ชะตา....ฟ้าลิขิต...วัดท่าซุง

อ่านทีไรก็น้ำตาไหลทุกทีครับ
ขอบพระคุณมากน๊ะครับ ที่ได้กรุณาเขียนต่อ
ทำให้ผมได้รับรู้ ความเมตตาของหลวงพ่อ ที่ไม่มีประมาณ
พระคุณของหลวงพ่ออยู่ในดวงใจของลูกเสมอครับ

 

เห็นด้วยกับข้อความนี้นะคะ และวันนี้ก็น้ำตาไหลอีกแล้ว ... ขอบคุณมากๆค่ะ

 

คนสุดท้าย

ในตอนเย็นของวันเสาร์ที่กุฏิหลวงพ่อ เด็กน้อย เพื่อนสนิท หลวงพี่ อาจารย์ ป้า(ส่วนใหญ่ลูกศิษย์หลวงพ่อจะเรียกป้า แต่เด็กน้อยจะเรียกว่า"แม่" เนื่องจากท่านต้องการให้เด็กน้อยเรียกท่านว่าแม่จะด้วยเหตุผลอะไรเด็กน้อยไม่ทราบได้แต่เด็กน้อยมาทราบก็เมื่อได้เข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯตอนเริ่มเรียนปี 2)

