การเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจ

6. อาชีพที่ควรทำ
หลังจากที่แต่ละครอบครัวต่างคิดต่างหาอาชีพที่ตนเองถนัดหรือมี
ความสามารถแล้ว แต่จะทำอย่างไรที่จะเป็นไปในทิศทางเดียวกัน
และเอื้อประโยชน์ต่อกันได้

หลักการในการพิจารณาประกอบอาชีพ

1. ผลิตสินค้าที่ซื้อใช้แล้วหมดไป
โดยใช้หลักเกณฑ์ที่ว่า เป็นสินค้าที่เราสามารถผลิตได้ด้วยภูมิปัญญาไทย
ดั้งเดิมของเรา เช่น ข้าวสาร กะปิ น้ำปลา น้ำตาล น้ำมัน สบู่ ยาสีฟัน ฯลฯ เป็นต้น
ซึ่งในชุมชนหรือในหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านนั้น ต่างก็ต้องซื้อต้องหาสิ่งของ
เครื่องใช้ที่ใช้บริโภคกันในชีวิตประจำวันกันแทบทุกคนอยู่แล้ว

 

ยกตัวอย่าง นาย ก. ขายข้าวสาร นาง ข. ขายอาหารตามสั่ง
นาย ค. ขายไก่-ไข่ นาย ง. ขายผัก นาง จ. ผลิตน้ำปลาขาย
นาย ช. เลี้ยงหมู และก็นำผลิตภัณฑ์จากหมู เช่น น้ำมันหมู
ออกมาขาย นาย ซ. ปลูกต้นมะพร้าว ก็อาจจะขายมะพร้าว
หรือทำมะพร้าวขูดขาย และอาจจะทำน้ำตาลมะพร้าวเพิ่มมาอีก
ซึ่งแต่ละครอบครัว สามารถผลิตสินค้าออกมาแต่ละอย่าง ไม่มี
ทางซ้ำกันได้เลย หรือถ้าซ้ำก็เป็นทางเลือกหลาย ๆ ตัว เช่น
นาย ช. ขายน้ำมัีนหมู ส่วน นาย ซ. ขายน้ำมัีนมะพร้าว
ซึ่งก็แล้วแต่ลูกค้าจะนิยมบริโภคแบบใด

การที่เราใช้หลักเกณ์ผลิตสินค้าที่ซื้อแล้วหมดไป นอกจากจะทำให้
เกิดการซื้อง่ายขายคล่อง โดยเฉพาะถ้าเป็นสินค้าที่ใช้ในชีวิตประจำวัน
ซึ่งเป็นสินค้าจำเป็นที่ทุก ๆ คนต้องใช้ซึ่งสินค้าประเภทนี้
เป็นสินค้าที่ขายได้ในตัวของสินค้าอยู่แล้ว

 

2. แพทย์ทางเลือกหรือแพทย์แผนโบราณ
ปกติคนเราถ้าป่วยก็มักจะไปหาหมอตามโรงพยาบาลหรือไม่ก็คลีนิค
ซึ่งบางที่ก็ห่างไกล โดยเฉพาะโรงพยาบาลของรัฐ กว่าจะได้ตรวจ
ก็เสียเวลาไปวันครึ่งวัน ทำให้เสียเวลาและค่าใช้จ่ายในการเดินทาง
แต่ละครั้ง อีกทั้งทำให้รัฐต้องสูญเสียงบประมาณในการรักษาเป็น
จำนวนมาก โดยเฉพาะโครงการ 30 บาท รักษาทุกโรคนั้น เป็นนโยบาย
ที่ดี แต่ปฏิบัติไม่ได้ผล เนื่องมาจากวัสดุอุปกรณ์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ยารักษาโรคส่วนใหญ่นำเข้ามาจากต่างประเทศ กลายเป็นว่ารัฐบาล
ผลักภาระค่าใช้จ่ายต่าง ๆ เหล่านี้ให้กับโรงพยาบาลเป็นผู้รับผิดชอบ
ถึงแม้ว่าจะมีงบประมาณจัดสรรมาให้ก็ไม่เพียงพอ ทำให้การรักษาไม่มี
คุณภาพ ถึงกับมีคนพูดว่า โครงการ 30 บาท รักษาตายทุกโรค

 

