หลวงปู่โง่น ค้าน[dispute] ข้อธรรมว่าด้วยวิญญาณเดิมแท้เป็นประภัสสรขัดอิทัปปัจจะยะตา

กรุณาไปอ่านการรตีความบทควาามหลวงปู่หน้า 2 บทความ ที่ 26-27, 29 ก่อน นะค่ะ ก่อนจะอ่าน บทความข้างล่่าง

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 163-165)


<hr><center><table border="0"><tbody><tr><td align="center">
บทสรุปที่มีหนังสือค้านเนื้อหาที่กล่าวมาแล้ว


</td></tr></tbody></table></center>ใน<wbr>ระยะ<wbr>ไม่<wbr>นาน<wbr>มา<wbr>นี้ ผู้<wbr>เขียน<wbr>ไป<wbr>ต่าง<wbr>ประเทศ ได้<wbr>พบ<wbr>ได้<wbr>อ่าน<wbr>หนังสือ เล่ม<wbr>หนึ่ง ซึ่ง<wbr>เขียน<wbr>ขึ้น ด้วย<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>ไทย ใน<wbr>อเมริกา มี<wbr>นัก<wbr>สอน ศาสนา<wbr>ชาว<wbr>คริสต์ เขา<wbr>นำ<wbr>มา<wbr>ให้ และ<wbr>เขา<wbr>รู้<wbr>สึก<wbr>ภูมิ<wbr>ใจ ที่<wbr>เรื่อง<wbr>ใน<wbr>เนื้อ<wbr>หา ของ<wbr>หนังสือ<wbr>เล่ม<wbr>นั้น ได้<wbr>สรรเสริญ เยิน<wbr>ยอ พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>ของ<wbr>เขา<wbr>ไว้<wbr>หลาย<wbr>แห่ง ส่วน<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า ผู้<wbr>เป็น<wbr>จอม<wbr>ศาสดา ของ<wbr>ชาว<wbr>พุทธ<wbr>นั้น ท่าน<wbr>ได้<wbr>เป็น<wbr>แค่ Son คือ เป็น<wbr>บุตร และ<wbr>เป็น<wbr>เพียง<wbr>โฆษก ของ<wbr>พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า คือ God ของ<wbr>เขา<wbr>อีก มิ<wbr>ใช่<wbr>ว่า<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า จอม<wbr>ศาสดา<wbr>ของ<wbr>เรา จะ<wbr>เป็น<wbr>ผู้<wbr>ประเสริฐ เลอ<wbr>เลิศ<wbr>อะไร<wbr>ทั้ง<wbr>นั้น และ<wbr>ยัง<wbr>มี<wbr>อีก<wbr>หลาย<wbr>เรื่อง และ<wbr>หลาย<wbr>แห่ง<wbr>ที่<wbr>กล่าว<wbr>ไว้ โดย<wbr>ปฏิเสธ<wbr>การ<wbr>เวียน<wbr>ว่าย<wbr>ตาย<wbr>เกิด ปฏิเสธ แม้<wbr>กระทั่ง เรื่อง<wbr>ผล<wbr>บุญ ผล<wbr>บาป กรรม<wbr>เวร<wbr>ว่า<wbr>ไม่<wbr>มี ใคร<wbr>จะ<wbr>ร้าย<wbr>จะ<wbr>ดี ก็<wbr>อยู่<wbr>ที่<wbr>พระ<wbr>ผู้<wbr>เป็น<wbr>เจ้า คือ<wbr>พระ<wbr>เจ้า<wbr>เท่า<wbr>นั้น ที่<wbr>จะ<wbr>ดล<wbr>บันดาล<wbr>ให้



<menu><dd>หนังสือ<wbr>เล่ม<wbr>นั้น<wbr>ชื่อ SUFFERING AND NO SUFFERING เขียน<wbr>ขึ้น<wbr>ด้วย<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>ไทย เล่ม<wbr>ใหญ่ ถึง<wbr>ห้า<wbr>ร้อย<wbr>กว่า<wbr>หน้า ดัง<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>นำ<wbr>ข้อ<wbr>ปลีก<wbr>ย่อย มา<wbr>กล่าว<wbr>ใน<wbr>ที่<wbr>นี้<wbr>ใน<wbr>หน้า 305 เขา<wbr>เขียน<wbr>ว่า



</dd><dd>God Can Be Compared With Dhamma. The Buddha With the Wise of Noble Teachers, or The Son of God </dd><dd>พระ<wbr>ผู้<wbr>เป็น<wbr>เจ้า เปรียบ<wbr>เสมือน<wbr>ธรรม พระ<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า ดุจ<wbr>ดัง<wbr>ผู้<wbr>ทรง<wbr>ปรีชา<wbr>ญาณ หรือ พระ<wbr>บรม<wbr>ครู หรือ บุตร<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>เจ้า



</dd><dd>Inaddition, The Buddha can be compared with the Wise or Noble Teachers, or The Son of God. </dd><dd>นอก<wbr>จาก<wbr>นั้น พระ<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า<wbr>ยัง<wbr>เปรียบ<wbr>ได้<wbr>ดัง ผู้<wbr>ทรง<wbr>ปรีชา<wbr>ญาณ หรือ<wbr>พระ<wbr>บรม<wbr>ครู หรือ<wbr>บุตร<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>เจ้า