หลวงพ่อ : เย้าเอ๋ย...เดี๋ยวกลับไปเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวเดินทางกรุงเทพฯไปอยู่บ้านอาจารย์ อาทิตย์หน้าจะเปิดเรียนแล้วนี้ลูก....(ชื่อเพื่อนสนิท)...แกก็เหมือนกัน เก็บเสื้อผ้าและเตรียมตัวเข้ากรุงเทพฯ.....พรุ่งนี้เช้ามาพบหลวงพ่อก่อนที่จะเดินทาง....ค่าใช้จ่ายด้านเสื้อผ้า...อาหารการกินทั้งหมดและที่พักอาจารย์(ชื่ออาจารย์)จะเป็นคนดูแลทั้งหมด ส่วนค่าเล่าเรียนทั้งหมดป้า(ชื่อป้า) จะเป็นคนออกให้จนเรียนจบ ส่วนค่าใช้ประจำเดือนพ่อจะโอนให้ทุกเดือน..ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องกลับมาวัดเพราะพ่อต้องเข้ากรุงเทพฯทุกเดือนให้ไปพบพ่อที่บ้านซอยสายลม....ตั้งใจเรียนนะลูกจะได้กลับมาสอนน้อง ๆ....แกก็เหมือนกันต้องเรียนรู้ชีวิตให้มาก...ท่านกล่าวพร้อมกับจ้องเขม็งไปยังเจ้าเพื่อนสนิท..
เด็กน้อยและเพื่อนสนิท : เจ้าค๊ะ...หลวงพ่อ
หลวงพ่อ : เอ้าไปเตรียมตัวและพักผ่อนกันได้แล้วละลูกพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า....พ่อก็จะพักเหมือนกัน
ทุกคนก้มลงกราบและค่อย ๆทยอยเดินกลับยังที่พัก ทั้งเด็กน้อยและเพื่อนสนิทต่างพากันแยกกลับห้องพักและเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็น เวลาผ่านไป ประมาณ 21.00 น. เสียงเคาะประตูห้องเด็กน้อยดังขึ้น เด็กน้อยรีบเดินไปเปิดประตู ภาพที่เห็น เจ้าเพื่อนสนิทน้ำตาไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้นคล้ายกับผ่านการร้องไห้มาอย่างยาวนาน เด็กน้อยรีบปิดประตูจูงแขนเพื่อนสนิทเข้าห้อง และนั่งลงใกล้กับที่นอน
เด็กน้อย : แกเป็นอะไรถึงร้องไห้ขนาดนี้
เพื่อนสนิท : ฉันไม่อยากไปจากหลวงพ่อ...ฉันเคยบอกกับท่านแต่ท่านก็ไม่ยอม..ฉันเลยน้อยใจ...ยิ่งเห็นหลวงพ่อท่านเมตตาแกฉันยิ่งน้อยใจ..ฉันมาอยู่กับท่านตั้งนานฉันยังรู้สึกได้ว่าท่านเมตตาแกมากนะไอ้เย้า ตั้งแต่วันแรกที่แกเข้ามาสิ่งที่ฉันเห็น แกใส่เสื้อผ้าชุดชาวเขามาชุดเดียว กระเป๋าก็ไม่มีมาแต่ตัวเปล่า แถมฉันต้องคอยมาดูแลแกอีก...
เด็กน้อย : นั่งมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักแต่สิ่งทึ่เพื่อนสนิทได้พูดทำให้คิดถึงวันที่มาถึงวัดวันแรก"ใช่ซินะมีแต่เสื้อผ้าชุดเดียวเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่นี้หลวงพ่อ อาจารย์ ป้า ท่านหาให้ทั้งหมด" แต่สิ่งที่เด็กน้อยได้พูดกับเพื่อนสนิท ฉันรู้และฉันก็ไม่เคยลืมบุญคุณของแกเลย แกรู้ไหม....ชีวิตฉันมีกรรมหนักขนาดไหนกว่าจะได้มีโอกาสพบหลวงพ่อ หลวงพี่ อาจารย์ ป้า และ แก ตั้งแต่เล็กจนโตจำความได้ฉันไม่เคยไหว้พระ ไม่เคยได้ทำบุญ ทำแต่บาป ซึ่งเป็นความเชื่อของบรรพบุรุษ อาหารที่ดีที่สุดสำหรับฉันแกรู้ไหมคืออะไร ใบผักขมต้มกับเกลือ กินข้าวก็ต้องกินทีหลังเพราะเป็นผู้หญิงต้องให้ผู้ชายกินก่อน ต้องเดินไปรับจ้างเขาหักข้าวโพดบางทีต้องข้ามเขาไป เวลาจะไปเรียนต้องเดินไปห้าถึงหกกิโลเมตร ผิดกับชีวิตของแกฟ้าและดิน แกบอกฉันเองไม่ใช่เหรอเวลาของหลวงพ่อเราเหลือน้อยเต็มทีฉันคิดว่าท่านรู้ว่าชีวิตฉันลำบากขนาดไหน ท่านถึงต้องให้ความเมตตาเป็นพิเศษเพราะเวลาของท่านเหลือน้อยเต็มที เปรียบเทียบระหว่างคนอื่นกับฉันแกก็รู้ว่าฉันเป็นคนสุดท้ายที่ท่านรับอุปการะไม่ใช่หรือ
เพื่อนสนิท : จ้องหน้าเขม็ง "ใช่แกเป็นคนสุดท้าย ซึ่งจริง ๆ แล้วหลวงพ่อท่านไม่รับใครแล้ว หลวงพี่ อาจารย์ ป้า รวมทั้งตัวฉัน รู้ทุกคนแต่ไม่รู้เหตุผลของท่านว่าทำไมถึงต้องรับแก" เพราะฉะนั้นแกจำไว้นะไอ้เย้าถ้าแกไม่ตั้งใจเรียนหรือเรียนไม่จบแกกับฉันขาดกัน หลวงพ่อท่านให้แกทุกอย่างจากไม่มีอะไรเลยจนมาถึงวันนี้ที่แกจะได้เรียนถึงมหาวิทยาลัย"
เด็กน้อย : นั่งพนมมือ...หันหน้าไปทางกุฏิ....เจ้าเพื่อนสนิทรีบทำตาม
"หนูขอตั้งจิตอธิฐานต่อองค์หลวงพ่อ หนูจะเป็นคนดีและตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อจะได้กลับมาสอนที่โรงเรียนของวัด และหนูจะตั้งใจปฏิบัติตามคำสอนของหลวงพ่อทุกประการ" พร้อมกับก้มลงกราบ

 

