WFH

ท่านอาวุโสยังสอนไม่ได้
ผมไม่บังอาจเอื้อมหรอกคับ

 

เดี่ยวปราบก็เข้ามาเป่านกหวีดอีกหรอก

 

น่าสงสารเขานะ ไม่รู้ทำกรรมอะไรมา..

 

แกหลบไปก่อน

เดี๋ยวจะโดนลูกน้อง

 

เชย ระเบิด เขาไม่ได้หวังสำเร็จ หรือ ไม่สำเร็จ

สรุป นะฮับ

คุณไม่มี " ธรรมสุรินทร์!! จับงู "

ดังนั้น สัจจธิษฐาน ไม่มีใน ติ่ง

กราบเท้าลา


ปล: เพิ่มเติม สัจจธิษฐาน ไม่มี
อุปมาเป็น คนป่วย ลิ้น.... เดินเข้า
ไปในที่สรงสนานของแดจังกึม

 

เขาจะเห็นสิ่งที่ทำหรือเปล่าหนอ..

ใจบริสุทธิ์ ด้วย บริสุทธิ์ใจ เขาจะสังเกตุได้หรือเปล่าหนอ..

 

ไม่มีก็ทำให้มีได้คับ

 

ปล: เพิ่มเติม สัจจธิษฐาน ไม่มี
อุปมาเป็น คนป่วย ลิ้น.... เดินเข้า
ไปในที่สรงสนานของแดจังกึม

 

ก็ต้องตั้งสัจจาธิษฐานหากผมติดขัดสิ่งใดท่านอาวุโสเล่าปัง
ต้องช่วยผมโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น

 

เห็นไหม ม่ายรู้เรื่อง สัจจาธิษฐาน เป็นเรื่อง กายกรรม ฮับ

ไม่ใช่ ใช้ ลิ้น ตวัดเอา

 

ไม่วันใดก็วันนึง ไม่เดือนใดก็เดือนนึง ไม่ปีใดก็ปีนึง.ไม่ชาติใดก็ชาตินึง.ต้องมีสักวันสักเดือนสักปีสักชาติแน่นอนคับ

 

ไม่รุ ทำไมเราคิดลึกวะ ไม่น่ามโนเลย
เอาลูกนอนเลยแล้วกัน

 

ที่เรียก ห่วงลาหุล ส่วนตัว เรียก รวมๆว่า สมมุตินั่นหละครับ
หรือภาระทางสมมุติ
พูดแบบทั่วๆไปเนาะ
สมมุติเราถ้าไม่พร้อม เช่น กายลำบาก เนื่องจากไม่มีที่อยู่อาศัย
หรือ ที่พัก ที่อยู่ที่กิน ไม่เอื้ออำนวยให้ หรืออยู่อย่างอดๆอยากๆ
ยังต้องรับผิดชอบโน้นนี่นั้นอยู่
การปฏิบัติด้านจิตใจมันก็ลำบาก
การปฏิบัติจะไปปฏิบัติธรรมมันก็ยากนะครับ
เพราะสมมติมันปิดกั้นเอาไว้อยู่
ยิ่งบางคนถ้าเกียจคร้าน
งอมืองอเท้าจะไปเอาธรรมมันก็คงไม่ได้อะไรครับ

มันควรจะต้องพร้อมทุกสิ่งทุกอย่างก่อน
คือ ภายนอกเราก็ไม่ได้ลำบาก คือ รับผิดชอบทางสมมุติให้เรียบร้อย
ให้มันคลาย จนเราไม่ได้ห่วงกังวลอะไร
ภายในเราก็สะดวกสบายตามมา
ภายในจะสะดวกสบายอย่างไรหละ มาจากไหน?

ไม่ใช่ว่าจะเอาแต่ธรรม จะฝึกเอาแต่ธรรม
แต่ไม่รู้เรื่องการขัดเกลากิเลส
ไม่รู้เรื่องความอ่อนน้อมถ่อมตน
ไม่รู้จักยอมรับฟังความเห็นผู้อื่น
ไม่รู้การละ ความอยากดี อยากเด่น อยากดัง
ไม่รู้จักคลายความอิจฉาริษยา
ไม่รู้จักความเสียสละ ไม่รู้จักความอดทนอดกลั้น
กลัวตั้งแต่จะเสียเปรียบคนโน้น กลัวแต่จะเห็นคนโน้นดีกว่า
กลัวแต่จะเห็นคนนี้ดังกว่า มีชื่อเสียงกว่า
กลัวแต่จะเห็นคนนั้นรวยกว่า
คนโน้นเป็นอย่างงั้นคนนั้นเป็นอย่างงี้

มีแต่คนไม่ฉลาดจะคิดกัน
คนฉลาดเค้าไม่คิด
เพราะมันเป็นเรื่องของกิเลส
ควรมองว่า ทำอย่างไรจะช่วยเหลือตัวเราเอง
ช่วยเหลือคนอื่นได้ จนเต๊มที่่ของเรานั่นหละครับ
ดังนั้นจึงไม่ควร
เป็นทาสของกิเลส ไม่เป็นทาสของอารมย์ต่างๆ
คอยแก้ไขตัวเราเองไปเรื่อยๆ
ประโยชน์ที่จะเกิดก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ
จากเล็กๆน้อยๆได้เองนั่นหละครับ
ภายในเรามันถึงจะสดวกสบายได้ก่อน.....

