อืมค่ะ

ใครมีเรื่องเล่าอีกมาร่วมแชร์กันนะคะ

 

ลุงชาลี หลานๆ มาทวงสัญญาแล้วนะ
มาเล่าซะทีซิค่ะ

 

ขอโทษทีครับ วันนั้นว่าจะเล่า พอดึกมากไปเลยลืมครับ จริงๆแล้วเรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องจริง ไม่สนุกหรอก ไม่ใช่เล่นตัวน่ะ ตอนนี้เน็ทของลุงชาลี
มีปัญหา ป่วยหนักครับ ติดไวรัสโคม่าแล้ว พิมพ์ไม่ได้กี่บรรทัด มันก็ล่ม
เลยจะต้องเอาไป ลงโปรแกรมใหม่ก่อนน่ะ ต้องขอโทษอีกครั้ง นี่แหละน่า ไม่ยั้งคิดก่อนจะโม้ เลยโดนเด็กทวงเลย อีกแป๊บน่ะ หนูน้อยรักธรรม
;13

 

กับอาจารย์เปี๊ยก ผมจะโทรไปเล่าให้ฟัง เพราะมีปัญหา ต้องการ
ความกระจ่างด้วยครับ ผมน่ะไม่เชื่อ แต่ผมเป็นตัวละคร มันเลย มึน

 

งิ งิ
รอฟัง

 

เล่าต่อนะ รอลุงชาลี

เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ประมาณ ๔ ปีมาแล้วตอนนั้นเช่าบ้านอยู่หมู่บ้านใกล้ ๆ โรงเรียนหมู่บ้านนี้เขาลือกันว่าปอบเยอะเพราะเป็นหมู่บ้านของพวกส่วย เราไม่รู้จักว่าปอบหน้าตาเป็นอย่างไรเลยไม่กลัว แต่ขึ้นชื่อว่าผีก็กลัวหมดแหละ

วันหนึ่งข้างบ้านเกิดป่วยด้วยโรคมะเร็งแล้วก็ตายในที่สุด ลือกันว่าปอบมากินตายแล้วพื้นถึง ๓ หน ตอนกลางคืนก่อนเค้าตายมีนกแสกบินผ่านหน้าบ้านร้องดังมากประมาณทุ่มกว่า ๆ ชาวบ้านเดินมาเคาะประตูบอกให้ปิดประตูดี ๆ นอนแต่หัวค่ำ เคาถือว่าเป็นลางไม่ดีเค้าหา นร.มานอนด้วยสองคนเป็นลูกหลานใกล้ ๆ บ้าน
ตอนสาย ๆ ได้ข่าวว่าเค้าตาย ก็กลัวมากอยู่เหมือนกันคนตายเนอะ เจ้าของบ้านชื่อยายอุบล ก็ลงมาจากกรุงเทพฯเพื่อมางานศพเพื่อนของตน อ่อคนตายเป็นผู้หญิงใจดีมาก ๆ ด้วย เห็นแกแค่เดือนเดียวก็ตายซะแล้ว
พอตกกลางคืนมีการตั้งวงเล็ก ๆ เล่นไพ่เล่นโบก เราก็อยู่ในบ้านตลอดไม่ออกไป เพราะงานศพติดบ้านเลย หลับ ๆ ตื่น ๆ เสียงมันดังมาก ๆ พอประมาณตีสองกว่า ๆ ตื่นมาอีกทีเสียงเงียบไปหมดแล้ว แต่ได้ยินเสียงยายอุบล ที่นอนด้วยกันแต่นอนคนละที่ละเมอ แล้วเห็นร่างผู้หญฺงที่หน้าต่างร้อง หงวน หงวน สงวน สามที ยายอุบลก็ละเมอเสียงหลง แล้วก็หลับไป เราเลยไม่ได้ไปปลุกเพราะแกหยุดละเมอก่อน จากนั้นเงาผู้หญิงที่หน้าต่างก็หายไป คิดว่าเค้าคงมาตามสามีที่เล่นการพนัน ( บ้านที่อยู่เป็นบ้านชั้นเดียวหน้าต่างเป็นกระจกมีผ้าม่านกั้นมองเห็นเงาชัดมาก )รุ่งเช้ายายอุบลให้เด็กมาเรียกไปทานข้าว เราเลยเล่าเรื่องที่ยายอุบลละมอ แล้วมีคนมาตามสามีด้วย แต่มาเรียกที่ข้างบ้านยืนติดหน้าต่างด้วยเป็นผู้หญิงผอม ๆ มัดผมด้วยผมคงยาวประมาณบ่านี่แหละ เรียกอยู่สามครั้ง เราก็เล่าไป เค้าก็บอกว่า(ลูกคนที่ตาย) รู้ไหม๊ยายอุบลชื่อจริง ๆ ว่าอย่างไร เราส่ายหน้าเพราะเพิ่งเจอแก จะไปรู้ได้ไง คนทั้งหมู่บ้านเรียกเจ้าของบ้านว่ายายอุบล ยกเว้นเพื่อนสนิทแกคนเดียวที่ตายนะ เรียกชื่อจริง ยายอุบลแกชื่อ...สงวน แล้วที่เล่ามานะ น่าจะเป็นแม่ผมนะ (ลูกคนที่ตายบอก) แม่ผมน่าจะมาหาเพื่อนสนิทแก ส่วนยายอุบลก็เสริมว่าแกก็ไม่เคยนอนละเมอเลยนะ แล้วละเมอได้ไง...เฮ้อ ดีนะที่ไม่รู้ตัว ไม่งั้นคงจับไข้หัวโกร๋นแน่ ๆ ไปถึง รร.สอนไปด้วยสวดมนต์ไปด้วย กลับบ้านเย็นเอาผ้ามาปิดหน้าต่างอีกชั้น กลัว เจอดีอีก
ตั้งชื่อว่า ถึงผีหลอกแต่ไม่รู้ว่าหลอก

