การปฏิบัติสมาธิเพื่อสุขภาพกายและจิตให้เหนือธรรมดาตามในทางพุทธศาสนา

ตามข้อมูลด้วยคนค่ะ
กราบอาจารย์ด้วยความเคารพค่ะ

 

Whatever happens, I will keep following.

 

ส่งการบ้านค่ะ และขอตามไปที่ห้องใหม่ด้วยถ้าโดนย้ายค่ะ
เมื่อวานนั่งตอนเช้า หลังตื่นนอน เริ่มจากบทที่1 และต่อบทที่2 อย่างละ30 นั่งนานประมาณ55นาที จิตยังคงไม่นิ่ง จดจ้องอยู่ที่คำภาวนา ไม่ให้หลุด

ก่อนนอนก็นั่งบทที่2 แต่ง่วงมาก วูบบ่อย จึงตัดเหลือแค่นับ30 จะได้ไม่ลืมว่านับไปถึงไหนแล้ว นั่งได้แค่ 25นาที ก็ง่วงจนต้อง ปัจเวกขณ์ แล้วนอน

เช้านี้ตื่นมาก็นั่งบทที่1 เต็มหลักสูตร นับ100 มีบางช่วงที่เหมือนจิตสงบ ไม่คิดอะไรเลยนิ่ง และช่วงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ โดยไม่ต้องตั้งใจนับ แต่พักเดียวก็รู้สึกตัวว่าเราสงบดี แต่ก็กลายเป็นเริ่มฟุ้งอีก ต้องตั้งใจนับอีกครั้ง นั่งได้นาน 45นาที

ขอรบกวนถาม อาจารย์ค่ะ ว่าช่วงที่แผ่เมตตาต้องออกเสียงไหม หรือว่านึกในใจคะ

มีบุญมาฝากค่ะ ได้โอนเงินไปร่วมทำบุญกฐินกับ หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร ที่แคนาดา และโอนเงินเพื่อร่วมบุญกฐิน วัดบ้านหลวง จังหวัดเชียงรายค่ะ

 

ใช่แล้วครับ...ตามนั้นเลย

 

ละทิ้งละวางในสิ่งที่ยืมมา อะไรที่ไม่ใช่ของตนตั่งแต่ตนก็คืนไปซะ

ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นอย่างนี้ เหมือนจะดีมีความก้าวหน้าแต่ทุกอย่างล้วนไม่ใช่ของตัวเราทั้งสิ้น

 

ส่งการบ้านค่ะ เมื่อคืน...

ตอนแรกมีฟุ้งซ่าน สลับกับ วูบ จนจำไม่ได้ นับถึงไหน ยังไง นับวน จนต้องรวบรวมสติ เริ่มนับใหม่ นั่งไปได้ไม่นานก็เริ่มวูบอีก เสียงฟ้าลงใกล้ๆ หลังบ้าน ทั้งที่ฝนตกแบบหยิม หยิมเลยสะดุ้งทั้งตัว ลืมตา ไหว้พระ ท่อง พุทธัง สระณัง คัจฉามิ โดยอัติโนมัติค่ะ

ว่าจะเลิกนั่ง นึกถึงคำ
อ.วิษณุ "ใจต้องเกินร้อย"
พี่พลังไฟ "เราเดินบนถนนคอนกรีต... แค่นี้ยังไม่ไหว ไม่สู้"

เลยอาย... เอ้าเริ่มใหม่อีกรอบ
นับ 1-100 แต่ใจนึกถึงหลวงปู่ สลับกับ หลวงพ่อ เนื่องจากมีระแวง กลัวเล็กน้อย มีเสียงหมาหอนเบาๆ หลังบ้านตัวเดียว (ไม่เหมือนทุกที จะหอนหน้าบ้านรับกันทั้งซอย เสียงดัง อันนี้ไม่กลัว)
พุทโธ 1-100 เอาสติอยู่กับหลวงปู่ หลวงพ่อ ตลอด
เกษา-โลมา แบบรีบๆ เพื่อจะได้ไปพุทโธอีก
พุทโธ 1-100 เอาใจไม่ห่างพระเลย
แผ่เมตตา + อุทิศบุญกุศล
นั่งเฉยๆ
พิจารณา แก่-เจ็บ-ตาย-พรัดพราก-กรรม

