62.ล่องใต้...ชมเกาะ เลาะหาด

​

 

​

 

​

 

เดินได้นิดเดียวเข้าห้องพักดีกว่า ไม่อยากจะบอกตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครได้อาบน้ำสักคน ลุยกันทั้งวันเลย ไกด์บอกว่าเป็นปลาเค็มกันหมดแล้วหล่ะ... ขึ้นมาบนห้องพักเป็นแบบโมเดิร์น ห้องน้ำไม่มีกลอนประตูนะจ๊ะ ประตูห้องน้ำเป็นบานสไลด์ล็อกไม่ได้ แล้วที่อาบน้ำเป็นห้องกระจกที่เป็นแบบตู้อาบน้ำ ไฟทุกดวงควบคุมด้วยแผงคอนโทรลที่หัวเตียง(ตรงนี้เห็นหลายๆ ที่ หลายๆ โรงแรมก็เปลี่ยนเป็นแบบนี้กันมานานแล้ว กระทู้ก่อนที่ไปหนองคาย – อุบลฯ โรงแรมที่นั่นก็เป็นแบบนี้) ขี้เกียจบรรยายแล้ว คืนนี้นอนดีกว่า....

​

 

​

 

เช้าวันที่สอง...

อาหารเช้าวันนี้ก็เป็นบุฟเฟต์อีกแล้วหล่ะ ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พวกเราก็อำลาที่พักมุงหน้าสู่จังหวัดพังงา เพื่อไปล่องเรือชมอ่าวพังงา

​

 

​

 

​

 

...Bye Phuket...
​

 

วันนี้ฟ้าใสแต่เช้า แดดแรงมาก ไม่มีวี่แววของเมฆฝนจึงพออนุมานได้ว่าคลื่นไม่แรงแน่นอน ตอนนี้คิดในใจ ฉันรอดแล้ว ซึ่งรู้ๆ กันอยู่ว่าทะเลมีความเวิ้งว้างเพียงใด และคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นเคยจมน้ำเกือบตายมาแล้วก็ต้องรู้สึกกลัวเป็นธรรมดา แต่ทว่า ด้วยธรรมชาติที่เห็นอยู่นี้ทำให้ลืมความกลัวไปเลย...

​

..............................................................

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.2684782/[/MUSIC]

..............................................................
​

 

​

เขาว่าไว้ว่า มากระบี่ พังงา ต้องมีจินตนาการเลิศล้ำ เพราะอะไรเหรอ ก็ทิวทัศน์ภูเขาหินปูนที่โผล่อยู่ตามชายฝั่งและกลางทะเลนี้ มองไปและพิจารณาให้ดีจะทำให้เห็นเป็นรูปร่างต่างๆ นาๆ ไม่ว่าจะเป็น เขาเด็กหัวโต เขาหมาจู หน้าผารูปเสือสู้กับกระทิง ฯลฯ เยอะแยะไปหมดแล้วแต่จะมองกันไป...

 

​

อ่าวพังงา

อยู่ในอุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา มีพื้นที่ครอบคลุมในท้องที่อำเภอตะกั่วทุ่ง อำเภอเมือง อำเภอเกาะยาว จังหวัดพังงา เป็นอุทยานแห่งชาติประเภทชายฝั่งทะเล มีความงดงามของทิวทัศน์ ชายฝั่ง และทิวทัศน์เหนือผิวน้ำ อุดมสมบูรณ์ด้วยป่าชายเลน ประกอบด้วยเกาะทางด้านทิศตะวันออกของเกาะภูเก็ตประมาณ ๔๐ เกาะ และเอกลักษณ์ทางธรรมชาติที่สวยงาม เช่น เขาพิงกัน เขาตาปู ถ้ำลอด รวมทั้งหาดทรายสวยงาม อุทยานแห่งชาติอ่าวพังงามีเนื้อที่ทั้งหมดประมาณ ๒๕๐,๐๐๐ ไร่ หรือ ๔๐๐ ตารางกิโลเมตร

 

