เรื่องราวของข้าพเจ้า “ ตอนนอนวัดป่า (ป่าช้า) 1 คืน แบบไม่ตั้งใจ”

ในที่สุดก็ได้เวลาที่จะเขียนเรื่องนี้สักที

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ เดือน กุมภาพันธ์ 2554

ข้าพเจ้าเองมีบ้านอยู่เชียงราย ตอนนั้นได้เดินทางไปที่วัดถ้ำป่าอาชาทอง อ.แม่จัน จ.เชียงราย ของท่านพระครูบาเหนือชัย โฆสิโต เพื่อร่วมงานบรรพชาสามเณร และอุปสมบทพระภิกษุ จำนวน 60 กว่ารูป งานนั้นเป็นเจ้าภาพถวายภัตตาหารเพลพระ เณรทั้งหมดในงาน รวมถึงท่านพระครูบาเหนือชัยด้วย ซึ่งได้นำรูปลงที่พลังจิตนี้ไปก่อนหน้านี้ ก่อนงานเริ่ม ได้ขึ้นเขาไปที่วัดถ้ำป่าอาชาทอง ได้ไปกราบรูปเหมือนของครูบาอาจารย์ของท่าน หนึ่งในรูปเหมือนนั้นคือ หลวงปู่เกษม เขมโก กราบท่าน ขอพรท่านแบบปกติทั่วไป รูปเหมือนครูบาอาจารย์ที่นี่มีหลายองค์ แต่ขอกล่าวถึงหลวงปู่เกษม เขมโก เพียงองค์เดียวเท่านั้นเพราะเรื่องราวนี้เกี่ยวเนื่องกันกับหลวงปู่ด้วยเจ้าค่ะ




เสร็จงาน อยู่ที่บ้านดูแลพระอรหันต์ของข้าพเจ้าที่บ้านสักระยะหนึ่ง ไปทีไรไม่เคยลืมที่จะกราบขอขมากรรมกับท่านทุกครั้งค่ะ หลังจากนั้นก็ได้เดินทางออกจากบ้าน ตอนนั้นเวลาประมาณ 2 ทุ่มเศษ ๆ คุณแม่ถามว่าทำไมต้องเดินทางดึกลูก ขับรถมันอันตราย บอกแม่ว่า ต้องรีบไปอัดรายการของท่านพระอาจารย์โต ฐิตวิริโย พรุ่งนี้ก่อน 5 โมงเย็นค่ะแม่เลยต้องรีบไป เพราะท่านโทรมาบอกวันนี้ตอนเช้าเลยต้องรีบไปค่ะ ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ ลูกจะระวังตัว จะขับช้าๆ แม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ แม่ไม่เคยห้ามที่เราจะออกไปตอนดึกเลย แต่ครั้งนี้ท่านมีพูด เราไม่ได้เอะใจตอนนั้น แม่บอกภายหลังว่าพ่อบอกว่าทำไมไม่ให้ลูกกลับตอนเช้า ท่านก็ไม่เคยพูดถึงเลยเพิ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน

ถึงเวลาเดินทางก็ขอพรเหมือนทุกครั้ง แผ่เมตตาให้เทวดาอารักษ์ เจ้าทุ่ง เจ้าท่า เจ้าป่า เจ้าเขา เจ้าที่ เจ้าทาง ผี เปรต อสูรกาย และอื่นๆ ว่าขอให้เดินทางปลอดภัย แคล้วคลาดจากภยันตรายทั้งหลายทั้งปวง ขึ้นรถก็สวดบทอิติปิโส พาหุงฯ เป็นต้น

ขับรถไปเรื่อยๆ จากเชียงราย ผ่านพะเยา เข้าลำปาง ออกไปนอกเมืองลำปาง ตอนนั้นเวลาประมาณเที่ยงคืนได้ สักพักรู้สึกว่าทำไมล้อมันส่ายๆ ไม่แรงเท่าไหร่ แต่อาการนี้พอจะเดาได้ เพราะยางเคยแบนและล้อจะส่ายและเสียงดังจนได้ยินถึงในรถ รู้ดังนั้นลงไปตรวจดู เห็นเป็นจริงตามที่คาดการณ์ไว้ ยางแตกตอนไหนไม่แตก มาแตกตอนเทียงคืนกว่าๆ มองไปข้างหน้ามืดสนิท หนาวด้วยช่วงนั้น มองไปข้างหลัง เอ๊ะ! นั่นแสงอะไร เห็นแสงไฟมีบ้านหรืออะไรอยู่ตรงนั้นแน่นอน ดังนั้นจึงต้องถอยรถกลับไปดู ไม่ไกลเลยประมาณไม่เกิน 20 เมตร พอเข้าไปใกล้ ถึงกับอุทาน โรงแรมนี่! ตอนนั้นไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกันแน่ เพราะตัวเองเป็นคนกลัวผีมาก แต่มันไม่มีทางเลือกแล้วนี่ซิ แล้วอะไรจะบังเอิญขนาดที่ยางมาแตกใกล้โรงแรม ตอนเที่ยงคืน ตอนนอนก็ขอนิดนึงนะ ในโรงแรม มีหมอน 2 ใบ ถอดหลวงปู่ทวดที่คล้องคอ และพระของครูบาเจ้าหน่อแก้วฟ้า พระของพระอาจารย์โต ออกมาวางไว้บนหมอนอีกใบหนึ่ง ก่อนนอนก็สวดมนต์ตามปกติ “ บอกว่ามาดีค่ะ ขอมาอาศัยนอนชั่วคราว ไม่ต้องมาให้เห็นนะค่ะ ขอบคุณค่ะ “