มีปวดหลัง กับปวดขา เล็กน้อย สงสัยว่า...ใจระแวง เสียงฟ้า มากกว่า เลยไม่ได้สนใจ ความเจ็บเท่าไหร่
นั่งได้ 45 นาที ไม่นับ 2 รอบแรก

สงสัยจะโดนดุ อีกเรา (ดุผู้เฒ่า เบาๆ หน่อยเด้อ อาจารย์)

 

รู้ตัวก็ดีแล้วครับ ตั่งใจมากๆบางคนฝึกมาทั้งชีวิตยังไม่เจอวิธี หรือการสอนได้อย่างที่ผมสอนเลย

ยังไปมะงุมมะงาหลาอยู่เลย

 

ตั้งใจจะนั่ง แต่เมื่อคืนไม่ได้นั่งครับ
ร่างกายเพลีย หมดแรง เหมือนจะง่วงๆ จะหลับตลอด
เลยนอนพักเลย
คืนนี้จะนั่งละครับ
ดีใจอาจารย์กลับมาสอนต่อ เห็นเพื่อนๆส่งการบ้าน
คืนนี้ถ้าง่วงก็จะฝืนลุกไปนั่งสมาธิก่อนครับ
ถ้าอาจารย์ย้ายไปห้องไหน ก็จะย้ายไปเรียนต่อครับ
ยินดีในบุญที่ทุกท่านนำมาฝากครับ

ผมก็มีร่วมทำกฐินอยู่หลายวัดช่วงนี้
มีร่วมกฐินสามัคคี สร้างถนนเข้าวัด ที่วัดโพธิ์งาม จ.ชัยนาถ
ร่วมบุญกฐินวัดศาลพันท้ายนรสิงห์ จ.สมุทรสาคร
ร่วมบุญกฐินวัดกลางชูศรีเจริญสุข จ.สิงห์บุรี
ร่วมบุญกฐินวัดสุขุมาราม จ.พิจิตร ซ่อมหลังคาพระอุโบสถ
ร่วมบุญกฐินวัดห้วยเรียงกลาง จ.พิจิตร ก่อสร้างพระอุโบสถ ให้เสร็จ
ร่วมบุญกฐินวัดเขาวง จ.สระบุรี
ร่วมบุญกฐินวัดท่าซุง จ.อุทัยธานี
ร่วมบุญกฐินวัดโขงขาว จ.เชียงใหม่
ร่วมบุญกฐินวัดถ้ำผาจม จ.เชียงราย
ร่วมบุญกฐินวัดพร้าว จ.ชัยนาถ
ร่วมบุญกฐินวัดถ้ำดงแข จ.ชัยภูมิ
ร่วมบุญกฐินวัดถ้ำเมืองนะ
ร่วมบุญกฐินวัดป่าแขม จ.พะเยา สร้างอาคารเรียนปริยัติธรรม
ร่วมบุญกฐิน วัดป่าดงเย็น สร้างพระอุโบสถและถาวรวัตถุ
ร่วมบุญกฐินที่วัดสัมพันธวงศ์ สร้างมหาเจดีย์เพื่อเก็บพระบรมสารีริกธาตุ ที่จ.อุดรธานี
ร่วมบุญกฐิน สร้างองค์ปฐมและวิหารแก้ว วัดตะโก จ.สระแก้ว
ร่วมบุญกฐิน สำนักสงฆ์ บ้านม่วง จ.สกลนคร
ร่วมบุญกฐิน ณ.พระพุทธบาทเขากะลา จ.นครสวรรค์
ร่วมบุญกฐิน วัดมะนาวหวาน จ.อ่างทอง
ร่วมบุญกฐิน สร้างกำแพงวัด วัดบ้านตอง จ.ลำพูน
ร่วมบุญกฐิน สร้างพระมหาเจดีย์จินดามณี เทพนิมิตร สำนักสงฆ์เทพนิมิตรมงคลชัย
ร่วมบุญกฐิน วัดแสงแก้วโพธิญาณ (ครูบาอริยชาติ )
ร่วมบุญมหากฐิน สร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ 13 องค์ วัดป่าโนนจ่าหอม จ.อุบลราชธานี
ร่วมบุญกฐิน วัดธรรมเจริญ จ.เชียงใหม่ เพื่อสร้างอุโบสถทรงล้านนา
ร่วมบุญกฐิน วัดถ้ำปู่หล่า จ.หนองคาย
ร่วมบุญกฐิน บูรณะพระวิริยะมงคลมหาเจดีย์ วัดธรรมมงคล (หลวงพ่อวิริยังค์)
วัดธรรมมงคล มีผู้ศึกษาธรรม สมาธิ วิปัสสนาจำนวนมาก ร่วมสร้างวิหารทาน มีอานิสงค์สูงมาก


