ขอเชิญท่านที่มีความจงรักภักดีและเทิดทูนในสมเด็จพระนเรศวรมหาราช

-----------------------------------------
จะได้ สมน้ำ สมเนื้อ เหมาะ..กับ พี่หมอก..ที่น้องสาย เรียกไงคะ

จะใช้พี่ทาง แบบน้องไก่เหลืองฯ ก็กลัวจะหลงทาง เดี๋ยวต้องไปตามกลับมาเขียนกระทู้อีก

จะใช้น้องธาตุ..แหม พ้องเสียงไม่เป็นมงคลนาม

น้องสาย น่ะ แจ่มแล้ว ดูเป็นคุณท้าวสมกับนักเล่าประวัติศาสตร์หน่อย


คุณทางสายธาตุขา.. แม่ทัพใหญ่ของค่าย ท่านจงรักภักด
เห็นชอบแล้ว กับสมญานาม คุณท้าวสาย...(f)

 

คุณท้าวสาย...(f)<!-- google_ad_section_end -->

กัก กัก กัก เป็นคุณท้าวด้วย นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ยิ่ง ยิ่ง

คำว่าธาตุนะพี่ คนเรียนวิทย์เขาชอบนะคะ ท่องตารางธาตุในวิชาเคมีกันมาอย่างโชกโชน ไม่มีความรู้สึกว่าไปพ้องเสียงกับคำว่า ทาส เลยค่ะคุณพี่หมอกฯ ออกจะยกย่องคำว่า ธาตุ ยิ่งมาศึกษาเรื่องธาตุ 4 ขันธ์ 5 ยิ่งบอกว่านี่แหละองค์ประกอบของเนื้อหนังที่แท้จริงที่เรารวบรวมขึ้นมาเป็นตัวเราในชาตินี้เพียงชั่วคราว ธาตุจึงเป็นคำมงคลสำหรับหนู อีกอย่างหนูศึกษาเรื่องของการฝึกธาตุสายหลวงปู่ใหญ่เทพโลกอุดร หลวงปู่สำเร็จลุน หลวงปู่คำพันธ์ พระอริยเจ้าเหล่านี้ก็เป็นพระทางสายธาตุจ๊ะพี่

 

ขอต้อนรับคุณ marine24 ด้วยค่ะ

ขออนุโมทนากับคุณไก่เหลืองฯเพราะเห็นถึงความห่วงใยในชาติบ้านเมืองมากๆที่คุณไก่ฯแสดงออกเสมอๆ

ขออนุโมทนากับคุณนารถฯในจิตอันดีงามทั้งปวงค่ะ

วันนี้ได้ขบคิดศัพท์พม่าหนึ่งคำ ศัพท์จีนหนึ่งคำ

ศัพท์พม่าคือ เมง แปลว่าอะไร ทำไมเชื้อพระวงศ์พม่า จึงขึ้นพระนามว่า เมง อาทิ
มังชัยสิงห์ หรือ เมงชัยสิงห์ คือพระเจ้านันทบุเรง พระโอรสของพระเจ้าบุเรงนอง
เมงเกอสอ คือ พระอัครมเหสีของพระเจ้าตองอู พระธิดาของพระเจ้าบุเรงนอง
เมงอทเว คือ พระธิดาของพระสุพรรณกัลยากับพระเจ้าบุเรงนอง
เมงนรธาสอ คือ นรธามังสอ พระโอรสของพระเจ้าบุเรงนอง

ศัพท์จีนคือ เจ้า แปลว่าอะไร ทำไมเชื้อพระวงศ์ราชวงศ์ซ่ง จึงขึ้นพระนามแต่ละองค์ว่า เจ้า ?


วิธีการตั้งชื่อในชั้นเชื้อพระวงศ์ คงจะบ่งบอกถึงพระอิสริยยศของแต่ละพระองค์ด้วยกระมัง ว่าไหมคะ

 

แว๊กกก แว๊กกก แว๊กกก เพิ่งนึกได้ว่าคำว่า ท้าว ไปพ้องเสียงกับคำว่า เท้า ด้วย 555555

เป็นแค่น้องสายฯ ดีกว่าค่ะพี่หมอกฯ 555555

 

***********************************

หึ หึ..นึกช้าจังเล๊ยยย เอ๊า น้องสาย ก้อน้องสาย

แต่จะสายอะไรดีเอ่ย..

สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง ยามสาย
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย ห่างเศร้า
กี่คืนกี่วันวาย วางเทวษ ราแม่
ถวิลทุกขอบค่ำเช้า หยุดได้ฉันใด


สายชล

เหม่อมองดูสายน้ำวน เหม่อมองสายชลช่างไหลริน
เหม่อมองดูนกผกผิน บินลับไป
ยาม เหงาเราถอนใจ บินไปไม่กลับมา

เปล่าเปลี่ยวจริงหนอหัวใจ
อยากจะรัก ใครเศร้าใจทุกครา
หมดแรงกำลังอ่อนล้าและหลงทาง
เจ็บนั้นยังเจ็บมิจาง อ้างว้างดั่งสายชล

แม้ใจจะเจ็บเก็บมาคิดๆ อดีตยังงามล้ำล้น
มิเคย ลืมภาพเราสองคน มิเคยลืมยังหลอกลวงตน
มิเคยลืม ว่าเคยรักเธอสายชล หลั่งรินไหลวนมาพานพบเจอ
เหตุการณ์ผ่านไปยังเผลอพะวงทุกวัน
อกเอยขม ขื่นตื้นตันจากกันหรือฝันไป


http://song.zabjung.com/2905/สายชล-เพลงประกอบละคร-เบญจา-คีตา-ความรัก.mp3/

 

*********************

บ่ ฮู้ บ่ หัน บ่ เห็น

เพราะเรียนสายศิลป..จ๊า

 

เจ๊นึกถึง ยัยสาย กระสือ ง่ะ

แว๊ปปปปปปป ไป แร่ะ อิอิอิ

 

ถูกต้องนะคร้าบ

 

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ

ขอต้อนรับท่านขุนทหารแห่งองค์พระเจ้าตากด้วยคนครับ

 

แด่ยอดรัก..นักรบไทย ร่วมสดุดีวีรกรรมทหารกล้า - Buddhism Audio

แด่ยอดรักนักรบไทย

 

**************************************************
แบบนี้เหรอ.. หือ....คิดได้ งัยเนี่ยะ

อูยยย ! กัวจัง.....

อ้าว....ไปด้วยยยยยยยยยย.....จ้า

 

ก๊าก กัก กัก กัก กัก ชอบบบบบบ...... กระสือ ยายสาย

วันที่มาบ้านเจ๊รุ้ง คุณนายเจ๊โหน่งอย่าเข้าห้องน้ำเด้อ เด๋วจะเจอดี กัก กัก กัก
​

เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลเพราะไปเฝ้าคุณแม่เข้าผ่าตัด ผลออกมาน่าพอใจ ลูกๆก็ช่วยกันดูแลท่านไปจนกว่าท่านจะหมดอายุขัยค่ะ พระคุณแม่ยิ่งใหญ่กว่าผืนฟ้าหนักกว่าผืนดิน ขอตอบแทนพระคุณแม่สุดความสามารถค่ะ​

 

สาธุ ขออนุโมทนากับคุณสาย ครับ (ยังขอยืนยันว่าชื่อนี้เก๋ มากครับ)

มีเรื่องเกี่ยวกับแม่ มาฝากกัน...

.... ก่อนไม่มีแม่ให้กอด....เรื่องจริง จากโรงเรียน อัสสัมชัญ อ่านแล้วจะกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่......

เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับ...มิสอุไรพร
ครูที่มีจิตวิทยาสูงในการสอนเด็ก

รักใดไหนเล่าเท่ารักแม่...วีรกรรมสุดยิ่งใหญ่ของแม่ที่ลูกทุกคนต้องอ่าน!

ตึกเซนต์หลุยส์มารี โรงเรียนอัสสัมชัญ แผนกประถม ราวกลางปี พ.ศ. 2539

' มิสคะ ช่วงพักเที่ยงจะมีผู้ปกครองมารอพบสองท่านที่หน้าห้องรับรองค่ะ '

โทรศัพท์แจ้งจากห้องประชาสัมพันธ์ทำให้มิสอุไรพร นาคะเสถียร
ครูสาวประจำระดับชั้นป. 4 รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
เพราะจำได้ว่ามีการโทรนัดหมายจะมาพบจากคุณแม่ท่านหนึ่งเพียงท่านเดียวในวันนี้

