ความคิดถึงคนรักที่จากไป เกิดขึ้นบ่อยจนเจริญสติไม่ไหว ทำอย่างไรดีคะ

เข้าใจเพราะผ่านกันมาแล้วค่ะ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เสื่อม ดับไป ยิ่งมืดเท่าไหร่ก็ยิ่งไกล้สว่างเท่านั้น โชคดีค่ะ


;aa21;aa16

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=EIj3bnuLDeE"]YouTube - ความทรงจำสีจาง[/ame]​

กาลเวลาเท่านั้น ที่จะรักษาหัวใจ เมื่อวันเวลาผ่านไป
ความเสียใจ จะค่อยๆจางลงไป ขอให้ทำใจให้ดี ให้สดชื่นเข้าไว้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ แล้ววันนึงมันจะเป็นแบบเพลงนี้ค่ะ
เป็นแค่ ความทรงจำสีจางๆ ค่ะ อย่าใจร้อนค่ะ ต้องอาศัยเวลาช่วยค่ะ
​

 

...เวลา จะเป็นยารักษาใจที่ดีที่สุดนะคะ...​

 

เหตุที่ทำให้แยกกันอยู่นั้น คืออะไรเหรอครับ
มันจะเป็นประโยชน์ในการเเก้ไขปัญหามากครับ

 

ถ้าเราหันกลับมามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสติ พิจารณาอย่างจริงจัง

จะเห็นว่าทุกข์เพราะเราเองเป็นผู้ไปยึดไว้อย่างเหนียวแน่น

ด้วยตัวของเราเอง ....โดยมิได้มีผู้ใดมาบังคับ เคี่ยวเข็ญ ......

ยึดมาก เท่าไหร่ ให้ความสำคัญมากเท่าไหร่ ก็ทุกข์มากเท่านั้น จริงไหมคะ

....... ทุกข์สุขเป็นของคู่กัน .... มาตั้งแต่เริ่มแรก ..............


ลองดูนะคะ แปรความรักนั้นเป็นความรักที่ไม่ต้องไปยึดเอาตัวเขาไว้ และแปรเป็นความปรารถนาดี

รักของเราคือความปรารถนาดี อยากให้คนที่เรารักมีแต่ความสุขและสิ่งดีๆเกิดขึ้นกับเขา

ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน หรือกับใคร เราจะหายทุกข์ได้เร็วขึ้น

และ ถ้าเราไม่ตั้ง ข้อแม้ มากไปสำหรับความรักและความสุขในชีวิต ...............

ชีวิตก็คงไม่ยาก หรือทุกข์จนเกินที่เราจะรับมือกับมันไม่ได้ค่ะ ...............

ข้อแม้ เช่นว่า ชีวิตนี้ต้องได้อยู่ด้วยกัน ....... ต้องเป็นคู่กันเท่านั้น ชีวิตถึงจะมีความสุข

ถ้าขาด ...... ไป = ชีวิตนี้ขาดความสุข .......

หรือต้องมีเงินเท่านั้นเท่านี้ ต้องมีบ้าน มีรถ และอื่นๆอีกมากมายในชีวิต


สิ่งใดที่ ทำแล้ว คิดแล้ว เป็นทุกข์คือนั่นคือเราได้สร้างความมัวหมองให้จิต

สิ่งที่ต่อเนื่องคือ ขาดพลังใจพลังกาย และพลังสติปัญญา ในการดำเนินชีวิต

ทำให้จิตเราเศร้าหมอง เป็นการสร้างบาปให้ตัวเอง ขาดเมตตาต่อตัวเอง



ฝากข้อความจากหนังสือ อุปลมณี ไว้ให้นะคะ


มีพระรูปหนึ่ง ซึ่งยังคิดถึงคู่รักเก่า จิตฟุ้งซ่านวุ่นวาย จึงไปกราบเรียนปรึกษาหลวงพ่อชา

ท่านได้แนะนำให้พระรูปนั้น เขียนจดหมายถึงคู่รัก ขอให้เธอเอาขี้ใส่ขวดเล็กๆส่งมาถวาย