นอกจากนี้ก็มี
ร่วมทำบุญสร้างตึกสงฆ์อาพาธ ที่อุดรธานี น้อมถวายเป็นอาจริยบูชา
แด่หลวงตามหาบัว และ น้อมเกล้าถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ร่วมทอดผ้าป่าสร้างบันได ให้สำนักสงฆ์ เขาถ้ำพระเทพประทานพร จ.เพชรบูรณ์
ร่วมบุญไถ่ชีวิตโคกระบือ 109 ตัว
บริจาคเงินช่วยพระอาพาธ

ขอเชิญทุกท่านร่วมยินดีในบุญด้วยครับ

 

สาธุ ยินดีในบุญครับ

 

ผมก็เห็นด้วยกับคุณ noom
แต่ถ้าถึงเวลา ที่จะได้พิสูจน์ ความเป็นทองแท้ ก็ต้องไป
ผมเองก็อยากเป็น อย่างที่เป็นอยู่
แต่ก็ถูก บังคับกลายๆ
อาจารย์ ถ้าจะไปยิ่งใหญ่ ก็เป็นธรรมดา ที่จะมีคนมาพลักดัน
ความเป็นอาจารย์ ย่อมคงทน ต่อการเปลียนแปลง
ไม่ว่าจะอยูในสภาวะเช่นไร

ผมเอง เมื่อแรกแต่งงาน ชื้อเตียงนอน 6 ฟุดมาใช้
อยู่ในห้องเล็ก 3คูณ3 เมตร วางเตียงเข้าไปในห้อง แทบจะไม่มีทีเดิน
แต่เราก็มีความสุข ในห้องแคบๆ ตามอัฐภาพของเรา
วันหนึ่งเราเปลี่ยน มาอยู่ตึกแถว ห้องกว้าง 4คูณ5 เมตร
ก็ยังเป็นเตียงตัวเดิม จิตตัวเดิม มาอยู่ในที่กว้างกว่าเดิม
เดินได้สะดวกกว่าเดิม
แล้วในปัจจุบัน เจ้าเตียงตัวนี้ ได้มาอยู่ บ้านหลังใหม่ หลังใหญ่ขึ้น
ห้องกว้าง 5คูณ10 เมตร เตียงดูเล็กไปถนัดตา
ถึงมันจะเก่าไปไปหน่อย สีไม่เข้ากับบ้าน เราก็ทำให้มันดูใหม่ขึ้น
ให้เข้ากับสภาวะแวดล้อมใหม่
แต่ก็ยังเป็นเตียงเก่า จิตดวงเดิม ที่ไม่มีอะไร จะมาเปลียนแปลง
ไม่ว่าสภาวะ ภายนอก จะเป็นอย่างไร

 

มุ่งมั่นครับ

อาจารย์ ย้ำกับพวกเราเสมอ ให้เรามุ่งมั่น
จริงๆ เราก็มุ่งมั่น

แต่ก็ เป็นแค่ความมุ่งมั่นของเรา แค่ในความรู้สึกของเรา
แต่ละคน ไม่เท่าเทียมกัน ในความมุ่งมั่น