เอ...ใครล่ะนี่ จะมีเรื่องอะไรรึเปล่านะ

เมื่อมิสอุ ไรพรเดินมาถึงหน้าห้องประชาสัมพันธ์
ครูสาวก็แทบยกมือรับไหว้จากสุภาพสตรีทั้งสองท่านไม่ทัน
หากก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นคุณแม่ท่านหนึ่งยกมือไหว้แต่เพียงแขนข้างเดียว
อย่างไรก็ตามมิสได้เชิญคุณแม่ท่านแรก
เข้าไปคุยก่อนตามลำดับการนัดโดยเก็บงำความแปลกใจไว้
หลังจากคุยกับคุณแม่ท่านแรกเสร็จมิสจึงเชิญคุณแม่อีกท่านเข้ามาคุย ใน ห้องรับรอง

ภาพแรกที่ได้เห็นชัดๆทำให้ครูสาวตกใจเล็กน้อย

แขนซ้ายของคุณแม่เป็นแขนเทียม คุณแม่มาปรึกษาเรื่อง การเรียนของลูก
เพราะไม่ได้มาในวันนัดพบผู้ปกครองประจำปีเมื่อต้นปีการศึกษาที่ผ่านมา

' ลูกเขาไม่อยากให้มา เขาว่าเขาอายที่แม่ใส่แขนเทียม
กลัวโดนเพื่อนล้อแม่มาทีเพื่อนก็ล้อกันประจำว่าแม่แขนเดียว
แม่เป็นหุ่นยนต์เหรอ อะไรนี่น่ะค่ะ เลยไม่ได้มา '

น้ำเสียงของคุณแม่แฝงแววเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธหรือไม่พอใจ

มิสอุไรพรขออนุญาตซักถามเกี่ยวกับสาเหตุที่ค ุณแม่ต้องใส่แขนเทียม
เมื่อได้ทราบความจริงทั้งหมดครูสาวก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องจัดการ
เรื่องที่ลูกไม่ยอมรับและไม่เข้าใจแม่นี้โดยเร็ว
หากปล่อยเรื่องนี้ไป...ก็จะเป็นบาปอันหนักยิ่งติดตัวเด็กไปในภายหน้า
ทั้งตัวลูกชายและคนที่ล้อเพื่อนด้วย

ช่วงเย็นวันนั้นมีชั่วโมงลูกเสือแต่ฝนตกหนัก
มิสอุไรพรจึงได้โอกาสนำเรื่องนี้มาเล่าให้นักเรียนฟังในห้องเรียน

เรื่องราวที่ว่านั้น มีดังต่อไปนี้

วันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2536 หลังวันแม่เพียงไม่กี่วัน...
ครอบครัวหนึ่งได้เดินทางไปเที่ยวนากุ้งที่จังหวัดสตูล
ครอบครัวนี้ประกอบด้วยคุณพ่อ คุณแม่
และลูกชายอีกสามคนพวกเขาเดินชมนากุ้งไปตามทางเดินซึ่งเป็นคันดิน
ท่ามกลางบรรยากาศสดชื่นของธรรมชาติ

โดยคุณพ่อเดินนำหน้ากับลูกชายคนโตสองคน
ส่วนคุณแม่เดินตามหลังมากับลูกชายคนเล็ก

ทางเดินที่เป็นคันดินนั้นมีการแบ่งเป็นท้องร่องเพื่อติดต ั้งระหัดวิดน้ำ
ซึ่งมีใบพัดทำจากเหล็กสูงจากคันดินราว 25 ซม
คุณพ่อและลูกคนโตสองคนก็ข้ามท้องร่องแล้วเดินนำต่อไปข้างหน้า
ไม่มีใครฉุกใจคิดระวังถึงเหตุร้าย

แต่แล้วลูกชายคนเล็กกลับก้าวพลาดล้มลงไปในท้องร่อง
ขากางเกงเข้าไปติดกับร่องของระหัดวิดน้ำที่กำลังหมุนอยู่
และฉุดขาของลูกทั้งสองข้างเข้าไปในใบพัดเหล็ก

' ถ้าเป็นพวกคุณ น้องตกลงไปอย่างนี้คุณจะทำอย่างไร '

มิสหยุดเรื่องไว้ก่อนเพื่อซักถาม มองหน้าเด็กนักเรียน
ทั้งห้องที่นั่งเงียบกริบ หน้าซีด โดยเฉพาะลูกชายของคุณแม่ท่านนั้น

