ใครศรัทธา หลวงปู่ทวด เหยียบน้ำทะเลจืด มาพูดคุยกันครับ

จุดแรกที่่พระท่านพาไปก็คือ

ที่เมรุ เผาศพค่ะ...
เดินอ้อมไปด้านข้างเมร...
และท่านก็ให้นั่งลง........บริเวณสถานที่นี่ (คืนนี้เดือนมืดเล็กน้อย จุดตรงเมรนี้ห่างจากถนนใหญ่ประมาณ 400 เมตร....

พระท่านก็ชี้แจงว่าระหว่างที่นั่งให้บริกรรมคำตลอดอย่าหลุดคำบริกรรม...
และบอกว่า
ได้ยินอะไร ห้ามลืมตา....เด็ดขาดท่านเน้นค่ะ....

เมื่อฟังคำ ที่พระท่านแนะนำเสร็จ
ท่านก็ให้นั่งพนมมือ และท่านก็จุดธูป 1 ก้าน

อัญเชิญท่านเจ้าของสถานที่ เจ้าที่เจ้าทาง เปรต อสุรกาย (ผีทั้งหลาย ทั้งหมด)
คือตอนที่ฟังพระท่านอัญเชิญ คือ เชิญมาหมด ไม่ว่าท่านเหล่านั้นจะสถิตย์อยู่ ณ ที่หนใด เมื่อได้ยินคำเชิญ ก็ขอให้มา ณ ที่นี่ (ขนเริ่มลุกค่ะ)........พระเครื่องและเครื่องก็ไม่มีติดตัว....รอบกายตอนนั้นเย็นตั้งแต่ศรีษะ จนถึงเท้า........

-จุดนี้ ที่เมรเผาศพ จะอยู่ชั้นล่าง...ไฟก็ไม่มี ข้างในมืดมาก พี่ผู้หญิงคนที่มาด้วยจะเป็นคนนั่งค่ะ....โดยพี่เลี้ยงถือไฟฉายนำพาเข้าไป โดยมีกลดให้ 1 หลัง
ให้นั่งในกลด อย่าออกนอกกลด เมื่อส่งพี่ผู้หญิงนั่งเรียบร้อยแล้ว

คราวนี้พระท่านก็พาเดิน ห่างจากเมรุไปไกลอีกประมาณ 800 เมตร
เดินเข้าไปในป่าช้าที่ฝังศพ......ค่ะ

 

ยืมภาพจากอินเตอร์เนต




ซึ่งเป็นที่รวมเก็บกระดูก....จำนวนมาก...
ท่านเลือกให้นั่งตกกลางค่ะ (นั่งกลางมีทุกทิศทาง)

ระหว่างที่เดินเข้าไป ค่อนข้างมืดรู้สึกกังวลค่ะ
คือกลัวพวกงู และสัตว์เลื้อยคลาน แมงป่อง ฯลฯ
ที่นั่งตรงนี้ห่างจากถนนใหญ่ค่ะ ยังพอได้ยินเสียงรถ

เมื่อพระท่านเลือกที่นั่งได้แล้วท่านก็ให้พี่เลี้ยงกลางกลดให้ค่ะ
และก็ถามสั่งอีกครั้งว่าโยม ได้ยินเสียงอะไรหลังจากอาตมาไปแล้ว
อย่าลืมตานะ .....ให้บริกรรมคำที่สอน ไปตลอดอย่าหยุดคำบริกรรม
อีก 2 ชั่วโมงจะมารับกลับ......

พอพี่เลี้ยงกลางกลดเรียบร้อย ก็ให้เข้าไปอยู่ในกลด
พนมมือระลึกถึงครูบาอาจารย์ ทุกองค์ทุกท่าน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด องค์สมเด็จหลวงพ่อทวดไว้ในตัว นั่งขัดสมาธิหลับตา อธิษฐานว่าลูกมานั่ง ณ สถานที่นี่ ด้วยจิตที่ตั้งใจ
และเป็นกุศล ..ขอให้ครบถ้วนตามเวลา และสำเร็จลุล่วง อย่าได้มีสิ่งใดทำให้ออกจากกรรมฐาน ระหว่างอธิษฐานจิต ก็ได้ยินเสียงพระท่านและพี่เลี้ยงเดินออกไป จนเสียงเดินเงียบ และมีเสียงรถดังสตารท์ออกไป....

