พรหมวิหารสี่ ความประมาท และโพธิสัตว์

วิหารธรรมคือเครื่องอยู่ หมายถึงการกำหนดรู้อารมณ์ที่มากระทบโดยใช้เครื่องมืออย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น บางคนมีวิหารธรรมในการเดิน,การนั่ง,การหยิบจับสิ่งของ คือพอกระทบแล้วรู้สึกตัว เกิดสติขึ้นมา หรือรวมถึงการเจริญสติปัฏฐานก็ได้

กายในกาย คือการพิจารณาสติปัฏฐาน 4 (กาย เวทนา จิต ธรรม) มีสติระลึกรู้ในฐานกาย คือการพิจารณาอาการสามสิบสอง,การดูลมหายใจ,การดูสภาวะว่าขณะนี้กายทำอะไรอยู่ ยืน เดิน นั่งนอน เรียกว่าตามรู้กาย(ของเราเอง)

จิตในจิต ก็ตามรู้จิต ว่ามันรู้สึกอะไรอยู่ขณะนี้ มีความโลภ โกรธ หลง หรือว่าเฉยๆ ทุกขณะที่รับรู้อารมณ์
เอาแค่รู้สึกนะครับ ไม่ต้องไปปรุงแต่ง รู้แค่ไหนก็แค่นั้นครับ

 

สาธุธรรมค่ะ
​

 

ขอคำตอบ 2 อย่าง จาก จขกท คับ

1.ทำไม จขกท จริงมาตั้งกระทู้เรื่อง พรมวิหารสี่่ ใช้ความคิดตัวเองตอบนะคับ

2.ให้ท่าน จขกท เข้า สมาธิ แล้ว ถาม จิต ในสมาธิว่า ทำไม ท่าน ถึงมาตั้งกระทู้ พรหมวิหารสี่ แล้ว คำตอบใน สมาธิ ได้ยินว่า อย่างไร ช่วยมาโพส ตอบให้ฟัง หน่อยคับ ใช้ คำตอบที่ได้ยินในสมาธิ ตอบ นะคับ

ขอ 2 คำตอบ นะคับ สำหรับคำถาม คำตอบ ก่อน เข้าสมาธิ ว่ายังไง กับ คำตอบ ที่รู้ในสมาธิ ว่ายังไง คับ



ขอบคุณคับ

 

ตอบ ข้อที่ ๑

กระทู้นี้ได้ตั้งขึ้นมา ประมาณ ๒ ปีมาแล้ว(มกราคม ๒๐๐๘)
ในขณะนั้นข้าน้อย ยังเป็นน้องใหม่ในเวปแห่งนี้ และได้อ่านข้อความ ในหลายๆกระทู้
บ้างก็เอาสิ่งที่ตนได้ศึกษาได้เข้าใจ มาเล่า มีทั้งถูกบ้างผิดบ้าง
บ้างก็เอาประสพการณ์ ในการไปทัวร์ธรรมะในที่ต่างๆ มาเล่าสู่กันฟัง
บ้างก็เอา สิ่งที่ตนประสพพบเห็นในสมาธิ มาเล่า
บ้างก็ ฯลฯ

จึงเกิดแรงบันดานใจ อยากเล่าสิ่งที่ตน ได้รับรู้ได้สัมผัส ให้เพื่อนพ้องในกระทู้ได้รับรู้ อีกแนวหนึ่ง
ความรู้สึกในขณะนั้น ไม่ได้คิดอะไรมาก มีเพียงอยากเอาเรื่องที่ตนรู้ ที่ได้พบที่ได้เห็น มาเล่าให้เพื่อนพ้องรับรู้บ้างเท่านั้น

ตอบ ข้อที่ ๒

เมื่อเขียนๆไปสักพัก เรื่องชักขยายความลึกขึ้นๆ
การขียนเริ่มยากขึ้น บางครั้งต้องเข้าสมาธิเขียน
และเริ่มมีเสียงกระเซ้าดุๆ เข้ามาว่า

อยากดังเรอะ !