' ทุกคนตกตะลึงใช่มั้ย คิดไม่ทันใช่มั้ย
แต่นักเรียนรู้มั้ยว่าคุณแม่ท่านตัดสินใจทำอย่างไร '

คุณแม่ไม่ยอม เสียเวลาคิดอะไรเลย

ท่านรีบยึดดึงตัวลูกเอาไว้แล้วเอาแขนซ้ายที่ว่างอยู่เข้าไปขวางใบพัดเหล็กไว้ก่อน...
ใบพัดจึงหมุนเอาแขนของคุณแม่เข้าไป...คนงานที่เห็นเหตุการณ์รีบปิดเครื่องทันที
แต่แรงเฉื่อยทำให้ใบพัดยังหมุนต่อด้วยกำลังแรง...
แรงจนกระชากแขนซ้ายของคุณแม ่ขาดสะบั้นลง!
คุณแม่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสสติสัมปชัญญะดับวูบลงในทันที

ท้องร่องทั่วบริเวณแดงฉานไปด้วยเลือด...เลือดของแม่...

ใบพัดเหล็กยังหมุนต่อไปอีกเล็กน้อยและบดเอาขาทั้งสองข้างของลูกชายคนเล็ก
จนกระดูกหัก...แต่ไม่ขาด
ไม่ขาด...เพราะแขนซ้ายของแม่ขาดแทน...ไม่ขาด...เพราะแม้จะไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ

มือขวาของคุณแม่ก็ยังยึดตัวลูกเอาไว้แน่น....ไม่ยอมปล่อย...

คุณพ่อและลูกคนโตทั้งสองคนหันกลับมามองตามเสียงตะโกนเอะอะโวยวายของคนงาน
พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของคุณแม่ ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาช็อกจนแทบสิ้นสติ!

คุณพ่อกระโจนพรวดเดียวถึงตัวคุณแม่และลูกน้อย แต่...มันสายเกินไปแล้ว!

สิ่งเดีย วที่ทำได้คือรีบพาสองแม่ลูกส่งโรงพยาบาลทันที
ผลของการรักษาคือคุณแม่ต้องใส่แขนเทียมแทนแขนซ้ายที่ขาดไป
ส่วนลูกคนเล็กที่ขาหักต้องอยู่โรงพยาบาลนานราวสามเดือนจึงสามารถเดินเหินได้เป็นปกติ

มิสอุไรพรกวาดสายตามองไปรอบๆห้องถามขึ้นอีกว่า
' นักเรียนคิดว่าคุณแม่ท่านนี้กล้าหาญมั้ยคะ '

' กล้าหาญมาก ' เด็กๆพากันตอบเป็นเสียงเดียวกันพลางพยักหน้า

หลายๆคนยังหน้าซีดเซียวเมื่อนึกภาพเหตุการณ์ไปตามที่ครูเล่า
มิสมองหน้าลูกชายของคุณแม่แล้วบอกต่อว่า
' นักเรียนทราบมั้ยว่าคุณแม่ท่านนี้เป็นคุณแม่ของเพื่อนเราในห้องนี้เอง
ไหนใครเป็นลูกของคุณแม่ท่านนี้ยืนขึ้นให้เพื่อนเห็นหน่อยสิ '< /FONT>

เด็กนักเรียนคนนั้นยืนขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือของเพื่อนทั้งห้อง

' วันนี้เมื่อคุณกลับไปบ้านมิสฝากเรียนคุณแม่ด้วยว่าพวกเราชื่นชม
และยกย่องท่านมากจริงมั้ยพวกเรา '

' จริงครับๆ ใช่ครับๆ ' เสียงเล็กๆตอบมาเป็นทางเดียวกัน

' มิสได้ทราบมาว่ามีหลายๆคนไปล้อเลียนเพื่อน ไหน
คนไหนบ้างคะที่เคยล้อคุณแม่เขา ถ้ามีเราเป็นลูกผู้ชายต้องกล้ารับค่ะ '

มีนักเรียน 3-4 คนยืนขึ้น สีหน้าของแต่ละคนซีดเซียวอย่า งสำนึกผิด

มิสอุไรพรมองหน้าของเด็กกลุ่มนี้อย่างอ่อนโยน ถามว่า
' ดีมากนักเรียน ตอนนี้คุณคงอยากพูดอะไรกับเพื่อนใช่มั้ยคะ '

