รัก

คนเก่งจริง เขาตาย ไปไม่กลับ.....ไปเลยลับ ไม่กลับ วับแว๊บหาย
เหลือแต่พวก เกือบเก่ง ซุยกานปายยย.....ลมสุดท้าย ใช้วัด ใครเก่งจริง

 

ช่างแปลกใจ นั่งเพลีย ละเหี่ยนึก.....ใจไม่คึก ตรึกไป เหตุใดหนา
พลันคิดไป ถึงคืน ที่ผ่านมา.....อ๋อไอ้บ้า มึงนอน สามชั่วโมง 55555

 

ชีวิตคน เกิดมา บนโลกนี้
สิ่งสำคัญ คือกิน ให้อิ่มท้อง
ความเป็นอยู่ พอเหมาะ พอสมควร
มีสังคม เพื่อนฝูง ญาติสนิท

เหตุปัจจัย ตัวแปร รู้หรือไม่
ธนบัตร เงินตรา แลกเปลี่ยนของ
ทำให้วุ่น ยุ่งเหยิง สังคมทราม
ความมักมาก โลภโม โทสะพลัน

 

ชีวิตคน กินแล้ว ก็ต้องขี้.....ถ้าไปปี้ ก็ต้อง รับผิดชอบ
เมื่อง่วงเหนื่อย ก็คง ต้องนอนหมอบ.....เป็นวงรอบ ครอบงำ ประจำวัน

กินให้ดี เลือกสรรค์ ให้เหมาะสม.....ให้กลืนกลม พอสม กับสังขาร
ถ้ามีมาก แบ่งเอื้อ เพื่อเป็นทาน.....จิตเบิกบาน อิ่มได้ ทั้งกายใจ

การขับถ่าย เกิดได้ เพราะเหตุกิน.....เผาผลาญสิ้น เหลือกาก ออกด้านใต้
หากกินดี กากดี สบายกาย.....ขับถ่ายได้ คล่องดี ชีวีเพลิน

กล่าวต่อถึง การสืบเผ่า เหล่ามนุษย์.....ทำให้ผุด กำเนิด มาเดินเหิร
เป็นหน้าที่ เรื่องหนึ่ง อย่าเผลอเพลิน.....มักมากเกิน อาจลืม แยกแยะกาม

กระทำตาม หน้าที่ วันหนึ่งหนึ่ง.....กายาจึง พ่ายเพลีย ละเหี่ยหาม
เพียงพื้นที่ ปลอดภัย ไร้คุกคาม.....จักทิวถ้ำ ฤาวัง มิสำคัญ

เป็นวงจร สร้างสรรค์ ออกแบบไว้.....เพื่อเป็นType วงจรของ มนุษา
ใช้ให้ได้ สร้างสรรค์ มันจักพา.....ให้วิชชา ปัญญา รุ่งจำเริญ

 

เงินตรานั้น อยู่รั้ง นั่งตำแหน่ง.....พระเจ้าแห่ง สมมุติ ในโลกหล้า
มันถูกตั้ง กำหนด สร้างขึ้นมา.....เพื่อเป็นผ้า ม่านบัง ทางความจริง

หน้าที่เงิน คือคุม อาณาเขต.....แบ่งประเทศ เขตแดน ให้ชัดยิ่ง
ระหว่างมาร สมมุติ กุดความจริง.....กับเขตจริง ยิ่งใหญ่ ไม่ปนกัน

มนุษย์เลือก อยู่ได้ ทั้งสองเขต.....เลือกประเทศ ตามใจ จะเลือกสรรค์
จงเรียนรู้ แลทำ หน้าที่กัน.....แล้วเลือกสรร เอาเถิด "เงิน"หรือ"จริง"

 

มองแดดจ้า ฟ้าใส ใจสดรื่น.....ระชื่นมื่น ชื้นใจ ไพรเขียวเขียว
ลมหายใจ ปลอดโปร่ง ดีจริงเทียว.....คนกับเขียว เคียงคู่ อยู่เพลินกัน

พึ่งพิงพา อาศัย ได้เอื้อเฟื้อ.....พรมน้ำเพื่อ เหล่าไพร ให้อาหาร
มันก็ฟอก อากาศ สดชื่นบาน.....ทั้งหอมหวาน มาลีขาน สราญใจ

 

บานคราใด กลิ่นได้ จับใจฉัน.....พุดกังหัน บานเร้า เจ้าห้ากลีบ
ดอกสีขาว หอมหวาน พลันเร่งรีบ.....เข้าจับจีบ กลีบสม ดมถึงใจ

 

Stefa นิยม ผักสวนครัว
ใบเขียวเหลี่ยม 5 มุม ต้นไรหนอ
ดอกเหลืองเหลือง เลื้อยเกี่ยว เหนี่ยวเถาวัลย์
รั้วหน้าบ้าน ฮั่นแน่ มีลูกด้วย

ลูกยาวยาว เขียวขาว ใครรู้บ้าง
ห้อยโตงเตง ละลาน ตาจ้องมอง
ลูกยาวยาว ก็มี นั่นสั้นสั้น
อ๋อแตงกวา อวบอั๋น ใหญ่ดีจัง

ม่วนใจ แต๊หนอ

 

"ดม"ดอกดูกลีบอ้า.....ดอกบาน
"พุด"ดอกขาวอ้าขาน.....ออกแล้ว
"หวาน"หอมกลิ่นละลาน.....ลอยสู่
"หอม"ชื่นรื่นผ่องแผ้ว.....กลิ่นแพร้ว พุดบาน

