เวลาทำสมาธิแล้วสติหายไปไม่มีความรู้สึกตัวอ่ะครับ

เวลาผมทำสมาธิแล้วรู้สึกว่ามันวูบหายไป คืออะไรครับผมไม่แน่ใจว่าเป็นฌานป่ะ มันไร้ความรับรู้ทั้งมวล แม่ใช่หลับแน่ครับ เพราะพอถอนมามันก็ไม่ง่วง บางทีมันถอนออกมาผมก็ตกใจก็มีครับ ผู้รู้ช่วยทีคับ

 

ทำต่อไปนะ ทำจนกว่าจะรู้ ปัตจัสตัง จริง ๆ

 

ฌาน กับ ญาณ ต่างกันอย่างไร
วูปหายไปในลักษณะแบบใดครับ ลองเปรียบเทียบให้ฟังเพื่อขยายความอีกนิดครับ
เผื่อท่านอื่นจะได้เข้ามาตอบให้ความกระจ่างเพิ่มเติมครับ

แต่อย่ามานั่งนับฌานนะครับ
ใช้ปัญญาพิจารณาด้วยว่า มันเกิดขึ้นแล้วมันก็ดับไป ยังไง..
ที่สำคัญที่สุดคือมีสติรู้ตัวทั่วพร้อมนะครับ แม้แต่ตอนวุบๆ

 

ถามมาสองกระทู้แล้ว คำถามเดียวกัน

คุณ จขกท คงยังไม่ได้รับคำตอบ หรือ ได้ไปแล้วไม่รู้นะ

แต่ผมจะชวนสังเกตว่า ทำไมกระทู้แรกดูเหมือนว่า ถามแล้วไม่ได้รับคำตอบ

เรื่อง ฌาณ นั้น อย่างน้อยต้องบอกเสียหน่อยครับว่า ใช้อะไรเป็น อารมณ์
หรือ ใช้อะไรเป็น สังขาร หรือ ใช้อะไรเป็น เครื่องระลึก

หาก จขกท เปิดเผยนิดหน่อย ไม่ต้องมาก ก็เป็นไปได้ที่คนที่ตอบคำถาม
จะช่วยแสดงทัศนะที่เขาปฏิบัติมาว่า มีช่องเข้า ช่องออก ช่องว่าง ช่องนิ่ง
ช่องรู้ ช่องไม่รู้ ช่องวูบ ช่องไม่วูบ ด้วยสมมติบัญญัติที่แต่ละคนเคยสดับ

หากใช้สมมติบัญญัติอธิบายอารมณ์ รสธรรมออกมาได้ใกล้เคียงกัน เนื่องจาก
ใช้ อารมณ์กรรมฐานเหมือนกัน ก็จะทำให้ได้รับคำตอบบ้าง ไม่มากก็น้อย

 

อาการเช่นนี้ผมก็เป็นมาก่อนครับ ประมาณว่าคุณนั่งสมาธิแล้ว การรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างมันหายไป คือเหมือนกับคนที่หลับแล้วไม่สึกตัว ผมเองก็สงสัยว่า เอ้ะ...นี่เราหลับไปหรืเปล่าเพราะอาการทุกอย่างไม่เหมือนกับคนที่หลับแล้วตื่น หายไปไม่นานครับ ประมาณเกือบสองชั่วโมง พอรู้สึกอะไรสักอย่างก็ถึงรู้ตัว ผมก็เลยไปถามอาจารย์ ท่านก็บอกว่าเป็นอาการตกภวังค์ แต่การทำสมาธิต้องมีสติรู้เสมอ ประสบการณ์ผมน้อย ไม่กล้าเสนอความคิด เกรงว่าจะผิด หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยนะครับ

 

คำถามเดิม 2 กระทู้...กลับไปดูคำตอบกระทู้เดิม...แล้วมาดูคำตอบกระทู้ที่ตั่งใหม่นี้.....

อธิบายให้ละเอียดกว่านี้สักหน่อย....

 

เป็นได้ 2 ลักษณะครับ

1. ถ้าเพลียๆ ใจไม่ค่อยมีแรง อยากพักผ่อน พอหลับตา ปล่อยหมดทุกอย่าง จิตมันจะพักผ่อน เรียกว่า จิตหลับก็ได้ครับ มันจะตัดการรับรู้ทุกอย่าง แปปเดียว มันจะขึ้นมา ถ้าจิตขึ้นมาแล้วรู้สึกว่ามีกำลัง มีความตั้งมั่น ก็จะใช่แบบนี้

2. ทำสมาธิโดยการกำหนดหรือเพ่งสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเรื่อย แม้แต่จิตก็ไม่เอา
พอถึงจุดหนึ่ง จิตจะหายไปเหลือแต่สิ่งที่เราไปเพ่ง ไม่มีสติ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร อยู่ในนั้นก็ไม่รุ้เรื่องอะไร แบบนี้เรียก พรหมลูกฟัก เป็นภพที่ใครไปโปรดก็ไมได้ ถือเป็นมิจฉาทิฐฐิที่น่ากลัวมาก ถ้าเป็นแบบนี้ ให้ปรึกษาครูบาอาจารย์ เพื่อเปลี่ยนกรรมฐานให้มาหัดรู้กายรุ้ใจลงปัจจุบันแทน

 

ฝึกสมาธิเเบบไหนหรอครับ ส่วนตัวผมถ้าจับลม1ฐานจะเผลอตกภวัง

หรืออะไรง่ายมากเลย ลองเปลี่ยนมาลม3ฐานรู้สึกมีสติมากขึ้น

ไม่ฟุ้งซ่านง่ายมีสติจับลมอย่างเดียว

ยังไงก็ลองสังเกตการฝึกดูนะครับเพราะเเต่ละคนฝึกบางเเบบอาจจะไม่ดี

ฝึกบางเเบบอาจจะรุ่งเร็ว

 

จาก ประสบการณ์ น่าจะเป็น พวก อรูปฌานครับ หากจิตถอนออกมา แล้วตามรู้กายใจ ก็จะดีครับ บางทีรู้กายนี่ทะลุเห็นไส้พุงเลยครับ เกิดความสลดสังเวชได้ เป็นกายคตาสติเล็ก ๆ ได้เลยมั้ง