</dd><dd>อัน<wbr>คำ<wbr>แปล<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>ภาษา<wbr>ไทย<wbr>นั้น ผู้<wbr>เขียน<wbr>แปล<wbr>เอง จึง<wbr>ได้<wbr>ความ<wbr>ว่า พระ<wbr>บรม<wbr>ศาสดา สัม<wbr>มาสัม<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า ของ<wbr>ชาว<wbr>พุทธ มิ<wbr>ใช่<wbr>เป็น<wbr>ผู้<wbr>ประเสริฐ<wbr>ที่<wbr>สุด เลอ<wbr>เลิศ<wbr>อะไร ที่<wbr>แท้<wbr>จริง<wbr>ก็<wbr>เป็น<wbr>เพียง ลูก<wbr>ชาย<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>ของ<wbr>เขา และ<wbr>เป็น<wbr>แค่<wbr>โฆษก ของ<wbr>พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>ของ<wbr>เขา<wbr>เท่า<wbr>นั้น<wbr>เอง นี้<wbr>ชาว<wbr>พุทธ<wbr>เรา<wbr>อาย<wbr>เขา<wbr>ไหม ที่<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>ไทย ใน<wbr>ต่าง<wbr>แดน<wbr>เขียน<wbr>อย่าง<wbr>นี้ เท่า<wbr>กับ<wbr>ย่ำ<wbr>ยี<wbr>ให้ ศักดิ์<wbr>ศรี ของ<wbr>พระ<wbr>บรม<wbr>ศาสดา สัม<wbr>มาสัม<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า ให้<wbr>เหลว<wbr>แหลก ป่น<wbr>ปี้<wbr>ไป<wbr>เท่า<wbr>นั้น<wbr>เอง และ<wbr>หน้า<wbr>ที่ 81ที่<wbr>เขา<wbr>เขียน<wbr>ว่า



</dd><dd>It is important to understand the following points regarding rebirth. First, Rebirth cannot be proven her and now. Second, Rebirth is contingent upon the beliefs of the people. Third, Rebirth is not concerned with Buddhism, which teacher "Anatta".



</dd><dd>(แล้ว<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ได้<wbr>นำ<wbr>มา<wbr>แปล เป็น<wbr>ภาษา<wbr>ไทย<wbr>ได้<wbr>ความ<wbr>ว่า) </dd><dd>มัน<wbr>สำคัญ<wbr>มาก ที่<wbr>จะ<wbr>ต้อง<wbr>ทำ<wbr>ความ<wbr>เข้า<wbr>ใจ กับ<wbr>ประเด็น<wbr>ของ<wbr>การ<wbr>เวียน<wbr>เกิด ประการ<wbr>แรก การ<wbr>เวียน<wbr>เกิด ไม่<wbr>สามารถ<wbr>จะ<wbr>พิสูจน์ ให้<wbr>เห็น<wbr>ได้ ประการ<wbr>ที่<wbr>สอง การ<wbr>เวียน<wbr>เกิด อาจ<wbr>มา<wbr>จาก<wbr>ความ<wbr>เชื่อ<wbr>ของ<wbr>มนุษย์ ประการ<wbr>ที่<wbr>สาม การ<wbr>เวียน<wbr>เกิด ไม่<wbr>เกี่ยว<wbr>ข้อง<wbr>กับ<wbr>พุทธ<wbr>ศาสนา ซึ่ง<wbr>สอน<wbr>เรื่อง<wbr>อนัตตา