เห็นดินสอที่อยู่หน้าคอมพิวเตอร์วันนี้
แล้วใจก็แว็บ นึกถึงความแหลมคมของมัน
เราเองอยากเป็นดินสอ ที่แหลมคมไหม
คำตอบคือ อยากเป็น
เราเองก็เหมือนดินสอ แท่งใหม่ที่ยังไม่ได้หลาว
ตัวอาจารย์ ที่คอยสั่งสอนเรา
ก็เหมือนกบเหลาดินสอไฟฟ้า
เราเอง จะให้ กบเหลาไฟฟ้า วิ่งมาหาเรา
หรือตัวเราคือแท่งดินสอ วิ่งเข้าหากบเหลาไฟฟ้า
ก็เป็นสิ่งที่เราจะต้องเลือก

ความมุ่งมั่น ความขยัน ความต่อเนื่อง ความไม่ลดหละ
มันคือแท่งดินสอ ที่ ทยานเข้าหา กบเหลาไฟฟ้า แบบไม่หวั่นเกรง
เหมือนหัวหมู่ทลวงฟัน ที่ไม่เกรงกลัวต่อศัตรู

เสียงแท่งดินสอ ที่เข้ากระทบกบเหลาไฟฟ้า อาจทำให้เราตกใจ
ถ้าเราหยุดก็จบ
ถ้าไม่หยุด ทำต่อไป ความฟุ้งซ่านก็เกิด เวทนา ก็เกิด
ความคับข้องใจก็เกิด ความทรมานกาย ก็เกิด ถ้าหยุดก็จบ

เปลือกไม้ของดินสอ มันก็ค่อยๆหมดไป เรื่อยๆเมื่อถูกคม กบเหลาไฟฟ้า
ปล่อยให้ความมุ่งมั้น ความต่อเนื่อง ความไม่ย่อท้อ ความอดทน
สู้กับคำสอนของอาจารย์ คือกบเหลาไฟฟ้า

วันหนึ่งเมื่อขี้เลื้อยถูกถาก ถูกถาง ไปเรื่อยๆ
ยิ่งถูกถาก ถูกถาง ออกมากเพียงไร
แกน หรือแก่น ของดินสอ ก็จะโผล่มาให้เราได้เห็น
พร้อมกับความแหลมคม ที่เราปรารถนา
ความมุ่งมั่น ที่อาจารย์ อยากให้เป็น
ก็จะได้ สำริด เห็นผล

คิดถึงถ้าพวกเรา เหล่าดินสอ ไม่เจอกบเหลาไฟฟ้า
ไปเจอเครื่องมือแบบอื่น คือวิธีสอนแบบอี่น
อะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่รู้
ไปเจอมีดถือๆ ไปเจอขวาน ไปเจอมีดดาบ
ไมเจอเสียม ไปเจอจอบ ไปเจอเศษแก้ว
แล้วนำมาเหลาดินสอ แล้วอะไรจะเกิดขึ้น
พวกเราเหล่าดินสอ อยากจะเจอแบบนั้นไหม
มันช่าง เนินช้า เสียเหลือเกิน กับเวลาที่เสียไป

 

พอดีได้นั่งบทที่2 กับเจ้าตัวเล็ก เห็นอันใหม่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย คือคั่นด้วย พุทโธทุกช่วง
แล้วตรง วาโยกับอาโป ไม่ต้องคั่นด้วยพุทโธเหรอคะ

เร่งภาวนา แต่ก่อนเป็นเกษา โลมา นขา ทันตา ตะโจ เปลี่ยนเป็น เตโช วาโย อาโป ปฐวี แทนใช่มั้ยคะ ถ้าจำผิดก็ขออภัยค่ะ

ไปไหนไปด้วยค่ะ มุ่งมั่น

ใครชอบ ใครชัง ชั่งเขาเถิด
ใครเชิด ใครชู อยู่ที่เขา
ใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา
ตัวเรารู้ ว่าดี แค่นี้....พอ!
(ขออภัยไม่ทราบที่มาบทกลอน)

 