 

แล้วก็มาถึงบางอ้อตอนรุ่งเช้าเมื่อตื่นขึ้นมาว่าทำไม อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นอีกเป็นครั้งที่ 2 เพราะที่หน้าโรงแรม ข้างๆ กันเลย มีร้านปะยางพอดี๊ พอดี ตอนนั้นก็แค่ว่าดีแฮะ ไม่ได้แปลกใจอะไร จนกระทั่งมาถึงบางอ้อที่ 3 คือ คนงานบอกว่าโรงแรมนี้เป็นของเจ้าประเวศ ณ ลำปาง แต่ท่านถึงแก่กรรมไปแล้ว เจ้าประเวศนี้ ท่านเป็นหลานของหลวงปู่เกษม เขมโก นั่นไง ว่าแล้วงัย มันเนื่องด้วย มันเนื่องด้วย หลวงปู่ท่านไม่ให้เราไป คงต้องมีอะไรแน่ๆ ถ้าเราไปอาจจะไม่ปลอดภัย ให้ยางมันแตกตรงนี้แหล่ะ ตรงโรงแรมหลานข้านี่แหล่ะ เข้าใจว่าหลวงปู่ท่านให้เป็นอย่างนั้น ตอนนั้นยกมือกราบท่านท่วมหัวเลยที่ให้ได้มาพัก ไม่รู้ทำไมแต่มันต้องมีอะไร

ปะยางเสร็จประมาณ 9 โมงกว่าๆ สายโทรศัพท์เข้า แม่โทรมาถามว่าลูกถึงหรือยัง ตอนนั้นต้องผิดศีลข้อมุสา เพราะเกรงว่าท่านจะเป็นห่วงบอกว่าใกล้แล้วค่ะแม่ ตอนนี้ถึงอุทัยแล้ว อีกสัก 2 ชั่วโมงคงถึงบ้านค่ะ เพื่อให้แม่สบายใจ ผิดศีลนี้ก็รู้ แต่ตอนนั้นใจมันบอกให้พูดอย่างนั้น จากนั้นเริ่มใจคอไม่ดีเพราะว่าแม่ไม่เคยโทรมาเลย ทุกครั้งท่านจะโทรมาหลังจากนั้น 2-3 วัน ว่าเป็นอย่างไร วันนี้แม่มี sense ที่แรงจริงๆ คงเพราะเป็นแม่ลูกที่ท่านสัมผัสอะไรบางอย่างที่จะเกิดกับเราได้ ท่านถึงต้องห้ามตอนนั้น พอท่านโทรมาหานี่ ไม่สบายใจเลยยอมรับ

คิดได้ดังนั้น โทรศัพท์ไปหาพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่ท่านสอนกรรมฐานให้ พอท่านรับสายเท่านั้น ท่านพูดว่าลูกอยู่ที่ไหน เราบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง ท่านพูดว่า “ วันนี้เป็นวันที่ไม่ดีมากของลูก ออกเดินทางไม่ได้เลย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถ้าไปอันตรายอย่างมาก แต่พ่อไม่บอกว่าอะไร ให้ลูกอยู่กับที่ ให้พักที่โรงแรม จริงๆ แล้ววันนี้ลูกต้องอยู่ที่บ้าน ห้ามออกเด็ดขาด เราตอบท่านไปว่าพ่อค่ะนี่ก็ใกล้จะถึงจ.ตากอยู่แล้ว จะให้ลูกย้อนไปเชียงรายหรือค่ะ ท่านบอกงั้นพักที่นี่อีกคืน เราตอบท่านว่า ค่ะ “ แต่คำว่าค่ะนั้น ไม่ได้ทำตาม ไม่ได้เพราะฝ่าฝืนคำสั่งท่าน แต่เพราะไม่อยากนอนแล้วที่โรงแรม ไม่ชอบ และกลัวผี ก็เลยตัดสินใจว่า

“ วัด “ เราจะไปวัด วัดไหนก็ได้ เพราะชอบทางนี้มากกว่า คือนอนวัดดีกว่านอนโรงแรม เป็นอย่างนั้น แต่ก็เกรงว่าเป็นผู้หญิงนี่ ทางวัดจะให้เราไปค้างไหมนี่ แต่จะลองหาวัดที่ท่านมีแม่ชีหรืออะไรที่เหมาะสม อาจจะไปขอนอนที่วัดที่มีแม่ชีน่าจะได้ คิดดังนั้นก็จ่ายเงินค่าโรงแรม แล้วออกเดินทาง