และข้าน้อย ก็ไม่อาจตอบคำถามนี้ได้ โดยไร้ข้อโต้แย้ง ใดๆทั้งสิ้น
แก้ได้ ในความหมายหนึ่ง ก็สอบตกในอีกข้อหนึ่ง
การเขียนจึงเรื่มชะลอลง และหยุดในที่สุด ในช่วงปลายปี ๐๘
และทิ้งค้างอยู่เช่นนั้น เป็นปี

และในความรู้สึกช่วงนั้น(ปี ๐๙ ทั้งปี) เหมือนคนทำอะไรค้างอยู่
ด้วยข้อเขียนยังขาด บทสรุปในช่วงจบอยู่

จนในปัจจุบัน เริ่มปี ๑๐ ให้รู้สึกว่าควรเขียนต่อให้จบ
จึงกลับมาโพสต่อในต้น มกรา ๑๐
เมื่อบทสรุปจบ กลับไปจุดประกาย การก้าวเดินต่อในในจุดเริ่ม...

เมื่อจุดเริ่มต้นปรากฏ เสียงกระเซ้าก็ดังอีก (แต่คราวนี้เสียงไม่ดุ คล้ายๆกระเซ้าหยอกๆเล่น)

อยากดังเหรอ

คำตอบที่มีให้เขาก็ยังไม่ขาด
การเขียนก็เลยต้องหยุดลงอีกครั้ง

 

ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่โพสในกระทู้นี้
ผมได้อ่านไล่มาตั้งแต่หน้าแรกจนจบหน้านี้แล้ว
และจะขอเข้ามาติดตามโพสใหม่ๆ ตลอดไปนะครับ

_/|\_

 

สอบตกเพราะมันยาวไป และที่มันยาวอาจเป็นเพราะวิปัสนูกิเลสด้วยเข้าช่วยเหลือ เพราะ...ไม่รู้สิ ถ้าทำให้มันย่อลงได้ก็คงดี ความปรุงแต่งจะได้มีไม่มาก หรือไม่ก็เลือกทำทีละอย่างลองดู ถ้าทำพร้อมกันแล้วรู้สึกตื้นตันใจจนจิตรับไม่ทัน เกิดปิติล้นทะลักนั่นแหละเรียกว่า วิปัสนูกิเลส โพธิสัตว์เขาทำหมดแหละเพียงแต่จะพูดไหมเพราะเหตุใดเท่านั้น เท่าที่ทราบเผลอๆพระโพธิสัตว์บางท่านที่ครองสังขารอยู่ก็แทบจะรู้จะเห็นทุกอย่างได้ด้วยพระบารมีที่สั่งสมมานั่นแหละครับ conc กับอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้แต่ก็ไม่ลืมอย่างใดอย่างหนึ่งเช่นกันแต่ไม่จำเป็นต้องทำพร้อมกันทั้ง ๔ อย่างเพราะขึ้นอยู่สถานการณ์เสมอ สังเกตไหมว่า มันต้องประกอบด้วยสติ จึงจะกำหนดได้ว่าตอนไหนมากตอนไหนน้อยตอนไหนพร้อมกัน การบำเพ็ญพรหมวิหารธรรม
สาธุคั๊บ

 

วิหารธรรม คือ ธรรมที่เป็นที่ตั้งของจิตโดยสภาวะปกติ เช่น พรหมวิหารธรรม สุญญตวิหารธรรม ทั้งสองล้วนเป็นสภาวะแต่ก็แตกต่างกันอยู่ตามความเข้าใจของผู้พิมพ์นะครับลองพิจารณาดูว่าธรรมใดสมควรแก่ใครและไม่สมควรแก่ใครอันเป็นได้มีได้ตามสมควรของฐานะ แต่จริงๆมันก็มีหลายวิหารธรรมนะครับ ลองๆศึกษาดูครับ

 

มารำพึงถึงความรักอย่างโง่ๆของตัวเอง

...เป็นธรรมชาติของเด็กที่มักจะชอบสัตว์ ตอนเด็กๆที่บ้านเวลาหน้าฝนพอฝนตกไปสักระยะหนึ่งจะเกิดน้ำหลาก ซึ่งก็จะมีปลามากับน้ำด้วยเป็นอันมาก ฝนหยุดตกไปหลายวันแต่น้ำก็ยังขังอยู่ตามแอ่ง ไม่กี่วันก็จะมีปลาเล็กปลาน้อยว่ายเต็มไปหมด เราเห็นแล้วก็อยากได้ปลา ไม่มีเครื่องมือก็ลงลุยน้ำเอามือไล่จับ วันนึงจับปลาได้ตัวนึง รู้สึกดีใจกลัวมันหลุดมือก็เลยกำมันเอาไว้ พยายามหาภาชนะมาใส่น้ำเพื่อจะได้เอาปลาตัวนั้นไปเลี้ยง กลัวแม่จะเห็นแล้วเอ็ดหรือลงโทษเอาก็เลยกำไว้ซะมิด ปลามันตายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กว่าจะได้เอาปลาใส่ขวดน้ำปมันก็หงายท้องแหงแก๋เรียบร้อยไปเสียแล้ว เราเสียใจมาก อาลัยมันมาก เรารักมันมาก...