แล้วให้พระรูปนั้นเก็บไว้ในย่ามตลอดเวลา คิดถึงเมื่อไรก็ให้หยิบขวดขี้ของเธอออกมาสูดดม



ท่านสอนให้ เป็นการกระตุ้นเตือนสติเตือนให้รู้สึกตัว และสามารถหัวเราะกับสิ่งเหล่านี้ได้

โดยให้เห็นว่า ....... เป็นเพราะอุปทานที่เข้าไปแบกไปยึดเอาตัวทุกข์ไว้ .......

..........................................................................................


เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา .... และแล้วความทุกข์ก็จะผ่านไปค่ะ

เพราะมันตั้งอยู่ได้ไม่ตลอดค่ะ ไม่เชื่อ ลองร้องไห้ คิดถึงแต่ความทุกข์ดูนะคะ

ดูว่าเราร้องให้ติดต่อกันโดยไม่หยุดตลอดเวลา ตลอดไปจะได้ไหม .........

* แล้วมันก็จะผ่านไปค่ะ ........ ขอให้ผ่านไปได้เร็วๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^0^

 

ความคิดถึงคนรักที่จากไป เกิดขึ้นบ่อยจนเจริญสติไม่ไหว
การจากสิ่งรักก็เป็นทุกข์ เป็นธรรมดาของคนปุทุชล คิดเสียว่าเราทำบุญกับเขามาเท่านี้ ดีที่เราได้พบกันแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาอันสั้น แต่ก็ย่อมดีกว่าที่ไม่ได้เจอกันเลย คิดเสียว่าเรารักเขา เราย่อมอยากเห็นเขาไปดีมีความสุข วันข้างหน้าเราจะได้พบเจอกับคนที่จะอยู่ดูแลเรานานกว่านี้ย่อมเป็นไปได้ เสียเวลาไปคิดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ใจเรายิ่งตก เสียเวลาในการใช้ชีวิตที่แสนสั้นนัก เอาเวลาไปดูแลพ่อแม่ดีกว่า ไม่เกิดบุญกุศลอันดีงานด้วย ไปปล่อยจิตให้ตกกับคนที่เขาไปแล้ว ไม่เกิดประโยชน์อะไร ซึ่งคุณเองก็ทราบดี

 

คุณ Ginger ale คุณถามตัวเองก่อนว่าคุณอยากจะฝึกสมาธิ หรืออยากจะหนีความทุกข์ การปฏิบัติหากรู้ แต่ไม่ทำให้เข้าถึงอย่างแท้จริงมันก็ไม่เกิดประโยชน์ สมาธิทำให้จิตใจสงบ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำให้ตัวเองมีสมาธิได้ตลอดเวลา มันเป็นธรรมดาของจิตที่มันจะวอกแวก ไปไหนต่อไหน เมื่อจิตของคุณวนกลับไปคิดเรื่องทุกข์ คุณก็ทุกข์ แล้วคุณก็ทุกข์ นั่นก็เพราะว่าแท้จริงคุณก็ทำได้แค่หนีปัญหา แต่คุณไม่ได้แก้ปัญหา ที่ไม่ทุกข์ อยู่ได้ไปวันๆ ก็เพราะแค่ไม่รับรู้แค่นั้นเอง ตัวคุณยังยึดมั่นถือมั่น เมื่อคุณไม่ปล่อย ใครก็ช่วยคุณไม่ได้ทั้งนั้น พิจารณาตามความเป็นจริง คุณรักอะไรในตัวเขาคนนั้น คิดดูให้ดี ถ้าบอกว่ารักนู่นรักนี่ หรือรักทุกๆอย่างที่เป็นเค้า ไม่ว่าด้วยอะไรก็แล้วแต่ แต่ผมคิดว่าคุณรักที่เนื้อหนังมังสาภายนอก ถ้าไม่จริงคุณจินตนาการดู