ตอนเช้าของวันอาทิตย์ เด็กน้อยและเพื่อนสนิทต่างคนก็ต่างหิ้วกระเป๋าคนละใบตรงไปยังกุฏิของหลวงพ่อเมื่อถึงต่างก็นั่งลงและก้มลงกราบหลวงพ่อพร้อมกันด้วยความเคารพ ภาพที่เห็นนอกจาก หลวงพ่อ หลวงพ่อ อาจารย์ ป้า ยังมีสุภาพสตรีท่านหนึ่งอยู่ในวัยกลางคน จากลักษณะท่าทางที่เด็กน้อยเห็น พอจะคาดเดาได้ว่า ท่านคงเป็นญาติโยมที่มาทำบุญกับหลวงพ่อและคงจะมีฐานะพอสมควรดูจากการแต่งตัวและเครื่องประดับ
หลวงพ่อ : เย้าเอ๋ย.....ท่านพูดพร้อมกับยื่นซองพร้อมทั้งเข็มกลัดรูปของท่านให้....นี่เป็นเงินที่หลวงพ่อให้ไว้ติดตัว..สำหรับซื้อของใช้ที่จำเป็น..เป็นคนดีนะลูก...เชื่อฟังอาจารย์และป้า ท่านบอกให้ทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น...อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายนะลูก....ถ้ามีปัญหาอะไรให้บอกอาจารย์และป้า..ท่านจะได้แก้ปัญหาให้ถ้าท่านแก้ไม่ได้...เดี๋ยวพ่อแก้ให้เอง..(ท่านบอกพร้อมกับหัวเราะเบา ๆด้วยสีหน้าแจ่มใส)
เด็กน้อย : ยื่นมือรับซองและเข็มกลัด "เจ้าค๊ะหลวงพ่อหนูจะทำตามที่หลวงพ่อบอกทุกประการ"
หลวงพ่อ : เออ..เออ...ดี..ดี..ลูก สายตาของท่านมองไปยังเจ้าเพื่อนสนิทด้วยแววตาของความเมตตา และอ่อนโอน
"เป็นไงบ้างลูก ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยเหรอะกลัวพ่อไม่รักหรือไง"
เจ้าเพื่อนสนิท : นั่งพนมมือเงยหน้าขึ้น น้ำตาค่อย ๆไหลแต่แววตาที่มองท่านเต็มไปด้วยความรัก เคารพ ศรัทธา อย่างหาที่สุดไม่ได้ เสียงที่ผ่านลำคอตอบท่านด้วยเสียงแผ่วเบา" ค๊ะ"
หลวงพ่อ : คุณ........(ชื่อ)...(โยมท่านนี้ ถ้าเอ่ยชื่อทุกท่านจะรู้จักเกือบทุกคนท่านเป็นบุคคลหนึ่งที่ร่วมสร้างสมบัติพ่อให้และอาจจะกำลังเป็นที่ต้องการแก่ผู้ที่สะสมซึ่งปัจจุบันถือว่าหายากพอสมควร) ช่วยดูแลเจ้า...(ชื่อเพื่อนสนิท) ด้วยนะและช่วยแนะนำในเรื่องการทำมาหากินและการใช้ชีวิตในสังคมด้วยนะนึกว่าทำบุญกับเด็กก็แล้วกันนะ
โยม : คะ หลวงพ่อ จะดูแลน้องเขาให้ดีและสอนเขาเรื่องการทำมาหากินด้วยคะ
หลวงพ่อ : ขอบใจมากนะโยม " ใครมีอะไรอีกไหมถ้าไม่มีหลวงพ่อจะออกไปรับแขกแล้ว" ท่านหันมาทางเด็กน้อยและเพื่อนสนิท
เด็กน้อย : หนูอยากจะขออนุญาตหลวงพ่อเจ้าค๊ะ"เวลาหนูสอบ หนูจะขอบนกับหลวงพ่อถ้าสอบผ่านจะถวายสังฆทานชุดล็ก"
หลวงพ่อ : ท่านยิ้ม "ได้สิลูก" หัวเราะดัง
เด็กน้อย : หยิบเงินในกระเป๋าเสื้อของตัวเองจำนวนหนึ่งร้อยที่ตั้งใจเตรียมไว้ตั้งแต่แรกคลานเข้าไปหาท่านพร้อมทั้งพนมมือก้มลงกราบและถวายเงินท่าน
"หนูขอถวายสังฆทานแก้บนกับหลวงพ่อก่อนเลยเจ้าค๊ะ" เสียงเด็กน้อยเอ่ยขึ้นกับหลวงพ่อ
หลวงพ่อ : หัวเราะเสียงดัง......เออดี...ลูก พวกแกนี่ไม่ทิ้งนิสัยเดิมกันเลยนะ
ฉลาดแกมโกงทั้งนั้น....(ท่านหัวเราะด้วยอารมณ์ดี)