ตอนมีลูกนกหัดบินพลัดมา เราเห็นแล้วก็นึกเอ็นดูเสียเหลือเกิน อยากได้มาเลี้ยง ไล่ตะครุบ กว่าจะได้คนจับลิ้นห้อย นกมันจะเป็นอย่างไรเราก็ไม่ได้รับรู้ด้วย เลี้ยงก็ไม่เป็นเพราะไม่รู้ธรรมชาติของนกว่ามันกินอยู่อย่างไร อยู่ได้ไม่เกินวัีนมันก็ตาย ร้องไห้อาลัยเสียไม่มี เรารักมันมาก...

โตขึ้นอีกหน่อย เห็นปลาหางนกยูงสีสวยเอย ปลากัดเอย อยากได้ก็ไปไล่จับไล่ช้อน เอามันมาขังไว้แล้วชื่นชมอย่างแสนรักแสนภูมิใจยิ่งปลาของเราสวยกว่าใครๆเราก็ยิ่งปลื้ม แล้ว...แล้วมันก็ตายจากเราไปอีก ฮือๆ เรารักมันมาก...

โตกว่านั้นได้รับรู้ว่าคนบางกลุ่มเห็นว่าลูกสัตว์ต่างๆน่ารัก อยากได้ถึงขนาดต้องฆ่าแม่ของมัน พรากมันจากอกแม่ จากฝูง และจากบ้านของมัน เพื่อให้ได้มันมาเชยขม เขาไม่รับรู้ว่าเขาก่อกรรมอะไรกับสัตว์เหล่านั้นบ้าง เขาคิดว่าเขาได้ชดเชยด้วยการให้สิ่งที่ดีที่สุดทุกอย่างแก่สัตว์ของเขาแล้ว อนาถนัก...รักเอย

 

--------------------------------------------------------------------------------

คิดว่าข้อสรูปของนิทานมันเกินไปกว่าเหตุการณ์ที่เกิดนะครับ
1.ถึงคุณชิดชนกจะได้ปฏิบัติสมาธิบ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่าในขณะที่กำลังเกิดความเสียใจอย่างมากในกรณีที่ลูกเสียชีวิตนั้น คุณชิดชนกยังมีกะใจในทำสมาธิหรือปฏิบัติสมาธิอยู่หรือไม่และในเรื่องก็ไม่ได้บอก
2.ในเมื่ออาจจะไม่ได้มีการทำสมาธิแล้วไปสรูปว่าอาการของสมาธิของคุณชิดชนกอย่างนั้นอย่างนี้ถือว่าเป็นการจับแพะชนแกะอย่างยิ่ง
3.จากนิทานที่ท่านเล่าผมสรูปได้ว่าคุณชิดชนกอยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถประคับประคองสติของตัวเองได้ อาการได้ยินเสียงพูดหรืออะไรต่างๆเกิดขึ้นได้จากสัญญาและการปรุงแต่งของจิตซึ่งเกิดจากการซึมเศร้าสับสนจากเหตุการณ์ลูกเสียชีวิต ญาติหรือผู้ที่อยู่ใกล้ชิดไม่ควรอย่างยิ่งที่จะให้เธอขับรถไปโดยลำพัง.........อย่าไปไกลกว่านี้เลยครับ มันเลอะ

 