นั่งบริกรรมหลับตา....สักประมาณสักพักมันเหมือนกับมีเหมือนเสียงเดินอยู่ข้างกลด...
แต่ก็บริกรรมไปเรื่อยๆ.....มีความรู้สึกว่าพอไม่บริกรรมต่อเนื่องหรือบริกรรมช้าไปเล็กน้อย ก็เหมือนจะได้ยินเสียงเดินชัดมาก พอบริกรรมเร็ว เสียงนั้นก็หาย
แต่ก็คิดว่าจิตเราอาจปรุงแต่ง ทำให้เราคิดไปต่างๆนาๆ แต่ก็ไม่กล้าลืมตาค่ะ:boo:
เวลาก็ผ่านไป.....รู้สึกนานค่ะ.....เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไม่ทันตั้งตัว...ไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะว่าต้องมานั่งที่ป่าช้า........

 

ปาฏิหาริย์รัก ...จากภรรยาทหารผู้เสียชีวิตเหตุ ฮ.ตก ที่พะเยา กับพระเครื่องหลวงปู่ทวด

<a href="http://www.uppic.org/share-9F23_5527E91D.html"><img src="http://www.uppic.org/image-9F23_5527E91D.jpg" border="0"></a>

เปิดเรื่องราวปาฏิหาริย์รัก จากภรรยานายทหารหาญ ผู้เสียชีวิตจากเหตุเฮลิคอปเตอร์ของคณะรองแม่ทัพภาคที่ 3 ตกที่ จ.พะเยา แม้วันนี้กายอยู่ไกล แต่ใจยังอยู่ด้วยกัน

นับเป็นเรื่องที่น่าสะเทือนใจเป็นอย่างยิ่งสำหรับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ต้องสูญเสียสามีผู้เป็นที่รักไปทั้งที่เพิ่งแต่งงานกันได้เพียง 8 เดือน และยิ่งไปกว่านั้นคือเธอเพิ่งจะทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์ โดยที่สามียังไม่รู้ด้วยซ้ำ ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับ คุณพิรชา ช่างสลัก (ปอ) ภรรยาของ พ.อ. วรพงศ์ ช่างสลัก (ปอ) หนึ่งใน 9 ทหารกล้าผู้สูญเสียชีวิตจากเหตุเฮลิคอปเตอร์ของคณะรองแม่ทัพภาคที่ 3 ตกที่ จ.พะเยา ในช่วงเดือนพฤศจิกายน 2557


จนถึงขณะนี้เวลาได้ผ่านมาแล้วร่วม 2 เดือน ทางรายการตีสิบ จึงได้เชิญ คุณพิรชา หรือ ปอหญิง มาแบ่งปันเรื่องราวความรักที่ไม่มีวันตายของเธอและสามี เพื่อเป็นสิ่งเตือนให้ใจเราเอาใจใส่คนที่เรารัก ก่อนที่จะสายเกินไป ซึ่งออกอากาศไปเมื่อคืนวันที่ 27 มกราคม 2558

โดย ปอหญิง เปิดเผยว่า สภาพจิตใจของเธอในตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้ว ร้องไห้น้อยลง และเข้มแข็งขึ้น นอกจากนี้เธอยังได้นำเรื่องราวต่าง ๆ ระหว่างตัวเองและสามีมาถ่ายทอดลงในเฟซบุ๊กด้วย เพราะนับตั้งแต่วันที่สามีเสียชีวิตไป ก็เหมือนกับโลกถล่ม เธอไม่รู้ว่าจะบอกเล่าให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างไรว่าเธอต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือการบำบัดตัวเองด้วยการเขียนว่าเธอคิดถึงสามีมากแค่ไหน ผ่านทางเฟซบุ๊ก ทั้งเธอไม่อยากให้เขาเป็นเพียงนักบินที่เสียชีวิตไปในหน้าที่เท่านั้น เพราะเขายังมีเรื่องราวดี ๆ ที่คนยังไม่รู้อีกมาก ทั้งในมุมของลูกที่สร้างความภาคภูมิใจแก่พ่อ-แม่ พี่ชายที่ดีของน้อง รวมถึงสามีผู้รักและคอยดูแลภรรยาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เธอจึงอยากให้คนได้ทราบว่าเขามีความดีอยู่มากแค่ไหน