</dd><dd>ผู้<wbr>เขียน<wbr>ขอ<wbr>ค้าน<wbr>ว่า อัน<wbr>บุคคล<wbr>ที่<wbr>ไม่<wbr>เชื่อ เรื่อง<wbr>เวียน<wbr>ว่าย<wbr>ตาย<wbr>เกิด และ<wbr>บาป<wbr>บุญ<wbr>คุณ<wbr>โทษ<wbr>นั้น เป็น<wbr>คน<wbr>ประเภท มุข<wbr>โข<wbr>โลกะ<wbr>นะ เป็น<wbr>บุคคล ที่<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>มืด<wbr>บอด<wbr>ทาง<wbr> ปัญญา ถ้า<wbr>เป็น<wbr>อย่าง<wbr>นั้น<wbr>จริง ก็<wbr>จง<wbr>ได้<wbr>ช่วย<wbr>กัน<wbr>โยน พระ<wbr>สูตร<wbr>ตันตปิฏก ทั้ง<wbr>สอง<wbr>หมื่น<wbr>หนึ่ง<wbr>พัน<wbr>พระ<wbr>ธรรม<wbr>ขันธ์ ลง<wbr>น้ำ หรือ<wbr>เผา<wbr>ไฟ<wbr>ทิ้ง<wbr>ไป<wbr>เลย ไม่<wbr>ต้อง<wbr>เชื่อ<wbr>ถือ<wbr>กัน แล้ว<wbr>เรื่อง<wbr>พระ<wbr>ไตร<wbr>ปิฎก ยก<wbr>ทิ้ง<wbr>ไป<wbr>เลย อัน<wbr>คำ<wbr>ตรัส<wbr>อุทาน ของ<wbr>พระ<wbr>บรม<wbr>ศาสดา<wbr>จารย์ ที่<wbr>พระ<wbr>องค์<wbr>ตรัส<wbr>ว่า อัค<wbr>โคหะมัส<wbr>สิง โลกัส<wbr>สะ เชต<wbr>โกหะมัส<wbr>สมิงโลกัส<wbr>สะ เสฏโฐหะมัส<wbr>สมิงโลกัส<wbr>สะ อา<wbr>ยะ<wbr>มัน<wbr>ติ<wbr>มา<wbr>ชาติ นัตถิ<wbr>ชาติ<wbr>ปุนันภะ<wbr>โว และ<wbr>คำ<wbr>ว่า อะเ<wbr>นกะ<wbr>ชาติสัง<wbr>สา<wbr>รัง สัน<wbr>ทาภิสัง อ<wbr>นิพพิ<wbr>ชัง ฯลฯ ทั้ง<wbr>พระ<wbr>สูตร<wbr>ก็<wbr>โยน<wbr>ทิ้ง<wbr>ไป<wbr>เลย ที่<wbr>ผู้<wbr>อ่าน<wbr>ได้<wbr>อ่าน<wbr>แล้ว<wbr>พิเคราะห์<wbr>ดู ใน<wbr>เนื้อ<wbr>หา<wbr>ของ<wbr>หนังสือ<wbr>นั้น<wbr>แล้ว</dd><dd></dd><dd>ก็<wbr>เห็น<wbr>ว่า ผู้<wbr>เขียน<wbr>ได้<wbr>ประยุกต์<wbr>เอง เอา<wbr>คำ<wbr>สอน<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า<wbr>เรา เข้า<wbr>ไป<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>ความ<wbr>รู้ ความ<wbr>เห็น<wbr>ของ<wbr>ตัว<wbr>เอง<wbr>ทั้ง<wbr>หมด แล้ว<wbr>ยัง<wbr>กด<wbr>ดัน<wbr>ความ<wbr>ยิ่ง<wbr>ใหญ่ ของ<wbr>พระ<wbr>บรม<wbr>จอม<wbr>ไตร ศาสดาสัม<wbr>มาสัม<wbr>พุทธ<wbr>เจ้า ของ<wbr>ชาว<wbr>พุทธ ให้<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>ระดับ บุตร<wbr>ชาย<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>ของ<wbr>เขา และ<wbr>เป็น<wbr>เพียง<wbr>โฆษก ของ<wbr>พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>เท่า<wbr>นั้น แม้<wbr>แต่<wbr>เรื่อง<wbr>จิต<wbr> วิญญาณ โลก<wbr>นี้<wbr>โลก<wbr>หน้า ตลอด<wbr>การ<wbr>เวียน<wbr>ว่าย<wbr>ตาย<wbr>เกิด ก็<wbr>ปฏิเสธ<wbr>หมด เป็น<wbr>เรื่อง<wbr>ของ<wbr>บุคคล<wbr>เชื่อ<wbr>กัน<wbr>เอง ด้วย<wbr>ความ<wbr>โง่<wbr>เขลา ทุก<wbr>อย่าง<wbr>พระ<wbr>เป็น<wbr>เจ้า ผู้<wbr>สูง<wbr>ส่ง<wbr>จะ<wbr>ประธาน<wbr>ให้<wbr>เอง และ<wbr>กล่าว<wbr>ถึง<wbr>เรื่อง<wbr>จิต<wbr>วิญญาณ ใน<wbr>หน้า<wbr>ที่ 25 หน้า 27 และ<wbr>หน้า 30 ก็<wbr>เช่น<wbr>กัน ที่<wbr>เขา<wbr>เขียน<wbr>ว่า P.25 The Original Mind is ‘free’ ‘void’ ‘luminous’, and ‘nonsuffering’



</dd><dd>วิญญาณ<wbr>เดิม<wbr>นั้น เป็น<wbr>อิสระ ว่าง<wbr>เปล่า สว่าง และ<wbr>ไม่<wbr>ทุกข์



</dd><dd>"the original Mind is luminous; it is tarnished due to the presence of visiting </dd><dd>defilement. The Original Mind is luminous; it is untarnished due to the absence of visiting </dd><dd>defilement".



</dd><dd>วิญญาณ<wbr>เดิม<wbr>สว่าง มัน<wbr>ถูก<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>มัว<wbr>หมอง เพราะ<wbr>ต้อง<wbr>มลทิน และ<wbr>จะ<wbr>ไม่<wbr>มัว<wbr>หมอง หาก<wbr>ไม่<wbr>ต้อง<wbr>มลทิน P.27 Nature of the Original Mind is Luminous,...



</dd><dd>วิญญาณ<wbr>เดิม สว่าง<wbr>โดย<wbr>ธรรม<wbr>ชาติ P.30 ...the Original Mind has no-suffering, for it is luminous.


</dd></menu>วิญญาณ<wbr>เดิม ไม่<wbr>ทุกข์ เพราะ<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>สว่าง