 

ถ้ามิมี พืชไพร เป็นเพื่อนฉัน.....ใจคงหัน คงเหี่ยว ไม่เปรี้ยวซ่าส์
ด้วยเพื่อนไพร พืชพันธ์ุ ปั่นอุรา.....ให้ชีวา สดชื่น ชุ่มชื้นใจ

ทรงอยู่กลาง เพื่อนไพร ช่างอบอุ่น.....ซ้ำหอมกรุ่น หวลระเหย สุขไฉน
เพื่อนไพรพรรณ ของฉัน ล้วนจริงใจ.....งามพร้อมได้ ด้วยใส่ ใจดูแล

 

นั่งฟังเพลง ดิสโก้ โก๋รุ่นเก่า.....เพลงเก๋าส์เก๋าส์ ของลุงลุง และป้าป้า
ซ้ำบางคน ตายไป นานผ่านมา.....แต่ลีลา สุ้มเสียงยัง ฝังใจเรา

นึกถึงคำ โวหาร กล่าวขานไว้.....ว่าวัวควาย ตายไป เหลือหนังเขา
นักร้องดี ทิ้งเสียง ไว้ให้เรา.....ตรึกถึงเรา คราตาย ให้รำพึง

ถึงคราตาย คงเหลือ แต่เพียงนาม.....กับเรื่องความ ดีชั่ว ให้กล่าวถึง
หากใคร่ทิ้ง ความดี ให้คำนึง.....ก็เพียรพึง สร้างความ เหมาะสมงาม

 

ไมวัวควาย ตายไป เหลือหนังเขา
ใครเล่าฆ่า เชือดคอ แถเนื้อหนัง
ก็คนไง เชือดเก่ง ฆ่าเก่งนัก
สับเป็นชิ้น เวรกรรม คนฆ่าสัตว์

 

พืชผักผล หลากพันธุ์ ไมไม่กิน
อีกเห็ดโคน เห็ดฟาง โปรตีนสูง
เห็ดหอมสด ดารดาษ เพาะในถุง
ดีกว่าเนื้อ มะเร็ง ไม่ถามหา

 

ไอ้พวกที่ ไม่ฆ่า มันก็ตาย.....ที่กล่าวไป เปรียบเทียบ มองง่ายง่าย
เพียงติงเตือน ทุกคน มิอยากให้.....ต้องอายควาย อายวัว เมื่อตัวตาย

 

จักกล่าวถึง หน้าฝน ตกชุกชุม
วัว&ควาย อาบน้ำ ชนหัวกัน
เย็นชื่นใจ คลายร้อน ร้องมอมอ
ข้ายังไม่ ถูกเชือด ตูไม่ตาย

 

ถามเตฟา ถึงพวก เอสกิโม.....หากหิวโซ จักกิน สิ่งใดหนา
ผักเห็ดพันธ์ุ ไม่เห็น มีงอกมา.....จำต้องพา เชือดกวาง เพื่อดื่มกิน

 

อยากจะเจอ ซักครา เหมือนกันนะ
เอสกิโม อยู่ได้ หรือน้ำแข็ง
ให้ทีวี ไปหา เห็นจะจะ
มีตัวตน แท้แท้ จริงหรือไม่

หาพยาน ถ่ายทอด ไปทั่วโลก
มีมนุษย์ หรือไม่ ที่ขั้วโลก
คนที่ไหน จะอยู่ ได้ทนทาน
ร่างกายคน มิใช่ หมีขั้วโลก

 

ความจำเป็น บังคับ ให้เรียนรู้.....ดำรงอยู่ อย่างไร จึงจักได้
สิ่งใดขาด เรียนรู้ ทดแทนไป.....สิ่งมากไป เรียนรู้ การป้องกัน

..............................................

โลกมันกว้าง ขวางใหญ่ มากด้วยเรื่อง.....แม้นปราชญ์เปรื่อง บางเรื่องอาจ หลุดรอดเห็น
นี่คงนับ เป็นเรื่อง ราวลับเร้น.....ที่คุยเล่น ตรงห้อง ถูกช่องทาง

 

นึกแล้วขัน ขำไป ในชีวิต.....เคยอยากคิด ใช้นิ้ว เล่นกีต้าร์
หรือเปียโน สร้างสรรค์ บรรเลงพา.....ให้วิญญา คลุกเคล้า เมาดนตรี

แต่วันนี้ นิ้วจิ้ม พิมพ์พิมพ์กลอน.....ใจสะท้อน นึกไป นิ้วเรานี่
เอาใช้จิ้ม พิมพ์กลอน ก็มันส์ดี.....เป็นดนตรี ที่ฟัง ดังในใจ

 

พืชไพรพันธุ์ นั้นมี ซึ่งอารมณ์.....ยามชื่นชม ดูมอง ก็ได้เห็น
มีสดชื่น ขื่นขม ห่อเหี่ยวเป็น.....เพราะมันเป็น ชีวิต เช่นดั่งเรา

เลี้ยงดูดี เขียวสี ดีสดชื่น.....งอกงามขึ้น ชูคอ ดูหล่อเหลา
หากขาดการ ดูแล มันรวดร้าว.....ดูอับเฉา เหี่ยวแห้ง แล้งตายไป

เราจึงใส่ ใจดู หมู่ไพรมิตร.....อย่างใกล้ชิด ด้วยรัก ตัดแต่งให้
พวกมันก็ รื่นรมย์ ชื่นชอบใจ.....อารมณ์ไพร แลพราน พลันเพลินดี