 

พอออกเดินทางขับรถมาได้สักพัก ไม่ไกลเท่าไหร่ ไปได้สักประมาณ 20 นาที ก็อุทานเลย โอ้โห! เขาทั้งนั้น เราก็รู้ว่าลำปางนั้นต้องผ่านเขา ขับเป็นชั่วโมงๆ เลยนะ มาย้อนไปดูเรื่องราวย้อนหลัง นี่ถ้าเรามายางแตกบนเขา ตอนเที่ยงคืนนี้จะเป็นอย่างไร คิดแล้วก็เสียวแทนตัวเองจริงๆ แล้วคิดได้ทันควันเลยว่า ที่หลวงปู่ท่านให้ยางแตกที่หน้าโรงแรมหลานของท่านนั้น ดีกว่าให้เลยไปแตกบนเขาตอนเที่ยงคืน แล้วอาจจะเกิดเรื่องไม่ดี นี่ท่านช่วยเราไว้จริงๆ คิดแล้วก็กราบท่านอีก หลวงปู่เกษม เขมโก ที่ท่านช่วยชีวิตลูกไว้ เพราะปกติขับมาตอนนั้นมีรถอยู่ไม่เกิน 5 คันหรอก ตลอดทางสายลำปางนี่ ไม่อยากคิดต่อตอนนั้น ขับไปถึงประมาณ ต.ตากออก จ.ตาก แล้วยังไม่เห็นวัดสักวัดเลย เกือบจะถอดใจหาโรงแรมแล้ว ทันใดนั้นขับรถเลยป้ายอะไรนะ เห็นแว๊บ แว่บ สำนักสงฆ์อะไรสักอย่าง จอดเอี๊ยดในบัดดล ถอยกลับมา ดีใจมาก ใช่จริงๆ ด้วย ป้ายสำนักสงฆ์บ้านใหม่แม่บอน ชี้เข้าไป ไม่ต้องตัดสินใจอะไรเลยตอนนี้ เลี้ยวซ้ายหายเข้าไปในนั้น ขับไปสัก 30 เมตรได้ ตรงข้างหน้าเป็นทางตัน ไปถึงก็ถึงก็ถึงกับอึ้ง เพราะอะไรเชิญชมภาพค่ะ








มองไปเห็นเมรุเผาศพ ตั้งอยู่ยังไม่เสร็จดีเลย มองเห็นศาลาที่ไม่มีผนัง ที่ศาลาธรรมสังเวช ที่พระใช้สวดมาติกาก็เช่นเดียวกัน ไม่มีผนัง โล่งไปหมด ที่นี่เปิดหมด มีแต่พื้นปูนและหลังคาเก่าๆ เห็นแล้วสงสารพระพุทธรูปท่าน พระพุทธรูปมีหลายองค์ สวยด้วยนะค่ะ พระพักตร์ท่านสงบมาก จอดรถแล้ววก็ตรงเข้าไปกราบพระพุทธรูปก่อน แต่เอ๊ะ ทำไมถึงต้องใส่โซ่คล้องไว้นะ ไปถึงตอนนั้นบ่ายๆ แล้ว มีหมาเกือบ 10 ตัวคอยเห่าต้อนรับ เห่าอยู่นานเป็นชั่วโมง มองนอกศาลาเห็นคุณตาแก่ๆ นอนบนเปล แกผอมมากเลย หนวดเครารุงรัง แต่งตัวมอมแมม ตัวเองก็เลยไปจอดรถใต้ต้นไม้ท้ายศาลา ที่นี่ลมเย็น เงียบ สงบ มาก มาก



ประมาณบ่าย 2-3 โมง เห็นมีพระรูปหนึ่งท่านเปิดประตูออกมา ท่านหน้าตาผ่องใส และท่าทางมีเมตตา เราเข้าไปกราบท่าน ท่านถามมายังงัยหล่ะโยม ก็เล่าให้ฟังว่ายากรถแตก แล้วเล่าเรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับหลวงปู่เกษมให้ท่านฟัง ท่านก็ว่าจริง เป็นดั่งที่โยมว่าท่านไม่ให้ไป ที่นี่ก็มีท่านพระอาจารย์รูปนี้ มีตาชีปะขาวอู๋ ตอนนี้คุณตาคนนี้รู้ชื่อแล้วคือตาชีปะขาวอู๋ ท่าทางเดินก็เหมือนจะหมดแรง พระอาจารย์ท่านบอกท่านชื่อ พระอาจารย์นิมิต นิมิตรโต