<menu><dd>ข้าพเจ้า<wbr>ขอ<wbr>ค้าน<wbr>ว่า ใน<wbr>หลัก อิทัปปัจ<wbr>จะ<wbr>ยะ<wbr>ตา ว่า อ<wbr>วิชา ปัจ<wbr>จะ<wbr>ยา<wbr>สังขารา สังขารา ปัจ<wbr>จะ<wbr>ยา วิญญาณนัง ฯลฯ ทุกขะ<wbr>โท<wbr>มะนัส<wbr>สะ รวม<wbr>ความ<wbr>ใน<wbr>พระ<wbr> อภิธรรม<wbr>ข้อ<wbr>นี้<wbr>ว่า อ<wbr>วิชา<wbr>ความ<wbr>โง่ ความ<wbr>มืด<wbr>บอด เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>สังขาร คือ<wbr>ความ<wbr>คิด ความ<wbr>ปรุง<wbr>แต่ง สังขาร<wbr>เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>วิญญาณ วิญญาณ<wbr>เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>นาม<wbr>รูป นาม<wbr>รูป<wbr>เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิดผัส<wbr>สะ ผัส<wbr>สะ เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>เวทนา เวทนา<wbr>เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>ตัณหา ตัณหา<wbr>เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>อุปาทาน คือ<wbr>ความ<wbr>ไป<wbr>ยึด<wbr>มั่น ถือ<wbr>มั่น อุปาทาน เป็น<wbr>เหตุ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>ทุกข์ </dd><dd> </dd><dd></dd><dd>และ<wbr>ตัว<wbr>ทุกข์<wbr>นี้<wbr>เอง<wbr>ให้<wbr>เกิด อ<wbr>วิชา ตัณหา<wbr>อุปาทาน<wbr>อีก<wbr>ไม่<wbr>รู้<wbr>จบ<wbr>เป็นวัฏฏะ คือ<wbr>วน<wbr>ไป<wbr>เวียน<wbr>มา เวียน<wbr>ว่าย<wbr>ตาย<wbr>เกิด ไม่<wbr>รู้<wbr>จบ<wbr>ไม่<wbr>รู้<wbr>สิ้น แต่<wbr>ถ้า<wbr>วิญญาณ<wbr>เดิม<wbr>แท้<wbr>นั้น มัน<wbr>เป็นอิส<wbr>สระ ว่าง<wbr>เปล่า ประภัส<wbr>สะ ไม่<wbr>มี<wbr>ทุกข์<wbr>ไม่<wbr>มัว<wbr>หมอง แล้ว<wbr>ก็<wbr>เท่า<wbr>กับ<wbr>ค้าน<wbr>ว่า พระ<wbr>อภิธรรม<wbr>บท<wbr>นี้<wbr>ทั้ง<wbr>หมด และ<wbr>เมื่อ<wbr>ปฏิเสธ<wbr>เสีย<wbr>ทั้ง<wbr>หมด อัน<wbr>ตำรับ<wbr>ตำรา ที่<wbr>นัก<wbr>ปราชญ์<wbr>ทาง<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>ศาสนา รจนา<wbr>ขึ้น<wbr>ทั้ง<wbr>หมด หรือ<wbr>แม้<wbr>แต่<wbr>หนังสือ ที่<wbr>ท่าน<wbr>กำลัง<wbr>อ่าน<wbr>อยู่<wbr>นี้ ก็<wbr>ใช้<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>เลย ใน<wbr>เนื้อ<wbr>หา<wbr>ของ<wbr>หนังสือ<wbr>นี้ หน้า 18 บรรทัด<wbr>ที่ 17 เนื้อ<wbr>ความ<wbr>ว่า ชีวิต<wbr>ที่<wbr>ถูก<wbr>ความ<wbr>โง่<wbr>เขลา และ<wbr>กิเลส<wbr>ตัณหา<wbr>สร้าง<wbr>ขึ้น<wbr>มา เป็น<wbr>ตัว<wbr>ตน<wbr>นี้ฯ และ<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>ต้อง<wbr>เป็น<wbr>ทุกข์ (ถ้า<wbr>จิต<wbr>มัน<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>กิเลส ตัณหา มัน<wbr>จะ<wbr>เกิด<wbr>มา<wbr>ทำไม) ดัง<wbr>นั้น จึง<wbr>ขอ<wbr>สรุป<wbr>ว่า ผู้<wbr>เขียน<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>เข้า<wbr>ใจ<wbr>พอ ใน<wbr>เรื่อง<wbr>จิต</dd></menu>
จาก

http://members.fortunecity.com/saney/kalaya/tumnan13.htm

 

เวรกรรมมีจริง สิ กินข้าว ก็ยังมีอิ่ม ไม่อิ่ม เรย แต่ได้กินไปแล้ว หุหุ

 

ช่างเขาเถอะค่ะ ดั่งที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่าในโลกนี้มีบุคคลอยู่ 4 จำพวกหรือเปรียบเหมือนดอกบัว 4 เหล่า จะโง่ จะมืดจะบอดก็ช่างเขา เอาตัวเราให้รอดก็พอแล้ว ขนาดพระพุทธเจ้าท่านยังสอนพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้เลย คนธรรมดาสามัญอย่างเราๆไปอธิบายให้ฟังคอแทบแตกยังไม่เข้าใจเลยก็เหมือนสีสอให้ความฟังค่ะ

 

อยากให้เตชปัญโญ มาอ่านนะ

 

สาธุ

สาธุ สาธุ
หากมีคนที่มีสัมมาทิฐิอย่างคุณมากๆ ผมว่าศาสนาเรายังคงสืบทอดไปได้อีกนาน พวกมิจฉาทิฐิสมัยนี้มีแยะ บางพวกก็เป็นคนโกนหัวห่มเหลือง แอบอ้างว่าเป็นพุทธสาวก แต่สั่งสอนประชาชนโดยใช้หลักกู มากกว่า หลักการ บางรูปบางองค์ก้อเทศนาหรือเขียนตำราขัดกับหลักคำสอนของพุทธองค์
ผมว่าเรามาสังคายนากันใหม่ดีไหม จับเอาพวกเดียรถีร์ปลอมบวชสึกให้หมดเลย ออกกฏหมายยึดทรัพย์พระให้หมดเลย จะได้ไม่มีใครอยากบวชเพื่อลาภยศสรรเสริญ และก้อต้องมาดูกันว่าที่เรายกย่องพระมิจฉาทิฐิบางคนว่าเป็นพระอริยะบ้าง ว่าเป็นนักปราชญ์แห่งพุทธศาสนาบ้าง เราจะทำอย่างไรกันดี