ดังนั้น เราควรใช้ความรู้และภูมิปัญญาแพทย์แผนไทยที่มีมาแต่ดั้งเิดิม
ในชุมชนนั้น ๆ ผลิตหมอและตัวยาสมุนไพรไทยที่สามารถรักษาให้หายได้
โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งการรักษาด้วยแพทย์แผนปัจจุบันเพียงอย่างเดียว
ยกตัวอย่าง โรคงูสวัสดิ์ อีสุกอีใส เป็นต้น เพราะคนป่่วยที่เป็นโรคนี้
ถ้าเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล ตัวยาที่ใช้ในการรักษาจะค่อนข้างแพง
และรักษาได้ไม่ดีเท่ากับการรักษาโดยใช้แพทย์แผนโบราณ หรือในกรณี
คนที่ไปคลอดลูก ก็กลับมารักษาตัวที่บ้าน โดยการอบประคบสมุนไพรไทย
ซึ่งส่งผลให้คนที่เป็นแม่คนนั้น มีสุขภาพดีในระยะยาว

การรักษาโดยแพทย์แผนโบราณนั้น นอกจากจะเป็นการอนุรักษ์ภูมิปัญญา
ดั้งเดิมของคนไทยแล้ว ยังช่วยทำใ้ห้ประเทศชาติ ลดการขาดดุลทางการค้า
และได้ส่งเสริมและพัฒนาผลิตหมอและคิดค้นตัวยาสมุนไพรไทย ให้เป็น
ระบบและมีหลัีกการได้มากขึ้น

 

3. การบริการ
บางคนอาจจะไม่ถนัดงานด้านเกษตรกรรมหรือค้าขาย ก็หันมาให้บริการ
โดยเปิดให้บริการในชุมชนหรือหมู่บ้านนั้น ๆ เองก็ได้ เช่น ช่างไฟฟ้า
ประปา ช่างคอมพิวเตอร์ เสริมสวย ตัดเย็บเสื้อผ้า ฯลฯ แล้วแต่
ความถนัดและความสามารถของแต่ละคน โดยคิดค่าบริการไม่แพง
มากนัก เนื่องจากไม่จำเป็นต้องเช่าร้านค้า ให้บริการที่บ้านของตนเอง
ก็ได้ ยกตัวอย่า่งเปิดร้านเสริมสวยที่หมู่บ้าน รับสระไดร์หัวละ 30-40 บาท
ก็อยู่ได้แล้ว เพราะมีต้นทุนแค่ค่าไฟ กับค่าแชมพู ครีมนวด นอกนั้นก็ใช้
ฝีมือของตนเองเป็นสำคัญ

 

ดังนั้น เมื่อแต่ละครอบครัวสร้างอาชีพให้มาเป็นอาชีพหลักของตนเอง
โดยใช้หลักการที่กล่าวมาแล้วข้างต้น ก็จะทำให้ชุมชนเกิดความเข้มแข็ง
เพราะสินค้าที่ผลิตออกมา ทุก ๆ คน ต่างซื้อหากันภายในหมู่บ้านหรือ
ชุมชนนั้น ๆ เงินทองก็ไม่รั่วไหลไปไหน ซึ่งก็จะทำให้เกิดการพัฒนาหรือ
ต่อยอดให้กับชุมชนนั่นเอง การพิจารณาเลือกอาชีพอะไรนั้น ต้องคำนึงถึง
ว่าอาชีพที่ตนทำนั้น เป็นอาชีพที่ครบวงจร คือ ก่อให้เกิดการหมุนเวียนและ
สร้างรายได้ภายในชุมชน หรือเรียกว่า ระบบเศรษฐกิจหมุนเวียนภายในชุมชน
แล้วกลไกต่าง ๆ เหล่านี้ จะ่ทำให้ชุมชนนั้น ๆ เกิดความเข้มแข็ง
และมีพลังในการทำงานต่าง ๆ ได้

 