ท่านบอกว่าตาชีปะขาวอู๋นี่ มาอยู่ด้วยหลายปีแล้ว ลูกหลานทิ้งหมด ก็อยู่กัน 2 คนนี่แหล่ะ ตายไปก็ฝังกันไป พระอาจารย์บอก ตาอู๋มาอยู่นี่เพราะลูกหลานทิ้งหมด นี่ก็ไม่ค่อยสบาย ไม่มีแรง คงอีกไม่นาน ก็เลยให้สวดมนต์ ฟังธรรม นั่งสมาธิภาวนาแผ่เมตตา ตายไปจะได้ไม่ลำบาก ตาชีปะขาวอู๋ ท่านชอบฟังธรรมมาก ตอนที่เราสนทนาธรรมกับท่านพระอาจารย์นิมิตร ท่านมานั่งฟังตาแป๋วอยู่ข้างๆ

 

พระอาจารย์นิมิต นิมิตโต ท่านอายุ 40 กว่าๆ เราเข้าใจว่าภูมิจิตภูมิธรรม ท่านก็ไม่ธรรมดา เพราะว่าท่านพูดในเรื่องที่เราต้องการอยากรู้และอธิบายข้ออรรถข้อธรรมได้ดี เราสงสัยอะไรที่ถามใครไม่ได้ ถามท่าน ท่านตอบตรงจุดทันที เราก็ถือว่าเป็นนักปฏิบัติธรรมคนหนึ่ง ไม่ได้เก่งอะไร ก็พยายามเหมือนเราๆ ท่านๆ นั่นแหล่ะ แต่ที่แน่ๆ คือ เราพอจะรู้ว่าใครของจริง ใครไม่ เราเล่าถึงท่านอาจารย์ที่สอนกรรมฐานให้เราคือท่านนี้ ชื่อนี้ เรายังไม่ได้พูดถึงครูบาอาจารย์ของเรามากเท่าไหร่ แต่พอบอกชื่อ ท่านพระอาจารย์นิมิตร ท่านหลับตาลง สักพักก็เปิดเปลือกตาขึ้น แล้วพูดว่า “ โอ อาตมาเห็นองค์หลวงตาพระมหาบัว ท่านอยู่เหนือศรีษะของครูบาอาจารย์โยม แสงขององค์หลวงตาท่านกล้ามาก อยู่บนศรีษะของครูบาอาจารย์โยม อาจารย์ของโยมก็มีนะ มีมากด้วยแต่ไม่เท่าขององค์หลวงตาท่าน“ ตอนนั้นเรานึกในใจว่า ท่านพระอาจารย์นิมิตรนี่ท่านก็แน่เหมือนกัน เพราะเราไม่ได้พูดอะไร แค่บอกชื่อแล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าอาจารย์เรานี้ ท่านเคยไปปฏิบัติธรรมอยู่กับองค์หลวงตา หลายปี กินข้าวก้นบาตรขององค์หลวงตาท่านทุกวัน คิดอย่างนั้นแล้วก็ได้เสวนาธรรมกันนาน ตั้งแต่บ่ายๆ ถึง 3 ทุ่มนั่นแหล่ะ มีหยุดตอนเราไปซื้อข้าวเย็นเท่านั้น แล้วมาสนทนาต่อ ท่านเทศน์สนุกจนลืมเวลาเลย

ท่านบอกว่าเขตสำนักสงนี้เป็นป่าช้าทั้งหมด โดนทิ้งร้างไว้ อาตมาเลยมาอยู่ที่นี่รูปเดียว เพราะไม่มีใครอยากมา หรือมาแล้วอยู่ไม่ได้ ผีดุ ผีเยอะ ชาวบ้านเขาก็ไม่รู้เรื่องพุทธศาสนาเท่าไหร่ ทำบุญนานๆ จะมาสักที ไปบิณฑบาตรนี่ บางวันแทบไม่ได้ อยากให้เขามาปฏิบัติธรรม แต่อะไรๆ มันก็ไม่เรียบร้อย ศาลานี่ก็ไม่มีผนัง ว่างโล่ง กลางคืนยุงก็มาก ข้าวของก็ไม่มี มุ้ง ที่นอนนี่ไม่มีให้เขาเลย ที่อยู่ได้ก็เพราะข้าวจากการบิณฑบาตของญาติโยมส่วนน้อยที่ศรัทธา อยากจะเปลี่ยนแปลงที่นี่นะ อย่างแรกก็เรื่องสถานที่นี่ให้มันเป็นรูปเป็นร่างหน่อย แต่ไม่มีปัจจัย เพราะไม่มีใครมาเท่าไหร่ ใครเขาจะมาอยู่กลางป่าเขา แถมอยู่ในป่าช้า ถ้าไม่มีเหตุจริงๆ ก็มาไม่ได้ อย่างโยมนี่มีเหตุถึงมา ถึงเวลาที่โยมกับอาตมามาเจอกัน เท่านี้แหล่ะ อาตมาไม่ขอพูดมาก แล้วท่านก็ยิ้ม เราก็อยากถาม แต่ก็ไม่ถาม เพราะพระพุทธองค์ท่านทรงตรัสว่า “ คนเราที่เกิดมาแล้วมาเจออกันนี่ ไม่ใช่มีแค่ชาตินี้ชาติเดียว หลายภพหลายชาติแล้ว “ เราทราบดีข้อนี้จึงหมดคำถาม ท่านพูดต่อว่า จะเห็นก็มีแต่โยมนี่แหล่ะ ที่หลงทางเข้ามา โดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม ท่านว่าอย่างนั้น เราว่ามันต้องเนื่องด้วยอะไรสักอย่างที่ให้เรามาที่นี่สิ