สวัสดีครับคุณบาสในรอบ ๆ หลายอาทิตย์ที่หายไป ยินดีที่คุณบาสกลับมาอยู่ในเส้นทางช่วยรื้อขนสัตว์โลกต่อนะครับ

เมื่อวานเดินทางไปธุระต่างจังหวัด กลับมาก็ค่ำ ช่วงที่เดินทาง ก็ทำสมาธิจับลมหายใจ ดูแสงนีออนไปเรื่อยระหว่างทางเท่าที่ทำได้ มาถึงบ้านก็ทำ บทที่ 1 ช่วงนับนั่งไป ๆ รู้สึกว่าขามันไม่ได้ปวดอะไร แต่มันอยากที่จะห้อยขาลง เหมือนมีอะไรบังคับมัน จากนั่นขัดตมาด ก็ทนได้ไปช่วงนึง และก็ห้อยขาเพราะมันกลัวจะไม่เกิดสมาธิให้มันไปตามสบายของมันไปซะ ในสมาธิก็ไม่มีอะไรพิศดาร เป็นเหมืือนเดิม ก็เรื่องแสงนีออนติด ๆ ดับ ดูไปเรื่อย ปัญหาแรกหมดไป

ปัญหาที่สองก็มา ช่วง พุทธโธ ใกล้จะครบอยู่แล้วอาการง่วงถามหา พิจารณา เอ..... เท่าที่นั่งมาตั้งเยอะก็ไม่เคยเจอความง่วงในการนั่งมาเลยตั้งแต่เริ่มนั่งมา วันนี้มันมาเป็นครั้งแรก ทำไมหนอ... ก็เลยรู้ว่าที่เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ เจอมา หรือที่นักปฏิบัติกลัวนั่งกลัวหนาคือ ความง่วง มันเป็นอย่างนี้นี้เอง (เราเพิ่งเจอครั้งแรก) แต่ก่อนเราก็ไม่รู้นั่งหรอก ความง่วงมันบั่นทอนการปฏิบัติยังไง เพราะเราไม่เคยเจอในการนั่งสมาธิ เห็นคนอื่นว่าพอเจอความง่วงมาก็ไม่สู้อย่างงั้นอย่างงี้ พอเรามาเห็นว่าคนอื่นหรือใครก็แล้วแต่สู้ความง่วงไม่ได้ ก็ดันคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าตัวเองเก่ง ไม่เจอความง่วงอย่างงั้น อย่างงี้ (แสดงความมีอัตตาอย่างชัดเจน) เก่งกว่าคนอื่น ดีกว่าคนอื่นอย่างงั้น อย่างงี้ (ไม่น่าเลย) จนมาเจอเองถึงรู้เราก็สู้มันไม่ได้เหมือนกัน (555555+++) ไว้คราวหน้าแล้วกันถ้ามันมาอีกจะสู้ไม่ถอยเหมือนอย่างเมื่อคืนก็แล้ว คืนนี้ข้าน้อยขอถอนทัพนะ เหอๆๆๆๆๆ