วิธีคิดและแนวทางในการประกอบอาชีพ ข้อที่

7. สร้างผู้นำกลุ่มหรือผู้นำชุมชน
การที่เราสร้างระบบเศรษฐกิจหมุนเวียนภายในชุมชน โดยให้แต่ละครอบครัว
ทำอาชีพหลักเพียงอย่างหนึ่ง นอกเหนือจากนั้นให้ถือเป็นรายได้เสริม ซึ่งถ้าจะ
พิจารณาให้ดีแล้ว จะเห็นได้ว่า อาชีพแต่ละอาชีพ ถ้าทำกันจริง มีมากกว่า
ร้อยแปดพันเก้าอาชีพด้วยซ้ำ ถ้าให้เลือกครอบครัวหนึ่งครอบครัวใด ทำเพียง
อาชีพเดียว รับรองได้เลยว่าไม่มีทางซ้ำกันแน่นอน เฉพาะแค่เรื่องข้าวอย่างเดียว
ถ้าทำออกมาเป็นสินค้า สามารถทำออกมาได้ไม่รู้ตั้งกี่สิบอย่างร้อยอย่าง
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ขึ้นอยู่กับความคิดของแต่ละคน ที่จะคิดจะทำสร้างสรรค์ พัฒนา
และต่อยอดให้กับสินค้าหรือผลิตภัณฑ์นั้น ๆ

 

ในเมื่อแต่ละครอบครัวต่างก็ต้องการสร้างอาชีพให้กับตนเองแล้วนั้น
แต่ไม่รู้จะทำได้อย่างไร เพราะต่างคนต่างทำ ไม่มีการรายงานหรือ
แจ้งให้แต่ละครอบครัวทราบ ดังนั้นจึงต้องมีผู้นำกลุ่มหรือผู้นำชุมชน
ทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางด้านความรู้ ความช่วยเหลือ และร่วมมือกัน
ภายในชุมชน ซึ่งอาจจะเป็นผู้ใหญ่บ้าน กำนัน หรือบุคคลที่เคารพนับถือ
ในหมู่บ้านนั้น ๆ ให้มาทำหน้าที่เป็นคนกลาง กำหนดบทบาทหน้าที่ของ
แต่ละครอบครัว ในเรื่องของการประกอบอาชีพ การวางแผนการผลิต
การลงทุน การตลาด การหาช่องทางจัดจำหน่าย การวางแผนเรื่องการเงิน
การหารายได้เข้าชุมชนและรัฐ โดยการกำหนดทิศทางให้สอดคล้องและ
เป็นไปในทางเดียวกัน ซึ่งจะทำให้แต่ละครอบครัว สามารถรู้ได้ว่าควรจะ
ประกอบอาชีพอะไร ผลิตออกมาแค่ไหน และจะทำการผลิตได้อย่างไร
เพื่อไม่ให้สินค้าหรือผลิตภัณฑ์นั้นออกมาล้นตลาด หรือมาแ่ก่งแย่งอาชีพกัน

 

หลักเกณฑ์ในการพิจารณาเลือกผู้นำชุมชนหรือผู้นำกลุ่ม

1. เป็นคนดี มีศีลธรรม มีใจยุติธรรมและเป็นกลาง
2. เป็นผู้เสียสละเพื่อส่วนรวม
3. มีความรอบรู้ในทุก ๆ ด้าน โดยเฉพาะความรู้ขั้นพื้นฐานและวิทยาการใหม่ ๆ
4. เป็นคนที่กลุ่มหรือชุมชนยอมรับนับถือ
5. สามารถติดต่อประสารงานกับทุกกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นภาคครัวเรือน หรือ
ภาคประชาชน ภาคเอกชน และภาครัฐได้อย่างดี
6. เป็นผู้มีความคิดสร้างสรรค์ สามารถชี้แนะแนวทางต่าง ๆ ได้
7. เป็นผู้วางนโยบาย แนวทาง เงื่อนไข และการเจรจาต่อรองต่าง ๆ
ในอันที่จะได้มาเพื่อผลประโยชน์ของกลุ่มหรือชุมชนนั้น ๆ

 

วิธีคิดและแนวทางในการประกอบอาชีพ

สำหรับเจ้าของกิจการ นายทุน หรือเจ้าของที่ดิน

ในเมื่อคุณทำธุรกิจ คุณย่อมต้องรู้ดีว่าต่อไปข้างหน้าคุณจะเผชิญกับ
สภาวะอย่างไร

1. ประชุมพนักงานทุกคนให้รับรู้ว่ากิจการกำลังประสบปัญหา
ให้ทุก ๆ คนรับรู้ว่า ถ้าจะทำให้กิจการไปได้รอดแล้ว คุณจะต้องทำแบบนี้
ต้องคุยกับพนักงาน โดยใช้หลักความรักและความเมตตาต่อพวกเขา
เหมือนคนในครอบครัว อย่าคิดว่าตนเองเป็นนาย แต่ให้คิดว่าเราเป็นเพื่อน
ที่ลงเรือลำเดียวกัน เราจะประคับประคองเรือลำนี้อย่างไรไม่ให้จมลง