และเมื่อภาระทางสมมุติมันคลาย
สดวกสบายทั้งทางกาย ทั้งภายใน
การปฏิบัติธรรมเรามันถึงจะได้ผลตามมาเอง

ดังนั้น รับผิดชอบสมมุติให้ดีก่อน
ถ้าเราสนุกเร่งทำความเพียร
เอาหน้าที่การงานของเรานี่หละเป็นการปฏิบัติ
ทำงานไปด้วย ดูใจไปด้วย พวกนี้นำไปใช้กับสมมติ
แล้วเมื่อเราออกไปสู่สังคมภายนอก
เราถึงจะรู้คุณค่าของการฝึกว่าการดำเนินชีวิตว่าเป็นอย่างไร
การออกไปข้างนอกเป็นอย่างไร เหมือนกับอยู่ข้างในมั้ย

ประมาณนี้ ถือว่าเล่าสู่กันฟังครับ ^_^

 

ไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัด
รักษาศีล.นั่งสมาธิ.แล้วอธิษฐานตามที่กล่าวมา
ก็เป็นอันปฏิเสธไม่ได้แล้วคับท่านอาวุโสเล่าป้ง

 

โดน เขาหลอก ให้เป็น เปรต
เฝ้าวัด หากระจกประดับ วัดแล้วฮับ

ไปหาอ่านเอาใหม่เลยฮับ อย่าไปวางหลังตู้

อกตัญญู นอกจาก ไม่ขึ้น ยังไหล ต่ำ

เนี่ยะ เริ่มมี สมาชิก มโน เห็น จนต้อง
เอาลูกเข้านอน

แล้ว คิดดูจิ หาก เขาเห็น คุณ ยังเข้า
มาถาม

ลูกเขาที่เอาเข้านอน อยู่ดีๆ ร้อง!!


โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ปล.ลิง : ทูรงฺคมํ เอกจรํ เอสรีรํ คูหาสยํ
เย จิตฺตํ สญฺเญโมสฺ สนฺติ!! มุกฺขนฺติ มารีพพฺธนา.

 

ปราถนาโพธิญาณ.มีผู้สนใจศึกษาธรรมะ
มาถามเพื่อเรียนรู้.แต่ท่านอาวุโส
บ่ายเบียงเลี่ยงสอน
ท่านปราถนาเป็นครูเขา.เขามาถาม
ทำไมท่านไม่แนะนำวิธีเขาคับ.
หน้าที่ครูมีคนมาเรียนต้องสอนไม่ใช่หรือคับ

 

งงคำถามครับ สัญชาตญาณมันเป็นพื้นฐานอยู่แล้วครับ ไม่ต้องฝึกมันก็มีอยู่แล้วอย่างเช่น สัญชาตญาณในการเอาตัวรอด เป็นต้นครับ ถ้าจะฝึกปัญญาญาณก็ต้องมาฝึกรู้ทันสังเกตทันเห็นการหลงกระทำไปตามสัญชาตญาณให้ได้บ่อยๆเอาน่ะครับ ความลุ่มลึกในการเห็นทุกข์ตามความเป็นจริงอยู่ที่กำลังสติปัญญาจะแก่กล้าขนาดไหนครับ

 

แป่ว

ถ้า จะเอา โพธิญาน

ก้ต้อง ทราบว่า โพธิญานเกิดจาก ปัจจัย

ไม่ใข่ดำริจะเปน

พระศาสดา สมณโคดม ตรัสไว้ ปัจจัยการ
ที่ทำให้ โพธิญาน ปรากฏ ห้ามไม่ให่เกิด
ไม่ได้เลย คือ กตัญญู

โพธิญาน อีกชื่อหนึ่งคือ พหุสัจจ
หมายถึง เวลาแม้นนี้ แม้นมีศาสดา
ปรากฏอยู่ ก้จะ อยู่อย่าง พหุสัจจ

เอ้า!!! จบดื้อๆ

ฝืนได้อีกหน่อย อายตนะ 6 ดับเปนปรกติ

ดังนั้น จึงชื่อว่า เปน พหุสัจจ ไม่ได้ฟัง
อะไรจากใคร ภาษาบ้านๆ ไม่มีใคร
สอนอะไรได้( ต้อง ไม่ขาด กตัญญู นะ)

 

ท่านบอกว่าแม้พระทุศีลก็ให้ใส่บาตร.
แต่ผมไปใส่บาตรถวายสังฆทานบอกเป็นเปรต
ผมรู้สึกว่าคำพูดท่านอาวุโสมันย้อนแย้งกันอยู่นะคับ
ท่านอาวุโสเล่าปัง

 

กั๊กๆๆๆ

ถ้า จะต่อว่า เรื่อง สอนย้อนแย้ง ก็ต้อง ด่ามาก่อนหน้านี้

ไม่ใช่ พอถามวิธี โพธิญาณ แล้วบอกวา่ ต้องอาศัย
กตัญญู เป็น ปัจจัยการ หากมี ก็ จะมี ห้ามไม่ได้
( มันจะออกมาเอง โดยไม่ต้อง ฟังอะไรจากใครอีก )

แต่ดัน..........

นะ

อะไรแบบนี้ ป๋มเคยปรารภไป กับ พุกกะพุง ตนหนึ่ง
ว่า คลี่ทุ กุ กะละมัง

กล่าวไปแล้วก็ แค้นฝั่งหุ่น มาเป็นตัวที่ 6 กะละมัง