เมื่อง่วงเ้้ข้ามา เอาไงดี นอนสมาธิไปเลย ได้ทีก็นอนจับลมหายใจ พุทโธ ถ้าหลับก็ให้หลับไปซะ ถ้ามันหลับก็ถือว่าหลับในฌาณไปเลย(เคยได้ยินอย่างนี้) ในช่วงที่นอนจับพุทโธอยู่นั้น จะมีความรู้สึกว่าจะมีช่วงที่จะวูบหลับ แต่ดันไม่วูป เหมือนจะมีความรู้สึกอะไรบางอย่างมาเบรกความวูบของเรา โดย หยุดลมหายใจ ที่กำลังพิจารณาจากที่ยาว ๆ เบรกมาให้สั้นในทันที เป็นอย่างนี้ 2 - 3 ครั้ง จากนั้นก็หลับของจริง ตื่นมาอีกตีไหนไม่รู้เห็นเปิดไฟห้อง ก็ไปปิดแล้วนอนอีก โดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เพราะขี้เกียจ
นอนหลับไป คราวนี้ฝัน แทนที่จะเป็นแบบเพ้อเจ้อที่เราเคยฝัน ๆ มา คราวนี้มี ซีนพิเศษเพิ่มมาสองซีน ความจริงความฝันนี้ผมเชื่อว่าทั้งคุณและผมที่เคยฝัน ๆ กันมาต่างก็ไม่สามารถเรียงเรื่องราวให้เป็นเรื่องเดียวกันได้หรอก เพราะมันปนเปกันหมดมั่วมากครับจะฝันไปหน้าหรือจากหน้าไปหลังก็แล้วแต่ คืนนี้นอกจากผมฝันเรื่องผู้หญิงแล้ว มีซีนพิเศษโผล่เข้ามากลางเนื้อเรื่อง ผมรู้สึกว่าผมได้ ทำสมาธิในฝัน ไม่รู้จะเผ่งกสินหรือจับลมหายใจยังไงไม่รู้ จู่ ๆ ก็ปรากฏเป็นภาพนิมิตร(นิมิตรสมาธิในฝันนะ อย่าลืมว่าผมกำลังฝันอยู่) นิมิตรนั้นรู้สึกว่าผมจับภาพเป็นกองไฟ เป็นรูปขาวดำในนิมิตรกสินไฟนะ จากนั้นก็เปลี่ยนไปกองไฟมีสีสันอย่างชัดเจนแล้วก็เปลี่ยนเป็นภาพสว่างขาวทึบเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วน่าจะตามกำลังฌาณในตอนนั้นพร้อมกับใจผมดิ่งลงวูบอย่างรวดเร็วผันตามภาพที่เปลี่ยนไปจากนั้นก็หายวับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรเลยนิมิตรดำสนิทชั่วครู่ แล้วก็เปลียนเป็นอีกซีนหนึ่ง ผมรู้สึกว่าจะอยู่ในบูทในงานอะไรสักอย่าง มีหลายบูท แล้วที่เห็นอยู่ข้างหน้าผมจะเป็นโต๊ะสีขาวข้างคั่นหน้าฝั่งนั้นผมก็จะเห็น พระสงฆ์ หนึ่งรูปท่านนั่งอยู่ตรงข้ามกับผม อายุท่านซัก 50 - 60 ปี ทางซ้ายมือของท่านก็เป็นฆราวาสแต่งชุดธรรมดานั่งอยู่ด้วยเช่นกัน(น่าจะเป็นลูกศิษย์ของท่าน) ถ้าจำไม่ผิดผมจำข้อความที่สื่อจากพระท่านบอกในฝันว่า เราเคยเป็นศิษย์อาจารย์กันมาก่อน บุพกรรมเราก็มีอยู่ด้วยกัน ประมาณนี้นะ... จากนั้นก็ตัดบทเป็นอีกซีน ซีนนี้ก็แปลกเพิ่งเจอเป็นครั้งแรก เป็นซีนที่ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารที่ไหนสักแห่งแล้วเห็นผู้หญิงมาเสริฟอาหารเธอใส่ชุดขาวแบบนักศึกษา กระโปรงสั้นประมาณเข่า เสริฟที่โต๊ะเดินมาจากข้างหลัง ยังไม่ัหันหน้าให้ผมเห็น แล้วเธอค่อย ๆ ขยับเข้ามาพยายามจะมานั่งตักผมก่อนจะนั่งเธอหันหน้ามาหาผม พระเจ้าจอร์จจจจจจ..... เธอยอดดมาก เอ้ยยย เธอสวยมากๆๆๆๆ รูปหน้าออกทางเกาหลี ไม่เคยเจอผู้หญิงสวยอย่างนี้มาก่อนในฝันเลยยย นี้เพิ่งเคยเจอ แล้วก็นั่งตักผม เฮ้ยๆๆๆๆๆ แปลกๆ ในช่วงในช่วงที่เธอนั่งตักผม ผมไม่ยักกะทำอะไรเธอเลย ไม่ว่าจะเป็นกอด จูบหรือ..... (ตรองดูเถิด 555++) แต่ถ้าเป็นฝันก่อน ๆ หน้านี้ถ้าฝันเห็นสาวคนไหนก็เสร็จจจ....(555++) แต่คืนนี้แปลกผมแค่ยิ้มใ้ห้เธอที่มานั่งตักผมแค่นั้นเอง แล้วเธอก็จากไป...... จอร์จจจจจจจจจจจจจจเสียดายจัง :'''(