เด็กชายกลุ่มนั้นเดินเข้าไปโอบกอดคอแล้ว กล่าวขอโทษเพื่อนด้วยความจริงใจ
ครูสาวน้ำตาคลอ ยืนมองภาพนั้นด้วยความปลาบปลื้มยินดีหนักใจอยู่เหมือนกันว่า

หากถามขึ้นมาแล้วไม่มีใครยอมรับว่าเคยล้อเพื่อน...จะทำอย่างไร ?
เธอไม่เคยผิดหวังในตัวนักเรียนอัสสัมชัญและจนถึงเวลานี้ก็ยังคงไม่ผิดหวัง
ใครเล่า...จะเข้าใจความเจ็บช้ำขมขื่นในหัวใจเล็กๆของเด็กชายคนหนึ่ง
ที่ถูกเพื่อนล้อเลียนประสาเด็กโดยไม่ทันคิด

หากบัดนี้...ความรักของแม่และน้ำใจของเพื่อนได้สลายปมด้อยในใจ
ของเด็กคนนี้ลงจนสิ้นแล้ว เหลือเพียงความรักและภาคภูมิใจในตัวคุณแม่เท่านั้น

เมื่อหมดชั่วโมงเรียน มิสอุไรพรได ้เรียกตัวลูกชายเข้าไปคุยอีกครั้ง
' วันนี้เรามีอะไรในใจที่คิดว่าควรพูดกับคุณแม่มั้ยคะ '

เด็กคนนั้นนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะตอบเสียงสั่นปนสะอื้นไห้ว่า
' ผม...ผมจะไปขอโทษคุณแม่แล้ว...แล้วบอกคุณแม่ว่าผมรักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยครับ '



รู้มั้ยน้ำนมหยดหนึ่งซึ่งไหลมาต้องใช้น้ำตาหยาดเหงื่อสักเท่าไหร่
บอกแม่เถอะนะ บอกทุกวัน ว่ารักท่านมากมาย
กอดแม่เถอะนะ ให้คุ้นเคย กอดเลยไม่ต้องอาย
ก่อนไม่มีแม่ให้กอด...

 

อ่านแล้วร้องไห้จริงๆด้วยพี่จงรักฯ

เล่าถึงหม่าม๊าของน้องสายฯให้ฟังเรื่องหนึ่งนะคะ

หม่าม๊าเป็นผู้หญิงจีนที่ไม่มีความรู้อะไรเลยแม้แต่น้อย มาจากเมืองจีนเมื่อตอนอายุ 17 วันที่หนีมาเมืองไทย หม่าม๊าเล่าว่าไปทำนากับอากง(คุณตา) เครื่องบินญี่ปุ่นบินมาทิ้งระเบิดในบริเวณหมู่บ้าน หม่าม๊าเห็นผู้ชายคนหนึ่งวิ่งหนีระเบิด วิ่งไปวิ่งไปเศษโลหะบินมาตัดคอกระเด็นเหลือแต่ร่าง ร่างของชายผู้ไม่มีหัวนั้นยังวิ่งต่อไปอีกไกลพอสมควร ภาพนี้เป็นภาพฝังใจหม่าม๊าเลยแหละ เย็นนั้นครอบครัวอากงที่มีกันอยู่ 8 ชีวิต ต้องตัดสินใจว่าใครจะได้อยู่ใครจะได้เดินทางไปเมืองไทย อากง อาม่า หม่าม๊า(เป็นลูกสาวคนโต) อาหยี่กู๋ อาซากู๋ อาหยี่อี้ อาโซ้ยอี้ และอาโซ้ยกู๋ ทั้งครอบครัวมี 8 ชีวิต แต่หาตั๋วเรือได้เพียง 4 ใบ จะทำอย่างไร

อากงบอกอาม่าว่า ลื้อไปเมืองไทยเถอะ อั้วอยู่ทางนี้ยังทนไหว (ทั้งๆที่อดข้าวจนขาบวมแล้ว) เอาอาตั่วหมวย อาโซ้ยตี๋ กับอาโซ้ยหมวยไป อาตั่วหมวย(หม่าม๊า)มันเป็นคนขยันจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยลื้อหาเงินเมื่อไปอยู่เมืองไทยแล้ว ส่วนอาโซ้ยตี๋กับอาโซ้ยหมวย พวกมันยังเล็ก ให้มันมีโอกาศไปสร้างเนื้อสร้างตัวที่เมืองไทย คนอื่นๆให้อยู่กับอั้วที่เมืองจีนนี่แหละ หม่าม๊าบอกว่าพออาหยี่อี้(น้องสาวคนรอง) รู้ว่าเขาหนีกันไปเมืองไทยไม่พามาด้วย ร้องไห้น้ำตาจะเป็นสายเลือด อากงอยู่ได้อีกไม่กี่เดือนก็ตายเพราะเกิดเป็นโรคเท้าช้างยุงกัดแล้วอากงไม่มีภูมิเพราะอดอยากยากแค้นหาอะไรกินไม่ได้ ดินที่เมืองจีนแห้งผากปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น