<a href="http://www.uppic.org/share-C615_5527E99D.html"><img src="http://www.uppic.org/image-C615_5527E99D.jpg" border="0"></a>

ภายในเฟซบุ๊กของเธอ ยังได้บอกเล่าเรื่องราวอีกด้านหนึ่งของนายทหารผู้โรแมนติก และชอบเขียนไดอารี่ พ.อ. วรพงศ์ หรือ ปอชาย มักจะจดบันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ระหว่างเขาและภรรยาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกันผ่านเฟซบุ๊ก หลังจากจำได้ว่าพวกเขาเคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันมาก่อน

"ครั้งแรกที่ปอเขียนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากระบายความรู้สึกของเรา ให้ใครก็ได้เข้าใจเราสักคนหนึ่ง แต่หลังจากที่เราเริ่มเขียนไปก็มีกำลังใจทั้งจากคนที่รู้จัก และคนที่ไม่รู้จักอีกมากมาย เค้าเห็นความน่ารักแสนดีของแฟนเรา แล้วบอกว่าจะเป็นกำลังใจให้เรา การที่เราเล่าเรื่องทุกวันนี้ทำให้หลาย ๆ คู่รักได้คิดว่า เราไม่รู้ว่าเราจะจากกันเมื่อไร การที่เราเขียนจึงมีประโยชน์ให้คนที่รักกันแล้วยังมีลมหายใจอยู่ด้วยกัน ได้ใช้เวลาทุกวินาทีให้ดีที่สุด" ปอหญิง กล่าว


<a href="http://www.uppic.org/share-842B_5527E91D.html"><img src="http://www.uppic.org/image-842B_5527E91D.jpg" border="0"></a>

อย่างไรก็ตามการจากไปของสามีนั้น ได้ก่อให้เกิดเรื่องราวบางอย่างที่อาจนับได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์ของความรัก โดย ปอหญิง เล่าว่า ในตอนที่สามีของเธอเสีย เธอได้รับสิ่งของที่เป็นเครื่องใช้ส่วนตัวในชุดนักบินของปอชายกลับคืนมา โดยสิ่งที่ได้รับคืนคือพระเครื่องพวงหนึ่ง แหวนแต่งงาน และรูปคู่ที่ทั้งเธอและสามีต่างพกไว้เหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ได้คืนก็คือสร้อยพระหลวงปู่ทวดที่สามีคล้องติดคอไว้เสมอ โดยเธอคิดว่าคงจะไม่ได้คืนแล้วเพราะทีมงานและเพื่อน ๆ ของสามีต่างก็ช่วยค้นหากันอย่างเต็มที่แล้ว

สำหรับสร้อยหลวงปู่ทวดนั้น เป็นสร้อยที่ ปอชาย เป็นผู้บูชามาเมื่อครั้งที่เขาเดินทางไปปฏิบัติหน้าที่ที่ จ.ปัตตานี ซึ่งต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะถึงวัด ต้องนำ M16 ขึ้นรถกระบะเพื่อเดินทางไปบูชา โดยบูชามา 2 องค์ องค์หนึ่งเป็นองค์เล็กที่ ปอหญิง ใช้คล้องคอ ส่วนอีกองค์เป็นของ ปอชาย โดยทั้งคู่ได้เดินทางไปเลี่ยมพระและซื้อเชือกคล้องด้วยกัน

และหลังจากที่ ปอชาย เสียชีวิตได้ราว 38 วัน เธอก็ได้เดินทางไปทำพิธีเชิญวิญญาณของสามียังจุดเกิดเหตุ เพื่อเชิญวิญญาณกลับบ้าน และไม่น่าเชื่อว่าในระหว่างที่พระกำลังสวด น้องที่เป็นคนเตรียมสถานที่ก็สังเกตเห็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่มีเชือกเส้นหนึ่งคล้องอยู่ โผล่ออกมาจากจุดที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเธอ และเมื่อดึงเชือกออกมาก็ได้พบกับสร้อยหลวงปู่ทวดที่ฝังอยู่ในดิน ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ปอหญิง เชื่อว่าเป็นเพราะสามีอยากให้เธอเก็บพระองค์นี้ไว้และไปรับด้วยตัวเอง มันจึงรอเธออยู่จนถึงวันที่เธอไปรับได้


