การเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจ

บางครั้งธุรกิจต้องการใช้เงินทุนหมุนเวียนในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ
หรือเกิดมีปัญหาสะดุด ไม่สามารถหาเงินได้ทัน ทำให้จำเป็นจะต้อง
ไปกู้ยืมเงินนอกระบบ ซึ่งเสียดอกเบี้ยค่อนข้างสูง ทำให้ธุรกิจบางประเภท
ที่กำไรน้อย แล้วไปกู้ยืมเงินนอกระบบ ทำให้การทำธุรกิจนั้นสูญเปล่า
เพราะแทบไม่เหลือกำไรไว้สำหรับดำเนินงาน

 

ดังนั้นในกลุ่มธุรกิจภาคเอกชน ควรจะต้องร่วมมือ
ช่วยเหลือซึ่งกันและกันเพื่อผลักดันให้ทุก ๆ ธุรกิจ
สามารถก้าวเดินต่อไปได้ ซึ่งการช่วยเหลือกันนั้น
อาจจะเป็นทั้งรูปแบบของตัวเงินทุน หรือเป็น
การแลกเปลี่ยนทางการค้าระหว่างกัน ซึ่งอาจจะ
สรุปได้ง่าย ๆ ว่า เป็นการจัดตั้ง กลุ่มพันธมิตรทางการค้า

 

3. สนับสนุนและจัดตั้งชมรมหรือมูลนิธิ ด้านการช่วยเหลือประชาชน
ชุมชน และประเทศ โดยทำหน้าที่รองจากภาครัฐในการสนับสนุน
สังคมอีกแรงหนึ่ง ในกรณีที่เป็นกิจการขนาดเล็ก ก็อาจจะรวมตัว
กันหลาย ๆ กิจการ มาจัดตั้งเป็นกองทุน เช่น การสนับสนุน
เด็กพิการ ซึ่งใช้วงเงิน 3,000 บาท / หัว / เดือน ก็ช่วยกันออก
กิจการละ 500 บ้าง 1,000 บ้าง รวม ๆ กัน

หรืออาจจะเป็นการสนับสนุนในเรื่องของผลิตภัณฑ์หรือสินค้าที่ตนเอง
ทำการผลิตอยู่ก็ได้ เช่น การสนับสนุนข้าวสาร 1 กระสอบ หรือ
น้ำดื่ม 10 โหล เป็นต้น เพื่อให้ทางกลุ่มที่มาขอรับการสนับสนุน
นำของที่ได้เอาไปใช้ในกลุ่ม ส่วนที่เหลือจากการใช้ จะได้นำออกไป
จำหน่าย เพื่อจะได้นำไปซื้อหาปัจจัยในส่วนที่ขาดได้

 

เมื่อภาคเอกชนรวมตัวกันแบ่งปันผลกำไรบางส่วนของตน
คืนให้กับสังคม ก็จะทำให้การพัฒนาประเทศเป็นไปด้วยดี
บางครั้งอาจจะดูเหมือนว่า กำไรของกิจการอาจจะน้อยลงไปบ้าง
แต่กิจการของคุณไม่ได้ขาดทุนลงไปเลย เพราะสิ่งที่ทุก ๆ
กิจการได้ทำลงไป กิจการนั้น ๆ มีผลกำไรทางสังคมอย่างมาก
แสดงให้เห็นว่ากิจการของคุณ ไม่แสวงหาผลประโยชน์แต่เพียงฝ่ายเดียว
อีกทั้งเป็นการสร้างสรรค์สังคมให้ก่อเกิดในสิ่งที่ดี คุณลองคิดดูว่า
กิจการแห่งหนึ่งแบ่งปันผลประโยชน์ให้กับสังคมอย่างสม่ำเสมอและ
เป็นกิจจะลักษณะ เป็นที่รู้จักกันไปทั่ว กับอีกกิจการหนึ่งที่แบ่งปัน
ผลประโยชน์ให้กับสังคม ยามปลายปี หรือทำนาน ๆ ครั้ง
ถ้าคุณเป็นผู้บริโภค คุณจะเลือกกิจการใด


ภาคเอกชน เป็นภาคที่นำพาด้านการเศรษฐกิจของประเทศให้รุดหน้า
ดังนั้น การคืนกำไรให้กับสังคม เป็นสิ่งที่ควรคำนึงอย่างแก่นแท้
กิจการของคุณจะไปได้ ก็เมื่อมีคนซื้อสินค้าของคุณ แต่ถ้าคนซื้อ
ไม่มีกำลังพอที่จะซื้อ แล้วสินค้าของคุณจะขายได้อย่างไร
ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่ช่วยเหลือพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน

 