หม่าม๊าเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความรู้ใดๆเลย เป็นคนขี้หงุดหงิด ปากร้ายแต่ใจดี(ใจซื่อ) เชื่อหรือฝังใจกับอะไรแล้วจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเลย หม่าม๊าแกฝังใจอยู่เรื่องหนึ่งว่าหากใครป่วยแล้วต้องไปอยู่โรงพยาบาล เท่ากับส่งคนนั้นไปตาย แกว่าไม่เคยเห็นใครรอดออกจากโรงพยาบาลเลย โรงพยาบาลคือโรงฆ่าสัตว์ดีๆนี่เอง

 

หม่าม๊าแต่งงานตอนอายุ 27 เพราะอาม่าเห็นว่าน่าจะแต่งได้แล้ว หม่าม๊าทำแต่งาน งาน งาน ทอผ้าขาวม้ากับผ้าขนหนูขายด้วยกี่ทอผ้าแบบดั้งเดิม ทำงานจนไม่เคยไปเที่ยว ไม่เคยออกนอกบ้าน ทำงานวันละ 16-20 ชั่วโมงเพื่อให้ได้ผ้าขาวม้าหลายๆผืน อาเหล่าม่า(คุณยายทวด)เป็นคนเก่ง ท่านมาเมืองไทยคนเดียวตั้งแต่ปลายสมัยรัชกาลที่ 7 คุณยายทวดจะหอบผ้าขาวม้าไปค้าขายที่ชายแดนเขมร คุณยายทวดเป็นนักค้าขายตามแนวชายแดนมานานแล้ว

แม่แต่งงานแล้วก็มีลูกเลย ลูกๆทุกคนมีอายุไล่กันตามกันห่างกัน 2 ปี ยกเว้นน้องสายที่ไล่หลังพี่ชายคนเล็กถึง 4 ปีกว่า ตอนนั้นแม่มีลูกชายคนโต ลูกสาวคนโต ตามด้วยพี่ชายอีก 3 คน แม่บอกว่าจะพอแค่นี้แล้ว ตอนที่มีลูกชายคนเล็กชื่ออาโหงว (ชื่อเล่นว่า ห้า) แม่บอกไม่รู้อะไรมาดลใจบอกว่าจะต้องมีลูกสาวคนเล็กอีกคน แม่บอกว่ารู้สึกจะได้พึ่งไอ้คนเล็กนี้ได้ตอนนั้นน้องสายยังเป็นวิญญานอยู่นะยังไม่เป็นวุ้น แม่ก็เลยไปสวดอ้อนวอนร้องขอต่อเจ้าแม่กวนอิมว่าอยากได้ลูกสาวอีกคน นี่คือที่มาที่ทำให้น้องสายได้เกิดมาดูโลกใบนี้

ตอนที่แม่ท้องน้องสายฯ ท่านฝันไปว่าไปจ่ายตลาดที่ตลาดรถไฟบางกอกน้อย และโชคดีเก็บสร้อยไข่มุกสีขาวได้เส้นหนึ่ง หม่าม๊าบอกว่าอั้วได้ลูกสาวแน่นอนแล้ว ระหว่างตั้งท้อง หม่าม๊าเกิดเจ็บเสียดท้อง จึงไปตรวจท้องที่โรงพยาบาลศิริราช เจอก้อนนิ่วในถุงน้ำดี หมอบอกว่ามันจะไม่ดีกับทั้งตัวแม่เองและเด็กในท้องนะ จะทนหรือ แต่ทั้งๆที่เจ็บมากแม่ก็บอกว่าต้องเอามันไว้ จะทนค่ะอาคุงหมอ

 

