การเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจ

ดังนั้น เมื่อเราใช้วัดเป็นสิ่งดึงดูดให้คนเข้าหาธรรมะ เขาเหล่านั้น
ก็จะซึบซับในการทำความดีไปทีละน้อย จนในที่สุด พวกเขาก็ไม่กล้า
ที่จะทำความชั่วและละอายหรือเกรงกลัวต่อการทำบาปไปในที่สุด
ซึ่งหลักการในการที่จะให้คนเข้าหาธรรมะได้นั้น มีวิธีการดังต่อไปนี้

1) จัดให้วัดหรือที่สำคัญทางศาสนา เป็นศูนย์กลางการเรียนรู้และ
การเผยแพร่ธรรมะ และรวมไปถึงการสอนทำสมาธิให้แก่เด็กและคนในชุมชน
โดยอาจจะจัดทุก ๆ วัน หรือเฉพาะวันศุกร์-อาทิตย์ ก็ได้ขึ้นอยู่กับเหมาะสม

 

2) จัดสอนธรรมะตามสาย โดยให้พระนักเทศน์หรือพระประจำวัดในชุมชนนั้น ๆ
ออกรายการเสียงตามสาย สอนธรรมะให้กับประชาชนในชุมชน เป็นประจำทุก ๆ วัน
วันละ 30 นาที ทั้งในตอนเช้าและตอนเย็น

3) จัดให้มีการออกร้านขายของ ที่คนในชุมชนเป็นผู้ผลิตมาวางจำหน่าย
โดยใช้สถานที่ของวัดหรือบริเวณใกล้เคียง เพื่อดึงดูดคนที่มาเที่ยวชมงาน
จะได้แวะมาทำบุญที่วัดตามไปด้วย

 

4) จัดให้มีหน่วยงานทางการแพทย์ หรือแพทย์ประจำตำบล หมู่บ้าน
มาทำการรักษาและตรวจโรคฟรี ให้แก่ประชาชนในชุมชน โดยใช้
วัดเป็นสถานที่ในการให้บริการ

5) ส่งเสริมให้เด็กและคนในชุมชน มีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมทางศาสนา
เช่น เมื่อวัดมีงานทำบุญ คนในชุมชนก็มาร่วมทำบุญด้วยข้าวหม้อแกงหม้อบ้าง
ร่วมแรงร่วมใจดูแลด้านสาธารณูปโภคภายในวัดบ้าง โดยเป็นการร่วมแรง
ร่วมใจกันจัดงานนี้ขึ้นมา ทำใ้ห้พระ และคนในชุมชน
มีความสมัครสมานสามัคคี และก่อให้เกิดสัมพันธภาพที่ดี
ในการร่วมทำบุญทำกุศลไปพร้อม ๆ กัน เป็นการพัฒนาและ
ยกระดับจิตใจไปในทางที่ดีขึ้น

 

2.9 จัดตั้งสถานีวิทยุชุมชน
ในหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้าน มัีกจะมีการจัดตั้งลำโพงหรือเสียงตามสาย
หรือมีวิทยุชุมชน โดยให้สถานีวิทยุชุมชนเป็นศูนย์กลางกระจาย
ข่าวสารความรู้ และสาระต่าง ๆ ที่เหมาะสมกับท้องถิ่นนั้น ๆ
ไม่ว่าจะเป็นความรู้ด้านการเกษตร การอบรมในเรื่องการทำมาหากิน
ประชาสัมพันธ์งานหรือกิจกรรมของชุมชน และรายการสอนธรรมะ
แต่ผลปรากฏว่า การใช้งานเพื่อเกิดประโยชน์ให้กับชุมชนนั้นมีน้อยมาก
กลับกลายเป็นว่า วิทยุชุมชนใช้ออกประกาศทวงหนี้เงินกองทุนหมู่บ้าน
ที่คนในชุมชนไปขอสินเชื่อมา หรือใช้เ็ป็นเครื่องมือในการโจมตี
กลุ่มการเมืองที่ตนเองไม่เห็นด้วย หรือใช้เป็นสื่อโฆษณาชวนเชื่อ
ดังนั้น วิทยุชุมชนจึงควรทำเพื่อผลประโยชน์ส่วนรวม ไม่ใช่เพื่อ
ผลประโยชน์ส่วนตน