นอกจากนี้ ปอหญิง ยังเผยว่า เธอรู้สึกเหมือนว่าสามียังคงอยู่กับเธอตลอด โดยหลังจากที่สามีเสียชีวิตได้ราว 20 กว่าวัน ตัวเธอที่ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้และไม่อยากมีชีวิตอยู่ ได้ตัดสินใจหันหน้าเข้าหาธรรมะเพราะคิดว่าจะช่วยยึดเหนี่ยวตัวเองได้ ทว่าเพียงวันแรกที่ไปปฏิบัติธรรม ในคืนนั้นเธอกลับเกิดความคิดฟุ้งซ่าน เหมือนใจยังไม่พร้อม หลังจากกลับห้องมาเธอก็คิดถึงแต่สามี ได้แต่หยิบรูปของ ปอชาย ออกมาดูและนั่งร้องไห้ คิดแต่ว่าอยากจะตาย ไม่อยากอยู่แล้วเพราะคิดถึงเขามาก แต่ในที่สุดเมื่อเธอคิดถึงว่ายังมีพ่อ-แม่อีก 4 คนที่เหลือเธอเป็นหลักเพียงคนเดียว เธอก็นึกขึ้นได้ว่าต้องอดทน

 

กราบสมเด็จหลวงพ่อทวดค่ะ

สวัสดีญาติธรรมทุกท่านค่ะ...

แวะมาเล่าต่อ เมื่อวานสัญญาณ 3ฺฺBB ไม่ดีเลย ก็เลยไม่ได้เข้ามาเล่า

จนราวๆ ประมาณ เที่ยงคืนกว่า......ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา...คิดว่าไม่ทางวัด หรือใครผ่านมา แน่ คงถึงเวลารับกลับ และได้ยินเสียงคนเดินลงจากรถ.........และก็มารับกลับ....พี่เลี้ยงเข้ามาในกลด และกระซิบคลายหนอ....เราก็ออกจากสมาธิ

และก็ได้ยินเสียงอนุโมทนาบุญจากพระอาจารย์และพี่เลี้ยง
จากนั้นพระท่านก็พาไปกรวดน้ำ......และเดินทางกลับวัด.....
แต่ไม่ได้.....ค้างที่วัด...เดินทางกลับทันที......

มาถึงหาดใหญ่ ตี 1 ระหว่างที่พี่เลี้ยงขับรถเรามาถึงหาดใหญ่ รถมีกลิ่นเหม็นไหม้ขึ้นมา โชคดดีมากค่ะ ที่ไม่เกิดระหว่างทาง

 

เช้าวันเสาร์ที่นัดกับอาจารย์หญิง ว่าจะไปวัดสีหยัง ก็เลยต้องเลื่อนไปวันอาทิตย์

เพราะไปนั่งกรรมฐาน ทั้งคืน กลัวขับรถไปวัดสีหยังไม่ไหว

แต่ช่วงบ่ายอาจารย์ ก็ชวนให้ไปทำบายศรี ริบบิ้น เพื่อนำไปถวายครูบาอาจารย์
ที่สำนักสงฆ์ต้นเลียบ และ ที่วัดสีหยัง

ซึ่งอาจารย์หญิงท่านอยากจะไปกราบพระอาจารย์ทั้ง 2 วัด

ช่วงบายก็เลยได้ไปช่วยอาจารย์หญิงพับริบบิ้น ซึ่งตัวเองก็ห่างงานศิลปะไปนาน
แต่ก็ต้องช่วยทำให้อาจารย์ เพราะอาจารย์ท่านเดินและนั่งลำบาก เพราะสุขภาพไม่แข็งแรง......

 

มีเรื่องเล่า ค่ะ...

จากอาจารย์หญิง.....ท่านเล่าว่า ท่านทำบายศรีริบบิ้นไปถวาย ทางอีสาน
และครั้งหนึ่ง เกิดเหตุการณ์ ค่ะ.....(ครั้งนั้น มีองค์พญานาคท่านขึ้นมารับ)

ท่านบอกว่า บายศรีนี้สวยมาก นี่หรือบายศรีของมนุษย์ สวยมาก แต่ท่านเอาลงไปข้างล่างไม่ได้......

อาจารย์ทำบายศรีริบบิ้น เพื่อว่า จะได้เก็บไว้นานๆ ค่ะ...

แล้วจะแวะมาเล่าต่อค่ะ ในช่วงบ่าย....