 

ขออีก

ส่วนท่านพุทธทาส ที่ท่านมีชื่อเสียงขึ้นมาได้ ก็เพราะท่านเอาแนวทางของมหายานมาสอนทั้งหมด เช่น จิตว่าง ตัวกู ของกู ละความยึดมั่นถือมั่น วลีและคำเหล่านี้เป็นศัทพ์เฉพาะของมหายานนิกายต่างๆใช้กันแพร่หลายมานานแล้ว และท่านเอามาทั้งหมดหล่านี้มาสอนให้กับคนไทยในสมัยนั้นซึ่งไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน ก็เลยรู้สึกว่าท่านเป็นอัจฉริยบุคคล
จะเห็นได้จากท่านแปลพระสูตรมหายานหลายเล่ม ไม่ว่าจะเป็นสูตรของเว่ยหลาง หรือ ศิษย์โง่ไปเรียนเซ็น ฯลฯ
ท่านศรัทธาในแนวทางมหายาน เอาหลักการมหายานมาสอนแต่ท่านกลับเอามาไม่หมด ทั้งๆที่มหายาน(รวมทั้งเซ็น)ก็สอนเน้นหนักไปเรื่องกฏแห่งกรรม การเวียนว่ายตายเกิด ในภูมิทั้งหก และการหลุดพ้นจากสังสารวัฎ แต่ท่านพุทธทาสกลับปฏิเสธเรื่องนี้

 

ใครแช่งใครชัง...ช่างเถิด
ใครเชิดใครชู.....ช่างเขา
ใครเบื่อใครบ่น....ทนเอา
ใจเราร่มเย็น.......เป็นพอ

 

วิชามารของฝรั่งที่มักบิดเบือนคำสอนของศาสนาอื่น เพื่อประโยชน์ของตนเอง

เรื่องแบบนี้มีมาให้เห็นตลอดระยะเวลา 50 ปี ที่ผ่านมา

นับเป็นความเลวอย่างที่สุดโดยแท้

 

ควรเอาหลักฐานมายืนยัน ก่อนกล่าวหาสิ่งใด

แล้วดิฉันจะมาแจง..เอง


ดิฉันสนใจทุกสายเพราะอะไรรู้ไหม เพราะดิฉันพยายามค้นหาว่าท่านสอนสิ่งใด แต่ละอาจารย์ พูดสอนอย่างนั้น เพราะจริตใด ความหมายลึกๆ ที่ถ่ายทอดคืออะไร ฯลฯ


ใครหวังพุทธภูมิละก็ ต้องแยบคาย
ขนาดดิฉันไม่หวัง ดิฉันยังต้องใช้ความคิด มากกว่าการสรุปอะไรง่ายๆ

ดิฉันรู้จัก สฏิจจสมุปบาท อิทัปปัจจยตา ฯลฯ มาได้ก็เพราะท่านพุทธทาส

ถึงจะเห็นลูกศิษย์ระดับดร. ของท่านพุทธทาสไปสอนผิดๆ ว่าตายแล้วสูญ แต่ดิฉันเอง ยังไม่เห็นว่าคำสอนใดของท่านพุทธทาสจะสอนอย่างนั้น และลูกศิษย์คนอื่นๆ ก็ไม่เห็นด้วย

มันเป็นเรื่องของผู้รับ ว่าจะรับสารเป็นหรือไม่เป็น

แม้นแต่การอ่านคำสอนของหลวงพ่อลิงดำ ดิฉันก็อ่านแบบระมัดระวัง ไม่ตีความอะไรง่าย กลัวจะรับสารผิด แล้วเข้าไม่ถึงคำสอน กลายเป็นความคิดส่วนตัวไป เหมือนที่ลูกศิษย์หลายๆ สายชอบทำกัน

การมีอคติ ทำให้การรับสื่ออย่างตรงไปตรงมาเป็นไปได้ยาก
แม้นในคำพูดเดียวของพระพุทธองค์
บ้างฟังแล้วเป็นพระอรหันต์ บ้างเป็นได้แค่โสดาบัน บ้างซาบซึ้งสนใจเข้ามาศึกษา บ้างว่าท่านสอนผิด


โอม มณี ปัทเม โหมุ

...

มโนกรรม วจีกรรม กายกรรม ขาดสติเมื่อนั้น ผลกรรมจะตามมา
จงเป็นผู้ฉลาดในสมาธิ ในสติ และในปัญญา



:d

 

ตัวเศร้าหมองจริงๆ

 

น่าสงสารคนที่แต่งหนังสือเล่มนี้จัง จะลงนรกขุมไหนนะ

 

ผู้ถือไม่มีบาป ไม่มีบุญ ก็มากมายเข้าแล้ว แผ่นดินนับวันแคบ...ฯ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ​