 

เย็นๆ เราออกไปทานข้าว ถามท่านพระอาจารย์ว่าต้องการอะไรไหมค่ะ จริงๆ ไม่น่าถามหรอก จะซื้ออะไรถวายก็ซื้อเลย แต่เกรงว่าซื้อมาแล้วท่านจะไม่ได้ฉันท์ เพราะท่านข้าวของไม่ค่อยมี เกรงท่านไม่ได้ใช้ ไม่ได้ฉันท์ ท่านตอบว่า “ อะไรก็ได้โยม ไข่สัก 3 ฟองก็พอนะ “ เราฟังแค่นั้นก็เห็นภาพเลย ท่านอยู่แบบสมถะพอเพียง พอดี ขอแค่ไข่ 3 ฟองนี่นะ เราถึงกับอึ้งไปเลย อาหารการฉันท์ที่สังเกตตู้เย็น ของที่เขามาถวาย ท่านยังต้องแช่ไว้ฉันท์ภายหลังเลย ท่านมักน้อยมาก “ เราก็เลยซื้อมาแบบขนมาให้เลยในวันนั้น ทุกอย่างที่พอจะหาได้ เราซื้อให้ท่านหมด ไข่นี่ยกลังเลย

ท่านพูดถึงเรื่องณาน ท่านพูดคล่องนะ เรื่องนี้ เราฟังว่าท่านได้ในระดับหนึ่งแต่ไม่รู้ระดับไหนหล่ะ แต่ระดับที่ไม่น้อยก็แล้วกัน เพราะจะถามอะไรท่านตอบได้หมด ไม่มีคิด ตอบได้เป็นฉาก ๆ เลย ท่านเทศน์ให้ฟังนี่สนุกมาก เป็นแบบมีสาระมาก ๆ ที่เข้าถึงแก่นแท้ของพระพุทธศาสนา ซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องณานนะ เราสรุปว่าท่านเป็นพระที่เก่ง คิดในใจตอนนั้น “ พระเก่งๆ อย่างนี้มาอยู่ในป่าคนเดียวได้อย่างไร อย่างนี้ต้องไปเทศน์สอนชาวบ้าน ท่านมีหลักการนะ สไตล์การเทศน์ของท่านอย่างพระอาจารย์ชื่ออะไร จำไม่ได้ค่ะ ที่เป็นพระธรรมทูตที่อยู่อเมริกา ผสมกับครูบาอาจารย์สายป่ากรรมฐาน ท่านได้ทั้ง 2 แนวเลย ท่านจะออกแนวนี้นะ รับรองว่าท่านดังถ้าออกสื่อ รับรองได้ ท่านตลกแบบมีสาระ จะให้เป็นวิชาการก็ได้หมด เรายังชอบฟังท่านเลย” อยากสนทนาธรรมให้โทรไปหาท่านได้ ท่านอนุญาต เดี๋ยวจะให้เบอร์ไว้ค่ะ

ท่านมีเล่าว่าพวกชาวบ้านเขาหาว่าอาตมาบ้า คงเป็นเพราะอาตมาพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง เหมือนที่อาตมาพูดกับโยมรู้เรื่อง บารมีของเขาไม่เท่ากัน อาตมารู้ว่าโยมรู้ดี เขาไม่ได้รู้เรื่องธรรมะเลย พวกเขาต่างกับโยมนะ อาตมาก็พูดกับเขาไม่รู้เรื่องเท่าไหร่เหมือนกัน แต่ใครจะว่าอย่างไร ว่าอาตมาบ้า ก้ช่างเขา อาตมาไม่โกรธเขา เพียงแต่สงสารพวกเขา อยากจะโปรด แต่เขารับนี่ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร เขาเลยว่าอาตมาบ้า เราได้ยินก็นึกว่าใช่ เพราะท่านจะใช้ภาษาที่เพราะมากเวลาพูด ต้องนักปฏิบัติจริงๆ ถึงจะเข้าใจ เลยเข้าใจว่าทำไมชาวบ้านมาหาว่าท่านบ้า ใครว่าท่านบ้าแต่เราว่าท่านเก่งมากเรื่องเทศน์นี่ ให้ 5 ดาว เราก็ฟังมาเยอะพระนักเทศน์ทั้งหลาย เรากราบธรรมะที่ท่านให้เรานั้น กราบ 3 ครั้งเลย