หม่าม๊าทนเจ็บไม่ใช่แค่ถึงตอนคลอดน้องสายฯ แม่ทนเจ็บต่อไปอีกถึง 5 ปีจนน้องสายฯอายุได้ 5 ขวบ เหตุผลว่าทำไมจึงไม่ไปผ่าตัดเอานิ่วออก คงทำให้ใครต่อใครสงสัยกัน

เหตุผลเพราะหม่าม๊าเชื่อว่าโรงพยาบาลคือโรงฆ่าสัตว์ ถ้าไปผ่าตัดตั้งแต่คลอดลูกแล้วใหม่ๆ สงสัยจะไม่มีชีวิตรอดมาเลี้ยงไอ้หมวยเล็กจนโต จะให้ป่าป๊าเลี้ยงเองตามลำพัง ผู้ชายจะเลี้ยงเด็กแบเบาะได้อย่างไร อย่ากระนั้นเลย ทนเจ็บเลี้ยงนังหมวยเล็กจนโตกินข้าวเองได้ อาบน้ำเองได้ เข้าห้องน้ำห้องท่าเองได้ ค่อยไปเสี่ยงผ่าตัดดีกว่า ตอนนั้นป่าป๊าคงจะดูเด็กน้อยอายุ 5 ขวบตามลำพังได้แล้ว หากหม่าม๊าเกิดต้องตายไปเพราะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาล

แล้วหม่าม๊าก็ผ่าตัดเอานิ่วออกมา 32 เม็ด โรงพยาบาลใส่โหลเล็กๆกลับมาให้เก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่ละเม็ดใหญ่กว่าเม็ดพริกไทย 2 เท่า

นี่แหละค่ะน้ำใจแม่จะหาใครมาเทียบได้อีกเล่า

 

กลอนจากพระมหาฤทธิชัย กัลยาโณ มาทาง SMS

อ ซ ซ จ คือพระนางเมงเกสอมาเกิด
ญานในแฝงคือพระนางเมงอะทะเวลูกสาวพระสุพรรณกัลยา
พ่อเมงเอกะเระ คือบาเยงนองนรธาสิบทิศ

ได้ความมาแล้วค่ะว่า เมง แปลว่าพระองค์ เช่น เมงทุลอง แปลว่าพระองค์ทุลองหรือพระทุลองค่ะ

โปรดใช้วิจารณญานในการอ่านค่ะ

ป.ล. อ ซ ซ จ คือใครพอจะเดากันได้ค่ะ ไม่ยากนัก พระท่านเขียนมาเต็ม แต่ที่น้องสายเลี่ยงเป็นตัวย่อเพราะไม่กล้าเขียนชื่อเต็ม เพราะบุคคลนี้ยังมีตัวตนจริงรู้จักกันทั่วโลกค่ะ

 

พระนางเมงเกสอหากอยู่หานตาวดีแล้วไซร้
อำนาจพระเจ้านันทบุเรงหาสมบูรณ์
จึงถูกแผนไปเป็นสะใภ้เมืองตองอู

ครามังสามเกียดสิ้นชีพด้วยพระแสงของ้าวแสนพลพ่าย
เมงเกสอนำธิดาพระสุพรรณกัลยาเมงอะทเว
หลบราชภัยไปตองอูจึงรอดชนม์ชีพ

ข้อความจาก ....พระอาจารย์มหาฤทธิชัย กัลยาโณ

 

อืม อารมณ์นักปฏิบัติ เข้าถึงกฎไตรลักษณ์ โมทนา สาธุ ด้วยค่ะ หน้าที่ของลูกที่ดี คือ กตัญญุ

O.K i got it.

 

สวัสดีคุณนายเจ๊
เช้านี้ต้องไปส่งแม่เข้าหน่วยไตล้างโรงพยาบาลแถวบ้านนี่แหละอีก 4 ช.ม.จึงจะเสร็จ อาการไตฝ่อเป็นกันทุกคนเมื่อเสวยอายุถึง หมายถึง ชราภาพมากพอค่ะ

ตองอูเมงเกสอญาติดีพันธมิตรกับเชียงใหม่เมงนรธาสอ
เมงนรธาสอญาติดีพันธมิตรกับโยเดียพระองค์ดำตองเจ
นันทบุเรงเมงไชยสิงห์จึงถูกคีมบีบ
ศึกชิงรัก หักแผ่นดิน โดยมีพระสุพรรณกระชับปมให้

ข้อความจาก SMS พระอาจารย์มหาฤทธิชัย กัลยาโณ