ผมฝันเห็นซีนที่เป็นประเด็นใหญ่ ๆ แค่นี้ ส่วนซีนอื่น ๆ ก็มีเยอะครับ แต่มันไม่เป็นประเด็น ในการที่หยิบยกเรื่องที่ฝันมาพูด สองเรื่องนี้มันมีเหตุที่ทำให้ผมต้องคิดครับ

1.ฝันเรื่องพระสงฆ์ ประเด็นคือว่าหลายคืนก่อนไม่รู้วันไหน ผมอธิษฐานจิตก่อนนอนว่า ถ้าเราเคยมีครูบาอาจารย์ที่มีบุพกรรมกันมาแต่ปางก่อนจริง ให้ท่านคนนั้นมาปรากฏในนิมิตรหรือฝันว่าท่านเป็นครูอาจารย์ ลูกศิษย์ มีบุพกรรมกับผมจริง ๆ หรืออีกประเด็นที่ไร้สาระก็คือ ผมอาจใกล้จะตายแล้วจริง ๆ เพราะผมฝันเห็นพระ (ได้ยินมาจากไหนไม่รู้ คิดไปได้)
2.ที่ผมฝันเห็นสาวสวยมานั่งตักผมโดยที่ผมม่ายทำรายเลย กับเหมือนวางเฉยและยิ้มให้แค่นั้น ประเด็นคือ เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าผมวางเฉยเรื่องพวกนี้ด้ายในตอนนี้หรือป่าว หรือวางเฉย ไม่สนใจกิเลสบางอย่างในตัวเอง หรือผมละกิเลสอะไรได้ (เริ่มมีอัตตาแล้ว)หรือว่าคิดไปเองว่าตัวเองเก่ง ละกิเลสได้ วู้ๆๆ..

เรื่องก็มีแค่นี้แร่ะครับ คัดเรื่องที่เป็นประเด็นมาเล่าสู่กันฟังครับ ยังไงก็พยายามต่อไปครับ โลกยังไม่ดับสูญเราก็ยังมีชีวิตต่อ ดำเนินต่อไป....

 

ช่วงนี้ในการปฏิบัติอาจจะรู้สึกแปลกๆนิดนึงนะครับ ข้างบนเค้าขอรายชือมาเลยส่งรายชื่อไป

อาจจะเจออะไรประหลาดก็มาเล่าให้กันฟังบ้างนะครับ

 

เมื่อวาน ยังไม่ได้ปริ้นท์ บทสวดใหม่ ก็ใช้ของเก่าไปก่อน

แต่นั่ง เลยลอง อันใหม่ดู บท 1 ทั้ง100 บท 2 ทั้ง 100

ก็นั่งเหมือนเช่นเดิมๆ รู้บ้าง วูบบ้าง เหมือนเดิมมั่งฮะ

ก็รู้เปลี่ยนของช่วงต่างๆ แต่หลังๆเหมือนจะเจอเวทนาหนัก หรืออะไร สมาธิไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหร่

แล้วก็มีช่วง เหมือนจะมีอะไรมาเป็นแขกรับเชิญกระมังครับ แต่ก็ไม่ได้สนใจ

เมื่อวาน ใจ ไม่ร้อยพอครับ ฮ่ะๆ ว่าจะต่อ บท 3 ต่อ แต่เริ่มห่วงว่า จะดึกไปรึเปล่าด้วย

กลายเป็นว่า ออกก่อนเลย ได้ 1 ชั่วโมง 20 นาที ซึ่ง เป็นเวลาที่โดนขีดไว้ ทำยังไงก็ไม่เกินซักที สงสัยต้องวัดใจอีกแล้วละมั่งครับ ฮ่ะๆ