จบการสนทนาธรรมกับท่านประมาณ 3 ทุ่ม จึงขออนุญาตท่านนอนแค่ 3 ชั่วโมง เพราะว่าอาจารย์ของเราให้เดินทางหลังเที่ยงคืน รับรองไปได้สะดวก สรุปแล้วคือรายการก็ไม่ได้ไปอัดวันนั้น ต้องขอยกเลิกไป ท่านพระอาจารย์โต ฐิตวิริโย เจ้าอาวาสวัดพระบาทปางแฟน ที่ออกรายการ 84000 พระธรรมขันธ์ตลอดตอนท้ายรายการค่ะ ท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านรู้เหมือนกัน ท่านก็บอกให้พักก่อนเลย


เดชะบุญไปไหน มีเต้นท์ตลอด มีมุ้งด้วยกันพลาดอย่างนี้แหล่ะค่ะ หมอนก็มี ผ้าห่มก็เตรียมมานะตัวเอง ก็ได้กางนอนกลางศาลาเลย ก่อนนอนบอกตาชีปะขาวอู๋ว่า ตาอย่าไปไหนไกลๆ นะ เผื่อฟังเสียงหนูร้องกรี๊ด จะได้มาช่วยทันนะ งานนี้ไม่รู้ใครจะวิ่งเร็วกว่ากัน พูดไปแล้วก็ขำเมื่อนึกถึงตอนนี้ ป่าช้าทั้งนั้นนะค่ะคุณ สรุปตาอู๋เลยมานั่งเฝ้า นอนเฝ้าเลย เกรงใจท่านมากเหมือนกัน ตอนไปห้องน้ำท่านก็เดินไปเป็นเพื่อน ไปยืนเฝ้าด้วย เกรงใจ๊ เกรงใจท่านค่ะ แต่ท่านก็เต็มใจไป ถ้าไปเยี่ยมเยีนท่านพระอาจารย์นิมิตร อย่าลืมซื้อคาราบาวแดงไปฝากตาชีปะขาวอู๋ด้วยนะค่ะ ท่านชอบ จะได้มีแรงวิ่งหนีผี เอิ๊ก เอิ๊ก


ศาลาแห่งนี้แหล่ะค่ะที่นอนคืนนั้น

 

ก่อนกลับไม่ได้กราบลาท่านเพราะท่านรู้ว่าเราจะออกตี 1 กว่าๆ ตอนที่คุยกันนั้นก็ได้พุดถึงเรื่องการก่อสร้างที่นี่ ท่านอยากให้เราช่วย เราก็รับปาก เมื่อถึงเวลาของเราแล้ว เราจึงได้มาบอกบุญกับญาติธรรมผู้ใจบุญทุกท่านนะค่ะ ดังนี้ค่ะ

1. ศาลาการเปรียญ ปูกระเบื้องและทำผนัง ค่าก่อสร้างประมาณ 200,000 บาท
2. ศาลาธรรมสังเวช (ให้พระมาสวดมาติกา) ค่าก่อสร้างประมาณ 200,000 บาท
3. พระเมรุยังไม่แล้วเสร็จ ค่าก่อสร้างประมาณ 180,000 บาท

หมายเลขบัญชีสำหรับร่วมสร้างบุญบารมีครั้งนี้ค่ะ

ชื่อ พระอาจารย์นิมิตร นิมิตรโต
ธนาคาร ไทยพาณิชย์ จำกัด (มหาชน) สาขาตาก
บัญชีออมทรัพย์เลขที่ 744-219729-5

หมายเลขโทรศัพท์พระอาจารย์ โทร 082-7702868 หรือสอบถามมาได้ค่ะที่ผู้เขียน โทรศัพท์ 081-7914549

ฝากท้ายคำที่พระอาจารย์ฝากมาค่ะ
“ ให้โยมทำบุญด้วยใจจริงๆ เครื่องรางไม่ขอแจก เพราะเขาทำมาเยอะแล้ว ถ้าไม่ศรัทธาก็ไม่ต้องทำบุญ “


โอนเงินร่วมทำบุญแล้ว ก็ขอรบกวนให้ท่านโทรไปแจ้งท่านพระอาจารย์นิมิตร ด้วยค่ะ

อนุโมทนาสาธุกับทุกท่านด้วยค่ะ และขอจบเรื่องเล่า ณ บัดนี้ค่ะ

 

ขอบคุณมากครับ ที่นำเรื่องราวดีดีมาแบ่งปัน

 

สาธุค่ะ วันนี้มีเรื่องราวของหลวงปู่เกษม เขมโก กับเจ้าประเวศ ณ ลำปาง ซึ่งก็มาเกี่ยวเนื่องกับข้าพเจ้าในกระทู้นี้ มาเล่าให้ฟังเป็นเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่น่าสนใจค่ะ


