เสียงธรรม เข้าใจธรรมดาของโลก / หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

เจริญสติเพื่อความสิ้นแห่งทุกข์

Self Awareness & Meditation
May 8, 2012
พระอาจารย์ปราโมทย์ ปาโมชฺโช แสดงธรรม ณ โรงพยายาลกรุงเทพ เมื่อวันที่ 18 เมษายน 2555

 

คำสอนหลวงปู่ดูลย์ อตุโล :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 ธันวาคม 2565

Dhamma.com
Dec 4, 2022

 

ทาน ศีล ภาวนาเพื่อพัฒนาจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 29 ม.ค. 2565

Dhamma.com
Jan 29, 2022

 

หลวงพ่อปราโมทย์แสดงธรรม ณ สถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา Full HD

watsuansantidham
Oct 16, 2013
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม บ้านโค้งดารา อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี แสดงธรรม ณ สถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา 27 ก.ย. 2556
สามารถดูรายละเอียดต่างๆและดาวน์โหลดเสียงพระธรรมเทศนาได้ที่ http://www.wimutti.net/

 

กรรมฐานด้วยหัวใจ โดย หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

รวมเสียงธรรม
Jan 26, 2017

 

ทำลายเหตุของความทุกข์ โดย หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

รวมเสียงธรรม
Feb 3, 2017

 

โลกิยธรรมและโลกุตตรธรรม :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 ส.ค. 2564

Dhamma.com
Aug 21, 2021
โลกิยธรรมและโลกุตตรธรรม :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 ส.ค. 2564
“คนรุ่นหลังเรา คำว่าปฏิบัติธรรมมันเพี้ยน มันเป็นความหมายที่แคบลงเรื่อยๆ อีกหน่อยถ้าไม่มีใครท้วงติงไว้ แล้วอีกหน่อยเหลือแต่นั่งสมาธิหรือเดินจงกรมคือการปฏิบัติ ถ้าไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เดินจงกรม ไม่เรียกว่าปฏิบัติ จริงๆ นั่งสมาธิเดินจงกรม มันเป็นแค่วิธีการที่จะภาวนา ภาวนาคือการเจริญ เจริญสติ เจริญปัญญา แค่วิธีการ เราไปหลงวิธีการจนกระทั่งคิดว่ามันคือหลักการ คือทั้งหมด ชาวพุทธไม่ได้ทำแค่ทำสมถะวิปัสสนา ชาวพุทธก็ทำหน้าที่ของตัวเอง หน้าที่ต่อครอบครัว หน้าที่ต่อชุมชน พัฒนาตัวเองไป ฉะนั้นการที่เราอยู่บ้าน ทำมาหากินอยู่อะไรนี่ด้วยความสุจริต เราได้ปฏิบัติธรรมอยู่แล้ว อันนี้เป็นโลกิยธรรม
ส่วนถ้าเราอยากพ้นจากโลก เราก็มาฝึกให้หนักขึ้น เข้มงวดในการรักษาศีล เข้มงวดในการฝึกสมาธิ ขยันขันแข็งในการเจริญปัญญา ถ้าเราทำได้ก็เดินไปสู่โลกุตตระ ศีล สมาธิ ปัญญานั่นล่ะ เป็นมรรค มรรคก็คือหนทางไปสู่ความดับสนิทแห่งทุกข์ ฉะนั้นที่เราปฏิบัติธรรมๆ สูงสุดก็คือเพื่อดับทุกข์ เพื่อความดับสนิทของทุกข์นี่เป้าหมายสูงสุด ในทางโลกิยธรรมก็คือเพื่อจะดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างดี แล้วก็เกื้อกูลที่วันหนึ่งเราจะสามารถพัฒนาจิตใจตัวเอง ไปสู่ความดับสนิทแห่งทุกข์ได้ "
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนวันติธรรม
22 สิงหาคม 2564

 