 

คุณต้องพูดคุยกับลูกน้องอย่างเปิดอก สร้างความเข้าใจกัน
อย่าใช้สถาการณ์เรื่องภาวะเศรษฐกิจตกต่ำมาเป็นข้ออ้าง
ให้ใช้หลักจริยธรรมและคุณธรรม อย่าโลภมากและเห็นแก่ตัว
เพราะลูกน้องคุณย่อมจะรู้ดีว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นจริงหรือเท็จ
ถ้ากิจการของคุณมีปัญหาตามสภาวะเศรษฐกิจจริง ๆ
พวกเขาทุกคนต้องรับรู้และเข้าใจถึงปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ไม่มีใครอยากเห็นบริษัทที่ตัวเองทำอยู่ต้องล้มเลิกกิจการไป
เพราะการเลิกกิจการนั้น หมายถึงว่าเขาเองกำลังตกงาน
ซึ่งไม่ได้หมายถึงตัวเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ครอบครัวของเขา
ไม่ว่า พ่อแม่พี่น้องลูกเมีย ก็ต้องพลอยลำบากไปพร้อมกันด้วย

 

2. ลดขนาดกิจการ จากที่เคยมีพนักงานเป็นร้อยเป็นพัน คุณจำเป็นต้อง
ลดขนาดลงให้พอกับงานที่มีอยู่ในปัจจุบัน อย่าคิดว่าอีกหน่อยคุณคง
ฟื้นตัวได้ ให้คุณยึดอยู่ ณ ปัจจุบันนี้เป็นหลัก อย่าพึ่งวาดฝันไปในอนาคต
คุณต้องลดภาระค่าใช้จ่ายที่มี เพื่อพยุงกิจการให้อยู่รอดได้ อย่าลืมว่า
เมื่อทำงาน ภาระค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ก็เกิดขึ้นแล้ว โดยเฉพาะค่าใช้จ่ายหลัก
เช่น ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ เงินเดือนพนักงาน เป็นต้น ซึ่งเป็นค่าใช้จ่าย
จำเป็นที่จะต้องจ่าย เพราะฉะนั้นคุณจะต้องลดภาระค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น
ออกเสียให้หมด ให้เหลือเป็นค่าใช้จ่ายคงที่ ที่คุณจะไ้ด้รู้ว่า คุณมีความสามารถ
ในการทำงานหาเงินมาครอบคลุมค่าใช้จ่ายเหล่านี้ได้หมด

 

3. ถ้ารู้ตัวแล้วว่าจะต้องเลิกกิจการอย่างแน่นอน คุณเป็นเจ้าของ ตัวคุณเอง
ย่อมเป็นคนรู้ดีว่า สภาวะทางการเงินของกิจการคุณนั้นเป็นอย่างไร
ไม่ใช่รู้ล่วงหน้าแค่วันสองวัน อย่างน้อย ๆ ต้องคาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้
หลายเดือนแล้ว ดังนั้นคุณต้องคิดถึงใจเขาใจเรา ลูกน้องที่ทำงานกับคุณ
มานั้น เขาได้ช่วยคุณก่อร่างสร้างตัวให้คุณได้เจริญก้าวหน้า แต่เมื่อวันหนึ่ง
คุณเจอพิษเศรษฐกิจตกต่ำ จนต้องเลิกกิจการ คุณก็ควรให้เงินทุนก้อนหนึ่ง
อย่างน้อย ๆ ก็ตามกฎหมายแรงงาน เพื่อพวกเขาเหล่านั้น จะได้มีเงินทุน
ไว้ตั้งตัว หรือประคับประคองชีวิตของเขา ก่อนที่จะเริ่มต้นหางานใหม่

 