หลวงพ่อเกษม เขมโก เผชิญอสูรกายที่ป่าช้าแม่อาง

อันชื่อเสียงกิตติคุณของ หลวงพ่อเกษม เขมโก แห่งสุสานไตรลักษณ์ อ.เมือง จ.ลำปาง เมื่อครั้งที่ท่านยังไม่ละสังขารขันธ์ ขจรขจายเลื่องลือกว้างไกล ไปในหมู่พุทธบริษัท ณ ที่ท่านจำพรรษา มีพุทธศาสนิกชนไปกราบไหว้สักการะด้วยความเคารพศรัทธาท่าน เนืองแน่นทุกวัน แม้จะไม่ได้พบตัวท่าน ก็ขอได้กราบนมัสการกุฏิหลังน้อยที่ท่านพักผ่อนอยู่ภายใน ก็เกิดปีติปราโมทย์แล้ว เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ผู้ใกล้ชิดที่สุดได้มาจากบันทึกสั้นๆ เป็นคำบอกเล่าของ เจ้าประเวศ ณ ลำปาง ซึ่งเป็นหลานของท่าน มีความว่า....

เวลานั้นเจ้าประเวศบวชเป็น สามเณร คอยรับใช้อุปัฏฐากหลวงพ่อเกษม อยู่ที่ป่าช้าแม่อาง ปฏิปทาของหลวงพ่อเกษม ท่านพอใจจำพรรษาในป่าช้ามาโดยตลอด เสนาสนะของท่านคือกระต๊อบหลังเล็กๆ ที่ญาติโยมปลูกสร้างถวาย ขณะที่เกิดเหตุนี้ สามเณรประเวศนอนอยู่กับพระหวันอีกที่หนึ่ง (พระหวันบวชหน้าไฟเพียง ๗ วัน เนื่องจากบุพการีเสียชีวิต แล้วนำศพมาเผาที่ป่าช้าแม่อาง ในวันนั้นพระหวันบวชแล้ว ก็ขออยู่ในป่าช้ากับหลวงพ่อเกษม)

เช้าวัน รุ่งขึ้น....สามเณรประเวศมาหาหลวงพ่อเกษมที่กระต๊อบกุฏิเพื่อปรนนิบัติท่าน เมื่อพบหน้ากันหลวงพ่อเกษม ถามสามเณรหลานด้วยความสงสัย

“เมื่อคืนนี้ มาที่นี่หรือ ? ใครบุกเข้ามาเมื่อคืนนี้ มาจับมือเรา”

“ผมไม่ได้ขี้นไปครับ ผมอยู่ข้างล่าง....” สามเณรเจ้าประเวศตอบตามความเป็นจริง

“ถ้าอย่างนั้น อสูรกายก็มาจับมือเรา....”

จากนั้นหลวงพ่อเกษมได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้สามเณรเจ้าประเวศฟังว่า...

เมื่อ คืนนี้เวลาประมาณตีหนึ่ง ขณะหลวงพ่อเกษมนั่งภาวนาอยู่ในกระต๊อบกุฏิ ท่านรู้สึกว่ามีมือใครคนหนึ่งเอื้อมมาจับข้อมือท่าน ซึ่งกำลังประสานฝ่ามือไว้บนหน้าตัก จับข้อมือไว้แล้วบีบเสียแน่น แม้จะมีผู้ล่วงเกินท่านขณะกำลังเจริญภาวนา หลวงพ่อเกษมก็มิได้สะดุ้งหวั่นไหว ท่านคงเจริญภาวนาต่อไป โดยท่านเล่าว่า

“จับ มือเราก็ให้จับ ภาวนาติ๊กๆ....” หมายถึงหลวงพ่อเกษมภาวนาไปเรื่อยๆ ครู่หนึ่งมือลึกลับที่มาจับข้อมือของท่าน ก็ถอนออกไป แต่ยังไม่ยอมผละจากไปเลย กลับมาบีบนวดที่เอวของท่านแทน จนท่านอดรนทนไม่ไหวเอื้อมมือมาจับแขนนั้น เพื่อห้ามมิให้รบกวนท่านอีก สัมผัสที่หลวงพ่อเกษมรับรู้ ก็คือแขนข้างนั้นรุงรังไปด้วยขนหยาบๆ แล้วแขนข้างนั้นก็อันตรธานหายไป แต่มีเสียงกระซิบที่หูท่านว่า “อยู่ดีๆ เน้อพ่อเน้อ....”

ต่อจากนั้นก็ไม่มีอะไรมารบกวนท่านอีกตลอดคืน ตราบได้อรุณของวันใหม่

เจ้า ประเวศเล่าว่าตอนเช้าที่มาหาหลวงพ่อเกษม และถูกท่านซักถามดังกล่าวข้างต้น เจ้าประเวศยังจับข้อมือของหลวงพ่อเกษมมาดู เห็นรอยแดงเป็นจ้ำตรงข้อมือท่านชัดเจน

นี่คือประสบการณ์เกี่ยวกับ วิญญาณที่หลวงพ่อเกษม เขมโก เล่าไว้เพียงเรื่องเดียวในอัตประวัติของท่าน อาจจะมีวิญญาณที่ทุกข์ทรมาน มาขอความเมตตาจากพระอริยะสงฆ์เช่นท่านอีกก็ได้ เพียงแต่ไม่เป็นที่เปิดเผยเท่านั้น....