ทางสายกลาง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 29 ส.ค. 2564

Dhamma.com
Aug 28, 2021
ทางสายกลาง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 29 ส.ค. 2564
“ภาวนา อย่าทำตัวเองให้ลำบากเกินไป ให้เครียด ภาวนา บางทีพอตั้งใจ มันบังคับกาย บังคับใจมากไป ให้เดินอยู่ในทางสายกลาง ทางกลางๆ ไม่ย่อหย่อน ย่อหย่อนก็คือปล่อยเนื้อปล่อยตัว ปล่อยกายปล่อยใจตามกิเลส ผัดวันประกันพรุ่งอะไรอย่างนี้ ย่อหย่อน ตึงเกินไป พอคิดถึงการปฏิบัติก็บังคับกายบังคับใจ ก็ผิดอยู่ 2 ด้าน หย่อนไปกับตึงไป มันเลยไม่เข้าทางสายกลางเสียที ทางสายกลางคือมรรคมีองค์ 8 ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป มรรคมีองค์ 8 ย่อลงมาก็เป็นศีล สมาธิ ปัญญา ถือศีลหย่อนเกินไปก็ใช้ไม่ได้ ถือศีลแล้วก็ตึงเกินไปก็ใช้ไม่ได้ สมาธิหย่อนไปก็ไม่ได้ ตึงไปก็ไม่ได้ เจริญปัญญาหย่อนไปก็ไม่ได้ ตึงไปก็ไม่ได้” ต้องทางสายกลางจริงๆ
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 29 สิงหาคม 2564
วัดสวนสันติธรรม
29 สิงหาคม 2564

 

หลวงพ่อปราโมทย์ แสดงธรรม ณ องค์การบริหารส่วนจังหวัดอ่างทอง 20 พ.ค. 2558

Dhamma.com
May 24, 2015

 

พระธรรมเทศนา หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
01/08/2021 ปัจจัย 4 ของจิต (The mind and its 4 essentials)

Dhamma.com
Jul 31, 2021

 

ฝึกจิตเพื่ออนาคตที่สดใส :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 27 พฤศจิกายน 2565

Dhamma.com
Nov 26, 2022

 

ความรู้สึกตัวสำคัญที่สุด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 4 ธันวาคม 2565

Dhamma.com
Dec 3, 2022

 

อริยสัจแห่งจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ๒ ธ.ค. ๒๕๖๐ (แผ่นที่ ๗๓ ไฟล์ 601202A)

Dhamma.com
Dec 24, 2017

 

ล้างความเห็นผิด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 ธันวาคม 2565

Dhamma.com
Dec 16, 2022
ล้างความเห็นผิด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 ธันวาคม 2565
การที่เราตามรู้ตามเห็น ความเกิดดับของกายของใจ เรียกว่าวิปัสสนากรรมฐาน เราเห็นความเป็นไตรลักษณ์ของมัน เกิดๆ ดับๆ ไปเรื่อย บังคับไม่ได้ พอเราเข้าใจความจริง จิตจะเบื่อหน่ายคลายความยึดถือ แล้วก็หลุดพ้น ทำไมจิตไม่รู้จักหลุดพ้นเสียที เพราะจิตไม่ยอมวาง จิตยึดอยู่นั่นล่ะ ก็ต้องอบรมฝึกฝนตัวเองไปเรื่อยๆ ด้วยศีล ด้วยสมาธิ ด้วยปัญญา ถึงจุดที่จิตมันมีปัญญา มันฉลาด รู้ความจริงของรูปนามกายใจ มันก็วาง ไม่ใช่ของวิเศษ มีแต่ของเกิดแล้วดับ มีแต่ทุกข์เกิดขึ้น ทุกข์ตั้งอยู่ ทุกข์ดับไป มันเห็นแล้วมันก็วาง เบื้องต้นตรงที่เราเห็นว่าสิ่งใดเกิด สิ่งนั้นก็ดับ เราวางความเห็นผิด ไม่มีอะไรที่เป็นอมตะ ไม่มีตัวตนถาวร อย่างปุถุชนจะรู้สึกว่า ตัวเรามีอยู่อย่างถาวร ตัวเราตอนนี้ กับตัวเราตอนเด็กๆ มันก็คนเดิม ตัวเราตอนนี้กับตอนแก่ มันก็คนเดิม ตัวเราเดี๋ยวนี้กับตัวเราชาติก่อน มันก็คนเดิม ตัวเราเดี๋ยวนี้กับตัวเราชาติหน้า มันก็คนเดิม ปุถุชนมันจะเห็นอย่างนี้ มันเห็นว่าตัวเรามีจริงๆ เราพาจิตใจให้มาเรียนรู้ความจริง ซ้ำแล้วซ้ำอีกลงไป มันมีแต่ของที่เกิดแล้วก็ดับ เกิดแล้วก็ดับ ไม่มีหรอกอะไรที่เป็นอมตะถาวร ในขันธ์ 5 นี้ จะเป็นกายหรือจิตใจ เกิดแล้วก็ดับเหมือนๆ กัน เพราะฉะนั้นการที่เราล้างความเห็นผิด ว่ามีตัวมีตนได้ เกิดจากเราเห็นความจริง ว่าสิ่งทั้งหลายเกิดแล้วดับทั้งสิ้น ในขันธ์ 5 นี้ไม่มีอะไรอมตะเลย
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 17 ธันวาคม 2565