สิ่งที่ภาครัฐควรทำ

1. นโยบายเรื่องที่ดินทำกิน รัฐควรจะออกมาตรการในเรื่องของที่ดิน
ที่เจ้าของที่ดิน ซื้อไว้แต่ปล่อยให้เป็นที่ดินรกร้างว่างเปล่า ไม่ได้สร้าง
หรือทำอะไรให้เกิดประโยชน์บนที่ดินแปลงนั้น ๆ เลย และรวมไปถึง
ที่ดินของรัฐและหน่วยงานของรัฐ เช่น ที่ดินของการทางรถไฟ ที่ดิน
บริเวณใต้ทางด่วน เป็นต้น

 

ซึ่งรัฐควรนำที่ดินต่าง ๆ เหล่านี้ มาออกเป็นนโยบายให้ประชาชน
ที่ว่างงานและไม่มีที่ดินทำกิน ได้มาใช้ประโยชน์จากที่ดิน อาจจะ
ทำการเพาะปลูก หรือทำมาค้าขาย โดยเป็นการแบ่งผลประโยชน์
กันระหว่างเจ้าของที่ดิน กับประชาชน ซึ่งการแบ่งผลประโยชน์นั้น
จะต้องคำนึงถึงประชาชนว่ามีกำลังและศักยภาพเพียงใด เพราะ
การแบ่งผลประโยชน์ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ในรูปของตัวเงิน
เพียงอย่างเดียวก็ได้ แต่เป็นการแบ่งปันผลผลิต หรือปันผลกำไร
ระหว่างเจ้าของที่ดินกับประชาชน

 

ในการใช้ประโยชน์จากที่ดิน ถึงแม้ว่าภาครัฐจะเคยมีนโยบาย
หรือออกมาตรการต่าง ๆ มาแล้วก็ตาม แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ
อย่างที่ตั้งเป้าหมายไว้ ก็เนื่องมาจากคนที่เข้ามาทำประโยชน์
บนที่ดินนั้น ๆ กลับกลายเป็นนายทุนที่เข้ามาแสวงหาผลประโยชน์
ในทางธุรกิจเสียเป็นส่วนใหญ่ สำหรับประชาชนที่ยากไร้
กลับกลายเป็นว่าไม่ได้ใช้ประโยชน์จากที่ดิน หรือขายสิทธิให้แก่
นายทุน ดังนั้นภาครัฐจึงต้องมีมาตรการตรวจสอบให้ถูกต้องและ
เป็นจริง เพื่อผลประโยชน์ต่าง ๆ เหล่านี้ จะได้เป็นโอกาสสำหรับ
ประชาชนที่ต้องการทำประโยชน์บนที่ดินเหล่านั้นจริง ๆ

 

2. นโยบายเรื่องหนี้สินของภาคประชาชนและเอกชน
ในปัจจุบันนี้คนไทยทุกคน พอลืมตาออกมาจากท้องแม่ก็เป็นหนี้แล้ว
ซึ่งก็เกิดจากการดำเนินนโยบายทีผิดพลาดของรัฐบาล แทนที่จะ
ระดมมันสมองในการหาโอกาสเพิ่มรายได้ให้กับประชาชน โดยให้
ประชาชนสามารถสร้างรายได้ให้กับตนเอง พึ่งพาตนเองเป็นสำคัญ
และมีภาครัฐเป็นผู้สนับสนุนปัจจัยต่าง ๆ และให้โอกาสในการที่
จะทำให้ประชาชนสร้างงาน สร้างอาชีพด้วยตัวของเขาเอง

 

แต่กลับใช้เม็ดเงินในการหว่าน แจก เพื่อซื้อเสียง เพื่อซื้อใจประชาชน
โดยไม่ได้คำนึงถึงว่า เงินที่หว่านลงไปนั้น ก็คือเงินที่ได้มาจากการที่
ประชาชนทุกคนที่เสียภาษีให้รัฐ มิหนำซ้ำเมื่อขาดเม็ดเงิน ก็ไปกู้หนี้
ยืมสินกับประเทศต่าง ๆ นับว่าเป็นการแก้ปัญหาไม่ถูกจุดและไม่ถูกทาง
ทำให้เป็นการซ้ำเติมประชาชนด้วยการมีหนี้เพิ่มขึ้นไปอีก

 