​

ลักษณะภูมิประเทศ
ลักษณะโครงสร้างและธรณีสัณฐานของดินแดนภาคใต้ฝั่งตะวันตก เป็นบริเวณที่อยู่ใกล้กับแนวทิวเขาแกรนิต ที่เรียกว่า ทิวเขาตะนาวศรี และทิวเขาภูเก็ต อันเป็นเส้นกั้นพรมแดนไทย-พม่า ที่ทอดยาวไปจนถึงจังหวัดพังงา-ภูเก็ต เป็นทิวเขาที่เกิดในยุคครีเตเชียสกับยุคเทอร์เชียรีตอนต้น อายุประมาณ ๑๓๖ - ๓๖ ล้านปีมาแล้ว ภูมิสัณฐานและภูมิประเทศทั่วไปของบริเวณนี้ ยังเป็นผลมาจากลักษณะโครงสร้างที่เรียกว่า รอยเลื่อน มีชื่อทางธรณีว่า รอยเลื่อนคลองมะรุ่ย และรอยเลื่อนพังงา การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของหิน(รอยคดโค้ง-รอยเลื่อน) ของหินแกรนิต นำเอาแร่ธาตุที่มีค่ามาสะสมตกผลึก เช่น แร่ดีบุก ตะกั่ว วุลแฟรม เหล็ก พลวง แมงกานีส แบไรต์ ฟลูออไรต์ และทองคำ ซึ่งเป็นทรัพยากรสำคัญของภูมิภาคนี้ นอกจากนั้นยังมีภูเขาหินตะกอน หินแปร แทรกสลับอยู่เป็นแนว โดยเฉพาะอย่างยิ่งภูเขาหินปูนซึ่งแทรกโผล่เป็นหย่อมๆ กระจายอยู่ทั่วไป ทั้งภูเขาหินปูนที่เป็นแนวเทือกเขาสลับซับซ้อนหรือภูเขาหินปูนลูกโดด และยังปรากฏว่ามี ซากดึกดำบรรพ์(ฟอสซิล) อีกการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติดังกล่าวทำให้เกิดเป็นช่อง โพรงหรือถ้ำมากมาย
ส่วนภูเขาหินดินดานบางแห่งสลายตัวกลายเป็นหย่อมเนินเขาขนาดเล็กบ้างใหญ่บ้าง การยุบตัวของแผ่นดินทางด้านตะวันตกทำให้เกิดเป็นชายฝั่งขรุขระ เว้าๆ แหว่งๆ เกิดเป็นอ่าวและเกาะซึ่งเป็นภูเขาหินปูนลูกโดด กระจายอยู่ตามฝั่งมากมาย โดยเฉพาะในเขตจังหวัดพังงา กระบี่ ตรัง และสตูล โดยกว่า ๘๐ เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่อุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา เป็นท้องทะเล พื้นทะเลเป็นดินเลน โคลน และทราย เป็นส่วนใหญ่ มีภูเขาหินปูนโผล่อยู่กลางน้ำ กระจายทั่วบริเวณอ่าวพังงา มีลักษณะสวยงาม โดดเด่น รูปร่างแปลกๆ มากมาย ประกอบไปด้วย เกาะน้อยใหญ่ ประมาณ ๔๒ เกาะ เช่น เกาะเขาเต่า เกาะพระอาตเฒ่า เกาะโบยน้อย เกาะโบยใหญ่ เกาะรายาหริ่ง เกาะพนัก เกาะห้อง เกาะปันหยี เขาพิงกัน ฯลฯ ซึ่งแต่ละเกาะก็จะมีสภาพธรรมชาติที่แตกต่างกันไปและมีความ สวยงามเฉพาะตัว

 

​

 

​

 

​

ได้มีการค้นพบหลักฐานก่อนประวัติศาสตร์เมื่อปี พ.ศ.๒๕๓๐ บริเวณเขาเต่าในอุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา โดยพบหลักฐานการเข้ามาอยู่อาศัย รวมถึงการฝังศพของผู้คนสมัยก่อนประวัติศาสตร์ จากการศึกษาของนักธรณีวิทยา โดยนำเอาฟอสซิลของหอยบริเวณถ้ำและเพิงผาตามเกาะและหินโผล่ในอ่าวพังงา พบว่าในระหว่างยุคไพลสโตซีนกับไฮโลซีน คือ เมื่อประมาณ ๑๑,๐๐๐ ปี ที่ผ่านมาระดับน้ำทะเลลดต่ำลงมากในช่วงยุคน้ำแข็ง ภูเขาหินที่เป็นเกาะแก่งดังที่เห็นอยู่ในปัจจุบันส่วนใหญ่จึงอยู่บนที่ดอน ไม่มีสภาพเป็นเกาะดังที่เป็นอยู่ ต่อมาในช่วง ๗,๕๐๐ – ๘,๕๐๐ ปีมาแล้ว ระดับน้ำทะเลค่อยๆ ขยับสูงขึ้นจนสูงสุด คือ สูงกว่าระดับน้ำทะเลปานกลางในปัจจุบันถึง ๔.๕ เมตร และต่อมาในช่วง ๔,๐๐๐ – ๕,๐๐๐ ปีมาแล้ว ระดับน้ำทะเลขึ้นๆ ลงๆ (มีทั้งขึ้นสูงและลดต่ำกว่าปัจจุบัน) ในช่วงระหว่าง ๒,๗๐๐ – ๓,๗๐๐ ปีมาแล้วนั้น ระดับน้ำทะเลค่อนข้างจะคงตัว แต่ยังสูงกว่าปัจจุบันระหว่าง ๑.๕ – ๒.๕ เมตร และตั้งแต่ ๑,๕๐๐ ปีเป็นต้นมา ระดับน้ำทะเลสูงสุดกว่าปัจจุบัน ๑.๕ เมตร เช่นกัน