 

อ่ะเคยเจอครั้งหนึ่งครับ ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยน เลยก็ว่าได้ แต่ก่อนไม่เชื่อเรื่องผีนะครับ เพราะว่าไม่ เคยเจอ ก็เลยไม่เชื่อ หรืออาจจะเคยเจอก็ไม่รู้ แต่เหตุการณ์หนึ่งที่เจอแล้วต้องเรียกว่าเจอแบบจังๆก็คือ ไปรับจ้อปพิเศษที่บ้านพี่คนหนึ่งครับ ตอนนั้นอยู่ ม.6 ถึงที่บ้านพี่เค้าประมาณ ทุ่มกว่าๆ ก็เข้าไปในบ้าน ณ ตอนนั้นก็รู้อยู่แล้วว่าพี่เค้าอยู่กับ คุณพ่อ สองคน ส่วนคุณแม่ เสีย ไปนานแล้ว ผมเป็นคนไม่กลัวผีก็เฉยๆนะครับ ขนาดบ้านพี่เขาอยู่ในวัด หลัง ที่เก็บกระดูกคนตาย ก็ยังเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย ที่นั่งทำ งานเป็นส่วนกลางของบ้าน อยู่ติดประตูทางเข้า ตอนที่ผมเข้าไปในบ้านพี่เค้านั้น มีคนอยู่ในบ้านทั้งหมด สามคน ซึ่งก็คือ ผม พี่เจ้าของบ้าน และคุณพ่อของพี่เขา ก็นั่งทำงานกันไปจนประมาณ เกือบๆจะ 5 ทุ่มได้ ก็ หิวครับ เลยขอตัวไปซื้ออะไรกินตรง แฟมิลี่มาร์ท เยื้องๆวัด ก็เดินออกมา ยังไม่ทันเปิดประตูบ้าน ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถามพี่เค้าว่าจะฝากซื้ออะไรเข้ามากินรึเปล่า จังหวะที่หันกลับไปนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็น ยาย คนหนึ่ง ใส่เสื้อคอกระเช้า นุ่งผ้าถุง นั่งประสานมืออยู่บนแคร่ ที่พ่อพี่เค้านอนอยู่ตอนนั้นพ่อพี่เค้ายังคงนอนดูทีวีอยู่แต่ว่าอยู่ในมุ้งแล้ว ณตอนนั้น ก็ งงเอามากๆๆ ว่า ใครกัน เข้ามาเมื่อไหร่ เข้ามาตอนไหน ทำไมพี่เค้าไม่แนะนำให้รู้จัก ยายคนนั้น นั่ง หน้าเรียบเฉยมาก แต่ สายตาแกกำลังจ้องผมอยู่ ผมก็จ้องแก เพราะงงมากว่าใครหว่า ตอนแรกว่าจะยกมือไหว้ แต่ว่า ก็ไมได้ไหว้เพราะคิดว่า อาจจะเป็น ภรรยาน้อย หรือเปล่าที่ไม่ถูกกับพี่เค้า ถึงไม่แนะนำให้รู้จักให้ไหว้ อีกอย่าง ยายแกก็หน้านิ่งมากก็เลยไมได้ยกมือไหว้(ซึ่งถ้าผมไหว้ยายแกตอนนั้นเป็นอันความแตกทันทีเพราะพี่เค้าก็คงถามว่า ไหว้ใคร) เสร็จปุปก็เดินออกมาซื้อของ กินแล้วก็กลับเข้าไป ก็ยังนั่งดูรูป แม่พี่เค้าที่เสียไปอยู่เลย ระหว่างพัก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาว่า เป็นยายคนนั้น แต่ณ ตอนนั้นผมไมได้คิดว่ายายแกจะเป็นอะไรอื่นเลย(จริงๆก็สงสัยเหมือนกัน