4. ยอมรับความเป็นจริง คุณเองก็ต้องยอมรับสภาพด้วยว่า กิจการนั้นไปไม่รอด
อย่าพยายามดึงดันหรือไปกู้หนี้ยืมสิน เพื่อมาพยุงฐานะของกิจการ จริงอยู่
กิจการของคุณ คุณเป็นคนก่อร่างสร้างตัวจนเป็นปึกแผ่น แต่มาวันนี้ คุณไป
ไม่ไหว แต่คุณไม่อยากให้กิจการล้ม คุณต้องการสู้ต่อ ถ้าคุณจะสู้ คุณจะต้อง
ใช้สติพิจารณาว่า ถ้าคุณสู้แล้วคุ้มกับการที่กิจการอยู่รอดหรือเปล่า เช่น

1) ยอดคำสั่งซื้อลดหายไป แต่ยังพอมีการสั่งซื้ออยู่พอสมควร ก็ยังพอ
เลี้ยงตัวเองได้ ถ้าอย่างนั้นก็สู้ต่อไป
2) ยอดคำสั่งซื้อไม่มี ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรรีบปิดกิจการ เพราะการที่คุณ
ไปกู้หนี้ยืมสิน โดยไม่มี order นั้น เท่ากับคุณเปิดประตูฆ่าตัวคุณเอง
คุณจะกลายเป็นคนที่มีหนี้สินล้นพ้นตัว ดินพอกหางหมู จนในที่สุด
คุณก็ถึงทางตัน เพราะฉะนั้น ถ้าตอนนี้ยังพอมีโอกาส คุณเลิกกิจการไป
คุณยังมีเงินก้อนไว้จ่ายลูกน้อง มีทุนไว้ทำอาชีพใหม่หรือเลี้ยงตัวเอง
ยอมถอยก้าวหนึ่ง เพื่อไปตั้งหลักใหม่ แล้ววันหนึ่งโอกาศก็จะกลับมาเป็น
ของคุณเหมือนเดิม เพียงแต่อย่าท้อและรอจังหวะโอกาสที่ดี ๆ เท่านั้นเอง

 

5. สำรวจทรัพย์สินของคุณ ตอนสมัยคุณทำกิจการรุ่งเรืองนั้น คุณอาจจะ
ซื้อที่ดินไว้ อาจจะมีพอสมควร หรือกิจการของคุณเป็นโรงงานมีที่ดิน
หลายสิบหลายร้อยไร่ คุณก็นำที่ดินนั้นมาพัฒนาให้เกิดประโยชน์

1) นำมาให้พนักงานเช่าที่ทำกิน โดยแบ่งผลประโยชน์กัน ซึ่งอาจจะเป็น
ตัวเงินหรือผลผลิตก็ได้ เช่น พนักงานนำที่คุณปลูกข้าว ปลูกผัก
ก็อาจจะแบ่งผลประโยชน์เป็นข้าวเป็นผัก ตามสัดส่วนที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ต้น
2) ในกรณีที่คุณไม่ได้ประกอบกิจการแล้ว หรือลดขนาดกิจการลง
ควรที่จะได้มีการฝึกฝนพัฒนาคน หรือผลิตคนขึ้นมา เพื่อให้เขาได้มีอาชีพ
หรือมีรายได้ สามารถออกไปประกอบอาชีพในถิ่นฐานบ้านเกิดของเขาเองได้
โดยเฉพาะผู้ที่พึ่งจบการศึกษาและยังไม่มีงานและไม่มีประสบการณ์
โดยให้พวกเขาได้มาฝึกงานและทดลองงาน เพื่อเพิ่มพูนทักษะในอาชีพ
รวมไปถึงแนวทางในการประกอบธุรกิจ ซึ่งผลประโยชน์ที่เจ้าของกิจการ
จะได้รับมีดัีงนี้

 