ถ้าหนังกำพร้าของชายคนนั้นหลุดออกหมด เหลือแต่เนื้อแดงๆทั้งตัว ที่หน้าก็ลอกออกไปด้วย มีแต่เลือดออกท่วมตัว ให้คุณนอนกอดเอาไหม ? ถ้ายังบอกได้

งั้นผมจะชำแหละเครื่องในของชายคนนั้นให้คุณ คุณรักเค้ามากผมให้หลายอย่างหน่อย เอาลำไส้เล็ก ลำไส้ใหญ่ กระเพาะ หัวใจ ลูกตา และมันสมองไป เอาไปรักษาให้ดี เอาไปนอนกอด อย่าเอาไปแช่เย็นเดี๋ยวจะนอนกอดไม่ได้ ผ่านไปซัก 3 วัน อะไรๆมันก็เริ่มเน่าไปเรื่อยๆ เน่าเหม็นซะยิ่งกว่าหมาตายเสียอีก คุณจะยังกอดมันอยู่ไหม ถ้ายังบอกว่าฉันทำได้

งั้นให้คุณกลับมามองที่ร่างของชายคนนั้น ที่ผมชำแหละไปแล้ว แต่ยังพอดูเป็นตัวตนอยู่ได้ ถึงแม่ช่องท้องผมจะแหวกจนโบ๋ หรือที่หัวผมจะเอามีดเปิดกระโหลกส่วนบนเพื่อเทมันสมองออกมาให้คุณไปแล้วก็ตามที ก็ยังมีใบหู จมูก ปาก แขน ขา ที่ยังอยู่ คุณดูมันไปเรื่อยๆ ผ่านเวลานึงไปมันก็เน่าเหมือนเครื่องในที่คุณได้ไปก่อนหน้านี้ ทั้งน้ำเหลืองไหลเยิ้ม แต่เป็นอาหารชั้นยอดให้กับพวกหนอนๆทั้งหลาย ก็แทะกันอย่างเอร็ดอร่อยเลยนะ เนื้อชิ้นโตๆ ก็แทะไปเรื่อย ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด จะมองไปส่วนไหนก็มี แต่หลายวันเข้าเนื้อที่ติดอยู่ตามร่างกายมันก็เน่าจนไม่ไหว ก็เลยหล่นออกจากกระดูก เนื้อมันก็หล่นอยู่บนพื้นดินส่วนนึง กระดูกโครงร่างก็ยังอยู่บนพื้นดินอีกส่วนนึง ตากแดดตากฝนไปนานๆ เนื้อที่เน่าๆเละๆ ก็ค่อยๆแห้ง แห้งไปทีละน้อยๆ จนแห้งสนิท ผ่านแดดผ่านฝนเนื้อก็สลายตัวไป เหลือแต่ก็ดูก กระดูกแข็งแรงที่สุดในร่างกาย ใช้เวลานานหน่อย ก็ตากแดด ตากฝนไปเรื่อยๆ ผ่านไปหลายปี มีกลุ่มลูกหมาซุกซน ผ่านมาเล่นแถวนั้นพอดี แต่ละตัวต่างก็เล่นกันสนุก บางตัวก็คาบกระดูกท่อนแขนไป บางตัวก็คาบกระดูกท่อนขาไป คุณ Ginger ale มาเห็พอดี ไม่พอใจเลยเข้าวิ่งไปไล่ ไม่ทันระวังเตะหัวกะโหลกร่างนั้นกระเด็นออกไปไกล เมื่อหันมามองดูที่โครงกระดูกนั้นอีกที ก็เห็นว่ามันกระจัดกระจาย เว้นแต่กระดูกหน้าอกและกระดูกเชิงกรานที่หนัก ยังคงอยู่ดี

เวลาผ่านไปอีกหลายต่อหลายปี กระดูกทั้งหลายก็ค่อยๆผุลง ผุลง จนเป็นเถ้าธุลีไปในที่สุด จะหา ก็ไม่รู้ผสมกับดินไปเท่าไหร่ โดนลมพัดปลิวไปเท่าไหร่ โดนฝนชะไหลไปไหนก็ไม่รู้ ถึงเวลานั้นคุณดูซิว่า ที่ผ่านมาหลายสิบปี คุณรักอะไร ?