 

ฝึกตัวเองให้ใจสงบ / หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

ธรรมะกับธรรมชาติ
Nov 8, 2018

 

ภาวนาไม่ใช้เพื่อจะเอา

ธรรมะกับธรรมชาติ
Mar 2, 2022
หลวงพ่อปราโมทย์ ๒๕ ธ.ค. ๒๕๖๒ (621225)

 

ความเป็นปกติของจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 ธันวาคม 2565

Dhamma.com
Dec 20, 2022
ความเป็นปกติของจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 ธันวาคม 2565
พยายามฝึกตัวเองในทุกที่ทุกสถานการณ์ จะต้องฝึกตัวเองให้จิตใจมันตั้งมั่น อยู่กับเนื้อกับตัวให้ได้ ศัตรูสำคัญที่ทำให้เราภาวนาไม่สำเร็จ ก็คือความฟุ้งซ่าน ในนิวรณ์ 5 ตัว ตัวฟุ้งซ่านมันเกิดบ่อยที่สุด กามฉันทะ นิวรณ์ ความผูกพัน พออกพอใจ ในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในสัมผัส ก็มีเป็นคราวๆ ความฟุ้งซ่านมีตลอด นิวรณ์ มันเป็นเครื่องกั้นความเจริญ จะทำสมาธิ มีนิวรณ์ มันก็ไม่เจริญ จะเจริญปัญญา เกิดนิวรณ์ก็ทำไม่ได้ ฉะนั้นพวกเราต้องระมัดระวัง เรื่องเล็กๆ น้อยๆ บางอย่างดูไม่น่าจะมีพิษมีภัย อย่างเรื่องฟุ้งซ่าน คุยไม่เป็นเรื่องเป็นราว ดูแล้วไม่ได้เป็นพิษเป็นภัย ไม่ได้ทำชั่วร้ายอะไร คุยทักทาย ปฏิสันถารไม่รู้จักจบจักสิ้น สิ่งที่เสียไปก็คือความเป็นปกติของจิต จิตที่จะเจริญสมาธิได้ก็ต้องเป็นปกติ ถูกกิเลสย้อมอยู่ ก็ไม่ปกติ จิตจะเจริญปัญญา ก็ต้องปกติ ฉะนั้นเราทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง แล้วคอยรู้เท่าทันจิตใจของตนเองเรื่อยๆ ไป จากคนที่เคยทำผิดศีลง่ายๆ จะไม่อยากทำแล้ว จากคนที่ฟุ้งซ่าน จิตใจก็เริ่มสงบ แล้วก็จิตใจที่มีความเป็นปกติธรรมดา ไม่ถูกกิเลสเร้าให้กระโดดไปกระโดดมา มันมีศีลภายในอยู่ แล้วก็จิตใจที่มันไม่หลงตามความฟุ้งซ่านไป มันก็จะสงบ มีสมาธิขึ้นมา อาศัยกำลังของศีล กำลังของสมาธิเกื้อกูลให้เกิดการเจริญปัญญาได้ ถ้าจิตเราไม่ปกติ หรือจิตเราถูกกิเลสเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา เราไม่สามารถเจริญปัญญาได้ หรือจิตเราไม่สงบ เราก็เจริญปัญญาไม่ได้
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
บ้านจิตสบาย 18 ธันวาคม 2565

 

พระธรรมเทศนา หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
การปฏิบัติทิ้งจิตไม่ได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 พฤศจิกายน 2565