 

ท่านเจ้าขอบกระทู้หายไปไหนครับ นานแล้วหนา เมื่อไหร่จะกลัับมาเขียนต่อครับ

 

ต้องขอโทษทุก ๆท่านด้วย เหตุผลที่ไม่ได้เข้ามาโพสต์ เนื่องจากช่วงนี้ต้องคอยเป็นกำลังใจให้เพื่อนสนิทสองคน คนแรก คือเพื่อนสนิทที่เคยดูแลเด็กน้อยจนถึงปัจจุบัน อีกคนคือเพื่อนสนิทที่เคยเรียนมหาลัยวิทยาลัยคณะเดียวกัน ปัญหาของทั้งสองคนคล้ายคลึงและแตกต่างในรายละเอียดปลีกย่อย ถ้าท่านพระยาโควาจรได้ติดตามอ่านต่อไปก็จะได้รับรู้เรื่องราวที่เกี่ยวข้องระหว่างบุคคลทั้ง 3 คนที่พยายามแก้ปัญหาชีวิตของแต่ละคนด้วยคำสอนของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน เนื่องจากบุคคลทั้ง 3 นี้ได้ตั้งปฏิภาณไว้ว่า
1. จะไม่ขอแต่งงานตลอดชีวิต
2. ขอเกิดชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย

แต่เพราะเหตุใด ทำไม ข้อที่ 1 จึงไม่สามารถปฏิบัติได้ เมื่อทำไม่ได้และข้อที่ 2 จะทำได้หรือ ?
"ไอ้เย้า แกรู้ไหม ฉันรู้สึกว่าวัดไม่เหมือนเดิมแล้ว เป็นเพราะอะไร ความอบอุ่นที่เคยมีเคยพบแต่วันนี้ ฉันกลับไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลย ฉันหวังและตั้งใจว่าจะขายสมบัติที่สร้างไว้และกลับมาอยู่วัด แต่ ณ.เวลานี้ฉันเริ่มที่จะไม่แน่ใจแล้ว" เสียงพูดทางโทรศัพท์ของเจ้าเพื่อนสนิทบอกถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในจิตใจต่อบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเอง "ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือตัวแกเองนั่นแหละลองถามตัวเองดูซิ แกแก่ลงไหม ความคิดเปลี่ยนไหม สิ่งที่แกกำลังคิดและพูดกับฉันนั้นเป็นสิ่งที่แกอยากจะให้เป็นกลับไปเหมือนสมัยที่หลวงพ่อท่านยังอยู่ นั่นเป็นความรู้สึกของแกเมื่อ 20 ปี ที่ผ่านมา" ชีวิตของพวกเราได้ผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วแต่สำหรับฉันนะเวลาฉันเข้าวัดฉันจะใช้ใจมองภาพในอดีตของฉันทำให้ฉันไม่เคยเกิดความรู้สึกเหมือนอย่างแก "ฉันเข้าใจแกนะแกฝ่ามรสุมชีวิตมาเยอะ ไอ้เพื่อนยากลองดูซิ เดินไปที่ตึกกลางน้ำ เห็นไหม หลวงพ่อของเราท่านนั่งยิ้มอยู่นะ แกเคยบอกฉันไม่ใช่หรือท่านจะอยู่กับพวกเราตลอดเวลา ฉันฝากแกช่วยบอกหลวงพ่อด้วยนะฉันจะทำทุกอย่างที่หลวงพ่อท่านสอนและฉันก็ใกล้ที่จะหมดภาระหน้าที่ เมื่อฉันหมดภาระหน้าที่ฉันจะไปปรนนิบัติดูแลท่าน" (30 เมษายน 2554)

 