 

สุดยอดแคล้วคลาดนิรันตราย

อ่านเจอเรื่องนี้ต้องบอกเลยว่า แคล้วคลาด นิรันตรายสุดๆ

 

เช้าวันอาทิตย์ที่..ที่ 25 /1/58
จึงเดินทางไปสำนักสงฆ์ต้นเลียบ และวัดสีหยัง

และแวะกราบถวายเพล ท่านเจ้าอาวาส วัดดีหลวงด้วยค่ะ
เมื่อครั้งก่อน ไปกราบพระท่าน บอกท่านว่าโยมจะมาถวายเพลพระท่านค่ะ
และจะพาพี่สาวที่ไม่สบายมาด้วย...

ไปถึงวัดดีหลวง ทราบว่าพระคุณเจ้าท่านก็อาพาส...ได้ถวายเพลท่าน
และท่านก็ให้พร....และอยู่สนทนาธรรมกับพระท่านสักพักใหญ่

เสร็จจากวัดดีหลวง ก็แวะเข้าไปสำนักสงฆ์ต้นเลียบซึ่งอยู่ใกล้กัน

 

แวะไปสำนักสงฆ์ต้นเลียบ ท่านเจ้าอาวาส ติดกิจนิมนต์
จะกลับมาอีกครั้งช่วงบ่าย....

ที่สำนักสงฆ์ต้นเลียบ ได้มีการสร้างศาลาเพิ่มขึ้นใหม่ ไว้แทนศาลาหลังเก่าที่รื้อไป
หากท่านที่เคยไปมาแล้วหากกลับไปอีกครั้ง ก็จะเห็น ภายในวัดมีการเปลี่ยนแปลงจากเดิมไปมากค่ะ...

 

2497. พระรอด ครับ.

 

97

 

................

 

มวลสาร

 

ขอขอบพระคุณ คุณ Puniw มากครับที่นำประสบการณ์หลวงพ่อทวดมาผยแพ่แด่สมาชิกทุกท่าน...

 

อาจารย์ล้างใจถ่ายรูปได้งดงามมากครับ

 

กราบสมเด็จหลวงพ่อทวดค่ะ
สวัสดียามค่ำค่ะ...
แวะมาเล่าต่อ....

ออกจากสำนักสงฆ์ต้นเลียบ ไปวัดสีหยัง เมื่อถึงวัด เห็นมณฑปหลวงพ่อทวดเสร็จแล้ว
และเห็นมีรถประชาสัมพันธ์ จะมีพิธีฉลองมณฑป...
”ทำให้นึกถึงความฝัน ที่เห็นหลวงพ่อทวด
ท่านเดินนำหน้า และได้เดินตามท่าน ซึ่งฝันครั้งนั้น เหมือนเดินอยู่บริเวณวัด ก็คล้ายกับวัดสีหยังจริงๆ และยังเห็นพระพุทธรูปจำนวนมากมาย..... หรือเหตุที่ฝันเห็นท่าน ท่านคงอยากให้ทราบว่า ที่วัดจะมีงานของท่าน เพราะไม่ได้มาวัดสีหยังหลายเดือนแล้ว “
น้องที่วัดบอกว่า ท่านเจ้าอาวาสไม่อยู่ ติดกิจนิมนต์ คงจะไปที่เดียวกับเจ้าอาวาสสำนักสงฆ์ต้นเลียบ.... ก็เลยขึ้นไปกราบสมเด็จหลวงพ่อทวดที่มณฑปใหม่......และกำลังจะเดินกลับไปที่รถ
เพื่อพาอาจารย์และพี่สาวไปหาข้าวทานก่อน และค่อยมาพบท่านเจ้าอาวาส ซึ่งท่านจะกลับมาช่วงบ่าย....
ได้ยินเสียงน้องที่วัดเรียก...ให้ขึ้นไปที่มณฑปอีกครั้ง และให้ดูวัตถุมงคล ว่าทางวัดได้ขุด...พบเจอ เมื่อครั้งกำลังปรับพื้นที่เพื่อถมดิน เจอวัตถุมงคลชิ้นนี้ใกล้กับพระเจดีย์....
ซึ่งมีลักษณะเหมือนฝ่ามือด้านซ้ายค่ะ.....

