[IMG] ๑ เห็นดอกไม้นั่นไหม ที่วูบไหวในแดดอุ่น ท่ามกลางสายลมละมุน หอมกรุ่นกลิ่นฝันวันเยาว์ เห็นเธอคนนั้นไหม ที่หวั่นไหวในความเหงา ราวหยาดน้ำค้างบางเบา หม่นเศร้ากลางแสงตะวัน เห็นเขาคนนั้นไหม ผู้เก็บงำหัวใจแม้ในฝัน ผู้มิเคยเอ่ยจำนรรจ์ มิกล้าผูกพันกับความรัก เห็นภูผานั่นไหม มั่นคงยิ่งใหญ่ให้ตระหนัก มากมีความหมายให้ทายทัก ในอาณาจักรของวันคืน เห็นท้องฟ้านั่นไหม บางครั้งข่มใจให้ขมขื่น บางครั้งทายท้าให้กล้ายืน ให้กล้าขัดขืนชะตากรรม ๒ จากที่ราบเชิงผา จากเช้าสายมาเย็นย่ำ จากสว่างสู่มืดดำ จากเถื่อนถ้ำสู่โตรกธาร จากผืนไพรใหญ่ลึก จากดงดึกดำบรรพ์สู่บ้าน จากอดีตอันยาวนาน จากเรื่องเล่าขาน..สู่ความคิด ๓ เห็นหญิงชรานั่นไหม หรือวันและวัยพลาดผิด หรือเพราะความรักเป็นพิษ จึ่งเสียจริตโรยรา เห็นพ่อเฒ่านั่นไหม ที่ใครใครบอกว่าบ้า ที่หลังและไหล่อ่อนล้า รอวันเวลาตกตาย เห็นกองหินนั่นไหม วันคืนเปลี่ยนไปง่ายง่าย จากภูผา..ถูกทำลาย กลับกลายกองซบแผ่นดิน เห็นท้องฟ้านั่นไหม ดูช่างโหดร้ายเสียสิ้น ถูกลมพายุกลืนกิน พังภินท์สิ้นความเป็นฟ้า ๔ เห็น "ความรัก" บ้างไหม ไหนเล่าร่องรอยเสน่หา ไหนน้ำคำพร่ำเจรจา ไหนคำสัญญาผูกพัน เห็นดอกไม้บ้างไหม หรือมีแต่ในภาพฝัน หรือว่ามิอาจแบ่งปัน เมื่อวันเวลาผ่านเลย [IMG] ๕ ทอดสะพานเส้นด้ายสู่ปลายฝัน ไหนเล่าคืนวันที่เอื้อนเอ่ย หรืออีกด้านเคว้งคว้างเหมือนอย่างเคย เหลือเพียงลมรำเพยพอผ่อนคลาย เคยเห็นรุ้งเธอวาดพาดขอบฟ้า เคยโดนซับน้ำตาในแดดบ่าย เคยอิงไหล่ไออุ่นยังกรุ่นกาย หรือเพียงภาพสุดท้าย..ไว้ให้จำ เพียงสัมผัสละมุนอบอุ่นนั้น รู้ไหมไหวหวั่นทุกคืนค่ำ รู้ไหมเพียงเล่ห์ทะเลคำ ก็ท่วมท้นจนหนำเนื้อหัวใจ ๖ เพียงเพราะวานวันฉันมีเธอ รู้ไหมใจเผลอเสียยกใหญ่ เมื่อพบว่าวันนี้..ไม่มีใคร โลกจึงกลับคลับคล้าย..ไร้คืนวัน ๗ นั้นหรือคือ "ความรัก"... หรือเพียงภาพประจักษ์ของนักฝัน หรือเพียงรอยไหวหวามความผูกพัน ...เพียงของกำนัล..จากกาลเวลา... ๘ แค่เพียงมีฉัน..และมีเธอ ในสายลมละเมอเมื่อห่วงหา เสียงหัวเราะ, ร่ำไห้ ..สายน้ำตา เพียงนี้หรือคือ 'ค่า' ของความรัก เพียงรูปแบบงดงามแห่งสัมพันธ์ และมี 'เธอ' มี 'ฉัน' ไว้ปกปักฯ ได้ครอบครอง "กุม" ไว้ด้วยใจภักดิ์ หรือว่านี่จัก..'จำต้องเป็น' [IMG] ๙ มีบ้างไหม... สิ่งยึดโยงสายใยมองไม่เห็น ที่อบอุ่น-อ่อนนุ่ม ที่ชุ่มเย็น ไม่เร่งร้อนซ่อนเร้นดั่งเป็นมา มีบ้างไหม... ที่ต่างมอบความหมาย..ให้คุณค่า และกุมมือ 'ก้าวเดิน' ด้วยศรัทธา เพื่อสร้างฝัน-ฟันฝ่า..มายาการ มีบ้างไหม...ช่วยฉุดรั้งหัวใจให้ก้าวผ่าน จากบาดเจ็บ เหน็บหนาว จากร้าวราน ให้ก้าวพ้นสายธารแห่งน้ำตา... มีบ้างไหม... ที่ห่างไกลพ้นห้วงเสน่หา แต่ห่วงใย, ไมตรี..