เรียน คุณ ถิรวุษิ ในช่วงบ่ายจะมีคำถามก่อนที่จะเริ่มชะตา..ฟ้าลิขิต...วัดท่าซุง ตอนที่ 2 (ของสมนาคุณ สมบัติพ่อให้)

 

คำถาม คุณ ถิรวุษิ
พระหยกที่ท่านเห็นในภาพนี้ได้นำเข้าพิธีพุทธาภิเษก
ก. 3 ครั้ง ข. 4 ครั้ง
ค. 5 ครั้ง ง. 6 ครั้ง
จ. จำไม่ได้

 

ขอขอบคุณ คุณ sujjaporn ที่มาถ่ายทอดเรื่องราวเกี่ยวกับหลวงพ่อให้พวกเราได้ฟัง
ขออนุโมทนาด้วยครับ

 

นั้งอ่านน้ำตาคลอ เลย

 

ขอบคุณครับพี่ หลวงพ่อเมตตาต่อผมแล้ว แต่ผมสิไม่ได้ความเลย เนื่องจากผมเป็นศิษย์ใหม่ที่ยังไม่ค่อยรู้ข้อมูลอะไรเลย คำถามนี้ผมขอยอมแพ้ครับพี่

 

...............................
ยอมแพ้ แปลว่าจำไม่ได้
ไม่แน่นะครับหลวงพ่ออาจมาโปรดคุณถิรวุษิก็ได้ใครจะรู้
ต่อให้ศิษย์สายตรงยังไม่แน่ว่า จะจำได้ เพราะแต่ละครั้งมีพระหลายอย่างเข้าร่วมพิธีด้วย

 

สวัสดีครับขอบคุณเจ้าของกระทู้มากเพิ่งเข้ามาอ่านขอฝากตัวด้วยนะครับพี่ๆทุกคนอ่านแล้วซาบซึ้งมากอยู่ๆนำ้ตาก้อไหลมาเองซาบซึ้งในความเมตตาของหลวงพ่อ ขออนุโมทนาด้วยนะครับ จะติดตามไปเรื่อยๆครับถ้ามีโอกาสจะไปที่อุดรไปกราบหลวงพ่ออีกครั้งครับ

 

สวัสดีครับขอบคุณเจ้าของกระทู้มากเพิ่งเข้ามาอ่านขอฝากตัวด้วยนะครับพี่ๆทุกคนอ่านแล้วซาบซึ้งมากอยู่ๆนำ้ตาก้อไหลมาเองซาบซึ้งในความเมตตาของหลวงพ่อ ขออนุโมทนาด้วยนะครับ จะติดตามไปเรื่อยๆครับถ้ามีโอกาสจะไปที่อุทัยไปกราบหลวง่ออีกครั้งครับ

 