เรื่องนี้มีคำตอบ

มุตโตทัย​

บันทึกโดยพระอาจารย์วิริยังค์ สิรินฺธโร ( ปัจจุบันพระราชธรรมเจติยาจารย์ วัดธรรมมงคล กรุงเทพฯ ) ณ วัดป่าบ้านนามน กิ่ง อ. โคกศรีสุพรรณ จ.สกลนคร พ.ศ. ๒๔๘๖
๖. มูลการของสังสารวัฏฏ์
ฐีติภูตํ อวิชฺชา ปจฺจยา สงฺขารา อุปาทานํ ภโว ชาติ
คนเราทุกรูปนามที่ได้กำเนิดเกิดมาเป็นมนุษย์ล้วนแล้วแต่มีที่เกิดทั้งสิ้น กล่าวคือมีบิดามารดาเป็นแดนเกิด ก็แลเหตุใดท่านจึงบัญญัติปัจจยาการแต่เพียงว่า อวิชฺชา ปจฺจยา ฯลฯ เท่านั้น อวิชชา เกิดมาจากอะไรฯ ท่านหาได้บัญญัติไว้ไม่ พวกเราก็ยังมีบิดามารดาอวิชชาก็ต้องมีพ่อแม่เหมือนกัน ได้ความตามบาทพระคาถาเบื้องต้นว่า ฐีติภูตํ นั่นเองเป็นพ่อแม่ของอวิชชา ฐีติภูตํ ได้แก่ จิตดั้งเดิม เมื่อฐีติภูตํ ประกอบไปด้วยความหลง จึงมีเครื่องต่อ กล่าวคือ อาการของอวิชชาเกิดขึ้น เมื่อมีอวิชชาแล้วจึงเป็นปัจจัยให้ปรุงแต่งเป็นสังขารพร้อมกับความเข้าไปยึดถือ จึงเป็นภพชาติคือต้องเกิดก่อต่อกันไป ท่านเรียก ปัจจยาการ เพราะเป็นอาการสืบต่อกัน วิชชาและอวิชชาก็ต้องมาจากฐีติภูตํเช่นเดียวกัน เพราะเมื่อฐีติภูตํกอปรด้วยวิชชาจึงรู้เท่าอาการทั้งหลายตามความเป็นจริง นี่พิจารณาด้วยวุฏฐานคามินี วิปัสสนา รวมใจความว่า ฐีติภูตํ เป็นตัวการดั้งเดิมของสังสารวัฏฏ์ (การเวียนว่ายตายเกิด) ท่านจึงเรียกชื่อว่า "มูลตันไตร" (หมายถึงไตรลักษณ์) เพราะฉะนั้นเมื่อจะตัดสังสารวัฏฏ์ให้ขาดสูญ จึงต้องอบรมบ่มตัวการดั้งเดิมให้มีวิชชารู้เท่าทันอาการทั้งหลายตามความเป็นจริง ก็จะหายหลงแล้วไม่ก่ออาการทั้งหลายใดๆ อีก ฐีติภูตํ อันเป็นมูลการก็หยุดหมุน หมดการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏฏ์ด้วยประการฉะนี้ ....

๑๐. จิตเดิมเป็นธรรมชาติใสสว่าง แต่มืดมัวไปเพราะอุปกิเลส
ปภสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ ตญฺจ โข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกฺกิลิฏฐํ
ภิกษุทั้งหลาย จิตนี้เสื่อมปภัสสรแจ้งสว่างมาเดิม แต่อาศัยอุปกิเลสเครื่องเศร้าหมองเป็นอาคันตุกะสัญจรมาปกคลุมหุ้มห่อ จึงทำให้จิตมิส่องแสงสว่างได้ ท่านเปรียบไว้ในบทกลอนหนึ่งว่า "ไม้ชะงกหกพันง่า(กิ่ง) กะปอมก่ากิ้งก่าฮ้อย กะปอมน้อยขึ้นมื้อพัน ครั้นตัวมาบ่ทัน ขึ้นนำคู่มื้อๆ" โดยอธิบายว่า คำว่าไม่ชะงก ๖,๐๐๐ ง่านั้นเมื่อตัดศูนย์ ๓ ศูนย์ออกเสียเหลือแค่ ๖ คงได้ความว่า ทวารทั้ง ๖ เป็นที่มาแห่งกะปอมก่า คือของปลอมไม่ใช่ของจริง กิเลสทั้งหลายไม่ใช่ของจริง เป็นสิ่งสัญจรเข้ามาในทวารทั้ง ๖ นับร้อยนับพัน มิใช่แต่เท่านั้น กิเลสทั้งหลายที่ยังไม่เกิดขึ้นก็จะทวียิ่งๆ ขึ้นทุกๆ วัน ในเมื่อไม่แสวงหาทางแก้ ธรรมชาติของจิตเป็นของผ่องใสยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่อาศัยของปลอม กล่าวคืออุปกิเลสที่สัญจรเข้ามาปกคลุมจึงทำให้หมดรัศมี ดุจพระอาทิตย์เมื่อเมฆบดบังฉะนั้น อย่าพึงเข้าใจว่าพระอาทิตย์เข้าไปหาเมฆ เมฆไหลมาบดบังพระอาทิตย์ต่างหาก ฉะนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลายเมื่อรู้โดยปริยายนี้แล้ว พึงกำจัดของปลอมด้วยการพิจารณาโดยแยบคายตามที่อธิบายแล้วในอุบายแห่งวิปัสสนาข้อ ๙ นั้นเถิด เมื่อทำให้ถึงขั้นฐีติจิตแล้ว ชื่อว่าย่อมทำลายของปลอมได้หมดสิ้นหรือว่าของปลอมย่อมเข้าไปถึงฐีติจิต เพราะสะพานเชื่อมต่อถูกทำลายขาดสะบั้นลงแล้ว แม้ยังต้องเกี่ยวข้องกับอารมณ์ของโลกอยู่ก็ย่อมเป็นดุจน้ำกลิ้งบนใบบัวฉะนั้น
http://www.luangpumun.org/muttothai_3.html
.............................................................................