ขอบคุณที่มา

��ǧ������ ��� ༪ԭ���á�·���Ҫ������ҧ

 

เรื่องราวน่าสนใจมากครับ ขอขอบคุณที่นำมาเขียนเล่าสู่กันฟังนะครับ

 

สวัสดีค่ะคุณ peerayuth ติดตามเสียงธรรม อยู่นะค่ะ อยากฟังเสียงธรรมที่เป็นเรื่องราวของบทสวดพาหุงฯ ทั้งหมดเลย มีไหมค่ะ อนุโมทนาที่ได้นำมาลงให้ฟังนะค่ะ ได้ฟัง 2 ตอนแล้ว ตอนพญานนันโทปนันทนาคราช และตอนพระนางจิญจามารวิกาแล้วค่ะ เหลืออีกหลายตอนนะค่ะ ขออนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ

 

หากสงกรานต์ขับรถผ่านไปที่ จ.ตาก อย่าลืม แวะไปเยี่ยมเยียนท่านพระอาจารย์นิมิตรด้วยนะค่ะ ขออนุโมทนากับทุกท่านด้วยค่ะ

 

อนุโมทนาบุญด้วยครับพี่เจน ....ไว้จะรอทำบุญด้วยนะคร้าบ (kiss)

 

สาธุค่ะหมอ วันนี้พี่จะสรงน้ำพระแล้วนะค่ะ ทางของหมอก็คงทำเช่นเดียวกัน พี่ขออนุโมทนาด้วยนะค่ะ

 

อ่านแล้วครับขอบพระคุณมากครับ จะช่วยกระจ่ายข่าวไปอีกทางนะครับ ^^พี่เจน สาธุๆๆ

 

เมื่อวานได้จัดส่งพัสดุเป็นกาแฟสำเร็จรูปจำนวน ๕ กล่อง(กาแฟเสริมสุขภาพ ตราภูตะวัน)ถวายพระอาจารย์ขอรับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

สาธุค่ะ ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะทั้งคุณลงุชาลี ที่ส่งกาแฟไปถวายท่าน ท่านฉันท์ด้วยค่ะกาแฟ ยิ่งเป็นกาแฟเสริมสุขภาพด้วย ยิ่งดีมาก ๆ เลยค่ะ ขอให้คุณลุงชาลีสุขภาพแข็งแรงนะค่ะ กิจการงาน หน้าที่การงานที่ทำขอให้ท่านเจริญยิ่งๆ ขั้นไปด้วยเทอญ สาธุค่ะคุณลุง

สวัสดีพี่สร้อยฟ้ามาลา หายไปนานเลยนะค่ะ อนุโมทนาค่ะพี่

น้องหลวงสวัสดีค่ะ อนุโมทนาสาธุค่ะ ขอบุญนี้ขอให้ทุกท่านเจริญรุ่งเรือง สมบูรณ์พูนผลทุกสิ่งทุกอย่างจากบุญที่ทำในครั้งนี้ด้วยเทอญ สาธุ สาธุคะ

 

พี่เจนพอจะให้ที่อยู่ท่านได้ไหมขอรับ กระผมจะร่วมส่งของเล็กๆน้อยๆไปครับ ^^
ขอบพระคุณครับ

 

อนุโมทนาค่ะน้องหลวง ที่อยู่ด้านล่างนี้นะค่ะ

พระอาจารย์นิมิตร นิมิตรโต
สำนักสงฆ์บ้านใหม่แม่บอน
หมู่ที่ 12 ต.ตากออก อ.บ้านตาก จ.ตาก 63120

สาธุค่ะ ขอให้นองหลวง เจริญในธรรมยิ่งขึ้นไป สัมฤทธิ์ผลในสิ่งที่หวังทุกประการด้วยเทอญ สาธุค่ะ

 

วันนี้คุณลุงจิ๋ว PM มาว่าอิ่มบุญที่ได้ช่วยท่านพระอาจารย์สร้างบารมีด้วยกันนะค่ะ เจนก็ขออนุโมทนาบุญด้วยกับลุงจิ๋วค่ะ พระอาจารย์แจ้งว่าได้รับเงิน 500 บาท จากคุณลุงจิ๋วแล้วนะค่ะ ส่วนของท่านอื่น ๆ จะแจ้งให้ทราบนะค่ะ ในส่วนที่เป็นธนาณัติส่งไป สาธุบุญกับทุกท่านด้วยทุกประการค่ะ

 

สวัสดีจ่ะ พี่ไม่ค่อยได้เข้าห้องนี้ ในทุกๆ วัน ส่วนมากก็ไปๆ มาๆ อยู่ห้องอื่นมากกว่าจ่ะ.....^^