เวลาเสียใจมาก ๆ ให้ร้องไห้ไปเลย เก็บไว้จะเป็นผลเสียมากกว่า

ถาม : เวลาพระเสียใจมาก ๆ พระทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : ถ้าพระจริง ๆ ท่านไม่เสียใจหรอก มีแต่รู้เห็นว่าธรรมดาของโลกเป็นอย่างนั้น เรียกว่า ปลงธรรมสังเวช

แต่ว่าถ้าไม่ใช่พระก็ยังร้องไห้อยู่ เอ๊ะ ! ไม่แน่...ถ้าเป็นพระอย่าง พระโสดาบัน ถ้ายังไม่ถึงระดับ "เอกพิชี" ก็ยังร้องไห้อยู่นะ แต่ถ้าเป็นพระโสดาบันเอกพิชีหรือพระสกทาคามีขื้นไป ก็ตายด้านแล้ว ไม่ร้องกับใครง่าย ๆ หรอก เรื่องกระทบใจท่านมีน้อยแล้ว

ถาม : แล้วเวลาเราเสียใจเราจะทำอย่างไรดีละคะ ให้หมดความเสียใจจริง ๆ ?
ตอบ : ร้องไห้ อาละวาด ดิ้นโครม ๆ เอาให้สะใจไปเลย..ดีไหม ?

ความจริงถ้าเราเสียใจมาก ๆ แล้วเราเก็บอยู่ก็เป็นผลร้ายเหมือนกัน เพราะฉะนั้น..ระบายออกมาให้เต็มที่เลย ก็พระโสดาบันท่านยังร้องไห้นี่นา แล้วเราเป็นใคร ? จริงไหม ?

ถ้าร้องไห้กลัวคนเห็นก็เข้าห้องน้ำเปิดน้ำแรง ๆ อาบน้ำไปร้องไห้ไป ไม่มีคนรู้ ออกมาหน้าใสมาเชียว ถามว่าเป็นอะไรตาแดง เมื่อครู่นี้ยาสระผมเข้าตา ...(หัวเราะ)...

ความจริงถ้าพิจารณาเป็น เห็นความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ ความไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเราได้ ถ้าจิตยอมรับจริง ๆ ก็จะเลิกเสียใจไปเอง

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนพฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๔๔

ที่มา วัดท่าขนุน