ดังนั้นภาครัฐควรวางนโยบาย โดยให้ประชาชนเปลี่ยนทัศนคติ
และค่านิยมของตนเอง จากการที่เป็นคนฟุ้งเฟ้อ ฟุ่มเฟือย
ให้หันมารู้จักทำมาหากิน โดยใช้หลักเศรษฐกิจพอเีพียง
รู้จักสร้างงาน สร้างโอกาสให้กับตนเอง ลด ละ เลิก ในอบายมุขต่าง ๆ
เช่น การดื่มสุรา เล่นหวย เล่นการพนัน เป็นต้น เพราะเมื่อทำงาน
หาเิงินมาได้ 100 บาท แต่นำเงินไปใช้จ่ายกับสิ่งเหล่านี้ เงินก็หมด
แถมยังต้องไปกู้หนี้ยืมสิน ทำให้มีหนี้เพิ่มพูนยิ่งขึ้นไปอีก
ดังนั้น รัฐควรวางนโยบายในการสร้างคุณค่าให้กับตนเองกับ
ภาคประชาชน กระตุ้น และปลุกจิตสำนึกความเป็นคนดี
เพื่อที่ประชาชนจะได้เดินทางไปในทางที่ถูกที่ควร

 

มาตรการที่ควรจัดการเรื่องภาระหนี้สิน

1. ออกกฎหมายนิรโทษกรรมทางการเงินแก่ประชาชนและเอกชนที่ติด black list
การนิรโทษกรรมทางการเงิน ไม่ใช่ยกเิลิกหนี้สินที่มีอยู่ของประชาชน
ที่ได้ก่อไว้กับสถาบันการเงินใด ๆ แต่เป็นการเจรจา ต่อรอง ผัดผ่อน
ให้กับประชาชนที่มีความตั้งใจในการชำระหนี้ แต่หนี้ที่มีอยู่อาจจะเกินกำลัง
ของตนเองในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ และยังรวมไปถึงประชาชนที่ได้
ชำระเงินไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังมีชื่ออยู่ในรายการบัญชี black list
ซึ่งทำให้ไม่สามารถทำสินเชื่อ หรือทำนิติกรรมทางการเงินใด ๆ ได้

 

ซึ่งก่อให้เกิดปัญหากับประชาชนในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
เปรียบได้เหมือนกับคนที่ติดคุก พอพ้นโทษออกมาแล้ว เขาก็พ้นผิด
ยังพอไปทำมาหากินได้ แต่คนที่ติด black list แม้จะชำระหนี้
เรียบร้อยแล้ว แต่ไม่สามารถทำธุรกรรมทางการเงินใด ๆ ได้
เพราะมีประวัติการชำระเงินไม่ดีมาก่อน ทำให้บุคคลต่าง ๆ เหล่านี้
ประสบปัญหาในการประกอบอาชีพการงานเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ประกอบการ และนักธุรกิจ
ซึ่งเป็นตัวขับเคลื่อนในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ
เป็นส่วนใหญ่นั้น ไม่สามารถดำเนินธุรกิจต่อไปได้

 

ถ้าธุรกิจต่าง ๆ นั้น พากันล้มเลิกกิจการไปเสียหมดแล้ว
ก็จะทำให้ประชาชนขาดรายได้ ซึ่งรวมไปถึงผู้ที่ได้ทำการ
ขอสินเชื่อไว้ก่อนหน้านี้แ้ล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการซื้อบ้าน
ซื้อรถ ฯลฯ ก็จะขาดรายได้ และก่อให้เกิดปัญหา black list
เพิ่มขึ้นไปอีก

ดังนั้น ภาครัฐควรมีนโยบายในการแก้ปัญหาเหล่านี้ ซึ่งเป็นปัญหา
มวลรวมของประเทศ ที่ประชาชนส่วนใหญ่กำลังประสบปัญหา
หนี้สินล้นพ้นตัว จนไม่สามารถชำระหนี้ได้

 

2. ปัญหาเรื่องบัตรเครดิต
เมื่อเกิดภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ ทำให้ปัญหาเรื่องบัตรเครดิต มีค่อนข้างสูง
เนื่องจากผู้ที่มีบัตรเครดิต ต่างก็ต้องเบิกเงินสดจากบัตรเครดิตมาใช้
ซึ่งหลาย ๆ คนนั้น ต่างก็มีบัตรอยู่หลายใบ กลายเป็นว่า เบิกเงินจาก
บัตรธนาคารนั้น มาจ่ายบัตรของธนาคารนี้ ทำให้เกิดการสูญเสียทาง
เศรษฐกิจกับผู้บริโภคเป็นอย่างมาก เพราะค่าธรรมเนียมในการเบิกเิงิน
จากบัตรเครดิตอยู่ที่ 3% ไม่รวมถึงดอกเบี้ยอีกต่างหาก

 