มีเมตตา และตระหนักคุณค่าอันพึงมี... ให้เธอได้ 'เป็นเธอ' อย่างเธอเป็น และเธอเห็น 'ฉันเป็นฉัน' สมศักดิ์ศรี ขณะ 'เราเป็นเรา' ได้ด้วยดีโดยยังเหลือ 'พื้นที่' ..พอร่วมทาง ๑๐ สว่างแล้ว... นั่นเถื่อนแถวพงไพรอันใหญ่กว้าง นั่นหมอกเมฆลอยเลื่อน..ดูเลือนลาง และนั่นคนอ้างว้าง ยังเฝ้ารอ... รอการมี การเพิ่ม การเติมฝัน รอเพื่อเพิ่มเผ่าพันธุ์ให้สืบต่อ หรือมีเหลือ เผื่อไว้ เผื่อไม่พอ หรือเพื่อทุกข์ เพื่อท้อ เพื่อรอรับ ๑๑ แม้กี่อสงไขย... และเวลาผ่านไปสักกี่กัป นานและเนิ่นเกินกว่าจำนวนนับ มนุษย์ยังอยู่กับชะตากรรม ที่จะรัก จะร้าง จะสร้างหวัง บนเศษซากปรักพังของคืนค่ำ และก้าวเดินอยู่ในความมืดดำปราศจาก 'แสงนำ'..ช่วยชี้ทิศ หรือนี่..คือ 'คำสาป' หลังดื่มด่ำกำซาบรสความผิด ของรสรัก รสรวม ร่วมชีวิต และบังอาจจะลิขิต...ชีวิตตน. [IMG] ๑๒ เห็นดอกไม้นั่นไหม ที่มิเคยหวั่นไหวให้หมองหม่น ท่ามกลางคลื่นเวลาทะเลคน และเวิ้งหวังวังวนของวันคืน เห็นหญิงสาวนั่นไหม เธอมีใครร่วมฝันวันเธอตื่น เธอยึดเหนี่ยวสิ่งใดไว้หยัดยืน และยิ้มชื่นยอมรับกับคืนวัน เห็นหนุ่มน้อยนั่นไหม เขามีดาวดวงใดไว้ยึดมั่น และเหลือ 'ดาว' ดวงใดไว้แบ่งปัน เมื่อเริ่มสร้างสัมพันธ์ด้วยศรัทธา เห็นภูผานั่นไหม สิ่งซึ่งเป็นหลักชัยของคนกล้า จะมีอยู่หรือไม่ในสายตา ก็จักยังทายท้านักเดินทาง เห็นท้องฟ้านั่นไหม เมื่อเธอมองด้วยใจใสกระจ่าง แม้จะไร้โค้งรุ้ง หรือรุ่งราง ฟ้ายังเป็นฟ้ากว้างสำหรับเรา ๑๓ ดอกเอย..เจ้าดอกราตรี อย่ากำนัลพรุ่งนี้..ด้วยความเขลา ที่เคยหม่น-หมองหมาง..จงบางเบา และรับเอา 'กำลังใจ' ไว้เตือนตน ดอกเอย..เจ้าดอกรัก อย่ามัวจำหลักความหมองหม่น จงก้าวข้ามความทุกข์ด้วยอดทน และผ่านพ้นปัญหาประดามี ดอกเอย..เจ้าทานตะวัน จงเผยแพร่เผ่าพันธุ์ไปทุกที่ และจงกล้าฝ่าฟันเพื่อวันนี้ เพื่อความงามความดีของผู้คน [IMG] ๑๔ เมื่อมีใครไถ่ถามถึง 'ความรัก' อย่าเพียงตอบให้ประจักษ์ด้วยเหตุผล จงเชิญชวนให้เขาเข้าใจตน และรับผลถ้วนทั่วด้วยตัวเอง ว่า 'รัก' นั้นคือ 'รัก' มิใช่การปกปักฯ หรือข่มเหง มิใช่เกณฑ์กำหนดหรือบทเพลง และมิใช่เพื่อตัวเองหรือใครใคร ว่า 'รัก' นั้นคือ 'รัก' มิใช่การตระหนักหรือฝันใฝ่ มิใช่คำวิเศษเวทมนตร์ใด เพียงผ่านมา รับไว้...เพื่อแบ่งปัน ว่า 'รัก' นั้นเพื่อ 'รัก' เพียงเพื่อจักร่วมสร้างสรรค์ เพื่อก้าวพ้นล่วงผ่านซึ่งวารวัน เพื่อ 'รัก' จัก กำนัล 'รัก' ตอบแทน. รจนาโดย....เครือมาศ วุฒิการณ์
ช่วยมิได้... เอาเขามาเลี้ยง เท่ากับหากรรมเพิ่มใส่ตัว เมื่อได้มาแล้ว ก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดนี่เน๊อะ....
[IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! [IMG]ขนมไทยใส่ Idea!! ตั้งเครื่องว่างไว้เคียงกับน้ำชา ต้องมาชนด้วยจัสมินทีซะแล้ว
ถ้าแถวบ้านฉัน....ตำป่า คือใส่หอยแครง ใส่หน่อไม้ ใส่ขนมจีน ใส่น้ำยาขนมจีน....ผสมลงกันไปเลย ไม่แน่ใจว่าสูตรเดียวกันหรือเป่า...
ตำปู-ร้า ตำกุ้งสด ตำไข่เค็ม ตำมาม่า.... ร้านอยู่แถวศรีย่าน... เจ้าประจำ ตั้งแต่เป็นรถเข็น จนเป็นตึกแถว ที่สำคัญ... กินในนามสรรพากร คิดราคาพิเศษ...
[IMG] เกล็ดทรายเปลี่ยนทิศหยาดท่วมสันเขา กระบองเพชรผิช่อแล้วร่วงหล่น กาลเวลา..จะเปลี่ยนใจคนมิได้เชียวหรือ เสี่ยนเอ๋อ
[IMG] ทุกคนชอบบุญ ทุกคนไม่ชอบบาป แต่ปัจจุบันก็น้อยคนนักที่ปฏิเสธคำยั่วยุต่างๆ นานาของบาป หรือของกรรมนั่นเอง มีน้อยคนนักที่เข้มแข็งปฏิเสธคำยั่วยุของบาปกรรมได้สำเร็จ การทำบาปทำไม่ดีจึงไม่เบาบางจากโลก ทั้งยิ่งวันก็ยิ่งมากขึ้นทุกทีที่ รู้ได้ดังนี้ก็ด้วยเราพา กันสารภาพเอง บอกเองว่า โลกทุกวันนี้มืดแล้ว ไม่มีแสงแห่งความดีงามเพียงพอจะสู่กับอำนาจเลวร้ายของกรรม ที่จริงเราพากันแพ้กรรม ยอมตกอยู่ใต้อำนาจบังคับบัญชาของกรรม ยอมคิดร้าย พูดร้าย ทำร้าย ได้ต่าง ๆ นานาไม่ใช่เพราะเรา อยากทำเช่น นั้น ไม่มีใครอยากเป็นคนไม่ดี ไม่มีใครอยากเป็นคนชั่ว แต่ที่พากันเป็นคนชั่วคนไม่ดีก็เพราะตกอยู่ใต้อำนาจของกรรม โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกกรรมบัญชา ถูกกรรมสั่งให้ยอมเป็นคนไม่ดี ความยินยอมพร้อมใจไปกับกรรมก็เพราะขาดสติอย่างสิ้นเชิง จนไม่รู้ดี ไม่รู้ชั่ว ไม่รู้ความควร ไม่รู้ความไม่ควร สติจึงสำคัญนัก สำคัญที่สุด สติจะทำให้ผู้มีสติรู้ผิดรู้ชอบดังกล่าวแล้วไม่มีใครอยากทำผิด ถ้ามีสติรู้ตัวรู้ผิดชอบ จะรู้เมื่อกรรมเข้ามาบัญชา จะไม่ยอมแพ้กรรม นั่นก็คือจะสามารถรักษาตัวให้พ้นจากการเป็นคนคิดชั่ว คนพูดชั่ว คนทำชั่วได้ จงเห็นความสำคัญที่สุดของสติ พยายามมีสติไว้ให้เสมอ คือพยายามอย่าให้ขาดสติ อะไรเกิดขึ้นได้จะได้ไม่ยอมเป็นผู้แพ้กรรม จะรู้ถูกรู้ผิด รู้ดีรู้ชั่ว รู้ผิดรู้ชอบ อะไรจะพาไปถูกก็รู้ อะไรจะพาไปผิดก็รู้ อะไรจะพาไปดีก็รู้ อะไรจะพาไปชั่วก็รู้ ความมีสติรู้เช่นนี้สำคัญนัก ให้มีสติจริง ให้รู้จริง จะไม่ตกอยู่ใต้บังคับบัญชาที่เลวร้ายรุนแรงของกรรม กรรมที่ทุกคนได้ทำไว้มากมายด้วยกันทั้งนั้น เพราะเป็นสิ่งที่สั่งสมมานับภพนับชาติไม่ถ้วน อกุศลกรรมคือกรรมไม่ดี ตามทันเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละที่จะบังคับบัญชาผู้ที่ได้ทำกรรมไม่ดีไว้ ให้ทำบาปทำชั่วต่างๆ นานา อันจะฉุดกระชากลากถูไปสู่ห้วงเหวแห่งความชั่วร้าย ที่จะให้โทษทุกข์รุนแรงทั้งสิ้น : แสงส่องใจ ๑ มกราคม ๒๕๔๙ : สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
[IMG] [IMG] เอาเค๊กมาวันเกิดเค้ามาฝาก.... [IMG] [IMG][IMG] กินให้หมดนะจ๊ะ จุ๊บๆ [IMG] [IMG] ปล. อย่าลืมของขวัญล่ะ เค้ายังยึดติด 55+[IMG] [IMG]