ผู้เขียน ก็ใช้คำว่านิทาน นำหน้าในการเล่าเรื่องแล้วนะคับ
สิ่งใดก็ย่อมเกิดขึ้นได้ ถ้าสมจริงหมด อันนั้นเป็นอัตประวัติ หรือสารคดี
ไปแล้วกระมังคับ . .ผู้เขียนก็ได้เน้นย้ำ แทบจะทุกหน้าว่า ให้อ่านแล้วนำไปพิจารณา
และปฏิบัติ แต่เหมือนบางคนก็ยังจ้องแต่จะจับผิด ..แสดงว่าพรหมวิหารสี่ ยังไม่เข้าใจดี
( แม้ผมขณะเขียนนี้ยังวางอุเบกขาไม่ได้เลย ) . .
สิ่งที่ขนาดถึงว่าผู้เขียนเลอะ..แสดงว่าผู้ติติง คงมีสภาวะธรรมเหนือกว่า จึงอยากให้
เมตตาแสดงธรรมบ้าง. .เปรียบดังเห็นผู้ขุดหลุมปลูกต้นไม้ แล้วไปติเขาว่า ขุดลึกเกิน
กว้างเกิน. .ในขณะที่ตนเองก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยืนดู..พอเสร็จคนนี้ ก็เดินไปติง
คนอื่นอีก. . .
ลองอ่านตั้งแต่ต้นใหม่ช้าๆดูสิคับ. .แล้วจะรู้ว่าผู้เขียนพยายามบอกอะไร

 

ผมพิจารณาจากสามัญสำนึกปรกตินะครับ การเล่านิทานก็ดีอยู่หรอกครับ และถึงแม้จะเป็นการเล่าที่ไม่สมเหตุสมผลก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่องผิดอะไร เพราะมันขึ้นอยู่กับผู้ฟังที่เลือกที่จะเชื่อหรือใส่ใจกับนิทานที่เล่าหรือไม่ แต่ถ้าเล่าแล้วคนฟังไม่เชื่อและเกิดการวิภาควิจารณ์ ผมว่าผู้เ่ล่าที่ดีจะต้องรับฟังคำวิจารณ์เพื่อปรับปรุงการเล่าในคราวต่อไป แต่ถ้าไม่ยอมรับคำวิจารณ์และเชื่อว่าเรื่องที่ตนเล่าดีแล้วก็ไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่าการเป็นนิทานที่อาจจะหาคนฟังได้น้อยเรื่องหนึ่ง

 

ข้อความส่งต่อจากเพื่อน :VO

แก้วที่คว่ำอยู่กลางสายฝน
ต่อให้ฝนตกกระหน่ำทั้งคืน
ก็ไม่อาจเต็มไปด้วยน้ำ
คนที่ไ ม่ยอมเปิดใจเรียนรู้
ต่อให้คลุกคลีอยู่กับนักปราชญ์ทั้งคืนทั้งวัน
ก็ยังโง่เท่าเดิม
ว. วชิรเมธี

........................
นัยอันล้ำลึกของคำว่า "ขอบคุณ"

ขอบคุณความไม่รู้ ที่ทำให้รู้วิธีลุกขึ้นสู้
ขอบคุณความยากจน ที่ทำให้เป็นคนมุมานะ
ขอบคุณความล้มเหลว ที่ทำให้เกิดความเชี่ยวชาญ
ขอบคุณความผิดพลาด ที่ทำให้ฉลาดยิ่งกว่าเดิม
ขอบคุณความริษยา ที่ทำให้กล้าสร้างสรรค์สิ่งใหม่
ขอบคุณคำวิพากษ์วิจารณ์ ที่ทำให้ผลิบานอย่างไร้ข้อตำหนิ
ขอบคุณความไม่รู้ ที่ทำให้รู้จักครูที่ชื่อประสบการณ์
ขอบคุณความผิดหวัง ที่ทำให้ตั้งสติเพื่อลุกขึ้นมาใหม่
ขอบคุณศัตรูที่แกร่งกล้า ที่ทำให้รู้ว่าเรายังไม่ใช่มืออาชีพ
ขอบคุณมหกรรมคอรัปชั่น ที่ทำให้เราอยากสร้างสรรค์การเมืองใหม่
ขอบคุณความป่วยไข้ ที่ทำให้เราตั้งใจดูแลสุขภาพ
ขอบคุณความทุกข์ ที่ทำให้เรารู้ว่าความสุขมีค่าแค่ไหน
ขอบคุณความพลัดพราก ที่ทำให้เราสละจากความยึดมั่น ถือมั่น
ขอบคุณเพลิงกิเลส ที่ทำให้เรามีเหตุอยากถึงพระนิพพาน
ขอบคุณความตาย ที่ทำให้ฉากสุดท้ายของชีวิตสมบูรณ์แบบ