http://www.dhamma.com/sutra/pdf/12_apanaka.pdf
เลือก >>> อปัณณกสูตร

และ​

"ผู้ถือไม่มีบาป ไม่มีบุญ ก็มากมายเข้าแล้ว แผ่นดินนับวันแคบ มนุษย์แม้จะถึงตาย ก็นับวันมากขึ้น นโยบายในทางโลกีย์ใดๆก็นับวันประชันขันแข่งกันขึ้น พวกเราจะปฏิบัติลำบากในอนาคต เพราะเนื่องด้วยที่อยู่ไม่เหมาะสม เป็นไร่เป็นนาจะไม่วิเวกวังเวง

ศาสนาทางมิจฉาทิษฐิ ก็นับวันจะแสดงปฏิหาริย์ คนที่โง่เขลาก็จะถูกจูงไปอย่างโคและกระบือ ผู้ที่ฉลาดก็เหลือน้อย
ฉะนั้นพวกเราทั้งหลายจงรีบเร่งปฏิบัติธรรม ให้สมควรแก่แก่ธรรมดังไฟที่กำลังใหม้เรือน จงรีบดับเร็วพลันเถิด ให้จิตใจเบื่อหน่ายคลายเมาวัฏสงสาร ทั้งโลกภายในหนังหุ้มอยู่โดยรอบ ทั้งโลกภายนอกที่รวมเป็นสังขารโลก ให้ยกดาบเล่มคมเข้าสู้ คืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณาติดต่ออยู่ไม่มีกลางวันกลางคืนเถิด
ความเบื่อหน่ายคลายเมาไม่ต้องประสงค์ ก็จะต้องได้รับแบบเย็นๆและแยบคายด้วยจะเป็นสัมมาวิมุตติ และสัมมาญาณะอันถ่องแท้ ไม่ต้องสงสัยดอก พระธรรมเหล่านี้ไม่ล่วงไปไหน มีอยู่ ทรงอยู่ในปัจจุบัน จิตในปัจจุบัน ที่เธอทั้งหลายตั้งอยู่หน้าสติ หน้าปัญญา อยู่ด้วยกัน กลมกลืนในขณะเดียวนั้นแหละ"

โอวาทครั้งสุดท้ายของอาจารย์มั่น
(บันทึกโดยพระอาจารย์หล้า เขมปตฺโต)
จากหนังสือ"เพชรน้ำหนึ่ง"
ที่มา http://www.luangpumun.org/pula.html

และ​

<CENTER>

" ....ท่านทั้งหลายจงอย่าทำตัวเป็นตัวบุ้งตัวหนอนคอยกัดแทะกระดาษแห่งคัมภีร์ใบลานเปล่าๆโดยไม่สนใจพิจารณาสัจธรรมอันประเสริฐที่มีอยู่กับตัว แต่มัวไปยึดธรรมที่ศึกษามาถ่ายเดียว ซึ่งเป็นสมบัติของพระพุทธเจ้า มาเป็นสมบัติของตน ด้วยความเข้าใจผิดว่าตนเรียนรู้และฉลาดพอตัวแล้ว ทั้งที่กิเลสยังกองเต็มหัวใจยิ่งกว่าภูเขาไฟ มิได้ลดน้อยลงบ้างเลย จงพากันมีสติคอยระวังตัว อย่าให้เป็นคนประเภทใบลานเปล่าๆ เรียนเปล่าและตายทิ้งเปล่า ไม่มีธรรมอันเป็นสมบัติของตัวอย่างแท้จริงติดตัวบ้างเลย" ....นี่คือคำสอนที่องค์หลวงปู่มั่นเคยพูดอยู่เสมอๆ​

</CENTER>ที่มา http://www.luangpumun.org/dharma.html

 

บางคนชอบอานาปานสติ ทำแล้วได้ผล ก็นำมาสอน แต่บางคนทำไม่ได้เพราะไม่ถูกกับจริตตน มีตั้ง ๔๐ วิธีการ ก็หาให้ถูกกับตัวเอง เมื่อพบแล้วก็ปฏิบัติ เมื่อได้ผล ก็นำมาเผยแพร่ต่อ เป็น ธรรมกาย สันติอโศก ภาวนาพุทโธ ยุบหนอพองหนอ มโนมยิทธิ ฯลฯ แต่ละสำนักต่างก็มีความสำเร็จในวิธีการของตัว

ในกรณีข้างต้น หลวงปู่ได้เปิดเผยประวัติพระสุพรรณกัลยา เจ้าฟ้าของไทยที่เป็นองค์ประกันต่างแดน เราอาจเชื่อได้ว่าท่านไปศึกษามาจากประวัติศาสตร์ของต่างประเทศมา แล้วมาเผยแพร่ แต่มีหลายเรื่องราวที่ไม่น่าป็นไปได้ในทางลึกลับ เช่น ค้นพบเสาหลักเมืองที่จมใต้ดินขึ้นมาได้ เรื่องราวทางจิตวิญญาณต่าง ๆ มากมาย ที่ท่านเขียนมาเป็นเรื่องลึกลับที่คนธรรมดาไม่รู้เรื่องเลย และไม่น่าเป็นไปได้ รวมทั้งอดีตชาติของท่านที่เคยเป็นขุนคลัง ถูกต้อนเป็นเชลยไปกับพระสุพรรณกัลยา เมื่อชาตินี้มาเป็นพระภิกษุ ท่านก็กลับไปช่วยวิญญาณพระองค์ท่านให้พ้นจากเครื่องจองจำด้วยไสยศาสตร์ แล้วเปิดเผยข้อมูลให้คนไทยได้รับรู้ประวัติศาสตร์ที่คนไทยไม่เคยรู้มาก่อน