เส้นทางของชีวิตที่ลิขิตไว้
เด็กน้อยและเพื่อนสนิทได้เดินทางเข้ามายังกรุงเทพมหานคร คนหนึ่งเพื่อการศึกษา อีกคนเพื่อเรียนรู้วิธีแห่งชีวิตและการต่อสู้ดำรงอยู่ สำหรับเด็กน้อยนั้นได้พักอาศัยอยู่ที่บ้านอาจารย์ ซึ่งบ้านหลังดังกล่าวก็จะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกสองคนที่มาจากวัดเหมือนกัน เพื่อนทั้งสองคนได้เข้าเรียนยังวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับด้านการเป็นครู(ปัจจุบันได้เปลี่ยนชื่อเป็นมหาวิทยาลัย) สำหรับเด็กน้อยนั้นสิ่งที่สำคัญและตั้งมั่นอยู่ในใจเสมอตลอดเวลาก็คือ การตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดเพื่อที่จะได้จบออกมาและกลับไปสอนน้อง ๆ แต่การเรียนในระบบของมหาวิทยาลัยไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะว่าสิ่งที่จำเป็นที่สุดก็คือรุ่นพี่รุ่นน้อง การที่จะเป็นรุ่นน้องที่ดีได้ต้องได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่จากคณะหรือที่เรียกกันว่าระบบ SOTUS
S = Seniority ความอาวุโส หมายถึงความเคารพในสิทธิซึ่งกันและกัน O = Order ระเบียบวินัยซึ่งมีความจำเป็นอย่างมากในชีวิตที่ต้องอยู่ร่วมกันในสังคม
T = Tradition ประเพณีที่ดี ถูกต้องและถือปฏิบัติกันมา
U = Unity ความสามัคคีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
S = Spirit การมีน้ำใจ เอื้อเฟื้อ เกื้อกูล ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
เด็กน้อย : อาจารย์คะอาทิตย์หน้าหนูคงต้องกลับบ้านค่ำ เพราะรุ่นพี่ที่คณะมีกิจกรรมรับน้องหนูต้องเข้าร่วมกิจกรรม
อาจารย์ : เดี๋ยวพรุ่งนี้อาจารย์จะฝากจดหมายไปให้อธิการบดี ให้เธอนำไปให้และเธอก็ไม่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมหน้าที่ของเธอคือเรียน เข้าใจไหม?
เด็กน้อย : ค๊ะอาจารย์
ตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น อาจารย์ได้นำจดหมายที่ใส่ซองเรียบร้อยมาให้เด็กน้อยพร้อมทั้งกำชับให้นำไปให้ท่านอธิการบดี เด็กน้อยเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยสิ่งแรกที่ต้องทำเมื่อไปถึงก็คือนำจดหมายขอเข้าพบอธิบดี โชคดีที่ท่านให้เข้าพบพร้อมทั้งรับจดหมายจากเด็กน้อยและเปิดอ่านดู
อธิการบดี : ไม่เป็นไรนะถ้าผู้ปกครองเธอไม่อนุญาตให้เข้าร่วมกิจกรรมการรับน้องที่คณะ แต่เธอต้องทำใจนะเพราะจะไม่ได้รับการยอมรับจากเพื่อน ๆ และรุ่นพี่(ท่านพูดพร้อมทั้งมองหน้าเด็กน้อยด้วยสายตาที่กังขาและสงสัย)
เด็กน้อย : ค๊ะ(รับคำเบาๆ) ยกมือพนมไหว้และเดินออกมา......
หลังจากเลิกเรียน....เพื่อนๆทุกคนพากันลงไปเข้าร่วมกิจกรรม...แต่สำหรับเด็กน้อยเดินออกจากห้องเรียนเพื่อกลับบ้านที่พัก....เมื่อเดินผ่านคณะเห็นเพื่อน ๆ และรุ่นพี่กำลังร่วมกิจกรรมรับน้อง เด็กน้อยเดินผ่าน...แทบทุกคนทุกสายตาที่มองมาคล้ายกับว่า เด็กน้อยนั้นเป็นตัวประหลาด แต๋สำหรับเด็กน้อยแล้วนั้น....ก้าวย่างที่กำลังผ่านไปมั่นคงและมุ่งมั่นเสมอ "ทุกสิ่งทุกอย่างที่หลวงพ่อและอาจารย์บอกให้เราทำ เราก็จะทำ แม้ว่าสิ่ง ๆนั้นจะถูกคนอื่นมองว่าไม่ดีก็ตาม"
"อย่าทิ้งวัดนะลูกเมื่อโตขึ้น ต้องกลับไปช่วยกัน" หลวงพ่อท่านจะย้ำเสมอกับเด็กๆทุกคน

 