Dhamma.com
Nov 22, 2022
การปฏิบัติทิ้งจิตไม่ได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 พฤศจิกายน 2565
ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่งที่เราถนัด แล้วคอยรู้ทันจิตใจของตนเอง จับหลักตรงนี้ให้แม่นๆ แล้วเราจะก้าวหน้าได้ ถ้าเราเอาแต่ทำกรรมฐาน แล้วเราละทิ้งจิตของตนเอง มันจะก้าวมาไม่สู่จุดที่จิตมีสัมมาสติและสัมมาสมาธิเลย พยายามแทบตาย เหน็ดเหนื่อยแทบตาย แต่ก็ไม่ได้อะไรเท่าไรหรอก เพราะมันทำไม่ถูก ไม่ได้หัวใจของการปฏิบัติ สิ่งที่เป็นต่างหากล่ะ เพราะฉะนั้นทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง แล้วคอยรู้ทันจิตตนเองไปเนืองๆ รู้ไปเรื่อยๆ รู้สบายๆ ถนัดอะไรก็ทำอันนั้นล่ะ แต่ให้ความสำคัญกับการรู้ทันจิตใจตนเอง ภาวนาอย่าทิ้งจิต จิตเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า เป็นประธานของธรรมะทั้งปวง ได้จิตก็ได้ธรรม ไม่ได้จิตก็ไม่ได้ธรรมะ หลวงปู่ดูลย์ก็สอน “จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้งเป็นอรหัตมรรค” เห็นแจ่มแจ้งก็คือเห็นอะไร เห็นว่าจิตเองก็เป็นตัวทุกข์นั่นล่ะ ทันทีที่เห็นทุกข์ มันก็วาง เรียกเห็นทุกข์ก็ละสมุทัย แจ้งนิโรธ เกิดอริยมรรคขึ้นมา ก็อยู่ที่จิตทั้งหมด

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
20 พฤศจิกายน 2565

 

[LIVE] 31 ธ.ค. 2565 ไลฟ์สดหลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Dhamma.com
Dec 30, 2022

 

ความไม่ทุกข์คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 ธันวาคม 2565

Dhamma.com
Dec 24, 2022
ความไม่ทุกข์คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 ธันวาคม 2565
คนซึ่งภาวนากับคนที่ไม่ได้ภาวนามันจะต่างกัน มีส่วนที่เหมือนกันแล้วก็มีส่วนที่ต่างกัน ระหว่างผู้ปฏิบัติกับผู้ไม่ปฏิบัติ ร่างกายนี้เกิดมาแล้วต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย เหมือนกัน ทางจิตใจ บางทีก็สมหวัง บางทีก็ผิดหวัง บางทีก็พลัดพรากจากคนที่เรารักอะไรอย่างนี้ บางทีก็เจอกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ หมุนเวียนตลอดเวลา เปลี่ยนแปลง เหมือนๆ กัน อย่างพระอรหันต์ๆ บางทีท่านไม่ได้มีกิเลสแล้ว มีวิบากเก่าๆ บางทีถูกทำร้ายก็มี แต่ว่าคนทั่วไปจะต่างกับผู้ปฏิบัติแล้ว คนทั่วไปพอแก่ก็ทุกข์ใจ พอเจ็บก็ทุกข์ใจ พอตายก็ทุกข์ใจ พอพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็ทุกข์ใจ พอเจอสิ่งที่ไม่รักก็ทุกข์ใจอีก แต่ผู้ภาวนาเข้าใจความจริงของชีวิตแล้ว แก่ก็เรื่องของกาย เจ็บมันก็เรื่องของกาย ตายมันก็เรื่องของร่างกาย คุณงามความดีไม่ได้ตายไปด้วย เวลาประสบกับสิ่งที่ไม่รักก็เรื่องธรรมดา มีตา มันจะเห็นแต่รูปที่สวยที่พอใจได้อย่างไร มีหูมันก็ได้ยินทั้งสิ่งที่พอใจสิ่งที่ไม่พอใจ ใจมันเป็นกลาง กระทบอารมณ์แล้วจิตใจมันเป็นกลาง กระทบอารมณ์ที่ไม่ดี ใจก็ไม่ห่อเหี่ยว กระทบอารมณ์ที่ดี ใจก็ไม่ฟูหลงระเริงไป คนภาวนามันจะเป็นอย่างนี้ ฉะนั้นชีวิตมันจะเสถียร มั่นคง ฉะนั้นที่เราพยายามมาฝึกตัวเอง มาภาวนาเพื่อวันหนึ่งจิตใจเราจะเกิดความมั่นคงขึ้นมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในร่างกาย จิตใจเราจะไม่ทุกข์ ไม่ว่าเราจะต้องประสบกับอารมณ์ที่ดีหรืออารมณ์ที่เลว จิตใจของเราก็ไม่กระเพื่อมหวั่นไหว ไม่ทุกข์ นี่คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ที่เราจะได้
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม 25 ธันวาคม 2565