 

2.10 จัดตั้งกองทุนบำเหน็จ บำนาญสำหรับผู้ที่เกษียณอายุ
เป็นกองทุนของคนในชุมชนที่ต้องการจะเข้าร่วมโครงการ
เมื่อถึงวัยเกษียณอายุ คือ 60 ปี หรือเลิกทำงานก่อนเกษียณ
จะได้ใช้เงินที่นำเข้ามาไว้ในกองทุน สำหรับเลี้ยงชีพ โดยที่
ตนเองไม่เดือนร้อนในเรื่องการหารายได้ในการดำรงชีพ

 

2.11 จัดตั้งกองทุนสังคมสงเคราะห์
สำหรับเด็กกำพร้า ผู้พิการ ผู้สูงอายุที่ขาดคนดูแล โดยแบ่งออกเป็นดังนี้

- กองทุนสำหรับเด็กกำพร้า ตั้งแต่เด็กแรกเกิด - อายุ 20 ปี
โดยกองทุนจะหารายได้ หาผู้อุปถัมภ์ ดูแลเรื่องการศึกษา การฝึกอาชีพ
จนสามารถประกอบกิจการงานได้

- กองทุนสำหรับผู้พิการ ทุพพลภาพ
โดยจัดหากองทุนในการดูแลและฝึกอาชีพสำหรับผู้พิการ โดยให้ทำงานภายใน
ชุมชนนั้น ๆ และฝึกฝนอบรมทักษะ ในการช่วยเหลือตนเอง ไม่ให้ตกเป็น
ภาระกับคนอื่น

 

- กองทุนสำหรับผู้สูงอายุที่ขาดคนดูแล
โดยที่ทางชุมชนอาจจะจัดให้ทั้ง 3 แบบ คือ เด็กกำพร้า ผู้พิการ ผู้สูงอายุ
ได้มาอยู่ร่วมกัน โดยดูแลซึ่งกันและกัน ทำให้เด็กกำพร้าก็จะมีผู้ใหญ่
คอยแนะนำสั่งสอน และเด็กก็มีความอบอุ่น ส่วนผู้พิการก็จะได้เด็กและ
ผู้สูงอายุ คอยดูแลและช่วยเหลือในสิ่งที่ตนเองไม่สามารถทำได้
โดยให้ทุก ๆ ฝ่าย ต่างช่วยเหลือพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน โดยมีทาง
ชุมชนเป็นผู้ช่วยเหลือดูแลในสิ่งที่ขาดเหลือให้กับพวกเขาเหล่านั้น

 

2.12 จัดตั้งกองทุนด้านสาธารณูปโภค ต่าง ๆ เช่น

- ด้านพลังงาน โดยการหาพลังงานทดแทนการนำเข้าพลังงานของ
ต่างประเทศ เช่น น้ำมัน โดยทำการผลิตน้ำมันไบโอดีเซล, ก๊าซโซฮอลล์
และแก๊ส จากมูลสัตว์ มูลคน พลังงานแสงอาทิตย์ พลังงานไฟฟ้าจาก
กังหันลม กังหันน้ำ รวมทั้งพลังงานอื่น ๆ ที่มีอยู่ตามธรรมชาติ และใช้
ทรัพยการธรรมชาติที่มีอยู่ในท้องถิ่นนั้น ๆ นำมาผลิต และออกขายให้กับ
คนในชุมชนในราคาถูก โดยรายได้ส่วนหนึ่งให้กับชุมชน และอีกส่วน
ส่งเข้ารัฐ

 

- ด้านระบบโทรคมนาคม โดยเฉพาะโทรศัพท์พื้นฐาน เพราะมีความจำเป็นต่อ
การธุรกิจ ธุรกรรมต่าง ๆ โดยเฉพาะทาง internet ซึ่งสามารถติดต่อได้ทั่วประเทศ
และต่างประเทศ เป็นช่องทางการสื่อสารที่สะดวก ประหยัด และราคาถูก
แต่ในสังคมชนบท โทรศัพท์พื้นฐานยังมีอยู่น้อยมาก ส่วนใหญ่กว่าจะขอได้
ก็ต้องใช้เวลาหลายปี ทำให้ประชาชนหันไปใช้โทรศัพท์มือถือเสียเป็นส่วนใหญ่
แต่เนื่องจากโทรศัีพท์มือถือ ค่าใช้จ่ายสูง และเป็นการเสริมสร้างอุปนิสัยให้
ประชาชนเกิดความฟุ่มเฟือย ใช้จ่ายเกินความจำเป็น