ซึ่งตามหลักความเป็นจริงแล้ว เมื่อได้ชื่อว่าบัตรเครดิต แปลว่า
คุณให้เครดิตกับตัวเจ้าของบัตรใบนั้น ซึ่งในบัตรอาจจะมีกำหนด
ระยะเวลาในการใช้เงิน โดยอาจจะกำหนดไว้ 30 วัน ถึงแม้ว่า
ตัวเจ้าของบัตรจะเบิกเงินสดมาใช้ แต่ถ้าเขาได้นำเงินมาคืนก่อน
ระยะเวลาในการตัดรอบบัญชีแล้ว ก็ไม่สมควรที่จะไปเรียกเก็บเงิน
ค่าธรรมเนียมในการเบิกถอนเงินสดกับตัวเจ้าของบัตร เนื่องจาก
ทางสถาบันการเงินยินยอมและเชื่อถือในการให้สินเชื่อกับเจ้าของ
บัตรนั่นเอง

 

ทางสถาบันการเงินควรจะคิดเงินก็ต่อเมื่อครบกำหนดระยะเวลาใน
ให้สินเชื่อแล้ว ทางเจ้าของบัตรยังไม่นำเงินเข้ามาคืนในระบบ
ทางสถาบันการเงินถึงค่อยคิดค่าธรรมเนียมและดอกเบี้ย จึงจะถูกต้อง
แต่กลับกลายเป็นว่าสถาบันการเงินให้เครดิตเฉพาะวงเงินในการซื้อ
สินค้าเท่านั้น ไม่ได้รวมไปถึงการให้วงเงินในการเบิกเงินสดล่วงหน้า
ซึ่งถือว่าผิดหลักการในการให้เครดิตกับผู้บริโภค

 

อีกทั้งยังรวมไปถึงมาตรการของรัฐ ที่ให้ผู้บริโภคชำระเงินขั้นต่ำอยู่ที่
10% ของวงเิงินที่ได้ใช้ไป จริงอยู่อาจจะเป็นมาตรการที่ป้องกัน
การขาดเสถีึยรภาพทางการเงิน แต่กลับกลายเป็นภาระหนักให้กับ
ผู้บริโภค ดังนั้น ภาครัฐจึงควรทบทวนนโยบายเหล่านี้ เพื่อช่วยเหลือ
ผู้บริโภคที่ำกำลังประสบปัญหาอย่างทุกวันนี้

 

ทั้งทางสถาบันการเงินและภาครัฐอาจบอกได้ว่า ในเมื่อเจ้าของบัตร
ยินยอมที่จะใช้เงินจากบัตรเครดิต ตัวเจ้าของบัตรก็ต้องรับผิดชอบ
ตามเงื่อนไขที่สถาบันการเงินและรัฐเป็นผู้กำหนด ซึ่งนั่นก็ถูกต้อง
แต่ในโลกปัจจุบัน สภาววะทางสังคมและเศรษฐกิจได้เปลี่ยนไป
การที่สถาบันการเงินผู้ออกบัตรเครดิต เีัรียกเก็บเงินจากค่าธรรมเนียม
จากการที่เจ้าของบัตรเครดิตกดเงินสดออกมาใช้ล่วงหน้านั้น
จะเรียกได้ว่า เป็นการให้เครดิตเช่นนั้นหรือ

 

ซึ่งทางสถาบันการเงินอาจจะออกมาชี้แจงว่า แล้วทางสถาบันการเงิน
จะได้ผลประโยชน์จากตรงไหน เพราะถ้าคิดกันแบบนั้นแล้ว ก็ควรจะ
บอกกับลูกค้าว่า บัตรเครดิตของสถาบันการเงินนั้นเป็นบัตรเครดิต
สำหรับไว้ซื้อสินค้าเท่านั้น เหมือนกับที่ห้างสรรพสินค้าต่าง ๆ ออก
บัตรให้ผู้บริโภคมาซื้อสินค้าของตน หรือถ้าไม่อย่างนั้น ทางสถาบัน
การเงินก็เรียกเก็บค่าธรรมเนียมในการมีบัตรเครดิตกับลูกค้าตาม
นโยบายของสถาบันการเงินนั้น ๆ

 

แต่ในความเป็นจริงของทุกวันนี้ ทุก ๆ สถาบันการเงินยกเว้นค่าธรรมเนียม
ในการขอมีบัตรเครดิตให้กับลูกค้า ก็เพื่อหวังผลในการเรียกเก็บค่าธรรมเนียม
ในการที่เจ้าของบัตรเครดิตกดเงินสดออกมาใช้ล่วงหน้า ซึ่งให้ผลตอบแทน
กับสถาบันการเงินสูงกว่าการเก็บค่าธรรมเนียมรายปีอยู่แล้ว

ดังนั้น ภาครัฐจึงควรออกนโยบายคุ้มครองผู้บริโภคหรือเจ้าของบัตรเครดิต
ในเรื่องนี้ เพราะบางครั้งเจ้าของบัตรเครดิตอาจจำเป็นจะต้องใช้เงินเพียง
ไม่กี่วัน แต่ต้องมาเสียค่าธรรมเนียมในการเบิกเงินสดมาใช้ในทันที