*** ยุคศิวิไลซ์ ****

แม้แต่คนตามอ่านมาเป็นปี ตามข่าวสารมาหลายปี ก็ยังไม่เชื่อ..

นับประสาอะไรกับคนภายนอก สำหรับผู้นำ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงคงหาว่าบ้า อย่างเดียวแหละ

คนที่ปลงใจเชื่อเรื่องทาง วิทยาศาสตร์อย่างหนักแน่น ก็ยากจะเชื่อตามศาสตร์อื่นๆได้..

บุญใคร กรรม มัน.. บุญ กรรม ตกแต่ง จัดสรร ให้เป็นไป..

 

*** ปัญญากับทิฐิ ****



- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

พุทธัง สรณัง คัจฉามิ..

ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ..

สังฆัง สรณัง คัจฉามิ..

ถ้าศรัทธามั่นคง จริง ปฏิบัติตามคำสอน จริง

ปัญญาเห็นแจ้ง ที่เป็น สัมมาทิฏฐิ จะเจริญ ขึ้น ตามลำดับ เอง..

 

บุคคลจำพวก "ปทปรมะ" ที่เป็น บัวใต้โคลนตม นั้น เพราะ ไม่มีศรัทธา สัมปทา..

 

บุคคลจำพวก "ปทปรมะ" นี้

แม้พระพุทธองค์ ก็ ทรง งดเว้น..

บุคคลผู้ไม่มีศรัทธา สอนไป ก็ เสียเวลาเปล่า..

 

*** จงรักภักดี ****

กล้าหาญที่จะทำความดี
ซื่อสัตย์เด็ดขาดต่อความดี
ไม่ท้อถอยการทำความดี
ความดีไม่ได้ทำกันง่ายๆ
จงรักษาความดีด้วยสัจจะ
สิ่งที่ทำได้ไม่มีวันตาย
และมีผลตอบแทน
แน่นอน

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** สองสิ่งเดินไปด้วยกัน ****

เมตตา กับ สัจจะ
เดินทางตรง
ไม่หลงทาง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อ้าว ลุง ทำไม สองใจ อย่างนี้หละ

อะซิกๆ

ตราบใด มีเพื่อนสอง ย่อม ไม่เปนหนึ่ง

สุจริต ปริสุทธัง จะมี แต่ไหน?

อะซิกๆ

โป้ง! ตะเอง

 

แวะมา...


ตุ๊บป่อง แล้ว สะบัด


บัดนั้น เชิด

 

คงกลัวไม่ได้สร้างบารมี คงกลัวเรา เร่งความเพียร เพื่อ จัดการทุกอย่างด้วยตนเอง

คงกลัวเราไม่รักษาคำพูด คงกลัวเรา ย่น ย่อ เวลา เข้ามาอีก..

เลยพูดดักคอเราไว้ ว่าให้รักษาสัจจะ และ มีเมตตา..

 

ถ้าเวลามันนานเกินไป ถ้าคนเห็นภัยใกล้เข้ามาแล้วยังประมาทอยู่มาก

ถ้าเราเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว ถ้าปัจจัยทุกอย่าง บริบูรณ์ แล้ว..

เมื่อถึงเวลานั้น ใครก็ห้าม เรา ไม่ได้..

 

*** กรรมประเทศ ****

คือ กรรมโดยรวมของคนทั้งประเทศ
เมื่อถึงเวลา ก็ประดังเข้ามา
แก้ไข โดยคนทั้งประเทศ
แก้ไข ด้วย "สัจจะ" กับ "เมตตา"

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ไม่ต้องแก้ จิฮับ

เหน กรรม ว่า มีความเปนเผ่าพันธ์

มีการเข้าไป แบก ยินดี ยินร้าย
ทำเปนเฉยกับ ข่าวคราว เวียนวน
กลับมาเกิด กันเปนโขยง

พินาไปตรงๆ นี่ ทุกข์ นี่ทุกช์

ไม่ต้อง ดิ้นรนแก้ เพราะ จะกลาย
เปนแค่ สมถะ เข้ามา กดข่มจิต
เปน พิธี ลูบหน้าปะจมูก

อนุโลม สัตโลก เปนไป ตามกรรม
กัมมัสสัตตา กรรมให้ผลเปน
คนในชาติ ในโลก ทั้งโลกเลย

แล้ว กำหนดรู้ทุกขสัจจ

ธรรมอัปปมัญญา ไม่มีขอบเขต
จะปรากฏ เมื่อนั้น ธรรมแท้
ธรรมโลกุตระ ธรรมสุขุมคัมภีรา
จารย์ ก้ปรากฏ เหมือนดังว่า
เนื้อน้องอนุพุทธะ คลานตามกันมา
เหนธรรมละก้อ วรเปนพระเปน
บาทชะบงตบท้ายเข้าสูร่มกาสวภัต

 

*** ตนพึ่งตน ****

พึ่งผลที่ตนทำได้
สัจจะทำ ผู้ใดทำได้
ผู้นั้นก็ข้ามกรรมไปได้

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ค่อย กลับมา ยืนหนึ่ง ....