 

การใช้โทรศัพท์มือถือตามหลักแล้ว เขาใช้เฉพาะติดต่อธุรกิจกันเท่านั้น
แต่ในเมืองไทย โทรศัพท์มือถือกลับเป็นปัจจัยที่ 6 รองจากรถที่คนไทยต้องมี
ไม่ว่าจะเป็นลูกเล็กเด็กแดง ก็มีมือถือใช้กันแล้ว จริงอยู่โทรศัพท์มือถือ ทำให้
สะดวกในการติดต่อ แต่ก็เป็นภาระค่าใช้จ่ายสำหรับคนที่มี บางคนมีโทรศัพท์
ก็ให้อีกฝ่ายติดต่อกลับ เป็นการเพิ่มภาระให้กับบุคคลอื่นโดยใช่เหตุ

 

ดังนั้น เมื่อแต่ละครอบครัวมีการทำธุรกิจแบบครัวเรือนเกิดขึ้น ก็จะทำให้มี
การติดต่อระหว่างกันมากขึ้น ทำให้มีภาระเรื่องค่าใช้จ่ายในด้านโทรศัพท์
มากขึ้นเป็นเงาตามตัวทางชุมชนจึงควรจะพิจารณาและคำนึงถึงเรื่อง
ต่าง ๆ เหล่านี้ ซึ่งทางชุึมชนอาจจะจัดทำวิทยุสื่อสาร หรือโทรศัพท์สื่อสาร
กันภายในชุมชน เพื่อลดค่าใช้จ่ายในการใช้โทรศัพท์มือถือให้กับประชาชน
ภายในชุมชนนั้น ๆ รวมทั้งกระตุ้นให้ภาครัฐและบริษัทที่ได้รับสัมปทาน
โทรศัพท์พื้นฐาน ติดตั้งและวางเครือข่ายระบบโทรศัพท์บ้าน ให้มีกัน
ทุก ๆ บ้านทั่วประเทศ เพื่อเพิ่มศักยภาพในการติดต่อธุรกิจ โดยเฉพาะ
การติดต่อธุรกิจทาง internet เพื่อที่ประชาชนจะได้มีความสามารถ
ในการเพิ่มรายได้ โดยผ่านช่องทางนี้อีกทางหนึ่ง

 

- ด้านการรักษาความสะอาด เพื่อมาดูแลความสะอาดและความเป็นระเบียบ
เรียบร้อยภายในชุมชน

1) จัดตั้งธนาคารขยะ เพื่อรองรับปัญหาขยะภายในชุมชน และนำรายได้จากขยะ
ของชุมชน เช่น กระดาษ พลาสติก ฯลฯ เป็นต้นนั้น มาเป็นกองทุนให้กับชุมชน
ในการจัดหาคน หาเครื่องมือต่าง ๆ ในการที่จะทำให้ชุมชนมีความสะอาด น่าอยู่
น่ามาเที่ยว และสร้างนิสัยให้คนในชุมชน ทิ้งขยะและคัดเลือกขยะที่จะทิ้ง นอกจาก
จะเพิ่มรายได้ ยังเป็นแหล่งเรียนรู้ให้กับเยาวชนและบุคคลทั่วไป ส่วนที่เหลือของ
ขยะสดก็สามารถนำมาทำเป็นน้ำหมักชีวภาพ สามารถนำออกมาจำหน่าย
หรือแจกจ่ายให้กับคนในชุมชนมาใช้ในการเกษตรหรือในบ้านเรือนของตน
อีกทั้งสามารถทำเป็นปุ๋ยธรรมชาติได้อีกด้วย

 