 

ขึ้นไปบนมณฑปอีกครั้งค่ะ
*ลองปรับภาพให้เข้ม จะเห็นเป็นรูปฝ่ามือ

 

และช่วงบ่ายก็ได้พบกับท่านเจ้าอาวาส
ท่านก็บอกว่า ดีจังโยมมาวัด ที่วัดกำลังจะจัดงานสมโภชมณฆปพอดี...
ระหว่างที่อาจารย์หญิง กำลังสนทนาธรรม กับพระคุณเจ้า...เลยขอออกไปเดินชมวัด
อีกครั้ง..... และเจอน้องที่วัดก้ได้คุยกัน....น้องบอกว่า ที่วัดต้องการเพชรพญานาค
อีก 6 องค์เพื่อนำมาติดที่องค์พญานาค (บันไดทางขึ้นมณฑปอีก 2 ด้าน) ซึ่งยังขาดอยู่

นึกขึ้นได้ว่าเมื่อ3-4 ปี ที่แล้วได้ไปอัญเชิญ และได้ลูกแก้วมาจากมหาสารคาม
ที่วัดแห่งหนึ่ง....ซึ่งครั้งนั้นได้มา ไปอัญเชิญและอธิษฐานว่า ถ้าได้ลูกแก้วก็จะนำมามอบให้กับวัด.....ตอนนั้น....ภาพลูกแก้วปรากฎขึ้นมาเลย.....จึงบอกน้องว่าเดียววันงานพี่จะถวายลูกแก้วมอบให้กลับ วัด และเดินกลับเข้าไปกุฎิท่านเจ้าอาวาส
กราบนมัสการ ถามท่านเจ้าอาวาส ค่ะ
ว่า ทางวัดต้องการเพชรพญานาคอีก 6 องค์ โยมทราบจากน้องบอกเมื่อสักครู่
โยม ขอถวายลูกแก้ว โยมได้มา....ได้มาครั้งนั้นตั้งใจถวายให้วัด....
พอดี ที่วัดสมโภชหลวงพ่อทวด ...โยมขอถวายในงานสมโภชมณฑปหลวงพ่อทวดค่ะ

ท่านเจ้าอาวาสก็เลย บอกว่าต้องการเพชรพญานาคอีก 6 องค์นำไปติดที่องค์พญานาค ซึ่งยังขาดอยู่....อาจารย์หญิงได้ยิน จึงมอบถวายให้กับทางวัด...เป็นอันว่า...จากที่ทางวัด
กำลังรออยู่ ก็ได้ครบพอดีค่ะ ......

 

ออกจากวัดสีหยังกลับไปสำนักสงฆ์ต้นเลียบอีกครั้งค่ะ

 

ระหว่างขับรถกลับหาดใหญ่ อาจารย์หญิง ก็บอกว่าจะทำบายสี อีก 2 คู่
และจะทำบายศรีพญานาค ด้วย...ซึ่งอาจารย์เองก็สุภาพไม่ค่อยดี....
เกรงว่าอาจารย์จะพักผ่อนไม่เพียงพอ เดี๋ยวท่านจะเป็นลม.....เพราะอาจารย์มีโรคประจำตัว

แต่อาจารย์ก็ทำบายศรีพญานาคเสร็จค่ะ คงเหลือบายศรีอีก 2 คุู่ ซึ่งอาจารย์เตรียมอุปกรณ์และวัสดุไปทำต่อ ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ท่านบอกว่าแปลกมากพอท่านทำบายศรี ทำให้ท่านแข็งแรงขึ้น.....เดินเหินก็สะดวก หลังจากที่ต้องมีไม้เท้าต้องถือ


แล้ว วันที่ 28 มกราคม 58 เวลา 1 ทุ่ม ออกเดินทางจากหาดใหญ่ ไปถึงวัดสีหยัง 2 ทุ่มกว่าๆ ที่วัดก็มีงานฉลอง มีเล่นหนังตลุง...คืนนั้นพักบ้านญาติค่ะ ซึ่งอยุ่หน้า วัด.....

ท่านเจ้าอาวาสท่านโทรเข้ามา บอกว่าโยมมาถึงแล้วหรือ ขอเชิญที่มณฑปหลวงพ่อทวดเลย.....

อาจารย์ก็นำบายศรีพญานาค พร้อมทั้งเพชรพญานาค และดิฉันก็นำลูกแก้วเข้าไปถวาย
คืนนั้นเลย เพราะตอนเช้า ตีห้า จะมีการสวดมนต์