แต่

ข้ามไม่ได้หลอกฮับ ....

หากไม่ตัดที่ เหตุ หรือ ราก

ลุงสังเกตดีๆ พอ สัจจะ ยืนหนึ่ง

แต่มันจะมี สิ่งเหนึ่ง เขาไป แบกรับ

สัจจะ ทำหน้าที่ สัจจ

แล้วก้จะมี สิ่งหนึ่ง เข้าไป รอรับ
สอดรับ แบกรับ

สิ่งที่เข้าไปแบกหาม สัจจ อีกที

สิ่งนั้น ต้อง กำหนดรู้ ทุกข์

คือ แปรไปตาม ปัจจัย

สัจจะปรากฏ แต่ กลับมี
อีกสิ่ง. เข้าไปรับแจ้งสัจจนั้น

ทำให้ สัจจะ ไม่หนึ่งพอ
กลายเปน มี สอง(สิ่ง)

หาก ยังมี สองสิ่ง ความชั่วอื่น
จะไม่มี จะไม่ผลิกผัน เปนไม่มี

 

ลองดู นะ ฮับ

สัจจ ก้ ยกแยก เหมือนตา เหนรูป
แยกออกเปน ปรมัตตสัจจ วางไว้
ข้างหนึ่ง

แล้ว สิ่งที่เข้าไปสอดรับ คอยเก็บ
ผลงาน ก้ แยกออกมา เหนอาการ
ของมัน ว่า มีอยู่ แยกออแมา อีกส่วน
หนึ่ง

ส่วนหลังนี่ แปรปรวนไปตาม ปัจจัย
กำหนดรู้ ทุกขสัจจ ไว้

แล้ว ข้าม ตัวอาการ สอดส่าย หวั่นไหว

ก้จะเหลือ สัจจของลุง เปน ปรมัทต
สักแต่ว่า อยู่ฝากทางโน้น คนละฝั่งแระ

โดยที่ สิ่งสอดรับ วิจิตรไปตามปัจจัย
ก้ วางไว้ที่เดิม ไม่ต้องแบกซ้ำซ้อน
เอาขึ้นฝั่งไปด้วย

 

*** พลังความดี ****

เสริมสร้างให้ทุกคนเป็นคนดีมีสัจจะ
รักษาคำพูดตนเอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

การปฏิบัติ เริ่มต้น ก็เริ่มจาก ตั้งสัจจะ บังคับใจตน นั้นแหละ

เป็นการดัดสันดานตนเอง เป็นการแก้กิเลสในใจตนเอง เป็นการแก้กิเลส แบบหยาบๆ อีกวิธีนึง..

แต่ พอปฏิบัติ จนเป็น ปรกติของใจแล้ว สัจจะ ก็เป็นเนื้อเดียวกับใจ หนักแน่น เป็นศิลา..

บุคคลผู้เริ่มต้นทาง ก็ต้องฝึกตนเองด้วยสัจจะไปก่อน เรียนรู้ไปเรื่อย สิกขาไปเรื่อย ให้ดีขึ้นตามลำดับ..

อันไหน ที่ เป็น คติ เตือนใจ ตน อันนั้น เป็น ธรรม

เป็น เส้นทาง พรหมจรรย์..

 

ทุกอย่างกำลังดำเนินไป ตามทาง ที่ควร จะ เป็น..

ส่วน เรา ก็ สบาย สบาย ฝึกหัดสวดมนต์ ทบทวนของเก่า ไปเรื่อยๆ แผ่เมตตา ให้ สรรพสัตว์ ทุกวัน..

เรื่อยๆ มาเรียงๆ นกบินเฉียง สนามแม่เหล็กโลก เปลี่ยนไป

 

วันนี้สัญญาณเนตไม่แรง แต่ ชาจโทสับ ด้วย ไฟฟ้าพลังงานแสงอาทิตย์ เข้าเร็วมาก

พายุสุริยะกระทบโลก ใช่หรือเปล่าหนอ..