รัก

มหาสมุทรกว้าง ลิบลับ แลลึกไกล.....ดูกว้างใหญ่ ไพศาล ทั้งลึกลับ
แต่หากหยั่ง หยั่งไป ไม่หวนกลับ.....ก็อาจนับ จับเขต เจอขอบมัน

ครั้นมองแหงน ดูนภา เวหาหาว.....ฟ้าใสสกาว ขอบเขต ที่ใดกั้น
หันแหงนซ้าย เงยขวา อยู่ไหนกัน.....ขอบเขตกั้น กักฟ้า หาไม่เจอ

 

ปลาแหวกว่าย ส่ายวน ระคนน้ำ.....ตะโกนถาม เจ้านก ลงมาไหม
นกก็ตอบ จักลง ไปทำไม.....เราบินได้ มิใคร่ ไปว่ายวน

 

"มัจฉา"วนว่ายม้วน.....ธารา
"รัก"แม่น้ำหนักหนา.....แหวกหว้าย
"สาย"มหาสมุทรมัจฉา.....แหนห่วง
"น้ำ"ถิ่นปลามิย้าย.....อย่าได้ ชวนปลา

"วิหค"นกล่องล้ำ.....เวหา
"รัก"โฉบเฉี่ยวบินพา.....เปิดกว้าง
"เว"หนเลิศเลื่องว่า.....อิสระ
"หา"ถิ่นใดเปรียบคว้าง.....ฟากฟ้า นภาคราม

 

ทุกท้องที่ ทุกแห่งหน มีแต่ฟ้า
ครอบคลุมทั่ว ทุกดินแดน ทุกประเทศ
แม้แต่พื้น แผ่นผิวน้ำ สะท้อนฟ้า
ฟ้าอากาศ อาหารพืช คนหายใจ

far away ไกลแค่ไหน ยังมีฟ้า
ฟ้ายิ่งใหญ่ เกินมนุษย์ จะหยั่งถึง
คนชอบหยั่ง ชอบคาดเดา สุ่มกันเอง
สวรรค์ฟ้า เทพบนฟ้า เดาเดาเดา

 

ประจักษ์จริง แก่สายตา จึงควรเชื่อ
พิสูจน์เห็น ด้วยเหตุผล มูลเหตุดี
ตา 2 ตา ธรรมดา ลูกตาคน
ด้วยตาทิพย์ ไม่มีจริง อย่าหลงกล

 

เมื่อหัวใจ กว้างใหญ่ ได้เท่าฟ้า.....ก็ถึงครา ที่ใจ ได้หยั่งถึง
ความยิ่งใหญ่ ของฟ้า ที่คำนึง.....มันก็ถึง เท่าใจ ที่กว้างเทียม

 

แค่แหงนคอ มองฟ้า นั่นเทวดา
ใส่ชฎา ลอยมา จากสวรรค์
ปากพูดโม้ เรื่อยเปื่อย ไม่เห็นจริง
ถ้ามีจริง ทุกคนเห็น เหมือนๆกัน

อาจารย์เห็น คนเดียว ด้วยตาทิพย์
โหขี้ตา เกรอะกรัง ตาอาจารย์
ตาขุ่นมัว คล้ายตาต้อ แว่นตาหนา
แล้วจะทิพย์ ได้อย่างไร โม้โม้โม้

 

ตาทิพย์นี่ เป็นไร กะกรองทิพย์.....อุทัยทิพย์ เป็นญาติ ด้วยใช่ไหม
แล้วพันทิพย์ เกี่ยวดอง กันยังไง.....ปรุงทิพย์ไซร้ เป็นใคร ยังไงกัน

 

ตาทิพย์แท้ มิแส่ ส่องมองนอก.....เราจักบอก ของแท้ พิศเข้าหา
คอยสอดส่อง แก้ไข และตรวจตรา.....พิจารณา ส่องใน ให้ใสพลัน

 

อยากได้กัน นักฤา จักษุทิพย์.....จักมองพริบ ไปไหน กันนักหนา
internet ก็มี ให้พึ่งพา.....จักทิพย์ห่า ทิพย์เหว ไปไหนกัน

 

ด้วยรัก นะ จึงเตือน
ทุกคนมีตาเหมือนกันหมด
แค่ 2 ตา ไม่มีมากกว่านี้
ตาพิเศษ แบบตาทิพย์ ก็ไม่มีหรอก
เพราะฉะนั้น มีเท่าที่เห็น ถ้าไม่เห็นก็คือ ไม่มี

 

แล้วมาเตือน ให้ใคร ข้างในนี้.....ไม่ไปจี้ บอกเขา ให้เข้าหู
เราก็งง อยู่ดี ก็ก่นกู่.....เรื่องจักษุ ทิพย์ไร เตือนใคร.. งง???

 

นกมองปลา เห็นว่า น่าสงสาร.....มัจฉานั้น แหวกว่าย ใจจับจด
อยู่แต่ใน วารี มันจึงอด.....ลิ้มซึ่งรส อิสรา อนันตกาล

 

สอนจระเข้ ว่ายน้ำ ช่างโง่เขลา.....จักช่วยเขา ทั้งตนเอง ยังจมดิ่ง
เตี้ยแล้วคิด อุ้มค่อม อนาถจริง.....โดนผีสิง ไหว้พระ ท่าไหนกัน

 

ความหมักหมม สั่งสม อมในจิต.....ตะกอนติด ก้นใจ ตาไม่เห็น
จักหลอกย้อม เคลือบสวย ดัดจริตเป็น.....มันก็เช่น กลหยอก หลอกตัวเอง

จักกล่าวอวด ฉันดี ฉันเลอเลิศ.....นอกบรรเจิด ข้างใน กลับโหรงเหรง
เมามัวอยู่ กับความ หลงตนเอง.....ยกหางเอง กระดิก ดิ๊กดิ๊กพลัน

 

เกาทัณฑ์ทิพย์ ยิงคว้างไป ในอากาศ.....มิเคยพลาด เป้าหมาย เลยสักหน
เพราะหลับตา ใช้ใจ เป็นเครื่องดล.....จักอยู่หน แห่งไหน ไม่พลาดยิง

 

"โง่"งำงึมเง่าเหง้า.....ฝังราก
"แล้ว"แส่อวดฉลาดมาก.....น่าขำ
"อวด"โง่ออกมามาก.....แลอนาถ
"ฉลาด"จุ่งรีบเก็บงำ.....ซ่อนไว้ ฝักใน

 

เห็นเธอหนาว ใคร่เข้า ให้อบอุ่น.....เป็นเตากรุ่น ให้เธอ คอยพิงผิง
เป็นVodka ใสใส ให้จิบกิน.....เหน็บหนาวสิ้น หายไป ในห้อมเรา

 

หนาวหนาวเหน็บ ให้นึก นึกถึงพี่.....เพลิงอัคคี ไฟรัก จักสาดแสง
กระจายเปลว ไฟนวล นุ่มพุ่งแรง.....ไปเฝ้าแฝง เคียงเจ้า ไล่หนาวไกล

 

"หนาว"เหน็บหน่วงสั่นร้าย.....กายา
"กาย"สั่นเหมือนใครมา.....เขย่าเหล้น
"ใจ"คิดครุ่นวุ่นว้า.....พาเตลิด
"อุ่น"โอบพี่ลึกเร้น.....แทรกเร้น ทรวงใจ