2.1 เป็นวิทยาทานให้กับสังคม
2.2 พัฒนาคนให้มีศักยภาพในการทำงาน
2.3 เอื้อประโยชน์ในด้านธุรกิจให้กับกิจการ ในกรณีที่พวกเขาเหล่านั้น
ออกไปทำธุรกิจของตนเอง แต่ยังไม่มีเครดิตทางการค้า และประสบการณ์
ซึ่งอาจจะส่งผลให้ต้นทุนของสินค้าสูงขึ้น จึงต้องพึ่งพาอาศัยธุรกิจของคุณ
ในการซื้อ-ขายสินค้า และเป็นตัวแทนในการผลิตสินค้าให้กับคุณในชุมชน
หรือท้องถิ่นนั้น ๆ ซึ่งทำให้คุณได้ขยายฐานการผลิต เข้าไปสู่ชุมชน
หรืออีกนัยหนึ่ง คุณเป็น พี่เลี้ยงทางธุรกิจ ให้กับผู้ประกอบการรายใหม่
ทำให้เกิดผลประโยชน์ร่วมกัน หรือที่เรียกกันว่า พันธมิตรทางการค้า

 

3) จัดสวัสดิการเพื่อช่วยเหลือพนักงาน

3.1 มีที่พัก อาหาร หรือสาธารณูปโภคต่าง ๆ ให้ฟรี หรือรับภาระบางส่วน
ซึ่งที่พักและอาหาร ก็ได้มาจากที่ดินว่างเปล่า และที่ดินที่พนักงานเช่า
ซึ่งอาจจะเป็นการเช่าีที่ทำการเกษตร แล้วนำผลผลิตมาให้กับเจ้าของกิจการ

3.2 จัดสวัสดิการสำหรับพ่อแม่ที่มีบุตรเล็ก ๆ อยู่ในช่วงปฐมวัย ยังไม่สามารถ
เข้าโีรงเรียนได้ แต่พ่อแม่มีภาระค่าใช้จ่ายที่ต้องจ้างคนมาดูแลลูกช่่วงไปทำงาน
ซึ่งเจ้าของกิจการ อาจจะจ้างพนักงานที่ไม่สามารถจ้างงานในส่วนของกิจการ
มาทำงานในส่วนนี้แทน โดยจะจ่ายค่าจ้างให้ทั้งหมด หรือบางส่วน ก็แล้วแต่
ข้อตกลงระหว่างนายจ้างกับพนักงาน เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่าย
และสร้างขวัญกำลัีงใจให้กับพนักงาน

 

3.3 ในเมื่อนายจ้างมีสวัสดิการขั้นพื้นฐานที่จำเป็นต่อการดำรงชีพ
ทุก ๆ อย่างแล้วก็อาจจะเจรจาต่อรองเรื่องค่าจ้างแรงงานให้เหมาะสม
กับสภาวะเศรษฐกิจ ณ ปัจจุบันนี้ได้ ซึ่งถ้ากิจการประสบปัญหา
แต่พอเลี้ยงตนเองได้พนักงานทุกคนย่อมรู้ดีว่ายอมทนอดบ้าง
ดีกว่าไม่มีงานทำ เป็นการเอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกัน
โดยใช้หลักสมานฉันท์

 

4) คืนกำไรให้กับสังคมหรือชุมชน ในเมื่อกิจการพอมีกำไร มีรายได้ หรือกิจการ
คู่ค้าที่เป็นพันธมิตรทางการค้า หรือที่ทางกิจการเป็นพี่เลี้ยงทางธุรกิจให้นั้น
ก่อเกิดรายได้ มีผลกำไร ก็ควรที่จะคืนกำไรให้กับสังคม หรือชุมชนนั้น ๆ เช่น

4.1 ให้ทุนการศึกษาแก่เด็กนักเรียนที่มีความสามารถและตั้งใจเรียน
ประพฤติตัวดี โดยไม่จำเป็นว่าจะต้องเรียนเก่ง ถึงจะได้ทุนการศึกษา
เพียงแต่ขอให้เป็นเด็กดี จะได้เป็นการเปิดโอกาสให้กับเด็ก ๆ อีกหลายคน
เพื่อพวกเขาจะได้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้า

 

4.2 อุปถัมภ์ผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ เช่น คนชรา คนพิการ
เด็กกำพร้า ฯลฯ เป็นต้น ซึ่งจะต้องผ่านการตรวจสอบและพิจารณาจาก
ชุมชนนั้น ๆ ว่าเป็นจริง ซึ่งอาจจะอุปถัมภ์เป็นตัวเงิน หรือสิ่งของ
โดยพิจารณาจากความเหมาะสมของแต่ละบุคคล เพื่อเป็นการลดภาระ
และขจัดปัญหาทางสัีงคม