เจริญพร
ว วชิรเมธี

(good)

 

วันนี้เปิดตู้เย็นจิ้งจกวิ่งหนีเข้าไปในตู้.. พยายามไล่มันออกมา มันก็ยิ่งหนีจนเข้าไปถึงช่องฟิต เอาใงดี งั้น เปิดแย้มทิ้งไว้เดี๋ยวมันก็ออกมาเองแหละ ไม่ได้ดูสภาพครัวว่าพื้นมันเอียงนี่หน่า สักพักกระหายน้ำเดินกลับไปดูตู้เย็น ปิดไปแล้วO.O จิ้งจกตัวเย็นเฉียบ แข็ง ช้อก ทื่อ! เอาออกมาจากตู้ จัดแขนจัดขาให้ปกติ สักพักก็วิ่งจู๊ดหนีไป เลยอุทานว่า "โถ่เกือบฆ่าเอ็งแล้วไหมหร่ะ T^T" แต่คราวนี้วิ่งจู๊ดออกมาอย่างไม่กลัวเราอีกแล้วว น่ารักส่ะด้วย ค่ะ โชคดี ความประมาทหน้ากลัวอย่างนี้เอง ^ ^..

 

เพิ่งเปิดมาเจอค่ะ
ขอบพระคุณ คุณหมอที่เมตตาให้ความรู้เรื่อง พรหมวิหาร 4
จากที่หนูเรียนในโรงเรียนมา อ่านเจอในทุกที่ ได้ยินคำนี้บ่อยมากมาตลอดชีวิต ก็ไม่เคยรู้เรื่องเลยค่ะ หนูจะอ่านอีกหลายๆ รอบ และ หลายๆ รอบค่ะ และจะขออนุญาตเอาไปให้คุณแม่และครอบครัวและเพื่อนๆ ได้อ่านด้วยค่ะ
โมทนาสาธุในธรรมทานที่คุณหมอเมตตาแบ่งปันค่ะ

ข้าพเจ้าขอน้อมบุญนี้ถวายบูชา แด่สมเด็จองค์ปฐม องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระธรรม พระอรหันต์และพระอริยะเจ้าทั้งหมด
ขออานิสงส์ผลบุญทั้งหลายที่เกิดจากการบูชานี้ จงมาเติมเต็มห้วงสมุทรแห่งบุญที่ไพศาล ของข้าพเจ้า ให้เต็มเปี่ยมอยู่เสมอ และอย่าได้พร่อง
ขออานิสงส์ผลบุญทั้งหลายที่เกิดจากการบูชานี้ จงสำเร็จแก่ กายธาตุ จิตวิญญาน และตัวข้าพเจ้าในทุกส่วน
ขอให้ข้าพเจ้าอยู่เย็นเป็นสุข ประกอบด้วยทรัพย์สินเงินทอง มีเหลือกินเหลือใช้ ไม่ขัดสน
อยากกินสิ่งใดก็ขอให้ได้กิน
ปราiถนาสิ่งใดขอให้สมปราถนาทุกอย่าง
ปลอดภัยจากภัยพิบัติทั้งปวง
ปลอดภัยจากการเบียดเบียน จากมนุษย์และอมนุุษย์ทั้งปวง
ปลอดภัยจากโรคภัยไข้เจ็บทั้งปวง ความเจ็บป่วยที่เป็นอยู่ จงเปิดทางให้รักษา ได้พบยาดีหมอดี รักษาให้หายขาดได้โดยง่าย ขอให้มีสุขภาพสมบูรณ์ แข็งแรง
ด้วยอำนาจแห่งบุญนี้ จงสำเร็จแก่สรรพสัตว์จิตวิญญาณทั้งหลายที่เป็นต้นเหตุแห่งความเจ็บป่วยในตัว ข้าพเจ้าขอให้ท่านทั้งหลายจงเป็นสุข และได้โปรดเปิดทางการรักษาโรคที่เป็นอยู่นี้ให้หายด้วยเถิด
ขอให้.....(อธิษฐานอีกยาวเลยค่ะ)

 

ขอไฟล์การฝึกด้วยคนครับ
windstruc_k@hotmail.com