2) สร้างทัศนียภาพให้สวยงาม โดยส่งเสริมให้บ้านแต่ละบ้านในชุมชน
ปลูกต้นไม้ ดอกไม้ ที่หน้าบ้านหรือบริเวณบ้าน โดยเฉพาะบ้านที่อยู่ริมถนน
หรือริมทางเดิน เพื่อให้ชุมชนเกิดความสวยงาม และสร้างความประทับใจ
แก่ผู้มาเยือน จัดได้ว่าเป็นการสร้่างแหล่งท่องเที่ยวอีกทางหนึ่ง เหมือนเช่น
แถบจังหวัดลพบุรี สระบุรี ที่ทำไร่ทานตะวันปลูกกันเป็นจำนวนมากนั้น
จนทำให้เกิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว สร้างรายได้ให้กับจังหวัดเป็นจำนวนมาก
อีกทั้งยังเป็นการสร้างงาน และรายได้เสริมให้กับคนท้องถิ่นที่มาจำหน่าย
สินค้าให้กับนักท่องเที่ยว

 

2.13 จัดตั้งหน่วยบรรเทาสาธารณภัยและรักษาความปลอดภัย
ซึ่งจะเป็นการเตรียมพร้อมให้กับชุมชนในด้านสาธารณภัยต่าง ๆ
และเป็นศูนย์กลางในการช่วยเหลือยามเกิดภัยพิบัติ อีกทั้งดูแล
ความสงบความเรียบร้อยให้กับชุมชนในยามปกติ เป็นหน่วยงาน
ที่มีหน้าที่ควบคุมดูแล และฝึกบุคคลกร รวมทั้งให้ความรู้แก่เยาวชน
และคนในชุมชน ในด้านสาธารภัยและภัยพิบัติต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นจริง
โดยทำกันอย่างเป็นระบบ และได้มาตรฐานของความปลอดภัย
เพื่อลดการสูญเสียของประชาชนที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต

 

เมื่อประชาชนทุกคนมีรายได้ มีงานทำ ก็ทำให้ครอบครัวของตนเอง
เข้มแข็ง เมื่อแต่ละครอบครัวในชุมชนมีความเข้มแข็ง ก็จะทำให้
ชุมชนนั้น ๆ เข้มแข็งตามไปด้วย หลักการดังกล่าวข้างต้นนี้
เราอาจจะเรียกได้ว่าเป็น ระบบเศรษฐกิจแบบจุลภาค คือระบบ
เศรษฐกิจที่เริ่มจากเล็ก ๆ แล้วค่อย ๆ โต แต่เป็นการเติบโตที่
เข้มแข็ง และหยั่งรากลึกลงไปในสังคม ทำให้เศรษฐกิจภาค
ประชาชน มีความมั่นคงแข็งแรง เป็นการพัฒนาเศรษฐกิจ
ตั้งแต่ระดับชาวบ้านที่มีรายได้น้อยทั้งหลาย ซึ่งเป็นประชากร
ส่วนใหญ่ของประเทศ เป็นการพัฒนาระบบรากหญ้า ให้เติบโต
เป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่ และแข็งแกร่ง ได้ผลิดอก ออกผล
อย่างสมบูรณ์

ดังนั้น เมื่อประชาชนสามารถพึ่งพาตนเอง ได้ชุมชนก็พึ่งพา
ตนเองได้ รัฐบาลก็สามารถนำรายได้หรืองบประมาณแผ่นดิน
ไปพัฒนา เศรษฐกิจแบบมวลรวม หรือ ระบบเศรษฐกิจแบบมหภาค
โดยการออกนโยบาย และมาตรการ ต่าง ๆ เพื่อผลักดัน และ
กระตุ้นเศรษฐกิจ รวมทั้งวางแนวทางในการทำให้ประชาชน
ในประเทศมีรายได้ มีความอยู่ดีกินดี ตามหลักระบบเศรษฐกิจพอเีพียง
ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ที่่ท่านได้ทรงวางแนวทางไว้ให้

 

3. จากภาคเอกชน
ได้แก่ เจ้าของกิจการ นักธุรกิจ บริษัท ห้างร้านต่าง ๆ เนื่องจาก
ภาคเอกชนเป็นตัวหลักในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจของประเทศ
ให้เติบโตขึ้นเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งในภาวะเศรษฐกิจปัจจุบันนี้
ภาคธุรกิจกำลังประสบปัญหาขาดสภาพคล่อง ไม่สามารถกู้เงิน
เพื่อนำมาหมุนเวียนในธุรกิจของตนได้ ยอดการสั่งซื้อมีน้อยลง
หรือมียอดการสั่งซื้อ แต่ไม่สามารถผลิตหรือป้อนสินค้าให้กับ
ลูกค้าได้ เนื่องจากเงินทุนไม่พอ