เด็กน้อยเดินออกจากมหาวิทยาลัยด้วยจิตใจที่มั่นคง สายตาเหลือบแลเห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะทำให้ใจประวัติถึงเจ้าเพื่อนสนิท ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าเพื่อนสนิทกำลังทำอะไรอยู่ เด็กน้อยเดินตรงเข้าไปยังตู้โทรศัพท์พร้อมทั้งค้นเบอร์โทรศัพท์บ้านพักที่เพื่อนสนิทเข้าไปอาศัยอยู่
เด็กน้อย : ขอสาย....(ชื่อเจ้าเพื่อนสนิท) บอกว่าเพื่อนโทรมาค๊ะ
เพื่อนสนิท : เออฉันกำลังคิดถึงแกพอดี....เดี๋ยวเจอกันนะแกรออยู่ที่นั่นแหละ
เด็กน้อยรับคำพร้อมทั้งวางโทรศัพท์(โทรศัพท์ไปบอกที่บ้านท่านอาจารย์ด้วยว่าจะกลับเย็นหน่อยเพราะรอเจ้าเพื่อนสนิทซึ่งท่านอาจารย์ท่านอนุญาต)และเดินไปนั่งที่ป้ายรถเมล์สักพักเห็นรถแท๊กซี่มาจอดและเจ้าเพื่อนสนิทลงมา
เด็กน้อย : แกนั่งแท๊กซี่มาเลยรึ
เพื่อนสนิท : อืมม.....เราเข้าไปคุยกันที่ข้างในมหาลัยแกดีกว่าฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแกวะ
เด็กน้อยและเพื่อนสนิทได้เดินกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยและหาที่นั่งใกล้ต้นไม้ซึ่งไม่ค่อยมีคนสักเท่าไร
เพื่อนสนิท : แกรู้หรือยังวันเสาร์ที่จะถึงนี้ หลวงพ่อท่านจะเข้ากรุงเทพฯและมาที่บ้านซอยสายลม
เด็กน้อย : ยังไม่รู้เลยท่านอาจารย์ยังไม่ได้บอก
เพื่อนสนิท : ไม่รู้ละ วันเสาร์นี้แกต้องไปกับฉันไปหาหลวงพ่อด้วยกัน
เด็กน้อย : (ยิ้มพร้อมทั้งมองหน้าเพื่อนแบบขำขำ) ฉันจะไปกับแกได้ยังไงฉันก็ต้องไปกับอาจารย์ซิ เราเจอกันที่นั่นเลยดีกว่า
เพื่อนสนิท : เออใช่...ฉันลืมไปนะโทษที....แกรู้ไหมวันอาทิตย์นี้ฉันต้องเดินทางไปต่างประเทศกับเจ้านาย...ฉันไม่อยากไปเลย
เด็กน้อย : อ้าวทำไมล่ะ ดีออกแกจะได้ไปเที่ยวต่างประเทศ..ใคร ๆเขาก็อยากไปต่างประเทศทั้งนั้นแหละ...ทำไมแกถึงไม่อยากไป
เพื่อนสนิท : ฉันรู้สึกว่า....ไม่มีที่ไหนดีพอสำหรับฉัน...นอกจากวัดและหลวงพ่อ....แกรู้ไหมสิ่งที่ฉันเห็นและพบ..ส่วนหนึ่งทำให้ฉันนึกปลง..

 

จะรออ่านต่อนะครับ

 

เห็นด้วยกับคุณนำทาง
ยอมแพ้คือจำไม่ได้ ถือว่าถูกต้อง เนื่องจากทุกครั้งที่มีพิธีพุทธาภิเษกพระหยกองค์นี้จะถูกนำเข้าพิธีทุกครั้งทำให้ไม่ทราบได้ว่าผ่านพิธีมากี่ครั้งเพราะจำไม่ได้ ซึ่งพระองค์นี้เจ้าเพื่อนสนิทได้ซื้อมาตอนที่ไป อ.แม่สาย จ.เชียงราย ตอนที่ไปบวงสรวงพระธาตุจอมกิตติ และมอบให้เด็กน้อยเก็บรักษาไว้ จนมาถึงเมื่อปีใหม่2554ที่ผ่านมาเจ้าเพื่อนสนิทได้มอบจึงได้มอบพระหยกองค์ดังกล่าวให้แก่เด็กน้อยพร้อมทั้งแหวนนาคที่เข้าร่วมพิธี
ขอทราบที่อยู่ของคุณถิรวุษิ ด้วยจะได้จัดส่งสมบัติพ่อให้ในวันจันทร์ที่ 9 พฤษภาคม 2554

 

อนุโมทนาบุญด้วยนะครับ

 

ขอแสดงความยินดีกับคุณถิรวุษิด้วยครับ ที่ได้รับสมบัติพ่อให้ เหมือนผมเลย 555
ท่าน จขกท ใจดีมากเลย ขออนุโมทนาบุญครับผม