เป็นข้อยืนยันได้ว่า พระรูปนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เนื้อความในกระทู้กล่าวหาแน่นอน เราต้องอ่านหนังสือที่หลวงปู่เขียนหลาย ๆ เล่มจึงจะรู้ว่าหลวงปู่คิดอย่างไร ในเรื่องกรรม ชาตินี้ ชาติหน้า ไม่เป็นธรรมกันท่านแน่นอน เพราะท่านจะเสียหาย และพระพุทธวิโมกข์หลายแสนองค์ ที่ท่านใช้เงินสร้างแจกไปทั่วประเทศ เป็นพะยานในศรัทธาพุทธศาสนา กลัวว่าลูกหลานไทยจะลืมพระพุทธเจ้า ความรักในชาติไทย ท่านสร้างพระบรมรูปสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ประทับยืนที่ อ.แม่สาย เชียงราย ประจันหน้ากับพระบรมรูปของบุเรงนอง ฝั่งพม่า

ท่านไม่ได้เขียนว่า ใครเป็นผู้เขียนข้อความในหนังสือเล่มนั้น ในหนังสือ ย้อนรอยกรรม หน้า ๑๖๓-๑๖๕ หลวงปู่อาจยกข้อความมาประกอบหรือเปล่า ขอดูให้มากกว่าที่ยกมา เผื่อมีการเข้าใจผิดเนื้อความ มิใช่กล่าวหาคุณดอกนะ แต่ยกมาเท่านี้หลวงปู่เป็นคนเขียนเนื้อความนี้ก็ผิดเต็ม ๆ เหตุผลที่ผมยกมาก็ยืนยันว่า ไม่น่าเป็นไปได้ แม้หลวงปู่เคยนับถือคริสต์ตามบิดาบุญธรรมก็ตาม

 

พระปธ สามบางท่านยังไม่เข้าใจศัพท์นี้เยอะไปครับ

หลวงปู่ท่านเป็นสุขวิปัสสโกครับท่านไม่รู้เรื่องธรรมะแตกฉานเหมือนเตวิชโช ฉฬภิญโญ หรือเก่งเหมือนปฏิสัมภิทาญาณสี่ อย่าไปว่าท่านเลยครับท่านผู้ใหญ่กว่าเราท่านจะร้อยปีแล้วครับ ท่านก็ละเรื่องรูปรสกลิ่นเสียงหมดนะครับ ท่านก็ถอดจิตไปนรกสวรรค์ได้ ท่านไม่เคยศึกษานักธรรมถึงเอกครับเลยไม่ทราบศัพท์นี้ครับ

 

อ้าว งั้นเชียวหรือคะ

งั้นต้องตรวจสอบแล้วว่า

บทความนี้ จริงไม่จริง

ใครแปล ใครพิมพ์ ใครทำอะไรต่อมิอะไร ...มากมาย


ไม่มีพระอริยะที่ไหน ไม่รู้จัก .. อิทัปปัจจยตา


:d

 

ชงกันไปชงกันมา ความจริงเป็นอย่างไร พระท่านรู้

 

พวกเขาล้วนช่วยครูบาอาจารย์ตัวเองทั้งนั้น


ไม่เห็นรึ


แถมคลี่คลายได้ไม่ช้าเกินไป สติไม่ได้หลุดมากอะไร..


แล้วไปหาความจริงเอา


(555)

 

ตอนนี้ท่านไม่อยู่ หลักฐานสิ่งบันทึกเราทั้งหลายก็ตีความตามภูมิรู้ของแต่ท่าน
สิ่งบันทึกเหล่านี้ ท่านกล่าวไว้เช่นไร ณ ช่วงเวลาใด ผู้เผยแพร่ต่อทำอย่างถูกต้องครบถ้วนหรือไม่
หรือแต่งเติมเสริมความด้วยหรือไม่
ท่านผู้อ่านทั้งหลาย อย่าด่วนลงความเห็น
คงต้องพิจารณามหาพิจารณา

 

ข้าพเจ้าขอยอมรับผิดและขอขมาที่ตั้งชื่อกระทู้ผิดและข้าพเจ้าขอขมาท่เป็นชนวนเหตุให้ทุ่มเถียงกัน

ในชั้นแรก เราขออธิบายก่อนว่า ตัวไฮไลท์แดงๆเอามาจากหนังสือ ดังนั้น "ข้าพเจ้า" ในที่นี้หมายถึงตัวท่านผู้เเขียนหนังสือ

มีบางท่านทที่อ่นข้อความแล้วไม่เข้าใจ logic :if, then, else, ของหลวงปู่โง่น จึงกล่าวตู่ว่า สำนวน คล้าย บางท่าน

หลวงปู่ท่านบบอกว่าท่านค้านว่า ท่านที่กล่าวว่าวิญญาณเดิมเป็นประภัสสรนั้น ผิดจากหลักอภิธรรม เพราะความเชื่อนี้จะปฎิเสธความเป็นไปแห่งหลักอิงอาศัยของ อิทัปปัจจะยะตาและปฏิจสมุหปาท

กรุณราอ่านเนื้อหาดีๆเพื่อควาเข้าใจที่แจ่มแจ้งขอขมาเป็นอย่างสูงที่ตั้งชื่อผิดอย่างรุนแรงจเป็นเเหตุให้ผู้อ่านเข้าใไขว่เขว

ขออขมาพพระไตรรัตน์เเป็้นที่สุดในการตั้งอยู่
บนความประมาทของตัวลูกเอง