มันคือความว่างเปล่า ตัวตนนั้นก็ไม่มี ทุกอย่างในโลกนี้ล้วนแล้วแต่ต้องผุพัง บุบสลาย ไปตามกาลเวลา ไม่มีอะไรเป็นของจริง คงอยู่ไปตลอด หากแต่จะปรุงแต่งด้วยตัวเองว่ามันคืออะไร อาจจะมีหลายๆคนบอกว่า ถึงเขาตายฉันก็ยังรักเขาอยู่ ผ่านไป 100 ปี ฉันก็ยังรัก ผมก็จะถามต่อว่า 1 พันปีล่ะ ยังรักเขาอยู่ไหม? ถ้าใครตอบว่ายังรักอยู่อีก ก็อาจจะแสดงว่ายังเสวยทุกข์ หรือไม่ก็เสวยสุขในดินแดนใด ดินแดนหนึ่ง หากเกิดเป็นมนุษย์แล้ว ถามตัวเองสิว่า เด็กๆ ฉันยังจำคนรักเมื่อชาติที่แล้ว จำชาติก่อนชาติที่แล้วได้ ชาติก่อนนู้นได้ ชาติก่อนนู้น....ได้ ก็อาจจะมีคนตอบว่าผม ว่าฉัน จำได้ ก็มี ซึ่งคนส่วนมากก็จำไม่ได้หรอกว่าคนรักเมื่อชาติก่อนๆหน้าตาเป็นยังไง หรือแม้กระทั่งคนที่จำได้ ก็แค่จำได้ แต่สิ่งที่เรียกว่า "รัก" มันได้หายไปแล้ว มันไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

ถ้ามันหนักจงปล่อยซะ จะแบกต่อไปเพื่ออะไร เพื่อที่วันนึงความลำบากที่ผ่านมาทั้งหมดก็คือความทุกข์ จะแลกได้มาด้วยความว่างเปล่า จะทำไปเพื่ออะไร....

 

ของดิฉันย่างเข้าปีที่สี่แล้วค่ะ ที่ยังคิดถึงคนรักที่จากไป บางครั้งยังร้องไห้ มีใจกระวนกระวาย ทุกข์ทรมาน อยากให้เขากลับคืนมา โชคดีค่ะ ที่มาเจอกระทู้นี้ อ่านแล้วทำให้คิดอะไรได้มากขึ้น โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับอสุภะด้านบนที่คุณ phank ได้โพสท์ไว้

และชอบธรรมะจากหลวงปู่ชา ที่คุณขวัญเทวาโพสท์ไว้มาก

ดิฉันไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องเหล่านี้เลย ทั้งๆ ที่อ่านหนังสือธรรมะมาก็หลายเล่ม แต่กลับไม่เคยคิดได้ รอมา 4 ปีแล้วค่ะ อยู่อย่างทรมาน และทุกข์ใจมาตลอด เหมือนคนไม่มีกำลังใจ ไร้จุดหมาย อยู่ไปวันๆ รู้สึกท้อแท้ เบื่อชีวิต และเหี่ยวเฉาตลอดเวลา คราวนี้คงถึงเวลาซักทีแล้วมั้งคะ ที่จะต้องช่วยตนเอง ขอขอบคุณในคำแนะนำดีๆ จากทุกๆ ท่านมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ

 

conferm ค่ะ
เวลาเป็นเครื่องรักษาแผลใจ
ทำสิ่งใหม่ๆ ให้ดีกว่าเดิม
ออกกำลังเยอะๆ
อย่าปล่อยให้ความคิด มาทำร้ายตัวเอง
ทำงานบ้าน จัดบ้าน ตกแต่งบ้านก็ได้
เป็นอาสาสมัคร โครงการจิตอาสาต่างๆ ฯลฯ