 

​

หลักฐานทางโบราณคดี
ได้มีการค้นพบถึงการดำรงชีวิตของกลุ่มชนก่อนประวัติศาสตร์ที่ทิ้งร่องรอยไว้ในเขตอุทยานแห่งชาติอ่าวพังงาและบริเวณใกล้เคียง กล่าวคือ มนุษย์ซึ่งเคยอาศัยในเขตจังหวัดกระบี่และพังงา เมื่อประมาณ ๑๐,๐๐๐ ปีมาแล้ว อาจสัญจรไปมาและเข้าอยู่อาศัยตามเพิงผา และถ้ำได้โดยสะดวก โดยมิต้องอาศัยแพหรือเรือ แต่เวลาผ่านไปในช่วงระดับน้ำทะเลขึ้นสูง กลุ่มชนที่สืบเชื้อสายต่อมาคงถอยร่นเข้ามาอาศัยอยู่บนพื้นที่ดอนภายใน และอาจมีกลุ่มชนที่รู้จักการทำแพ เรือ สัญจรไปในอ่าวพังงาบ้าง แต่แหล่งเหล่านี้อาจไม่เหมาะสมต่อการอยู่อาศัยถาวร ถ้ำและเพิงผา ด้วยเหตุนี้มนุษย์จึงต้องปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม หรือมีการเคลื่อนย้ายถิ่นฐานใหม่ จนกระทั่งเป็นชุมชนที่มีความสามารถทางทะเล ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการตั้งถิ่นฐานและการเข้ามาอยู่อาศัยของกลุ่มชนก่อนประวัติศาสตร์ในอุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา ปรากฏจากแหล่งโบราณคดี สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นงานสร้างสรรค์ ของคนในสมัยก่อนประวัติศาสตร์ที่ เขาเขียน เกาะปันหยี เขาระย้า ถ้ำนาค และเกาะพระอาตเฒ่า

 

​

โบราณวัตถุที่พบที่เขาพังมีเครื่องกะเทาะหินหลายชิ้น นอกจากนั้นพบเศษภาชนะดินเผาแบบเรียบ ลายเชือกทาบ หินลับ แกนหิน และสะเก็ด ที่มีร่อยรอยการกะเทาะ แต่ไม่มีลักษณะเป็นเครื่องมือที่ชัดเจนเป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ที่ เกาะพระอาตเฒ่า ยังมีการค้นพบเศษภาชนะดินเผาเนื้อหยาบ แบบเรียบ แบบลายเชือกทาบ ชิ้นส่วนขวานหินขัด เครื่องมือสะเก็ดหิน กระดูกปลามีรอยขัดฝน ภาพเขียนหินบนผนังในอ่าวพังงา ส่วนใหญ่เป็นภาพลายเส้น มีการระบายสีบ้าง มีทั้งวาดเส้นด้วยสี เขียนด้วยสีอย่างแท้จริง และเขียนด้วยการหยดสี สะบัดสี มักเขียนด้วยสีแดงและสีดำ มีสีอื่นๆ บ้างแต่เป็นส่วนน้อย รูปลักษณ์ที่เขียนมีทั้งลักษณะที่เป็นรูปร่างของคนและสัตว์ เช่น ภาพคนแบกปลา ปลา กุ้ง ค่าง นก ช้าง และรูปลักษณ์ของสิ่งไม่มีชีวิต เช่น ลายเส้นคล้ายยันต์หรือตัวอักษร ลูกศร เครื่องมือจับสัตว์น้ำ เรือ เป็นต้น

 

​

 

​