 

เมื่อรัฐบาลเข้ามาช่วยเหลือ โดยมีออกมาตรการต่าง ๆ ก็จะทำให้
ภาคเอกชนมีรายได้ และมีกำลังพอที่จะช่วยหางาน หารายได้ให้กับ
ประเทศ ส่งผลต่อการพัฒนาเศรษกิจภายในประเทศ และรวมไปถึง
การค้าระหว่างประเทศอีกด้วย ซึ่งจะก่อให้เกิดผลดีกับภาครัฐ

เมื่อภาคเอกชนเข้มแข็งและมีรายได้มากเพียงพอ ก็สมควรที่จะคืนกำไร
กลับสู่สังคมเช่นเดียวกัน ซึ่งในปัจจุบันนี้ อัตราสัดส่วนในการคืนกำไร
ให้กับสังคม มีสัดส่วนน้อยมาก เมื่อเทียบกับภาคธุรกิจของนักธุรกิจ
และผู้ประกอบการทั้งหลายในประเทศ

 

สิ่งที่ภาคเอกชนควรทำ

1) ปันผลกำไร หรือแบ่งส่วนกำไรให้กับสังคม ในการทำธุรกิจที่ทำ
การผลิตสินค้าหรือบริการออกมาอย่างมากมายนั้น นักธุรกิจหรือ
ผู้ประกอบการทั้งหลาย ควรจะคำนึงถึงการคืนกำไรให้กับสังคมบ้าง
โดยในทุก ๆ ผลิตภัณฑ์หรือสินค้าที่ได้นำออกมาขายหรือให้บริการนั้น
ควรตั้งยอดปันผลกำไรไว้สักส่วนหนึ่ง คืนกลับสู่สังคม เช่น

 

สินค้าของคุณตั้งราคาขายอยู่ที่ 20 บาท คุณก็อาจจะต้องส่วนที่ต้อง
การคืนกำไรให้กับสังคมอยู่ที่ 0.05 สตางค์ต่อหน่วย หมายความว่า
คุณขายข้าวสารกิโลละ 20 บาท คุณก็แบ่งเงิน 5 สตางค์ไว้ เพื่อเป็น
การคืนกำไรให้กับสังคม สำหรับการขายทุก ๆ ครั้ง และกิจการของคุณ
ก็นำเงินส่วนนี้ไปสนับสนุนช่วยเหลือประชาชน ชุมชน หรือในภาคส่วนใด
แต่ต้องเป็นนโยบายที่ชัดแจ้ง และต้องแจ้งให้กับภาครัฐทราบด้วยว่า
คุณมีกิจกรรมในการคืนกำไรให้กับสังคม และมีส่วนช่วยเหลือ สนับสนุน
อย่างใดบ้าง โดยทำเป็นเป้าหมายอย่างชัดเจนกับทุก ๆ สินค้าที่คุณได้
ผลิตออกมา ถึงแม้ว่ากิจการของคุณจะมีกำไรน้อยลงไปเล็กน้อย
แต่ผลประโยชน์ที่คุณได้รับมีค่ามากมายมหาศาล เพราะการสนับสนุน
ของคุณมีส่วนช่วยเหลือให้กับประชาชน สังคม และประเทศ อย่างเป็น
รูปธรรม

 

2) จัดตั้งกองทุนเพื่อช่วยเหลือด้านการเงิน การค้า ให้กับภาคเอกชน ด้วยกัน
เนื่องจากบางครั้งการกู้ยืมเงินจากภาครัฐและสถาบันการเงินต่าง ๆ
ต้องใช้เวลาในการตรวจสอบคุณภาพสินเชื่อและการประเมินศักยภาพ
ของกิจการแต่การทำธุรกิจไม่สามารถรอคอยได้ ซึ่งในกลุ่มการค้า
ด้วยกัน อาจจะตั้งเป็นกองทุนให้กู้ยืมเงินระยะสั้นวันต่อวัน
หรือ สามวัน เจ็ดวัน ก็แล้วแต่ส่วนการกู้ยืมระยะยาวให้เป็นหน้าที่
ในส่วนของสถาบันการเงินและภาครัฐ