ส่วนพี่พลังไฟ โพสเขียนแต่ละที โดนๆทั้งนั้นเลยครับ><

แต่พี่บาสครับ ที่ว่าเจอเรื่องแปลกประหลาด ผมจะเจอมั้ยครับเนี่ย

นั่งมา เหมือนจะไม่เจอซักกะอย่าง= = หรือเจอแล้วก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้สนใจ

วันเสาร์ มีใครจะไปบู๊ทมั่งอ่ะครับ ว่าจะไปครับ><

 

อาจารย์มีส่งรายชื่อทุกท่าน รวมทั้งผมด้วยหรือเปล่าครับ
ถ้าส่งไปแล้ว คงต้องตั้งใจเพิ่มอีกหลายเท่า แฮะๆ

 

ช่วงนี้ ใจสั่น มีอาการไอ
แต่เวลานั่งสมาธิ ไม่เป็นไร
เวลาดึก ๆ นั่งเล่นคอม เหมือนมีอะไรไรมาเตือน (เสียงจิ้งจก) บอกให้นั่งได้แล้ว
หรือบางทีก็ไอเตือน แบบไม่รุ้สาเหตุ บางทีพูด หรือคิดไรไม่ดี ก็จะไอทันที


ช่วงนั่งพยายามจะภาวนา
แต่เหมือนจะหลุดๆ ก็พยายามไม่คิดไร กลับมาภาวนาใหม่เท่าที่นึกออก
พยายามจะมีสติให้ได้มากที่สุด
พอพิจารณา เหมือน จิตใจมันฟุ้งซ่าน เรื่องนั้นเรื่องนี้มาคิด
สงสัยจะคิดเยอะไป
เมื่อก่อน บทที่ 1 บทเดียวประมาณ 45 นาที
เดี๋ยวนี้ 1+2 ก็ 45 นาที ถึง 1 ชม.คะ

จะพยายามต่อไปจ้า...
ขอบคุณข้อคิดจากพี่พลังไฟคะ

 

อาจารย์ส่งชื่อใครไปบ้างคะ แล้วคนที่ อ.ไม่ได้ส่งแปลว่ายังไงคะ
ขอส่งการบ้านค่ะ
เมื่อเช้านั่งบทที่ 2
ภาวนาพุทโธ เตโช....วาโย ลมหายใจเบา แต่รู้สึกมึนศีรษะ
พอภาวนาอาโปจะรู้สึกหายใจไม่สุด ภาวนาปฐวี รู้สึกหายใจโล่งขึ้น
ภาวนาเกศา....รู้สึกลมหายใจเบาขึ้น
ภาวนาพุทโธรู้สึกร้อนจนเหงื่อซึม ภาวนาไปเรื่อยๆก็รู้สึกลมหายใจและจิตเบา และหายร้อนค่ะ

 

ตามหาจนเจอ ขอถามอาจารย์ว่า เราควรจะอยู่ที่บทใดคะ สารภาพว่าไม่ได้นั่งมาร่วมเดือนแล้ว ..ขบคุณค่ะ

 

ส่งการบ้านค่ะ
วันนี้ นั่งบทที่ 2 (แบบใหม่)

ช่วงนับองค์ภาวนา ลมหายใจบาง เบา ละเอียดพอสมควร การนับไม่หลุด

หลังจากภาวนาเตโช วาโย อาโป ปฐวี เร่งภาวนา จนคำภาวนาหายไป รู้สึกปวดข้อเท้า และขาขวามาก แต่พยายามประคองจิตไม่ให้ทุรนทุรายกับความมเจ็บปวดนั้น ร่างกายไม่ใช่ของเรา เราไม่ได้เป็นเจ้าของร่างกายนั้น ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ก็ไม่ใช่ความเจ็บปวดของเรา ดูให้รู้ถึงความเจ็บปวดนั้น แล้วก็ละวาง ประคองจิตไปเรื่อยๆไม่ให้เผลอ จนสมควรแก่เวลาก็ปัจจเวกณ์ วันนี้ นั่งได้ประมาณ 3 ชั่วโมงค่ะ