อยากจะถาม เหมือนกันว่ายายคนนั้นเป็นใคร แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าพี่เค้าคงไม่ถูกกับยายแก) ทำงานกันไปจน ตี5 ผมก็นั่งรถกลับบ้านตลอดทางก็นั่งคิดไปด้วยว่า ยายแกเข้ามาตอนไหน และเข้ามาได้ยังไง เพราะ ที่ที่ผมทำงานที่บ้านพี่เขานั้น ใครเข้าบ้าน หรือจะออกจากบ้าน ผมต้องรู้หมด เพราะนั่งอยู่ตรงประตูเลย ด้วยความง่วงนอนผมกลับบ้านมา ก็ผล๊อยหลับข้ามวันเลย ตื่นมา ก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว เมื่อลองคิด เป็นเหตุเป็นผลแล้วก็ หาคำตอบไม่ได้ว่ายายแกเป็นใครเข้ามาได้ยังไงอยากรู้ ก็เลย โทรกลับไปถามพี่ ที่ไปทำงานด้วยเมื่อคืนแบบอ้อมๆว่า พี่ๆ เมื่อคืนนี้ ตอนที่ผมไปทำงานที่บ้าน มีคนอยู่ในบ้านกี่คน คำตอบก็คือ สามคน ผมก็อึ้งๆ ไป ก็เลยถามย้ำอีกเผื่อว่าจะโดนอำผมถามย้ำอยู่ 5-6 ครั้งก็ยังคำตอบเดิม จนพี่เขาผิดสังเกตุ ก็เลยถามว่า มีอะไรหรือเปล่า มีอะไรก็บอกมาเลยดีกว่า ผมก็เลยเล่าให้พี่เค้าฟังทั้งหมด พี่เค้าก็อึ้งๆไปเล็กน้อย บอกว่า อืมม สงสัยจะเป็นแม่พี่เค้าเอง เสียมา 10 กว่าปีแล้ว บนแคร่ นั้นแหละแต่พี่เค้าหรือพ่อก็ไม่มีใครเคยเจอนะ ผมก็เลย เป็นอันกระจ่างแก่ใจว่าคุณยายแก เป็นใครกันแน่ แต่ก็แปลกอยู่อย่างหนึ่งนะครับ ในประสปการณ์นี้ 1.ปกติผมเป็นคนมืออ่อนมากๆ เจอใครก็ไหว้หมดเวลาไปบ้านใคร แต่ทำไม ผมไม่ไหว้ยายแกณ ตอนนั้น 2. ทำไม ผมดูรูปแม่พี่ เขาระหว่างพัก ทำไมถึงจำไมได้ ทั้งๆ ระยะที่ผมเห็นยายแก จริงๆ ไกล้มาก ไม่เกิน3 เมตร ทำไมพึ่งมาสงสัยและกลับมาโทรกลับไปถามเอาที่บ้าน ส่วนนึง ผมคิดว่า ยายแกคงดลใจไม่อยากให้ผมรู้ ณ ตอนนั้นว่า ยายแก เป็น วิญญาณ กระมัง ให้มารู้เอาที่บ้าน จะได้ไม่ช้อก แต่ ก็ต้องขอบคุณยายแกนะครับ ไม่รู้เกี่ยวกันมั๊ย พอผมเจอ ยายแก แล้ว ผมก็โชคดี มากๆ เลยครับ อีกอย่าง ยายแก ก็ถือเป็นหลักฐาณชั้นสำคัญ ที่จะเปลี่ยนแปลงความเชื่อ เรื่องจิตวิญญาณของผมไปเลยทีเดียวเพราะตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็เชื่อสนิทใจเลยล่ะครับ ว่าวิญญาน นี่น่ะ มีจริงๆน้า นี่ละครับเรื่องของผม จบแล้ว เย้

 

กะว่าจะเข้ามาเล่าต่อซะหน่อย แหม..เลยไปวันใหม่ซึ่งเป็นวันพระซะแล้ว